Month: June 2020

Εμπρός σύμμαχοι!

Τετάρτη 10 Ιούνη. Είτε επειδή βρίσκονται σε πλήρη σύγχιση είτε επειδή βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία, οι εθνικοί δημαγωγοί προσπάθησαν να πουλήσουν την συμφωνία Αθήνας – Ρώμης σαν εναντίον του Saraj και του Erdogan. Ας θυμίσουμε λοιπόν στοιχειώδη πράγματα.

Πρώτον, η ιταλική πετρελαϊκή ENI έχει θεμελειωμένα και λειτουργικά συμφέροντα στη δυτική λιβύη, αυτήν που διοικεί ο Saraj· και τόσο η ΕΝΙ όσο και η Ρώμη είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένοι που μετά την μαλλιοκούβαρα υποχώρηση του φίλου των ελλήνων “τζενεράλ” έχει ξαναρχίσει η ροή πετρελαίου απ’ τα πηγάδια της ερήμου του λιβυκού νότου.

Δεύτερον, και πάλι στα δυτικά, στα σύνορα με την τυνησία, πάντα στην περιοχή ελέγχου του Saraj, έχουν εντοπιστεί πολύ μεγάλα κοιτάσματα φυσικού αερίου. Εκτός απ’ την ENI θα μπορούσε να πάρει μερίδιο και κάποια γαλλική εταιρεία – και το Παρίσι δεν θα θυσιάσει τον ρεαλισμό του για την περίπτωση.

Τρίτον: Η Ρώμη μάλλον θα πρέπει να ευχαριστεί την Άγκυρα που έσωσε τον Saraj και συνέβαλε στο να ξαναβρεθεί «πάνω στο άλογο». Φυσικά το να υπάρχουν τουρκικές βάσεις στη δυτική λιβύη δεν είναι ιταλικό όνειρο. Όμως αυτό που θα ήθελε αλλά δεν μπορούσε να κάνει το ιταλικό καθεστώς (να στείλει στρατιωτικές ενισχύσεις στον Saraj) το έκανε το τουρκικό. Και είχε αποτελέσματα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί σε κάποιον που ρίσκαρε τα οφέλη αν επιτύχει. Τα υπόλοιπα θα είναι συζητήσεις μεταξύ κρατών που έχουν κοντινά συμφέροντα.

Τέταρτον: Ακόμα και ο μεγάλος σύμμαχος, το ψοφιοκουναβιστάν, βρίσκεται σε σύγχιση σε ότι αφορά το λιβυκό πεδίο μάχης, στο οποίο έχασε χωρίς να προλάβει καν να πατήσει τις αρβύλες του. Η Ουάσιγκτον στηρίζει τον Saraj στο βαθμό που θεωρεί ότι η Μόσχα έχει βάλει πόδι στην Benghazi. Αλλά θέλει κάπως «να χωθεί», οπότε κουβεντιάζει και με το πρώην asset της cia, τον «τζενεράλ». (Αλλά αυτός είναι ήδη παρελθόν…).

Στην προσπάθειά της να «χωθεί» στη λιβύη με τον μόνο τρόπο που ξέρει, στρατιωτικά, η africom (η «αμερικανική διοίκηση αφρικής» – έτσι είναι οι αυτοκρατορίες: έχουν διοικήσεις για όλο τον κόσμο…) ανακοίνωσε πρόσφατα ότι σκοπεύει να παρκάρει στρατό στην τυνησία. Οι τυνήσιοι, τόσο το πόπολο όσο και ο νέος πρόεδρος, δεν βλέπουν καθόλου φιλικά την Ουάσιγκτον. Βλέπουν όμως φιλικά την Άγκυρα, σίγουρα η τυνησιακή μουσουλμανική αδελφότητα.

Την περασμένη Παρασκευή δύο «βομβιστές αυτοκτονίας» ανατινάχτηκαν κοντά στην αμερικανική πρεσβεία, στο κέντρο της Τύνιδας. Η πρεσβεία δεν έπαθε κάτι, αλλά η προειδοποίηση ήταν σαφέστατη. Κάτι απ’ την έκρηξη θα πρέπει να έφτασε ως το ελληνικό υπ.εξ….

Αν «σύμμαχοι» θεωρούνται εκείνοι των οποίων τα συμφέροντα συμπίπτουν ή βρίσκονται στο ίδιο μήκος κύματος, το ελλαδιστάν έχει ελαχιστότατους συμμάχους στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Βασικός παράγοντας γι’ αυτήν την αδυναμία είναι το νο 1 εθνικό κεφάλαιο: οι εφοπλιστές. Το να γίνεται δημαγωγική επίκληση πότε στην ε.ε., πότε στο Παρίσι, πότε στην Ουάσιγκτον και πότε στο Κάιρο είναι, απλά, φτηνή και κάποτε σπασμωδική προσπάθεια διατήρησης της εσωτερικής εθνικιστικής συνοχής. Και «κάλυψης» των συμμαχιών αυτών των αφεντικών.

