Category: Ασταμάτητη μηχανή

Σάββατο 12 Μάη. Στα τέλη του περασμένου Φλεβάρη η λιβανέζικη (αραβόφωνη) εφημερίδα al-Akhbar δημοσίευσε ένα «κλεμμένο» (εμπιστευτικό…) mail, απ’ την αγγλική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον προς το υπουργείο εξωτερικών του Boris του τρομερού. Μην αναρωτηθείτε ποιος υπέκλεψε το mail (και, προφανώς, ακόμα περισσότερα): όχι η αντικατασκοπεία της Χεζμπ’ αλλάχ. Ας πούμε: κάποιος σύμμαχος με first class δυνατότητες…

Δεν θα δίναμε credit στα λεγόμενα του mail αν δεν συνέβαινε να επαληθεύεται «επί του συριακού πεδίου μάχης» εδώ και μήνες. Ο Benjamin Norman, υπεύθυνος για τα ζητήματα μέσης Ανατολής στην αγγλική πρεσβεία στην Ουάσιγκτον, ενημερώνει το «κέντρο» για δύο συναντήσεις, στις 11 Γενάρη στην Ουάσιγκτον και στις 23 Γενάρη στο Παρίσι, μεταξύ αξιωματούχων και «ειδικών» των ηπα, της αγγλίας, της γαλλίας, της σαουδικής αραβίας και της ιορδανίας (;) – με θέμα την μοιρασιά της συρίας.

Δεν θα σας πούμε τι κουβέντιαζαν, όπως προκύπτει απ’ την τηλεγραφικού τύπου αναφορά του κυρ υπεύθυνου. Είναι αυτό που συμβαίνει – αν δει κανείς την τωρινή κατάσταση απ’ την μεριά του «άξονα», στον οποίο έχει προστεθεί το Παρίσι. Για παράδειγμα η «ζώνη Dara’a» δεν πρόκειται να (επιτραπεί να) αποδοθεί στο καθεστώς της Δαμασκού – συνεπώς ο πιο κάτω χάρτης των πρόσφατων ισραηλινών επιθέσεων, πετυχημένων ή όχι είναι άλλο θέμα (μήπως ήταν πετυχημένες οι πυραυλικές επιθέσεις των «3» στις 14 Απρίλη; Ως προς τι;) επιβεβαιώνει του «λόγου το αληθές».

Θα σας πούμε όμως αυτό που ίσως υποψιάζεστε, και επιβεβαιώνει με κάθε επισημότητα πως (και) στη συρία εξελίσσεται ο 4^ος παγκόσμιος πόλεμος. Κοινό σημείο αυτής της συμμαχίας είναι η “αποτροπή”. Του μπλοκ της Αστάνα. Με μια διαφορετική γλώσσα “αποτροπή” σημαίνει να τους σταματήσουμε. Ένα βήμα πιο κάτω: να τους σταματήσουμε πριν μας πετάξουν στη θάλασσα…

Είτε το θεωρήσετε διαστροφή είτε το θεωρήσετε “παράξενο ρεαλισμό”, η “αποτροπή του ιράν” έχει κεντρική θέση σ’ αυτά που λέγονται και υπονοούνται το κλεμμένο mail – σαν πυλώνας της γενικότερες “αποτροπής”. Για διαφορετικούς έως πολύ διαφορετικούς λόγους – όπως τους εννούμε εμείς, απ’ την εργατική γωνία μας. Για την Ουάσιγκτον «η αποτροπή του ιράν» στο συριακό πεδίο μάχης είναι βασικά «αποτροπή της ρωσίας» (και, κάπου στο βάθος, της κίνας….) Στην άλλη άκρη, για το Ριάντ (και το Τελ Αβίβ που δεν συμμετείχε επίσημα σ’ αυτά τα ραντεβού, αλλά…) «η αποτροπή του ιράν» είναι υπαρξιακό ζήτημα. Για το Παρίσι η ίδια «αποτροπή» είναι απώθηση του γεγονότος ότι αργά ή γρήγορα ο ιρανικός καπιταλισμός δεν θα «πεθαίνει» για τον γαλλικό: πράγμα που σημαίνει ότι το Παρίσι δεν θέλει να βρεθεί στη δυσάρεστη θέση να αντιμετωπίζει ένα κράτος που θεωρούσε «ευεργετούμενο» (κι άρα κάπως υποτελές) σαν ισότιμο. Όσο για το Λονδίνο; Δεν ξέρουμε τι σημαίνει «αποτροπή του ιράν», εκτός ίσως από την ψευτοαυτοκρατορική μνησικακία για την ήττα του 1979 – και τις πωλήσεις όπλων σε διάφορες αντι-ιρανικές αραβικές χούντες.

