Category: Midnight Rebel

Fulu Miziki

Δευτέρα 17 Οκτώβρη>> Χάρη στις συστάσεις του Jimmy de Vela (ευχαριστούμε!!) να που (ξανα)ανακαλύπτουμε τι πάει να πει το να ‘χεις την μουσική στο αίμα σου (που να ψάχνουν οι γενετιστές να βρουν το γονίδιο και να πεθαίνουν από άγνοια και μιζέρια!)

Να λοιπόν μια κογκολέζικη μπάντα «μέσα απ’ την Kinshasa», απ’ τα πιο παρατημένα και do it yourself slum της για την ακρίβεια, στην οποία θα θέλατε σίγουρα κάποιοι από εσάς να παίξετε. (Εμείς σίγουρα!)

Οι Fulu Miziki (οι λέξεις σημαίνουν «μουσική απ’ τα σκουπίδια», η μπάντα όμως είναι γνωστή και ως «μουσικοί πολεμιστές») ισχυρίζονται ότι η μουσική τους έρχεται απ’ το μέλλον, από άλλον πλανήτη, και ότι απ’ αυτό το μέλλον δεν θα λείπει η άνοιξη. (Όχι, δεν έρχεται απ’ το μέλλον – αν επιτρέπεται να έχουμε γνώμη. Έρχεται απ’ την Αφρική, και απαιτείται σεβασμός!)

Δεν φαίνονται ούτε αισιόδοξοι ούτε απαισιόδοξοι. Μόνο ρεαλιστές. Υποστηρίζουν ότι τα σκουπίδια που οι πρωτοκοσμικοί ξεφορτώνονται στην Αφρική, κάποια στιγμή θα πνίξουν τους ίδιους.

(Αν καταλάβει κανείς την λέξη «σκουπίδια» μεταφορικά, αυτός ο πνιγμός συμβαίνει ήδη…)


Venceremos

Δευτέρα 10 Οκτώβρη>> Κάτι παλιό, πολύ παλιό. Αλλά με περίεργο και υπόγειο τρόπο ενθαρρυντικό…

Η αντίστροφη μέτρηση

Δευτέρα 3 Οκτώβρη>> Ξέρουμε ότι θα μας σιχτιρίσετε, και θα ‘χετε τα δίκια σας! Το παρακάτω τραγούδι έγινε «χαλί» για άσχετους λόγους∙ επειδή είναι epic και ταιριάζει με την χρονομέτρηση στο μπάσκετ… Σε κάποιους θα προκαλέσει συγκεκριμένες αναμνήσεις…

Αλλά δείτε: η (σουηδική) μπάντα λέγεται “Europe”, και το τραγούδι (του οποίου οι στίχοι είναι εμπνευσμένοι απ’ το Space Odity του Bowie) μιλάει για μια εκτόξευση, για κάποια διαστημική φυγή, και την αποτυχία να βρεθεί ο προορισμός.

Εντάξει. Δεν θα μπορούσε όμως – βάζοντας εν μέρει στην άκρη τους στίχους – να είναι ένας ύμνος (μαύρη κοροϊδία δηλαδή!) για την τωρινή καπιταλιστική «ευρώπη»; Δεν θα μπορούσε αυτή η επική μουσική να ταιριάζει στις πολιτικές βιτρίνες που, καβάλα σε άσπρα άλογα, έχουν ορμήσει να λευτερώσουν την ήπειρο απ’ την κακόβουλη επιρροή της Μόσχας και όχι μόνο; Δεν θα μπορούσε να χώσει το τραγούδι κάπως, κάπου, ο Coppola του 2057 (αν υπάρχει τέτοιος) στο «Αποκάλυψη Τώρα» 2.0;

Δείτε το λοιπόν σαν ειρωνεία απ’ την μεριά μας – επιτρέπεται, ε; (Ως γνωστόν: η ειρωνεία είναι η δύναμη των αδυνάτων)…

Στα σοβαρά τώρα. Αλληγορική ένεση υπεραισιοδοξίας (;;;) από τους Siouxsie and the Banshees: Cities in Dust…

Seven seconds

Δευτέρα 26 Σεπτέμβρη>> Youssou N’ Dour και Neneh Cherry. Σπέσιαλ αφιερωμένο στην Α.

Και κάτι, παμπάλαιο, συμπληρωματικό, χορογραφικό και (ας πούμε…) πιο σπορ: Africa Bambaataa και τα ρέστα επί της οθόνης:

Farreq el Atrash

Δευτέρα 19 Σεπτέμβρη>> Στο λίβανο υπάρχουν ζόρια… Κι όπου υπάρχουν ζόρια ανθεί μεταξύ άλλων και αυθεντικό hip hop. Η κολεκτίβα Fareeq el Atrash, μια αντιρατσιστική, αντιπολεμική μπάντα, δεν είναι καινούργιοι. Κι είναι γνωστοί στους άραβες φίλους του είδους διεθνώς.

