Category: Ασταμάτητη μηχανή

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 11…

Τετάρτη 14 Οκτώβρη. Καταλήγαμε χτες:

…Γι’ αυτό, πέρα από μια περίοδο «διόγκωσης» της εκλογικής επιρροής του συνασπισμού, θα έπρεπε να υπάρξει παράλληλα και η διαμόρφωση των όρων «περιορισμού» του. Σε δύο επίπεδα: τόσο στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό, όσο και στο πεζοδρόμιο. Ας το πούμε χωροτακτικά: μια «εσωτερική» φρουρά για τα πιθανά ολισθήματα της κυβερνοαριστεράς· και μια ικανή «εξωτερική» φρουρά για τις πιθανές εκτοξεύσεις των ιστορικών (ή όχι…) φίλων της…

Υποψιάζεθε μήπως ότι πλησιάζουμε το Α και το Δ απ’ τα πιο πάνω ερωτήματα;

Τα ερωτήματα αφορούν τα βοθρολύματα· όμως για να απαντηθούν χρειάζεται όλος ο ορίζοντας. Θα τρέξουμε λίγο χρονικά, αλλά δεν θα φύγουμε απ’ το θέμα: είναι ο ορίζοντας που δείχνει (υποστηρίζουμε…) πολύ καθαρά το «πως» και «γιατί» της χρησιμότητας των βοθρολυμάτων.

Γράφαμε, λοιπόν, πως ήταν συστημική ανάγκη (με τον τρόπο που την καταλάβαινε ένα κάποιο κέντρο εξουσίας, ας το ονομάσουμε έτσι, σχηματικά, «σύστημα Χ» – θα επανέλθουμε) μια «εσωτερική» φρουρά στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό επίπεδο, στο βαθμό που θα κρινόταν απαραίτητη μια κυβέρνηση «πασοκ Β» φτιαγμένη από υλικά «μαζεμένα στο πόδι».

(φωτογραφία: 4 ημέρες πριν…)

Στις 25 Γενάρη του 2015 έφτασε η στιγμή που οι ειδικοί της δημαγωγίας πούλησαν σαν την «ώρα της αριστέρας». Αλλά ο συριζα είναι κερδίσει μόνο 149 έδρες, δύο μόνο λιγότερες απ’ όσες θα του χρειάζονταν για να σχηματίσει «αυτοδύναμη κυβέρνηση». Το ρολόι είχε σταματήσει ακριβώς λίγο πριν βγει ο κούκος· η “ώρα” ήταν “παρά κάτι”… Μια μόλις μέρα μετά, στις 26 Γενάρη, ανακοινωνόταν η από πρώτη ματιά πιο ετερόκλητη κυβερνητική συμφωνία που έχει υπάρξει στην ελληνική μεταπολεμική ιστορία: το κόμμα της Κουμουνδούρου με τους «αν.ελ.» του ψεκασμένου…

Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται έτσι αν οι δράστες δεν είναι παρακρατικοί… Κανονικά ο πρόεδρος της δημοκρατίας πρέπει να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο πρώτο κόμμα, αυτό να κάνει διερευνητικές επαφές με άλλα, και σε τρεις ημέρες να ανακοινώσει στον πρόεδρο αν έχει βρει συνεταίρους ή όχι. (Αν όχι, η εντολή πάει στο δεύτερο κόμμα). Στην go back ms Merkel γερμανία ο σχηματισμός κυβέρνησης συνασπισμού παίρνει εβδομάδες. Υπογράφεται αναλυτική συμφωνία, κάτι σαν συμβόλαιο, που περιλαμβάνει με λεπτομέρειες τις κυβερνητικές ενέργειες που θα κάνει ο συνασπισμός. Κι αν τυχαίνει να είναι συμβαλλόμενοι είτε οι σοσιαλδημοκράτες είτε οι πράσινοι, το συμβόλαιο μπαίνει στην έγκριση (ή στην απόρριψη) ενός έκτακτου συνεδρίου του αντίστοιχου κόμματος. Με άλλα λόγια σε τέτοια μέρη όπως η γερμανία οι εκλογείς ξέρουν έγκαιρα ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο της συμφωνίας για την συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας.

Στο μέρος που καμαρώνει ότι «έδωσε τα φώτα της δημοκρατίας στον κόσμο» (…) αυτά είναι πολυτέλειες. Ο τενεκεδένιος αγκάλιασε τον ψεκασμένο και τούμπαλιν, λίγες ώρες μετά τα αποτελέσματα, στις 26 Γενάρη, κι αυτό ήταν όλο κι όλο που έπρεπε να ξέρει το πόπολο… Αγάπη, μόνο αγάπη!

(φωτογραφία πάνω: Το “συριζαϊκό” tvxs στα τέλη Μάρτη του 2013…

κάτω: μέσα Νοέμβρη 2013…)

Είχε αποφασιστεί πολύ πριν τις εκλογές αυτή η κυβερνοσυνεργασία; Ασφαλώς. Κι αυτό δεν ήταν κρυφό (φωτογραφίες επάνω) προς δόξα της «αριστεροσύνης» των μελών και των ψηφοφόρων του συριζα…. Ποιός είχε κάνει το προξενιό; Ποιός είχε «εξασφαλίσει» μια (τουλάχιστον) κυβερνητική θητεία στον τενεκεδένιο Τσίπρα και στον κύκλο του υπό τον απαράβατο όρο να «φυλάσσεται» από έναν ακροδεξιό συνεταίρο; Κανείς δεν απασχολήθηκε στα σοβαρά να απαντήσει. Κάποιοι επειδή ήξεραν: το «σύστημα Χ». Οι υπόλοιποι επειδή δεν τόλμησαν: ήταν πολιτικά τόσο δειλοί ώστε θα τρόμαζαν μόνο με την ερώτηση!

Το 2013 το «συνοικέσιο» ήταν ήδη γνωστό – στην πραγματικότητα κουβεντιαζόταν ήδη απ’ την άνοιξη του 2012. Υπήρχε, όμως, ένα μικρό προβληματάκι, που κανέναν (απ’ όσο ξέρουμε) δεν απασχόλησε. Για να συμφωνεί κάποιος ενδιαφερόμενος απ’ το 2013 σε μια συγκεκριμένη «κυβέρνηση συνασπισμού» μετά από χρόνια πρέπει να ξέρει ΗΔΗ ότι ΤΟΤΕ δεν θα αποκτήσει κοινοβουλευτική αυτοδυναμία! Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα κόμμα που θέλει να είναι “κόμμα εξουσίας” να αρνείται την προοπτική της αυτοδυναμίας του; Πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα «κόμμα εξουσίας» να «ξέρει» (χρόνια πριν) ότι δεν θα φτάσει τουλάχιστον στο μαγικό 151; Κι ακόμα: πώς θα ήταν ποτέ δυνατόν ένα «κόμμα εξουσίας» να παραιτηθεί απ’ το βασικότερο ίσως όπλο του σε οποιαδήποτε προοπτική «κυβερνητικής συνεργασίας», το εκλογικό του αποτέλεσμα δηλαδή, και την δυνατότητά του μετά τις εκλογές να βρει άλλον κυβερνητικό εταίρο ή/και, κατά συνέπεια, να διαπραγματευτεί με τους όποιους μνηστήρες από θέση (πολιτικής) ισχύος;

Το προξενιό, ο αρραβώνας, το νταραβέρι είχε γίνει – προφανέστατα – στα ερείπια του πασοκ Α και, κυρίως, του Παπαντρέου του Γ… αλλά φαίνεται πως είχε και μια μάλλον παράξενη «τεχνική» βαλβίδα ασφαλείας: ό,τι και να ψήφιζε ο κυρίαρχος λαός το κόμμα της Κουμουνδούρου θα έπαιρνε την πρωτιά δίνοντας φτερά στα πιο τρελά εξουσιαστικά όνειρα του, αλλά ΔΕΝ θα πετύχαινε κοινοβουλευτική αυτοδυναμία – έτσι ώστε να υπάρχει ανάγκη εταίρου, που ήταν δεδομένος τόσο ως προς τα χαρακτηριστικά του όσο και ως προς την αποστολή του. Ο «νυμφίος» επρόκειτο να έχει γίνει τέτοιος όντας λίγο χαμηλότερος απ’ τον πήχυ – κάποιοι, κάπως, θα το φρόντιζαν… Εν μέσω της νυχτός…

Είναι μάλλον άβολο το γεγονός ότι η αναρχοαυτόνομη ασταμάτητη μηχανή αναγκάζεται να υποδείξει (διακινδυνεύοντας άλλον ένα γύρο κατηγοριών για «συνωμοσιολογία»…) την πιθανότητα (κομψά το λέμε..) το ματς των πρώτων εκλογών του 2015 να ήταν στημένο… Αλλά κανείς δεν βρέθηκε να απαντήσει στο ερώτημα πώς γίνεται ένα προξενιό χρόνια πριν υπάρξει ο κατάλληλος γαμπρός (με την έννοια της μη κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας) αν δεν είναι εξασφαλισμένο ότι τέτοιος θα είναι όταν έρθει η ώρα του…

Ούτε καν υπήρξε τέτοιο ερώτημα…

(φωτογραφία: Θα περίμενε κανείς ότι πρόκειται για εξώφυλλο της «αυγής» αν όχι της «πράβντα»… Αλλά όχι. Είναι των καθεστωτικών, βαθυκρατικών «νέων», στις 26 Γενάρη 2015. Προσέξτε το περιεχόμενο της στήλης στα δεξιά:

Η μεγάλη – ιστορικών διαστάσεων – νίκη του Αλέξη Τσίπρα δημιουργεί ασφαλώς μια σημαντική ευκαιρία για την Αριστερά: όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρη τη Ευρώπη.