Οι συμμετέχοντες στο “small group” των δύο συναντήσεων στις 11 και στις 23 Γενάρη εμφανίζονται (στο τηλεγράφημα) αποφασισμένοι να νικήσουν παντού. Στρατιωτικά, γεωπολιτικά, διπλωματικά: να δημιουργήσουν 3 ζώνες εκτός ελέγχου του καθεστώτος Άσαντ, μία βόρεια / βορειοανατολικά του Ευφράτη με τις ypg/pkk, μία στο νότο στα σύνορα με την ιορδανία και μία στην «ζώνη Dara’a»· να κάψουν οποιεσδήποτε πολιτικο-διπλωματικές κινήσεις του μπλοκ της Αστάνα· να φρενάρουν την ιρανική στρατιωτική και την ρωσική πολιτικο-στρατιωτική παρουσία στη συρία· να «κυκλώσουν» την τουρκική εμπλοκή.

Εκείνο που δεν εμφανίζεται πουθενά (στην αναφορά του τηλεγραφήματος) είναι το ότι οι αντίπαλοι αυτών των σχεδίων δεν θα κάτσουν με τα χέρια σταυρωμένα… Υπεροψία και υποτίμηση λέγεται αυτή η έλλειψη.

Σάββατο 12 Μάη. Έχοντας κατά νου αυτά τα γενικά (και περιληπτικά παρουσιασμένα) θα μπορούσε κανείς να κάνει τουλάχιστον δύο πράγματα. Πρώτον να βάλει τον ισραηλινό μιλιταρισμό / ρατσισμό (με τις πυραυλικές επιθέσεις του στη νοτιοδυτική συρία, πετυχημένες ή όχι δεν έχει σημασία) στο ευρύτερο περίγραμμα του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, εντοπισμένου έστω στη μέση Ανατολή. Δεύτερον, να βάλει την ελληνο-ισραηλινή στρατιωτική, οικονομική, διπλωματική και ασφαλίτικη συνεργασία μέσα στο ίδιο περίγραμμα. (Ειδικά με την τελευταία … χορταίνουμε!!!)

Για το δεύτερο, την ελληνο-ισραηλινή συμμαχία, θα ξαναμιλήσουμε σύντομα· και θα μιλάμε για καιρό. Δυστυχώς. Για το πρώτο όμως πρέπει να πούμε από τώρα κάτι. Οι βεβαιότητες του φασίστα «στρατηγού» Lieberman αποκτούν μια επιπλέον (και σημαντική) διάσταση: αυτήν της ηχούς στο «κουτί» της πολυεθνικής αν και ετερόκλητης συμμαχίας που θέλει μια στρατιωτική νίκη / επιτυχία στο συριακό πεδίο μάχης, όχι ανατολικά αλλά δυτικά του Ευφράτη – για να προχωρήσει στη “νομιμοποίηση” του τελικού διαμελισμού της συριακής επικράτειας. Είναι απλό: στα γραφεία σχεδιάζεις ό,τι θες· στο γιαπί όμως είναι άλλο θέμα τι κατασκευάζεται, αν, και πως…

Το Τελ Αβίβ, εξαιτίας της δικής του παρακμής αλλά και εξαιτίας των έσχατων υπηρεσιών (: γεωπολιτική πρόσοδος) που ελπίζει ότι μπορεί να προσφέρει ακόμα στους συμμάχους του, επείγεται για νίκες. Οπότε ο φασίστας Lieberman τινάζει τις παλάμες του, και σαν κάποιον που χώθηκε στα μπάζα αλλά «έκανε τη δουλειά» δηλώνει μετά την τελευταία επίθεση: τελειώσαμε, ντάξει;

