Τρίτη 6 Οκτώβρη. Επί τη ευκαιρία, το ΧΧΧΧ είναι ένα καινούργιο αντι-υπερτασικό φάρμακο που πρόσφατα διατέθηκε στην αγορά από τον οικοδεσπότη μας. Καλύτερα όμως να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Η εταιρεία είχε πληρώσει προφανώς όλα τα έξοδά μας. Ναι, μας συνοδεύουν αντιπρόσωποι της εταιρείας, οι ίδιοι που επισκέπτονται εμένα και άλλους στα ιατρεία μας. Στην πραγματικότητα είναι αυτοί που κάθονται επτά και δέκα μαξιλάρια πιο πέρα, με τον έναν από αυτούς να χειροκροτεί το ποιητικό ξέσπασμα. Παρ’ όλα αυτά, σε αυτό το ταξίδι δεν έχουμε ακούσει ούτε μία λέξη για το ΧΧΧΧ ή οποιοδήποτε άλλο φάρμακο – ούτε στο αεροπλάνο, ούτε στο ξενοδοχείο, ούτε στις εκδρομές μας στην έρημο, πουθενά. Ούτε μια κουβέντα δεν ειπώθηκε για φάρμακα, καμιά επιμόρφωση δεν προσφέρθηκε, καμιά ιατρική διάλεξη δεν έγινε, ο στόχος ήταν απλώς η διασκέδαση. Όταν πριν ένα μήνα με πλησίασε ένας από τους αντιπροσώπους, το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: “θέλουμε να σας προσφέρουμε ένα δωρεάν πενθήμερο εξωτικό ταξίδι. Δεν θα περιλαμβάνει τίποτα σχετικό με φάρμακα, μην ανησυχείτε, μόνο σκέτη διασκέδαση”.
Εκείνη η υπόσχεση κρατήθηκε. Είναι αλλιώς όταν οι εταιρείες πληρώνουν τα έξοδά σου για να παρακολουθήσεις μια επιστημονική συνάντηση.
Όλοι γνωρίζουμε το καθοριστικής σημασίας 27ο ή οποιοδήποτε άλλο διεθνές συνέδριο της ΥΥΥΥ, όπου το ΥΥΥΥ αντιστοιχεί σε κάποια πολύ σημαντική ιατρική υποειδικότητα και είναι η συνάθροιση όπου παρευρίσκονται οι περισσότεροι από τον τομέα. Οι εταιρείες στέλνουν στη συνάθροιση εκατοντάδες γιατρούς και τις οικογένειές τους (συμπεριλαμβανομένων σκυλιών κ.ά. μερικές φορές) για την προώθηση της ιατρικής τους εκπαίδευσης. Δυσκολεύεσαι να βρεις την ενημερωτική συνάντηση με τις ανακοινώσεις σε μορφή αφίσας, αλλά είναι κρυμμένη σε μια γωνία πίσω από μια παγόδα ύψους 10 μέτρων που στήθηκε προς τιμή των νέων φαρμάκων “που αποτελούν επανάσταση για τη θεραπευτική πρακτική στην ειδικότητά σου”, όπως λέει το μόττο στην κάρτα σου.
Όταν βρίσκεις επιτέλους τη σχετική ανακοίνωση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρωθείς στο κομμάτι της μεθοδολογίας καθώς ένας διάλογος με δυνατές φωνές γίνεται πίσω από την πλάτη σου. “Πού πήγες χθες το βράδυ;” “Περάσαμε υπέροχα στο καζίνο· η εταιρεία πλήρωνε τα πάντα. Μετά μας πήγαν αλλού για χορό”. “Πήγαμε στη δεξίωση της εταιρείας στο παλιό κάστρο· πολύ βαρετή, αλλά το δείπνο ήταν καλό”. “Πέρασα τη χθεσινή μέρα στη σάουνα. Κάναμε επίσης μερικά καλά ψώνια. Βρήκα μια ωραία δερμάτινη τσάντα, αλλά δεν είχα αρκετά χρήματα μαζί μου και θα ξαναπάω σήμερα για να την αγοράσω. Θέλεις να πάμε μαζί;” “Δεν μπορώ δυστυχώς, περιμένω ένα φίλο να με πάει στην παραλία. Ρώτα τον αντιπρόσωπο, είμαι σίγουρος πως μπορούν να σου αγοράσουν αυτοί την τσάντα σου”. Μετά κοιτάς τριγύρω και καταλαβαίνεις ότι το μόνο άλλο άτομο εκεί είναι κάποιος που περιμένει αγχωμένος να τον πάνε στην παραλία.