Αυτά τα δεδομένα θα μπορούσαν να καθησυχάζουν τύπους σαν εμάς, σκληρά αντεθνικιστές και αντι-ιμπεριαλιστές αν… Αν δεν προέκυπτε απ’ την ιστορία του 20ου αιώνα (για να μην πάμε πιο πίσω) ότι είναι τέτοια η σχέση του νο 1 εθνικού κεφάλαιου με το «εθνικό κράτος» (και τους υποτελείς του) που επιτρέπει – και κάποτε τροφοδοτεί – τυχοδιωκτισμούς. Υπάρχουν κρίσιμες «ιδιαιτερότητες» στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ιστορία που εξηγούνται δυσοίωνα αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τα συμφέροντα των αφεντικών των θαλάσσιων μεταφορών (στο σύνολό τους) ΔΕΝ εδράζονται στην επικράτεια… Και κατά συνέπεια έχουν πολύ μεγάλο περιθώριο (πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι άλλα εθνικά αφεντικά) στο να αδιαφορούν γι’ αυτήν αν είναι να κάνουν τις δουλειές τους…

(Γι’ αυτά περισσότερα με άλλη ευκαιρία…)

Όχι το νερό!

Τετάρτη 10 Ιούνη. Η ιδέα του ρημαδογκουβέρνου να κάνει «σδιτ» την διαχείριση του «χοντρού» μέρους της ευδαπ είναι μια διαγώνια ιδιωτικοποίηση, που αργά ή γρήγορα θα φτάσει ως τις βρύσες και τα ποτήρια με την μορφή της τιμολόγησης του νερού. Το ρημαδογκουβέρνο θα βγάλει σε διαγωνισμό την διαχείριση, την λειτουργία και την συντήρηση όλων των υδροδοτικών υποδομών πριν το σημείο της κατεργασίας του πόσιμου νερού (πριν το φράγμα του Μαραθώνα;) που περιλαμβάνει τον Μόρνο, την Υλίκη, όλα τα φράγματα συγκέντρωσης νερού προς την Αθήνα, τους αγωγούς, κλπ. Ο διαγωνισμός τυπικά θα είναι μειοδοτικός. Αλλά είναι γνωστή η τεχνική αυτών των «μειοδοτικών διαγωνισμών» στην ελλάδα: οι φάκελοι είναι έτσι φτιαγμένοι ώστε εκείνος που θα ζητήσει τα λιγότερα για να αναλάβει το έργο να μπορεί στη συνέχεια να «ανακαλύπτει» παραλήψεις του φακέλου, ζητώντας επιπλέον χρηματοδότηση…

Λέμε ότι η ιδιωτικοποίηση είναι διαγώνια επειδή η κοινοπραξία που θα κερδίσει τον διαγωνισμό (θα περιλαμβάνει σίγουρα και ντόπιες κατασκευαστικές) δεν θα ορίζει η ίδια την τιμή κατανάλωσης. Αυτό θα το κάνει η ευδαπ (ως α.ε.). Αλλά όταν, σαν “μπροστινός”, θα προφασίζεται αυξημένα κόστη (την σδιτ δηλαδή…) ποιος θα θυμάται ότι η δουλειά «στήθηκε»;

Υπάρχουν και πιο άμεσες μορφές ιδιωτικοποίησης της ύδρευσης και της αποχέτευσης. Αλλά τουλάχιστον στην ευρώπη εγκαταλείπονται εδώ και χρόνια, επειδή οι (γενικά διάσημες) εταιρείες του εμπορίου νερού κάνουν πλιάτσικο σε βαθμό κακουργήματος. Το νερό είναι «ασυμπίεστο» εμπόρευμα: δεν μπορείς να το αντικαταστήσεις από κάτι άλλο. Είναι φυσικό μονοψώνιο…

Η ιδιωτικοποίηση τόσο της ευδαπ όσο και της ευαθ (Σαλονίκη) είναι ένα ζήτημα που παίζει εδώ και χρόνια. Ενδιαφέρονται «βαριά κανόνια». Η γαλλική Suez για παράδειγμα έχει ήδη ένα μικρό μέρος των μετοχών της ευαθ. Αυτά τα «βαριά κανόνια» αντιπροσωπεύονται από ντόπιες κατασκευαστικές, επίσης γνωστές. Καταλαβαίνουν και οι μεν και οι δε ότι πρέπει να κινηθούν «κυκλωτικά». Η σδιτ του ρημαδογκουβέρνου είναι συνέχεια επιλογών των φαιορόζ (που, φυσικά, σαν αντιπολίτευση παριστάνουν τους «αναμάρτητους»!) και είναι μια τέτοια «κυκλωτική» κίνηση.

Θα επανέλθουμε παρακολουθώντας την εξέλιξη. Προς το παρόν περισσότερα εδώ.

Το πολύ σπάνιο (και τα πολύ συνηθισμένα)

Τετάρτη 10 Ιούνη. Ήταν που ήταν στραβό το κλίμα (των τρομοκρατικών υγιεινιστικών επιχειρηματών) ήρθε η τεχνική διευθύντρια του Π.Ο.Υ. Maria Van Kerkhove και το αποτέλειωσε. Τι είπε προχτες (προκαλώντας έναν κάποιο χαμό) σε μια συνέντευξη τύπου; Αυτό:

…Έχουμε έναν αριθμό ερευνών από χώρες που κάνουν πολύ λεπτομερή ιχνηλάτηση επαφών. Παρακολουθούν τις ασυμπτωματικές περιπτώσεις, παρακολουθούν τις επαφές, και δεν βρίσκουν δευτερογενή μεταφορά του ιού. Είναι πολύ σπάνια…

