Month: May 2019

Η κατασκευή του ηγέτη 4

Κυριακή 19 Μάη. Ο “ηγέτης” του ενός απ’ τους δύο πόλους του εθνικού διπολισμού φτιάχνεται, λοιπόν, με τον κατάλληλο τρόπο. Πατερναλιστής και γενναιόδωρος στις παροχές του στους “πολλούς”· αλλά και κολακευμένος απ’ τις χάρες της μπουρζουαζίας όταν τις χρειάζεται· συστηματικός ψεύτης (ιδανικό προσόν!) με χαριτωμένο τρόπο (έχει σημασία ο τρόπος!) αλλά και κατά φαντασίαν “οραματιστής”· και με τον Βελουχιώτη και με τον Ιερώνυμο· και χαλί για την Ουάσιγκτον (ο κύριος Pyatt πρέπει να είναι ενθουσιασμένος!) αλλά και «για την ευρώπη των λαών»… Κλπ κλπ.

Δεν φτάνει, όμως, η κατασκευή του «ηγέτη». Πρέπει να κατασκευαστεί κι ένα κόμμα στα μέτρα του. Γίνεται κι αυτό, πολύ πιο γρήγορα απ’ την εθνική Κορίνθου – Πατρών! Δεν είναι «αριστερό» με την παλιά, χρεωκοπημένη έννοια. Είναι «τσιπρικό», ακτινοβολεί δηλαδή τις (δήθεν) «πολυσυλλεκτικές» ικανότητες του «ηγέτη». Φυσικά, ακόμα, προς το παρόν, αυτό το κόμμα μοιάζει να είναι ο συ.ριζ.α. του 2012 μείον τις απώλειες του 2015. Αλλοίμονο σ’ αυτούς που το κύμα της ιστορικής διαλεκτικής τους ανέβασε κάνοντάς τους καλοπληρωμένους βουλευτές και υπουργούς του «πασοκ ΒΒ+» (όπως σχολίασε ένας πονηρίδης) μόνο για να τους ξεράσει όταν πια δεν θα χρειάζονται στο «τσιπρόκ Α»!

Απ’ την απόμακρη, περιθωριακή θέση που βρίσκεται η ασταμάτητη μηχανή, όλα αυτά είναι χαριτωμένα και αηδιαστικά ταυτόχρονα – αλλά είναι η πραγματικότητα. Αφόρητη αλλά πραγματική. Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν πέσει με τα μούτρα (κάποιοι επί πληρωμή) στην αναγόμωση εκείνου που πριν λίγα μόνο χρόνια οι «ειδικοί» έλεγαν ότι έχει τελειώσει οριστικά: του καθεστωτικού διπολισμού των βιτρινών. Προφανώς καταλαβαίνουν τα συμφέροντά τους, όπως πάντα…

Με γειά λοιπόν!

Διαδήλωση 18 Μάη

Η ερώτηση είναι απλή:

Με ποιούς είσαι; Με τους διαδηλωτές μιας υπόθεσης απελευθέρωσης ή με τους στρατόμπατσους που τους δολοφονούν;

Όποιος δεν είναι με τους πρώτους είναι με τους δεύτερους.

Η ερώτηση είναι απλή:

Με ποιούς είσαι; Με τους παλαιστίνιους διαδηλωτές της απελευθέρωσής τους ή με τους ισραηλινούς στρατόμπατσους που τους δολοφονούν;

Οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ την ξερή, με δυο λέξεις απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση είναι βρώμικη προσπάθεια συσκότισης και κοροϊδίας. Τα “συνδικαλιστικά” ξεφτιλίκια, του είδους “πετάω την μπάλα όσο πιο μακριά γίνεται” είναι διάτρητα.

Οι φανεροί και κρυφοί οπαδοί των ισραηλινών στρατόμπατσων, είναι επίσης οπαδοί του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου· και είναι φασίστες – τελεία και παύλα.

