Category: Ασταμάτητη μηχανή

Η θεία Λίτσα αφρίζει

Τρίτη 15 Γενάρη. Οι υπήκοοι του ελλαδιστάν έχουν ιδιαίτερη ικανότητα να πνίγουν την πραγματικότητα στις εθνικές μικροαστικές φαντασιώσεις τους. Περιμένουν, για παράδειγμα, εδώ και πολλά χρόνια, ότι “αύριο θα διαλυθεί η τουρκία και θα φάμε την μισή”. Είναι μια ιδιαίτερη ψυχο-πολιτική συλλογική ιδιοσυγκρασία, που έχει διαμορφωθεί απ’ το χώνεμα της “μεγάλης ιδέας” εδώ και ενάμισυ αιώνα. Το “από Δευτέρα θα…” δεν τελειώνει ποτέ. Και δεν έχει καμμία μνήμη.

Η σκληρή ιστορική πραγματικότητα είναι ωστόσο ότι αυτό που τους αρέσει να ονομάζουν “μακεδονικό” ή “σκοπιανό” τέλειωσε το 1995. Τέλειωσαν οι ελπίδες τους για διάλυση του μακεδονικού κράτους, και μοιρασιά των εδαφών του μεταξύ Αθήνας, Βελιγραδίου και Τιράνων. Τέλειωσε επειδή πρώτα τους πρόδωσε ο αδελφός Μιλόσεβιτς (“συνεργάτης” της Ουάσιγκτον: η αναγνώριση της αλήθειας είναι ιεροσυλία!) και, μετά, επειδή έσκασε ο αμερικάνος “μάγος της διπλωματίας” Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, και τους προσγείωσε με την “ενδιάμεση συμφωνία”.

Κιχ δεν βγήκε τότε! Όλος ο εθνικός κορμός / εσμός δεν έβγαλε τσιμουδιά! Απ’ τους φασίστες μέχρι του ακροαριστερούς, με κυρίαρχη φιγούρα τον ήδη τότε δηλωμένο αντι-γερμανό γεροΠαπαντρέου τον Β, κατάπιαν το σάλιο τους και έκαναν τουμπεκί. Εκεί αποδείχθηκε οριστικά (για όποιον ήθελε να καταλάβει….) ότι η θρυλική “ελληνοσερβική φιλία” ήταν αντι-γερμανική και φιλο-αμερικάνικη: όταν τρως την “ενδιάμεση συμφωνία” ενώ απέναντι, για παράδειγμα, στην “πρόταση Πινέιρο” απειλούσες θεούς και δαίμονες, είναι σαφείς οι συμμαχικές σου επιλογές. Ε;

Φυσικά θα μπορούσε κάποτε να διαλυθεί η επικράτεια του μακεδονικού κράτους… Όπως, για παράδειγμα, μπήκαν στον πάγκο του χασάπη εκείνη του ιρακινού ή/και του συριακού. Μόνο που δεν θα ήταν το “όνομα μας είναι η ψυχή μας” που θα το αποφάσιζε αυτό. Θα ήταν η ψυχρή, τεχνοκρατική / ιμπεριαλιστική τακτική της Ουάσιγκτον.

Όλοι ξέρουν ότι το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο δεν ανήκει στο ευρασιατικό project. Ανήκει στον άξονα. Με την σχετική ανεξαρτησία που έχει κάθε καπιταλιστικό κράτος, αλλά και τους στενούς προσανατολισμούς που του επιβάλει το γεγονός ότι η νο 1 εθνική βιομηχανία (και άρα τα νο 1 εθνικά συμφέροντα) είναι οι θαλάσσιες μεταφορές. Ίσως υπάρχουν κάποια περιθώρια να επηρρεάζονται (μία εδώ ή μία εκεί) επιμέρους αποφάσεις / επιλογές του «μεγάλου συμμάχου». Όμως αυτά τα περιθώρια δεν είναι κατά βούληση, on demand, όπως άλλωστε ποτέ δεν ήταν στην ιστορία του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου – σε σχέση με τους συμμάχους του. Τα epic ιμπεριαλιστικά ‘90s έμοιαζαν εξαίρεση, και στην κάψα ήταν. Αποδείχθηκε ότι ήταν μόνο εκεί.

Οι φαιορόζ μπήκαν στην «διαπραγμάτευση» με τους μακεδόνες σοσιαλδημοκράτες ελπίζοντας ότι θα κερδίσουν το blame game. Ήταν το κλασσικό εθνικιστικό τρικ που είχε κάνει ήδη ο ογκόλιθος στα θέρετρα της ελβετίας βουλιάζοντας “την λύση του κυπριακού”…

Στις αρχές του 2018 το να χρεωθούν τα Σκόπια την «αποτυχία των διαπραγματεύσεων» φαινόταν αρκετά πιθανό. Οι φαιορόζ, σίγουροι πως όλα θα πάνε κατ’ ευχήν, οργάνωσαν απο κοινού και την εσωτερική κατανάλωση / αξιοποίηση της «διαπραγμάτευσης»: θεωρώντας ότι ο Μητσοτάκης ο Β θα ομολογούσε την αποδοχή της ροζ διαπραγματευτικής γραμμής, αμόλυσαν τον φαιό ψεκασμένο για να «σκουπίσει» την ακροδεξιά βάση της ν.δ. Τυπική πασοκική τακτική απ’ τα golden ‘80s: απ’ την μια να συρρικνωθεί ο «επάρατος» (και κατηγορούμενος ως «φιλογερμανός») Κούλης, και αφετέρου να μαζέψει κι άλλο λίπος ο φαιός εταίρος.

