Category: Midnight Rebel

Reptila

Δευτέρα 26 Δεκέμβρη>> Μια γυναικεία μπάντα απ’ την χιλή, σχετικά καινούργια. Ξεκίνησε το 2018 (ως Reptilian beats τότε) και πειραματίζεται, από παραδοσιακή μουσική των Άνδεων ως ηλεκτρονική, και από afro beat ως punk.

Εδώ στην ταράτσα ενός μπαρ στο Santiago στα πρώτα της βήματα, τον Μάη του 2018:

Bonus track (στη θέση της ευχής «καλή χρονιά» που σχεδόν δεν τολμάμε να ξεστομίσουμε!): οι επίσης χιλιανοί (πιο γνωστοί στην ασταμάτητη μηχανή) Newen Afrobeat – με τον νιγηριανό Oghene Kologbo, απ’ το τσούρμο του Fela Kuti: άνοιξε τα μάτια σου!

(Το video είναι μεταξύ Lagos και Santiago).

Για την υποστήριξη στο project Sarajevo / αόρατες πόλεις

Οι βρετανοί The Durutti Column, στο Sketch for Dawn. Εδώ είναι από συναυλία στο Τόκιο το 1985, το τραγούδι περιλαμβανόταν στον 2ο δίσκο τους με τίτλο LC (Lotta Continua)

Δευτέρα 19 Δεκέμβρη>> Τελειώνοντας ο Δεκέμβρης, για την ακρίβεια στις 31 Δεκέμβρη στις 12.01 το βράδυ, το λογισμικό που στηρίζει τις συνδρομές θα «παγώσει» την πρόσβαση στα «κλειστά» κείμενα που θα ακολουθήσουν το 2023. Προσοχή: η πρόσβαση στα κείμενα και στα pdf του 2022 θα παραμείνει διαθέσιμη επ’ άπειρον για όσους / όσες στήριξαν το εγχείρημα το 2022. Με τους κωδικούς που έχουν. Αλλά για το 2023 θα πρέπει η υποστήριξη να ανανεωθεί (για τους υποστηρικτές του 2022) ή να αρχίσει πρώτη φορά (για τους καινούργιους).

Οπότε:

– Οι «παλιοί» που θα θελήσουν να ανανεώσουν, ας το θυμηθούν έγκαιρα. Με τα στοιχεία που έχουν – ισχύουν.

– Οι «καινούργιοι» ας πάρουν τον χρόνο τους να σκεφτούν αν αυτή εδώ η ιστορία αξίζει. Μετά θα πρέπει να επικοινωνήσουν μέσω mail στο sarajevomail@gmail.com, για να συνεννοηθούμε.

Κατά τα υπόλοιπα δεν έχουμε λόγους να αισιοδοξούμε ότι το 2023 θα είναι καλύτερο απ’ το 2022… Αλλά: το κεφάλι ψηλά και τα πόδια στη γη…

Για την υποστήριξη στο project Sarajevo / αόρατες πόλεις

Δευτέρα 12 Δεκέμβρη>> Τελειώνοντας ο Δεκέμβρης, για την ακρίβεια στις 31 Δεκέμβρη στις 12.01 το βράδυ, το λογισμικό που στηρίζει τις συνδρομές θα «παγώσει» την πρόσβαση στα «κλειστά» κείμενα που θα ακολουθήσουν το 2023. Προσοχή: η πρόσβαση στα κείμενα και στα pdf του 2022 θα παραμείνει διαθέσιμη επ’ άπειρον για όσους / όσες στήριξαν το εγχείρημα το 2022. Με τους κωδικούς που έχουν. Αλλά για το 2023 θα πρέπει η υποστήριξη να ανανεωθεί (για τους υποστηρικτές του 2022) ή να αρχίσει πρώτη φορά (για τους καινούργιους).

Οπότε:

Οι «παλιοί» που θα θελήσουν να ανανεώσουν, ας το θυμηθούν έγκαιρα. Με τα στοιχεία που έχουν – ισχύουν.

