(Υπενθύμιση νο 1)

Πέμπτη 8 Οκτώβρη. Στο (χάρτινο) Sarajevo νο 63, τον Ιούνη του 2012, κάτω απ’ τον τίτλο βοθρολύματα και μαχαιροβγάλτες (με γραβάτα) γράφαμε μεταξύ αλλών κι αυτά (που τα θεωρούμε πάντα χρήσιμα, όχι μόνο για ιστορικούς αλλά κυρίως για πολιτικούς / ταξικούς λόγους…):

…Είναι γνωστό ότι αμέσως μετά την λήξη της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, έγινε – σε ότι αφορά την δημόσια τάξη – μια κρίσιμη “ανάκληση απ’ την εφεδρεία”. Ένας Χανιώτης δικηγόρος και πολιτευτής, που είχε και στο παρελθόν θητεία στο υπουργείο δημόσιας τάξης (σα γενικός γραμματέας), με διαπιστωμένες “άκρες” με το οργανωμένο έγκλημα (τουλάχιστον το κρητικής προέλευσης…) ανέλαβε σαν υφυπουργός να ηγηθεί της εκστρατείας “ανακατάληψης του κέντρου” της Αθήνας, βασικά γειτονιών με πλειοψηφία κατοίκων μετανάστες.

Είναι επίσης γνωστό ότι ο συγκεκριμένος αξιωματικός του συμπλέγματος της ασφάλειας προσέλαβε για την αποστολή του την γνωστή συμμορία. Ο κωδικός του πράγματος θα μπορούσε να είναι “επιχείρηση αγ. Παντελεήμονας” αν και δεν περιορίστηκε καθόλου εκεί. Έγινε, επίσης, γρήγορα γνωστό ότι η αμοιβή της συμμορίας για την “παροχή των υπηρεσιών” της ως επίσημα απασχολούμενο παρακράτος περιελάμβανε την άσκηση διαφόρων δραστηριοτήτων της στις περιοχές που “καταλάμβανε” (οπωσδήποτε “προστασία”), υπό την επίβλεψη (τουλάχιστον…) του τοπικού αστυνομικού τμήματος.

Ως εκεί το ζήτημα έμοιαζε σαν μια επιμέρους, ad hoc ανάθεση έργου, απ’ την μεριά του κράτους στο παρακράτος / οργανωμένο έγκλημα. Αλλά προς τα τέλη του 2010, με αφορμή της δημοτικές εκλογές, φάνηκε ότι το πράγμα ήταν πιο σοβαρό. Εν όψει εκείνων των εκλογών συνέβη το εξής: ο λα.ο.σ. παρέλειψε να κατεβάσει υποψήφιο και ψηφοδέλτιο για τις δημοτικές εκλογές της Αθήνας, σπρώχνοντας ουσιαστικά τις ψήφους και τις επιρροές του στο ψηφοδέλτιο της συμμορίας. Έτσι αυτή κατάφερε να εκλέξει έναν δημοτικό σύμβουλο, τον αρχηγό της. Πως όμως, και γιατί, το έκανε αυτό ο λα.ο.σ.;

Είχαμε σημειώσει τότε ότι το οργανωμένο έγκλημα στην ελλάδα, πέρα απ’ το να επεκτείνεται μέσα και μέσω της κρίσης, “αναβαθμίζεται” κιόλας, μέσα από τέτοιου είδους κινήσεις. Δεν είχαμε σημειώσει όμως ορισμένες “συμπτώσεις” που θα μπορούσαν να έχουν την αξία τους. Ο επικεφαλής του λα.ο.σ., παλιός βουλευτής της νέας δημοκρατίας και επιδέξιος λαϊκιστής, ανήκει στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη (πατρός και απογόνων), ο οποίος (οίκος) έχει ιδιαίτερη επιρροή στο νομό Χανίων, αλλά και τις δικές του αρθρώσεις με τους εντόπιους βαρώνους. Ο Χανιώτης δικηγόρος που προώθησε ανοικτά την γνωστή συμμορία στο παρακρατικό της έργο και, αυτονόητα, την επίσημη συνεργασία της αστυνομίας μαζί της, ανήκει επίσης στην επιρροή του οίκου Μητσοτάκη, έχει και τις άκρες του με τους βαρώνους, και τα λοιπά και τα λοιπά… Θα μπορούσε, λοιπόν, να υποθέσει κανείς – με αφορμή την περίεργη (και σαφώς αδικαιολόγητη με οποιοδήποτε άλλο κριτήριο) “παράλειψη” του λα.ο.σ. να κατεβάσει συνδυασμό στο δήμο της Αθήνας, και την προώθηση στο δημοτικό συμβούλιο (αντί για το λα.ο.σ.) της παρακρατικής / εγκληματικής συμμορίας, ότι υπάρχει ένα ανώτερο “καθοδηγητικό κέντρο” πάνω και απ’ τον επικεφαλής του λα.ο.σ. και τον πρώην (στα τέλη του 2010) υφυπουργό δημόσιας τάξης. Ορισμένα άλλα περιστατικά, στο ίδιο χρονικό σημείο (προς τα τέλη του 2010), που δεν έχει σημασία να αναφερθούν εδώ, έδειχναν ότι “κάτι παίζει” μεταξύ του λα.ο.σ. και της παρακρατικής συμμορίας…

… Το επόμενο, που συνιστούσε όμως φανερή αλλαγή κλίμακας, ήταν η στάση του λα.ο.σ. σχετικά με τα περιβόητα “μνημόνια”. Με βάση τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά αυτού του κόμματος, ήταν κάτι παραπάνω από κατάλληλο για να παίζει με επάρκεια τον ρόλο της ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης· και να τον παίξει αυτόν το ρόλο ως το  τέλος. Παραδόξως (εντός ή εκτός εισαγωγικών) το λα.ο.σ. δεν έκανε έτσι, αλλά ακολουθούσε μια γραμμή υποτιθέμενης πατριωτικής υπευθυνότητας, που έκανε ζικ ζακ γύρω απ’ τις ενέργειες που χρεωνόταν βασικά η πασοκική κυβέρνηση, αγγίζοντας τακτικά τις θέσεις της κυρίας Θεοδώρας Μητσοτάκη / Μπακογιάννη. Όταν, όμως, το φθινόπωρο του 2011 ετέθη ζήτημα “κυβερνητικής συνεργασίας” και αυξημένης κοινοβουλευτικής υποστήριξης της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης της κρίσης, το λα.ο.σ. έκανε ένα μεγάλο άλμα, που ούτε χρειαζόταν (για λόγους “εθνικής ανάγκης”) ούτε θα το οφελούσε: χώθηκε (ή, πιο σωστά κλήθηκε και αποδέχτηκε την συμμετοχή του) στην κυβέρνηση Παπαδήμου.