Είναι το πρώτο εκλογικό «όχι» στις πολιτικές των Μνημονίων – και βεβαίως το πρώτο πολιτικό «ναι» στην προσπάθεια για μια εναλλακτική οικονομική πολιτική, που δεν θα οδηγεί τους λαούς στη μιζέρια, στο όνομα της δημοσιονομικής σταθερότητας. Ουδείς μπορεί βεβαίως να υποστηρίξει ότι ο δρόμος θα είναι εύκολος. Ουδείς μπορεί να αγνοήσει τους δεδομένους συσχετισμούς στην ευρωπαϊκή πυραμίδα.

Όμως η νίκη Τσίπρα συμπίπτει και με μεγάλες αλλαγές στην ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική – όπως φάνηκε απ’ τις ανακοινώσεις Ντράγκι. Η Ελλάδα μπορεί τώρα να ελπίζει ότι θα καβαλήσει το κύμα!

Τα ψώνια θα έλεγαν (πάμπολλα στα μέρη μας) ότι η «εκθαμβωτική νίκη μας ανάγκασε ακόμα και τα καθεστωτικά μήντια να μας υμνούν!» Μόνο που δεν υπήρχε κανένα θάμβος! Αντίθετα, 1,5 χρόνια μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα, επιβεβαιωνόταν ότι σε συνθήκες κρίσης ο «αριστερός» και ο «δεξιός» εθνικισμός παρέα είναι «εγγυητές του πολιτεύματος», έστω και με ανορθόδοξους τρόπους όπου χρειάζεται.

Αυτό στα σαλόνια. Γιατί στα αλώνια υπήρχαν δοκισμένοι άλλοι εγγυητές.

Γιατί να μην εκφράζει την ευχαρίστησή της η καθεστωτική δημαγωγία;)

 

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 12…

Τετάρτη 14 Οκτώβρη. Η ύπαρξη ενός συγκεκριμένου και έγκαιρου σχεδιασμού για την κατασκευή της “εσωτερικής” ακροδεξιάς κοινοβουλευτικής / κυβερνητικής φρουράς στο ενδεχόμενο (ή στη βεβαιότητα) κυβερνητικών καθηκόντων από ένα “ανεμομαζώματα” πασοκ Β θεωρούμε ότι αποδεικνύεται. Λογικά. Συνεπάγεται αυτό ότι αποδεικνύεται “αυτόματα” και το δεύτερο σκέλος της άποψής μας, δηλαδή ο συγκεκριμένος σχεδιασμός για την ύπαρξη μιάς “εξωτερικής” ακροδεξιάς φρουράς, του πεζοδρομίου; Η καθεστωτική λειτουργικότητα των αν.ελ. αποδεικνύει την λειτουργικότητα των βοθρολυμάτων;

Κατ’ αρχήν, τίμια σκεπτόμενος κάποιος, θα έπρεπε να απαντήσει “όχι υποχρεωτικά”. Όμως θα πρέπει να αναγνωριστεί πως όποιοι κι αν στελεχώνουν το “σύστημα Χ” αν μπορούσαν να συλλάβουν σαν “ιστορική αναγκαιότητα διεύθυνσης” το υβρίδιο των φαιορόζ· κι αν είχαν τις “άκρες” για να το μεθοδεύσουν, δεν θα παράλειπαν να ασχοληθούν και με την “τύχη” του πεζοδρομίου! (Ειδικά αν είχαν το know how της άμεσης και έμμεσης δημόσιας τάξης απ’ την εξέγερση της “άγριας νεολαίας” στο ελλαδιστάν, απ’ το 1984 και μετά…)

Αν, λοιπόν, ένας Μαρκογιαννάκης ανέθεσε μια σχετικά περιορισμένη εργολαβία «μαύρης» ( δηλαδή: εκτός νόμου) δημόσιας τάξης στα βοθρολύματα το 2009· κι αν αυτή η εργολαβία αποδείχθηκε εκλογικά αξιοποιήσιμη (στις δημοτικές εκλογές του 2010 στην Αθήνα…), τι θα έπρεπε να σκεφτεί και να πράξει το «σύστημα Χ» το 2011 για ένα κόλπο πανελλαδικής εμβέλειας και πολύ μεγαλύτερης σημασίας;

Το να αναθέσουν την ίδια αποστολή (: της αντιμετώπισης των όποιων «εξωκοινοβουλευτικών στοιχείων» που θα φαντάζονταν πως μια «πρώτη φορά αριστερά» είναι η μεγάλη ευκαιρία τους…) στις βοθρολυματικές συμμορίες, σε εθνική κλίμακα, θα ήταν βλακώδες. Πρώτον, επειδή με βάση τα μέχρι τότε συμμορίτικα μεγέθη τους τα βοθρολύματα θα ήταν αδύνατο να τα καταφέρουν! Και δεύτερον, επειδή σε οποιαδήποτε αναμέτρηση μεταξύ «εξωκοινοβουλευτικών» της άκρας αριστεράς (με την ευρεία έννοια, συμπεριλαμβάνονται και οι αναρχικοί) και της άκρας δεξιάς οι πρώτοι θα είχαν πάντα τρία πολιτικά πλεονεκτήματα: την δική τους πολιτική ιστορία και προφίλ· την γενική πολιτική ιστορία του ελλαδιστάν (εμφύλιος, χούντα)· και την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση. Που θα ήταν διαρκώς εκτεθειμένη αν έμενε αυστηρά ουδέτερη.

Συνεπώς (έτσι εκτιμάμε ότι πήγε η σκέψη του «συστήματος Χ»…) ενόσω οι μαχαιροβγάλτες ήταν απόλυτα απαραίτητοι σαν τέτοιοι, θα έπρεπε να ενισχυθούν με δύο τρόπους. Πρώτον, νομιμοποιούμενοι, με την «ψήφο του λαού», σαν πολιτικό κόμμα με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Και δεύτερον, αξιοποιώντας το πρώτο, αυξάνοντας κατά πολύ το συμμορίτικο μέγεθός τους, έτσι ώστε να είναι παρόντες (τα βοθρολύματα) σε πολλά σημεία της επικράτειας.

Υπάρχουν αποδείξεις ότι έτσι σκέφτηκε το «σύστημα Χ» όταν έδωσε εντολή στο λα.ο.σ. να κάνει στην άκρη ανοίγοντας τον δρόμο για την κοινοβουλευτικοποίηση των βοθρολυμάτων; Αν με την λέξη «αποδείξεις» ψάχνει κανείς έγγραφα με σφραγίδες ή αποδείξεις τραπεζικών λογαριασμών, όχι, δεν έχουμε τέτοιες! Όμως συνέβη το εξής. Ενώ διατυπώθηκε σαν υπόθεση η πρόβλεψη ότι η κοινοβουλευτικοποίηση των βοθρολυμάτων (θα) σημάνει την αποστρατεία τους απ’ το πεζοδρόμιο, τυπικά τουλάχιστον, ένα είδος «ξεπλύματος» για το παρελθόν τους δηλαδή, έγινε το ακριβώς αντίθετο! Απ’ την στιγμή που εγκαταστάθηκαν στο κοινοβούλιο τα βοθρολύματα έκαναν πολύ πιο έντονη και πυκνή την παρακρατική, δολοφονική τους δράση!