Η σημερινή διαδήλωση είναι και αντιφασιστική· χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Πως να οξύνεις μια αναμέτρηση που είναι όλο και λιγότερο “οικονομική”

Σάββατο 18 Μάη. Σε μια κίνηση που σύμφωνα με την άποψη κάποιων «ειδικών» μπορεί να αποδειχθεί αυτοκαταστροφική, το ψόφιο κουνάβι υπέγραψε χτες την πλήρη απαγόρευση (χωρίς ειδική άδεια…) οποιασδήποτε εξαγωγής αμερικανικών τεχνολογικών εξαρτημάτων προς την κινεζική Huawei· και ταυτόχρονα την πλήρη απαγόρευση εισαγωγής προϊόντων της Huawei στις ηπα…

Αν το δεύτερο μπορεί να θεωρηθεί «προσπάθεια οικονομικού γονατίσματος» (με επιχείρημα την «ασφάλεια των ηπα») το πρώτο γίνεται με την ελπίδα ότι χωρίς τα μικροτσίπ που εισάγει η Huawei απ’ τις ηπα θα «κλατάρει» – επιτρέποντας στις αμερικανικές εταιρείες 5G να την προλάβουν. Είναι έτσι όμως;

Η αμερικανική Qualcomm θεωρείται «πρώτης γραμμής» στην κατασκευή μικροτσίπ για κινητά, και πρώτη στον κόσμο σ’ αυτήν την κατηγορία. Όμως το 65% των εσόδων της προέρχεται απ’ τις πωλήσεις της στην κίνα (και στην Huawei) – έσοδα που τώρα θα πρέπει να ξεχάσει… Απ’ την άλλη μεριά οι πωλήσεις της Huawei στις ηπα είναι μόνο το 6,6% του τζίρου της (έναντι 51,6% απ’ την κινεζική αγορά, 28,4% απ’ την ευρώπη, την μέση ανατολή και την αφρική, και 11,4% απ’ την ασία).

Εν τω μεταξύ η Huawei έχει μια θυγατρική στην κίνα, ονόματι HiSilicon, που ανακοίνωσε χτες (σχεδόν ταυτόχρονα με τις ψοφιοκουναβικές απαγορεύσεις…) πως οι τεχνικοί της προετοιμάζονταν μυστικά εδώ και χρόνια για την στιγμή που η μητρική θα αποκλειόταν απ’ την τεχνολογική αγορά των ηπα, σε εξαρτήματα –συμπεριλαμβανόμενων των μικροτσίπ. Η HiSilicon είναι μεν γνωστή για την κατασκευή μικροτσίπ, αλλά ήταν άγνωστο ότι έχει σχεδιάσει και είναι σε θέση να φτιάξει τέτοια για 5G κινητά. Η διαβεβαιώση της HiSilicon έχει προκαλέσει έκπληξη, αφού κανείς δεν ξέρει ούτε τις τεχνολογικές ούτε τις παραγωγικές της δυνατότητες (συμπεριλαμβανομένου του outsourcing της παραγωγής).

Είτε αυτή η εξέλιξη είναι ακριβής είτε όχι, τα αμερικανικά πανηγύρια ότι «υπογράφτηκε η θανατική καταδίκη της Huawei» είναι το λιγότερο γελοία: θα ήταν δυνατόν ο «κεντρικά ελεγχόμενος» κινεζικός καπιταλισμός να μην έχει συναίσθηση του πόσο μακριά θα προσπαθήσει να πάει η Ουάσιγκτον; Όχι. Το ψοφιοκουναβιστάν πάσχει απο σύνδρομο μεγαλείου, υποτιμώντας τους πάντες – κι αυτό το ξέρουν οι πάντες, και μερικοί ακόμα…

Το πραγματικό ζήτημα για την Huawei και όχι μόνον αυτήν δεν είναι το ενδεχόμενο τεχνολογικού «κλαταρίσματος» αλλά ο αποκλεισμός απ’ την αμερικανική αγορά. Το πραγματικό πρόβλημα για τις αμερικανικές εταιρείες (θα) είναι ο αποκλεισμός τους απ’ την 4πλάσιου μεγέθους κινεζική αγορά!

