Category: Ασταμάτητη μηχανή

Οι μέρες μετά την 25η Γενάρη

Σάββατο 26 Γενάρη. Όχι εδώ αλλά εκεί. Όχι τώρα αλλά τότε. Τον Γενάρη του 2011. Όταν ξεκίνησε το αδιανόητο – ενάντια στη χούντα. Της αιγύπτου. Του Μουμπάρακ.

Πριν 7 χρόνια ο πρωτοκοσμικός “επαναστατισμός” (κατά φαντασία) έχασε την τελευταία του ευκαιρία να μάθει. Να μάθει όχι για πολιτικά προγράμματα αλλά για σθένος και επιμονή. Να μάθει όχι για το δικό του ιδιόκτητο (;) “κέντρο του κόσμου”, αλλά για τον φράκτη που έχει φτιάξει για να το προστατεύει. Πριν 7 χρόνια στην μακρινή – κοντινή αίγυπτο, την αίγυπτο γαλλική αποικία, την αίγυπτο αγγλική αποικία, την αίγυπτο αιγυπτιακή αποικία, πολλές χιλιάδες άντρες και γυναίκες έσπαγαν το φράγμα της “κανονικότητας”. Πριν 7 χρόνια ξεκινούσε μια επανάσταση εκεί, δυσάρεστη όχι μόνο για τα ντόπια αφεντικά, όχι μόνο για τα πρωτοκοσμικά αφεντικά, αλλά – όπως αποδείχθηκε στην πράξη – και για τους πρωτοκοσμικούς υπηκόους.

Μια λέξη έμεινε από εκείνη την επανάσταση, που κανείς πρωτοκοσμικός δεν ασχολήθηκε να καταλάβει, πολύ λιγότερο να υποστηρίξει, κι ακόμα λιγότερο να θαυμάσει: Tahrir. Πλατεία Tahrir. Οι ισπανοί indignados, στα μέσα Μάη του 2011, αναφέρθηκαν φευγαλέα στην πλατεία Tahrir, την οποία αντέγραψαν (απ’ την άποψη της εξεγερτικής χωροταξίας) χωρίς να μπορούν να αγγίξουν έστω τα πόδια του πάθους της. Δέκα μέρες μετά, στις 25 Μάη, οι έλληνες μικροαστοί «αγανακτισμένοι» ξεκίνησαν να αντιγράψουν τους (σαφώς πιο εργατικά προσανατολισμένους) indignados, έκλεψαν κι αυτοί την χωροταξία της εξέγερσης απ’ το Κάιρο (κατάληψη κεντρικής πλατείας), ξεφούρνισαν (οι της «κάτω πλατείας») μία ή δύο φορές την λέξη Tahrir – και προχώρησαν στον μικροαστισμό του «κάτι να γίνει».

Τι σχέση μπορεί να έχει ένα μαζικό κύμα άρνησης (στην αίγυπτο) που άντεξε πάνω από 850 δολοφονημένους διαδηλωτές με την μικροαστική ελληνική κλάψα που έκρυψε την καλοκαιρινή φυγή των «αγανακτισμένων» προς τα νησιά πίσω απ’ την δικαιολογία «φάγαμε δακρυγόνα»; Τι σχέση έχει το βαθυκρατικά επιδοτούμενο εγχείρημα των “αγανακτισμένων” για να πέσει η «ύποπτη για αντιπροσοδικούς εκσυγχρονισμούς» κυβέρνηση Παπαντρέου του Γ με ένα αδέσποτο κίνημα που έριξε μια χούντα δεκαετιών; Τι σχέση έχουν οι καντίνες στην περίμετρο της πλατείας Συντάγματος με τον ύπνο στα οδοφράγματα της Tahrir; Τι σχέση έχει η γειτνίαση, η ανοχή και η αποδοχή των φασιστών εδώ με τις αιματηρές συγκρούσεις με τους φασίστες εκεί;

Αν δεν έγινε η 25η Γενάρη γεγονός ανταγωνιστικής αναφοράς στο βάλτο μας είναι για έναν απλό λόγο. Εδώ το βασικό ενδιαφέρον είναι το τομάρι του καθενός· εκεί ήταν η στράτευση στο συλλογικό. Μέχρι να αντέχεις τα βασανιστήρια… Μέχρι να αντέχεις να κουβαλάς το πτώμα του φίλου / της φίλης σου – και να γυρνάς πίσω στη μάχη… Μέχρι να τρομάξεις στ’ αλήθεια όχι μόνο τα δικά σου αφεντικά αλλά και τους παντοδύναμους συμμάχους τους.