Γιατί έκανε αυτήν την πολιτικά αυτοκτονική κίνηση ο λα.ο.σ.; Για να σπρώξει ορισμένα ακροδεξιά στελέχη του, μέσω υπουργοποίησης και σχετικού ξεπλύματος, στη νέα δημοκρατία; Δεν μας φαίνεται καθόλου επαρκής μια τέτοια εξήγηση. Είναι βέβαιο πάντως ότι αυτή η κίνηση άρχισε να έχει μεγάλο κόστος στο λα.ο.σ. σχεδόν αμέσως: διαρροή οπαδών, επιρροών και στελεχών…

Σε κάθε περίπτωση, στα τέλη του 2011, ο λα.ο.σ. (και οπωσδήποτε ο επικεφαλής του και ο στενός του κύκλος) “κάηκε” οριστικά σαν εκδοχή ακροδεξιάς αντιμνημονιακής αντιπολίτευσης. Και κάηκε με δική του πρωτοβουλία! Σε συνδυασμό με την υποχρεωτική ανάληψη ευθυνών διαχείρισης της κρίσης απ’ την δεξιά (νέα δημοκρατία), δημιουργούνταν έτσι ένα μεγάλο κενό στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, σε σχέση αφενός με την μεσολάβηση των “αγανακτισμένων” και αφετέρου σε σχέση με τις εναλλακτικές των αφεντικών. Όσοι ζουν προσέχοντας γύρω τους (κι εμείς εδώ, σ’ αυτές τις ταπεινές σελίδες, κάνουμε το καλύτερό μας επ’ αυτού) θα πρέπει να το κατάλαβαν έγκαιρα: αυτό το κενό θα καλυφθεί, θα καλυφθεί επειγόντως, και θα καλυφθεί εκ των ενόντων. Πράγματι, δύο σχηματισμοί προετοιμάζονταν ήδη, και κινήθηκαν γρήγορα και ταυτόχρονα για να καλύψουν το κενό. Οι καμμένοι έλληνες και η συμμορία των τραμπούκων…

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 1

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Σήμερα η ελλάδα θα είναι γεμάτη «αντιφασίστες»… Σήμερα θα αρχίσει η εκφώνηση της δικαστικής απόφασης της δίκης των βοθρολυμάτων… Πολλοί είναι έτοιμοι και διατεθειμένοι να πανηγυρίσουν, ειδικά αν η οργάνωσή τους θεωρηθεί εγκληματική, ένας νομικός (και όχι πολιτικός) χαρακτηρισμός που αφορά το βάρος των ενοχών και των ποινών. Ακόμα κι αν αυτό συμβεί, είναι όντως ένα «τέλος» που μπορεί να πανηγυριστεί σαν «νίκη» (της δικαιοσύνης, του αντιφασισμού, ότι…) ή μήπως είναι σε μεγάλο βαθμό η επισφράγιση μιας πολύ συγκεκριμένης αλλά και σημαντικής ήττας; Με τον κίνδυνο να αποκτήσουμε μερικούς ακόμα εχθρούς εκτιμάμε ότι συμβαίνει το δεύτερο.

Τα βοθρολύματα, είτε σαν οργάνωση είτε και σαν άτομα, δεν είναι καθόλου άγνωστα σ’ όλους όσους περιμένουν, εν έτει 2020, την τιμωρία τους. Είναι γνωστά εδώ και σχεδόν 30 χρόνια! Κι όχι απλά «είναι γνωστά». Αλλά σε κρίσιμα ζητήματα συνυπήρξαν «πολιτικά» με τους τωρινούς τους κατήγορους!

Τα βοθρολύματα είναι οργανικό τμήμα του ντόπιου εθνικισμού και ρατσισμού απ’ την εποχή της «ελληνοσερβικής φιλίας»! Είναι, φυσικά, μια «δυσάρεστη» αλήθεια, αλλά είναι αλήθεια ότι τα συνθήματά τους για τα «σκοπιανά σκυλιά» και για τους «αδελφούς σέρβους» ήταν αποδεκτά απ’ το σύνολο του εθνικιστικού όχλου, των κομμάτων, των οργανώσεων και των μήντια στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90, ακόμα κι αν δεν κέρδισαν την «πολιτική υπεραξία» που θα μπορούσαν: όταν οι πάντες είναι φασίστες, τότε οι «πατενταρισμένοι χάνονται μέσα στο πλήθος».

Τα βοθρολύματα δεν ήταν απλά παρόντα στα μεγάλα «συλλαλητήρια για την μακεδονία»… Ούτε απλά είχαν την ίδια άποψη με ολόκληρο το λεγόμενο «δημοκρατικό τόξο»… Έδρασαν κι όλας, συμμετέχοντας σαν μισθοφόροι («εθελοντές» ήταν ο πατριωτικός χαρακτηρισμός τότε) στις σφαγές στη βοσνία. Και σαν τολμηροί δράστες της «ελληνοσερβικής φιλίας» είχαν τότε το δικό τους σημαντικό μερίδιο στην μηντιακή προβολή. Όλοι οι δημαγωγοί (μερικοί απ’ τους οποίους εξακολουθούν να βρίσκονται στο στερέωμα) είχαν τα καλύτερα λόγια για τα «παληκάρια μας».

Ο πλατύς και βαθύς κρατικός / παρακρατικός μηχανισμός της «ελληνοσερβικής φιλίας» δεν είχε μόνο βοθρολύματα. Αυτά ήταν ένας μόνο κρίκος. Είχε υπηρεσίες, είχε στρατό, είχε δημάρχους και λοιπούς τοπικούς άρχοντες, είχε βουλευτές και υπουργούς, είχε παπάδες, είχε επιχειρηματίες, είχε δικαστές… Αυτή η μεγάλη κρατική / παρακρατική αλυσίδα που διαμορφώθηκε τότε, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, δεν έσπασε ποτέ! Εμφανίστηκε ξανά, με μικροδιαφοροποιήσεις, την επόμενη φορά που υπήρξε «εθνική κρίση», ειδικά απ’ το 2011 («αγανακτισμένοι»….) και μετά. Ούτε σ’ αυτήν την πιο πρόσφατη εμφάνισή της (στην «εποχή των μνημονίων»…) ούτε και στην αρχική δημιουργία της (στα ‘90s), ούτε σ’ όλο το ενδιάμεσο διάστημα, αυτή η μεγάλη κρατική / παρακρατική αλυσίδα στην οποία τα βορθολύματα ήταν ένας ελεγχόμενος κρίκος εντοπίστηκε και δείχτηκε σαν εχθρός, σαν αντίπαλος των όποιων ανταγωνιστικών, εργατικών προθέσεων.

Το αντίθετο. Διάφοροι και διαφόρων ειδών «φίλοι των εργατών» ήταν απ’ την αρχή – και παραμένουν – άλλοι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας. Ποιό είναι το αποτέλεσμα; Η δολοφονική δραστηριότητα των βοθρολυμάτων στο πλευρό των «σέρβων αδελφών» όχι μόνο δεν δικάστηκε ούτε δεν καταδικάστηκε ποτέ, αλλά αντίθετα καλύφθηκε απ’ τις κρατικές υπηρεσίες, με την ανοχή (στην καλύτερη των περιπτώσεων) της συντριπτικής πλειοψηφίας όσων εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια σαν αντιφασίστες…

Γιατί έτσι; Επειδή οι δολοφονημένοι απ’ τα βοθρολύματα ήταν βόσνιοι (μουσουλμάνοι) – άρα «εθνικοί εχθροί»…

Όταν όμως μαθαίνεις στο αίμα και έχεις πλάτες, έτσι θα συνεχίσεις…

(φωτογραφία: Εκλεκτοί εκπρόσωποι του ντόπιου φασισταριού και του ελληνικού κράτους / παρακράτους παρελαύνουν στη Srebrenica το 1995. Τότε ήταν “ήρωες” για τους πάντες…)

Ο δεύτερος θάνατος του Σαχζάτ Λουκμάν 2

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Είναι γνωστό πως το «διεθνές δικαστήριο για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στην πρώην γιουγκοσλαβία» (που συστάθηκε όταν πια είχαν επιτευχθεί όλοι οι γεωπολιτικοί στόχοι των δυτικών ιμπεριαλισμών) με σκοπό να τους ξεπλύνει απ’ την συνενοχή μέχρι και την συνδιοργάνωση των σφαγών στη βοσνία, ήταν υποχρεωμένο να περιορίσει την λίστα των κατηγορούμενων σερβοφασιστών στα πιο υψηλά κλιμάκια της σερβοφασιστικής εξουσίας. Ακόμα κι έτσι όμως εντόπισε την δράση των ντόπιων βοθρολυμάτων («εθελοντών στο πλάι του αδελφού σερβικού λαού»), ειδικά στη σφαγή των πάνω από 7.000 αόπλων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα – τόσο εμφατική ήταν εκεί η συμμετοχή τους!!! Κι αφού τους εντόπισε ήταν υποχρεωτικό το λιγότερο να τους ανακρίνει και πιθανά να δικάσει κάποιους απ’ αυτούς για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας…