Σ’ αυτού του είδους τον πόλεμο η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να τραβήξει (με το ζόρι, με απειλές κλπ) και την ε.ε.: να ακολουθήσει την δική της γραμμή, στερώντας απ’ τις κινεζικές επιχειρήσεις και την ευρωπαϊκή αγορά. Η ε.ε. (και σίγουρα τα μεγαλύτερα κράτη / μέλη) έχουν τους δικούς τους λόγους να αρνηθούν· δεν ξέρουμε ωστόσο σε ποιο βαθμό μπορούν να περιφρουρήσουν τις αποφάσεις τους απέναντι στις αμερικανικές «τιμωρίες». Είναι προφανές όμως ότι το project europe «λαχανιάζει» απ’ τον αμερικανικό πόλεμο: υπάρχει ήδη η απαγόρευση αγοράς υδρογονανθράκων απ’ το ιράν, η απαγόρευση επενδύσεων εκεί, και φυσικά οι κυρώσεις κατά της Μόσχας…

Το βλέμμα του “δράκου”

Σάββατο 18 Μάη. Εν τω μεταξύ το κ.κ. κίνας συνεχίζει την εκστρατεία εθνικής ενότητας. Σε χθεσινό τους άρθρο οι «global times» αναφέρεται μεταξύ άλλων:

… Οι ηπα έχουν εγκαταλείψει εντελώς τις εμπορικές αρχές και αδιαφορούν για το νόμο. Η βαρβαρική τους συμπεριφορά απέναντι στην Huawei μέσα απ’ την χρήση της διοικητικής εξουσίας μπορεί να θεωρηθεί σαν κήρυξη πολέμου στην κίνα στο οικονομικό και τεχνολογικό πεδίο. Είναι καιρός ο κινεζικός λαός να εγκαταλείψει τις ψευδαισθήσεις του. Οι συμβιβασμοί δεν οδηγούν τις ηπα σε καλή θέληση.

Πρέπει με αποφασιστικότητα να αναμετρηθούμε με τα διαβολικά χαρακτηριστικά που έχουν ενσωματωθεί στις ηπα. Παραμένοντας προσηλωμένη στο άνοιγμα, η κίνα θα πρέπει να βελτιωθεί στην αντιμετώπιση των ηπα.

Σ’ αυτή τη μάχη εναντίον των ηπα, απ’ την μια μεριά θα πρέπει να σεβόμαστε την διεθνή νομοθεσία και να λαμβάνουμε υπόψη την γενική τάση των κινεζικών μεταρρυθμίσεων και του ανοίγματος. Απ’ την άλλη μεριά, δεν θα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα ευγενείς ή να ανησυχούμε για την γνώμη της Δύσης. Οποιοδήποτε μέτρο που μπορεί να δαγκώσει τις ηπα χωρίς να βλάπτει την κίνα πρέπει να υιοθετηθεί…

Σαφές…

Ο πυρήνας των μπλοκ

Σάββατο 18 Μάη. Την ίδια ημέρα, χτες, βρισκόταν στο Πεκίνο ο ιρανός υπ.εξ. Javad Zarif. Ο Zarif βρίσκεται σε «τουρνέ» στην ασία (πέρασε απ’ το Νέο Δελχί, μετά το Πεκίνο θα πάει στο Τόκιο) με κατάληξη την Μόσχα, για να χαρτογραφήσει ξανά τις διεθνείς σχέσεις (συμπεριλαμβανόμενων των οικονομικών) της Τεχεράνης. Το Πεκίνο εισάγει ιρανικό πετρέλαιο, και έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν σκοπεύει να πειθαρχήσει στις αμερικανικές τιμωρίες… Δεν υπάρχει ωστόσο άλλος τρόπος μεταφοράς του στην κίνα εκτός απ’ τον θαλάσσιο. Κι εκεί ο αμερικάνικος στόλος μπορεί να μπλοκάρει τις μεταφορές.

