Month: June 2020

Wellcome to the era of Coronialism

Δευτέρα 8 Ιούνη. Πώς ήταν/είναι οι covid μήνες στην κατεχόμενη Παλαιστίνη; Όπως οι υπόλοιποι, συν την ακόμα μεγαλύτερη επιθετικότητα των εποίκων στη Δ. Όχθη, που επωφελήθηκαν απ’ τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας που επέβαλε η «παλαιστινιακή αρχή» (στις απαγορεύσεις ακόμα και οι εικονικές εξουσίες τα καταφέρνουν!) για να καταστρέψουν τις καλλιέργειες των παλαιστινίων ή/και να καταλάβουν γη. Πάντα υπό την προστασία του ισραηλινού στρατού, εννοείται.

Κάποιος έγραψε στην αρχή των πραξικοπημάτων στην ευρώπη «τώρα είμαστε όλοι παλαιστίνιοι, αλλά οι παλαιστίνιοι θα συνεχίσουν να είναι τέτοιοι και μετά». Είναι σίγουρο ότι οι πρωτοκοσμικοί δεν ανακάλυψαν στην κλεισούρα τους κάποια έστω και μακρινή συγγένεια με το απαρτχάιντ καθεστώς στην Παλαιστίνη. Η παγκόσμια Παλαιστίνη, ο ενιαίος δηλαδή χαρακτήρας της βίας κατά των κατά τόπους πληβείων αποκλεισμένων, απέχει πολύ απ’ το να γίνει συνείδηση….

Ο αντι-απαρτχάιντ ισραηλινός ακαδημαϊκός Oren Yiftachel, καθηγητής πολιτικής γεωγραφίας και urban σπουδών στο πανεπιστήμιο Ben-Gurion, γράφοντας στις 30 Απρίλη 2020 στο ηλεκτρονικό περιοδικό αράβων/παλαιστίνιων και ισραηλινών αντικαθεστωτικών +972, προσπάθησε να κάνει μια συσχέτιση ανάμεσα στην αποικιοκρατία σε βάρος των παλαιστίνιων και την παγκόσμια κορωνοκρατία. Όχι αυθαίρετη η σύγκριση: η βιοπολιτική είναι ιμπεριαλιστική σ’ όλες τις εκδοχές της… Αλλά «τρέχα γύρευε» – ε;

Τιμής ένεκεν να μερικά αποσπάσματα:

Η εξάπλωση του covid-19 έχει φέρει μαζικές αλλαγές τους δύο τελευταίους μήνες στην πολιτική, την οικονομία και την γεωγραφία σ’ όλο τον κόσμο. Βασικοί κανόνες άλλαξαν, νομοθεσίες έκτακτης ανάγκης επιβλήθηκαν, μεγάλες οικονομίες σταμάτησαν και η απλή καθημερινή ανθρώπινη επαφή έπεσε στο ελάχιστο.

Αν και η διαχείριση της κρίσης αναμφίβολα θα χαλαρώσει, είναι απίθανο ότι τα πράγματα θα γυρίσουν «στα παλιά». Σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές βρίσκονται σε εξέλιξη, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας καινούργιας εποχής που μπορούμε τώρα να ονομάσουμε «coronialism»…

Ο όρος coronialism ακούγεται, φυσικά, όπως το «colonialism» [«αποικιοκρατία» > «κορωνοκρατία»], αλλά λειτουργεί σε διαφορετικές συνθήκες. Στην κορωνοκρατία, το σχετικά σταθερό πλέγμα των σχέσεων της καθημερινής ζωής υπονομεύεται από μια επικίνδυνη εισβολή από μια εξωτερική δύναμη. Η εισβολή μετασχηματίζει την κοινωνία με τρόπους που δεν τους έχει δημιουργήσει ο κάθε φορά ντόπιος πληθυσμός, με δομικές αλλαγές και κοντοπρόθεσμους και μεσοπρόθεσμους μετασχηματισμούς. Η κρίση υγείας του κορωνοϊού μπορεί να είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου της κορωνοκρατίας, και οι συνέπειες θα είναι κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές.

Η κορωνοκρατία, όπως και η αποικιοκρατία, προσπαθεί να κατακτήσει τα μυαλά όσων βάζει κάτω απ’ την εξουσία της. Μοιάζει αδύνατο να καταλάβουμε πως, σε σχέση με την εξάπλωση μιας αρρώστιας μέτριας σοβαρότητας, δισεκατομμύρια ανθρώπων έφτασαν στο σημείο να δεχτούν δρακόντιες απαγορεύσεις, πολιτική αποδυνάμωση και οικονομική καταστροφή, με ελάχιστη διαμαρτυρία ή ανυπακοή. Αυτό έγινε εφικτό μέσα σε μια ατμόσφαιρα τρόμου, που έδωσε στα κράτη και στα μήντια την κάλυψη να μας βομβαρδίσουν με μια χιονοστοιβάδα λεπτομερειών για την επερχόμενη «καταστροφή».

