Month: January 2019

Η θεία Λίτσα σε ρόλο μπλοφαδόρου

Παρασκευή 18 Γενάρη. Το γεγονός ότι οι φαιορόζ απέφυγαν να αντιμετωπίσουν το “εθνικό θέμα” με τις συνηθισμένες για τέτοια ζητήματα διαδικασίες (ας πούμε με σύγκλιση “συμβουλίου αρχηγών”…) και, αντίθετα, το πήραν “πάνω τους – μόνοι τους”, όπως και το γεγονός ότι κανένας αντιπολιτευόμενος δεν απαίτησε σοβαρά την «εθνική συνεννόηση», δείχνει (κατά την ασταμάτητη μηχανή) πως οι πάντες ήλπιζαν ότι η διαπραγμάτευση θα τσακίσει με ευθύνη των “σκοπιανών”. Την θεωρούσαν “τελειωμένη ιστορία”: τι να κάθονται να συζητάνε για κάτι που θα αποτύγχανε;…

Το δυνατό χαρτί του διακομματικού ελληνικού ιμπεριαλισμού έχει όνομα. Λέγεται vmro. Το δεξιό, εθνικιστικό κόμμα, που κυβερνούσε επί χρόνια στη (βόρεια πλέον) μακεδονία. Κάλλιστα θα μπορούσε (θα έπρεπε κατά το ελλαδιστάν!!) να δημιουργήσει μια σοβαρή εσωτερική κρίση στο μακεδονικό κράτος, αναγκάζοντας τους σοσιαλδημοκράτες να οπισθοχωρήσουν· ή και να τα παρατήσουν…

Απ’ την άλλη μεριά το γεγονός ότι οι φαιορόζ θεώρησαν (και το έδειξαν) πως ο μόνος μη-κυβερνητικός συνομιλητής τους για το «εθνικό θέμα» ήταν οι παπάδες, δηλαδή ο βαθυκρατικός μηχανισμός φασιστοκινητοποιήσεων με «εθνικό κύρος», δείχνει ότι υπήρχε μια ορισμένη συναλλαγή εκεί. Ούτε «πολύ» ούτε «λίγο» απ’ αυτό που μπορεί να προσφέρει το παπαδαριό στην εσωτερική κατανάλωση. Μέτριο, ώστε να είναι διαχειρίσιμο – για το καλό του ψεκασμένου.

Ξέρουμε ότι παρότι πριν ένα ακριβώς χρόνο όλα έμοιαζαν τέλεια και σούπερ, δεν εξελίχθηκαν έτσι. Το ελλαδιστάν αναγκάστηκε να υπογράψει την «συμφωνία των Πρεσπών» με αξιόλογες υποχωρήσεις σε σχέση με την «καθαρή» εθνοφασιστική γραμμή. Τα χαμόγελα και οι γλύκες ήταν, απλά, προσποίηση: το γεγονός ότι στην διαδικασία επικύρωσής της μπήκαν πρώτα τα Σκόπια και τελευταία η Αθήνα κρατούσε ζωντανή την βασική εθνική ελπίδα. Ότι, τελικά, το vmro θα σηκώσει το μπόι του και θα μπλοκάρει την συμφωνία. Οπότε το ελλαδιστάν θα εμφανιζόταν απέναντι στους συμμάχους του σαν «αθώα περιστερά». Εμείς θέλαμε… αλλά αυτοί δεν… (Λυπηρό… Ας το αφήσουμε για κάποια άλλη φορά…)