Όχι, δεν τελειώσατε κύριε… Μόλις αρχίσατε… (Κι αν έπρεπε κάτι να αποτρέψετε αν δεν είσασταν φασίστες είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκετε!!! Αλλά…. η ιδεολογία πεθαίνει τελευταία, και πριν τα σκοτώνει όλα…)

(φωτογραφίες: Πάνω, η ισραηλινή εκδοχή των στόχων της τελευταίας επίθεσης με 70 (;) πυραύλους. Εναντίον “στόχων” που πιθανότατα ήταν / είναι θέσεις προώθησης του συριακού στρατού ‘n’ friends.

Κάτω ο χάρτης της κατάστασης. Με ροζ ο έλεγχος του Άσαντ ‘n’ friends· με πράσινο οι αντικαθεστωτικοί· με μαύρο μια φιλική στο Τελ Αβίβ περιοχή isis· με μπλε τα κατεχόμενα απ’ το ισραήλ (απ’ το 1967) συριακά υψώματα του Γκολάν…)

Παρασκευή 11 Μάη. Όχι λόγω σοφίας αλλά λόγω επιμέλειας η ασταμάτητη μηχανή είχε ενημερώσει έγκαιρα: το έσχατο «καυτό σημείο» για το μιλιταριστικό Τελ Αβίβ είναι αυτή η ζώνη στα ανατολικά των κατεχόμενων (: συριακών) υψωμάτων του Γκολάν, μία περιοχή που ελέγχεται από αντικαθεστωτικούς φίλους (πολύ φίλους…) του ισραήλ, που για χάρη συνεννόησης θα την ονομάσουμε «ζώνη Dara’a». Αυτή η περιοχή είναι η πρακτική, εδαφική, ιμπεριαλιστική προώθηση του Τελ Αβίβ σε βάρος της συριακής επικράτειας στην «μετα isis» περιοχή· και δεν πρόκειται (ο ισραηλινός μιλιταρισμός) να κάνει πίσω. Αυτήν την περιοχή βομβάρδισε (όσο και όπως) το Τελ Αβίβ χτες, για να εξασφαλίσει ότι δεν θα κινδυνεύσουν οι proxies του…

Τα περί βολών (σε ισραηλινές θέσεις) στα υψώματα του Γκολάν σαν αφορμή, και πυραυλικής αντεπίθεσης του ισραήλ είναι μεν ένα ζήτημα, αλλά το θεωρούμε δευτερεύον. Τριτεύουσας σημασίας θεωρούμε τις καμαρωτές δηλώσεις του φασίστα υπ.αμ. Lieberman περί «καταστροφής σχεδόν του συνόλου των ιρανικών θέσεων στη συρία». Και θα εξηγήσουμε αμέσως το γιατί.

Πρώτον, ούτε η Δαμασκός ούτε οι σύμμαχοί της είναι ανόητοι να μην ξέρουν τι κάνει εδώ και χρόνια και τι σκοπεύει να κάνει το Τελ Αβίβ σ’ αυτήν την ζώνη. Και παρότι θα ήθελαν να την «καθαρίσουν» από τους αντικαθεστωτικούς, είναι υποχρεωμένοι να ξέρουν ότι αυτοί είναι μόνο το εύκολο μέρος της όποιας πιθανής επιχείρησης… Το δύσκολο βρίσκεται στην άλλη μεριά των συνόρων.

Δεύτερον, σα συνέπεια του πρώτου, είναι αμφίβολο (και λογικά παράδοξο) το να εγκαταστήσει σ’ αυτήν την περιοχή η Τεχεράνη (ή οποιοσδήποτε άλλος…) όπλα και μέσα που θα ήταν εύκολο για το Τελ Αβίβ να εντοπίσει και να κτυπήσει. Με βάση τους τεχνικούς (στρατιωτικούς) συσχετισμούς, η «ζώνη Dara’a» μπορεί να τοποθετηθεί στην ίδια κατηγορία με τις ypgκρατούμενες περιοχές. Δεν είναι ό,τι καλύτερο για το μπλοκ της Αστάνα, είναι απλά υποχρεωτικό να το αναγνωρίσει.