Όχι μόνο μία φορά, όχι μόνο δύο, εκείνο το διεθνές δικαστήριο ζήτησε επίσημα, άλλοτε γραπτά και άλλοτε με επισκέψεις στελεχών του στην Αθήνα την σύλληψη εκείνων των εθελοντών / βοθρολυμάτων, και την παράδοσή τους στη Χάγη. Όλες μα όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικές συνθέσεις που βρέθηκαν μπροστά σ’ αυτό το εύλογο αίτημα τους προστάτεψαν με κάθε τρόπο – διακινδυνεύοντας να θεωρηθούν συνένοχες στην δράση τους. Προτιμούσαν αυτό παρά να παραδόσουν τα φασιστικά ενεργούμενά τους στο διεθνές δικαστήριο… με τον κίνδυνο να μιλήσουν (για να σώσουν το τομάρι τους), να αποκαλύψουν δηλαδή τους εντολείς και καθοδηγητές τους, το ελληνικό κράτος / παρακράτος. Λογικό…

Όμως αυτό το «λογικό» αποδείκνυε πέρα από κάθε αμφιβολία δύο σημαντικά πράγματα για τα βοθρολύματα, τουλάχιστον σ’ εμάς. Πρώτον, ότι τα συγκεκριμένα (και όχι μόνο…) φασιστόμουτρα ήταν πράγματι assets, “περιουσιακά στοιχεία” των ελληνικών υπηρεσιών και του βαθέος κράτους – κάτι που ήδη είχε αποκαλύψει / τεκμηριώσει ένα πρώην μέλος τους για τον “αρχηγό” τους. Και, δεύτερον, ότι με τέτοια υψηλού επιπέδου προστασία και ασυλία αυτά τα βοθρολύματα θα μπορούσαν να ξανακληθούν σε “υπηρεσία” αν τα αφεντικά τους διέταζαν κάτι τέτοιο. (Εννοείται πως από υποκειμενική άποψη όταν ξέρεις πως έχεις τόσο υψηλή προστασία και ότι εκτελείς “εθνική αποστολή” μπορείς να γίνεις όσο ασύδοτος θες…)

Αυτό έγινε φόρα μόστρα μέσα στην “εθνική κρίση χρέους” και την διαχείρισή της· και ήταν ολοφάνερο, σε όσους είχαν μάτια για να βλέπουν και να καταλαβαίνουν, απ’ τους “αγανακτισμένους” και μετά. Η οργάνωση που ήταν νεοναζιστική απ’ την κατασκευή της την ίδια και έγινε “εθνική αντιμουσουλμανική πρωτοπορεία” στη δεκαετία του ’90, ξαναέπεσε στην μηδαμινότητα του νεοναζισμού στα ’00… για να ανακληθεί απ’ την εφεδρεία και να «μεταμορφωθεί» και πάλι σε «πρωτοπορεία της λαϊκής οργής» στα ‘10s. Αυτή τη φορά όμως σ’ ένα πολύ ανώτερο, πολύ πιο ενισχυμένο επίπεδο!

Ούτε την μία ούτε την άλλη «μεταμόρφωση» θα μπορούσε να την πραγματοποιήσει μόνη της – οι παρακρατικοί είναι πάντα παρακρατικοί, και ακολουθούν τις εντολές των ανωτέρων τους. Το αντίθετο συνέβαινε: σε όλο της το εύρος της η κρατική / παρακρατική αλυσίδα που είχε διαμορφωθεί στα ‘90s σαν το «δίκτυο» του ελληνικού ιμπεριαλισμού ξαναβγήκε δολοφονικά στην «πρώτη γραμμή» στις 5 Μάη του 2010 το κέντρο της Αθήνας – και ανέλαβε την «υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων» (όπως τα ξέρει και τα εννοεί κάθε συστατικό της, κάθε κρίκος της) από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά, σε σχέση με την «διαχείριση της κρίσης». Είχε μαζί τον λαό και τους ταγούς του…

Τα «ειδικά καθήκοντα» του κρίκου των βοθρολυμάτων ήταν προβλέψιμα (δυστυχώς μόνο από εμάς…)· όμως θα μπορούσαν να αποκοπούν από τις δράσεις των υπόλοιπων κρίκων, του συνόλου της αλυσίδας; Η απάντηση είναι εξαιρετικά δυσάρεστη, αλλά δεν κρυβόμαστε: σήμερα, αύριο, παραμεθαύριο, όπως και χτες, όπως και πριν ένα χρόνο, όπως και πριν 5 ή 6 ή 8 χρόνια, η απάντηση που έχει επιβληθεί είναι ένα ξερό «ναι»!

Ας κρατήσουμε λοιπόν, κατ’ αρχήν, αυτά: το τι είναι και τι δεν είναι τα βοθρολύματα είναι γνωστό εδώ και 30 χρόνια: ένας απ’ τους κρίκους του ντόπιου παρακράτους, μιας αλυσίδας που έχει πολλούς ακόμα. (Για παράδειγμα: η απίστευτα και προκλητικά μεγάλη διάρκεια της δίκης χρειάζεται μια σοβαρή κι όχι προσχηματική εξήγηση. Κι αυτή η εξήγηση σχετίζεται με «άλλους κρίκους»).

Όσο για τον ελληνικό φασισμό σ’ όλο το εύρος του; Αυτός είναι πολύ πολύ ευρύτερος…

(συνεχίζεται)

(φωτογραφία: Ο επικεφαλής των “λύκων του Δρίνου” και ύστερα στρατηγός των σερβοφασιστών Radislav Krstic – στα αριστερά – ήταν ο επιχειρησιακός επικεφαλής των βοθρολυμάτων και λοιπών ελλήνων φασιστών στην σφαγή της Σρεμπρένιτσα το 1995. Το 2001 καταδικάστηκε απ’ το δικαστήριο της Χάγης σε 46 χρόνια φυλακή, που στη συνέχεια έγιναν 35. Οι υφιστάμενοί του χαίρουν άκρας υγείας, ελευθερίας – και εθνικής υπερηφάνειας…)

Άλλη μια σύγκρουση

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Το παρακάτω video αξίζει να το δείτε, παρά την σχετικά μεγάλη διάρκειά του (49 λεπτά) και την γλώσσα του ομιλητή (αγγλικά). Ο Reiner Fuellmich, δικηγόρος ειδικευμένος στις αστικές διαφορές, με επαγγελματική καριέρα στη γερμανία και στην Καλιφόρνια, συστήνεται σαν «φονιάς των ισχυρών». Έχει δικάσει (προφανώς όχι μόνος του) την Deutsche Bank, την Volkswagen (για τους κινητήρες πετρελαίου και τις εκπομπές τους) και την Kuehne + Nagel, μια μεγάλη ναυτιλιακή εταιρεία (την μεγαλύτερη στον κόσμο;).

Μαζί με άλλους τρεις δικηγόρους έφτιαξε μια νομική επιτροπή έρευνας για τα μέτρα της τρομοεκστρατείας. Αυτή η επιτροπή πρόκειται να στραφεί εναντίον της γερμανικής κυβέρνησης και των «ειδικών» της, της γερμανικής ιεράς συνόδου υγείας, που έχει για αρχιερέα τον συζητήσιμο (ως προς το για ποιούς δουλεύει…) κύριο Drosten. Κατά τα λεγόμενά του Fuellmich παρόμοιες επιτροπές έχουν συσταθεί σε διάφορα κράτη, δυτικά / πρωτοκοσμικά και όχι μόνο. Και ετοιμάζονται να προσάγουν κυβερνήσεις και “ειδικούς” με την κατηγορία των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.