Όχι, δεν μιλάω για το είδος των συναντήσεων που προάγουν την αιχμή της ιατρικής επιστήμης και εκπαίδευσης και όπου ακόμη και τα πεπόνια στη δεξίωση της εταιρείας έχουν χαραγμένο πάνω τους το όνομα του “παγκόσμια πιο ισχυρού αναστολέα της ινσταμίνης στον υποδοχέα H1”, ή όπου βρίσκεις ένα φυλλάδιο με τα ίδια λόγια κάτω από το μαξιλάρι σου όταν πας για ύπνο – για να σου υπενθυμίσει ότι “συγκρινόμενος με άλλους, δεν προκαλεί νωθρότητα και υπνηλία”. Όχι, αυτή ήταν μια γενναιόδωρη, αφιλοκερδής προσφορά στη σκληρά εργαζόμενη ιατρική κοινότητα. “Ένας απλός τρόπος για να σας πούμε ευχαριστώ”, όπως μου είχε πει ένας αντιπρόσωπος. Η εταιρεία και τα συμφέροντά της σίγησαν για να περάσουμε καλά.
Λοιπόν, για να είμαι ειλικρινής, είδαμε πράγματι το όνομα της εταιρείας σε ένα-δυο μικροσκοπικά σημεία. Για παράδειγμα, είχε νοικιάσει ένα τρένο και όταν επιβιβαστήκαμε, αντιληφθήκαμε ότι όλο το τρένο είχε πάρει το όνομα της εταιρείας. Μας είπαν ότι ήταν το ίδιο τρένο που χρησιμοποιούνταν την εποχή του Λώρενς της Αραβίας κι έφτανε ως τη Μέκκα.
Το τοπίο ήταν γαλήνιο και συναρπαστικό, η έρημος ήταν υπέροχη. Κι ύστερα είδαμε σκόνη πάνω από τους λόφους. Δεν ήταν καταιγίδα. Εμφανίστηκαν δέκα Βεδουίνοι πολεμιστές πάνω σε μαύρα Αραβικά άλογα, με τουφέκια στα χέρια. Κάποιοι από εμάς βγήκαμε στην ανοικτή πλευρά των βαγονιών για να τους δούμε καλύτερα και να βγάλουμε φωτογραφίες. Το τρένο προχωρούσε σχετικά αργά και τα άλογα δεν άργησαν να αρχίσουν να καλπάζουν πλάι μας. “Ακριβώς όπως στην ταινία!” αναφώνησε μία γιατρός συνεχίζοντας να τραβάει φωτογραφίες. Πριν τελειώσει καλά-καλά τη φράση της, ο επικεφαλής των Βεδουίνων πλησίασε, την άρπαξε από τη μέση και, παρά τις στριγκλιές της, την έβαλε να κάτσει μπροστά του. Ένας άλλος πολεμιστής με μακριά μαύρα γένια άρπαξε μια φίλη της. Χωρίς να χολοσκάμε με το τι θα είχε κάνει ο Λώρενς της Αραβίας, εμείς κοιτούσαμε με δέος την απαγωγή, προσπαθώντας να σκεφτούμε τι θα είχε κάνει ο Ποπάϋ αν αυτό είχε συμβεί στην Ολίβια. Κι ύστερα κάποιοι από εμάς άρχισαν να τραβάνε φωτογραφίες τούς Βεδουίνους καθώς απομακρύνονταν. Οι αντιπρόσωποι μας εξήγησαν ότι οι γυναίκες θα ήταν μια χαρά και ότι θα τις ξαναβλέπαμε στο ξενοδοχείο, εκτός κι αν στο ενδιάμεσο ξεκινούσε κάποια αληθινή ιστορία αγάπης.
Ευχαριστίες
Χορηγοί: Οι ιδέες αυτής της ιστορίας ανήκουν στις ανώνυμες ιδιοφυΐες που εργάζονται στα τμήματα προώθησης και διαφήμισης μιας πανίσχυρης φαρμακευτικής εταιρείας – χωρίς τη δική τους γελοία επινοητικότητα, αυτό το γελοίο άρθρο δεν θα είχε γραφτεί ποτέ. Δεν θα αναφέρουμε το όνομα της εταιρείας – έτσι κι αλλιώς το βλέπετε παντού, αν και είναι αλήθεια πως το όνομά της δεν έχει δοθεί ακόμη στον υπόγειο του Λονδίνου. Μόνον ο πρώτος απ’ τους υπογράφοντες είχε το προνόμιο να ζήσει την Αραβική εμπειρία, κι έγραψε ένα προσχέδιο συνεισφέροντας το υλικό. Η ιδέα να εξελιχθεί αυτό σε επιστημονική αυτοβιογραφική περιπτωσιολογική έκθεση ανήκει στον δεύτερο απ’ τους υπογράφοντες· ο οποίος, πέρα από το ύφος της γραφής, έγραψε τη σύνοψη, επέκτεινε το προσχέδιο και σκέφτηκε τον τίτλο.