Τρίτον, η «ζώνη Dara’a» έχει μεγάλη σημασία για τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, αλλά μικρότερη για το μπλοκ της Αστάνα· είτε από στρατιωτική, είτε από οικονομική και γεωπολιτική άποψη. Αν και όποτε επιχειρηθεί η ανακατάληψή της δεν θα είναι τόσο για την αξία της περιοχής για την Δαμασκό, όσο για την αξία ενός πολέμου (ακόμα και έμμεσου) εναντίον του ισραήλ. Κι αυτό, με τα τωρινά δεδομένα, μας φαίνεται μακρινό.

Τέταρτο, αλλά όχι ασήμαντο: κάποτε, όχι και πάρα πολύ παλιά, η Χεζμπ’ αλλάχ έριχνε πότε πότε καμιά ρουκέτα (απ’ το λιβανικό έδαφος στο ισραηλινό) σαν απάντηση σε συνοριακές ενέργειες του ισραηλινού στρατού. Υπάρχει και στα χερσαία λιβανο-ισραηλινά σύνορα μια περιοχή που το Τελ Αβίβ έχει καταλάβει και κατέχει παράνομα: είναι οι φάρμες Shebaa, μια πολύ μικρή περιοχή 11 Χ 3 χιλιομέτρων, που είναι συνέχεια των υψωμάτων του Γκολάν.

Θα μπορούσε η παλιά τακτική της Χεζμπ’ αλλάχ να αναβιώσει νοτιότερα και δυτικότερα; Θα μπορούσε μια τακτική παρενόχλησης του ισραηλινού στρατού να χρησιμοποιηθεί σ’ ότι αφορά την «ζώνη Dara’a»; Είναι κάτι που θα φανεί, αλλά (καταλαβαίνουμε ότι) έχει ένα πλεονέκτημα. Αυτό που το Τελ Αβίβ φοβάται και θέλει να αποφύγει, θα είναι αναγκασμένο να το επικαλείται τακτικά: οι ιρανοί είναι πολύ κοντά… Το ζήτημα δεν επιδέχεται στρατιωτική αντιμετώπιση (είναι πολύ εύκολο σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου όλα, ή τα πιο βασικά, να είναι υπόγεια και αόρατα…). Είναι «ψυχολογικό».

Που σημαίνει ότι μπορεί μεν η θρυλική iaf (η ισραηλινή αεροπορία), εκπαιδευμένη και στο ελλαδιστάν (για να μην ξεχνιόμαστε…) να ρίχνει και να πετυχαίνει τους στόχους της ή όχι· να καταστρέφει ή να νομίζει ότι καταστρέφει· να δηλώνει ότι «νίκησε» σαν τόνωση του ηθικού ενώ ηττάται… Αλλά η ψυχολογική πίεση σ’ έναν πληθυσμό που στο μεγαλύτερο μέρος του έχει υιοθετήσει την ιδεολογία του «περιούσιου λαού» και την κλεισούρα της περικύκλωσης από δόλιους εχθρούς, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Σας διαβεβαιώνουμε πως αυτό το ξέρουν οι πάντες!…

Παρασκευή 11 Μάη. Είναι «επώνυμος» αρθρογράφος, «επώνυμης» καθεστωτικής εφημερίδας. Ονόματα δεν λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε. Πριν 3 ημέρες ξαναπροσέθεσε το «ειδικό βάρος» του στην υπόθεση του «ονόματος». Το σχόλιό του ξεκινάει με μεγάλο ταρατατζούμ:

Καθώς πυκνώνουν οι επαφές και εντατικοποιούνται οι διαπραγματεύσεις με την ΠΓΔΜ, πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους ότι για να υπάρξει συμφωνία στο ζήτημα της ονομασίας, αυτή θα πρέπει να ισχύει για όλες τις χρήσεις. Δεν πρόκειται για κάποιους είδους «μαξιμαλιστική» απαίτηση της Ελλάδας. Για λόγους πρακτικούς, αλλά και συμβολικούς, το να αποκαλείται η χώρα αλλιώς στο εσωτερικό κι αλλιώς στο εξωτερικό δημιουργεί προβλήματα.