Την πρόβλεψη του «ξεπλύματος» την διατύπωσε (και) το κκε. Λογικά θα έπρεπε να είναι σωστή. Αλλά δεν ήταν. Έτσι ώστε ακόμα πιο λογικά θα έπρεπε να συμπεράνει κανείς ότι η κοινοβουλευτικοποίηση των βοθρολυμάτων και ο παροξυσμός της βίας τους στο πεζοδρόμιο ήταν εξαρχής σχεδιασμένα σαν συγκοινωνούντα δοχεία· ότι το πρώτο ήταν ο κρίσιμος όρος του δεύτερου· ότι όταν επιχειρούσαν να πάρουν τον έλεγχο των νοτίων προαστίων δια της βίας (για παράδειγμα…) δεν κινούνταν «εκτός γραμμής»· και ότι αν το «επίσημο κράτος» έκανε τα στραβά μάτια στο δεύτερο δεν ήταν επειδή είχε θαμπωθεί απ’ την λάμψη του πρώτου, αλλά επειδή αυτό ακριβώς έπρεπε να κάνει!

Όχι μόνο (τα πιο πάνω) δεν μας φαίνονται «τραβηγμένες υποθέσεις» αλλά κρίνουμε πως έτσι θα έπρεπε να σκεφτούν παρακρατικοί / βαθυκρατικοί μηχανισμοί που στις 5 Μάη του 2010 προώθησαν «δολοφονικά υποκείμενα» για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους! Είναι γεγονός ότι σαν πρωθυπουργός ο Παπαντρέου ο Γ δεν αναφώνησε μετά τις δολοφονίες στη Marfin το ίδιο που είχε αναφωνήσει, ευρισκόμενος στην ίδια θέση, ο Καραμανλής ο Α μετά την δολοφονία του Λαμπράκη, δηλαδή το «ποιός κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» – αν και θα μπορούσε να το κάνει. Δεν το έκανε επειδή ίσως ήξερε την απάντηση. Ή, ίσως, για το αντίθετο: επειδή δεν μπορούσε καν να καταλάβει…

Δύο χρόνια μετά, με την διπλή εκλογική άνοδο δύο φασιστικών «φρουρών» με διαφορετικές αποστολές, η μία πιο light «αμιγώς κοινοβουλευτικού / κυβερνητικού» τύπου, και η άλλη hard core «κοινοβουλευτικού / παρακρατικού», ο καθένας θα έπρεπε να συμπεράνει ότι …. κυβερνάει ο λαός…

Ή μήπως όχι;

(φωτογραφία κάτω: Απόσπασμα από άρθρο στον “δρόμο της αριστεράς”, 18 Ιούλη 2017).

(συνεχίζεται)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 9

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Η υπενθύμιση δύο απ’ τους χρηματοδότες των βοθρολυμάτων (χωρίς δικαστική επιβεβαίωση…) και των “διάχυτων” εμπλοκών τους με πρόσωπα και πράγματα του ντόπιου βαθέος κράτους, θα μπορούσε να μοιάζει με αστυνομικό ρεπορτάζ. Αυτή είναι η εύκολη ανάγνωση του θέματος.

Η δύσκολη ανάγνωση προσθέτει μια τέτοια υπενθύμιση δίπλα σε άλλες. Δίπλα στο γεγονός ότι διάφοροι δεσπότες και παπάδες πήγαν μαζί τους “χέρι χέρι”, προκαλώντας ίσως αλλεργία στο εθνικοσοσιαλιστικό τους παραμύθι. Στο γεγονός ότι στις εκλογές η μισή αστυνομία τους ψήφιζε. Στο γεγονός ότι και από καραβανάδες υπήρχε υποστήριξη. Αν το σύνολο των κυριότερων μηχανισμών του ελληνικού βαθέος κράτους έχει ή είχε, σαν παράρτημα, τα βοθρολύματα, κι αν, επιπλέον, υπήρξαν χρηματοδότες απ’ το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, τους εφοπλιστές, τότε δεν τίθεται ζήτημα “αστυνομικού ρεπορτάζ” – έτσι δεν είναι;

Η υπενθύμιση των δύο χρηματοδοτών / εφοπλιστών απαντάει μήπως το ερώτημα “ποιός” σχεδίασε την “μεταμόρφωσή” τους, από πεζοδρομιακή συμμορία σε κοινοβουλευτική plus πεζοδρομιακή; Όχι – λέμε. Το who is who των συγκεκριμένων χρηματοδοτών / εφοπλιστών, το γεγονός δηλαδή ότι έχουν πολλές εμπλοκές με τα δικαστήρια για τις δραστηριότητές τους, δείχνει ότι σε καμμία περίπτωση δεν είναι «υψηλόβαθμοι» μέσα στα ελληνικά κρατικά / παρακρατικά κυκλώματα! Οι capo di capi δεν είναι αυτοί!

Ας θυμίσουμε ξανά, ενισχυτικά (έχουν περάσει κάποιες μέρες) δύο επιπλέον στοιχεία που δείχνουν ότι η χρηματοδότηση ήταν διακριτική απ’ τον πολιτικό σχεδιασμό της «μεταμόρφωσής» τους. Πρώτον, η “ανεξήγητη”, με διαδοχικά βήματα, απόσυρση του ακροδεξιού λα.ο.σ. προς όφελος των βοθρολυμάτων, αποκλείεται να σχεδιάστηκε και να οργανώθηκε απ’ τους συγκεκριμένους τύπους. Αυτό είναι inside job, με την έννοια ότι έχει γίνει από κυκλώματα εξουσίας που έχουν μεγάλη «εσωτερική» πείρα. Δεύτερον, η ανάθεση απ’ τον υφυπουργό δημόσιας τάξης Μαρκογιαννάκη της εκκαθάρισης / «ανακατάληψης» του κέντρου της Αθήνας (των γειτονιών με μετανάστες) στα βορθολύματα. Έτσι ώστε, πέρα απ’ αυτήν καθαυτήν την βρωμοδουλειά, να μετρηθεί βήμα – βήμα  η «εκλογική διεισδυτικότητα» των βοθρολυμάτων και του συμμοριστισμού… Ούτε αυτό είναι κάτι που θα το συνελάμβαναν σαν αναγκαιότητα και θα έβρισκαν τρόπο να υλοποιήσουν οι συγκεκριμένοι εφοπλιστές / χρηματοδότες, ή άλλοι, του ίδιου επιχειρηματικού κλάδου με έδρα το Λονδίνο ή την Ν. Υόρκη. Κι αυτή η μεθόδευση είναι inside job του ελληνικού βαθέος κράτους.

Συνεπώς, το ότι το “follow the money” θα μπορούσε να ερευνηθεί ως ένα σημείο δεν απαντάει στα αρχικά ερωτήματα:

Α) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των καπιταλιστικών συμφερόντων) χρειαζόταν την κοινοβουλευτοποίηση μιας συμμορίας τραμπούκων;

Β) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να οργανώσει την «μεταμόρφωση» αυτής της συμμορίας, έστω για μερικούς μήνες, ώστε να πουληθεί στο πόπολο σαν μια «φιλάνθρωπη ελληνική εθνική δύναμη»;

Γ) ΠΟΙΟΣ (απ’ την άποψη των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών) μπορούσε να εξασφαλίσει πολλές χιλιάδες ψήφους στα βοθρολύματα;

Δ) Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό: ΓΙΑ ΠΟΙΟΥΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ χρειαζόταν μια «δύο επιπέδων» φασιστική «άνοδος»;

Για να απαντηθούν ή, πιο σωστά, να υποδειχθούν οι απαντητικές προσεγγίσεις χρειάζεται να μπουν σε σειρά, σαν κομμάτια του παζλ, ορισμένες ισχυρές ενδείξεις, όχι οικονομικού (ή αστυνομικού) χαρακτήρα, αλλά πολιτικού – με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας.

Οφείλουμε ωστόσο να προειδοποιήσουμε τον ανυποψίαστο αναγνώστη: η τακτοποίηση που, συνοπτικά, θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια ΔΕΝ έχει καμμία σχέση με την «παραδοσιακή» αντίληψη που έχουν τα κόμματα και οι οργανώσεις για το κράτος (του ελληνικού συμπεριλαμβανόμενου) και την «πολιτική»!! Σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή ΔΕΝ ανήκει σ’ αυτήν την σχολή σκέψης – ακόμα κι αν αυτό δεν φαίνεται πάντα. Συνεπώς, οι λογικοί συσχετισμοί που θα εκθέσουμε στη συνέχεια, παρότι έχουν επιβεβαιωθεί αυτά τα χρόνια ως προς την ικανότητά τους για προβλέψεις, θα προκαλέσουν. Και (είναι η μόδα της εποχής) θα είναι εύκολο να θεωρηθούν «συνωμοσιολογία»!…

Όμως τα γραπτά μένουν! Τα βασικά σημεία των παρακάτω τα εκθέσαμε γραπτά και δημόσια στην ώρα τους! Αποκτήσαμε εχθρούς – αλλά ο χαρακτηρισμός «συνωμοσιολογία» δεν ήταν καθόλου της μόδας τότε…

Τί να κάνουμε; Ο καθένας έχει την κόλαση που του αναλογεί!