Εδώ με την μουσική τους παρέα, ανεβασμένοι σ’ έναν υδατόπυργο στην παραλιακή Batroun στο βόρειο λίβανο, μια απ’ τις παλιότερες πόλεις του κόσμου – στο χείλος της ανατολικής Μεσογείου…

Κι εδώ, ένα δειλινό στην αυλή μιας μπυραρίας με την Mayssa Jallad (που μαζί με τον κιθαρίστα Elie Abdelnour συγκροτούν το ντουέτο Safar) στο εξαιρετικό «Γάζα»:

God save the kingdom!

Δευτέρα 12 Σεπτέμβρη>> Άντεξε έναν ινδό, τον Freddie Mercury και την παρέα του, που της έκλεψαν τον τίτλο πριν κλείσει τα 45 της χρόνια… Άντεξε τους Sex Pistols που στην επέτειο της 25ετίας της καριέρας της έκαναν πατσαβούρα κοτζάμ «εθνικό ύμνο»…  Άντεξε και τον καύσωνα του 1977, όταν έτριζαν τα θεμέλια του παλατιού… Αλλά την καινούργια πρωθυπουργό της; Ωωωω! Στο άνθος της ηλικίας της (οι γαλαζοαίματοι είναι αθάνατοι!) δεν υπήρχε περιθώριο για τόσο μεγάλες συγκινήσεις! Πόσο ν’ αντέξει ο άνθρωπος ακόμα και με κορώνα στο κεφάλι; Έτσι, δυο μέρες μετά την πρωθυπουργοποίηση, δυο μέρες μετά την χειραψία με την καινούργια, ο μεγαλοαδύναμος την πήρε μαζί του… Έκλεισε τα μάτια της η Ελισάβετ νο 2, αυτού μεγαλειότης ελέω θεού βασίλισσα της αγγλίας, της ουαλίας, της σκωτίας, της βόρειας ιρλανδίας, της αυστραλίας (!), της νέας ζηλανδίας (!), του καναδά (!), της παπούα νέα γουϊνέα, των νήσων του σολομόντα, των τοβαλού, του αγίου βικέντιου, της αγίας λουκίας, του αγίου κιτς (: Kitts, για να μην πάει το μυαλό σας στο κακό), της τζαμάικα, της γρενάδα, του μπελίζ, των μπαχάμας, της αντίγκουα και της μπαρμπούντα – κι αν ξεχάσαμε κάτι απ’ τον τίτλο της ας μας συγχωρέσουν οι βρετανικές υπηρεσίες.

Ποια να ήταν άραγε η τελευταία σκέψη της αυτού μεγαλειότητας; Ότι «ο 21ος αιώνας θα είναι ξανά βρετανικός, κρίμα που θα τον χάσω»; Ότι, αντίθετα, «γιατί το αεροπλανοφόρο μας χάλασε»; Ότι «δεν θέλω να δω τον Τάμεση να στεγνώνει»; Ή ότι «φέτος τον χειμώνα στα ανάκτορα θα παγώσουμε εξαιτίας αυτού του αλήτη του πιτσιρικά στη Μόσχα»; Αυτό το τελευταίο, φυσικά, δεν θα έπρεπε να την ανησυχεί: σίγουρα στο παλάτι υπάρχουν βαριά έπιπλα από καλό ξύλο, φερμένο απ’ τις αποικίες.

Anyway… Είτε η αυτού μεγαλειότης ήταν το πρώτο θύμα της νέας πρωθυπουργού είτε όχι, η καινούργια ένοικος της Downing St. νο 10 είναι σπουδαία προσωπικότητα! Και (με δεδομένη την ροπή μας προς προσωνύμια των αρχόντων!) θα είναι από ‘δω και στο εξής για την ασταμάτητη μηχανή η «κυρία Όνομα-και-Πράμα»… (Μην ρωτήσετε από που βγαίνει αυτό!)

Είναι γνωστό ότι διέπρεψε σε μια σύντομη καριέρα υπ.εξ. της αυτού μεγαλειότητας, κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ ασχετοσύνης στη γεωγραφία και στην ιστορία. Αλλά αυτό είναι ασήμαντο μπροστά στο πάθος της να αποδείξει ότι είναι μετεμψύχωση της Θάτσερ. Έτσι πήγε στη Μόσχα στις αρχές του περασμένου Φλεβάρη, όχι για να κάνει επίδειξη της αναιδούς ασχετοσύνης της (πράγμα που κατάφερε πολύ εύκολα) αλλά για να φωτογραφηθεί στην Κόκκινη Πλατεία ντυμένη όπως η Θάτσερ.

