Μπλοκ του Καράκας

Δευτέρα 18 Μάρτη. Όσοι, παίρνοντας τοις μετρητοίς τις αμερικανικές απειλές, πρόβλεψαν εδώ και καιρό ένα (πετυχημένο) πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, θα πρέπει να κοιτάξουν καλύτερα τα αναλυτικά τους εργαλεία. Μόνο μια βδομάδα πριν συμπληρωθούν 2 μήνες από τότε που η μαριονέτα αυτοανακηρύχτηκε “μεταβατικός πρόεδρος” της βενεζουέλα, κι ενώ η αναγνώρισή του από κάθε πρόθυμο κοντεύει να ξεχαστεί, η ανατροπή του Μαδούρο και τους καθεστώτος του στοιχειώνει τους σχεδιαστές του αμερικανικού ιμπεριαλισμού (κάτι Bolton, κάτι Abrams, κάτι Pompeo – επί τη ευκαιρία, εξοχότατε π.ε.τ. μην ξεχάσεις τα χαιρετίσματα μεθαύριο, ε; Κι όχι εξυπνάδες για «ολιγαρκή αφθονία» όταν έρθει η κουβέντα για τα κοινά ελληνο-αμερικανο-ισραηλινά συμφέροντα, ε; Μην σε πιάσουν κώτσο!!!) – αφού δεν τους βγαίνει. Ούτε με black out…

Όπως συμβαίνει με κάθε αποτυχία τέτοιου βεληνεκούς, πολύ περισσότερο με διαδοχικές αποτυχίες, εκ των υστέρων μαθαίνονται εκείνα που πριν έπρεπε να μείνουν κρυφά. Η 23η Φλεβάρη, και το σχέδιο «μπροστά η ανθρωπιστική βοήθεια και πίσω οι μισθοφόροι» (ή, ίσως, με ανάποδη σειρά) ήταν στ’ αλήθεια ένα μεγάλο κόλπο, κάτι σαν «ύστατη προσπάθεια»: εκείνη την ημέρα η μαριονέτα «μεταβατικός πρόεδρος» συμπλήρωνε τον ένα μήνα που το σύνταγμα έδινε περιθώριο (όχι σ’ αυτόν, σ’ έναν κανονικό μεταβατικό πρόεδρο!) να προκηρύξει εκλογές. Απ’ την επόμενη, άνευ προκήρυξης εκλογών, ούτε μεταβατικός ούτε πρόεδρος… (Τα γράψαμε).

Και ξαφνικά μαθαίνουμε την αμερικανική ερμηνεία του συντάγματος της βενεζουέλα. Όχι λένε οι ύαινες στην Ουάσιγκτον, αυτός ο μήνας δεν μετράει, γιατί υπήρχε πρόεδρος: ο Μαδούρο. Ο μήνας θα αρχίσει να μετράει όταν ανατραπεί ο Μαδούρο – όταν ξεμείνει, δηλαδή, το Καράκας από πρόεδρο (!!!). Ναι, αλλά τότε σαν τι «μεταβατικός» αναγνωρίστηκε ο μαριονέτας; Φτηνά παπατσιλίκια (“εδώ ο μεταβατικός, εκεί ο μεταβατικός, πού είναι ο μεταβατικός;”) που θα προκαλούσαν χοντρό καυγά ακόμα και γωνία Αθηνάς και Ομόνοια στα late ‘70s!…

Οι λατινοαμερικάνοι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον (κάτι κολομβίες, βραζιλίες κλπ) θεωρούν πλέον τον Guaido απατεώνα: έταζε διάφορα με σιγουριά εν όψει της 23ης Φλεβάρη, και αποδείχθηκαν παραμύθια. Αλλά και στο εσωτερικό της βενεζουέλας οι αντιπολιτευόμενοι δεν έχουν καλύτερη γνώμη για πάρτη του. Μπορεί να θέλουν να ξεφορτωθούν τον Μαδούρο, αλλά έχουν γίνει τόσες αποτυχημένες προσπάθειες, που τώρα αρκετοί αντιπολιτευόμενοι καταλαβαίνουν ότι ο Guaido απλά τα παίρνει απ’ την Ουάσιγκτον και πουλάει δημόσιες σχέσεις.

Οι πάντες, απ’ τις αμερικανικές ύαινες ως την δεξιά αντιπολιτευτική βάση στη βενεζουέλα ποντάρουν σ’ ένα και μόνο ένα πράγμα: τον στρατό. Ποιος Guaido και ποιος ξε-Guaido; Η μόνη ελπίδα τους είναι ένα κανονικό εσωτερικό πραξικόπημα. Κι ενώ θεωρητικά κανείς δεν θα μπορούσε να το αποκλείσει, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο ότι αυτός ο στρατός, αν ανατρέψει τον Μαδούρο, θα το κάνει για να πέσει στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον· κι όχι για να επαναφέρει το καθεστώς στον original «τσαβισμό»! Γιατί – αυτό, φυσικά, δεν λέγεται – το καθεστώς Μαδούρο δεν έχει μόνο σαν αντιπολίτευση δεξιοκαραγκιόζηδες τύπου Guaido. Έχει αντιπολίτευση και απ’ τα αριστέρα (δικαιολογημένα), ακόμα και μέσα στο ίδιο το κυβερνόν κόμμα.

Λένε ότι ο Καλιγούλας ανακήρυξε το άλογο του συγκλητικό – φυσικά ποτέ το άλογο δεν πήρε την θέση του στη ρωμαϊκή σύγκλητο… Στην Ουάσιγκτον έχουν αρχίσει να εκνευρίζονται αφού η ανακήρυξη του αλόγου τους σε (μεταβατικό) «πρόεδρο» δεν έπιασε – και δεν έχουν πρόχειρο άλλο σχέδιο. (Κάτι μηχανεύτηκαν να ανακηρύξει ο Guaido, καθισμένος πάνω σε όπλα μισθοφόρων, μια συνοριακή επαρχία σαν «ελεύθερη βενεζουέλα» – για να αρχίσει ο τζερτζελές. Σε στυλ συρίας… Ως τώρα όμως προκύπτει ότι κολομβία και βραζιλία ναι μεν σύμμαχοι της Ουάσιγκτον αλλά δεν θέλουν να κάνουν εισαγωγή πολέμου…)

Θα το διαπραγματεύονταν άραγε οι αμερικάνοι «προστάτες της δημοκρατίας» (εκτός αν όχι!) με τους «αρμόδιους (you know who…) να κάνουν τράμπα τις κυρώσεις στην Πγιονγκγιάνγκ με μια μεγαλύτερη άνεση στην «πίσω αυλή» τους; Μπαααα… Στο σημείο που βρίσκονται επιμένουν ότι κρατάνε 5 άσσους στα 4 χαρτιά τους – επειδή έχουν ακουμπήσει το εξάσφαιρο πάνω στην τσόχα.

Αλλά το κόλπο δεν πιάνει αν στην «πολυπολική πόκα» του παγκόσμιου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού κυκλοφορούν καμμιά 20αριά άσσοι… Πέντε; Πέντε μόνο; Πέντε ίσον τίποτα…

(φωτογραφία: Λοιπόν, που είχαμε μείνει;)

Comments are closed.