Δευτέρα 27 Μάρτη. Είναι δυνατόν η εθνική ιδεολογία να παράγει και να αναπαράγει, επί σχεδόν 200 χρόνια, μια μαζική διπολική διαταραχή, τέτοια που να παραμορφώνει μόνιμα την πραγματικότητα;
Κάθε εθνική ιδεολογία είναι πηγή δεινών. Στην ελληνική περίπτωση όμως υπάρχει κάτι που δεν συναντιέται σε καμία άλλη απ’ αυτές που άμεσα ή έμμεσα συμβαίνει να γνωρίσουμε· και δεν είναι λίγες. Για να αποκτήσει μια ιδεολογική συνοχή το κρατίδιο / προτεκτοράτο που έφτιαξαν πριν σχεδόν 2 αιώνες οι τότε “μεγάλες δυνάμεις” στην πολυεθνική άκρη της χερσονήσου του Αίμου, δημιουργήθηκε ένα μίγμα μοναδικό. Απ’ την μια το αιώνιο χρέος των ευρωπαίων απέναντι “σ’ αυτούς που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού”· η πρώτη και ίσως η μοναδική φορά στις αρχές του 19ου αιώνα που ο “πολιτισμός” θεωρήθηκε εμπορεύσιμο είδος, από κάποιους μάλιστα που είχαν ελάχιστη ή και καθόλου σχέση μ’ αυτό (: την αθηναϊκή δημοκρατία και τον “χρυσό αιώνα”…) αλλά κατάλαβαν ότι υπάρχουν φραγκάτοι αγοραστές. Απ’ την άλλη η βολική κακομοιριά την οποία θα έπρεπε οι πάντες να αντιμετωπίζουν με απεριόριστη κατανόηση και φιλανθρωπία. Ένα κόμπλεξ παγκόσμιας (έως συμπαντικής) ανωτερότητας και ένα κόμπλεξ οππορτουνιστικής κατωτερότητας, μαζί και ταυτόχρονα. Τι μπορεί να γεννήσει ένας τέτοιος συνδυασμός;
Ξέρουμε, κι όχι μόνο επειδή ζούμε το πιο πρόσφατο παρόν του. Αυτό που ονομάζουμε πολιτική πρόσοδος, γεννημένο και διαρκώς επιβεβαιούμενο απ’ αυτόν ακριβώς τον συνδυασμό (“όλοι μας χρωστάνε”, όχι μόνο σαν “έθνος” αλλά και σαν οικογένειες, σόγια ή άτομα· “όλοι πρέπει να μας βοηθήσουν” με το κάτι τις τους…) δεν είναι η ελληνική συνθήκη των τελευταίων δεκαετιών. Ξεκινάει απ’ την εποχή της ίδιας της “επανάστασης του ‘21”, όταν οι ένοπλοι έγιναν, πολύ γρήγορα, μισθοφόροι των “κονδυλίων” που έστελναν στην Πελοπόννησο είτε τα ευρωπαϊκά κράτη, είτε οι ευρωπαίοι φιλέλληνες, είτε η διάσπαρτη ελληνική (εμπορική, χρηματοπιστωτική και εφοπλιστική – ποτέ βιομηχανική…) αστική τάξη.
Τώρα διάφοροι εδώ κι εκεί ανακαλύπτουν ότι ποτέ “δεν φτιάχτηκαν θεσμοί” στην ελλάδα… Λάθος!! Φτιάχτηκαν εκείνοι οι θεσμοί που είναι αναγκαίοι για την διανομή των πολιτικών προσόδων!
Για όσους δεν το έχουν καταλάβει: η τελευταία ηρωϊκή και πένθιμη προσπάθεια για μια εντελώς διαφορετική θέσμιση έγινε στη δεκαετία του 1940 – με τα όπλα στο χέρι. Αλλά οι ωφελούμενοι του πολιτικού προσοδισμού τότε δεν ήταν διατειθένοι να μοιραστούν οτιδήποτε· πολύ περισσότερο να περάσουν στα σκουπίδια της ιστορίας. Συμμάχησαν με κάθε διαθέσιμο να τους υποστηρίξει· πρώτα με τους ναζί, ύστερα με τους άγγλους, στη συνέχεια με τους αμερικάνους. Και νίκησαν!
Ζούμε πάντα στην επικράτεια των (τότε) νικητών, που εν τω μεταξύ “εκδημοκρατίστηκαν” από ιδεολογική άποψη. Μαυρ-αγορίτες λέγονται, αν το έχετε ξεχάσει. Και, φυσικά, κατέχουν με κάθε εθνική νομιμότητα τις ζωές μας – πράγμα που οι (ντόπιοι) περισσότεροι / ες της τάξης μας το θεωρούν σωστό…
Είναι, λοιπόν, δυνατόν η εθνική ιδεολογία να παράγει και να αναπαράγει μόνιμα μια μαζική διπολιτική διαταραχή που να παραμορφώνει την πραγματικότητα; Ασφαλώς!!! Κοιτάξτε προσεκτικά γύρω σας…