Εφτά χρόνια μετά η τάξη βασιλεύει αλλά δεν κυβερνά – όχι εδώ αλλά εκεί. Η απόδειξη είναι και πάλι απλή. Η χούντα της αιγύπτου κρατάει φυλακισμένους 60.000 (σωστά διαβάσατε τον αριθμό…) πολιτικούς της αντιπάλους, και ο αριθμός συνεχίζει να μεγαλώνει… ενώ έχει «εξαφανίσει» 1250 ακόμα. Αντίθετα εδώ οι καραγκιόζηδες που τόλμησαν να πιάσουν στο στόμα τους έστω και για μισό δευτερόλεπτο το όνομα “Tahrir” προσκυνούν μια κυβέρνηση ροζ που υπηρετεί τα αφεντικά της· τους συμμάχους της αιγυπτιακής χούντας. Όπως έκαναν οι προηγούμενοι· όπως θα κάνουν οι επόμενοι.

Εφτά χρόνια μετά, το μέγεθος της πρωτοκοσμικής (και της εντόπιας) σαπίλας φαίνεται στα κάτεργα της αιγυπτιακής χούντας, της χούντας του μπαχρέιν, του φασιστικού, απαρτχάιντ ισραηλινού καθεστώτος.

Κι ας μην πούμε κάτι για τα υπόλοιπα μικρά και μεγάλα του Κόσμου.

Το κελί νούμερο 5· όλα τα κελιά

Σάββατο 26 Γενάρη. Πριν 5 ημέρες η ισραηλινή στρατοαστυνομία έκανε “ντου” στο κάτεργο της Ofer, στη δυτική Όχθη. Με δακρυγόνα – και σκυλιά. Χίλιοι διακόσιοι (1.200) παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι είναι στοιβασμένοι στην φυλακή της Ofer, απ’ τους συνολικά σχεδόν 6.000 σ’ όλες τις ισραηλινές φυλακές. Η επίθεση ήταν «προληπτική» είπε το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς. Για να μην γίνει εξέγερση…

Άλλος θα δει, ξανά, την δύναμη της καταστολής… Κι άλλος θα δει την διαρκή απειλή της εξέγερσης. Μέσα απ’ τις στενές φυλακές· μέσα απ’ τις «ανοικτές» φυλακές, σαν την λωρίδα της Γάζα· μέσα απ’ τις ακόμα πιο ανοικτές φυλακές εδώ ή εκεί στον κόσμο.

Κι ύστερα αναδύεται η επίμονη, η συστηματική συνενοχή. Χιλιάδες έλληνες «αριστεροί» αγαπούν την κυβέρνηση και το κράτος τους, που έχουν συμμάχους την αιγυπτιακή χούντα και τον ισραηλινό απαρτχάιτ. Την κυβέρνηση και το κράτος τους που στηρίζουν, ενισχύουν, ξεπλένουν και αθωώνουν ό,τι πιο απάνθρωπο και φονικό διαθέτει η πιάτσα κάτω απ’ τις λέξεις “κοινωνική ειρήνη”…

Χιλιάδες φασιστάκια δηλαδή, για χρήση εκτός συνόρων, που το παίζουν άσχετοι και περαστικοί απ’ τον πλανήτη… Και “προοδευτικοί” μάλιστα, καθότι … η συμφωνία των Πρεσπών…

Πλυντήριο.