Πανικός! Αν οι ασυμπτωματικοί «φορείς» δεν κολάνε άλλους, τότε πως στην ευχή θα νομιμοποιηθούν όλα όσα τα σοφά κράτη και οι σοφοί «ειδικοί» τους επέβαλαν εναντίον των πάντων, και, προφανώς, των δεκάδων, εκατοντάδων εκατομμυρίων που είναι ασυμπτωματικοί; Εκείνο το θρυλικό «μεγάλο ιικό φορτίο» των παιδιών – υγιεινομικές βόμβες πώς να ξεχαστεί και πώς να δικαιολογηθεί; Εκείνη η εφεύρεση όπου οι κοινωνικές σχέσεις είναι απλά μια ασυμπτωματική αλυσίδα μεταφοράς του τσαχπίνη που στο τέλος θα πετύχει και θα ξεκάνει κάποιον ηλικιωμένο επιβαρυμένο μ’ άλλα σοβαρά προβλήματα πως θα δικαιολογηθεί;

Παρά την θυμωμένη αντίδραση που προκάλεσαν αυτές οι δηλώσεις στους ειδικούς των πραξικοπημάτων η Van Kerkhove επανήλθε χτες επιμένοντας:

…Συνολικές μελέτες μετάδοσης από ασυμπτωματικά άτομα είναι δύσκολο να γίνουν, αλλά τα διαθέσιμα στοιχεία από την ιχνηλάτηση επαφών που έχουν συγκεντρωθεί από διάφορα κράτη μέλη του π.ο.υ. δείχνουν ότι τα ασυμπτωματικά άτομα είναι αρκετά πιο απίθανο να μεταφέρουν τον ιό σε σχέση με αυτούς που εμφανίζουν συμπτώματα. Αναφερόμουν σε λίγες μελέτες, δύο ή τρεις. Δεν αναφέρθηκα στην πολιτική του π.ο.υ….

Τι έχει συμβεί, και τι προκύπτει τώρα; Όπως θυμάστε εξ αρχής τα τεστ ήταν πολύ λίγα (και όχι ιδιαίτερα ακριβή), πράγμα που σήμαινε ότι στην ουσία χρησιμοποιούνταν μόνο για όσους έφταναν στην πόρτα των νοσοκομείων, ήταν δηλαδή μέτριες έως σοβαρές περιπτώσεις. Οι ασυμπτωματικοί έμειναν στην συντριπτική τους πλειοψηφία αφανείς, αόρατοι, αφού δεν υπήρχε κανένας τρόπος να εντοπιστούν.

Η θεωρία ότι παρ’ όλα αυτά οι ασυμπτωματικοί “κολλάνε” τους άλλους φτιάχτηκε στο πόδι, και χωρίς κανένα στοιχείο. Βόλευε, επειδή ενοχοποιούσε τους πάντες, άρα “νομιμοποιούσε” την κατ’ οίκον φυλάκιση των πάντων. Για έναν ιό που διαπιστωμένα περνάει απ’ το αναπνευστικό σύστημα (μύτη ή στόμα), κατεβαίνει τον φάρυγγα για να καταλήξει (αν επιζήσει εν τω μεταξύ…) στα πνευμόνια, η μετάδοση – χωρίς – συμπτώματα δεν ήταν απλά ακροβασία. Ήταν ενέσεις βλακείας! Πώς βγαίνει ο ιός απ’ το σώμα του φορέα αν αυτός δεν φταρνιστεί ή δεν βήξει; Έλα ντε;!;! Άρχισε η κατασκευή ενός παρανοϊκού “σκηνικού”, όπου ο ιός επιζούσε παντού, κολλούσε από παντού, και τα λοιπά και τα λοιπά – αυτά ενώ ήταν γνωστό ότι μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο μέσω αέρα, όπως συμβαίνει με τις γρίπες.

Όλη η κατασκευή της μεταδοτικότητας ήταν αυθαίρετη, δεν είχε καμμία σχέση με “επιστήμη” (είχε όμως μεγάλη σχέση με κρατικές πολιτικές…), και φυσικά δεν είχε σοβαρές έρευνες πίσω της. Επειδή οι αιρετικοί (π.χ. ο δυσφημισμένος τελικά στο ελλαδιστάν Ιωαννίδης) το ήξεραν αυτό – της δουλειάς είναι! – ζητούσαν απ’ την αρχή αυτό το απλό: αφού τα τεστ είναι περιορισμένα σε αριθμό, ας γίνεται μια σωστή δειγματοληπτική έρευνα, ας δημιουργηθεί δηλαδή ένα “σταθμισμένο δείγμα” του πληθυσμού, με κριτήρια ηλικίας, φύλου, φυλής, προβλημάτων υγείας κλπ, κι ας παρακολουθούμε την εξέλιξη της πορείας του covid-19 εκεί – ώστε να έχουμε μια καθαρή και εξελισσόμενη στο χρόνο αντίληψη για την αρρώστια…

Αυτό το τόσο απλό, λογικό, και απόλυτα συμβατό με την «επιστημοσύνη» δεν έγινε. Δεν έγινε πουθενά! Γιατί; Δεν υπήρξε καμμία εξήγηση, αφού κανένα απ’ τα «επιχειρήματα» της υγιεινιστικης τρομοεκστρατείας δεν μπορούσε να το βγάλει στην άκρη. Ούτε το «να σώσουμε τα νοσοκομεία μας», ούτε το «να ισοπεδώσουμε την καμπύλη», ούτε τίποτα άλλο δεν μπορούσε να απαντήσει στο απλό ερώτημα «γιατί δεν κάνουμε έρευνα σε σταθερά δείγματα»; Απλά η πρόταση θάφτηκε δημαγωγικά…