Δεν αρκεί ο λαός της ΠΓΔΜ να υιοθετήσει μια σύνθετη ονομασία για «κάποιες διεθνείς δράσεις». Πρέπει και να εστερνισθεί την ουσία αυτής της αλλαγής. Μόνον έτσι θα αποκλειθούν δυσάρεστες εκπλήξεις στο μέλλον που θα μπορούσαν να πλήξουν τις διμερείς σχέσεις και/ κατ’ επέκταση, τη σταθερότητα στην περιοχή.

Για να υπάρξει, λοιπόν, αυτή η συμφωνία, θα πρέπει να αλλάξει η συντραγματική ονομασία της χώρας…

Η θεία Λίτσα δεν το διάβασε – ροχάλιζε εκείνη την ώρα. Αλλά θα γούσταρε· και θα την ξαναβάζαμε για ύπνο με κόπο. Ποιος είναι αυτός που λέει ότι αν ένα κράτος έχει άλλο διεθνές όνομα και άλλο για πάρτη του «δημιουργεί προβλήματα»; Από ποιο κράτος του κόσμου μιλάει; Μήπως, μήπως λέμε (ψιθυριστά, να μην ξυπνήσει η θεία Λίτσα και το κτήνος μέσα της) από ένα μέρος που διεθνώς λέγεται greece και για πάρτη του hellas; Αν ναι, όντως πρόκειται για «μικρή ασθενή» ιδιαίτερα προβληματική – όχι, όμως, λόγω διπλού ονόματος…

Είπε μια βλακεία, άλλη μία, ο γίγαντας; Αναμφίβολα ναι. Αλλά με τις βλακείες των «διαμορφωτών γνώμης» δεν ισχύει το ίδιο όπως με τις βλακείες στο λεωφορείο ή στο καφενείο. Οι βλακείες των πρώτων έχουν περάσει από διπλό τσεκάρισμα. Πρώτον απ’ τα μάτια των προϊσταμένων τους, και δεύτερον απ’ τ’ αυτιά των φίλων τους. Όταν το πολύ απλό «τι μαλακίες λες πάλι;» δεν λέγεται, αυτό οφείλεται πως ο περίγυρος (και ο περίδρομος…) υιοθετεί την αυτο-ικανοποίηση σαν αρετή του.

Το επιχείρημα του αρθογράφου είναι επιχείρημα του ελληνικού υπ.εξ…. Ή, έστω, είναι ένα απ’ αυτά που μπορεί να πουλάει (το ελληνικό υπ.εξ.) για εσωτερική κατανάλωση, χωρίς να φοβάται μην γίνει περίγελως και ανέκδοτο, του στύλ «είναι ένας έλληνας, μια καμήλα κι ένας διάδοχος…»

Συνεπώς υπάρχει ένα ευρύτερο (και υπαρκτό) ζήτημα: η εθνικιστική βλακεία. Θα ήταν λάθος να πιστεύει κανείς ότι πρόκειται για κάτι που εξαφανίζεται ή διορθώνεται. Όχι!

Όμως το μεγαλύτερο λάθος βρίσκεται απ’ την απέναντι μεριά. Απ’ την μεριά εκείνων που δεν είναι ηλίθιοι, και δεν καταδέχονται να τους αντιμετωπίζουν σαν τέτοιους επειδή «η πατρίς και τα εθνικά συμφέροντα το απαιτούν». Το να κάθεται ο καθένας στ’ αυγά της ευφυίας του δεν σημαίνει τίποτα σπουδαίο, εκτός απ’ το ότι στο τέλος θα τα σπάσει.

Η απάθεια και η μοιραλατρεία είναι συμμετρικές της βλακείας. Ελπίζουμε ότι θα πείσετε τους φίλους και τις φίλες τους πως αξίζουν πολύ περισσότερα…

Πέμπτη 10 Μάη. Οφείλουμε να το παραδεχτούμε: ακόμα και στην παρακμή του το κάστρο της αυτού εξοχότητας της βασίλισσας του ενωμένου βασιλείου, βασίλισσας της νέας ζηλανδίας, επικεφαλής της κοινοπολιτείας, μονάρχου της αντίγουα και της μπαρμπούντα, μονάρχου του μπελίζ, της Elizabeth νο 2 εν πάσει περιπτώσει, αυτό λοιπόν το παρακμιακό βασίλειο κρατάει ακμαίο το θρυλικό, με βρετανικό φλέγμα, χιούμορ του.