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 10

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Θα αρχίσουμε με το γεγονός νούμερο μηδέν: την διαδήλωση (;) της 5 Μάη του 2010. Γράψαμε αναλυτικά στο παρελθόν στο χάρτινο Sarajevo, οπότε παρεπέμπουμε εκεί (Sarajevo νο 80, Γενάρης 2014). Για τις ανάγκες των εδώ συλλογισμών αναπαράγουμε ένα μικρό κομμάτι:

… Μιλάμε καθαρά (και καθόλου “συνωμοσιολογικά”!) για οργανωμένο σχέδιο σχετικά μεγάλης κλίμακας, του είδους τακτική της έντασης, στις 5 Μάη του 2010. Μιλάμε για ένα σχέδιο που δεν είχε στόχο να προβοκάρει τους αναρχικούς / αντιεξουσιαστές (ή “να επιβάλλει το νόμο της σιωπής”…), αλλά κάτι άλλο. Τι όμως;

… Εκείνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι ενώ, υπό “νορμάλ” συνθήκες, η διαδήλωση της 5ης Μάη θα ήταν μια παρόμοια με τις πάμπολλες εκτονωτικές που ακολούθησαν το 2010 και το 2011, η στημένη έντασή της προσανατόλισε καθοριστικά τις “αντιδράσεις της κοινωνίας” κατά της βουλής (γενικά) και κατά της κυβέρνησης Παπανδρέου (ειδικά). Φυσικά αυτό δεν θα ήταν γενικά δύσκολο, δεδομένων των ηγεμονικών μικροαστικών ιδεολογιών της “κοινωνίας”. Όμως η 5η Μάη ήταν στην αρχή· και η στημένη έντασή της θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν “προειδοποίηση” κάποιου τμήματος του βαθέος κράτους εναντίον της όχι – και – τόσο – βαθύ – πασοκ κυβέρνησης του Παπαντρέου του Γ. Στο κάτω κάτω ορισμένοι ειδικοί της εξουσίας θα μπορούσαν να καταλάβουν (και να ξέρουν!) πολύ καλύτερα απ’ τον “λαό”, εξ αρχής, που θα πήγαινε η διαχείριση της κρίσης…

Οι δολοφονίες (στη Marfin) και οι απόπειρες δολοφονιών με παρόμοιους τρόπους (εμπρησμούς) στις 5 Μάη σε άλλα σημεία του κέντρου έχουν παραμείνει «μυστηριώδεις». Όχι για την αστυνομία… Αυτή φρόντισε να «κλείσει την υπόθεση» κατηγορώντας άσχετους που, τελικά, αθωώθηκαν· όπως και έπρεπε. Είναι «μυστηριώδεις» για όλους τους πολιτικούς παντογνώστες, φίλους του λαού και του τόπου, που έχουν απαντήσεις σε όλα, εκτός απ’ αυτά που χώνουν κάτω απ’ το χαλί (και δεν είναι λίγα).

Για εμάς η 5 Μάη του 2010 ήταν η αρχή του «ξηλώματος» της κυβέρνησης του Παπαντρέου του Γ και, κυρίως, του ίδιου και των απόψεών του περί διακυβέρνησης – απ’ το ίδιο το δικό του βαθύ κόμμα, το οποίο δεν ήλεγχε και τον είχε επιλέξει σαν βιτρίνα αγνοώντας την καταιγίδα που είχε εμφανιστεί στον ορίζοντα. Το τέλος του (πετυχημένου όπως αποδείχθηκε) ξηλώματος ήταν η σύμπραξη αριστερών, ακροαριστερών και φασιστών στην παρέλαση στη Σαλονίκη στις 28 Οκτώβρη του 2011, και η αλυσίδα των γεγονότων που ακολούθησαν αμέσως μετά: η μάλλον απελπισμένη προσπάθεια «εξόδου» του τότε πρωθυπουργού προς ένα δημοψήφισμα (για την αποδοχή ή την απόρριψη του «β μνημονίου») και τα όσα ακολούθησαν ως την παραίτησή του.

Το να μεθοδεύουν παρακρατικοί / βαθυκρατικοί μηχανισμοί την εκπαραθύρωση ενός πρωθυπουργού που δεν τον ελέγχουν και, κατά συνέπεια, φοβούνται ότι θα αξιοποιήσει την «εξωτερική βοήθεια» (του διεθνούς ελέγχου) επιβάλλοντας ένα είδος εσωτερικής αναδιάρθρωσης ενάντια στα συμφέροντά τους (ενάντια στα κυκλώματα των πολιτικών προσόδων) είναι ένα ζήτημα. Το να καταφέρουν να εκπαραθυρώσουν έναν απόγονο του οίκου των Παπανδρέου κρατώντας αλώβητο το κόμμα που ίδρυσε ο Παπανδρέου ο Β, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Και ήταν αδύνατο. Η «πτώση» του ΓΑΠ θα σήμαινε υποχρεωτικά και την «πτώση» του πασοκ, σίγουρα για ικανό χρονικό διάστημα.

Συνεπώς, το έργο που ξεκίνησε στις 5 Μάη του 2010, «κορυφώθηκε» απ’ τον «αγανακτισμένο λαό» στα μέσα του 2011, και έφτασε στο τέλος του τον Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς, περιλάμβανε και ένα επιπλέον σοβαρό ερώτημα: με την κεντροαριστερά στην ελλάδα, σαν δεύτερο πόλο κυβερνητικής εξουσίας, τι θα γίνει;

Είναι εύλογο πως εκείνοι που σχεδίασαν και πραγματοποίησαν το «ξεπέρασμα» του τότε πρωθυπουργού είχαν αρκετή ευφυία για να βρουν απαντήσεις στο ερώτημα της διάδοχης κατάστασης. Και η μόνη πιθανή «διάδοχη κατάσταση» ήταν το μικρό, στα όρια της ύπαρξης, κόμμα του «συνασπισμού»! Όπως συμβαίνει κατά κόρον στα χρηματιστήρια, όπου μεγάλες εταιρείες εκτός αγοράζουν μικρές που είναι εντός και τις χρησιμοποιούν σαν «κέλυφος» για να μπουν απ’ την πίσω πόρτα στον στίβο της αγοραπωλησίας μετοχών, έτσι έγινε και στην τεχνική της εξουσίας (και, υποθέτουμε, εκείνοι που είχαν αυτήν την ιδέα είχαν και κάποια εμπειρία απ’ το ελληνικό χρηματιστήριο): το κόμμα της Κουμουνδούρου επιλέχτηκε / εξαγοράστηκε, σαν το «κέλυφος» για την όποια «ανασύσταση της κεντροαριστέρας», σαν «πασοκ Β» – κι αυτό έγινε με γνώση και συμφωνία αν όχι όλων σίγουρα κάποιων βασικών στελεχών του… Η ασταμάτητη μηχανή το κατάλαβε όταν, κάπου τον Δεκέμβρη του 2011, ακούστηκε απ’ το στόμα του τότε «φέρελπι» Τσίπρα μια λέξη που ποτέ δεν θα ήταν δυνατόν να προέρχεται απ’ αυτό το κόμμα. Εξουσία! Πάμε για την εξουσία!! (Με το 3,5%; Όχι βέβαια!!!)

Αλλά η προοπτική μιας τέτοιας «αλλαγής σκυτάλης» και η γρήγορη (και τεχνητή…) διόγκωση ενός κόμματος απ’ τα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης σε κυβερνητικό μέγεθος (μια διόγκωση έκτακτης ανάγκης διεύθυνσης αναμφίβολα) δεν θα μπορούσε να γίνει, απλά, με ένα «χρίσμα»! Με δεδομένες τις κοινωνικές συνθήκες της περιόδου και τις ιστορικές συμπάθειες της Κουμουνδούρου προς διάφορες (τυπικά αντισυμβατικές μειοψηφίες), το να γίνει στο ορατό μέλλον ο συνασπισμός κυβέρνηση εγκυμονούσε κινδύνους. Κινδύνους αν όχι για την ουσία σίγουρα για τον φορμαλισμό της προστασίας των συμφερόντων των αφεντικών, για το τυπικό της δημόσιας τάξης. Η εξέγερση στα τέλη του 2008 και τα υποκείμενα που την έκαναν ήταν άλλωστε πολύ «φρέσκα» για να αγνοηθούν… Τόσο εντός όσο και εκτός ελλαδιστάν.