Μαθήματα ιστορίας

Σάββατο 26 Γενάρη. Από κάποιον που έχει υποστηρίξει ότι κυβερνά απ’ τον Σεπτέμβρη και μετά δεν είναι παράξενο να ακούσει κανείς (χτες) ότι “η βόρεια μακεδονία που σήμερα γεννήθηκε”. Δεν είναι ότι δεν τα πάει καλά με την ιστορία. Είναι ότι έχει την κοινή μικροαστική αντίληψη για την ιστορία, που συμπυκνώνεται στη φράση “η ιστορία αρχίζει από μένα – και σε μένα τελειώνει”.

Αντί για τις πανηγυριώτικες βλακείες θα μπορούσε να πει: σήμερα νοιώθουμε godfathers. Όμως ποιος έχασε την ειλικρίνειά του για να την βρει το γκουβέρνο; Επιπλέον, ο λαός «Σκόπια» θα συνεχίσει να λέει την βόρεια μακεδονία.

Όσο για την θεία Λίτσα; «Μπέμπη» θα λέει τον Παναγιώτη…

(φωτογραφία: Επανάληψη, από ένα κιόσκι κάπου μακρυά, προς τα δυτικά: ποιοί έπνιξαν την 4χρονη ιρακινή Zainab Fabil στις 15/1/2019 τα χαράματα στα ανοικτά της Σάμου; Ποιοί σκοτώνουν μετανάστες στον Έβρο; Ποιοί σκοτώνουν μετανάστες σ’ όλη την συνοριακή γραμμή;

Ποιοί έχουν δώσει τις διαταγές; Δεν έχουν όνομα;)

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι

Σάββατο 26 Γενάρη. Θύμωσε η Ρώμη για την «συνθήκη του Aachen» – καθόλου περίεργο. Και δια του πρωθυπουργού της φασιστοκυβέρνησης Giuseppe Conte δήλωσε ότι τσακώσαμε τη γαλλία και την γερμανία με τα χέρια πάνω στο γλυκό. Δεν εξήγησε ποιο είναι το γλυκό, διεκρίνισε όμως ότι η κυβέρνησή του δεν θα επιτρέψει άλλο στους «ντε φάκτο ηγέτες της ε.ε.» να αντιμετωπίζουν την ιταλία σαν φτωχό συγγενή.

Καλή ιδέα… Kάτι μας λέει ότι την διαχείρισή της θα αναλάβει η κυρία Μέρκελ.

Παρασκευές για την Παλαιστίνη

Την Παρασκευή 25 Γενάρη, στο ΕΜΠ, στις 7.30 μμ, το συμβούλιο για την εργατική αυτονομία «ανοίγει το οπτικό πεδίο» γύρω απ’ την παλαιστινιακή αντίσταση. Με μια αναφορά / υπενθύμιση των αραβικών εξεγέρσεων / επαναστάσεων το 2011.

Αλλά και την ελληνική ιμπεριαλιστική απάντηση σ’ αυτές: την συμμαχία με την χούντα του Καΐρου…

Δουλεύοντας για τους εχθρούς (σου)

Παρασκευή 25 Γενάρη. Είναι γνωστό, και πάντως δεν χρειάζονται διδακτορικά στις οικονομικές σπουδές. Η καπιταλιστική μονοκαλλιέργεια (σε όποιο είδος, είτε στην τουριστική βιομηχανία είτε στα πετρέλαια…) είναι αργά ή γρήγορα παράγοντας “οικονομικής αστάθειας” για οποιοδήποτε καπιταλιστικό κράτος. Δεν είναι ειδικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού του Καράκας. Ούτε τα αφεντικά αυτού του καπιταλισμού (κρατικά απ’ το 1999) θα έπρεπε να αγνοούν αυτό που είχε ξανασυμβεί στη βενεζουέλα: η πτώση της τιμής του πετρελαίου να μετατρέπεται σε εσωτερική “κρίση”.