… Είναι σίγουρο ότι η παγκόσμια τάξη της κορωνοκρατίας είναι ακόμα υπό κατασκευή. Άμεσα και μεσοπρόθεσμα τα κράτη δημιουργούν τα θεμέλια μιας καινούργιας «έκτακτης ρουτίνας», στηριγμένης σε νέες πραγματικότητες…. Μακροπρόθεσμα τα πράγματα είναι λιγότερο ξεκάθαρα, κι αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που πρέπει να αντιμετωπίσουμε την κορωνοκρατία σαν στόχο για αγώνα. Εξάλλου, όλες οι ηγεμονικές δυνάμεις έχουν ήδη αλλάξει υπέρ τους πολύ γρήγορα τους κανόνες του παιχνιδιού…

(φωτογραφία: Ο ισραηλινός στρατός κατοχής, όπως συνήθως. Εδώ στις αρχές Φλεβάρη στην κατεχόμενη Jenin. Στις 6 του μήνα σκότωσε δύο διαδηλωτές εκεί· κι έναν ακόμα στην Ιερουσαλήμ / al Quds.

Στην κατεχόμενη Παλαιστίνη δεν χρειάζεται «κοινή δεξαμενή». Τα νεκροταφεία γεμίζουν όπως πάντα.)

Τεντώστε τα νεύρα σας!

Δευτέρα 8 Ιούνη. Είναι «sir» και πρώην επικεφαλής της αγγλικής MI6 – των μυστικών υπηρεσιών «εξωτερικού». Κι όταν αναφέρεται στην προέλευση του τσαχπίνη covid 19 έχει το ειδικό βάρος του. (Ακόμα κι ένας συνταξιούχος αρχιπράκτορας είναι χρήσιμος).

Κατά τον Richard Dearlove λοιπόν μια «σημαντική» όπως την χαρακτηρίζει βρετανο-νορβηγική έρευνα έχει βρει στοιχεία κι αποδείξεις ότι ο Ιός ο Αναμενόμενος ήταν γενετικά τροποποιημένος. Και ότι διέφυγε απ’ το γνωστό ερευνητικό κέντρο στη Wuhan (μάλλον με τα πόδια) όχι επίτηδες, αλλά κατά λάθος… Πράγμα που ωστόσο συνεπάγεται ότι το Πεκίνο πρέπει να πληρώσει κτηνώδεις αποζημιώσεις στον υπόλοιπο πλανήτη, για το κακό που (του) έκανε…

Αυτή η «σημαντική» (έρευνα) είχε βέβαια προβλήματα: γράφτηκε και σβήστηκε πολλές φορές αφού η δημοσίευσή της απορρίφθηκε από διάφορες επιστημονικές επιθεωρήσεις. Επιπλέον ο ένας απ’ αυτούς που την συνυπέγραφαν, ο επικεφαλής επιστημονικός σύμβουλος του νορβηγικού στρατού John Fredrik Moxnes, απέσυρε την υπογραφή του…

Πολλές δεκάδες έρευνες για το ποιόν του covid-19, σε διάφορα μήκη και πλάτη του κόσμου, έχουν καταλήξει στο αντίθετο συμπέρασμα: ότι ο covid-19 εξελίχθηκε με φυσικό για το είδος του τρόπο, μετακομίζοντας απ’ το ζώο ξενιστή του σε ανθρώπους. Αλλά το ψόφιο κουνάβι και οι σωματοφύλακές του (το σύνολο του αμερικανικού κράτους ή κάποιες φράξιές του) δεν βολεύονται μ’ αυτήν την φυσικότητα. Θέλουν οπωσδήποτε να χρεώσουν το Πεκίνο (ο Πομπηίας το έχει δηλώσει άπειρες φορές ότι είναι «σίγουρος» ότι το κινεζικό καθεστώς έχει ευθύνη για την μόλυνση του πλανήτη…) για να εντείνουν τον εναντίον του «οικονομικό» πόλεμο. Στην απέναντι άκρη του Ατλαντικού έχουν αποδεδειγμένα πιστούς συμμάχους.

Ακόμα, λοιπόν, κι αν η «σημαντική» έρευνα που αρέσει στον κύριο Αξιαγάπητο (: Dearlove…) είναι ο ορισμός της πλαστότητας, ταιριάζει. «Κουμπώνει». Άλλωστε υπάρχει μια «εγγύηση σκοπιμότητας», ένα πιστοποιητικό ότι η «εναλλακτική πραγματικότητα» της κατασκευής ενοχοποιητικών στοιχείων κατά του Πεκίνου δεν γίνεται στην τύχη: ο κυρ Dearlove ήταν επικεφαλής της ΜΙ6 την λαμπρή εκείνη εποχή που κατασκευάζονταν από τις αγγλικές και τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες οι «αποδείξεις» ότι ο Χουσεΐν είχε χημικά και βιολογικά όπλα… Το 2002 και το 2003… Και δεν κρύβει την αγάπη του για την ειρήνη: …Αν η κίνα παραδεχτεί την ευθύνη της… αυτό θα κάνει κάθε κράτος στον πλανήτη να ξανασκεφτεί τις σχέσεις του μαζί της, και επίσης θα αλλάξει τον τρόπο που η διεθνής κοινότητα συμπεριφέρεται απέναντι στην κινεζική ηγεσία…

Είναι άνθρωπος της δουλειάς σα να λέμε. Επαγγελματίας προβοκάτορας. Kαι τις έμπειρες καραβάνες δεν πρέπει να τις υποτιμάει κανείς· ειδικά όταν κατασκευάζουν «αποδείξεις»….