Ανάλογα με το πόσο θα πιέσει το ψοφιοκουναβιστάν τις κινεζικές αγορές πετρελαίου απ’ το ιράν, δεν θα προστεθεί απλά ένα ακόμα «σημείο τριβής». Θα επιταχυνθούν και οι ανταποδόσεις των κτυπημάτων: το ψοφιοκουναβιστάν απλά οδηγεί ένα σπιράλ όξυνσης του οποίου το τέλος δεν ορίζει…

Και τα μυαλά στις κάμερες!

Σάββατο 18 Μάη. Περπατούσε, και είδε μπροστά του το πράσινο μπατσικό van με τις κάμερες «αναγνώρισης προσώπου». Σήκωσε την μπλούζα κρύβοντας την φάτσα του, έσκυψε, και επιτάχυνε να προσπεράσει…

Αμ δε. Η αγγλική μπατσαρία τον τσίμπισε. Άμα θέλω να κρύψω το προσωπό μου θα το κάνω, δεν θα ζητήσω άδεια είπε στον χωροφύλακα. Τα στοιχεία σας ήταν η απάντηση του οργάνου. Το πρόστιμο (90 λίρες) έπεσε…

Το λογισμικό «αναγνώρισης προσώπου» έχει μπει για τα καλά στην υπηρεσία της αγγλικής δημόσιας τάξης. Τα βανάκια με τις κάμερες την στήνουν σε πολυσύχναστους δρόμους και σκανάρουν τους διαβάτες στο σωρό – και χωρίς να τους ζητούν την άδεια. Υποτίθεται ότι κάνουν «διασταυρώσεις» με φωτογραφίες «διωκόμενων». Το συγκεκριμένο κόλπο πρωτομπήκε σε εφαρμογή στον τελικό του champions league στο Κάρντιφ, το 2017. Το αποτέλεσμα ήταν μια θεαματική αποτυχία: 2000 άτομα ταυτοποιήθηκαν λανθασμένα σαν «wanted»…

Αλλά ούτε η αστυνομία και ο έλεγχος ούτε η τεχνολογία τους σταματούν από τέτοια λάθη. Υπάρχει πάντα η υπόσχεση «βελτίωσης» (γιατί να μην υπάρχει; τσάμπα είναι!) – και ένα ψόφιο …«συγγνώμη για την ενόχληση»…

Υπάρχουν ζητήματα «δικαιωμάτων»; Ακόμα κι αν η απάντηση είναι «ναι», θα χρειαστεί πολύ μεγάλος κόπος για να φρενάρει, αν φρενάρει, το γενικευμένο πανοπτικό. Εν τω μεταξύ οι κάθε είδους βάσεις «δεδομένων προσώπων» θα έχουν απογειωθεί.

Κάμερες, κάμερες, κάμερες παντού…

(φωτογραφία: Μήπως είσαι οπαδός του niqab;)

Europe 1

Παρασκευή 17 Μάη. Η αδυναμία του project europe να σταθεί σαν ενιαίο μπλοκ μέσα στις οξυνόμενες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις είναι ολοφάνερη – και, ταυτόχρονα, προς δόξα της καθεστωτικής πολιτικής (σαν τεχνικής της εξουσίας) έξω από οποιαδήποτε συζήτηση ενόψει της «ετυμηγορίας του λαού». Των «λαών» σωστότερα…

Παρότι το project europe έχει διαμορφώσει ένα πυκνό πλέγμα νόμων και θεσμών «οικονομικού περιεχομένου» απ’ το οποίο ούτε η βρετανική αλαζονεία δεν μπορεί να βγει χωρίς να υποστεί σοβαρές απώλειες, αυτό που λέγεται «πολιτική ολοκλήρωση», δηλαδή η διαμόρφωση μιας πολιτικο-οικονομικής ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, έχει καθηλωθεί εδώ και χρόνια. Και είναι αδύνατο να προχωρήσει μέσα στις συνθήκες «πίεσης από παντού», καθώς ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος εξελίσσεται.