Απόδειξη; Έστειλε στα μέρη μας κάτι βασιλικά παράσιτα! Αφ’ ενός τον άχρηστο γυιό της αυτού εξοχότητας (ακολουθούν τα υπόλοιπα του τίτλου της…), εξαιτίας της αχρηστίας του οποίου η υπέργηρη Elizabeth νο 2 δεν τολμάει να πεθάνει (στα 92 της), αφού με φρίκη σκέφτεται τι θα ακολουθήσει όταν ο υιός της (και «μοιχός», ας μην ξεχνάμε τι τράβηξε η «πριγκίπισσα του λαού» – και της ουαλίας – Diana!!!) κάτσει στο θρόνο… Αφ’ ετέρου την νυν σύζυγο και πρώην ερωμένη του. Ω βασιλικά Σόδομα και Γόμορα! Δροσιστείτε στα ελληνικά δανδελωτά ακρογιάλια στα γεράματά σας!

Ειρωνευόμαστε ως προς την ηθική των ελέω θεού οίκων! Δυστυχώς, όμως, δεν μπορούμε να εννοήσουμε την επίσκεψη αυτών των παρασίτων του Μπάκιγχαμ «εκτός συγκυρίας»!!! Σ’ ένα μέρος όπου η ελληνο-αγγλική συμμαχία (οι μαυραγορίτες και οι συνεργάτες της προηγούμενης κατοχής απ’ την ελληνική μεριά….) γέμισε τάφους, κατέστρεψε τον ανθό της (τότε) ελληνικής κοινωνίας και έκανε μπάζα την μισή Αθήνα, το να γίνεται v.i.p. η επίσκεψη του κυρ Καρόλου και της κυρά Καμίλας. που το μόνο που ξέρουν είναι να επιβλέπουν τις κτήσεις τους, θα μπορούσε να είναι, απλά, η επιβεβαίωση της υπόγειας αλλά πάντα ισχυρής συμμαχίας, «στο ανώτερο δυνατό επίπεδο»: αυτό του στέμματος. Και γαία πυρί μιχθήτω!

Ή, ανάποδα, το παρακμιακό Λονδίνο θα μπορούσε να στέλνει ένα μήνυμα στην παρακμιακή Αθήνα, μέσω ενός τύπου που αναρωτιέται γιατί η μάνα του ζει ακόμα: no future dears!!!

Όπως και νάχει: υποκλινόμαστε στο βρετανικό χιούμορ. Και – σαν ασταμάτητη μηχανή – αδημονούμε για την στιγμή που ο ενεργός γίγαντας της αγγλικής stand up comedy, ο υπ.εξ. Boris ο τρομερός, θα συναντηθεί στη σκιά της Ακρόπολης με τον ντόπιο γίγαντα, τον ογκόλιθο Nick the Greek. Τότε και μόνο τότε, θα μπορεί κανείς να πει στο ψόφιο κουνάβι “wish you were here!”….

(φωτογραφία πάνω: Βουκολικό αλλά ελληνικό. Αυριανέ βασιλέα ιδού οι βοσκοπούλες σου! Που σημαίνει: όπως μας αφήσατε έτσι θα μας βρείτε… Κριάρια!

Κάτω: – Και, φυσικά συμμεριζόμαστε τις ανησυχίες σας για το ιράν… Ουπς!! Συγγνώμη, δεν είστε ο φίλος και αδελφός Netanyahu!!!!

Οπότε συμμεριζόμαστε τις ανησυχίες σας για τις καμήλες που δεν έχουμε φάει ακόμα… E;;;)

Πέμπτη 10 Μάη. Πήγε κι ήρθε στη Μόσχα για λίγες ώρες χτες, και – πως τα φέρνει έτσι το πρωτόκολλο; – υποχρεώθηκε να παρακολουθήσει την παρέλαση των καινούργιων («επίφοβων» λένε αρκετοί) όπλων του ρωσικού καθεστώτος, στην επέτειο της «ημέρας της νίκης» κατά των ναζί. Φυσικά είχε και συνομιλίες. One to one με τον Πουτινάκο, και μετά αντιπροσωπεία με αντιπροσωπεία.