Το κόλπο δεν έπιασε… Αφενός ο κυρ Κούλης (που, ως γνωστόν, είναι ο.κ. με την συμφωνία των Πρεσπών…) το γύρισε εντελώς ακροδεξιά / πατριωτικά μετά το πρώτο «συλλαλητήριο» στη Σαλονίκη. Απ’ την άλλη οι «διεθνείς πιέσεις» ήταν πολύ εντονότερες απ’ όσο ένα ραγδαία υποτιμημένο (στον διεθνή καταμερισμό) κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο θα μπορούσε να αντέξει. Στο πρώτο μισό των ‘90s, που ήταν στα ντουζένια του, έκανε μποϋκοτάζ στα ολλανδικά τυριά και στα ιταλικά μακαρόνια… Το 2018 δεν μπορούσε να κάνει μποϋκοτάζ στην ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα, στον ESM, και στο ψοφιοκουναβιστάν…

Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά (άνοιξη του 2018) η μεν συμφωνία ήταν καταδικασμένη να υπάρξει… Επειδή απλά αν αποτύγχανε, κανείς δεν θα χρέωνε τον Zaev… Η δε «εσωτερική διαχείριση» θα έπρεπε να αλλάξει σχεδιασμό. Αυτό αποδείχθηκε αδύνατο: η πασοκική εργαλειοθήκη δεν έχει κανένα know how για τέτοιες περιπτώσεις. Είναι αμετάκλητα ‘80s – ‘90s… Ως το τέλος (ως προχτές) η μόνη ελπίδα ήταν ότι το πράγμα θα τσακίσει στο κοινοβούλιο ή στις πλατείες των Σκοπίων. Επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγοί, ειδικοί αναλυτές, πράκτορες, πανεπιστημιακοί, όλοι (διακομματικά!) εκεί έβαζαν τα λεφτά τους. Έχασαν…

Στο κάτω κάτω της γραφής, απ’ το 1995 και μετά, ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν είχε να λογαριαστεί με κανέναν άλλον εκτός απ’ τον σύμμαχό του. Τον αμερικανικό. Όχι, υποχρεωτικά, για τα βαλκάνια. Για οτιδήποτε… Αλλά αυτό δεν πρέπει να λέγεται.
Εδώ είμαστε πάντα…

Ένοπλες σαπουνάδες…

Joulik

Δευτέρα 14 Γενάρη. Πρόκειται για ένα τρίο με έδρα τη γαλλία: η Melissa Zantman φωνή και ακκορντεόν, η Claire Menguy βιολοντσέλο και κάποτε δεύτερη φωνή, και ο Robin Celse κιθάρα. Παίζουν διάφορες διασκευές αφρικανικής και μεσογειακής προέλευσης. Και μας τράβηξε απ’ τ’ αυτί ο συνδυασμός των συγκεκριμένων οργάνων, που χωρίς κρουστά, φτιάχνει έναν “γεμάτο” και ταυτόχρονα βελούδινο ήχο.

Στο Ciao mamma ώρες ώρες α λα Μέρτενς… (Το άλμπουμ Envol κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβρη).

Καλή βδομάδα (και μην ξεχάσετε τα ποπ κορν για το κυβερνοθέαμα!)

Συμμαχικοί κυνόδοντες

Δευτέρα 14 Γενάρη. Η άποψη του Tucker Carlson για τον κόσμο δεν είναι ιδιαίτερα σύνθετη. Μπορεί να συμπυκνωθεί σε τέσσερεις λέξεις: Οι ξένοι απειλούν την Αμερική. Αυτό είναι που χρειάζεται για να έχεις υψηλή τηλεθέαση.

Το show του στο δεξιό Fox News είναι απ’ τα πιο πετυχημένα πολιτικά show στην αμερικανική καλωδιακή τηλεόραση. Το φερέφωνο των αμερικάνων νεοναζί, η Daily Stormer, τον έχει περιγράψει σαν «τον μεγαλύτερο σύμμαχό μας». Ο πιο φημισμένος θεατής του είναι ο Donald Trump.

Στα τέλη του Νοέμβρη, το “Tucker Carlson Tonight” ξαναέπιασε το θέμα της μετανάστευσης και, όχι για πρώτη φορά, της γερμανίας. Στο show ο τίτλος «μαθήματα απ’ τη γερμανία» εμφανιζόταν με μεγάλα κόκκινα γράμματα δίπλα σε μια βλοσυρή φωτογραφία της γερμανίδας καγκελαρίου Angela Merkel, με το πρόσωπό της να περιβάλλεται από μια ρωσική και μια τουρκική σημαία.