Για την γερμανική επιτροπή (και τον Fuelmich) το κέντρο αυτής της νομικής αντι-εκστρατείας είναι τα τεστ PCR και τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών και των τεχνολογικών εταιρειών. To συγκεκριμένο PCR «ανίχνευσης του covid-19» είναι δημιούργημα του Drosten, και έχουμε ήδη γράψει για τις όλο και πιο πυκνές καταγγελίες ότι είναι από «ύποπτο» έως άχρηστο από υγιεινομική άποψη· υπερόπλο όμως από πολιτική. Αν αυτό γίνει δεκτό από κάποιο δικαστήριο, τότε αφενός καταρρέει ο πυλώνας της τρομοεκστρατείας (τα «κρούσματα» και ο «κίνδυνος της μόλυνσης») αφετέρου (ο Fuellmich υποστηρίζει) θα αποδειχθεί η δολιότητα και της χρήσης του και της τρομοεκστρατείας.

Ο Fuellmich δεν είναι εργάτης! Είναι μεγαλοδικηγόρος ειδικευμένος σε αστικές διαφορές και αποζημιώσεις με πολλά μηδενικά. Εκφράζει (ή αντιπροσωπεύει) μια σύγκρουση στο εποικοδόμημα των δυτικών καπιταλιστικών κοινωνιών σε σχέση με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία. Αυτή η σύγκρουση έχει στον ορίζοντά της το θέμα της «κινεζοποίησης» των δυτικών καπιταλισμών· ένα θέμα που κανονικά η δική μας τάξη θα έπρεπε να παίζει στα δάκτυλα… αν δεν ήταν απασχολημένη με ασήμαντα ή τόσο φοβισμένη, μικροαστικοποιημένη και αυτο-ακρωτηριασμένη ώστε να την σέρνουν απ’ τη μύτη διάφοροι αδίστακτοι.

Η πλευρά του έχει όχι μόνο επιχειρήματα ή/και αποδείξεις, αλλά και κάποια «εσωτερικά έγγραφα» του γερμανικού κράτους, που αφήνουν ανοικτή την ερμηνεία ότι ήξεραν πως οι απαγορεύσεις δεν ήταν απαραίτητες. Και είναι πιθανό πως ανάλογα συμβαίνουν σε άλλα κράτη (όχι στο ελλαδιστάν, ας μην ανησυχούν οι ντόπιοι caradinieri!) όπου η υπεράσπιση των δυτικών συνταγμάτων και των προβλέψεών τους για ατομικές ελευθερίες και δικαιώματα επανακάμπτει – αφού πια είναι σαφές ότι την περασμένη άνοιξη ξεκίνησε τεράστια επιχείρηση παραπληροφόρησης / psyop (αυτό που έχουμε ονομάσει δημαγωγικό carpet bombing) με σκοπό όχι βέβαια την δημόσια υγεία αλλά την κερδοφορία συγκεκριμένων κλάδων.

Δεν μπορούμε παρά να παρακολουθήσουμε αυτές τις εξελίξεις. Και να τις ερμηνεύσουμε την κατάλληλη στιγμή.

(Το βιβλίο που προφανώς καθόλου τυχαία έχει ο Fuellmich σαν φόντο στην βιβλιοθήκη του είναι του αμερικάνου δικηγόρου Gerry Spence. Ο Spence είναι διάσημος στις ηπα για διάφορες υποθέσεις που ανέλαβε. Έχει φτιάξει ένα μη κερδοσκοπικό κολλέγιο για δικηγόρους και εισαγγελείς, για την εκπαίδευσή τους (όπως δηλώνεται) ενάντια στην επιχειρηματική και κυβερνητική καταπίεση, και για τη νομική υποστηρίξη εκείνων που περιγράφονται σαν οι φτωχοί, οι κτυπημένοι, οι ξεχασμένοι, εκείνοι που δεν έχουν φωνή, που δεν έχουν τρόπο να αμυνθούν, εκείνοι που ζουν καταδικασμένοι… )

Nagorno Karabakh

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Το σημείωμα αυτό είναι εμβόλιμο, επειδή οι πατριώτες όλων των αποχρώσεων λένε (όπως συνήθως) από ανακρίβειες μέχρι βλακείες. Ένα απ’ τα τελευταία διαμάντια τους είναι ότι (και) η Τεχεράνη «συμπαραστέκεται στην αρμενία» (σε λίγο το ιράν θα είναι «φίλος» τους…) οπότε…. ιδού (για άλλη μια φορά!) η «απομόνωση της τουρκίας»…

Λοιπόν. A) Το βόρειο τμήμα της ιρανικής επικράτειας (συνορεύει με τουρκία, αρμενία και αζερμπαϊτζάν) λέγεται, επίσημα, νότιο αζερμπαϊτζάν. Αυτή είναι η επίσημη ονομασία, στα πέρσικα. Χωρίζεται σε τρεις επαρχίες, το «δυτικό αζερμπαϊτζάν», το «ανατολικό αζερμπαϊτζάν» και την Ardabil προς την μεριά της Κασπίας.

B) Οι τουρκόφωνοι μεν αλλά σιίτες αζέροι κάτοικοι της περιοχής (όπως και οπουδήποτε αλλού στο ιράν) αναγνωρίζονται σαν μια απ’ τις εθνικές μειονότητες του κράτους. Γενικά μιλώντας το ιρανικό καθεστώς δεν έχει κανένα πρόβλημα στην αναγνώριση εθνικών ή/και θρησκευτικών μειονοτήτων.

Γ) Υπάρχει μια συνοριακή πόλη, μοιρασμένη μισή – μισή μεταξύ ιράν και αζερμπαϊτζάν. Λέγεται Astara.

Αυτά τα λίγα, εντελώς πρόχειρα, πιστοποιούν ότι η Τεχεράνη έχει πολύ καλές σχέσεις με το Baku. Όπως έχει και με την Yerevan. Το ζήτημα του Nagorno Karabahk για την Τεχεράνη δεν είναι ωστόσο ζήτημα «επιλογής πλευράς». Ούτε οι κινήσεις του Pashinyan. Το ιρανικό καθεστώς είχε καταγγείλει έντονα την πρόσφατη βελτίωση των σχέσεων ανάμεσα στην Yerevan και το Τελ Αβίβ – κανείς δεν είναι βλάκας στην περιοχή.

Η Τεχεράνη υποστηρίζει τα συμφέροντά της, κι αυτά δεν είναι συμβατά ούτε με τις επιλογές ούτε με τις προβοκάτσιες του Pashinyan. Δεν έχει λόγους να υποστηρίξει το Baku κατά της Yerevan (δεν χρειάζεται καν), ούτε την Yerevan κατά του Baku (είναι αντίθετο με τις στοχεύσεις του μπλοκ της Αστάνα). Θα κρατήσει τα όποια πλεονεκτήματα ενός ρόλου μεσολαβητή / ειρηνευτή, παρέα με την Μόσχα, ενόσω η Άγκυρα θα είναι πάντα στο πλευρό του Baku.