Το καλό παράδειγμα (λεφτά υπάρχουν!)

Δευτέρα 8 Ιούνη. Μ’ έναν «ωκεανό» χρηματοδοτήσεων, μεγέθους 120 + 130 = 250 δισεκατομυρίων ευρώ, το γερμανικό κράτος θα προικίσει την γρήγορη αναδιάρθρωση του καπιταλισμού του – μετά την «υγιεινιστική αργία» της άνοιξης, λόγω του φονιά covid-19… Είναι, σαν ποσό, κάτι παραπάνω απ’ το 7% του περσινού αεπ – και θα διοχετευτεί φέτος και του χρόνου. Περιλαμβάνει από χαρτζιλίκια για τους «κάτω», όπως ένα μια κι έξω επίδομα 300 ευρώ για κάθε παιδί, μέχρι αγιοβασιλιάτικα δώρα, όπως επιδότηση 6.000 ευρώ για αγορά ηλεκτρικού αυτοκινήτου (σωστά το μαντέψατε: κατά προτίμηση γερμανικής εταιρείας…). Τα εστιατόρια, τα ξενοδοχεία, και γενικά οι επιχειρήσεις τουρισμού θα πάρουν σαν επιδότηση το 80% των φετεινών τους εξόδων αν ο τζίρος τους πέσει κάτω απ’ το 70% του περσινού, ενώ θα μοιραστούν μια «μεταβατική χρηματοδότηση» 25 δισεκατομυρίων ευρώ το τρίμηνο Ιούνης – Αύγουστος….

Το Βερολίνο θα βρει «φτηνό χρήμα»: η παγκόσμια αγορά δανείων είχε μπουκώσει πολύ πριν τον covid-19. Παρότι το επιτόκιο των γερμανικών 10ετών ομολόγων είναι ακόμα «αρνητικό» (-0,27%) που σημαίνει ότι οι δανειστές του Βερολίνου συνεχίζουν να πληρώνουν για να το δανείσουν, έχει ανέβει αισθητά απ’ τα ακόμα χαμηλότερα που βρισκόταν τόσο τον περασμένο Σεπτέμβρη όσο και τον Μάρτη του 2020.

Αυτές οι γενναίες χρηματοδοτήσεις που συνοδεύονται απ’ την κρατική διεύθυνση των καπιταλιστικών αλλαγών δίνουν απάντηση σ’ όλους όσους νόμιζαν ότι η «κακοτυχία» των επιχειρήσεων με τα πραξικοπήματα και τις γενικές απαγορεύσεις ήταν απόδειξη …. της σοβαρότητας της απειλής του covid-19 (και της υπευθυνότητας της μορφής – κράτος)!! Αν υπήρξε ένα ζήτημα «σοβαρότητας» στο πρώτο εξάμηνο του 2020 βρίσκεται στο πως αξιοποιήθηκε ένας ιούλης (: μικρός ιός, όχι μήνας!) για να νομιμοποιηθεί εκείνο που ήταν ζητούμενο πολύ πριν. Ήταν άλλωστε η κ. Μέρκελ που βγήκε να τερατολογήσει για τους αναμενόμενους νεκρούς αν δεν λαμβάνονταν «μέτρα». Το ότι την διέψευσαν μόλις μια μέρα μετά διάφοροι επιδημιολόγοι απλά δείχνει την ωμή βιασύνη της να σπρώξει το όχημα του γερμανικού καπιταλισμού…

Μπορείτε να το φανταστείτε: με αντάλλαγμα την «προστασία της εργασίας» (μέσω της έντασης του μοντέλου «το διπλό αφεντικό» – έχουμε γράψει αναλυτικά επ’ αυτού) τα ευρωπαϊκά κράτη χρηματοδοτούν αφειδώς τα αφεντικά για να μπουν στον κύκλο της 4ης βιομηχανικής επανάστασης το γρηγορότερο δυνατόν. Ποιά δικαιολογία / νομιμοποίηση θα ήταν δυνατόν να εφευρεθεί και να αξιοποιηθεί χωρίς κιχ για ένα τέτοιο κολοσσιαίο άλμα αν όχι αυτή;

Ακόμα κι αν δεν υπήρχε ο covid-19 (αποδεικνύεται ότι) θα έπρεπε να εφευρεθεί…

Και τα μάτια σας τετρακόσια!

Δευτέρα 8 Ιούνη. Το νοτιοκορεάτικο σύμπλεγμα κράτους / κεφάλαιου αξιοποίησε γρήγορα και αποτελεσματικά την ευκαιρία του covid-19. Το σίγουρο είναι ότι από τεχνολογική άποψη ανήκει στην παγκόσμια πρωτοπορεία· σ’ αυτό που στη δύση λέγεται το κέντρο του καπιταλισμού έχει μετατοπιστεί ανατολικά.