Ο Carlson είχε μαζί του έναν σπέσιαλ καλεσμένο απ’ το Βερολίνο, έναν άντρα με κοντά μαλλιά με τζελ, που καθόταν με φόντο την πύλη του Βραδεμβούργου, με σακάκι αλλά χωρίς γραβάτα: τον πρεσβευτή των ηπα Richard Grenell. Ο 52χρονος είναι ο άνθρωπος του Trump στην γερμανική πρωτεύουσα απ’ τον περασμένο Μάη…

Αυτή ήταν η δηλητηριώδης εισαγωγή του καθεστωτικού γερμανικού der spiegel στην on line έκδοσή του, στις 11 Γενάρη, κάτω απ’ τον τίτλο: «ο πρεσβευτής του Trump έχει βρει ελάχιστους φίλους στη γερμανία». Μπορείτε να φανταστείτε την συνέχεια του άρθρου…

Είναι αλήθεια. Ο Grenell δεν έχει πάει για φιλίες εκεί. Είναι η «προκεχωρημένη θέση» (διπλωματική) της επίθεσης της Ουάσιγκτον στην ε.ε., στην ευρωζώνη… και ειδικά στο Βερολίνο. Είναι εκεί επειδή θα ήταν άκομψο να διακοπούν οι διπλωματικές σχέσεις από τώρα… Είναι εκεί για να παρακολουθεί – και να απειλεί – από κοντά.

Όπως έκανε χτες, με γράμμα του στην καθεστωτική Bild. …Όπως ξέρετε οι ηπα είναι έντονα αντίθετες με τον Nord Stream 2…. Συνεχίζουμε να υποδεικνύουμε ότι οι εταιρείες που σχετίζονται με τον τομέα αγωγών εξαγωγής ρωσικής ενέργειας εμπλέκονται σε δραστηριότητες που διατρέχουν τον κίνδυνο σοβαρών κυρώσεων…

Είναι αυτό απειλή; Όχι – είναι «προειδοποίηση». Λίγο πριν τα περασμένα χριστούγεννα 40 αμερικάνοι γερουσιαστές (απ’ τους 100), διακομματικά, κατέθεσαν προς ψήφιση ένα νόμο που ζητάει απ’ το ψόφιο κουνάβι να προσπαθήσει να σταματήσει την κατασκευή του Nord Stream 2. Ο νόμος είχε περάσει στις αρχές του μήνα απ’ την βουλή των αντιπροσώπων. Που σημαίνει ότι αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα, μιας και ο Nord Stream 2 προχωράει προς τα τελειώματα) θα πέσουν οι κεραυνοί, οι ποινές και οι τιμωρίες στις ευρωπαϊκές (και όχι μόνο γερμανικές) που έχουν συνεταιριστεί με την gazprom στην κατασκευή και στην εκμετάλλευση του αγωγού.

Η διακομματική συμφωνία είναι ασφαλής υπόδειξη ότι δεν πρόκειται για καπρίτσια του ψόφιου κουναβιού. Πρόκειται για εθνική πολιτική των ηπα. Η οποία, και σ’ αυτόν τον τομέα (της ενεργειακής εξάρτησης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού από πηγές άμεσα ή έμμεσα ελεγχόμενες απ’ τις ηπα) περιλαμβάνει και άλλα. Όπως, για παράδειγμα, τις ελληνικές φαντασιώσεις για γκάζια και east med, ή τις όχι φαντασιώσεις για ελληνόκτητα γκαζάδικα και την Αλεξανδρούπολη ως κέντρο αποσυμπίεσης και διανομής «εγκεκριμένου» απ’ την Ουάσιγκτον υγροποιημένου αερίου.

Το αμερικανικό βαθύ κράτος ετοιμάζεται λοιπόν να βομβαρδίσει γερμανικές, αυστριακές, ολλανδικές και γαλλικές εταιρείες (με κυρώσεις, προς το παρόν…)· να οξύνει, δηλαδή, τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό μεταξύ πρώην συμμάχων. Εννοείται πως η ευλογία της Ουάσιγκτον προς την Αθήνα για να παριστάνει αυτή η τελευταία «τον πυλώνα σταθερότητας στην περιοχή» (κούνια που την κούναγε!) δεν επιτρέπει να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην απάντηση του Gerhard Schroeder στις απειλές του Grenell (πρώην καγκελάριος, ντάξει;) ότι δεν πρόκειται να δεχτούμε μεταχείριση κατεχόμενης χώρας… Ή στην ακόμα πιο θυμωμένη απάντηση του σοσιαλδημοκράτη Martin Schulz ότι ο αμερικάνος πρεσβευτής μοιάζει με ακροδεξιό αποικιοκράτη αξιωματικό.

Είπαμε. Οι έλληνες είναι «αντι-ντόιτς»…

Μέση Ανατολή

Δευτέρα 14 Γενάρη. Αρχίζει να γίνεται σαφές ότι η μισο-αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την βόρεια και βορειοανατολική συρία σημαίνει (για την Ουάσιγκτον) ενίσχυση των βάσεών της στο (βόρειο και δυτικό) ιράκ. Πέρα από τους καραβανάδες και τον Pompeo η fast επίσκεψη του ψόφιου κουναβιού σε αμερικανική βάση (στην al-Asad), στο δυτικό ιράκ, σημαίνει ότι (εκτός απ’ την γερμανία) και το ιράκ θεωρείται απ’ την Ουάσιγκτον κατεχόμενη χώρα: το ψόφιο κουνάβι δεν πήγε στην Βαγδάτη, ούτε συνάντησε κάποιον ιρακινό αξιωματούχο. Πέταξε πάνω απ’ τον μισό πλανήτη για να πάει στην βάση του, για τρεισίμισυ ώρες. Δήλωσε ότι «δεν έχω σχέδια να πάρω τον στρατό απ’ το ιράκ. Αντίθετα, θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε το ιράκ σαν βάση αν χρειαστεί να κάνουμε κάτι στη συρία». Τελεία και παύλα.