Η αυξανόμενη «επιρροή» των εθνικοφασιστικορατσιστικών απόψεων στους «λαούς» είναι, κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής, μάλλον το αποτέλεσμα της αποτυχίας της πιο δυναμικής φράξιας των ευρωαφεντικών πριν πάνω από 10 χρόνια παρά η ξαφνική αιτία μιας μελλοντικής «ευρωκρίσης». Η “ευρώπη των λαών” (δηλαδή η “ευρώπη του εργασιακού ντάμπινγκ”) ήταν πάντα αυτό που η μεγάλη πλειοψηφία των αφεντικών ήθελε. Η ιστορική στιγμή που αντιστοιχούσε σε μια γρήγορη προώθηση της πολιτικής ολοκλήρωσης του project europe ήταν (πάντα κατά τη γνώμη μας) η δεκαετία 1995 – 2005. Η πιο κρίσιμη στιγμή εκείνο το διάστημα ήταν η διαμόρφωση της «ευρωπαϊκής συνταγματικής συνθήκης» – και η απόρριψή της βασικά απ’ το εθνικιστικό γαλλικό κεφάλαιο και τους κοινωνικούς λακέδες του (μέσω δημοψηφίσματος). Το “ευρωσύνταγμα” ήταν πρόωρο ή ένα πραξικοπηματικό εγχείρημα εκ μέρους των πιο διορατικών μερίδων των ευρω-αφεντικών, ειδικά μετά από όσα έκανε η Ουάσιγκτον σε βάρος του project europe το 2003 – οπότε λογικά απέτυχε; Κάθε απάντηση δεκτή…

Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι μια πολιτικά ενοποιημένη ομοσπονδιακή ευρώπη θα ήταν ένας υπολογίσιμος ιμπεριαλιστικός πόλος σ’ αυτήν την συγκυρία. Όμως δεν υπάρχει επίσης καμμία αμφιβολία ότι τα επιμέρους ευρωπαϊκά κράτη ήταν και παραμένουν ιμπεριαλιστικά «από μόνα τους». Τόσο εκτός όσο και εντός συνόρων. Όσοι «ανακουφίστηκαν» απ’ την αποτυχία της πολιτικής ενοποίησης του project europe το 2005 βρίσκονται τώρα αμήχανοι μπροστά στην ενδυνάμωση των ευρωπαϊκών εθνικισμών / φασισμών, που είναι το πιο βολικό (αν και ότι το μοναδικό) όχημα των εθνικών ιμπεριαλισμών.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε μια ιμπεριαλιστικά ενιαία ευρώπη (που δεν υπάρχει, αυτό είναι ολοφάνερο) και στους ευρωπαϊκούς εθνικούς ιμπεριαλισμούς (που υπάρχουν και παραϋπάρχουν); Στο βαθμό που αυτοί οι τελευταίοι είναι αδύναμοι στο να προχωρήσουν «με εθνική ανεξαρτησία» μέσα στο παγκόσμιο τεραίν του οξυνόμενου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού ανάμεσα σε μεγέθη σαν τις ηπα, την κίνα και την ρωσία, θα επιλέξουν τις συμμαχίες τους με κάποια απ’ αυτά τα κράτη…

Υπάρχει περίπτωση, μ’ αυτόν τον τρόπο, να δημιουργηθούν πολεμικές εντάσεις και στην γηραιά ήπειρο; Θεωρητικά δεν θα πρέπει κανείς να το αποκλείσει… Το σίγουρο είναι πως (αν κάτι τέτοιο συμβεί στη διάρκεια του 4ου παγκόμιου) δεν θα είναι το ευρωπαϊκό έδαφος το μέρος όπου θα αναλαμβάνονται οι κεντρικές πρωτοβουλίες, όπως έγινε στον 1ο και στον 2ο….