Δυο μικρές ενδείξεις του καινούργιου θαυμαστού κόσμου που έρχεται. Η πρώτη είναι νοτιοκορεάτικη, μοιάζει «παιχνιδιάρικη», αλλά οι προοπτικές της είναι πολύ πιο σοβαρές. Τα γυαλιά επαυξημένης πραγματικότητας της εταιρείας LGU+, που έχουν κατασκευαστεί σε συνεργασία με την κινεζική Nreal, φέρνουν το είδος «οθόνη» ακριβώς μπροστά στα μάτια… (Για να μην υπάρχει περισπασμός, δηλαδή σωτηρία!..) Τοποθετώντας την «εικονική πραγματικότητα» μέσα στην κανονική, σε μια σχέση «συμβίωσης». Κι όποιος καταφέρει να θυμάται στο μέλλον τι είναι όντως πραγματικό … θα θεωρείται “αρχαιολόγος”!

Το ότι το πιο κάτω διαφημιστικό trailer απευθύνεται σε gamers οφείλεται απλά στο γεγονός ότι οι gamers (και σίγουρα οι νοτιοκορεάτες!) είναι ένα συμπαγές target group που αγκαλιάζει τέτοιες καινοτομίες…

Στο επόμενο παράδειγμα όμως η 4η βιομηχανική επανάσταση είναι καλοδεχούμενη! Η OrCam MyEye 2 είναι ένας μικροϋπολογιστής με κάμερα και εκπομπή ήχου, που μπορεί να γίνει κυριολεκτικά τα «μάτια» για τους ανθρώπους που είναι τυφλοί ή έχουν σοβαρά προβλήματα όρασης. Χρησιμοποιώντας τεχνητή νοημοσύνη διαβάζει οτιδήποτε υποδεικνύει το δάκτυλο του χρήστη (μετατρέποντάς το σε ηχητικό text), αναγνωρίζει έως και 100 άτομα (τα πρόσωπα των οποίων ο χρήστης έχει αποθηκεύσει στον σκληρό της OrCam) με face recognition τεχνολογία, αναγνωρίζει διάφορα εμπορεύματα, χαρτονομίσματα, εμπόδια στο δρόμο και πολλά άλλα, σε πραγματικό χρόνο. Υπακούει σε 20 τουλάχιστον διαφορετικές φωνητικές εντολές, λειτουργεί αυτοτελώς (δεν χρειάζεται σύνδεση με το διαδίκτυο, άρα δεν μεταφέρει τα data…), και μπαίνει εύκολα πάνω σε οποιονδήποτε σκελετό γυαλιών.

Μην αγαπήσετε όμως με πάθος την τεχνολογία “αναγνώρισης προσώπου”!!! Εκτός απ’ τους τυφλούς που την χρειάζονται πράγματι, κατά κόρον την χρησιμοποιούν ήδη τα ανοικτομάτικα κράτη – υπέρ της γενικευμένης επιτήρησης.

Μάσκες

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Το να φοράει όποιος νοιώθει καλύτερα έτσι χειρουργική μάσκα είναι ο.κ. Αρκεί να μην θέλει να την επιβάλει σαν τον «χρυσό κανόνα» της υγείας όταν είναι ουσιαστικά άχρηστη· ένα σύμβολο μάλλον, παρά ένα αποτελεσματικό μέσο…

Υπάρχουν όμως και οι αποκάτω μάσκες… Οι αόρατες… Αυτές είναι οι επικίνδυνες… Κι είναι πολλοί που τις φοράνε, χωρίς τις αποπάνω…

Υποχρεωτική διόρθωση

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Η φωτογραφία με τον στρατό (ή την εθνοφρουρά) στα σκαλοπάτια που δημοσιεύσαμε προχτές δεν ήταν απ’ το αμερικανικό άσπρο σπίτι. Αλλά απ’ το μνημείο του Λίνκολν. (Ευχαριστούμε τον Ν. για την διόρθωση).

Πάνω ένα αβανταδόρικο πλάνο…

Η τυραννία της υγείας 2

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Δεν μπορεί να μεταφερθεί ένα βιβλίο σε ελάχιστα αποσπάσματά του. Ωστόσο υπάρχουν αρκετά χρήσιμα από ιστορική άποψη σημεία του (εξαντλημένου) βιβλίου Η τυραννία της υγείας του άγγλου γενικού παθολόγου Michael Fitzpatrick, στο οποίο αναφερθήκαμε χτες. Τα μέλη της ένωσης φίλων της καραντίνας έχουν βέβαια τους δικούς τους «psycho» λόγους για τις επιλογές τους· όπως και τα κράτη έχουν επίσης τους δικούς τους σχεδιασμούς βιοπολιτικής, που κρατάνε για λογαριασμό των αφεντικών. Συνεπώς το να αναφέρεται κανείς στην ιστορία είναι χρήσιμο μόνο σ’ εκείνους κι εκείνες που θέλουν να βάλουν το κάθε φορά «παρόν» στην ιστορική του διάσταση, έτσι ώστε να το αντιληφθούν όχι εμπειρίστικα, αποσπασματικά, συγκινησιακά.