Πού είναι το παράξενο;

High tech όξυνση

Τετάρτη 7 Οκτώβρη. Το περασμένο Σάββατο δύο καθεστωτικά αμερικανικά media, η wall street journal και οι financial times δημοσιοποίησαν μια εντολή του αμερικανικού υπουργείου προς τις κατασκευάστριες ηλεκτρονικών chips: απαγορεύεται η πώληση στην κινεζική smic (semicodnuctor manufacturing international corp) χωρίς κρατική άδεια. Η smic είναι ο μεγαλύτερος κατασκευαστής chips στην κίνα, και παρότι έχει βελτιώσει και την τεχνολογική της βάση και την παραγωγή, εξαρτιέται ακόμα από εισαγωγές τόσο μηχανών (παραγωγής chips) όσο και ποσοτήτων chips. Αυτή τη φορά η αμερικανική απαγόρευση δεν χρησιμοποιεί τις δικαιολογίες του είδους εναντίον της Huawei («θα μας κατασκοπεύουν οι κινέζοι») αλλά δείχνει το κέντρο της σύγκρουσης: τα chips χρησιμοποιούνται και για δημιουργία όπλων…

Αν η επίθεση στην Huawei ήταν η πρώτη μετωπική σύγκρουση του ψοφιοκουναβιστάν με το Πεκίνο, η επίθεση στην smic είναι επίθεση στην καρδιά της κινεζικής τεχνολογίας. Με δεδομένο ότι το Πεκίνο διαθέτει ακόμα τρεις επιλογές για εισαγωγές (νότια κορέα, ιαπωνία και ισραήλ) έχει κάποια «παράθυρα» – υπο την προϋπόθεση ότι η Ουάσιγκτον δεν θα απειλήσει με κυρώσεις και τις εταιρείες αυτών των κρατών αν συνεχίσουν τις δοσοληψίες με την smic.

Αλλά η σύγκρουση πλησιάζει (αν δεν έχει φτάσει ήδη) στο σημείο «ο κόμπος στο χτένι». Παρότι αυτή η αμερικανική επιθετικότητα έχει, σαν παράπλευρη συνέπεια, την επιτάχυνση της τεχνολογικής αυτάρκειας του κινέζικου καπιταλισμού (αυτό που ήταν η ουσία του σχεδίου «made in china 2025» και προκάλεσε εφιάλτες στη δύση), άμεσα του δημιουργεί σοβαρά προβλήματα.

Ως τώρα το κινεζικό καθεστώς απέφευγε να απαντήσει σ’ αυτό το είδος πολέμου. Θα το κάνει και τώρα; Το ψηφιακό γουάν είναι έτοιμο για την διεθνή χρήση του, αλλά οι συνέπειες που θα έχει στη διεθνή κυκλοφορία του δολαρίου δεν θα είναι ακαριαίες. Το Πεκίνο εξάγει και επεξεργάζεται το 80% των «σπάνιων γαιών», των πρώτων υλών που χρησιμοποιούνται σε όλες τις ψηφιακές συσκευές / κατασκευές· μια απαγόρευση εξαγωγών προς τις ηπα θα πονέσει αμέσως. Υπάρχουν κι άλλα, «ενδιάμεσης έντασης» μέτρα, που θα συμβάλλουν κυρίως στην αποτελεσματικότερη θωράκιση των κινεζικών εταιρειών υψηλής τεχνολογίας. Και, last but not least, υπάρχει πάντα η apple, που έχει ζωτική εξάρτηση απ’ τα εργοστάσιά της στην κίνα. Θα μπορούσε να βρεθεί μπροστά σ’ έναν εκβιασμό, του είδους «ή θα μεταφέρετε στην κίνα την κατασκευή των chips σας ή θα σας απαγορεύσουμε».

Πέρα απ’ αυτά, ωστόσο, η διαρκής κλιμάκωση απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον λιγοστεύει, διαρκώς, τα «οικονομικά μέτρα» που έχει στη διάθεσή της. Για να χρησιμοποιήσουμε κοινότυπη mainstream διατύπωση: η αμερικανική φαρέτρα αδειάζει. Ως τώρα έχει αποτύχει να φρενάρει τον κινέζικο καπιταλισμό μ’ αυτόν τον τρόπο· πόσες ανάλογες «επιλογές» διαθέτει ακόμα; Και πόσες ελπίδες επιτυχίας έχουν απομείνει;

Αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα παρά αργά…) πλησιάζει η «ώρα της αλήθειας». Της εκρηκτικής αλήθειας.

Αραβικές νύχτες (1)…

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Ή 1000 και 1 ιστορίες για το πως οι φαρμακευτικές εταιρείες ικανοποιούν τις υλικές ανάγκες των γιατρών. Μια περιπτωσιολογική έκθεση. Δημοσιεύτηκε στη British Medical Journal, στις 23 Δεκεμβρίου του 2000. Με τις υπογραφές των Γιάννη Γιαννακάκη (τότε γενικός γιατρός, τμήμα ιγιεινής και επιδημιολογίας στην ιατρική σχολή Ιωαννίνων) και Γιάννη Ιωαννίδη (τότε πρόεδρος του τμήματος υγιεινής και επιδημιολογίας στην ίδια ιατρική σχολή).

Πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που, αφού απειλήθηκε η ζωή του απ’ το ελληνικό μαφιόζικο ιατρικό κύκλωμα έφυγε… και βρίσκεται εδώ και κάτι χρόνια στο Stanford… Πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο που σε σχέση με την υγιεινιστική τρομοεκστρατεία του covid 19 πήρε εξ’ αρχής μια τίμια και τεκμηριωμένη ιατρική θέση· μόνο για να ελεεινολογηθεί απ’ τους κάθε είδους φίλους της καραντίνας (δηλαδή των φαρμακοβιομηχανιών…), τόσο στις ηπα όσο και στο ελλαδιστάν…

Η ιστορία που ακολουθεί αναφέρεται σε απόλυτα πραγματικά περιστατικά (και υπήρξε ένας απ’ τους πρώτους λόγους των απειλών της ελληνικής ιατρικής μαφίας κατά των 2 που την δημοσιοποίησαν…) Δεν την αναδημοσιεύουμε για να διασκεδάσετε, αν και προσφέρεται. Την αναδημοσιεύουμε επειδή θα την ανακαλέσουμε όταν έρθει η στιγμή να μιλήσουμε για τον “εσωτερικό πόλεμο μέσα στην ιατρική”· και την ανεκτίμητη υποστηρίξη που έχουν προσφέρει όλοι οι φίλοι όλων των καραντινών και των πραξικοπημάτων στα καθάρματα που θα τους ξεκάνουν ακόμα κι αυτούς.

(Ευχαριστούμε την Ε. για την μετάφραση).

1000 και μία ιστορίες…

Μια ζεστή νύχτα στα τέλη Μαΐου, ο ουρανός γεμάτος αστέρια. Επιπλέω ανάσκελα στη Νεκρά Θάλασσα. Δεν χρειάζεται να κινώ τα μπράτσα ή τα πόδια μου, δεν χρειάζεται να προσπαθώ να κολυμπήσω· απλώς χαλαρώνω. Η άνωση του νερού αρκεί· είναι σαν να αιωρείσαι στο διάστημα χωρίς βαρύτητα. Ωραία αίσθηση· νιώθω ευχάριστα.

Θα μπορούσε αυτή η εμπειρία να έχει σχέση με τον τρόπο που ασκώ την ιατρική; Μπορεί πράγματι να επηρεάσει και να αλλάξει τον τρόπο που κάνω διαγνώσεις και θεραπεύω ασθενείς στην καθημερινή πρακτική μου; Διαβάστε απλώς την ιστορία.

Δεν είμαι μόνος εδώ και δυο μέρες. Μένω σ’ ένα πολυτελές ξενοδοχείο με άλλους 200 γιατρούς από την Ελλάδα. Όταν φθάσαμε, βρήκαμε λουλούδια, αβοκάντο, ανανάδες και λευκές κελεμπίες να μας περιμένουν στα δωμάτιά μας. Από τότε φοράμε όλοι λευκά – όχι τις ιατρικές μπλούζες όπως ίσως υποθέτετε, αλλά την παραδοσιακή Αραβική φορεσιά, τη μακριά κελεμπία με τα φαρδιά μανίκια και την Αραβική καφίγια για το κεφάλι. Οι γυναίκες φορούν λευκά μεταξωτά φορέματα με υπέροχα κεντήματα.

