Europe 2

Παρασκευή 17 Μάη. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα σχολιάσουν οπωσδήποτε το ότι κάμποσα εκατομμύρια υπηκόων 28 κρατών μελών του project europe, εν έτει 2019, πήγαν να ψηφίσουν σε κάτι που ονομάζεται “ευρωεκλογές”, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία τους ψήφισε για οτιδήποτε άλλο εκτός από “ευρωπαϊκά ζητήματα”. Παρότι, για παράδειγμα, υπάρχουν “ιδεοπολιτικές” συγγένειες μεταξύ των εθνικών κομμάτων δεν υπάρχουν ενιαία ευρωπαϊκά κόμματα με ευρωπαϊκά προγράμματα – μετά από τόσες δεκαετίες. Δεν υπάρχουν καν μαζικές αντάρτικες εργατικές “διεθνείς” με αξιώσεις σοβαρής κριτικής. Και οι “ιδεοπολιτικές” συγγένειες έχουν πάντα εθνικές σημαίες στις καμπούρες τους. Έτσι ώστε ανάμεσα, για παράδειγμα, στη γερμανική και στη γαλλική σοσιαλδημοκρατία το σημαντικότερο σε μια σειρά ζητημάτων είναι το “γερμανική” και το “γαλλική” – και όχι το “σοσιαλδημοκρατία”.

Το μεγαλύτερο κατόρθωμα της οικονομικής όσμωσης με πολιτικό (σαν τεχνική της εξουσίας) κατακερματισμό στο project europe είναι ότι δεν διαμορφώθηκε έγκαιρα μια ευρωπαϊκή εργατική / ταξική συνείδηση, απόλυτα εχθρική όχι στον καπιταλισμό γενικά αλλά (και) ειδικά απέναντι στο «εργασιακό ντάμπινγκ» εντός (και, άρα, εκτός) ε.ε. Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο ότι οι φασίστες μπορούν να εμφανίζονται σαν «φίλοι του λαού», με άλλη τιμή εργατοώρας εδώ και με άλλη εκεί. Αλλά και ότι ανεμίζοντας την «εθνική ανωτερότητα / αποκλειστικότητα» των εργατών εδώ κι εκεί, μπορούν όλο και πιο εύκολα να πετάνε τους μετανάστες / πρόσφυγες στη θάλασσα. Και, από δίπλα, να εγγυώνται τον παροξυσμό της εκμετάλλευσης της νέας εργατικής τάξης μέσα στα σύνορά τους. Η αυστρία είναι ο φάρος. Ο Σαλβίνι και κάθε παρόμοιός του είναι αυθεντικό γέννημα του ενδοευρωπαϊκού ντάμπινγκ.

Αυτό είναι μέρος του 4ου παγκόσμιου πολέμου, απ’ όποια μεριά κι αν το δει κανείς. Έτσι ώστε να αποδεικνύεται πως η βαρβαρότητα της «ευρώπης φρούριο» δεν έγκειται, τελικά, στην πολιτική / καπιταλιστική ενοποίησή της που δεν πραγματοποιήθηκε, αλλά στο αντίθετο: στο γεγονός, δηλαδή, ότι κάθε κράτος / κοινωνία, απ’ το ελλαδιστάν ως τη γαλλία, απ’ την ουγγαρία ως τη δανία και απ’ την πολωνία ως την ιταλία, μπορεί να εμφανίζεται σαν “συνοριακό” και να ανεμίζει τις εθνικιστικές του σημαίες εμφανιζόμενο σαν «προστάτης» μιας πολιτικά ανύπαρκτης ευρώπης, σε βάρος της πραγματικά πολυεθνικής ευρωπαϊκής εργατικής τάξης.

Comments are closed.