Εδώ, όμως, οι επιπλοκές θα είναι ακόμα σοβαρότερες απ’ αυτές στη συρία. Πρώτον, οι αμερικανικές βάσεις στο ιράκ είναι υπό νατοϊκή «ομπρέλλα». Πράγμα που σημαίνει (θεωρητικά κατ’ αρχήν) ότι αν άλλα κράτη – μέλη (π.χ. το Βερολίνο…) αρχίζουν να βάζουν ζητήματα mission accomplished και “τι δουλειά έχουμε εκεί;” θα υπάρξει ένας κάποιος θόρυβος. Δεύτερον, και σημαντικότερο, το ιράκ έχει κυβέρνηση: μια συμμαχία κομμάτων που θέλουν να ξεκουμπιστούν οι αμερικάνοι. Πως, άραγε, σκοπεύει η Ουάσιγκτον να “πείσει” αυτήν την κυβέρνηση να αλλάξει γνώμη;

Τρίτο και σημαντικότερο. Το 2003, όταν η Ουάσιγκτον σχεδίαζε την εισβολή στο ιράκ, η Άγκυρα (υπό τον νέο τότε πρωθ. Erdogan) απαγόρευσε στον αμερικανικό στρατό να ανοίξει δεύτερο μέτωπο, απ’ τα τουρκο-ιρακινά σύνορα. Η Άγκυρα δεν θέλει αμερικανικές βάσεις στο ιράκ, και σίγουρα όχι κοντά στα σύνορά της· η Τεχεράνη επίσης· η Δαμασκός εννοείται· και η Μόσχα, φυσικά. Το μπλοκ της Αστάνα δηλαδή, το οποίο έχει προσεγγίσει και η Βαγδάτη.

Δυσκολευόμαστε σαν ασταμάτητη μηχανή και σαν άνθρωποι να καταλάβουμε αν το αμερικανικό κράτος / παρακράτος σχεδιάζει πράγματι οτιδήποτε σ’ αυτό το δευτερεύον πεδίο μάχης ή αυτοσχεδιάζει κυριολεκτικά, προκειμένου να μην δυσαρεστήσει τους συμμάχους του στον άξονα (Τελ Αβίβ και Ριάντ) αδιαφορώντας για το αύριο.

Ας μην σχολιάσει πάντως κανείς ότι το δεύτερο «αποκλείεται». Καθόλου δεν αποκλείεται!

(φωτογραφία: Τον έχουν φάει οι έγνοιες. Έχει ρέψει…)

Άχνα

Δευτέρα 14 Γενάρη. Θεία Λίτσα συγγνώμη. “Όταν τρώμε δεν μιλάμε” έλεγε ένας παλιός κανόνας καλών τρόπων. Κι όταν βλέπουμε την παράσταση επίσης δεν μιλάμε.

Μας έχει κοπεί η ανάσα. Τι δράση! Τι πλοκή! Τι σκηνοθεσία!!! Τι εθνικά εφφέ!!! Τα κυβερνοπαληκάρια σφάζονται, το (πολιτικό) αίμα τρέχει στα πατώματα… Και εμείς παρακολουθούμε αποσβολωμένοι. Ποιος θα το περίμενε; Μάλωσαν ο τενεκεδένιος και ο ψεκασμένος – ο Όλυμπος και ο Κίσσαβος της πολιτικής ζωής του λαού και του τόπου!!!

Εν τω μεταξύ, πάνω στην ώρα, μπαίνει στη σκηνή σαν υπ.αμ. πλέον, αυτός που θα ισοπεδώσει τις εθνικές βραχονησίδες έτσι και τολμήσουν οι αιώνιοι εχθροί να τις αγγίξουν. Τι ερμηνεία κι εκείνη, ε; Σύσσωμο κοινό και κριτικοί τον αποθέωσαν!!! Εμείς τον κοροϊδεψαμε τότε, ότι έκλεψε τον ρόλο του ψεκασμένου. Που να ξέραμε ότι ήταν ο κασκαντέρ που θα γινόταν πρώτος ρόλος; Που να ξέραμε ότι το πολεμικό ναυτικό “αυτοπροσώπως” θα αναλάβει τους μετανάστες;

Τι μελόδραμα! Τι εθνικό πάθος (απ’ την μια) και τι εθνική νηφαλιότητα (απ’ την άλλη)!!! Και εντελώς δωρεάν, ε; Ούτε στις χειρότερες στιγμές της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας δεν είχε τέτοιο τσάμπα θέαμα…

Άντε! Πότε θα εμφανιστεί το ιππικό με τους θώρακες και τις περικεφαλέες;

(φωτογραφία: Τι τον κοιτάτε; Έβαλε κάτι πρόχειρο και βγήκε με τα πόδια…)

