Τρίτη 19 Ιούνη. Για όποιον θα αναγνώριζε κάποια αξία στις κάλπες και στις ψήφους (a big “if”)… και θα συμμετείχε στις επερχόμενες τουρκικές εκλογές, τότε το HDP και ο κρατούμενος Selahattin Demitras σαν υποψήφιος πρόεδρος είναι μια έντιμη επιλογή. Ακόμα και σαν “ψήφος διαμαρτυρίας”.
Το HDP είναι το μόνο υπολογίσιμο κόμμα στην τουρκική πολιτική σκηνή που μπορεί να θεωρηθεί σαν «αριστερή σοσιαλδημοκρατία». Όχι με κριτήρια το «πρόγραμμα» του (αν είσαι ένα κόμμα του 8% ή του 10% μπορείς να έχεις ό,τι «κυβερνητικό πρόγραμμα» γουστάρεις) αλλά με κριτήριο τα πολιτικο-πολιτιστικά χαρακτηριστικά των ψηφοφόρων του. Όχι μόνο των κούρδων αλλά και των τούρκων.
Ο Demitras κάνει την προεκλογική του εκστρατεία ενόσω είναι προφυλακισμένος (δεν του έχουν στερηθεί τα πολιτικά δικαιώματα), βασικά μέσω twitter. Δεν είναι, ωστόσο, το μέσο που διαμορφώνει το μήνυμα! Είναι, κυρίως, η έκφραση μιας liberal αριστερής ιδεολογίας, που αφορά και εκφράζει ένα τμήμα της τουρκικής κοινωνίας. Ίσως διαταξικό, αλλά με κέντρο βάρους τμήματα της μεσαίας τάξης.
Ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα για το HDP και τον Demistras δεν ανησυχεί το AKP και τον Erdogan. Δεν «τραβάνε» απ’ την δική τους εκλογική δεξαμενή. Αντίθετα, αδυνατίζει άλλους «αντι-ερντογανικούς» υποψήφιους. Κι εκεί είναι το πρόβλημα (όχι του HDP): ότι η πολιτική κουλτούρα του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους των ψηφοφόρων στην τουρκία, μετά απ’ την 15ετία (και βάλε) της «ανάπτυξης και της ευημερίας» υπό τον Erdogan, έχει ξαναπροσωποποιηθεί / γηπεδοποιηθεί. Υπέρ ή κατά του νυν προέδρου: τελικά η φυσιογνωμία του και η πολιτική του παρουσία είναι ηγεμονική, ακόμα και σαν «αυτό που αγαπάμε να μισούμε».
Το HDP διαφέρει, εν μέρει επειδή έχει κουρδική αφετηρία, εν μέρει επειδή το έχει αγκαλιάσει ένα τμήμα της κοινωνικής αριστέρας στην τουρκία. Όμως το κοινωνικό υποκείμενο (συμπεριλαμβανόμενων τμημάτων της νέας εργατικής τάξης: υπάρχει τέτοια και στην τουρκία!) στο οποίο αναφέρεται το HDP είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ το 8%. Κι ως τώρα αυτό το υποκείμενο έχει επιδείξει εντυπωσιακή αδυναμία στο να επεξεργαστεί αφενός τα κατάλληλα κινηματικά και αφετέρου τα κατάλληλα πολιτικά / οργανωτικά δεδομένα που θα του επιτρέψουν να γίνει αποτελεσματική (σε μέγεθος και ποιότητα) κοινωνική / πολιτική αντιπολίτευση απ’ τα κάτω.
Το αν θα κερδίσει το AKP / ο Erdogan απ’ τον πρώτο ή απ’ τον δεύτερο γύρο· και το αν το HDP θα ξεπεράσει ή όχι το 10% δείχνει (έτσι λέει η ασταμάτητη μηχανή) μια «παλαιοκομματική» αντίληψη για την πολιτική και τον ανταγωνισμό. Έως πρωτόγονη. Η δυναμική βρίσκεται στο κοινωνικό (πεδίο) – αρκεί τα υποκείμενα να μην κάνουν το τραγικό λάθος της «υπερπολιτικοποίησης», όπως έγινε στον δίκαιο αγώνα για το πάρκο Gezi (ο οποίος, παρεπιπτόντως, ήταν νικηφόρος στο συγκεκριμένο μέτωπο που άνοιξε: το πάρκο σώθηκε… )
Οι πολιτικές περσόνες, όσο επιδραστικές κι αν είναι, περνάνε και φεύγουν. Οι κοινωνικοί μετασχηματισμοί είναι διαρκείς – και πάντα ανολοκλήρωτοι, πάντα ανοικτοί στην Α ή στην Β εξέλιξη…