Η άγνοια δεν συγχωρείται! Δεν συγχωρείται κι αυτό, το επιπλέον, που ξεκίνησε απ’ τον Chavez: απ’ την μια χρηματοδότησε αφειδώς τα κοινωνικά του προγράμματα απ’ τα πετρελαϊκά έσοδα (ως εδώ καλά…) αδιαφόρησε όμως απ’ την άλλη για τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό των κρατικών πετρελαϊκών εγκαταστάσεων. Ταυτόχρονα, οι περίοδοι των υψηλών τιμών πετρελαίου ήταν δηλητηριώδες δώρο για τον καπιταλισμό στη βενεζουέλα. Απ’ την μια ενίσχυσαν τα κρατικά έσοδα και άρα την κοινωνική πολιτική (μαζί με τον κρατικό πατερναλισμό)· απ’ την άλλη μεριά όμως ανέβασαν (τότε) την διεθνή ισοτιμία του μπολιβάρ αρκετά ψηλά με συνέπεια να «σακατευτεί» οριστικά η δυνατότητα παραγωγής και εξαγωγής εμπορευμάτων άλλου είδους.

Το αποτέλεσμα ήταν ο παροξυσμός της πετρο-μονοκαλλιέργειας: το 2012 το 96% των εξαγωγών του Καράκας και τα μισά απ’ τα κρατικά έσοδα προέρχονταν απ’ το πετρέλαιο. Οι συνέπειες αυτής της εγκληματικής καθεστωτικής μυωπίας δεν άργησαν να φανούν. Απ’ το 2014 οι ηπα άρχισαν να εισάγουν λιγότερο πετρέλαιο απ’ την βενεζουέλα (λόγω της ανάπτυξης της εσωτερικής παραγωγής σχιστολιθικών υδρογονανθράκων)· και παρότι το Πεκίνο αύξησε τις δικές του εισαγωγές, η παλαιότητα και η τεχνολογική εγκατάλειψη των εγκαταστάσεων οδήγησε το 2016 την παραγωγή του πετρελαίου της βενεζουέλας στο πιο χαμηλό σημείο απ’ το 1993. Ένα χρόνο μετά η κρατική πετροβιομηχανία μπορούσε να αντλήσει μόνο 1,863 μύρια βαρέλια την ημέρα, σε σχέση με τα 2,400 μύρια 8 χρόνια πριν· παρότι εξακολουθούν να υπάρχουν πλούσια κοιτάσματα. Σε συνδυασμό με τις πτωτικές διακυμάνσεις της διεθνούς τιμής του εμπορεύματος πετρέλαιο, η κυβέρνηση Maduro προχώρησε, σαν «λύση», στο προπατορικό αμάρτημα κάθε κράτους σε απόγνωση: την εκτύπωση πληθωριστικού νομίσματος…

Που οδήγησαν όλα αυτά, χωρίς κάποια σοβαρή «εχθρική, εξωτερική παρέμβαση»; Την πρώτη δεκαετία υπό τον Τσάβες, ως το 2010, όλα πήγαιναν καλά. Η ζωή (συμπεριλαμβανομένης της υγείας και της εκπαίδευσης) των πληβείων είχε βελτιωθεί σημαντικά· η ακραία φτώχια είχε αντιμετωπιστεί· ο σοσιαλισμός της μπολιβαριανής δημοκρατίας ήταν πετυχημένος… Απ’ το 2011 και μετά όμως, και απ’ το 2013 (υπό τον Μαδούρο) ακόμα εντονότερα, άρχισε μια θυελλώδης επιδείνωση – στη ζωή αυτών ακριβώς των πληβείων που ήταν οι ωφελημένοι της προηγούμενης περιόδου και οι υποστηρικτές του «τσαβισμού». Ο υπερπληθωρισμός, μαζί με την δραματική μείωση των κρατικών εσόδων (απ’ το πετρέλαιο) άρα και των κοινωνικών προγραμμάτων, οδήγησε τα ¾ του πληθυσμού όχι απλά σε ακραία φτώχια αλλά και σε ακραία πείνα. (Λέγεται ότι κατά μέσο όρο, σ’ αυτό το 75% του πληθυσμού, κάθε άτομο έχασε το 2016 πάνω από 5 κιλά απ’ το βάρος του / της… Λένε ακόμα ότι εξαιτίας της πείνας οι εργάτες της πετροβιομηχανίας δεν ήταν σε σωματική κατάσταση καν να δουλέψουν ένα οκτάωρο…) Αυτή η κατάσταση οδήγησε στην «υπερφόρτωση» / κατάρρευση και του συστήματος υγείας παρά τον αλτρουϊσμό γιατρών και νοσοκόμων: από μάζες ανθρώπων με αδύνατους οργανισμούς που αρρώσταιναν εύκολα από οτιδήποτε – κυρίως όμως από μολυσματικές και μεταδοτικές αρρώστιες. Για παράδειγμα η ελονοσία, που είχε εξαφανιστεί από δεκαετίες, ξανα-εμφανίστηκε μαζικά και δραματικά…