Made in England

Δευτέρα 14 Γενάρη. Ωστόσο το ελληνικό μελόδραμα για το «εθνικό ζήτημα» (του ονόματός Της…) είναι σκέτς της 25ης Μαρτίου στην πρώτη δημοτικού μπροστά στο αγγλικό μελόδραμα του εκεί «εθνικού ζητήματος». Sould I stay or should I go;

Μια μέρα έχει απομείνει για το «κρίσιμο δημοψήφισμα» για την έγκριση ή την απόρριψη της συμφωνίας αποχώρησης του Λονδίνου απ’ την ε.ε. – και οι πάντες ετοιμάζονται για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την αποχώρηση. Η May και το επιτελείο της ετοιμάζονται να ζητιανέψουν απ’ την ε.ε. μια παράταση της καταληκτικής ημερομηνίας (κανονικά κάπου στον Μάρτη), μπας και… Η αντιπολίτευση ετοιμάζεται για πρόταση μομφής (ω τι ομοιότητες!..) και εκλογές. Κάποιοι θα ήθελαν ένα καινούργιο δημοψήφισμα, με σκοπό την παραμονή. Και η αυτού μεγαλειότης; Η αυτού μεγαλειότης ετοιμάζεται να πεθάνει – αρκετά πια μ’ αυτό το βασίλειο! (Το παρέλαβε σχεδόν αυτοκρατορία και θα το παραδώσει αντιμαχόμενες νησιωτικές επαρχίες…)

Οι προβλέψεις είναι ότι η συμφωνία θα απορριφθεί με ταρατζούμ, από ένα όχι απλά ετερόκλητο αλλά επί της ουσίας γεμάτο αντιπαλότητες άθροισμα από «όχι». Και χωρίς συμφωνία το αγγλιστάν θα μείνει να κουβεντιάζει για τον καιρό (όπως πάντα) – αλλά διάφορες μπίζνες θα αρχίσουν να την κάνουν με γρήγορα άλματα. Προς την ήπειρο.

Η ασταμάτητη μηχανή, παρά τον αντικαπιταλισμό και τον αντικρατισμό της, θέλει να βοηθήσει. Μήπως, τώρα που είναι ακόμα νωρίς, να γίνει τράμπα μεταξύ Αθήνας και Λονδίνου, στις ψηφοφορίες επί «εθνικών ζητημάτων»; Πιστεύουμε ότι θα υπάρξει εύκολα και γρήγορα αίσιο και αναίμακτο τέλος και για τα δύο: οι άγγλοι θα εγκρίνουν την συμφωνία των Πρεσπών ομόφωνα, και οι έλληνες θα εγκρίνουν δια βοής την συμφωνία εξόδου. (Μια έξοδο την έχουν ονειρευτεί εδώ και κάτι χρόνια…. Ε, δεν πειράζει που δεν θα είναι δική τους. Ας την αποφασίσουν κι ας είναι για άλλους…)

Αν το Λονδίνο εμπιστευτεί την τύχη του στους τιτάνες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, άντε, ας πάει και το παλιάμπελο: θα σταματήσουμε την απαίτηση αποζημιώσεων για τις καταστροφές που προκάλεσε ο αγγλικός στρατός στην Αθήνα και αλλού στη διάρκεια της αγγλικής στρατιωτικής κατοχής, απ’ το ’44 ως το ’47…

Το είπαμε. Οι έλληνες αυτή την κρίσιμη εποχή είναι «αντι-ντόιτς»…

Ένα τείχος στο αμέρικα

Κυριακή 13 Γενάρη. Από πρώτη ματιά η επιμονή του ψόφιου κουναβιού να φτιάξει οπωσδήποτε τείχος στα αμερικανο-μεξικανικά σύνορα φαίνεται παράλογη. Ειδικά στο σημείο που έχει φτάσει η κόντρα του για το θέμα με την υπό τον έλεγχο των δημοκρατικών βουλή των αντιπροσώπων. Αυτός ζητάει να εγκριθεί δαπάνη 5 δισ δολαρίων για το κτίσιμο· οι δημοκρατικοί του εγκρίνουν μόνο 1,3 δισ, οπότε το ψόφιο κουνάβι έχει “κλείσει” διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, εκβιάζοντας. Ο εκβιασμός του δεν έχει πιάσει ως τώρα, παρότι οι δυσλειτουργίες του αμερικανικού δημόσιου έχουν γίνει αισθητές. Τώρα απειλεί ότι θα κηρύξει κατάσταση «έκτακτης ανάγκης», που του επιτρέπει να πάρει λεφτά απ’ το υπ.αμ. και να αναθέσει στον στρατό την κατασκευή του τείχους. Έχει κάνει, ρητορικά, ό,τι μπορούσε για να πείσει ότι οι μετανάστες απ’ την λατινική αμερική είναι «εισβολείς» και «εθνική απειλή»: έχει υποστηρίξει ότι ανάμεσά τους κρύβονται «τζιχαντιστές»… ότι «κάνουν λαθρεμπόριο ναρκωτικών διαλύοντας την αμερικανική κοινωνία»… και άλλα τέτοια όμορφα. Που στην ευρώπη θεωρούνται κοινότοπα, αλλά στο αμέρικα πείθουν μόνο τους ρατσιστές κοκινόσβερκους ψηφοφόρους του.