Δεν έγινε επειδή θα αποδείκνυε αυτό που προκύπτει τώρα, εκ των υστέρων. Ό,τι, δηλαδή, αν δεν έχει κάποιος τα μίνιμουμ συμπτώματα (βήχα, φτάρνισμα) αυτός ο τσαχπίνης ΔΕΝ μεταδίδεται!!! Όμως αυτό δεν βόλευε καθόλου! Γιατί θα έδειχνε εκείνο που ήταν σαφές απ’ την αρχή: ότι πρόκειται για μια ήπια επιδημία που χτυπάει κυρίως τους ήδη βεβαρυμένους οργανισμούς· άρα αυτοί είναι που πρέπει να προστατευτούν κοινωνικά και ιατρικά…

Έγιναν τα ακριβώς αντίθετα. Πέρα απ’ τα πραξικοπήματα, το βίαιο σπρώξιμο σε ακόμα πιο εντατική ψηφιακή μεσολάβηση της καθημερινής ζωής, οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (: οι ηλικιωμένοι με προβλήματα υγείας) αποδεκατίστηκαν. Σε μικρότερο βαθμό απ’ τις επιπλοκές του covid-19. Κυρίως απ’ την συστηματική εγκατάλειψή τους απ’ τα συστήματα υγείας αν δεν μπορούσαν να δηλώσουν “covid positive”, απ’ τα ιατρικά λάθη και από τα θεραπευτικά πειράματα που γίνονταν…

Πολιτικές, ιατρικές και κοινωνικές ευθύνες

Τετάρτη 10 Ιούνη. Οι ένοχοι της τρομοεκστρατείας φρικάρουν όταν η αποκάλυψη έρχεται όχι από κάτω, όχι από «αιρετικούς», αλλά απο οργανισμούς που χρησιμοποίησαν συστηματικά για να επιβληθούν. Φυσικά ο π.ο.υ. είναι πολύ βρώμικη ιστορία. Απλά, λόγω της σύνθεσης της γραφειοκρατίας του, συμβαίνει κι εκεί, πότε πότε, αυτό που μπορεί να συναντήσει κανείς κι αλλού: πετάγεται κάποιος και λέει κάτι που δεν ταιριάζει με την «γραμμή», ίσως από άγνοια κινδύνου…

Αυτό είναι απλά διασκεδαστικό για ‘μας πια. Εκείνο που είναι σοβαρό είναι η ηθελημένη τύφλα – μαζική και σκληροπυρηνική – που υποστήριξε ψέμματα που πουλιόνταν σαν «επιστημονικά επιχειρήματα», τρόμο που πουλιόταν σαν «ενδιαφέρον για την δημόσια υγεία», αποδιάρθρωση που πουλιόταν σαν «κοινωνική ευθύνη». Πρόκειται για ένα ιδεολογικό και ψυχοσυναισθηματικό «υλικό», μια μαζική πρώτη ύλη, που είναι αποτέλεσμα των δύο τελευταίων δεκαετιών νεοφιλελευθερισμού, καπιταλισμού, τεχνολογικών μεσολαβήσεων. Δεν υπήρχε πάντα. Είναι καινούργιος βόθρος. Είναι μια δι-πολική selfie συνθήκη, γενικευμένη και επιθετική, σε άπειρες ατομικές δόσεις και ελάχιστες παραλλαγές. Μια «στάση ζωής» που απ’ την μια είναι πνιγμένη στον εγωϊσμό και στο «ξέρω ‘γω» (έτσι, στο πόδι, τσιμπώντας από ‘δω κι απο ‘κει) και απ’ την άλλη όχι απλά βουλιάζει στις φοβίες της αλλά τις λατρεύει· και μισεί όποιον αμφισβητεί την «αλήθεια» τους.

Αυτήν την πρώτη ύλη επεξεργάστηκαν τ’ αφεντικά, και την μετέτρεψαν σε πολιτική υποστηρίξη υπέρ τους. Εδώ το «πολιτική υποστήριξη» δεν σημαίνει «ψήφο». Έχει το ουσιαστικό νόημα της λέξης «πολιτική»: διαμόρφωση του δημόσιου χώρου / χρόνου, των κατάλληλων συμπεριφορών, δοξασιών, συναινέσων, επιβολή των κατάλληλων νοημάτων, άσκηση της συκοφαντίας και της προβοκάτσιας, κλπ

Αυτό το μαζικό κοινωνικό υλικό, αυτή η πρώτη ύλη, δεν τσαλακώνεται με αποκαλύψεις του είδους της κυρα Van Kerkhove. Απλά μπορεί να αναδιπλωθεί εκεί που ξέρει, στον Σπουδαίο Εαυτό. Και να περιμένει την επόμενη ευκαιρία, για να “πάρει το αίμα του πίσω”…

Ευκαιρία που το ίδιο το σύστημα θα ξαναδώσει…

Οι σωτήρες

Τρίτη 9 Ιούνη. Όσοι / όσες δεν το έχετε καταλάβει προλαβαίνετε για λίγο ακόμα. Ένας απ’ τους βασικότερους λόγους (όχι, πάντως, ο μοναδικός) για τα πραξικοπήματα, τις απαγορεύσεις, την «συλλογική ευθύνη / τιμωρία», ήταν η παράταση της «γυροβολιάς» του covid-19 έτσι ώστε να προλάβουν οι φαρμακοβιομηχανίες να φτιάξουν και να μοσχοπουλήσουν ένα κάποιο εμβόλιο.