Βγαίνω από τη θάλασσα για να κάνω ντους. Το αλάτι καίει τις αισθήσεις μου. Ώρα για φαΐ. Στην παραλία υπάρχουν τέντες. Κάτω από τις τέντες, χαμηλά τραπέζια είναι φορτωμένα με νοστιμότατα Αραβικά πιάτα. Το κρασί ρέει. Γέρνουμε σε μαξιλάρια, όπως κάνουν οι Βεδουίνοι, και τρώμε. Διακόσιοι άνθρωποι τρώνε, πίνουν, λένε αστεία ο ένας στον άλλο και διασκεδάζουν. Όταν τελειώνει το δείπνο, πολλοί συνάδελφοί μου προσπαθούν να καπνίσουν την παραδοσιακή Οθωμανική πίπα με τον καθαρό καπνό, που καίγεται στον πάτο ενός μεγάλου γυάλινου μπουκαλιού. “Κάτω οι αντικαπνιστικές προσπάθειες! Η ζωή είναι μικρή, είπε ο Ιπποκράτης· χαρείτε τη” αναφωνεί ένας συνάδελφός μας της προληπτικής ιατρικής, μανιώδης καπνιστής ο ίδιος, κουνώντας το επιστόμιο στο χέρι του.

Από παντού γύρω ακούγεται εξωτική μουσική, απαλά στην αρχή, μετά δυνατότερα, ακόμη πιο δυνατά, ασυγκράτητα. Είναι ένα πραγματικό πάρτι στην παραλία. Σχεδόν όλοι χορεύουν, τραγουδούν, πίνουν και είναι χαρούμενοι. Αλλά μετά φθάνει η μεγάλη στιγμή. Εμφανίζεται μια πανέμορφη μικρή χανούμισσα, ένα κορίτσι γύρω στα 18, το τέλειο μισόγυμνο κορμί της στραφταλίζει απ’ τα στολίδια και το ημιδιάφανο μετάξι, τα μακριά μαύρα μαλλιά της κυματίζουν στους ώμους της καθώς παρουσιάζει το χορό της κοιλιάς υπό τον ήχο κρουστών και φλάουτων. Ένας πραγματικός πειρασμός. Ποιος μπορεί να αντισταθεί;

Όχι ο έρμος μεσήλικας γιατρός που έχει ζήσει όλη του τη ζωή σε μια μικρή ελληνική πόλη στο βορρά, με περισσότερη βροχή από το Λονδίνο και περισσότερη ομίχλη από το Σαν Φρανσίσκο. Εργάζεται ατέλειωτες ώρες – σκληρά και χωρίς να το απολαμβάνει. Ο κόσμος λέει πως είναι από τους πιο επιτυχημένους γιατρούς κρίνοντας από τον όγκο της πελατείας του, ένας γιατρός πολύ καλά διασυνδεδεμένος. Χρόνια έχει να κάνει κανονικές διακοπές. Λένε πως είναι λακωνικός, αφοσιωμένος και επαγγελματίας. Και τώρα μοιάζει σαν να βρίσκεται μπροστά στο πεπρωμένο του, τη μικρή χανούμισσα. Τον πλησιάζει λικνίζοντας το κορμί της. Στην αρχή πετρώνει με μάτια ορθάνοιχτα. Αυτή δεν φεύγει και τον κυκλώνει με τα χέρια της χωρίς να τον αγγίζει. Του κόβεται η ανάσα και μετά, αργά, προσπαθεί να ακολουθήσει στο χορό της. Έχει χάσει το μυαλό του. Έχει βυθιστεί μέσα στην έκστασή του. Είναι μεθυσμένος, χαμογελαστός και ευτυχισμένος.

Τελικά τινάζεται όρθιος απ’ τα μαξιλάρια του και, σε μια έκρηξη συναισθημάτων, αναφωνεί σε μια γλώσσα που το κορίτσι δεν μπορεί να καταλάβει αλλά όλοι εμείς μπορούμε, “Συνέχισε να χορεύεις ψυχή μου, συνέχισε να χορεύεις βασίλισσά μου και θα συνταγογραφώ όποιο φάρμακο θέλει η εταιρεία, συνέχισε να χορεύεις γοργόνα μου, οπτασία μου, και θα γεμίσω όλες τις συνταγές μου με το ΧΧΧΧ, συνέχισε να κουνάς την αλαβάστρινη κοιλίτσα σου, συνέχισε να χορεύεις πιτσουνάκι μου …” Βλέπουμε με τα ίδια μας τα μάτια τη γέννηση ενός ποιητή, ακόμη κι αν αυτός ο ποιητής είναι μεθυσμένος – όπως άλλωστε λένε και οι θρύλοι για πολλούς από τους μεγάλους αλκοολικούς ποιητές της Ανατολής (αλλά και της Δύσης).

Αραβικές νύχτες (2)…

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Επί τη ευκαιρία, το ΧΧΧΧ είναι ένα καινούργιο αντι-υπερτασικό φάρμακο που πρόσφατα διατέθηκε στην αγορά από τον οικοδεσπότη μας. Καλύτερα όμως να ξεκαθαρίσω τα πράγματα. Η εταιρεία είχε πληρώσει προφανώς όλα τα έξοδά μας. Ναι, μας συνοδεύουν αντιπρόσωποι της εταιρείας, οι ίδιοι που επισκέπτονται εμένα και άλλους στα ιατρεία μας. Στην πραγματικότητα είναι αυτοί που κάθονται επτά και δέκα μαξιλάρια πιο πέρα, με τον έναν από αυτούς να χειροκροτεί το ποιητικό ξέσπασμα. Παρ’ όλα αυτά, σε αυτό το ταξίδι δεν έχουμε ακούσει ούτε μία λέξη για το ΧΧΧΧ ή οποιοδήποτε άλλο φάρμακο – ούτε στο αεροπλάνο, ούτε στο ξενοδοχείο, ούτε στις εκδρομές μας στην έρημο, πουθενά. Ούτε μια κουβέντα δεν ειπώθηκε για φάρμακα, καμιά επιμόρφωση δεν προσφέρθηκε, καμιά ιατρική διάλεξη δεν έγινε, ο στόχος ήταν απλώς η διασκέδαση. Όταν πριν ένα μήνα με πλησίασε ένας από τους αντιπροσώπους, το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: “θέλουμε να σας προσφέρουμε ένα δωρεάν πενθήμερο εξωτικό ταξίδι. Δεν θα περιλαμβάνει τίποτα σχετικό με φάρμακα, μην ανησυχείτε, μόνο σκέτη διασκέδαση”.

Εκείνη η υπόσχεση κρατήθηκε. Είναι αλλιώς όταν οι εταιρείες πληρώνουν τα έξοδά σου για να παρακολουθήσεις μια επιστημονική συνάντηση.

Όλοι γνωρίζουμε το καθοριστικής σημασίας 27ο ή οποιοδήποτε άλλο διεθνές συνέδριο της ΥΥΥΥ, όπου το ΥΥΥΥ αντιστοιχεί σε κάποια πολύ σημαντική ιατρική υποειδικότητα και είναι η συνάθροιση όπου παρευρίσκονται οι περισσότεροι από τον τομέα. Οι εταιρείες στέλνουν στη συνάθροιση εκατοντάδες γιατρούς και τις οικογένειές τους (συμπεριλαμβανομένων σκυλιών κ.ά. μερικές φορές) για την προώθηση της ιατρικής τους εκπαίδευσης. Δυσκολεύεσαι να βρεις την ενημερωτική συνάντηση με τις ανακοινώσεις σε μορφή αφίσας, αλλά είναι κρυμμένη σε μια γωνία πίσω από μια παγόδα ύψους 10 μέτρων που στήθηκε προς τιμή των νέων φαρμάκων “που αποτελούν επανάσταση για τη θεραπευτική πρακτική στην ειδικότητά σου”, όπως λέει το μόττο στην κάρτα σου.