Με μια ουσιαστική διαφορά. Τον Μάρτη του 1987, όταν πήγε η Θάτσερ στην τότε σοβιετική πρωτεύουσα, έκανε κρύο. Τον Φλεβάρη του 2022 που πήγε η κυρία Όνομα-και-Πράμα στην Κόκκινη Πλατεία είχε 25 βαθμούς (υπό σκιάν). Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι το παρατσούκλι είναι ήπιο.

Παλιά τέτοιες προσωπικότητες χαρακτηρίζονταν σούργελα. Αντιμετωπίζονταν με κάποια συμπάθεια, αλλά κανείς δεν θα τους εμπιστευόταν ούτε το καναρίνι του στις διακοπές. Τώρα, με τα αξιώματα που δικαιούνται (πόρκα παράκμα!) και το μπρίο τους, τα σούργελα είναι η διασκέδαση του αυτοκράτορα Xi, της ανεγκέφαλης αλεπούς (aka Putin) και διάφορων άλλων…

Εν τω μεταξύ να μερικοί ακόμα που θα ήθελαν να ξεφορτωθούν όχι μόνο τα πρόσωπα, αλλά και τον θεσμό των πολυτελών παρασίτων… Είναι οι Chumbawamba στον «αποχαιρετισμό στο στέμμα» – εις διπλούν:

Dexys Midnight Runners

Δευτέρα 5 Σεπτέμβρη>> Μια απ’ τις αγαπημένες (στην ασταμάτητη μηχανή) «παλιές» μπάντες. Άγγλοι, απ’ την σκηνή του Μπέρμιγχαμ, τέλη ‘70s ως τα μέσα των ‘80s, έβγαλαν έναν πανηγυριώτικο πρωτότυπο ήχο – με τα πνευστά και τα βιολιά να φτιάχνουν κατάσταση.

Το πρώτο video είναι ένα απ’ τα πρώτα τους τραγούδια, σε πολύ πρόσφατο (2022) remix, ηχητικό και οπτικό. Ο Kevin Rowland (τραγουδιστής και συνθέτης των τραγουδιών της μπάντας) αυτοσκηνοθετείται μέσα από (και γύρω από) το Come on Eileen, στο πέρασμα του χρόνου.

Κι εδώ ένα μέρος από συναυλία τους στη σουηδία, το 1980, με τραγούδι αφετηρία το Geno, γραμμένο προς τιμήν του αμερικάνου R&B τραγουδιστή Geno Washington.

Καλή προσγείωση λοιπόν σ’ όσες κι όσους υποφέρουν απ’ το τζετλάνγκ των διακοπών τους. Και διαρκή μαχητική ετοιμότητα αρχίζοντας απ’ το ρημάδι το μυαλό – για όλους.

Aman aman

Δευτέρα 29 Αυγούστου>> Όταν εμφανίστηκαν οι Sattas στη μουσική σκηνή της Istanbul, πριν κάτι λιγότερο από μια δεκαετία, ξάφνιασαν τους πάντες. Εντός και εκτός τουρκίας. Δεν υπήρχε παράδοση reggae μουσικής εκεί – η τζαμάικα ήταν μακριά όχι γεωγραφικά αλλά (έτσι φαινόταν) πολιτισμικά. Τώρα πια υπάρχει στην τουρκική μεγα-πόλη reggae σκηνή (στην Istiklal, που αλλού;), μπάντες που συνδυάζουν την εντόπια μουσική παράδοση με εκείνη στην άλλη άκρη του κόσμου. Κι ας μην είναι το ευκολότερο πράγμα – η μουσική είναι για τους τολμηρούς!

Ιδού λοιπόν οι Sattas, εις διπλούν. Καλή δόση, με μπασίστα και οργανίστα σούπερ – μαζί, εννοείται, με τα πνευστά!! Με τις ευχές μας για την εβδομάδα.

(Ααα: η τουρκία, είτε σαν καπιταλισμός είτε σαν κοινωνία δεν έχει καμία σχέση με τις εθνοπατριωτικές βλακείες που συντηρούν την ελληνική εθνική αγχωμένη «ανωτερότητα»…)

Carlos Santana

Δευτέρα 22 Αυγούστου>> Δύο τραγούδια που μας φάνηκαν καλοκαιρινά – αλλά χωρίς παγάκια. Ο ίδιος Santana, την μια φορά το 1970 και την δεύτερη, σχεδόν μισό αιώνα μετά, το 2016…