… Η κουλτούρα του φόβου υπήρχε πριν από την 11η Σεπτεμβρίου, αλλά ενισχύθηκε σημαντικά από τα τύπου Αποκαλύψεως γεγονότα εκείνης της ημέρας. Σε μια αποτρόπαιη διαλεκτική, ανασφαλείς κυβερνήσεις εξέδωσαν δημόσιες προειδοποιήσεις για βιολογικό πόλεμο και εκκλήσεις επαγρύπνησης προς τις μάζες, οι οποίες ήδη αγωνιούσαν έντονα, επηρεασμένες από προηγούμενες φοβίες που συνδέονταν με διάφορους περιβαλλοντικούς κινδύνους για την υγεία.

Στους πρώτους μήνες του 2003, μερικές χιλιάδες κρούσματα μιας άγνωστης λοίμωσης του στήθους από ιό εξαπλώθηκαν στη Νοτιοανατολική Ασία. Αυτό ήταν το «σοβαρό, οξύ αναπνευστικό σύνδρομο» – το SARS. Χάρη στην ευγενή συνδρομή των αεροπορικών ταξιδιών, μερικές εκατοντάδες κρούσματα εμφανίστηκαν στον Καναδά, ορισμένα στην Αυστραλία και μια δράκα έφτασε στη Βρετανία. Επειδή κανείς δεν γνώριζε πολλά για το SARS, αυτό προσέφερε μια λευκή οθόνη πάνω στην οποία ο κόσμος μπορούσε να προβάλει τους φόβους του. Φαινόταν να μεταδίδεται άμεσα, δια της στενής επαφής, αλλά ποιός θα μπορούσε να αποκλείσει μια πιο επικίνδυνη, αεροπορικά μεταφερόμενη μόλυνση; Το ποσοστό θανάτων ήταν μόνο 4% – αλλά θα μπορούσε άραγε η λοίμωξη να γίνει πιο θανατηφόρα; Στο κάτω κάτω, δεν υπήρχε ούτε θεραπεία ούτε εμβόλιο. Θα μπορούσε να αποδειχθεί απλώς άλλη μια αρρώστια σαν τη γρίπη – αλλά τι θα γινόταν αν ήταν σαν την επιδημία γρίπης του 1918, η οποία σκότωσε 40 εκατομμύρια ανθρώπους; Το SARS δεν ήταν βέβαια σαν το AIDS, αλλά αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να αποδειχθεί ακόμα χειρότερο;

Μολονότι η επιδημία του SARS υποχώρησε γοργά, αφού προκάλεσε λιγότερους από 300 θανάτους, ο πανικός του SARS είχε παγκόσμιο αντίκτυπο. Τηλεοπτικές εικόνες από ανθρώπους που περπατούσαν σε ασιατικές πόλεις φορώντας (παντελώς άχρηστες) προστατευτικές μάσκες έδιναν την εντύπωση ότι ολόκληρες κοινωνίες βρίσκονταν σε κίνδυνο. Ο τρόμος γκρέμισε την οικονομία της Ανατολικής Ασίας και προκάλσε περαιτέρω ζημιές στις διεθνείς αεροπορικές εταιρείες, οι οποίες ακόμη παρέπαιαν μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Μεγάλες πόλεις, όπως το Χονγκ Κονγκ και το Πεκίνο, είχαν παραλύσει για εβδομάδες και το Τορόντο τέθηκε προσωρινά σε καραντίνα…

Αν αυτό είναι μια ανάμνηση απ’ το όχι μακρινό παρελθόν, για την ακρίβεια μια στιγμή της γενεαλογίας της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας που έφτασε πια σε ένα επίπεδο καπιταλιστικής «ωριμότητας» το 2020, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ένας απ’ τους βασικότερους βαρβαρο-νεωτερισμούς (σε σχέση με προηγούμενες ανάλογες τρομοεκστρατείες) ήταν η «κοινή δεξαμενή» και τα θανατόμετρα. Όντως, εκείνο που τελικά απoδείκνυε σχετικά γρήγορα την πλαστότητα ή και την δολιότητα προηγούμενων «υγιεινιστικών έκτακτων αναγκών» ήταν ο μικρός αριθμός των νεκρών· σε σχέση με την Αποκάλυψη που αναγγελόταν, τα πτώματα με τα πολλά μηδενικά, το μέτρο του Αρμαγεδώνα που ήταν ΠΑΝΤΑ η γρίπη του 1918…

Ο απάνθρωπος τρόπος με τον οποίο μεταχειρίστηκαν τώρα σχεδόν όλα τα κράτη τους νεκρούς, η ωμότητα με την οποία παραδέχτηκαν οι «ειδικοί» ότι δεν ξέρουν από τι πεθαίνουν οι άνθρωποι αλλά είναι τελικά βολικό να τους χρεώνουν στον covid-19 (επειδή αυτό το περιθώριο τους το άφησε ο Π.Ο.Υ., ως εάν η ιατρική ηθική και δεοντολογία αλλάζει ανάλογα με τα κέφια κάποιων γραφειοκρατών και των χρηματοδοτών τους), η ένταση της προβολής αριθμών / κηδειόχαρτων, η προβοκάτσια της διαρκώς αυξανόμενης αριθμητικής των «κρουσμάτων» (που εμφανίζονταν, σχεδόν, σαν μισο-θάνατος), η δημιουργική λογιστική θανάτου με δυο λόγια, ήταν πράγματι υπερόπλα μαζικής διανοητικής και ηθικής καταστροφής.