Όταν βρίσκεις επιτέλους τη σχετική ανακοίνωση, είναι εξαιρετικά δύσκολο να συγκεντρωθείς στο κομμάτι της μεθοδολογίας καθώς ένας διάλογος με δυνατές φωνές γίνεται πίσω από την πλάτη σου. “Πού πήγες χθες το βράδυ;” “Περάσαμε υπέροχα στο καζίνο· η εταιρεία πλήρωνε τα πάντα. Μετά μας πήγαν αλλού για χορό”. “Πήγαμε στη δεξίωση της εταιρείας στο παλιό κάστρο· πολύ βαρετή, αλλά το δείπνο ήταν καλό”. “Πέρασα τη χθεσινή μέρα στη σάουνα. Κάναμε επίσης μερικά καλά ψώνια. Βρήκα μια ωραία δερμάτινη τσάντα, αλλά δεν είχα αρκετά χρήματα μαζί μου και θα ξαναπάω σήμερα για να την αγοράσω. Θέλεις να πάμε μαζί;” “Δεν μπορώ δυστυχώς, περιμένω ένα φίλο να με πάει στην παραλία. Ρώτα τον αντιπρόσωπο, είμαι σίγουρος πως μπορούν να σου αγοράσουν αυτοί την τσάντα σου”. Μετά κοιτάς τριγύρω και καταλαβαίνεις ότι το μόνο άλλο άτομο εκεί είναι κάποιος που περιμένει αγχωμένος να τον πάνε στην παραλία.

Όχι, δεν μιλάω για το είδος των συναντήσεων που προάγουν την αιχμή της ιατρικής επιστήμης και εκπαίδευσης και όπου ακόμη και τα πεπόνια στη δεξίωση της εταιρείας έχουν χαραγμένο πάνω τους το όνομα του “παγκόσμια πιο ισχυρού αναστολέα της ινσταμίνης στον υποδοχέα H1”, ή όπου βρίσκεις ένα φυλλάδιο με τα ίδια λόγια κάτω από το μαξιλάρι σου όταν πας για ύπνο – για να σου υπενθυμίσει ότι “συγκρινόμενος με άλλους, δεν προκαλεί νωθρότητα και υπνηλία”. Όχι, αυτή ήταν μια γενναιόδωρη, αφιλοκερδής προσφορά στη σκληρά εργαζόμενη ιατρική κοινότητα. “Ένας απλός τρόπος για να σας πούμε ευχαριστώ”, όπως μου είχε πει ένας αντιπρόσωπος. Η εταιρεία και τα συμφέροντά της σίγησαν για να περάσουμε καλά.

Λοιπόν, για να είμαι ειλικρινής, είδαμε πράγματι το όνομα της εταιρείας σε ένα-δυο μικροσκοπικά σημεία. Για παράδειγμα, είχε νοικιάσει ένα τρένο και όταν επιβιβαστήκαμε, αντιληφθήκαμε ότι όλο το τρένο είχε πάρει το όνομα της εταιρείας. Μας είπαν ότι ήταν το ίδιο τρένο που χρησιμοποιούνταν την εποχή του Λώρενς της Αραβίας κι έφτανε ως τη Μέκκα.

Το τοπίο ήταν γαλήνιο και συναρπαστικό, η έρημος ήταν υπέροχη. Κι ύστερα είδαμε σκόνη πάνω από τους λόφους. Δεν ήταν καταιγίδα. Εμφανίστηκαν δέκα Βεδουίνοι πολεμιστές πάνω σε μαύρα Αραβικά άλογα, με τουφέκια στα χέρια. Κάποιοι από εμάς βγήκαμε στην ανοικτή πλευρά των βαγονιών για να τους δούμε καλύτερα και να βγάλουμε φωτογραφίες. Το τρένο προχωρούσε σχετικά αργά και τα άλογα δεν άργησαν να αρχίσουν να καλπάζουν πλάι μας. “Ακριβώς όπως στην ταινία!” αναφώνησε μία γιατρός συνεχίζοντας να τραβάει φωτογραφίες. Πριν τελειώσει καλά-καλά τη φράση της, ο επικεφαλής των Βεδουίνων πλησίασε, την άρπαξε από τη μέση και, παρά τις στριγκλιές της, την έβαλε να κάτσει μπροστά του. Ένας άλλος πολεμιστής με μακριά μαύρα γένια άρπαξε μια φίλη της. Χωρίς να χολοσκάμε με το τι θα είχε κάνει ο Λώρενς της Αραβίας, εμείς κοιτούσαμε με δέος την απαγωγή, προσπαθώντας να σκεφτούμε τι θα είχε κάνει ο Ποπάϋ αν αυτό είχε συμβεί στην Ολίβια. Κι ύστερα κάποιοι από εμάς άρχισαν να τραβάνε φωτογραφίες τούς Βεδουίνους καθώς απομακρύνονταν. Οι αντιπρόσωποι μας εξήγησαν ότι οι γυναίκες θα ήταν μια χαρά και ότι θα τις ξαναβλέπαμε στο ξενοδοχείο, εκτός κι αν στο ενδιάμεσο ξεκινούσε κάποια αληθινή ιστορία αγάπης.

Ευχαριστίες

Χορηγοί: Οι ιδέες αυτής της ιστορίας ανήκουν στις ανώνυμες ιδιοφυΐες που εργάζονται στα τμήματα προώθησης και διαφήμισης μιας πανίσχυρης φαρμακευτικής εταιρείας – χωρίς τη δική τους γελοία επινοητικότητα, αυτό το γελοίο άρθρο δεν θα είχε γραφτεί ποτέ. Δεν θα αναφέρουμε το όνομα της εταιρείας – έτσι κι αλλιώς το βλέπετε παντού, αν και είναι αλήθεια πως το όνομά της δεν έχει δοθεί ακόμη στον υπόγειο του Λονδίνου. Μόνον ο πρώτος απ’ τους υπογράφοντες είχε το προνόμιο να ζήσει την Αραβική εμπειρία, κι έγραψε ένα προσχέδιο συνεισφέροντας το υλικό. Η ιδέα να εξελιχθεί αυτό σε επιστημονική αυτοβιογραφική περιπτωσιολογική έκθεση ανήκει στον δεύτερο απ’ τους υπογράφοντες· ο οποίος, πέρα από το ύφος της γραφής, έγραψε τη σύνοψη, επέκτεινε το προσχέδιο και σκέφτηκε τον τίτλο.

Δεν είναι απλός βασιλιάς!

