Category: Midnight Rebel

Ποιός θα σταματήσει την βροχή;

Δευτέρα 22 Μάη>> Την μουσική δεν την ψηφίζεις! Ευτυχώς! (Αλλιώς μόνο εμβατήρια θα ακούγαμε, νυχθημερόν, από μεγάφωνα στους δρόμους…)

Η μουσική έρχεται στα καλά καθούμενα, και σε ξεσηκώνει…

Δεν θα μπορούσε να λείπει κι αυτό:

Και τώρα, αφού θυμηθείτε την Gladys Knight και τους Pips, οπωσδήποτε δε τον Marvin Gaye, επειδή οι καιροί είναι ζόρικοι, απολαύστε τις νεαρές και τους νεαρούς (στ’ αλήθεια απολαυστικές / οι – μην χάσετε τα σόλα!) που ίσως κάνουν την “πτυχιακή εργασία” τους πριν κανά χρόνο στο School of Rock:

 

ProleteR: The misfit song

Δευτέρα 15 Μάη>> Είναι παλιό, το ξέρετε. Αλλά η υπενθύμιση έχει την αξία της:

Θυμάμαι από τότε που ήμουν νέος. Το πιο ζόρικο ήταν το τέλος του μήνα, ειδικά οι 30 τελευταίες μέρες του. Γιατί τότε ο πατέρας μου δούλευε part time όπως έλεγε. Δούλευε 12 ώρες τη μέρα. Τον υπόλοιπο καιρό έκανε ότι ήθελε. Πήγαινε στη δουλειά με το ποδήλατο, γυρνούσε απ’ τη δουλειά με το ποδήλατο, δούλευε… Έκανε ότι ήθελε. Λοιπόν τότε υπήρχε πολύ δουλειά για τους εργάτες. Δεν έπαιρναν πολλά, αλλά υπήρχε πολλή δουλειά. Τώρα οι εργάτες πληρώνονται πολύ καλύτερα. Αλλά πάει τέλειωσε, δεν υπάρχει δουλειά…

No mercy

Δευτέρα 8 Μάη>> Η ζωή είναι ανελέητη… όταν δουλεύεις σα σκλάβος: τραγουδούσαν οι Stranglers to 1984. Αλλά δεν φταίει η ζωή, έτσι δεν είναι;

Bonus track κάτι πιο αισιόδοξο, απ’ τις Martha and the Muffins, το 1980: οι δύο Μάρθες (Johnson και Ladly) τραγουδούν Echo beach – ή για μια μυθική απόδραση…

Στραβάδια, απολύομαι!

Δευτέρα 1 Μάη>> Αφιερωμένο special στην απελεύθερη Α. το «πολιτικά in-correct» Κάγκελα Παντού. Απ’ τα βάθη του χρόνου, σε ένα συναυλιακό reunion του Πανούση με τις Μουσικές Ταξιαρχίες το 2015.

Walk away

Δευτέρα 24 Απρίλη>> Tom Waits για τον Δημήτρη Ε. Από κάπου ακούει – σίγουρα.

The Message: Fight the power!

Δευτέρα 10 Απρίλη>> Πίσω στη δεκαετία του 1980, στις «πηγές». Επειδή ό,τι γίνεται που αξίζει σ’ αυτήν την περιοχή του κόσμου που λέγεται «αμερική» (κι όχι μόνον εκεί…) γίνεται από περιθωριακούς, κυνηγημένους…

Πρώτα ο Grandmaster Flash και οι Furius Five μεταφέρουν ραπάρωντας «Το μήνυμα» (The Message):

Και ύστερα οι Public Enemy στο Fight the Power. (Το video είναι απ’ την ταινία του Spike Lee “Do the right thing”):

Alexi Murdoch

Δευτέρα 27 Μάρτη>> Μια μπαλάντα από έναν (μισοάγγλο – μισοέλληνα) μουσικό που επιμένει να τραβάει την τέχνη του λιγότερο ή περισσότερο σε DIY μονοπάτια. Δεν τον ξέραμε, ίσως τον ξέρετε: ο Alexi Murdoch. (Ψάξτε τον):

Κι εδώ live πάλι σε μια μπαλάντα, δυο κιθάρες και πιάνο, με τον Pete Townshend και την Rachel Fuller (: The Who – & Co):

Ο αντάρτης

Δευτέρα 20 Μάρτη>> Απ’ τα βάθη των αιώνων, απ’ το 1969 για την ακρίβεια (αλλά πόσοι αιώνες πέρασαν από τότε;) ο νεαρός Leonard Cohen σε μια λιτή, πένθιμη μπαλάντα για τους αντάρτες: The partisan.