Το ότι αυτός ήταν ο σχεδιασμός αποδεικνύεται απ’ τις ακατανόητες με οποιονδήποτε άλλο τρόπο «τρίπλες» του ψεκασμένου. Συνέχιζε να παριστάνει τον μακεδονομάχο, παραμένοντας όμως στο γκουβέρνο. Γιατί; Επειδή κι αυτός και οι συνεταίροι του περιμέναν ελπίζοντας. Περίμεναν ελπίζοντας σχεδόν ως το τέλος, ότι ο Zaev «δεν θα τα καταφέρει». Οπότε και ο «γλυκομίλητος» τενεκεδένιος και ο αφρίζων ψεκασμένος θα κρατούσαν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Δεν έγινε έτσι. Ο Zaev «τα κατάφερε»… Και ο ψεκασμένος έμεινε με τα πατριωτικά αθλητικά του στο χέρι. Έχοντας την ελπίδα ότι το «αρκετό» (των συνενοήσεων με τους παπάδες) του αφήνει ελπίδες για μια επανεκκίνηση…

Ωστόσο, το έχουμε πει: αυτό το κεφάλαιο θα λήξει όταν το ελληνικό κοινοβούλιο «κάνει το δικό του μέρος» απ’ την συμφωνία: την εγκρίνει. (Έχει κάτι μέρες ακόμα).

Οπότε; Θα επανέλθουμε όταν χρειαστεί.

Ο ψόφος της εμπιστοσύνης

Πέμπτη 17 Γενάρη. Παρότι δεν έχουν τελειώσει όλα, οι εντόπιες εξελιξεις έδειξαν ότι δεν θα χρησιμοποιηθεί μια κάποια “ακυβερνησία” για να καθυστερήσει η έγκριση της συμφωνίας των Πρεσπών. Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα γίνει κατευθείαν. Χλωμό. Σε κάθε περίπτωση το “κυβερνητικό” σκέλος ενός ενδεχόμενου «σχεδίου Β» καθυστέρησης δεν ίσχυσε. Εκκρεμεί ακόμα το «κοινοβουλευτικό».

Εν τω μεταξύ, συντευξιαζόμενος στον αρχιδημαγωγό Χ’νικολάου, ο κυρ Κούλης ομολόγησε ψιθυριστά πριν λίγες ημέρες αυτό που έχετε διαβάσει στην ασταμάτητη μηχανή εδώ και μήνες. Ότι, δηλαδή, η «καταραμένη» συμφωνία των Πρεσπών δίνει στο ελληνικό κράτος και στις κυβερνήσεις του σημαντική ευχέρεια να εκβιάζουν το κράτος της βόρειας μακεδονίας, στην πολύχρονη διαδικασία πλήρους ένταξης στην ε.ε. Πράγμα που σημαίνει ότι ουσιαστικά η συμφωνία είναι μέσα στην «εθνική γραμμή» – και καθόλου προδοτική! Ο κυρ Κούλης το ξεστόμισε αφού, πρώτα, εγκρίθηκε η συμφωνία στα Σκόπια· αλλά δεν το φώναξε, δεν το έκανε παντιέρα, μην και θυμώσει κανείς εκεί· και για να μην καταλάβει κανείς εδώ τα παραμύθια της «καθαρόαιμης» εθνικιστικής σκηνοθεσίας.

Ε, αφού αρχίσαν να το μουρμουρίζουν, ας το κάνουν λιανά τώρα και στα εθνομοσχάρια.

Θεία Λίτσα κάτσε κάτω! Έχεις νικήσει: από βασανίστρια παλαιού τύπου («εμπάργκο στα Σκόπια») μπορείς να γίνεις σαδίστρια νέου («να κλείσει αυτό το κεφάλαιο της ένταξης ή να μην κλείσει; Ιδού η απορία»)!

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 1 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Από πρώτη (ίσως και από δεύτερη) ματιά θα μπορούσε να είναι το λιγότερο παρανοϊκό. Προσέξτε αυτές τις κουβέντες:

… Αυτό το ταξίδι είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα σαν ευαγγελιστή χριστιανό, καθώς έχομαι αμέσως μετά τα εγκαίνια της εκκλησίας των κοπτών χριστιανών. Είναι σημαντικές στιγμές… Στο γραφείο μου έχω πάντα ανοικτή την βίβλο, για να μου θυμίζει το θεό, και τον λόγο του, και την αλήθειά του…