Πρόκειται για τον φίλο και αδελφό των ελλήνων Netanyahu. Επιστρέφοντας στην πρωτεύουσά του (παραμένει το Τελ Αβίβ…) δήλωσε ότι δεν κουβέντιασαν για την αμερικανική ακύρωση της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν (σιγά μην ενδιαφέρει!..) αλλά για «τις εντάσεις στη συρία εξαιτίας των ιρανικών κινήσεων εκεί» (αυτό ναι…). Με άλλα λόγια ο φίλος και αδελφός Νetanyahu πήγε να ρωτήσει πόσο τον «παίρνει». Κατά την καθεστωτική Jerusalem post:

… Ο πρωθυπουργός δεν ανάφερε λεπτομέρειες για την αντίδραση του Πούτιν, ούτε αν συζήτησε το θέμα της προμήθειας αναβαθμισμένων ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων στη Συρία. Αυτό που είπε, πάντως, ήταν ότι δεν υπήρχε λόγος να σκεφτεί ότι η Ρωσία θα περιορίσει την Ισραηλινή ελευθερία δράσης…

Εντάξει. Βλακείες – είναι γνωστός ο τύπος! Το τι κουβέντιασε ίσως έχει δευτερεύουσα σημασία· μπροστά στο γεγονός ότι κάθε τρεις και λίγο ξεκουβαλιέται στη Μόσχα… Και, φυσικά, θα ήταν εξαιρετικά απίθανο πύραυλοι απ’ τις ρωσικές βάσεις να κτυπήσουν ισραηλινά πολεμικά· αν αυτό εννοεί ο υπόδικος ισραηλινός πρωθ. με το «δεν υπάρχει λόγος να σκεφτώ ότι…»

Το γεγονός όμως, ότι επιστρέφοντας απ’ την Μόσχα, «έπεσε πάνω στην περίπτωση» όπου (για πρώτη φορά αν δεν κάνουμε λάθος) πύραυλοι ή/και πυροβολικό απ’ την συριακή μεριά κτύπησαν ισραηλινές θέσεις στα κατεχόμενα (σε βάρος της συρίας) υψώματα του Γκολάν, δείχνει πιο κατατοπιστικά το πρόβλημα ενός κράτους που παρακμάζει γεωπολιτικά και προσπαθεί να κρατήσει ψηλά την σχετική αξία του: είναι σίγουρος ο κυρ Netanyahu ότι θέλει «ανορθόδοξο» πόλεμο (κατά των ιρανών «φρουρών της επανάστασης») στα υψώματα του Γκολάν, που με βάση αποφάσεις του οηε αποτελούν συριακό έδαφος, με την Μόσχα στο ρόλο του συνοδηγού απ’ το πίσω κάθισμα;

Γιατί επ’ αυτού ο Πουτινάκος μάλλον δεν υποσχέθηκε τίποτα… Κι αν γίνει καμιά «στραβή» γιατί να φταίει;

(φωτογραφία: Δεν θα μας απασχολούσε η ρωσική καραβανο-μιλιταριστική παρέλαση στη Μόσχα, αν το μάτι μας δεν έπεφτε σ’ αυτό… Στο βάθος… Στο σφυροδρέπανο…

Τι είναι αυτό; Επετειακό; Ή μήπως ο πρώην καγκεμπίτης είναι απλά ένας καμουφλαρισμένος «σοβιετικός» – και οι νικητές του 3^ου παγκόσμιου («ψυχρού») την έχουν πατήσει χοντρά;

Ε;)