Το ζήτημα είναι ότι στο σημείο που έχει φτάσει αυτή η εσωτερική αναμέτρηση (για ένα τριτεύον ζήτημα) το ψόφιο κουνάβι είτε θα υποχωρήσει (καταστρεφόμενο πολιτικά) είτε θα προχωρήσει στην κήρυξη «έκτακτης ανάγκης», η οποία όμως είναι πολύ πιθανόν να κριθεί παράνομη και καταχρηστική απ’ τα δικαστήρια. Αφού είχε ξαναδοκιμάσει να αναθέσει στον στρατό την φύλαξη των συνόρων απέναντι στους μετανάστες, για να εισπράξει την δικαστική απάντηση ότι η δράση του στρατού κατά αόπλων στα σύνορα απαγορεύεται απ’ το αμερικανικό σύνταγμα.

Προς τι αυτή η επιμονή για ένα τέτοιο ζήτημα που όχι μόνο έχει γίνει ζήτημα σύγκρουσης πρώτης γραμμής, όχι μόνο δημιουργεί προβλήματα γενικά στο αμερικανικό κράτος αλλά, τελικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα καταλήξει σε αποτυχία του ψόφιου κουναβιού; Είναι, απλά, η ρατσιστική λόξα ενός γεροντονάρκισσου που απέκτησε εξουσία;

Δύσκολο να απαντήσουμε με σιγουριά. Θα μπορούσε να είναι, ακόμα ακόμα, και ένα σύμπτωμα της πραγματικής αδυναμίας του ψοφιοκουναβικού γκουβέρνου, που έχει κηρύξει διάφορους πολέμους σχεδόν με το σύνολο του πλανήτη, υποτίθεται από θέση ισχύος, αλλά στην πράξη δεν έχει τα αποτελέσματα που ήλπιζε.

Υπάρχει, όμως, και άλλη πιθανή εξήγηση για την «χρησιμότητα» ενός τέτοιου τείχους. Έχει σχέση με το τι ετοιμάζει το αμερικανικό βαθύ κράτος (ή κάποια φραξιά του…) για την λατινική αμερική. Υπάρχει η άποψη πως ετοιμάζει έναν πόλεμο «φιλικών» κρατών εναντίον της βενεζουέλας. Ακόμα κι έτσι να μην είναι ωστόσο, η κοινωνική / οικονομική καταστροφή που έχουν προκαλέσει ή/και θα προκαλέσουν αφενός αποτυχημένοι «σοσιαλισμοί» τύπου Maduro και αφετέρου μισοκαλυμένες χούντες τύπου Bolsonaro θα ξεσπιτώσουν πολλές χιλιάδες πληβείων. Που θα αναζητήσουν καταφύγιο (που αλλού;) και μια κάπως καλύτερη «τύχη» στις ηπα.

Είναι προφανές ότι οι αμερικάνοι ρατσιστές ούτε σαν εφιάλτη δεν θα ήθελαν να δουν ένα, δύο ή τρία εκατομμύρια λατινοαμερικάνους εργάτες και εργάτριες να περνάνε τα αμερικανικά σύνορα. Τους προτιμούν εκεί που είναι τώρα, να δουλεύουν σαν σκλάβοι.

Σ’ αυτό το ενδεχόμενο η ως τώρα αδιαπραγμάτευτη αντίδραση των δημοκρατικών πως εξηγείται; Διαφωνούν με τα σχέδια του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στη λατινική αμερική; Μάλλον απίθανο, αν και σε ότι αφορά την κούβα ο Obama είχε άλλη άποψη απ’ αυτή του ψοφιοκουναβιστάν. Ελπίζουν ότι το μεξικό θα αποδειχθεί ικανοποιητικά φονικός φραγμός για τα καραβάνια των φυγάδων; Ίσως. Μήπως, απλά, θέλουν να ξεφορτωθούν το ψόφιο κουνάβι; Πολύ πιθανό.

Θεωρούν, όμως, τον Pence καλύτερο; Άβυσσος η λογική των πολιτικών βιτρινών στα κράτη που παρακμάζουν…

Καπιταλισμός που καλπάζει

Κυριακή 13 Γενάρη. Ήταν θέμα “ευγενούς άμιλλας” και πρεστίζ. Αλλά (το θεωρούμε σίγουρο) είναι πολλοί στον πλανήτη που θα προτιμούσαν να μην είχε συμβεί και αυτό! Ποιο;

Προς τα τέλη του 2011 η διοίκηση των κινεζικών πυρηνικών εγκαταστάσεων ηλεκτρισμού στο Taishan πήρε την απόφαση ότι ο υπο κατασκευή πυρηνικός σταθμός «3ης γενιάς» θα ήταν ο πρώτος που θα εγκαινιαζόταν παγκόσμια. Αυτοί οι αντιδραστήρες EPR (European Pressurized Reactor) είναι έμπνευση της γαλλικής Framatome. Στον βασικό τους σχεδιασμό περιλαμβάνουν αναβαθμισμένα συστήματα και κατασκευές ασφαλείας, ώστε οι αντιδραστήρες να μην κινδυνεύουν από σεισμούς· ακόμα και απο πτώση αεροπλάνου.