Ποιος θα πέρναγε απ’ το μυαλό σας ότι θα έλεγε τέτοια, και μάλιστα (άντε, ας το πάρει το ποτάμι) στο Κάιρο; Κάποιος χριστιανός αρχιτράγος το λιγότερο. Λάθος! Αυτά τα είπε ο σωματοφύλακας υπ.εξ. της Ουάσιγκτον Mike Pompeo σε ομιλία του στο αμερικανικό πανεπιστήμιο του Καΐρου πριν λίγες ημέρες. Φάτσα στην πλατεία Tahrir. Πουλάει κάτι;

Ο ρόλος των ευαγγελιστών προτεσταντών, και πιο συγκεκριμένα της ηγεμονικής φράξιας ανάμεσά τους που λέγεται «χριστιανοί – σιωνιστές», στις ηπα και αλλού (στη βραζιλία ας πούμε), έχει ξεφυτρώσει για τα καλά στην εξέλιξη του 4ου παγκόσμιου καπιταλιστικού πολέμου· κι αυτό μοιάζει «θεωρία συνωμοσίας». Θα μπορούσε να ακούσει κανείς ceo, καραβανάδες και γιάπηδες να ανεβάζουν την θερμοκρασία αυτής της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης… Αλλά η βίβλος και ο θεός των χριστιανών τι σκατά δουλειά έχει;

Όσο παράδοξο κι αν είναι, είμαστε αναγκασμένοι να λάβουμε υπόψη μας τον ρόλο της ιδεολογίας τόσο για τις μάζες όσο και για τα αφεντικά και τις πολιτικές βιτρίνες τους! Καθόλου δεν μας αρέσει. Όμως αν η ιδεολογία και όχι μόνο ο σκέτος υλισμός είναι μέρος της πραγματικότητας, τότε δεν θα κλείσουμε τα μάτια.

Οι ευαγγελιστές – σιωνιστές, η Ιερουσαλήμ, και το χιλιετές βασίλειο του θεού λοιπόν. (Να ξερνάς…) Πράγματι, ο «χιλιασμός» και οι διάφορες θρησκευτικές φράξιές του, χριστιανικές κατά κύριο λόγο (με εβραϊκή “Αποκαλυπτική” καταγωγή) είναι μια ιστορία τουλάχιστον χιλίων χρόνων. Στην ευρώπη, και με μετάγγιση στην βόρεια και στη νότια αμερική. Σύμφωνα με το βασικό χιλιαστικό / μεσσιανικό σενάριο, ο πλανήτης θα μπει πρώτα στην περιδίνηση της καταστροφής (υπό κάποια μορφοποίηση του «αντίχριστου»), ύστερα θα περάσει στην για χίλια χρόνια «βασιλεία του χριστού» επί της γης, και μετά θα έρθει το «τέλος των ημερών». Κλειδί, όμως, για όλα αυτά, είναι η Ιερουσαλήμ: θα πρέπει να γίνει εβραϊκή – κάτι σαν ο συνδυασμός που ανοίγει το χρηματοκιβώτιο (ή το «κουτί της Πανδώρας»).

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 2 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Έχετε κάθε λόγο να καγχάσετε με την απύθμενη βλακεία των πιστών των θρησκειών· και ειδικά του χριστιανισμού. Κι εμείς μαζί σας! Ωστόσο το ενδιαφέρον δεν είναι η απάντηση (“είναι πανηλίθιοι” – κι ωστόσο παράγουν πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας…) αλλά η ερώτηση: ποιο είναι το ζόρι και για ποιούς ώστε να καταφεύγουν (“για να σωθούν”…) σε τέτοιες Αποκαλυπτικές δοξασίες (παράγοντας, ταυτόχρονα, πολιτική σαν τεχνική της εξουσίας), ε; Υπάρχει τέτοιο ζόρι;