Αυτό που λέγεται «διαφθορά», δηλαδή ο πολιτικός προσοδισμός εκτοξεύτηκε… Οι δωροδοκίες ακόμα και των πιο χαμηλόβαθμων κρατικών αξιωματούχων έγιναν ο κανόνας. Ταυτόχρονα (πως θα μπορούσε να γίνει αλλιώς;) η οικονομία του εγκλήματος άρχισε να γίνεται το βασικό πεδίο επιβίωσης· με αποτέλεσμα η βενεζουέλα να ανέβει στην παγκόσμια κορυφή των δολοφονιών (το 2015 90 δολοφονημένοι ανά 100.000 άτομα, έναντι, για παράδειγμα, 30 στη βραζιλία ή 5,35 στις ηπα). Τελικά, τα 2 τελευταία χρόνια, πάνω από 2,5 μύρια βενεζουελάνοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύουν στα γύρω λατινοαμερικανικά κράτη και στην κούβα.

Όλα αυτά ήταν συνέπειες εσωτερικών πολιτικών επιλογών (ή αδιαφορίας), με συγκεκριμένες αιτίες· και πάντως δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν σε εξωτερικές «συνωμοσίες» – παρότι η Ουάσιγκτον καιροφυλακτούσε πάντα, και όχι «θεωρητικά». Όμως αυτό, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δηλαδή, ήταν πάντα ένα στάνταρ δεδομένο – κανείς δεν το αγνοούσε…

(φωτογραφία πάνω: Στο πραξικόπημα που έγινε στις 13 Απρίλη του 2002 εναντίον του Chavez ήταν αρκετή η μαζική κινητοποίηση των υποστηρικτών του για να παραδοθούν οι πραξικοπηματίες, σε λιγότερο από δύο 24ωρα… Οι αντίπαλοί του δεν τόλμησαν να αντιδράσουν.

Σήμερα, μετά από σχεδόν 16 χρόνια, ένας εμφύλιος – με τροφοδοσία και εκτός συνόρων – είναι ένα αισχρό ενδεχόμενο…

Κάτω: διαδήλωση του 2004, στο Καράκας, εναντίον του Chavez…)