Είχε ξεκινήσει ήδη προ πολλού η κατασκευή αντιδραστήρων EPR: στη φινλανδία το 2005 και στη γαλλία το 2007. Η κατασκευή στο Taishan ξεκίνησε το 2009· τέσσερα και δύο χρόνια μετά τους προηγούμενους. Η απόφαση να τελειώσει πρώτος ήταν ριψοκίνδυνη. Οποιοδήποτε τεχνικό πρόβλημα εμφανιζόταν θα έπρεπε να το λύσουν εκ του μηδενός· και σ’ ένα εντελώς καινούργιο τύπο αντιδραστήρα και σχετικών κατασκευών τα τεχνικά προβλήματα θα ήταν πολλά. Δεν θα μπορούσαν να μάθουν από την εμπειρία άλλων. Κι αυτό θα σήμαινε έξτρα καθυστερήσεις, και έξτρα κόστη.

Αλλά είναι ο κινεζικός καπιταλισμός… Το είπαν και το έκαναν. Η δοκιμαστική λειτουργία έγινε στα μέσα Δεκέμβρη. Και τώρα είναι έτοιμος για κανονική λειτουργία. Πρώτος, σε σχέση με τους άλλους δύο. Που θα αξιοποιήσουν, αν τους χρειαστεί, το κινεζικό know how στην κατασκευή και στην επίλυση προβλημάτων.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τόσο ο καπιταλισμός γενικά όσο και τα πυρηνικά εργοστάσια ειδικά είναι ανάθεμα. Με αυτά σαν δεδομένα η υπόθεση του Taishan 1 είναι ένα είδος γενικής αλληγορίας του δυναμισμού του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου: «ακόμα κι αν αργήσαμε να ξεκινήσουμε θα σας προσπεράσουμε στην επόμενη στροφή»…

Είναι χαρμόσυνα νέα αυτά για τις «παλιές δυνάμεις»;

Παντού αλλού παίζουν χοντρά φράγκα. Μόνο εδώ δεν παίζουν – ε;

Κυριακή 13 Γενάρη. Τον Ιούνη του 2015, ένας απ’ τους διανοούμενους ηγέτες των εβραϊκών οργανώσεων ανέβηκε στη σκηνή μπροστά σε εκατοντάδες αμερικανοεβραίους ηγέτες και κάλεσε την κοινότητα να κάνει πικετοφορία έξω απ’ το σπίτι ενός νεαρού φοιτητή.

Ήταν μια κομβική ομιλία στο ετήσιο συνέδριο της αμερικανοεβραϊκής επιτροπής, στη χρονιά που οι αμερικανοεβραϊκές οργανώσεις βρίσκονταν στην κορύφωση εκείνου που ένοιωθαν σαν σπάσιμο των νεύρων τους.

Οι ηπα ήταν έτοιμες να υπογράψουν μια συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν, παρά την καθολική αντίθεση των εβραϊκών οργανώσεων. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός ταξίδεψε ως την Ουάσιγκτον για να επιτεθεί στον αμερικάνο πρόεδρο μιλώντας στην βουλή των αντιπροσώπων. Και στα παρασκήνια, διάφοροι μεγαλοχρηματοδότες έκαναν ελιγμούς για να ελέγξουν αυτές τις οργανώσεις…

Έτσι ξεκινάει ένα άρθρο της η αμερικανοεβραϊκή εφημερίδα The Forward – στις 31 Δεκέμβρη 2018. Για να προχωρήσει σε μια ακόμα τεκμηριωμένη αποκάλυψη των υπόγειων μηχανισμών επίθεσης / προβοκατσιών εναντίον της φοιτητικής οργάνωσης “φοιτητές για την δικαιοσύνη στην Παλαιστίνη” (SJP). Οι συγκεκριμένες δημόσιες επιθέσεις / προβοκάστιες γίνονταν ανώνυμα (περίεργο, ε;) μέσα απ’ τα social media, κάτω απ’ την μυστηριώδη ταμπέλα «SJP Uncovered».

Ευτυχώς εκτός ελλάδας δεν υπάρχει αυτό το είδος των χρήσιμων ηλιθιων που πιστεύει ότι τέτοιες δυσφημιστικές / παραπλανητικές / προβοκατόρικες εκστρατείες υπέρ του ισραηλινού κράτους γίνονται από αγνούς εθελοντές… Δεν υπάρχουν αυτοί οι χρησιμοι ηλίθιοι που όταν βλέπουν τις προβοκάτσιες νομίζουν ότι “α, είναι κάποιοι που σκέφτονται αλλιώς”… Εκτός ελλάδας καταλαβαίνουν. Και ψάχνουν τους χρηματοδότες αυτών των εκστρατειών.