Ουσιαστικά, η προστασία των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων ή/και ατόμων απ’ τον covid-19 ήταν μια πρακτικά σχετικά εύκολη υπόθεση, που δεν θα βοηθούσε σε τίποτα τους μαζικούς κοινωνικούς, ιδεολογικούς, οικονομικούς, τεχνολογικούς και θεσμικούς μετασχηματισμούς που είχαν γίνει επείγοντες στο μεγαλύτερο μέρος του καπιταλιστικού βορρά. Ο covid-19 θα είχε περάσει σχεδόν απαρατήρητος, αυτό είναι πια απόλυτα βέβαιο, αν η φροντίδα δινόταν σε όσους είχαν πράγματι κάποιο κίνδυνο.

Απ’ την ανάποδη μεριά όμως η μεγαλύτερη και η πιο επικίνδυνη μόλυνση απ’ την οποία είχαμε καθήκον να προφυλαχτούμε, ειδικά σαν σύγχρονη εργατική τάξη, ήταν κοινωνική: η ανανέωση της τρομολαγνείας με υγιεινιστικό περιτύλιγμα – που σε προηγούμενες περιπτώσεις είχε κάνει μεν κάποια βήματα, δεν είχε όμως σημαντικά πρακτικά αποτελέσματα.

Πρακτικά και συστηματικά, εδώ και 20 χρόνια, ο καπιταλισμός προχωράει (και νικάει) μέσα από διαδοχικά κύματα τρομο-παραγωγής για μαζική κατανάλωση…

Η τυραννία της ιδεολογίας

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Το ερώτημα γιατί η κοινωνική αριστερά (με την ευρεία ιστορική έννοια) έφαγε ή και ενίσχυσε την κατασταλτική, πραξικοπηματική «γραμμή» των κρατών και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος, και γιατί αφέθηκε όλο το πεδίο ελεύθερο σε ακροδεξιές, εθνικιστικές φράξιες να εμφανιστούν σαν «υπερασπιστές της ελευθερίας», θα έπρεπε να στοιχειώνει· αν υπήρχε, φυσικά, το ελάχιστο περιθώριο ειλικρινούς αυτοκριτικής. Μια απ’ τις σημαντικές πολιτικές διαστάσεις των πραξικοπημάτων ήταν ότι σε πολλά κράτη (με την εξαίρεση, πιθανά, του γερμανικού) αυτό που διεθνώς ονομάζεται liberal αριστερά (υποστηρικτές ατομικών δικαιωμάτων, κλπ) όχι μόνο έκανε κυριολεκτικά γαργάρα την ξετσίπωτη υπερφαλάγγιση του τυπικού συντάγματος και την διαμόρφωση μιας νέας εκδοχής πραγματικού συντάγματος σε βάρος, ουσιαστικά, των πληβείων και της σύγχρονης εργατικής τάξης· αλλά συχνά επεδίωκε ακόμα σκληρότερη καταστολή, υψηλότερα πρόστιμα για τις «παραβιάσεις των απαγορεύσεων», περισσότερη αστυνομία στους δρόμους, κλπ. Η περίπτωση της Καταλωνίας είναι χαρακτηριστική αλλά όχι μοναδική.

Γιατί έγινε έτσι; Το ζήτημα μας απασχολεί και θα μας απασχολήσει και στη συνέχεια, αφού άλλωστε η τρομοεκστρατεία δεν έχει τελειώσει (μόνο έχει αλλάξει φάση). Ο Fitzpatrick, στον πρόλογο του βιβλίου του, κάνει μια σύντομη αναφορά, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί σαν ένας απ’ τους οδοδείκτες για την σημερινή αθλιότητα:

… Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η πολιτική και το ιατρικό επάγγελμα ήταν διακριτές και ξεχωριστές σφαίρες. Ορισμένοι γιατροί ήταν πολιτικά ενεργοί, αλλά ανέπτυσσαν αυτές τις δραστηριότητες σε κόμματα, καμπάνιες και οργανώσεις ανεξάρτητες από το ιατρικό έργο τους. Αναμφίβολα η πολιτική τους άποψη επηρέαζε τον τρόπο άσκησης του επαγγέλματός τους, αλλά οι περισσότεροι ασθενείς δύσκολα θα ήξεραν πού να τοποθετήσουν το γιατρό τους στο πολιτικό φάσμα.

Έκτοτε, η συστηματική κυβερνητική παρέμβαση στη φροντίδα της υγείας διέβρωσε τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ πολιτικής και ιατρικής, αλλάζοντας ουσιαστικά το περιεχόμενο της άσκησης της ιατρικής και δημιουργώντας νέους διαχωρισμούς στις τάξεις των γιατρών. Κατ’ αυτό τον τρόπο, π.χ., το σχίσμα ανάμεσα στους δημόσιους και ιδιώτες γενικούς γιατρούς, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, αντικατόπτριζε αόριστα κομματικό-πολιτικές προτιμήσεις, όπως και τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην άσκηση της ιατρικής σε προάστια και την επαρχία από την μια μεριά και σε κεντρικές αστικές περιοχές από την άλλη.