Οι «καινούργιοι» ας πάρουν τον χρόνο τους να σκεφτούν αν αυτή εδώ η ιστορία αξίζει. Μετά θα πρέπει να επικοινωνήσουν μέσω mail στο sarajevomail@gmail.com, για να συνεννοηθούμε.

Κατά τα υπόλοιπα δεν έχουμε λόγους να αισιοδοξούμε ότι το 2023 θα είναι καλύτερο απ’ το 2022… Αλλά: το κεφάλι ψηλά και τα πόδια στη γη…

Vermaledeyt

Δευτέρα 5 Δεκέμβρη>> Μια γερμανική μπάντα που τραγουδούσε (ως το 2014, οπότε διαλύθηκε μετά από χρόνια) μεσαιωνικά τραγούδια με μεσαιωνικά όργανα – και σε μεσαιωνικά γερμανικά. Στα οποία το όνομά τους σημαίνει καταραμένοι…

 (Έτσι, για την αλλαγή…)

Once upon a time

Δευτέρα 28 Νοέμβρη>> Πίσω, πολύ πίσω, στο 1969, και ο 22χρονος Carlos Santana με την μπάντα του (όλοι μια ηλικία) ανεβαίνουν στη σκηνή εκείνης της συναυλίας που χώρισε την ιστορία της rock σε «πριν» και «μετά». Ποιος θα μπορούσε να ξέρει τι θα ακολουθούσε; Κανένας. Φτιαχνόταν μουσική, κι αυτό ήταν αρκετό.

Τις ίδιες μέρες και νύχτες, στο ίδιο μέρος, στο ίδιο “μια φορά κι έναν καιρό”, κάποιοι ακόμα: Jefferson Airplane…

(Aν μετά από 50τόσα χρόνια ακούγονται καινούργιοι είναι επειδή…)

Tower of Power

Δευτέρα 21 Νοέμβρη>> Να τώρα μια καλιφορνέζικη R&B μπάντα, κάπως ώριμη – θα έλεγε κάποιος. Πρωτοεμφανίστηκε μόλις το 1968, και προφανώς έχει αλλάξει διάφορες φορές σύνθεση από τότε. Αλλά μην βιαστείτε! Ο Emilio “Mimi” Castillo (σαξόφωνο και φωνητικά), ο Stephen “Doc” Kupka (σαξόφωνο και φωνητικά) και ο David Garibaldi (ντράμς και φωνητικά) είναι σταθεροί από τότε∙ και σίγουρα τα έχουν παρακολλήσει τα ένσημά τους.

Αλλά απ’ την μουσική δεν παίρνεις σύνταξη ποτέ!

Εδώ αποδίδουν φόρο τιμής στον James Brown πριν λίγες μέρες, παίζοντας στο Birchmere της Βιρτζίνια.

(Με τις ευχές μας για την εβδομάδα: κρατηθείτε μακριά απ’ την αισθητική της σαπίλας που επιτίθεται από παντού!)

Rockers

Δευτέρα 14 Νοέμβρη>> Αναμφίβολα μεγάλο μούτρο (ο Alex Harvey). Όμως αυτή η ροπή των ρόκερς προς την όπερα από κάποια στιγμή στα ‘70s και μετά, θα μας κατέστρεφε τελικά. Το rock ‘n’ roll ή θα είναι τέτοιο ή δεν θα είναι τίποτα. Έντεχνο (art) ροκ; Ναι, αλλά μέσα σ’ ένα πέλαγος από 3λεπτα τραγούδια, κουπλέ / ρεφραίν, και φύγαμε: shake your body! Nα μην ξεχάσουμε τα βασικά!

Ευτυχώς μας έσωσε το punk. Έσωσε κόσμο και κοσμάκη! Μας προσγείωσε…

Να λοιπόν μερικά στιγμιότυπα. Πρώτα η Alex Harvey Band στο Νext:

Ύστερα οι Stiff Little Fingers στο Gotta Getaway:

Και επειδή δεν ξέρουμε πότε θα μας ξαναδοθεί η ευκαιρία με την συγκεκριμένη μπάντα, να άλλο ένα. Wait & see:

You keep me hangin on

Δευτέρα 7 Νοέμβρη>> Τέλη της δεκαετίας του ’50, 1959 για την ακρίβεια. Τέσσερεις μαύρες πιστιρίκες απ’ τις εργατογειτονιές του βιομηχανικού Detroit, οι Florence Ballard, Mary Wilson, Betty McGlown και Diana Ross φτιάχνουν μια φωνητική μπάντα ονόματι Primettes. Δυο χρόνια μετά ηχογραφούν στη θρυλική Motown, την σόουλ δισκογραφική του Detroit, με κάπως διαφορετική σύνθεση (η Barbara Martin αντί για την McGlown) και διαφορετικό όνομα: είναι οι Supremes.