Ήδη μοιάζει περισσότερο σαν εκείνη η περιοχή του πρώτου κόσμου που «αντανακλούν» οι ευρύτερες αναμετρήσεις – και καθόλου το κέντρο του πλανήτη…

Europe 2

Παρασκευή 17 Μάη. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα σχολιάσουν οπωσδήποτε το ότι κάμποσα εκατομμύρια υπηκόων 28 κρατών μελών του project europe, εν έτει 2019, πήγαν να ψηφίσουν σε κάτι που ονομάζεται “ευρωεκλογές”, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία τους ψήφισε για οτιδήποτε άλλο εκτός από “ευρωπαϊκά ζητήματα”. Παρότι, για παράδειγμα, υπάρχουν “ιδεοπολιτικές” συγγένειες μεταξύ των εθνικών κομμάτων δεν υπάρχουν ενιαία ευρωπαϊκά κόμματα με ευρωπαϊκά προγράμματα – μετά από τόσες δεκαετίες. Δεν υπάρχουν καν μαζικές αντάρτικες εργατικές “διεθνείς” με αξιώσεις σοβαρής κριτικής. Και οι “ιδεοπολιτικές” συγγένειες έχουν πάντα εθνικές σημαίες στις καμπούρες τους. Έτσι ώστε ανάμεσα, για παράδειγμα, στη γερμανική και στη γαλλική σοσιαλδημοκρατία το σημαντικότερο σε μια σειρά ζητημάτων είναι το “γερμανική” και το “γαλλική” – και όχι το “σοσιαλδημοκρατία”.

Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της οικονομικής όσμωσης με πολιτικό (σαν τεχνική της εξουσίας) κατακερματισμό στο project europe είναι ότι δεν διαμορφώθηκε έγκαιρα μια ευρωπαϊκή εργατική / ταξική συνείδηση, απόλυτα εχθρική όχι στον καπιταλισμό γενικά αλλά (και) ειδικά απέναντι στο «εργασιακό ντάμπινγκ» εντός (και, άρα, εκτός) ε.ε. Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο ότι οι φασίστες μπορούν να εμφανίζονται σαν «φίλοι του λαού», με άλλη τιμή εργατοώρας εδώ και με άλλη εκεί. Αλλά και ότι ανεμίζοντας την «εθνική ανωτερότητα / αποκλειστικότητα» των εργατών εδώ κι εκεί, μπορούν όλο και πιο εύκολα να πετάνε τους μετανάστες / πρόσφυγες στη θάλασσα. Και, από δίπλα, να εγγυώνται τον παροξυσμό της εκμετάλλευσης της νέας εργατικής τάξης μέσα στα σύνορά τους. Η αυστρία είναι ο φάρος. Ο Σαλβίνι και κάθε παρόμοιός του είναι αυθεντικό γέννημα του ενδοευρωπαϊκού ντάμπινγκ.

Αυτό είναι μέρος του 4ου παγκόσμιου πολέμου, απ’ όποια μεριά κι αν το δει κανείς. Έτσι ώστε να αποδεικνύεται πως η βαρβαρότητα της «ευρώπης φρούριο» δεν έγκειται, τελικά, στην πολιτική / καπιταλιστική ενοποίησή της που δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά στο αντίθετο: στο γεγονός, δηλαδή, ότι κάθε κράτος / κοινωνία, απ’ το ελλαδιστάν ως τη γαλλία, απ’ την ουγγαρία ως τη δανία και απ’ την πολωνία ως την ιταλία, μπορεί να εμφανίζεται σαν “συνοριακό” και να ανεμίζει τις εθνικιστικές του σημαίες εμφανιζόμενο σαν «προστάτης» μιας πολιτικά ανύπαρκτης ευρώπης, σε βάρος της πραγματικά πολυεθνικής ευρωπαϊκής εργατικής τάξης.