Πάνω στο στρωμένο χαλί

Παρασκευή 25 Γενάρη. Όταν η Ουάσιγκτον, υπό το ψόφιο κουνάβι, άρχισε να επιβάλει διάφορες “κυρώσεις” σε βάρος του καθεστώτος του Καράκας, ο καπιταλισμός στη βενεζουέλα, η κοινωνική κατάσταση (ειδικά των πληβείων) και η αποτελεσματική ηγεμονία αυτού του κράματος σοσιαλδημοκρατίας και πατερναλισμού που ονομάστηκε “τσαβισμός” ήταν ήδη σε σοβαρή κρίση. Και σίγουρα δεν είχε σχέση με την κατάσταση μια δεκαετία πριν. Ο Μαδούρο και τα επιτελεία του αποδείχθηκαν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν γενναία τις αιτίες· κατέφυγαν σε αποτυχημένες νομισματικές ταχυδακτυλουργίες, θεωρώντας ότι η διαχείριση των συμπτωμάτων της δομικής κρίσης (η υποτίμηση του νομίσματος) θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα. Επιπλέον, αισθανόμενοι τον απ’ έξω κίνδυνο, κατέφυγαν σε “εξοπλιστικά προγράμματα”, αγορά όπλων κυρίως απ’ την ρωσία… Παρότι τόσο η Μόσχα όσο και το Πεκίνο είχαν κάνει διάφορα δάνεια προς το Καράκας (το Πεκίνο έναντι πετρελαίου), η γεωγραφική θέση της βενεζουέλας ήταν που ενδιέφερε – στον εντεινόμενο 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Το γεγονός ότι στα μέσα Δεκέμβρη του 2018 προσγειώθηκαν στο αεροδρόμιο του Καράκας δύο ρωσικά “στρατηγικά βομβαρδιστικά” tu-160, (και ένα πολιτικό ρωσικό αεροπλάνο με καμμιά 100αριά ρώσους αξιωματικούς), καθώς και οι φήμες για την δημιουργία ρωσικής στρατιωτικής βάσης στο έδαφος της βενεζουέλας, μπορεί να έδωσε στο καθεστώς Μαδούρο μια κάποια “ασφάλεια”. Απ’ την άλλη μεριά (είναι λογικό ότι) επιτάχυνε τις κινήσεις της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της…

Προφανώς δεν διευκόλυνε την άσχημη κατάσταση (του καπιταλισμού στη βενεζουέλα) το γεγονός ότι και η Τεχεράνη ανακοίνωσε την πρόθεσή της να στείλει επίσκεψη εκεί κάποιο καταδρομικό της…

Το καθεστώς Μαδούρο, έχοντας απ’ τη μια μεριά μια εσωτερική κρίση (πρώτα και κύρια κοινωνική/οικονομική) που δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να αντιμετωπίσει, και απ’ την άλλη τις απειλές του ψοφιοκουναβιστάν και των συμμάχων του, φαίνεται ότι αποφάσισε να εντάξει ανοικτά το κράτος στο ευρασιατικό μπλοκ – μέσα στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Είναι μια επιλογή σωτηρίας; Ή μια επιλογή αυτοκτονίας;

Αυτό το καθεστώς εξακολουθεί να έχει μαζική πληβειακή υποστηρίξη, αλλά έχει χάσει ένα όχι ασήμαντο μέρος της σε σχέση μ’ αυτήν που είχε ο Τσάβες στις καλές εποχές: γιατι όταν πεθαίνεις από πείνα… Τελικά, όποια κι αν αποδειχθεί η απάντηση στην ερώτηση “σωτηρία ή αυτοκτονία μέσω της φυγής προς τον 4ο παγκόσμιο;”, θα την πληρώσουν αυτοί ακριβώς οι πληβείοι της βενεζουέλας…

(φωτογραφία: Συγκέντρωση μαδουρίστας χτες).

Σιχαμάρες

Παρασκευή 25 Γενάρη. Να επαναλαμβάνουν, με την βεβαιότητα και την άνεση της εθνικής ιδεολογίας, από “δεξιά” και από “αριστέρα” στο κοινοβούλιο και όχι μόνο, τα περί “αλυτρωτισμού των Σκοπίων”. Που; Σε ένα κράτος και σε μια κοινωνία που έχει άπειρες πλατείες και δρόμους με το όνομα “βορείου Ηπείρου”…

Σιχαμάρα. Να κουκουλώνουν και να συναινούν στον υπόγειο (αν και όχι τόσο ισχυρό όσο θα ήθελαν, όπως το ’92 και το ’93 και το ’94) εντόπιο, ελληνικότατο ιμπεριαλισμό της συμφωνίας των Πρεσπών, παραληρώντας από κοινού ότι “ναι, δεν κινδυνεύουμε απ’ αυτό το κράτος…” και, μετά, χωρίζοντας τους δρόμους τους με την ίδια φράση: “…κινδυνεύουμε όμως απ’ τις μελλοντικές συμμαχίες που θα το χρησιμοποιήσουν εναντίον μας”. Για τον φασίστα Σαμαρά αυτή η “μελλοντική συμμαχία” θα είναι η Άγκυρα. Για το κκε το νατο (δηλαδή η Ουάσιγκτον…) Ξεκάρφωμα… (Τους εξωγήινους γιατί δεν τους σκέφτηκε κανείς;)

Θα λέγαμε βαριές κουβέντες – αλλά θα ήταν σκέτες κουβέντες ενάντια στην απόλυτη αριστερο-δεξιά πλειοφηφία του εθνικού κορμού. Απέναντί της δεν πιάνουν οι βρισιές· δεν πιάνουν οι κατάρες.