Το τι ακολούθησε είναι μέρος της (μουσικής και όχι μόνο) ιστορίας του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα. Μιας ιστορίας που πότε έτσι και πότε αλλιώς ξεχυλίζει ως τις μέρες μας, σαν γούστο, σαν υπενθύμιση – μερικές φορές και σαν παρηγοριά.

Όπου κι αν βρίσκεσαι μην ντραπείς: η μουσική χορεύεται! Εν τω μεταξύ το κουβάρι ξετυλίγεται διαρκώς μέσα στο χρόνο. Να εδώ οι καλιφρονέζοι soul / funk λευκοί Monophonics, εγγόνια της Diana, σε μια έντεχνη διασκευή του You keep me hangin on, σε συναυλία τους στην Πάτρα το 2017 (παρακάμψτε τα δημοσιοσχεσίτικα “αγαπάμε την ελλάδα”).

Η «μαμά αφρική» θα μας μαθαίνει πάντα μουσική, ρυθμό και τόσα άλλα:

R ‘n’ R…

Δευτέρα 31 Οκτώβρη>> Ξέρουν τι κάνουν. Κόβοντας, εξαφανίζοντας, ελεεινολογώντας, θέλουν να θάψουν βαθιά τα κομμάτια του 20ου αιώνα που εξακολουθούν να τους φοβίζουν. Κινήματα, κριτικές, απόψεις, μουσικές, θέατρα, επαναστάσεις. Να ξεχαστούν, να μην υπάρχουν, να τα βρίσκουν μόνο οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος.

Το Rock ‘n’ Roll Nigger είναι απλά ένα μικρό παράδειγμα, κι ίσως μια (ακόμα) υπενθύμιση. «Κόπηκε» πρόσφατα από διάφορες δήθεν αντιρατσιστικές πλατφόρμες μουσικής επειδή το «nigger» δεν ανήκει στη σωστή φρασεολογία. Όμως το 1978 (που βγήκε), και το 1988, και το 1998 και το 2008 όσοι είχαν ακόμα μυαλό στο κεφάλι τους καταλάβαιναν μια χαρά την ποίηση και το νόημα των στίχων. Καταλάβαιναν το νόημα που έδινε η Patti (κι όχι μόνον αυτή) στη λέξη «νέγρος»: αντιστροφή της υποτίμησης…

Η αστυνομία του εικονικού καθωσπρεπισμού δεν καταλαβαίνει βέβαια, ούτε θέλει, ούτε μπορεί. Αλλοίμονο στους οπαδούς της…

Και να ακόμα κάτι, που άνετα κόβεται σήμερα για «σεξισμό»! Κυρίες και κύριοι: o «killer» Jerry Lee Lewis, απ’ το μακρινό 1969 – in memoriam. (Είπαν γι’ αυτόν ότι δεν έπαιζε rock ‘n’ roll – ήταν rock ‘n’ roll!):

Let’s Boogie

Δευτέρα 24 Οκτώβρη>> Λέμε μήπως πρέπει να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία «αυτο-θέρμανσης». Χορεύοντας. Το σκεφτόμαστε: είναι πιο ευχάριστο απ’ τα «διπλά πουλόβερ» και ύστερα ο χορός έχει συνήθως κάτι ερωτικό… Ακόμα και ο πιο μοναχικός.

Εδώ, για παράδειγμα, ο Alvin Lee:

Κι εδώ ο Boss στα νιάτα του και την E street μπάντα του (dancing in the dark):

Γενικά μιλώντας δεν είναι για να καθόμαστε…