Οι πιο ένοχοι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές αυτής της επιχείρησης παριστάνουν βέβαια ότι – μέσω των πραξικοπημάτων – έσωσαν την ανθρωπότητα. Αυτή η παράσταση μπορεί να οφείλεται σε διάφορους παράγοντες. Αυτή η σφιγγοφωλιά, για παράδειγμα, που λέγεται «imperial college» του Λονδίνου, το παραμάγαζο του Ferguson και του κυρ Βασίλη του Άρχοντα Θυρών και Παραθύρων, διατείνεται ότι οι καθολικές απαγορεύσεις μπορεί να έσωσαν (στην ευρώπη) 3,1 εκατομμύρια ζωές. Πρόκειται για ένα ίδρυμα διάσημο για την ακρίβεια των προβλέψεών του: βάζει δεδομένα στις μηχανές και παίρνει συμπεράσματα. Όπως παρατήρησε κάποιος πικρόχολα για την περίπτωση imperial college: όταν βάζεις σκουπίδια στους αλγόριθμούς σου, σκουπίδια θα βγάλεις…

Το σχήμα που παρουσίασε η έρευνα αυτού του εαυγούς ιδρύματος θυμίζει το αντίστοιχο που παρουσίασε μια ελληνική μελετητική ομάδα, περί τον ντόπιο αρχι-ιερέα (την δείξαμε πριν λίγες ημέρες): με το που εφαρμόζονται οι απαγορεύσεις του να υπάρχεις με έναν κοινωνικό τρόπο, η μολυσματικότητα (ο ρυθμός μετάδοσης του covid-19) καταρρέει κάτω απ’ το “1”… Οπότε σώζονται εκατομμύρια ζωές… (Καταρρέει μεν, αλλά αυτό μένει κρατικό μυστικό: δεν λέγεται σε κανέναν, για να μην πάρουν τα μυαλά αέρα….) Ένα απ’ τα υπόλοιπα μυστικά αυτών των σχημάτων / ερευνών είναι ότι (για να δικαιολογήσουν τις απαγορεύσεις) ΔΕΝ στηρίζονται σε ισοδύναμες και ανάλογες αναζητήσεις κρουσμάτων μέσω τεστ πριν και μετά. Κάνουν «εκτιμήσεις» των κρουσμάτων…

Και μόνο η υπογραφή του «imperial college» βρωμάει. Αν είσαι απ’ τους βασικούς ηθικούς («επιστημονικούς») αυτουργούς του θανάτου άγνωστου αριθμού ανθρώπων επειδή πετάχτηκαν έξω απ’ το θρυλικό NHS λόγω τρόμου και απαγορεύσεων, αν είσαι serial killer με «επιστημονικό πρόσωπο» δηλαδή, προφανώς και θα παραστήσεις τον αθώο. Και τον ωφέλιμο για τους υπηκόους. Άλλωστε οι υπηρεσίες σου θα ξαναχρειαστούν…

Υπάρχουν όμως κι άλλες σχετικές έρευνες. Που δεν έχουν την κορώνα του “imperial” στην υπογραφή τους. Το κακό για τους απατεώνες είναι ότι τέτοιες έρευνες έχουν γίνει αρκετές, σε διάφορα μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανόμενης της Wuhan. Και δείχνουν όλες το ίδιο πράγμα.

Η πιο κάτω είναι από ομάδα υπό την διεύθυνση του Simon Wood, απ’ το πρωτοκλασσάτο πανεπιστήμιο του Bristol. Και δείχνει (κόκκινη γραμμή) ότι ο ρυθμός φονικής μετάδοσης του covid-19 στην αγγλία και την ουαλλία κορυφώθηκε 5 ημέρες πριν την καθολική απαγόρευση· και έκτοτε μειωνόταν ραγδαία, πριν το lockdown. Συνέχισε μετά, αλλά το συμπέρασμα και αυτής της έρευνας είναι ότι η καθολική απαγόρευση είχε τελικά αμελητέα επίδραση. Δύο άλλοι παράγοντες ήταν που έπαιξαν ρόλο. Πρώτον ο φυσικός κύκλος της ίωσης, που σε συνάρτηση με τον χρόνο παρουσιάζει τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά με εκείνα της εποχιακής γρίπης. Και δεύτερον τα εθελοντικά μέτρα προστασίας που είχαν προηγηθεί – ήταν αρκετά.

Θα πει κάποιος: και γιατί να πάρουμε τοις μετρητοίς τον κυρ Wood και όχι κοτζάμ imperial; Ενδεχομένως για έναν απλό λόγο: γιατί η προηγούμενη «έρευνα» αυτού του διάσημου καταστήματος μιλούσε για εκατομμύρια νεκρούς· αλλά δεν δόθηκε ποτέ στην «επιστημονική κοινότητα» για να ελεγχθεί ως προς την μεθοδολογία και την ακρίβειά της. Και όταν κάποιος τερατολογεί για να επιβάλει ένα πραξικόπημα (του οποίου τις απαγορεύσεις γράφει στη συνέχεια στα genitals του, όπως ο κυρ Ferguson) προφανέστατα έχει κάποιο δόλο.

Απ’ την άλλη μεριά βέβαια όποιοι έχουν αγαπήσει τους τρόμους τους μπορούν να χαρακτηρίσουν αυτό το τελευταίο imperial «αν δεν είχαν γίνει οι αποκλεισμοί τότε…» μετριοπαθές. Γιατί να σώθηκαν μόνο 3 εκατομμύρια ευρωπαίοι και όχι 30;

Much better!