Αποθαρρυμένοι από τη γενικότερη παραίτηση της αριστεράς, οι ριζοσπάστες γιατροί έστρεψαν τις ελπίδες τους στους τόπους εργασίας τους και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο να εφαρμοστεί η θεματολογία των προγραμμάτων της προαγωγής της υγείας και της πρόληψης των ασθενειών, καθώς και στο να καταστεί αυτή η προσέγγιση δημοφιλής μεταξύ των νεότερων γιατρών. Επιτρέποντας στους εαυτούς τους μια περιστασιακή αναλαμπή ανησυχίας για το χαρακτήρα θυματοποίησης που είχαν οι επίσημες προσπάθειες για αλλαγή του τρόπου ζωής, οι πρώην ριζοσπάστες καθησύχαζαν τους εαυτούς τους με τον ευσεβή πόθο ότι ήταν ακόμη εφικτό να μετατρέψουν τα φύκια της προαγωγής της καταναγκαστικής υγείας στις μεταξωτές κορδέλες της ενδυνάμωσης της κοινότητας…

Βέβαια ο Fitzpatrick αναφέρεται στην αγγλία, σ’ ένα καπιταλιστικό κράτος που είχε δημόσιο σύστημα υγείας· ενώ το ελλαδιστάν είναι η περίπτωση που «υποτίθεται» πως έχει κάτι τέτοιο. Επιπλέον, όπως θα δείξουμε στο επερχόμενο Cyborg 18, οι μετασχηματισμοί του τι είναι ιατρική (και υγεία) υπήρξαν δυναμικοί, ειδικά τα τελευταία 30 – 40 χρόνια.

Ωστόσο είναι γεγονός ότι εκτός απ’ την υπεράσπιση ενός «κλασσικού» σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου «δημόσιου συστήματος υγείας» (περισσότερες προσλήψεις, μεγαλύτερες χρηματοδοτήσεις…) η κοινωνική, liberal αριστερά εγκατέλειψε οποιαδήποτε ουσιαστική κριτική προσέγγιση και γύρισε (συνολικά μιλώντας) πολύ πιο πίσω απ’ τα κινήματα της μεγάλης διεθνούς ανταρσίας των ‘60s και ‘70s.

Έχοντας μείνει σαφώς παλιομοδίτικα κρατικίστικη στις αντιλήψεις της περί δημόσιας υγείας και θεωρώντας ότι αυτό είναι μια χαρά «οχυρό» απέναντι στο νεοφιλελεύθερο κράτος / κεφάλαιο, η ελληνική αριστερά επέλεξε (και δεν αναγκάστηκε!) να κλείνει τα μάτια σε οποιαδήποτε διάβρωση του δημόσιου συστήματος «απ’ τα κάτω» (π.χ. χρηματισμός χιλιάδων γιατρών απ’ τις φαρμακοβιομηχανίες) ή/και καθοδήγησή του «απ’ τα πάνω» (η διεθνής των big pharma + big tech…). Αυτό άφησε στους όποιους ντόπιους ριζοσπάστες γιατρούς σαν βασικό έως μοναδικό περιθώριο δημόσιας ηθικής την ατομική στάση του να μην δωροδοκούνται. Ωστόσο οι γενικές κατευθύνσεις και, κυρίως, η επιθετική ιατρικοποίηση της καθημερινής ζωής (δηλαδή η τεχνητή δημιουργία όλο και μεγαλύτερης ζήτησης υπηρεσιών υγείας) έμειναν στην άκρη, στα αζήτητα, εκτός ορίζοντα.

Έτσι, όταν η υγιεινιστική τρομοεκστρατεία εκκένωσε ουσιαστικά τα δημόσια νοσοκομεία, δυσκολεύοντας ή και καταστρέφοντας την υγεία εκείνων που τα χρειάζονται, το μόνο που διανοήθηκε να κάνει αυτή η αριστερά ήταν να χειροκροτάει τους «ήρωες γιατρούς» – μαζί με την δεξιά… Ήρωες ή όχι οι γιατροί, το μείζον, το σημαντικό ζήτημα που ξετυλιγόταν ήταν η αναδιάρθρωση – μέσα – απ’ – την – εκκένωση (στην πράξη την εκκένωση όλων των δημόσιων χώρων / χρόνων!) Εδώ ταιριάζει γάντι η παρατήρηση του Fitzpatrick για την τύφλα του να πιστεύει κανείς ότι θα μετατρέψει τα φύκια του υγιεινιστικού καταναγκασμού και της βίας του στον 21ο αιώνα, στην 4η βιομηχανική επανάσταση, σε μεταξωτές κορδέλες υπέρ της δημόσιας υγείας!