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Επιτυχίες και μόνο επιτυχίες σε όλα όσα καταπιάστηκε, ένας «πολιτικός Μήδας του 21ου αιώνα» θα έλεγαν οι θαυμαστές του (;;;), ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης ανήγγειλε χτες την πιο προωθημένη (ως τώρα) ιδέα / πρωτοβουλία του. Την δημιουργία (στη γαλλία) ενός «ισλάμ του διαφωτισμού»! Καλά διαβάσατε: ένα ισλάμ του διαφωτισμού θέλει να φτιάξει ο βασιλιάς Macron, κατ’ αρχήν για γαλλική χρήση…

Τι είναι αυτό; Νοιώθει ο καινούργιος Μωάμεθ; Θέλει να φτιάξει μια αίρεση για να την κάνει εξαγωγή; Κατά τα λεγόμενα του βασιλιά αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπιστεί ο «ισλαμικός ριζοσπαστισμός»: μια «φωτισμένη παραλλαγή της θρησκείας», που θα την φτιάξει το γαλλικό κράτος εκπαιδεύοντας κατάλληλα ιμάμηδες (παπάδες) και στέλνοντάς τους ύστερα στα τζαμιά για κήρυγμα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο (λέει ο βασιλιάς) θα σταματήσει η εισαγωγή ιμάμηδων απ’ τις ισλαμικές χώρες, και οι μουσουλμάνοι στη γαλλία θα γίνουν cool άτομα.

Παρότι στην ισλαμική θρησκεία δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο με τον πάπα ή τον πατριάρχη του χριστιανισμού, ο βασιλιάς γαλλίας και πάσης ευρώπης φαίνεται ότι θέλει να αναβιώσει τον «καισαροπαπισμό» του Καρλομάγνου, εξελιγμένο σε «καισαρο-ιμαμισμό»: το γαλλικό κράτος θα εκπαιδεύει και θα διορίζει τους μουσουλμάνους παπάδες του γούστου του και νομίζει ότι μ’ αυτόν τον τρόπο (μαζί με την αστυνομία του πάντα…) θα πείσει τους πληβείους μετανάστες πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς απ’ την αφρική ή/και απ’ την ασία να τον αγαπήσουν.

Μήπως, σαν μέγας εφευρέτης του «ισλάμ του διαφωτισμού», θα κόψει κάθε σχέση με τις ουαχαβίτικες πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, που είναι καλοί πελάτες της πολεμικής βιομηχανίας του; Μήπως θα αποσύρει τους συμβούλους που έχει στείλει εναντίον των υεμενιτών Huthis; Μήπως θα αποσύρει τους κατάσκοπους που έχει στείλει προς υποστήριξη των ypg στην χρηματοδοτούμενη απ’ τα κράτη του “ριζοσπαστικού ισλάμ” κατοχή της ανατολικής συρίας;

Όχι βέβαια: άλλο ο διαφωτισμός και άλλο ο ιμπεριαλισμός….

Nagorno Karabakh

Τρίτη 6 Οκτώβρη. Είναι διάφοροι («επώνυμοι» και «ανώνυμοι») και όχι μόνο στο ελλαδιστάν που κατά καιρούς προφητεύουν (δηλαδή εύχονται) έναν πόλεμο ανάμεσα στη Μόσχα και στην Άγκυρα. Τον προφήτευσαν στη συρία… δεν έγινε. Τον προφήτευσαν στη λιβύη… δεν έγινε. Τώρα τον προφητεύουν στον Καύκασο… δεν γίνεται.

Το αντίθετο! Οι μάχες στο Nagorno Karabakh εξελίσσονται «κατ’ ευχήν» για το μπλοκ της Αστάνα (και, άρα, το ευρασιατικό project). Ο αζέρικος στρατός (που έτσι κι αλλιώς είχε την υπεροπλία και έχει το μονοπώλιο στον αέρα) έχει καταλάβει μικρές μεν αλλά καίριες περιοχές στα νοτιοανατολικά και στα βόρεια του θύλακα, ενώ ο στρατός του θύλακα και ο αρμενικός μέσα σ’ αυτόν έχουν αναγκαστεί να υποχωρήσουν, κάτι που παραδέχεται πλέον και η Yerevan.

Το Baku (κατά την γνώμη μας) δεν σκοπεύει να κατακτήσει στρατιωτικά όλο τον θύλακα. Σκοπεύει όμως να αναγκάσει τον φιλο-αμερικάνο πρωθυπουργό Nikol Pashinyan σε μια ήττα που αφενός θα τον σπρώξει να ζητήσει την βοήθεια της Μόσχας (με τους όρους της…) αφετέρου θα υπονομεύσει την εξουσία του. Ως γνωστόν ο Pashinyan ήταν επικεφαλής κινητοποιήσεων την άνοιξη του 2018 που χαρακτηρίστηκαν «χρωματιστή επανάσταση» (ως τότε ήταν αρχηγός ενός μικρού κόμματος στο αρμενικό κοινοβούλιο), και στη συνέχεια εκλέχτηκε (όχι με μεγάλη άνεση) πρωθυπουργός. Συνεπώς μια ήττα στο Nagorno Karabakh, μετά τις προβοκατόρικες επιθέσεις που έκανε τον περασμένο Ιούλη, θα έχει ασφαλώς σημαντικό κόστος.

Το Baku (και η Άγκυρα με ιδιαίτερο πάθος) σπρώχνουν μέσω Nagorno Karabakh τον Pashinyan στην πτώση, με πιθανό ενδιάμεσο σταθμό την διπλωματική υποστηρίξη της Μόσχας σε μια εκεχειρία που θα επιτρέψει στον θύλακα να την γλυτώσει απ’ τον αζερικό στρατό… Μια κλασσική εφαρμογή της «πένσας» που έχουμε αναλύσει τόσο στη συρία όσο και στη λιβύη (και αποδειχτήκαμε πέρα για πέρα ακριβείς). Η Άγκυρα είναι με το Baku, η Μόσχα (και η Τεχεράνη) είναι με … την ειρήνη, όλοι δε οι υπόλοιποι, που είχαν έναν καλό λόγο υπέρ της ειρήνης και δηλώνουν σύμμαχοι του Pashinyan (η Ουάσιγκτον, το Παρίσι…) είναι πολύ μακριά και δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα πρακτικό υπέρ του. Συνεπώς ο Pashinyan (και όσοι εκπροσωπεί) είναι «ώριμο φρούτο».

Αν θυμάστε (και γιατί θα έπρεπε;) απ’ την αρχή αυτής της σύγκρουσης ο Erdogan ένα πράγμα δήλωσε πάνω από μια φορές: ο λαός της αρμενίας πρέπει να ανατρέψει τον Pashinyan!!! Δεν δόθηκε καμμία σημασία· αλλά το τουρκικό καθεστώς δεν κρύβεται, ειδικά όταν έχει το πάνω χέρι…

Aντικείμενο οποιασδήποτε διαπραγμάτευσης θα είναι ο θύλακας. Μιας και διεθνώς αναγνωρίζεται σαν έδαφος του αζερμπαϊτζάν, η απαίτηση του Baku για αποχώρηση του αρμενικού στρατού από εκεί (έναντι ανταλλαγμάτων και δεσμεύσεων για την ασφάλεια των αρμενίων του θύλακα) θα είναι εύλογη, αν έχει νικήσει. Και θα είναι χαστούκι στον Pashinyan…

Θα φανεί πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Θυμηθείτε πάντως την χρονική “σύμπτωση” και την όχι ασήμαντη γεωγραφική αλληλουχία. Καθώς η Ουάσιγκτον προσπαθεί να εδραιώσει θέσεις στα δυτικά του Εύξεινου (στα ανατολικά βαλκάνια και στο Αιγαίο), το ευρασιατικό project «καθαρίζει» την κατάσταση στα ανατολικά του Εύξεινου… (To Tbilisi, υπό τον Giorgi Gakharia από τον Σεπτέμβρη του 2019, είναι μάλλον φιλικό προς την Μόσχα).

Αν τους επόμενους μήνες ο Pashinyan πληρώσει το Nagorno, το μπλοκ της Αστάνα θα έχει «καθαρίσει» τον Καύκασο και θα προστατεύει τον Εύξεινο απ’ αυτή τη μεριά. Έτσι θα μπορεί να συγκεντρώσει την προσοχή του χωρίς περισπασμούς στην ανατολική Μεσόγειο…