Οι σαμποτέρ

Τρίτη 9 Ιούνη. Το σωτήριο, δυτικής προέλευσης, εμβόλιο ήταν λοιπόν ένα απ’ τα βασικά κίνητρα της θρυλικής «ισοπέδωσης της καμπύλης». Κι αυτό για έναν σαφή, ιστορικό λόγο: την προηγούμενη φορά που κάποιες big pharma μοσχοπούλησαν ένα (αντιγριππικό) φάρμακο, το tamiflu, ήταν άχρηστο και καθυστερημένο. Και έγινε ένας σχετικά μεγάλος σάλος στον δυτικό κόσμο. Δεν πήγε κανένας φυλακή όπως θα έπρεπε· δημιουργήθηκε όμως ένα πανάκριβα πληρωμένο αλλά και δακτυλοδειχτούμενο προηγούμενο, όπου οι φαρμακοβιομηχανίες τζιράρουν τρελά ακόμα και στον αέρα του φόβου… (Ήταν και ο νυν αρχι-ιερέας ανακατεμένος σ’ εκείνο το deal, στην ελληνική εκδοχή του, σαν «ειδικός σύμβουλος» – όλοι το ξέρουν. Στοιχειώδης εντιμότητα θα του επέβαλε, με λερωμένη την φωλιά του, να μην ξαναπαίξει τον ίδιο ρόλο… Ψιλά γράμματα…).

Φαίνεται όμως ότι αυτή η τωρινή επιχείρηση μπορεί να μην πηγαίνει κατ’ ευχήν. Πρώτον, επειδή ο κύκλος της μετάδοσης του covid-19 ολοκληρώθηκε εν πολλοίς στην ευρώπη, παρά τις όποιες εκβιασμένες καθυστερήσεις και τα φρεναρίσματα της κοινωνικής αποξένωσης. Δεύτερον επειδή ένα τμήμα των πρωτοκοσμικών πληθυσμών (συμπεριλαμβανομένων, δυστυχώς, διάφορων μόνιμα «πυροβολημένων» που αξιοποιούνται κατάλληλα…) αντιδρά ήδη στην προοπτική ενός υποχρεωτικού εμβολιασμού που θα είναι – το λιγότερο – άχρηστος ξανά. (Η απειλή περί «δεύτερου κύματος» είναι όλο και περισσότερο ένα πραξικοπηματικό «μετα-πραξικόπημα». Θα εξηγήσουμε εν καιρώ…) Και τρίτον επειδή έγινε αυτή η «κακή κέντα»: ο τσαχπίνης covid-19 έσκασε πρώτα στην κίνα, εξασφαλίζοντας ένα χρονικό προβάδισμα τουλάχιστον 1,5 μήνα στις κινεζικές έρευνες για το όποιο αντίδοτο.

Μπορεί κανείς να βγάλει μισό συμπέρασμα γι’ αυτήν την αγωνία των δυτικών big pharma + big tech + big insu μην χάσουν τελικά το πολλά billion dollars στοίχημά τους, απ’ τα λεγόμενα ενός δεξιού αμερικάνου γερουσιαστή ονόματι Rick Scott, που συνεντευξιάστηκε την περασμένη Κυριακή στο bbc. Είναι φασιστόμουτρο και σινο-μάχος· δηλαδή ο κατάλληλος άνθρωπος για να αποκαλύψει ότι:

…Η κίνα προσπαθεί να μπλοκάρει την ανάπτυξη ενός εμβολίου για τον covid-19 στη δύση… Η κίνα δεν θα χαρεί καθόλου αν οι ηπα και η αγγλία το βρουν πρώτες. Κι αν αυτή το βρει πρώτη δεν πρόκειται να το μοιραστεί….

Πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς το πως μπορεί η κίνα (ή οποιοσδήποτε άλλος) να εμποδίσει τις δυτικές big pharma στις έρευνές τους· οι ίδιες δεν έχουν καν καταγγείλει κάτι τέτοιο δημόσια. Είναι ευκολότερο να υποθέσει την αγωνία, που μπορεί να είναι και μισοβεβαιότητα, ότι οι κινέζοι «ειδικοί» είναι πιο μπροστά στην τελική ευθεία των δοκιμών. Και κάτι επιπλέον: ότι ψάχνουν ένα εμβόλιο φιλικό στη μέση διεθνή κοινωνική εμπειρία εμβολιασμού, ένα συμβατικό εμβόλιο· κι όχι τον βιοτεχνολογικό “φραγκεστάιν” στον οποίο έχει ακουμπήσει τα όνειρά του το βιο-πληροφορικο-ασφαλίστικο σύμπλεγμα: mRNA…

Απ’ αυτή την άποψη ο Scott μπορεί να είναι ένα «παιδί για τα θελήματα» της προπαγάνδας του συμπλέγματος: αν χάσουμε θα εντείνουμε τον πόλεμο κατά του Πεκίνου…

Detroit riot, 1967

Τρίτη 9 Ιούνη. Η καθολική «συμπαράσταση» στις αμερικανικές διαδηλώσεις για την δολοφονία του G. Floyd, που προβάλλεται σαν ένα παγκόσμιο φαινόμενο, έχει κάτι πολύ επιφανειακό – κατά την ταπεινή μας γνώμη. Ειδικά η γονυκλισία είναι τόσο εύκολη κίνηση (στα όρια της διαφημιστικής ατάκας…) ώστε αναρωτιέται κανείς αν όλοι αυτοί που τώρα δείχνουν έστω κι έτσι μια κάποια «ευαισθησία» έχουν ποτέ ασχοληθεί με τον διαρκή πόλεμο στους αμερικανικούς δρόμους, τον θεσμικό, νομοθετημένο ρατσισμό του αμερικάνικου συμπλέγματος της ασφάλειας, την κατάσταση στις αμερικανικές φυλακές – και την αποτυχία / ήττα / ενσωμάτωση αντιρατσιστικών κινημάτων πολύ πιο συνταρακτικών τόσο για την αμερικανική όσο και την παγκόσμια ιστορία.