Ναι, υπάρχει! Και μάλιστα ο βασικός του χαρακτήρας δεν είναι καπιταλιστικός· μπορεί, όμως, θαυμάσια να επενδύσει τις καπιταλιστικές διαδικασίες, γινόμενος έτσι (αυτός ο βασικός χαρακτήρας) από ιδεολογικό λούστρο έως καταλύτης. Το ζόρι είναι δημογραφικό (τόσο κοινότοπο) και κωδικοποιεί μ’ έναν ενιαίο τρόπο τα εξής: την κοινωνική παράνοια της ανωτερότητας των λευκών δυτικών και την παρακμή τους· την μετανάστευση· την καπιταλιστική “άνοδο” της ασίας· την καπιταλιστική κρίση / αναδιάρθρωση και την πορεία της 4ης βιομηχανικής επανάστασης· την “υπογεννητικότητα” στον πρώτο κόσμο· ίσως και άλλα, που μας διαφεύγουν. Το δημογραφικό άγχος φέρνει πολύ κοντά (μ’ έναν πολιτικό αλλά όχι κατευθείαν ορατό τρόπο) ιμπεριαλισμούς σαν τον αμερικανικό, τον αγγλικό και τον ισραηλινό. Και δείχνει γιατί αυτά που σε κάθε ιστορική φάση θεωρούνται (δίκαια) σαν αρχαϊσμός δεν είναι πάντα αμελητέος παράγοντας στην εξέλιξη της ιστορίας.

Τι πάει να πει δημογραφικό ζόρι; Εδώ και πολλά χρόνια οι αμερικάνοι, λευκοί, πιστοί προτεστάντες βομβαρδίζονται με τις (καθόλου αυθαίρετες) στατιστικές προβλέψεις ότι σύντομα (αν όχι ήδη) θα είναι μειονότητα στο αμέρικα, σε σχέση με τους λατίνος, τους έγχρωμους, τους ασιάτες – και τους μιγάδες. Παράλληλα (για να έρθουμε στην ανατολική Μεσόγειο) οι λευκοί, πρωτοκοσμικοί άποικοι του ισραηλινού κράτους ζουν με το μόνιμο φυλετικό άγχος (εθνικοποιημένο / θρησκευτικοποιημένο) αφού αποτελούν μια μικρή κουκίδα μέσα σε μια μουσουλμανική θάλασσα.

Για τους λευκούς, πιστούς, αμερικάνους προτεστάντες το να γίνουν μειοψηφία “μέσα στο κράτος Τους” είναι ένα γεγονός αδιανόητο. Εμείς κι εσείς δεν θα δίναμε/τε δεκάρα. Αλλά για εκείνους που έχουν γαλουχηθεί επί πολλές γενιές (στην εθνική ιστορία / μυθολογία τους) ότι είναι ανώτερη ράτσα και, κατά συνέπεια, δίκαια οι αφέντες μέσα σ’ ένα πληθυσμό, το να γίνουν μειοψηφία σε “δημοκρατικές συνθήκες” (όπου η φανερή εξουσία διαμορφωνεται με κριτήρια πληθυσμιακών μεγεθών) ισοδυναμεί με το να νοιώθουν ότι θα γίνουν δούλοι. Όχι, δεν θα γίνουν – αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχουν αυτά που νομίζουν.

Κι αυτά που νομίζουν είναι α) ότι η “δημοκρατία” δεν είναι πια καθόλου καλό πολίτευμα· και σίγουρα δεν είναι καθόλου καλό να αναγνωρίζεται, έστω και τυπικά, ισότητα δικαιωμάτων· β) αν πιθανολογείται το τέλος των “ιστορικών”, “πατροπαράδοτων” εξουσιαστικών δικαιωμάτων τους, τότε αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει το “τέλος του κόσμου”· γ) το οποίο μπορεί, όμως, να είναι αισιόδοξο αν αναπαρασταθεί σαν η έλευση της οριστικής νίκης τους· δ) η οποία (και σαν φαντασίωση και σαν τελεολογία) προβλέπεται, έχει αναγγελθεί και νομιμοποιείται πως; μα θρησκευτικά! (Πως να τολμήσουν να φανταστούν μια τέτοια νομιμοποίηση σαν “οικονομική” όπως έκαναν επί 5 αιώνες όταν απ’ την μεριά της Ασίας ακούγεται όλο και πιο κατηγορηματικά και δυνατά ότι το διάλειμα που μάθατε να το ξεχάσετε;)