Europe 3

Παρασκευή 17 Μάη. Υπήρξε (ή υπάρχει ακόμα) μια εργατική θεωρητική και πρακτική κριτική στάση στο project europe; Κατά την άποψή μας ναι, υπήρχε και υπάρχει. Με μία κρίσιμη προϋπόθεση: ότι δεν υποκαθιστά (στο όνομα οποιασδήποτε «εθνικής ανεξαρτησίας» με οποιοδήποτε «επαναστατικό περιτύλιγμα») την εκπροσώπηση των συμφερόντων των μικροαστών και των πιο καθυστερημένων τμημάτων των «εθνικών» κεφαλαίων! Η εργατική στάση, σαν έκφραση της συνείδησης της θέσης της τάξης μας, είναι εξ ορισμού global, universal – και ξέρει καλά να μην μπερδεύεται με τις εκφάνσεις του όποιου «διεθνισμού των αφεντικών», όπως κι αν εκφράζεται αυτός. Ξέρει καλά, για παράδειγμα, ότι πρέπει να επιτίθεται διαρκώς στα όποια σύνορα που αποκόβουν την γεωγραφική / πολιτική / πολιτισμική συνέχεια της ηπείρου απ’ την εργατική αφρική ή/και την μέση Ανατολή… Κι άρα ξέρει να είναι αντι-ιμπεριαλιστική…

Λέμε «ξέρει καλά»… Ξέρει; Εκ των πραγμάτων προκύπτει ότι εγκαταλείποντας το ταξικό της μίσος η τάξη μας ξέχασε τα πάντα. Για παράδειγμα η ελευθερία της εργατικής κίνησης, μ’ άλλα λόγια η καταστροφή των συνόρων και των «εθνικών χειραγωγήσεων» και κατακερματισμών, ήταν πάντα συμφέρον της τάξης μας· όχι των αφεντικών όπως με μανία προπαγανδίζουν τα φερέφωνα του συστήματος. Ο νεοφιλελευθερισμός και οι οπαδοί του, κήρυκες της «ελευθερίας», δεν παρέλειψαν τυχαία απ’ τα δόγματά τους την ελευθερία κίνησης των εργατών. Ούτε τυχαία στέλνουν τις στρατοαστυνομίες τους να φυλάνε τα σύνορα…

Ακόμα περισσότερο η παγκόσμια κυκλοφορία της εμπειρίας των αγώνων ήταν και είναι ο δικός μας πλούτος: ο διεθνισμός του προλεταριάτου πάντα, πάντα, πάντα, ήταν ο τρομακτικός εχθρός της «παγκοσμιοποίησης» του κεφάλαιου. Δεν ήταν κατά λάθος η πολεμική ιαχή «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» (απέναντι στο κεφάλαιο που μόνο σαν παγκόσμια συνθήκη μπορεί να κυριαρχεί) – ούτε ήταν τυχαίο πως αυτή ένωση γινόταν πρακτικά «απ’ τα κάτω» ήδη απ’ τον 19ο αιώνα: στην απεργία των ναυτεργατών της Μπονμπάι συμπαραστέκονταν οι ναυτεργάτες του Λίβερπουλ – και το ανάποδο…

Εκεί που ο ιταλός, ο έλληνας ή ο ολλανδός εργάτης συναντά τον σύριο ή τον αφγανό εργάτη ο πραγματικός κίνδυνος δεν είναι η ξενέρωτη «πολιτισμική ανοχή». Αλλά η εκπαίδευση του πρωτοκοσμικού απ’ τον Άλλο πάνω στην βίαιη global πραγματικότητα του κεφάλαιου· η συνειδητοποίηση της παγκόσμιας αλυσίδας της εκμετάλλευσης και της κερδοφορίας. Τα αφεντικά βρέθηκαν ξανά και ξανά, ήδη απ’ τον 19ο αιώνα, μπροστά στην πολεμική έκρηξη αυτής της πολυεθνικής εργατικής σύντηξης / συνείδησης. Και έμαθαν να την ελέγχουν με διάφορους τρόπους.