Γι’ αυτό, πέρα από μια περίοδο «διόγκωσης» της εκλογικής επιρροής του συνασπισμού, θα έπρεπε να υπάρξει παράλληλα και η διαμόρφωση των όρων «περιορισμού» του. Σε δύο επίπεδα: τόσο στο κυβερνητικό / κοινοβουλευτικό, όσο και στο πεζοδρόμιο. Ας το πούμε χωροτακτικά: μια «εσωτερική» φρουρά για τα πιθανά ολισθήματα της κυβερνοαριστεράς· και μια ικανή «εξωτερική» φρουρά για το πιθανό “λύσιμο” των ιστορικών (ή όχι…) φίλων της στους δρόμους…

Υποψιάζεθε μήπως ότι πλησιάζουμε το Α και το Δ απ’ τα πιο πάνω ερωτήματα;

(συνεχίζεται)

Αδικαιολόγητο vertigo

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Είναι προφανές και εύλογο πως όταν ανακοινώθηκε ότι το ψόφιο κουνάβι έχει “κολλήσει” (τι άλλο; το γνωστό) οι εχθροί του σ’ όλο τον πλανήτη ευχήθηκαν να πεθάνει. (Έχει, όμως, κάτι φίλους…. power! Τον Kim τον little rocket man, αλλά και τους ταλιμπάν…)

Ευχήθηκαν να γίνει, δηλαδή, ένα εντελώς ψόφιο ψόφιο κουνάβι! Για δύο λόγους. Πρώτον επειδή είναι ένας καραγκιόζης ανάξιος της ηγεσίας μιας τόσο μεγάλης δύναμης. Και δεύτερον επειδή ο θάνατός του θα αποδείκνυε, πέρα από κάθε αμφιβολία, όχι μόνο ότι ο covid-19 είναι η Αποκάλυψη που φαντάστηκε ο Ιωάννης (μασουλώντας κάτι περίεργα μανιτάρια της Πάτμου, ώσπου τα έφαγε όλα και δεν έμεινε τίποτα για τους επόμενους) αλλά και ότι (ο τσαχπίνης) τιμωρεί όσους τον αρνούνται.

Δυστυχώς για αυτό το «κοινό αίσθημα» το ψόφιο κουνάβι επέζησε, μάλλον εύκολα. Αυτό προκάλεσε μεγάλο εκνευρισμό, που έφτασε στο σημείο οι κυνηγοί των «συνωμοσιολόγων» να γίνουν συνωμοσιολόγοι οι ίδιοι: μπαααα, ψέματα έλεγαν, δεν είχε αρρωστήσει, το έπαιξε για να τραβήξει συμπάθεια και ψήφους! Δηλαδή; Θα πουν τώρα πως υπάρχουν και fake positive;

Τέλος πάντων. Κι αυτό ανθρώπινο… Όμως, μέσα σ’ αυτούς τους στροβιλισμούς, χάθηκε η μπάλα. Εκείνοι που ζήτησαν «μάσκες για όλο το λαό», «αντισηπτικά για όλο το λαό», «κοινωνική αποξένωση για όλο το λαό», «καραντίνα για όλο το λαό», δεν θα έπρεπε να αρπάξουν αυτήν την μοναδική ευκαιρία που δημιουργήθηκε απ’ την ανάσταση του ψόφιου κουναβιού; Δεν θα έπρεπε να ζητήσουν επιτακτικά «θεραπεία α λα Trump για όλο το λαό»;

Δεν το έκαναν, και δεν βλέπουμε ελπίδα στον ορίζοντα. Κι όμως. Απέναντι σε μια τόσο φονική κατάρα γιατί να έχουν μόνο οι ελίτ της εξουσίας αποτελεσματικές θεραπείες; Χάθηκε, άραγε, το ένστικτο της ισότητας απ’ αυτούς που μισούν το ψόφιο κουνάβι;

Δεν θα έπρεπε. Έδωσε, αθελά του, μια ευκαιρία.

(φωτογραφία: Εξακολουθούμε να τον θεωρούμε τον καταλληλότερο για να διαλυθεί την επόμενη τετραετία το ψοφιοκουναβιστάν στα εξ ων συνετέθη. Τι άλλο θα ήθελε κάποιος, δηλαδή, από έναν αμερικάνο πρόεδρο;)

Άλλος ένας (ρωσοτουρκικός) πόλεμος που δεν λέει να γίνει!

Τρίτη 13 Οκτώβρη. Αυτή τη φορά το είχαν για σίγουρο. Αφού η Άγκυρα υποστηρίζει το Baku και η Yerevan είναι χριστιανική όπως η Μόσχα, τότε δεν μπορεί: η Μόσχα και η Άγκυρα θα βρεθούν (επιτέλους!) στρατιωτικά αντιμέτωπες!!!

Τόσα ξέρουν, τόσα καταλαβαίνουν… Πέρα απ’ την έντονη (και ενοχλητική) φιλοαμερικανική «στροφή» που προσπαθεί η αρμενική κυβέρνηση του Nikol Pashinian απ’ το 2018 και μετά, ο Putin έχει πολύ καλές σχέσεις με τον αζέρο (πρόεδρο) Aliyev. Του έχει πουλήσει και διάφορα αναβαθμισμένα όπλα. Πρακτικά, αν έπρεπε να ζυγιστούν οι σχέσεις του ρωσικού καθεστώτος με τους δύο αντιπάλους γύρω απ’ το Nagorno Karabakh, η ζυγαριά γέρνει σαφώς προς την μεριά του Baku εδώ και καιρό. Ακόμα κι η θρησκευτική συγγένεια ρώσων – αρμενίων είναι μύθος: η αρμενική χριστιανική εκκλησία δεν είναι ορθοδόξη αλλά μια φράξια του μονοφυσιτισμού, μιαφυσίτικη. Εν τέλει το Nagorno Karabakh είναι διεθνώς αναγνωρισμένο έδαφος του αζερμπαϊτζάν – κι αυτό μερικές φορές έχει την σημασία του.

Αλλά οι συμπάθειες και οι αντιπάθειες των θεατών είναι αδιάφορες για την Ιστορία. Το γεγονός είναι ότι το ρωσικό καθεστώς κατάφερε να ρυμουλκήσει πριν λίγες ημέρες και τις δύο πλευρές σε μια συμφωνία σύντομης εκεχειρίας για ανθρωπιστικούς λόγους (ανταλλαγή νεκρών). Μπορεί να μην κρατήσει πολύ, μπορεί να αντικατασταθεί από μια επόμενη… Αυτό καθ’ αυτό το γεγονός μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντο. Αλλά προκύπτει πως η Μόσχα έχει την εξουσιοδότηση τόσο του Baku όσο και της Άγκυρας για να μεσολαβήσει, στον βαθμό και με τον τρόπο που κρίνει. Που κρίνει τι; Ότι μπορεί να μαζέψει (ή να συμβάλει στην ανατροπή) του Pashinian.

Η Τεχεράνη επίσης, την οποία η διεθνής δημαγωγία εμφανίζει σαν «φίλη της Yerevan», είναι μια εφεδρεία δίπλα στη Μόσχα. Πόσο «φίλη» και τι «είδους» είναι απέναντι στην αρμενία; Περίπου 20 εκατομμύρια αζέροι ζουν στο ιράν (με ιρανική υπηκοότητα) και έκαναν μεγάλες διαδηλώσεις, ειδικά στην ιρανική επαρχία «νότια αζερμπαϊζάν» κατά της αρμενικής στρατιωτικής παρουσίας στο Nagorno. Η Τεχεράνη, το έχουμε ήδη πει, έχει εκνευριστεί με τις φιλο-αμερικανικές και φιλο-ισραηλινές πολιτικές επιλογές του αρμενικού καθεστώτος. Και εξ αντικειμένου συμφωνεί με το τράβηγμα των αυτιών του Pashinian.

Είναι εντυπωσιακό το ότι το μπλοκ της Αστάνα εξακολουθεί να θεωρείται μια συμμαχία με το ζόρι, έτοιμη να διαλυθεί, με τα μέλη της έτοιμα να αλληλοεξοντωθούν. Αυτή η μόνιμη παρανόηση είναι μεγάλη χάρη για τις ανορθόδοξες αλλά πετυχημένες τακτικές του.

Όσοι διψάνε για έναν ρωσο-τουρκικό πόλεμο σήμερα – αύριο (και στα μέρη μας αυτοί είναι πολλοί) θα πεθάνουν διψασμένοι…

Δυνάμεις και αδυναμίες

Δευτέρα 12 Οκτώβρη. Ώρα για ένα απλό νοητικό πείραμα. Κατ’ αρχήν με την απλή, αριθμητική μορφή του. Είναι ενθύμιση των δυνάμεων του 2.