Πέμπτη 10 Μάη. Όταν ο τοξικός, νοιώθοντας «θεός», φυλάκιζε ουσιαστικά τον «δικό του» λιβανέζο πρωθ. Hariri τον περασμένο Νοέμβρη, ελπίζοντας να προκαλέσει «εσωτερική κρίση» στην Βηρυττό και, μέσω αυτής, να προσφέρει στο συμμαχικό του Τελ Αβίβ την ευκαιρία να «παρέμβει» (ισοπεδωτικά πάντα…), ούτε αυτός, ούτε ο φίλος και σύμβουλός του (ο σώγαμπρος του ψόφιου κουναβιού), ούτε βέβαια τα ισραηλινά επιτελεία περίμεναν αυτήν την κατάληξη: την καθαρή νίκη της Χεζμπ’ αλλάχ και των συμμάχων της στις πρόσφατες εκλογές στο λίβανο. Σαν σκάνδαλο απέναντι στις σπονδές στη δημοκρατία (που είναι καλή μόνο όταν συμφέρει…), μετά από όντως δημοκρατικές εκλογές (αλλά και δημοκρατικότητα αποχή…), οι «τρομοκράτες» του «κόμματος του θεού» και οι σύμμαχοί τους έχουν, πλέον, την κοινοβουλευτική πλειοψηφία στον λίβανο. Δεν είναι πια «κράτος εν κράτει». Είναι κράτος – έστω κι αν το λιβενάζικο σύνταγμα αλλά και οι δικές τους επιλογές δεν θα επιτρέψουν να φανεί έτσι. Ο Hariri πιθανότατα να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός· ίσα ίσα για να απολαμβάνει την φάρσα του ρόλου του…

Λοιπόν; Πριν 6 μήνες η σοφία των καθεστωτικών του πρώτου κόσμου προέβλεπε «πόλεμο στο λίβανο» – στην πραγματικότητα δεν ήταν πρόβλεψη αλλά ευχή. Τώρα το Τελ Αβίβ μπορεί να επαναλάβει το «χεσμπ’αλλάχ ή ξε-χεζμπ’αλλάχ όλοι ίδιοι είναι εκεί» αλλά δεν είναι σίγουρο ότι αυτό το δόγμα βολεύει. Όχι από στρατιωτική άποψη· από όλες τις υπόλοιπες.

Για να το πούμε ωμά: αν το Τελ Αβίβ φοβάται μήπως η Τεχεράνη πλησιάσει στα σύνορά του, αυτή βρίσκεται ήδη στα βόρειa, με τον πιο δημοκρατικό τρόπο που θα μπορούσε. Μπορεί να πλησιάζει και απ’ τα ανατολικά· ωστόσο είναι πια μαθηματικά αποδεδεδειμένο ότι το σχέδιο «isis στη συρία» όχi απλά απέτυχε αλλά, μάλλον, πέτυχε το ακριβώς ανάποδο απ’ ότι έπρεπε. Γιατί ναι μεν το Τελ Αβίβ έχει αεροπορική υπεροπλία… Ωστόσο το να κτυπάει «ιρανικούς στόχους» (όπου βολεύει) έχει αξία μόνο αν δεν υπάρχει ανταπόδοση. Αν υπάρξει, τότε το συριακό πεδίο μάχης δεν είναι ευκαιρία για το Τελ Αβίβ. Είναι εφιάλτης. Μπορεί να το χρησιμοποιεί ακόμα και η Χεζμπ’ αλλάχ – για να μην πούμε για παλαιστινιακές οργανώσεις – “undercover”…. (Τρόπος του λέγειν…)

Κι απομένει αυτό: να ολοκληρωθεί η συμφωνία Βηρυτού – Μόσχας για την παραχώρηση απ’ την πρώτη στη δεύτερη «στρατιωτικών διευκολύνσεων». Ναυτικών και αεροπορικών. Αν και όταν συμβεί κάτι τέτοιο, ο κάθε Netanyahu δεν θα χρειάζεται να τρέχει στη Μόσχα. Θα είναι πιο απλό να αναγνωρίσει σαν συνομιλητή του τον όποιον Nasrallah…

(φωτογραφία: Άσχετη με τις εκλογές στο λίβανο, σχετική με τις υποτιθέμενες εκλογές στην αίγυπτο, που έχουν ξεχαστεί. Όλοι οι πρωτοκοσμικοί κομμάντο της δημοκρατίας δεν πρόσεξαν τίποτα στο Κάιρο. Ούτε, καν, το 97% που πήρε τελικά ο φασιστοκαραβανάς Σίσι….)