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 3 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Δεν είναι η πρώτη φορά στη δυτική, πρωτοκοσμική ιστορία όπου η αστάθεια των όποιων κοινωνικών status (ακόμα και στα χαμηλά της ιεραρχίας και του καταμερισμού) και το ενδεχόμενο μιας ριζικής αναδιάρθρωσης που για κάποιες κοινωνικές εννοήσεις σημαίνει «τέλος», εκτοξεύεται σε θρησκευτικές εσχατολογίες. Ούτε είναι η πρώτη φορά που αυτές οι εσχατολογίες δεν είναι η απλά παραζάλη τμημάτων της κοινωνικής βάσης αλλά σκαρφαλώνει ως τις κορυφές της όποιας εξουσίας· αν δεν προέρχεται απ’ αυτές. Δεν είναι καν η πρώτη φορά που αυτό συμβαίνει σε καπιταλιστικές συνθήκες. Ο πρωτοκοσμικός ρατσισμός, που ξεκίνησε σαν αστική ιδεολογία τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα για να γίνει, τις πρώτες του 20ου αιώνα, μαζική ιδεολογία (με όλα τα επακόλουθα ως και τον β παγκόσμιο πόλεμο), ήταν μια βιο-θρησκευτικο-πολιτική εσχατολογία που ήθελε (και έπρεπε) να επιβεβαιώσει την σταθερότητα της ταξικής διαστρωμάτωσης απέναντι σ’ αυτό που (βολικά) θεωρούνταν απ’ τα αφεντικά και τους λακέδες τους εβραιο-σλαβική δαιμονική συνωμοσία: τον κομμουνισμό.

Το ομολογημένο υλικό ζόρι τώρα, λοιπόν, δεν είναι η ταξική διαστρωμάτωση (που, αυθαίρετα από ιστορική άποψη, και εξαιτίας της υποχώρησης / συνθηκολόγησης της τάξης μας, θεωρείται δεδομένη και σταθερή…). Είναι η φυλετική διαστρωμάτωση μέσα στον καπιταλισμό. Τόσο ανά κράτος (π.χ. ηπα) όσο και παγκόσμια (η ηγεμονία των ασιατών σε βάρος των λευκών). Οι λευκοί, πιστοί αμερικάνοι προτεστάντες, μειοψηφία ήδη στις ηπα, «άντεξαν» έναν μαύρο υπ.αμ. (τον Κόλιν Πάουελ), «άντεξαν» μια μαύρη υπ.εξ. (την Κοντολίζα Ράις), στο βαθμό που υπήρχε πάντα ένας ανώτερός τους, εκλεγμένος, original λευκός, σαν «πρόεδρος». Αρρώστησαν όμως κυριολεκτικά όταν οι «ξένοι» και οι «κατώτεροι», μαζί με τους «κοσμοπολίτες λευκούς» (στους οποίους αποδίδονται τα «κακά της παγκοσμιοποίησης»…) έβγαλαν και ξανάβγαλαν ανώτατο άρχοντα (: πρόεδρο) έναν μαύρο. Τον Obama. Απ’ την σκοπιά της θεόσταλτης και αιώνιας ηγεμονίας των λευκών πιστών χριστιανών και των ψυχο-συναισθηματικών βεβαιοτήτων που προσέφερε αυτή η (τι άλλο;) «θέληση του θεού», η οκτάχρονη προεδρία του Obama και, κυρίως, εκείνα που την έκαναν εφικτή, ήταν η έναρξη της εποχής του «αντίχριστου»!