Μόνο η κινηματική άρνηση. (Και απέχουμε πολύ απ’ αυτήν).

Όχι μόνο από μικρό ή από τρελό…

Παρασκευή 25 Γενάρη. Αν από μικρό ή από τρελό μαθαίνει κανείς την αλήθεια (και διαλέξτε σε μια κατηγορία ανήκουμε), να που υπάρχει μια περίπτωση να μάθει κανείς ψήγματά της από ειδικό!… Υποθέτουμε ότι έχετε παρακολουθήσει την άποψή μας εδώ για το “όνομά της…”.

Να λοιπόν τι έγραψε χτες, μεταξύ άλλων, στην καθεστωτική “καθημερινή”, ο Δημήτρης Κατσούδας (που διετέλεσε, μεταξύ άλλων, γ.γ. ευρωπαϊκών υποθέσεων του υπ.εξ. (2007 – 2009) και παλαιότερα πολιτικός σύμβουλος (1987 – 1991) του Κων/νου Μητσοτάκη – δεξιός δηλαδή ο άνθρωπος) κάτω απ’ τον τίτλο μια κριτική αποτίμηση της συμφωνίας ελλάδας – πγδμ (η ορθογραφία δική μας):

… Κατ’ αρχάς η μακρά ενταξιακή διαδικασία στην ε.ε. και το σταδιακό άνοιγμα κεφαλαίων δίνει την δυνατότητα στην ελλάδα σε βάθος χρόνου να ελέγχει αν τηρείται η συμφωνία ή όχι και, επιτέλους, να αρνηθεί τότε την ένταξη της πγδμ στην ε.ε. αν η συμφωνία παραβιάζεται. Η διαδικασία αυτή είναι πολυετής και στο μεταξύ οι πρόνοιες της συμφωνίας θα έχουν πιστεύω παγιωθεί στη συνείδηση του πληθυσμού της χώρας αυτής.

Τούτων λεχθέντων, δεν είναι και λίγα τα θετικά σημεία της συμφωνίας για όποιον κάνει τον κόπο να τη διαβάσει. Εν πρώτοις, και μόνο το γεγονός ότι ένα κράτος αλλάζει τη συνταγματική του ονομασία (καθώς και το ίδιο το σύνταγμά του), για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, για να λύσει ένα ζήτημα με ένα όμορο κράτος, είναι ένα σημαντικότατο βήμα…

Δεν ξέρουμε ποιον απ’ τους δύο «δίνει» περισσότερο αυτός ο δεξιός ειδικός. Τον κυρ ρημαδοΚούλη που το παίζει «εθνοπατριωτικό όχι» στη συμφωνία των Πρεσπών, ή τον τενεκεδένιο που το παίζει «εθνικοπατριωτικό ναι»; Μάλλον, με τον τρόπο του, υποδεικνύει ότι τα «ναι» και τα «όχι» είναι για εσωτερική κατανάλωση… αφού η συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί μια «το μη χείρον βέλτιστον» επιτυχία της ενιαίας «εθνικής γραμμής»…

Κρατείστε, λοιπόν, απ’ τα λεγόμενά του, οπωσδήποτε αυτό: «…για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία…» (έγινε εφικτη η συνταγματική αποικιοποίηση εν καιρώ ειρήνης). Και όλα τα υπόλοιπα, βέβαια, για τα «κεφάλαια της ένταξης» της βόρειας μακεδονίας στην ε.ε.

Είναι αυτά ένα «σημαντικότατο βήμα»; Γιατί όχι άλμα – για την ανθρωπότητα;