Το 2020 ανήκει στον 21ο αιώνα, και οι τωρινές αντιδράσεις κουβαλάνε επάνω τους ανεξίτηλα, είτε το καταλαβαίνουν οι διαδηλωτές είτε όχι, την Ιστορία τους. Το σχετικά καινούργιο στοιχείο δεν είναι το ψόφιο κουνάβι το ίδιο· ούτε καν οι σωματοφύλακές του. Είναι μάλλον η ανανεωμένη σκλήρυνση των «λευκών προτεσταντών» αμερικάνων, που εκδηλώνεται και με πολλούς άλλους τρόπους πέρα απ’ τον ρατσισμό· εν μέρει παρακμιακά, κρισιακά, και σαν γενικό πνεύμα επιθετικά. Αυτό το τμήμα της πολυεθνικής αμερικανικής κοινωνίας, νοιώθοντας ότι πληθυσμιακά και πολιτιστικά γίνεται σταδιακά μειοψηφία, επιλέγει (και στην περίπτωση του ψόφιου κουναβιού καταφέρνει να εκλέξει) πολιτικές βιτρίνες που υπηρετούν την εσωτερική πόλωση· με την ελπίδα ότι θα επιβληθεί δια της βίας (συχνά πυροβολεί και στο ψαχνό…). Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε. Πριν το ψόφιο κουνάβι είχε εμφανιστεί ένα “tea party”, με πιο γνωστή περσόνα την Sarah Palin. Ενώ οι εκατοντάδες χιλιάδες αμερικάνοι hard core “ευαγγελιστές” είναι φασίστες διεθνούς βεληνεκούς…

Αν οι διαδηλώσεις στις ηπα είναι, ουσιαστικά, εναντίον αυτού του “κοινωνικού υποκειμένου” (και όχι μόνο εναντίον της αστυνομικής βαρβαρότητας), αυτό είναι πράγματι καινούργιο στοιχείο – που φυσικά κανείς δεν θα τολμήσει να υποδείξει. Σαν αντικαταστολή πάντως και σαν αντιρατσισμός πρόκειται μάλλον για εκδηλώσεις αδυναμίας.

Ένα μέτρο της ιστορίας: οι χρονιές 1967 και 1968 έχουν να επιδείξουν μια πολύ πιο σκληρή σύγκρουση. Ένα μόνο γεγονός, η εξέγερση στο Ντητρόιτ τον Ιούλιο του 1967, θα ήταν αρκετό για να θυμίσει ότι αυτό που λέγεται Ιστορία είναι πράγματι πολύ βαρύ.

Η εξέγερση στο Ντητρόιτ, κυρίως των αφρο-αμερικάνων εργατών της πόλης, ξεκίνησε τα χαράματα της Κυριακής 23 Ιούλη (του 1967) όταν η αστυνομία έκανε ντου σ’ ένα παράνομο ξενυχτάδικο μπαρ. Για την καταστολή της ο κυβερνήτης του Μίτσιγκαν κινητοποίησε την εθνοφρουρά. Δεν ήταν αρκετή. Ο τότε αμερικάνος πρόεδρος Lindon Johnson έστειλε το τακτικό στρατό, την 82η και την 101η μεραρχία πεζοναυτών – είναι οι ίδιες που απειλούσε ότι θα έριχνε στους δρόμους της Ουάσιγκτον τώρα το ψόφιο κουνάβι.

Η εξέγερση κράτησε 5 μερόνυχτα. Όταν τελικά ο στρατός και η αστυνομία κατάφεραν να ανακαταλάβουν το κέντρο της πόλης είχαν δολοφονήσει 43 άτομα, είχαν τραυματήσει 1.189, και είχαν κάνει πάνω από 7.200 συλλήψεις. Επιπλέον πάνω από 2.000 κτίρια είχαν πυρποληθεί.

Ακόμα και ο πιο ανίδεος καταλαβαίνει ότι τόσο αίμα δείχνει πόλεμο, χωρίς εισαγωγικά. Ωστόσο ο αγώνας των αφροαμερικάνων δεν υποχώρησε. Οργανώθηκε καλύτερα, πολιτικοποιήθηκε πιο συγκεκριμένα, και συνέχισε τα επόμενα χρόνια.

Ξέρουμε την εύκολη απάντηση: άλλο τότε άλλο τώρα. Πράγματι. Όμως το παρελθόν ρίχνει το δικό του φως στο παρόν· ειδικά όταν τα συνθήματα αφορούν τα ίδια ζητήματα….

(φωτογραφία: Τεθωρακισμένο και πυροσβεστική σε δρόμο του Ντητρόιτ – στο «καυτό καλοκαίρι» του 1967…)

Φίλος; Ναι. Σύμμαχος; Ναι.

Τρίτη 9 Ιούνη. Ελπίδα; Μάλλον όχι. Ο χασάπης του Καΐρου Sisi έχει τα δικά του προβλήματα με την άτακτη υποχώρηση του «τζενεράλ» στη λιβύη. Έχει ωστόσο και κάποιες δυνατότητες.

