Κυριακή 26 Μάρτη. Δεν ήταν, σε καμία περίπτωση, το λεπτομερές κείμενο ενός συνταγματικού χάρτη. Το αντίθετο. Ένα λιγόλογο ευχολόγιο ήταν, που θα μπορούσε να έχει οποιαδήποτε ημερομηνία της τελευταίας δεκαετίας. Αλλά “η διακήρυξη της Ρώμης” 2.0 χρειαζόταν τώρα για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή δεν υπήρχε ο ανώτατος κυβερνητικός εκπρόσωπος της αυτού εξοχότητας της βασίλισσας (you know who). Και δεύτερον, για να περιλάβει (στη γλώσσα της αυτού εξοχότητας; χμμμμ…) αυτήν την πρόταση:
…We will act together, at different paces and intensity where necessary, while moving in the same direction, as we have done in the past, in line with the Treaties and keeping the door open to those who want to join later…
Που στα ελληνικά μεταφράζεται:
… Θα δράσουμε ενωμένοι, με διαφορετικούς ρυθμούς και ένταση όπου είναι απαραίτητο, πάντα κινούμενοι προς την ίδια κατεύθυνση, όπως έχουμε κάνει στο παρελθόν, τηρώντας τις Συνθήκες και κρατώντας την πόρτα ανοικτή σ’εκείνους που θα θελήσουν να συμμετάσχουν αργότερα…
Την διακήρυξη την υπέγραψαν και οι 27, των κρατών / μελών της ε.ε. Αλλά δεν σκέφτονται όλες οι ηγετικές μερίδες αυτών των κρατών το ίδιο πράγμα. Καθόλου…
Δεν πρόκειται η 26η Μάρτη να είναι μια «διαφορετική ημέρα» για το project europe. Μπορούμε ωστόσο να προβλέψουμε από τώρα ότι ένας πυρήνας μιας δεκάδας τουλάχιστον κρατών μελών της ε.ε., που επιπλέον ανήκουν στην ευρωζώνη, θα προσπαθήσουν να «τσιμεντώσουν» τις συμφωνίες τους (και να διαχειριστούν τις διαφωνίες / διαφορές / αντιθέσεις τους) χωρίς το όπλο του «βέτο». Στο βαθμό που θα πετυχαίνουν τα επόμενα χρόνια ορατά αποτελέσματα, ελκυστικά για «εκείνους που θα θελήσουν», θα επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά το τελετουργικό μιας «εισόδου», εδώ κι εκεί. Με περισσότερο ή λιγότερο αυστηρή «πόρτα», ανάλογα με τις περιστάσεις.