Λιβύη

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Χαμένος για χαμένος ο αγαπημένος του ελλαδιστάν «τζενεράλ» πριν κανά μήνα προσπάθησε να κάνει κάτι που θα ονομαζόταν πραξικόπημα αν στη λιβύη είχαν ισχύ οι κλασσικοί όροι περί «πολιτικής νομιμότητας». Ενώ, τυπικά, ο Haftar είναι απλά ο στρατηγός του «αυτοεξόριστου κοινοβουλίου της λιβύης» που έχει έδρα το Tobruk (τα περισσότερα μέλη του οποίου έχει διορίσει ο ίδιος ο Haftar…) και άρα, πάλι τυπικά, θα έπρεπε να υπακούει στις εντολές του, ο “τζενεράλ” ακύρωσε την όποια ύπαρξη αυτού του κοινοβουλίου, και αυτοανακηρύχτηκε “ηγέτης της λιβύης”.

Αν νικάς μπορείς να αυτοανακηρυχτείς ακόμα και αυτοκράτορας της Ρώμης (που λέει ο λόγος…) Αν χάνεις όμως δεν έχεις πολλά περιθώρια. Ο ηλικιωμένος εκπρόσωπος των ελληνικών συμφερόντων στο συνέδριο του Βερολίνου για την λιβύη (το θυμάστε; έγινε μόλις στις 19 του περασμένου Γενάρη!!!) δεν πρόκειται να δει τον εαυτό του στο θρόνο του άλλοτε πανίσχυρου Καντάφι, στην πρωτεύουσα Tripoli, όπως ονειρευόταν… (Θα είναι τυχερός αν επιζήσει σαν συνταξιούχος…).

Ελλείψει καλύτερης εναλλακτικής, το άστρο του συνομίλικου με τον «τζενεράλ» (76 χρονών) Aguilla Saleh Issa έχει αρχίσει να αναδύεται (μπορεί το ρημοδογκουβέρνο να προσπαθήσει να τον διπλαρώσει κι αυτόν…). Ο Issa είναι πρόεδρος αυτού του «κοινοβουλίου» που κατάργησε ο «τζενεράλ». Και αυτοσυστήνεται σαν «άνθρωπος της Μόσχας» – πράγμα που είναι στα όρια του βέβαιου. Εμφανίζεται σαν πιστός οπαδός της (ρωσικο-τουρκικής) ιδέας για μια συμφωνία κατάπαυσης του πυρός με τον Saraj (αυτή που δεν υπέγραψε ο Haftar τον περασμένο Γενάρη, αλλά τώρα, φυσικά, με πολύ χειρότερους όρους για το Tobruk).

Για να φανεί πόσο χάλια έχουν πάει τα πράγματα για το ρημαδογκουβέρνο, τον ιμπεριαλισμό που εκπροσωπεί και για τον αγαπημένο μας ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλα, την περασμένη Πέμπτη (ενόσω ο Saraj βρισκόταν στην Άγκυρα…) ο ρώσος υπ.εξ. Lavrov συναντήθηκε στη Μόσχα με δύο υψηλά ιστάμενους αξιωματούχους του … Saraj! Τον υπ.εξ. Mohammed Sayala και τον τουρκο-λίβυο επιχειρηματία Ahmed Omar Maiteeq, που είναι αντιπρόεδρος του «προεδρικού συμβουλίου» του Saraj. Επίσημα η συζήτηση ήταν για δουλειές – “μόλις σταθεροποιηθεί η κατάσταση” όπως δήλωσε ο Lavrov.

Όλα αυτά σημαίνουν ότι η στρατιωτική κατάρρευση του «τζενεράλ» και η «πολιτική συνταξιοδότησή» του είναι το κερασάκι της επιτάχυνσης των μεθοδεύσεων Άγκυρας, Μόσχας (αλλά και κάποιων ευρωπαίων συμμάχων τους) στη λιβύη. Μιλάμε για «ευρωπαίους συμμάχους» επειδή: α) η Ρώμη δεν μπορεί παρά να συμφωνεί με αυτές τις εξελίξεις· β) το Παρίσι, που υποστηρίζε τον Haftar, έχει αρκετό ρεαλισμό για να συμβιβαστεί και να επωφεληθεί απ’ αυτές· γ) το Βερολίνο, διακριτικά, συμφωνεί επίσης, για παραπάνω από έναν λόγους.

Αυτοί που έχουν μείνει απ’ έξω είναι … ο άξονας… Η Ουάσιγκτον (που τρέχει μπας και προλάβει να χωθεί, αν και ο τρόπος που διαθέτει, ο στρατιωτικός, είναι ο πιο ακατάλληλος πια), το Λονδίνο, και η Αθήνα… Υποψιαζόμαστε όμως ότι κανένας απ’ το «μπλοκ της Σύρτης» δεν στεναχωριέται για τις δυσκολίες του ψοφιοκουναβιστάν και των συμμάχων του στη Μεσόγειο…

Τι έχει απομείνει στο ελλαδιστάν; Χμμμ…. Τα εμιράτα. Αν δεν κάνουμε λάθος είναι απ’ τις πιο παλιές και γνωστές δυνάμεις της Μεσογείου… Ε;

Μια σύντομη δόση μνήμης απ’ τα ντόπια μεγαλεία της pro covid-19 εποχής εδώ:

Μένεις σπίτι;

Σάββατο 6 – Κυριακή 7 Ιούνη. Άντε και το αποφάσισες… Ή στο επέβαλλαν… Αλλά το σπίτι που μένει; Το ρισκάρεις; (Σε κάποια νορβηγική ακτή…)