Έστω ότι έχετε έναν κόκκο άμμου βάρος ενός χιλιοστού του γραμμαρίου. Αυτόν τον μικρούτσικο κόκκο άμμου αρχίζεται να τον αναδιπλασιάζεται (αδιάφορο το πως). 1 κόκκος – 2 κόκκοι – 4 κόκκοι – 8 κόκκοι… Κάνετε αυτόν τον απλό διπλασιασμό διαδοχικά 30 φορές. Τι θα πάρετε στο τέλος; Θα πάρετε έναν πέτρινο όγκο βάρους 1,073 τόνου.

Ας πούμε ότι συνεχίζεται τον διπλασιασμό ακόμα 5 φορές (σύνολο «κύκλων»: 35) θα φτάσετε στους 34,359 τόνους. Κι αν κάνετε 5 ακόμα αναδιπλασιασμούς (σύνολο «κύκλων»: 40) θα έχετε έναν συμπαγή λόφο βάρους 1.100 τόνων! (478.261 κυβικά μέτρα συμπαγούς πέτρας). Με φιλότιμη προσπάθεια και 5 ακόμα αναδιπλασιασμούς (σύνολο «κύκλων»: 45) θα προκύψει ένας όγκος συμπαγούς πέτρας (πάνω από 15 εκατομύρια κυβικά μέτρα, δηλαδή) όσο 6 πυραμίδες του Χέοπα! (Αυτά από τον αναδιπλασιασμό για 45 «κύκλους» ενός κόκκου άμμου βάρους ενός χιλιοστού του γραμμαρίου…)

Ας πούμε τώρα ότι είναι πιθανό ότι αυτός ο μικρός κόκκος άμμου του ενός χιλιοστού του γραμμαρίου έχει κάτσει στο λαιμό σας. Είναι τόσο μικρός που δεν φαίνεται, πρέπει όμως να υπάρξει μια «επιστημονική» γνωμοδότηση για το αν υπάρχει. Ο μόνος τρόπος είναι να ληφθεί με μπατονέτα απ’ τον λάρυγγά σας ένα ξύσμα – όμως ακόμα κι αν είναι εκεί ο κόκκος δεν υπάρχει τρόπος να εντοπιστεί. Ο μόνος τρόπος είναι να αναδιπλασιαστεί τόσες φορές ώστε να φτάσει σ’ ένα εντοπίσιμο πέτρινο μέγεθος, η ύπαρξη του οποίου θα δηλώνει ότι πράγματι είχατε έναν κόκκο άμμου στο λαιμό σας.

Πόσες φορές πρέπει να αναδιπλασιαστεί ο κόκκος για να φτάσει σε ένα πέτρινο μέγεθος εντοπισμού του; Αν μπορούμε να «δούμε» (επιστημονικά πάντα) τον 1,073 τόνο πέτρας, τότε αρκούν οι 30 αναδιπλασιασμοί. Αν χρειαζόμαστε περισσότερους τόνους πέτρας για να συμπεράνουμε «α, νάτον τον παλιοκόκκο», τότε θα πρέπει να κάνουμε 35, 40, 45… μπορεί και 60!

Αλλά όχι. Με 1,073 τόνο είμαστε εντάξει. Μόνο που μπορεί ο κόκκος να είναι ακόμα μικρότερος. Μπορεί να είναι ένα δεκάκις χιλιοστό του γραμμαρίου. Τότε, για να φτάσουμε στον 1,073 τόνο που μας επιτρέπει μιαν απόφανση θα πρέπει να του κάνουμε όχι 30 αλλά 40 αναδιπλασιασμούς.

Μόλις προσπαθήσαμε – και ελπίζουμε να καταφέραμε – να σας δείξουμε το πως δουλεύει το θρυλικό τεστ PCR (polymerase chain reaction / αλυσιδωτή αντίδραση πολυμεράσης). Ο κόσμος νομίζει πως όταν του σκαλίζουν τον λαιμό ή τα ρουθούνια βγάζουν από εκεί «κάτι» που, ύστερα, το βάζουν στο μικροσκόπιο… και λένε «α, να, υπάρχει» ή «μπα, δεν βλέπω τίποτα»… Το πρώτο μεταφραζόμενο σαν «θετικό δείγμα» (δηλαδή «κρούσμα», δηλαδή «θάνατος είναι οι κάργιες που κτυπιούνται…»), το δεύτερο σαν «αρνητικό δείγμα»… Καμμία σχέση!

Αυτό / αυτά (ιοί γενικά…) που σέρνονται έξω απ’ την αναπνευστική δίοδο είναι τόσο ελάχιστου μεγέθους ώστε δεν φαίνονται. Πρέπει να διπλασιαστούν και να ξαναδιπλασιαστούν και να ξαναδιπλασιαστούν έτσι ώστε να φτάσουν σε μια κλίμακα «απόφανσης» του «ναι» ή του «όχι». Πρέπει να φτάσουν, ας πούμε, στην κλίμακα του 1,073 τόνου· αν το αρχικό μέγεθος του «γενετικού στόχου» (μπορεί να είναι DNA ή RNA) είναι ένα χιλιοστό του γραμμαρίου.

Συστημ(ατ)ικές απάτες 1

Δευτέρα 12 Οκτώβρη. Το PCR είναι ένα τεστ που θεωρείται πολύ καλό για εργαστηριακή χρήση, όχι όμως και για μαζικές διαγνώσεις. Ένα απ’ τα κλειδιά του είναι αυτό που στην άσκηση με τον κόκκο άμμου είναι ο 1,073 τόνος μετά από 30 αναδιπλασιασμούς. Στην μοριακή βιολογία ο αριθμός των αναδιπλασιασμών λέγεται «κατώφλι ανίχνευσης» και έχει πολύ μεγάλη σημασία.

Μιας και τα τεστ PCR χρησιμοποιούνται εργαστηριακά, υπάρχει μια γενική παραδοχή μεταξύ των μοριακών βιολόγων ότι αυτό το «κατώφλι ανίχνευσης» (λέγεται Ct / cycle threshold) πρέπει να είναι το πολύ ως 35. Αν μέχρι τους 35 αναδιπλασιασμούς δεν έχει φανεί αυτός ο 1,073 τόνος, τότε ΔΕΝ υπάρχει κόκκος άμμου του 1 χιλιοστού του γραμμαρίου…

Γιατί να υπάρχει τέτοιο όριο; Επειδή δεν μιλάμε για κόκκους άμμου, αλλά για γενετικό υλικό ενός βιολογικού παράγοντα, ενός μικρο-οργανισμού! Ο οποίος μπορεί να έχει ηττηθεί απ’ το ανοσοποιητικό σύστημα και να έχει διαλυθεί σε ακόμα πιο απειροελάχιστα κομμάτια / σκουπίδια – υπόκοκκοι άμμου μεγέθους, ας πούμε, ενός δεκάκις χιλιοστού του γραμμαρίου. Αν αφήσει κανείς το ρομποτικό μηχάνημα να «τρέχει», τότε αυτό που δεν εμφανίστηκε στους 30 αναδιπλασιασμούς (η απόδειξη του 1 τόνου…) μπορεί να εμφανιστεί στους 40, στους 50 ή στους 60!

Σημαίνει όμως αυτό κάτι από ιατρική άποψη; Το νουκλεϊνικό οξύ ενός διαλυμένου τσαχπίνη στο φαρύγγι (απ’ όπου αλιεύεται το τμήμα του RNA) κάνει μήνες για να διαλυθεί· συνεπώς, αν το πιάσει η μπαντονέτα και αρχίσει ο αναδιπλασιασμός του RNA 40, 50, 60, 70 φορές, στο τέλος «κάτι θα βγει». Τυπικά «θετικό». Ουσιαστικά; Ουσιαστικά τίποτα! Τίποτα αν όλα αυτά (τα τεστ) γίνονται για επιστημονικά άρτιους σκοπούς… Αν γίνονται για πολιτικούς;

Η ασταμάτητη μηχανή φρόντισε να κάνει φροντιστήριο δίπλα σε έναν βιοτεχνικό / χειριστή ενός τέτοιου ρομποτικού μηχανήματος που κάνει το τεστ PCR. Στην Αθήνα. Σε ένα αξιοπρεπέστατο βιοχημικό εργαστήριο. Πόσους κύκλους αναδιπλασιασμού κάνει το μηχάνημα; ρώτησε. 46 απάντησε ο τεχνικός. Ο κάθε κύκλος κρατάει κάτι λιγότερο από 1,5 λεπτό. 46; Σαρανταέξι; Μα δεν υπάρχει ένα όριο στους 35; ξαναρώτησε η ασταμάτητη μηχανή. Ναι, υπάρχει απάντησε ο τεχνικός, αλλά 46 μας έχουν πει να κάνουμε… (Σήκωσε τους ώμους του, σα να εννοούσε «μια δουλειά κάνω, καταλαβαίνω, αλλά μην με ρωτάς περισσότερα»).