Το κυριότερο πρόβλημα της αιγυπτιακής χούντας είναι το ότι είναι χούντα. Μια αιματοβαμμένη χούντα σε βάρος των πάντων που διαφωνούν μαζί της, οπωσδήποτε όμως και της μουσουλμανικής αδελφότητας. Το κύκλωμα του Sisi (στο οποίο συμπεριλαμβάνονται και οι βαθύπλουτοι αιγύπτιοι) τρέμει με την πιθανότητα η μουσουλμανική αδελφότητα, που έχει πολύ μεγάλη επιρροή μεταξύ των αιγύπτιων πληβείων αλλά και μικροαστών (όπου «μικροαστός» στην αίγυπτο συνήθως σημαίνει λίγο πάνω απ’ το όριο επιβίωσης…) να εξεγερθεί, έχοντας αυτή τη φορά μαζί της και ένα τμήμα του στρατού.

Η βασική επένδυση της αιγυπτιακής χούντας στον «τζενεράλ» ήταν και είναι ότι στην απέναντι μεριά, στον συνασπισμό που στηρίζει τον Saraj, βρίσκεται και το λιβυκό τμήμα της μουσουλμανικής αδελφότητας. Δεν είναι τόσο ισχυρό από μόνο του· έχει ισχυροποιηθεί όμως απ’ την στρατιωτική εμπλοκή της Άγκυρας. Η οποία, δεν είναι κρυφό, υποστηρίζει και την αιγυπτιακή μουσουλμανική αδελφότητα…

Σε τι μπορεί να ελπίζει ο Sisi μετά το ξεδίπλωμα της ρωσο-τουρκικής τακτικής στο λιβυκό πεδίο μάχης; Αν αυτή η τακτική συνεπάγεται μια άτυπη μεν αλλά σταθερή μοιρασιά του λιβυκού εδάφους (η δύση και η πρωτεύουσα στον Saraj, η ανατολή με την Benghazi στους διαδόχους τους Haftar) θα μπορούσε να είναι σίγουρος για τα σύνορά του. Όχι, όμως, και για την επιρροή της νίκης Saraj – Erdogan στην υπόδουλη μουσουλμανική αδελφότητα εντός αιγύπτου. Αυτό την ώρα που και στο τυνησιακό καθεστώς η μουσουλμανική αδελφότητα είναι το μεγαλύτερο (κυβερνητικό) κόμμα.

Πριν 3 μέρες ο Sisi υποδέχτηκε τον σαν βρεγμένη γάτα «τζενεράλ» στο Κάιρο – και μαστόρεψε μια «πρωτοβουλία της αιγύπτου για την ειρήνευση στη λιβύη», προκειμένου να τον σώσει. Εννοείται ότι ο Saraj την απέρριψε: βρίσκεται έξω απ’ την Σύρτη, και έχει σημασία να ανακαταληφθεί αυτή η πόλη. Aυτό επειδή «παραχωρήθηκε» κατά κάποιον τρόπο στον Haftar, προκειμένου να υπογράψει την συμφωνία που πρότειναν οι Putin και Erdogan τον περασμένο Γενάρη. Ο «τζενεράλ» τότε νόμιζε ότι είναι παντοδύναμος, έβγαλε γλώσσα στον Putin – συνεπώς η Σύρτη πρέπει να επιστραφεί.

Την «πρωτοβουλία» του Sisi την απέρριψε όμως και κάποιος ακόμα: η ε.ε. Βρίσκεται εκτός των κατευθύνσεων της «διαδικασίας του Βερολίνου» δηλώθηκε – και το Βερολίνο δεν έχει καμμία συμπάθεια για τον δικτάτορα του Καΐρου…

Φήμες θέλουν τον Sisi να μετακινεί στρατό στα αιγυπτιο-λιβυκά σύνορα. Μήπως σκοπεύει να αντιμετωπίσει ο ίδιος τον τουρκικό στρατό, τους μισθοφόρους του, και τους λίβυους του Saraj; Το να ρισκάρει ο αρχιχουντικός έναν απευθείας πόλεμο με το τουρκικό καθεστώς σε λιβυκό έδαφος μπορεί να ευχαριστούσε τους έλληνες φίλους του, αλλά είναι μια πάρα πολύ κακή ιδέα. Όπως πολύ κακή ιδέα είναι να εκτεθεί τόσο πολύ υπέρ του «τζενεράλ» την ώρα που οι μισθοφόροι της ρωσικής wagner group φεύγουν απ’ τα «μέτωπα», έχοντας πάρει σχετικές οδηγίες απ’ το ρωσικό υπ.εξ.

Το πιο λογικό είναι να υπογραφτεί μια εκεχειρία αφού πρώτα ο Saraj πάρει πίσω την Σύρτη. Όσο για τα εσωτερικά προβλήματα του Καΐρου; Η αιγυπτιακή χούντα αργά ή γρήγορα θα βουλιάξει. Είναι τέτοια η βία και η καταστολή που ασκεί ώστε δεν έχει άλλο μέλλον. Η ανατροπή (και τελικα η δολοφονία) του πρώτου αυθεντικά εκλεγμένου προέδρου της αιγύπτου, του Morsi, στοιχειώνει πάντα…

Μπορεί να αργούν οι αιγύπτιοι πληβείοι. Αλλά όταν επαναστατούν ξέρουν να το κάνουν καλά!