Συνεπώς, η αυθεντικά εργατική κριτική στάση απέναντι στο project europe δεν θα μπορούσε να είναι το αν και πως αυτό θα προχωρήσει· αλλά “μόνο”, τόσο λίγο τόσο πολύ, το πως θα γίνει ταξικό βίωμα η ανταλλαγή και ο εμπλουτισμός των εργατικών αρνήσεων, μέσα και έξω απ’ το ευρωπαϊκό «φρούριο». Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είναι «ξένοι»! Είναι οι κυνηγημένοι προλεταριοποιημένοι του διπλανού «τμήματος» στο παγκόσμιο εργοστάσιο!! Το χειροπιαστό παράδειγμα το έδωσαν οι εργάτες μιας αμερικανικής βιομηχανίας που εξαγοράστηκε πριν χρόνια από μια ευρωπαϊκή εταιρεία. Δεν καταδέχτηκαν να «πάρουν θέση» ούτε υπέρ ούτε κατά της εξαγοράς… Απλά, κάνοντας μια προειδοποιητική απεργία, διεμήνυσαν στα νέα αφεντικά να μην τολμήσουν να επιδεινώσουν τις εργασιακές σχέσεις… Κι αυτό είναι το σωστό: δεν μας ενδιαφέρει η εθνικότητα των αφεντικών – πολεμάμε ενάντια στις σχέσεις εκμετάλλευσεις, χωρίς «εθνικές» υποχωρήσεις, παραχωρήσεις, συμβιβασμούς και συμψηφισμούς!

Λέμε (μάταια…;;) ότι τα εργατικά συμφέροντα ήταν και είναι άσχετα με τις επευφημίες είτε των «μέσα» είτε των «έξω» απ’ το project europe – επειδή (θα έπρεπε να) είναι πάντα και μόνο ενάντια την εκμετάλλευση / πειθάρχηση, με όποια μάσκα κι αν εμφανίζονται! Τα «μέσα» και τα «έξω» αφορούν σύνορα, άρα αφορούν τις εθνικές ή/και τις υπερεθνικές φράξιες των αφεντικών. Για μας, εμάς σαν «ντόπιους» εργάτες ή/και σαν «μετανάστες» εργάτες, δεν υπάρχει συνοριακό, «εθνικό» μέσα / έξω που να πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στις αρνήσεις μας. Στις σχέσεις εκμετάλλευσης το μόνο που ξέρουμε (στην αστραφτερή στιγμή της εργατικής συνείδησης) είναι η άρνηση στις καπιταλιστικές / κρατικές προσταγές.

Φυσικά οι εκπρόσωποι του μικροαστισμού κάνουν ό,τι μπορούν για να μας πείσουν ότι «μικρότερες» κρατικές εξουσίες είναι βολικότερες για τον ταξικό ανταγωνισμό! Ωιμέ! Τότε θα πρέπει η μάλτα είναι το ιδανικό της ταξικής πάλης, όπως άλλωστε και η νότια κύπρος – ενώ η γαλλία είναι χαμένη περίπτωση… Κι ας μην μιλήσουμε για τις ηπα ή, ακόμα χειρότερα, για την κίνα!!!

Απεριόριστη βλακεία του στυλ «το μικρό είναι πιο όμορφο»; Όχι. Δόλος! Αντί να οπλίσουμε την ταξική μας συνείδηση μέσα απ’ την άμεση ή έμμεση εμπειρία της διαρκούς κίνησης της εργατικής μας δύναμης, συνθηκολογήσαμε στο να μας κάνουν δούλους / εργάτες ασφαλτόστρωσης του δρόμου των εθνικο-φασιστών της ευρώπης!

Κι έτσι; Έτσι τα κοπάδια των υπηκόων, που δεν ενδιαφέρονται για το project europe σαν αντιστροφή, άρα σαν την δυνατότητα ενός εργατικού, διεθνιστικού πολέμου μεγάλης κλίμακας, θα πάνε να ψηφίσουν διαλέγοντας ανάμεσα σ’ έναν φασισμό / ιμπεριαλισμό τοις μετρητοίς, κι έναν φασισμό / ιμπεριαλισμό επί πιστώσει…

Η υπεράσπιση των συνόρων για το καλό της “εθνικής ανάπτυξης”ήταν πάντα και θα είναι πάντα αντιδραστική! Όποια επιχειρήματα κι αν επιστράτευε.

(φωτογραφίες: Όλες απ’ το φιλμ Europa, του Lars Von Trier, 1991)