Κυκλοφοράει διεθνώς η πληροφορία ότι τα περισσότερα τεστ PCR που γίνονται διεθνώς (και βγάζουν τα όποια «θετικά») έχουν ένα Ct από 40 μέχρι 60! Σ’ αυτήν την τάξη αναδιπλασιασμού ακόμα και τα σκουπίδια απ’ την διάλυση του (RNA του) κορονοϊού ανασταίνονται! Σ’ αυτήν την τάξη αναδιπλασιασμού ακόμα και οι παρανυχίδες του covid-19 «ανιχνεύονται» σαν ιός!

Όμως εδώ δεν πρόκειται για ψευδώς θετικά αποτελέσματα, αλλά για σκοπίμως ψευτοθετικά!

Συστημ(ατ)ικές απάτες 2

Δευτέρα 12 Οκτώβρη. Έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα με την «θετικότητα» στον covid 19 – και αν δεν φρόντιζαν οι δημαγωγοί να τα κρύβουν (αλλά και οι υπήκοοι να προτιμούν την άγνοιά τους) θα έπρεπε να έχει προκληθεί τεράστιος σάλος. Πρόκειται για ζωές: το «θετικός» εκτός απ’ την δημιουργική λογιστική θανάτου των αφεντικών, σημαίνει το λιγότερο «κατ’ οίκον εγκλεισμό», απαγόρευση επαφών με άλλους, και μια αγωνία σφυρηλατημένη απ’ το δημαγωγικό carpet bombing. Ο εντοπισμός «θετικών» και «αρνητικών» στο σωρό, στήνοντας «απόχες στο ψαχνό», απαγορεύεται (από καθαρά «επιστημονική» άποψη…) να γίνεται όπως γίνεται – γράφαμε μόλις χτες το manual του αμερικανικού CDS – ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι υπάρχουν «ποσοτικοποιημένα τμήματα του 2019-nCoV» και ότι δεν συμβαίνει αυτή η θηριώδης “μαϊμουδιά” που παραδέχεται αυτό το στρατηγείο.

Σ’ ένα ρεπορτάζ τους στις 29 Αυγούστου οι καθεστωτικοί New York Times παρουσίασαν μεν αυτό το θέμα (για το οποίο πρέπει να βουΐζει όλο το ψοφιοκουναβιστάν!) με τίτλο Your coronavirus test is positive. Maybe it shouldn’t be, αλλά όσο πιο ήπια γινόταν. To CDS θεωρεί ότι το όριο πρέπει να είναι 33 αναδιπλασιασμοί, κι ότι αν ως εκεί δεν έχει βρεθεί «κάτι» τότε δεν υπάρχει θέμα, ούτε συνέχεια του τεστ. Ένας επανέλεγχος δεδομένων που έγινε στη Μασσαχουσέτη, στη Ν. Υόρκη και στη Νεβάδα απέδειξε ότι το 90% όσων είχαν βρεθεί «θετικοί» δεν είχαν κανέναν ιό! Κι αυτό σημαίνει ότι απ’ τα νούμερα «κρουσμάτων» που σερβίρονται μόνο το 1/10 θα έπρεπε να θεωρείται «θετικό» (και πάλι χωρίς τρομοκρατία)!

Το CDS δεν επιβάλει την άποψή του στα εργαστήρια που κάνουν το PCR. Μήπως στο ψοφιοκουναβιστάν το παρατραβάνε; Όχι και τόσο. Τα περισσότερα εργαστήρια έχουν σαν όριο τους 40 αναδιπλασιασμούς – αρκετό απ’ ότι φαίνεται για να βγάζει 9 παραπάνω πλαστά positive σε κάθε ένα (ας πούμε) πραγματικό. Τι να συμπεράνει κανείς για τους 46 αναδιπλασιασμούς στο ελλαδιστάν;

Αυτό που συμπεραίνει με βεβαιότητα η ασταμάτητη μηχανή είναι ότι η δημιουργική λογιστική θανάτου με σημαία τον covid-19 συνεχίζεται με τον ίδιο θηριώδη και απροκάλυπτο τρόπο που ξεκίνησε. Και ότι υπάρχει μια καινούργια «κοινή δεξαμενή», δίπλα στην προηγούμενη, που δεν γράφει «νεκροί από covid-19» αλλά «θετικοί από covid-19»! Όπου πετάγονται οι πάντες, και σε πολύ μεγάλο ποσοστό (90% δεν το λες ασήμαντο!) εκείνοι που «κόλλησαν» (χωρίς να καταλάβουν κάτι ιδιαίτερο), το ανοσοποιητικό τους τσάκισε τον παρείσακτο, και όλα μια χαρά.

Πέρα απ’ τον φόβο – του – θανάτου (που μπορεί να έχει ξεθυμάνει κάπως) στις δυτικές κοινωνίες αυτή η διαχείριση έχει σαν στόχο να «αποδεικνύει» ότι δεν υπάρχει και ούτε πρόκειται να υπάρξει φυσική ανοσία του πληθυσμού! Σκεφτείτε: αν, για παράδειγμα, στη γαλλία των σχεδόν 740.000 «διαπιστωμένων κρουσμάτων» οι 600.000 ή οι 650.000 «πέρασαν» τον covid χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν και έχουν ήδη φυσική ανοσία, και το μόνο που ανιχνεύστηκε στο αναπνευστικό τους ήταν οι κατεστραμμένες ασπίδες και τα σπασμένα δόρατα του τσαχπίνη, τότε καταρρέει όλο αυτό το παραμύθι του «δεύτερου κύματος» τρομοκρατίας!

Έχουν όμως δικαίωμα, τότε, αυτές οι 600.000 ή 650.000 να ζητήσουν γερές αποζημιώσεις απ’ το γαλλικό κράτος! Για ηθική βλάβη και διάφορα επιπλέον… Να ένας επιπλέον λόγος που κράτη και αφεντικά (μαζί με τους λακέδες τους) προσπαθούν να κρυφτούν εντείνοντας την τρομοκρατία και τα πειθαρχικά μέτρα.

Να γιατί θα μας φορέσουν κι άλλη γενική απαγόρευση κυκλοφορίας – παρότι παριστάνουν ότι «δεν θέλουν»…

Να ξηγηθούμε λοιπόν…

Δευτέρα 12 Οκτώβρη. …Η ασταμάτητη μηχανή έχει γίνει ιατρικό περιοδικό… δυσκολεύομαι να την διαβάσω… Αυτό σχολίασε μια ψυχή· και έχει κάποια δίκια. Ας ξηγηθούμε λοιπόν.

Κατ’ αρχήν, όπως και σε άλλα θέματα, έτσι και στον covid-19 θα μπορούσαμε να κάνουμε ότι κάνουν οι πάντες. Να λέμε μερικές εξυπνάδες, να πετάμε μερικούς βερμπαλισμούς, μερικές παπαρίτσες facebookικού τύπου, και να τελειώνει η ιστορία. Όμως την έχουμε δει εντελώς διαφορετικά.

Το ζήτημα της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας είναι πάρα πολύ σοβαρό, και όλα δείχνουν ότι η ιστορία του καπιταλιστικού κόσμου (και των ζωών μας) χωρίζεται πια σε «π.c.» και «μ.c.». Επιπλέον είναι άμεσα συναρτημένο με το κοντινό ή και πιο μακρινό μέλλον. Η 4η βιομηχανική επανάσταση δεν πρόκειται να είναι η χαριτωμένη γιορτή της «ελευθερίας» και της «επιθυμίας» του καταναλωτή, όπως ήταν η 3η! Ξεκίνησε με «ξύλο», και θα έχει ακόμα περισσότερο προχωρώντας. (Αναλυτικά αυτά γράφονται στα cyborg).

Και πάλι θα μπορούσαμε να το ρίξουμε στα επιφανειακά, τα εύκολα προς άγραν «επισκέψεων». Όχι: εδώ αρχίζει η παραξενιά του χαρακτήρα του Sarajevo, της ασταμάτητης μηχανής, κλπ.