Μέχρι την δημοσίευση του άρθρου του The Forward οι χρηματοδότες του « SJP Uncovered» ήταν άγνωστοι. Αλλά το επιτελείο της εφημερίδας τους βρήκε. Είναι μια νόμιμη (και στα λόγια πολύ «κυριλέ» και πολύ «δημοκρατική») οργάνωση με τίτλο «Israel on Campus Coalition» (ICC), έδρα την Ουάσιγκτον, και τρανούς επίσημους χρηματοδότες. Η The Forward εντόπισε χρηματοδότηση πάνω από 1 μύριο δολάρια του ICC προς το «SJP Uncovered», το οικονομικό έτος 2016/2017. Τι έξοδα είχε αυτό το υπόγειο και ανώνυμο project; Εκτός απ’ τις πληρωμές των ανώνυμων προβοκατόρων των social media, ήταν και οι πληρωμές σε πολιτικές συμβουλευτικές εταιρείες, που έστελναν «πράκτορές» τους στα πανεπιστήμια, για να παρακολουθούν τους «στόχους», τα μέλη του SJP.

Έχουν ενδιαφέρον μερικές επιπλέον λεπτομέρειες. Ως και το 2014 το ICC ήταν μια τυπική φιλο-ισραηλινή οργάνωση με «λευκή» δράση. Η αλλαγή στην τακτική και η υιοθέτηση υπόγειων, βρώμικων τακτικών έγινε το 2015· την χρονιά που το ισραηλινό κράτος θεώρησε ότι χάνει (εξαιτίας της διοίκησης Obama) την στρατηγική εύνοια της Ουάσιγκτον. Είχε προηγηθεί, το καλοκαίρι του 2014, η ισραηλινή σφαγή στη Γάζα. Καθώς το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς ξανα-αποκαλυπτόταν σαν αυτό που πράγματι είναι, και καθώς έχανε την θηριώδη κάλυψη που είχε μάθει να απολαμβάνει απ’ τις ηπα, ανέλαβε δράση. Ένας πρώην επαγγελματίας της «φιλίας με το ισραήλ» στα πανεπιστήμια έδωσε την εξήγηση γι’ αυτήν την στροφή στην επιθετικότητα και στις προβοκάτσιες:

Είχε γίνει καθαρό ότι ο παλιός τρόπος να κάνουμε την δουλειά … δεν απέδιδε, δεν ήταν αποτελεσματικός, και ότι χρειαζόταν μια καινούργια επιθετική προσέγγιση στα πράγματα… Το γενικό πλαίσιο όταν … ότι η φιλοϊσραηλινή κοινότητα δεν θα καθόταν απαθής, ότι θα περνούσε στην επίθεση… Ήταν ξεκάθαρο απ’ την αρχή ότι το περνάμε στην επίθεση σήμαινε να βάλουμε στο στόχαστρο τους φοιτητές / στελέχη που ενίσχυαν το BDS….

Το ρεπερτόριο αυτής της επιθετικότητας – με – κουκούλες δεν ήταν σπουδαίο. Οι υποστηρικτές της παλαιστινιακής αντίστασης άρχισαν να χαρακτηρίζονται “τρομοκράτες”. Ακόμα και όμοιοι με τους ρατσιστές της ku klux klan – λόγω (αντεστραμμένου) αντισημιτισμού φυσικά…

Το ρεπορτάζ του The Forward έχει πολλές λεπτομέρειες. Ονόματα, ημερομηνίες, συναντήσεις κλπ. Σημειώνει επίσης ότι η “αλλαγή τακτικής” δεν έγινε δεκτή απ’ όλους αμερικανοεβραίους φοιτητές μέλη του ICC, για ευνόητους λόγους. Δεν έχει σημασία. Μερικοί “προδότες” λιγότεροι ή περισσότεροι δεν κάνει διαφορά…

Όχι βέβαια! Το μόνο μέρος του πλανήτη που οι πάντες είναι “αγνοί ιδεολόγοι” και “αλτρουϊστές” είναι το ελλαδιστάν!

Κυριακή 13 Γενάρη. Ακόμα κι αν αυτοί οι “αγνοί ιδεολόγοι” κλπ χρησιμοποιούν ακριβώς τις ίδιες τακτικές με τους χρηματοδοτούμενους όμοιούς τους σε άλλα μέρη του κόσμου… Ακόμα κι αν δρουν ανώνυμα ή με πλαστά ονόματα, με πλαστούς “λογαριασμούς” στο διαδίκτυο… Ακόμα κι αν χρησιμοποιούν ακριβώς τα ίδια επιχειρήματα… Ακόμα κι αν υπηρετούν τον ίδιο σκοπό…Ακόμα κι αν ο σκοπός είναι διπλός: το δεύτερο συστατικό του η υποστήριξη του ελληνικού ιμπεριαλισμού…

Τι να πει και η ασταμάτητη μηχανή; Αν είναι έτσι… πως θα προκόψει αυτός ο τόπος αν είναι η όαση της δωρεάν προβοκάτσιας, της δωρεάν πλαστογραφίας, των δωρεάν υπονόμων, του δωρεάν φιλορατσισμού και φιλοϊμπεριαλισμού; O.K. Είναι βρώμικες δουλειές όλα αυτά… Αλλά δεν πρέπει να πληρώνονται και στο ελλαδιστάν όπως παντού αλλού; Τι «ντάμπινγκ» είναι αυτό; Τι παρακρατικός εθελοντισμός; Ε;

Όχι στις δωρεάν (βρωμο)δουλειές!!! Δεν είναι χόμπι – είναι επάγγελμα, είναι τρόπος να βγαίνει το ψωμί!!!