Night train

Δευτέρα 13 Μάρτη>> Το τραίνο έχει φίλους – τα κτελ έχουν συμφέροντα!… Το τραίνο έχει σχεδόν εραστές των διαδρομών του, αν μας επιτρέπεται. Καθόλου άδικα. Δεν γίνεται να σ’ αρέσει το ταξίδι και να μην αγαπήσεις αυτήν την εφεύρεση της 1ης βιομηχανικής επανάστασης, για όλα της: απ’ την αρχαιολογία των σταθμών και της αναμονής του θηρίου ως τις διαδρομές τις ίδιες, απ’ το καφενείο στο Ορμένιο στα τέλη των ‘70s μέχρι τους πιο high tech ευρωπαϊκούς σταθμούς, απ’ τους ελεγκτές και τους σιδηροδρομικούς μέχρι το ξενύχτι των βραδινών διαδρομών με αλλόκοτες τυχαίες παρέες στο όποιο κυλικείο – και τους «λαθρεπιβάτες»….

Στο ελλαδιστάν το να υπερασπίζεσαι το τραίνο είναι περίπου σα να υπερασπίζεται τα ρωσικά σοβιέτ – είτε το ξέρεις είτε όχι: δεκαετίες πριν τα γκράφιτι στα βαγόνια γίνουν μια μητροπολιτική περιπέτεια για τους γκραφιτάδες, τα πρώτα χρόνια της επανάστασης στη ρωσία, τα τραίνα μετέφεραν τα μηνύματά της στην επικράτεια, όπου έφταναν (agit-trains, φωτογραφίες επάνω).

Κάντε λοιπόν μια νοερή διαδρομή πάνω σε ράγες (μιας και φαίνεται απίθανο να κάνετε μια πραγματική τους επόμενους μήνες), μετά το 2ο λεπτό, με μουσικό υπόβαθρο τον Steve Winwood. Και κρατείστε αναμμένο στην καρδιά σας ένα κερί γι’ αυτούς κι αυτές που δεν έφτασαν, κλείνοντας τ’ αυτιά και τα μάτια σας στην ακατάσχετη δημαγωγία – και στην οργανωμένη λήθη.

Άνθρωποι και λαμαρίνες

Αφιερωμένο σ’ εκείνους που λείπουν

(Roger Waters, Wish You Were Here – 2022)

Δευτέρα 6 Μάρτη>> Στιγμιαία, στη ρωγμή του χρόνου, το τέρας σπάει την οθόνη, όλες τις οθόνες, και ορμάει. Κι εκεί, μέσα σε καπνούς, σίδερα και ουρλιαχτά, κάποια πόδια πατάνε αβέβαια, κάποια χέρια τραβούν κορμιά. Αληθινά πόδια, αληθινά χέρια, αληθινά κορμιά. Αληθινές καρδιές. Την στιγμή του κινδύνου…

Αυτό είναι το τελευταίο, το έσχατο που κληροδοτεί η παλιά ανθρωπότητα σ’ αυτές τις ηλικίες της νέας εποχής που, χωρίς να χρωστάνε τίποτα, πληρώνουν κι έτσι κι αλλιώς: το Θάρρος απέναντι στον Πόνο. Το Θάρρος, τον Πόνο – την Μνήμη και την Σιωπή σε οποιαδήποτε ανάκριση (συμπεριλαμβανόμενων των «δημοσιογραφικών»…). Αυτά είναι το φυλακτό τους, τίποτ’ άλλο. Τα υπόλοιπα είναι ψευδαισθήσεις, virtual, ροζ σύννεφα, ελπίδες και απογοητεύσεις μέσα στους και γύρω απ’ τους χορούς των κανιβάλων.

Μόνο να θυμούνται… Μόνο να θυμούνται και να ψάχνουν… Μόνο να μην φοβηθούν να κρατήσουν τις χαρακιές τους, τα σημάδια τους. (Οι προηγούμενοι φοβήθηκαν και βρήκαν καταφύγιο στις επιπλώσεις…)

Μόνον αυτό. Αν ναι, η ζωή, η αληθινή ζωή, έχει τον λόγο της. Αν όχι… Αν όχι… μικροί και μεγάλοι θάνατοι, στην άνοδο και στην κάθοδο…

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ραντεβού στην κόλαση. (Κι εκεί θα συνεχίσουμε να …)