Σαν αυτόνομη εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή ξέρει ότι η εξουσία (και ανάλογα η αντι-εξουσία) δεν είναι μόνο, και δεν είναι καν κυρίως, μια αναμέτρηση «δύναμης πυρός». Όποτε νικήσαμε σαν τάξη δεν τα καταφέραμε επειδή είχαμε περισσότερο μπαρούτι. Νικήσαμε επειδή είμασταν πιο έξυπνοι και αποτελεσματικοί!

Είναι, σε πολύ μεγάλο βαθμό, μια αναμέτρηση γνώσης (και άγνοιας). Ο καπιταλισμός και το κράτος προχωρούν σ’ όλη την ιστορία ως τώρα αφαιρώντας γνώσεις απ’ τους ζωντανούς δημιουργούς του πλούτου, και ενσωματώνοντάς τες (κατάλληλα προσαρμοσμένες) στους «ειδικούς» και στις μηχανές. Στη θέση της άγνοιας των υποτελών που με βία πετυχαίνουν σπέρνουν ιδεολογίες, φαντασιώσεις, μεταφυσικές, φόβους. Όμως με τέτοιο διανοητικό, συναισθηματικό και ηθικό υλικό, όχι επαναστάσεις δεν γίνονται, αλλά ούτε καν εξεγέρσεις στοιχειωδώς επικίνδυνες!

Στα μέσα του 20ου αιώνα (ας πούμε), με βάση το τεχνολογικό επίπεδο του τότε καπιταλισμού, οι υποτελείς (η τότε εργατική τάξη δηλαδή) είχαν αρκετές αντι-γνώσεις στην καθημερινή τους ζωή. Τέτοιες που τους επέτρεπαν όχι μόνο μια σχετική αυτονομία (με την κυριολεκτική, όχι με την πολιτική έννοια) αλλά και μια ορισμένη εργατική (ή και λαϊκή) αυτοπεποίθηση – απόλυτα αναγκαία για να μπορούν να κοντράρουν τους αποπάνω. Ποιές ήταν αυτές οι αντι-γνώσεις της καθημερινής ζωής σε σχέση με το τότε τεχνολογικό καπιταλιστικό επίπεδο; Από το μαγείρεμα ως τις πρώτες βοήθειες· απ’ τις απλές επισκευές και κατασκευές στο σπίτι μέχρι την συντήρηση των όποιων οχημάτων· απ’ την αντιμετώπιση διάφορων ήπιων ασθενειών ως τις καλές τέχνες της φιλίας, του έρωτα, της μουσικής και του χορού.

Πέρασε καιρός από τότε. Η γενικευμένη ψηφιοποίηση έχει ήδη αφαιρέσει / καταργήσει / μεταφέρει στις μηχανές πολλές τέτοιες ζωντανές γνώσεις· και αυτή η διαδικασία επιταχύνεται και αγριεύει μπροστά στα μάτια μας τους τελευταίους μήνες. Με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία για παράδειγμα: το πράγμα έχει φτάσει στο σημείο όπου εκατομύρια υποτελείς ΔΕΝ ξέρουν καν αν είναι καλά ή όχι, και δέχονται τους προσδιορισμούς των αφεντικών και των λακέδων τους (ακόμα και των δημαγωγών, απ’ την οθόνη…) για το σώμα τους το ίδιο.

Απ’ την άλλη μεριά το τεχνικό επίπεδο του καπιταλισμού είτε αφορά την παραγωγή (εργασία), είτε την κοινωνική αναπαραγωγή (την διασκέδαση, την εκπαίδευση, την ξεκούραση, την διατροφή, τις κοινωνικές σχέσεις, το παιχνίδι, κλπ) έχει γίνει εξαιρετικά σύνθετο· και σίγουρα πολύ πιο σύνθετο απ’ ότι ήταν πριν 50 ή 70 χρόνια. Η «υψηλή τεχνολογία» περιβάλλεται από έναν (συνειδητοποιημένο ή όχι δεν κάνει διαφορά) μυστικισμό της μηχανής, έναν φετιχισμό, που είναι ακόμα πιο παραλυτικός απ’ τις παλιές θρησκείες.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες (σκέφτεται, λέει και πράττει η ασταμάτητη μηχανή), μέσα στη γενική γνωσιολογική παράδοση / συνθηκολόγηση (που σημαίνει όμως υποδούλωση και μόνο), μια μονάχα επιλογή υπάρχει, δύσκολη μεν αλλά που μπορεί να χαρακτηριστεί έντιμα εργατική: διαρκής έφοδος και απαλλοτρίωση των διαχωρισμένων γνώσεων των «ειδικών»!

Η αποδιάρθρωση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας από εδώ έχει υπάρξει εξαιρετικά δύσκολη, κουραστική, εντατική, χρονοβόρα, υπομονετική, πεισματάρικη, και κάποτε απελπισμένη συμβολή σ’ αυτήν την έφοδο. Ως τώρα στην ασταμάτητη μηχανή έχουν γραφτεί σχετικά με τον covid το λιγότερο 4 βιβλία των 250 σελίδων το καθένα, μόνο κείμενο (χωρίς υπερβολή) – που κινδυνεύουν όχι μόνο (και όχι τόσο) απ’ την βλακεία και την εθελοδουλεία των κάθε είδους μπανιστηριτζήδων αλλά, κυρίως, απ’ την (αδιάφορη και γρήγορη) κατανάλωσή τους. Και την λήθη.

Μπορεί να έφτασε η ασταμάτητη μηχανή, φορές φορές, να μοιάζει «ιατρικό περιοδικό», αλλά δεν είναι τέτοιο. Είναι εργατικό πολιτικό εγχείρημα. Κι αυτό είναι το ζόρι για όλους και όλες εσάς που διαβάζεται εδώ. Σε ένα περιβάλλον σύνθετης τεχνολογικής αναβάθμισης του καπιταλισμού, ακόμα και η (αποτελεσματική) άμυνα δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν διαρρηγνύουμε, κάθε φορά, αν δεν σπάμε εκτός συστήματος τους φραγμούς της «τεχνο-επιστημονικότητας», της «ειδικότητας», του (συνήθως εκμαυλισμένου) «κύρους» – και της απαλλοτρίωσης / κλοπής / υπεξαίρεσης των μυαλών μας!

Απέναντι στην υγιεινιστική τρομοεκστρατεία η ασταμάτητη μηχανή αναγκάστηκε να διαβάσει, επί άπειρες ώρες, μικροβιολογία, κυτταρολογία… Όπως άλλοτε απέναντι στον τυφώνα του χρηματιστηρίου ή της κρίσης / αναδιάρθρωσης το Sarajevo διάβασε ξανά κριτική της πολιτικής οικονομίας… Όπως διαβάζει άπειρες ώρες ιστορία, πολιτική γεωγραφία… Θα μπορούσε να είναι ατομικό χόμπυ – αλλά είναι εργατικό καθήκον… Θα μπορούσε να είναι διδακτορικά – αλλά είναι το αντίθετο: η ελάχιστη, περιθωριακή συμβολή σε κάτι που, το ξέρει, δεν πολλαπλασιάζεται όπως θα έπρεπε· κι ωστόσο είναι καίριο και θα είναι πάντα καίριο για την τάξη μας.

Η αντιπληροφόρηση είναι εργασία. Η κριτική είναι εργασία. Για να έχουν μια έστω ελάχιστη πιθανότητα επιτυχίας, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, δεν πρέπει να λυπηθούμε κανέναν κόπο. Ούτε πρέπει να παραιτηθούμε απ’ την τεκμηρίωση – της εργατικής αρνησικυρίας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε στους εχθρούς μας να μας αντιμετωπίζουν σαν «διανοητικούς φουκαράδες»! Δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να μας κάνουν ανειδίκευτους στη ζωή! Για να μας ξαναφοβηθούν κάποτε θα πρέπει να ξέρουμε… και να ξέρουμε καλά!

Έτσι έχουν τα πράγματα, και συγγνώμη αν η ασταμάτητη μηχανή «παραφέρεται» για να μην αφήσει τίποτα «να πέσει κάτω». Αυτή η ιστορία που για εσάς χρειάζεται 3 ή 4 λεπτά ανάγνωσης, για την ασταμάτητη μηχανή χρειάζεται 6 έως 8 ώρες καθημερινής, εντατικής δουλειάς. Δεν είναι αστείο. Είναι εντελώς άνισο, είναι σαφές. Επιπλέον είναι δουλειά εκτεθειμένη στις antisocial παπαριές του κάθε τσόγλανου ή στις τακτικές του κάθε τεταρτοαυγουστιανού – αναπόφευκτο…

Αλλά το να πάμε σαν τους τυφλούς στον Άδη ή σαν τα σκυλιά στ’ αμπέλι, αυτό είναι εντελώς τρομακτικό…