Που σημαίνει: «οι προφητείες επιταχύνονται»! «Έρχεται η οργή του θεού» – αφού, φυσικά, οι «πιστοί» ολοκληρώσουν τα δικά τους καθήκοντα. Δηλαδή το εξής ένα: να γίνει η Ιερουσαλήμ «ξανά» πρωτεύουσα του «εβραϊκού κράτους»… Τα υπόλοιπα θα ακολουθήσουν, χάρη στα πυρηνικά όπλα… (Αν πείτε ότι «η θρησκευτική παράνοια γίνεται γεωπολιτική» αλλά αυτό είναι παλιό, και ότι ίσχυε για τις σταυροφορίες πριν 900 χρόνια αλλά δεν μπορεί να ισχύει πια, καλό είναι να θυμηθείτε ότι ο Μπους ο Β την κατάκτηση του αφγανιστάν σταυροφορία την ονόμασε – χωρίς να είναι καθόλου απαραίτητο…)

Να γιατί ο σωματοφύλακας Pompeo, o Pence, και πολλοί άλλοι (λένε ότι) έχουν ανοικτή την βίβλο στο γραφείο ή το κρεβάτι τους. Επειδή εκεί (πιστεύουν ότι) βλέπουν τα «προσεχώς» που τους βολεύουν. Αυτούς και τους οπαδούς τους…

Ιδεολογία φουλ – και θρησκευτική 4 (ειδική αναφορά)

Πέμπτη 17 Γενάρη. Φυσικά εσείς κι εμείς τα κοροϊδεύουμε όλα αυτά! Λογικό (θα έλεγαν οι πιστοί): είμαστε υλιστές, αυτόνομοι εργάτες, κομμουνιστές, αναρχικοί, άθεοι. Δηλαδή “του αντίχριστου”. (Οι πιστοί του Τελ Αβίβ έχουν καλιμπράρει την φασιστική θεολογία τους ώστε να μας προσάπτουν ένα πιο πολιτικό “αμάρτημα”: τον (αντεστραμμένο) αντισημιτισμό). Έχουμε δίκιο, αλλά προς το παρόν, σ’ αυτήν την ιστορική περίοδο, δεν μπορούμε να κάνουμε το δίκιο μας σημαντικό πολιτικό / ανταγωνιστικό έργο. Αντίθετα οι “πιστοί” (και όχι μόνο ή κυρίως οι μουσουλμάνοι) παράγουν τέτοιο έργο. Με προδιαγραφές εξουσίας – δεν θα γινόταν αλλιώς.

Κι έτσι, στο ξεκίνημα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης, συνυπάρχουν οι τελευταίες λέξεις της καπιταλιστικής διαδικασίας, της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης, με την αρχαϊκή ιδεολογική (: θρησκευτική) επένδυσή τους σε διάφορες παραλλαγές της. Δεν είναι μια εσωτερική σύγκρουση στο σύστημα· αυτό το αποδεικνύει το ψοφιοκουναβιστάν. Είναι η “με δύο άξονες” κίνησή του.

Οι χριστιανοί αντι-Λένιν του συστήματος δεν θα έλεγαν κριτικά, και σε χρονική αλληλουχία, “ένα βήμα μπροστά – δύο πίσω – πάλι ένα μπροστά”. Λένε δύο βήματα πίσω και δύο μπροστά ταυτόχρονα! Μοιάζει παρανοϊκό, αλλά δουλεύει.

Έχει ξαναδουλέψει στο παρελθόν. (Θυμηθείτε το. Γιατί προκαλεί σύγχιση ως προς το τι είναι τι…)

Βρετανική ψυχραιμία;

Τετάρτη 16 Γενάρη. Όπως ήταν αναμενόμενο, η συμφωνία εξόδου του Λονδίνου απ’ την ε.ε. απορρίφθηκε με πάταγο. Εναντίον ψήφισαν 432, υπέρ 202. Ο κυβερνητικός συνασπισμός της κυρά May έχει 328 βουλευτές (318 του συντηρητικού κόμματος και 10 του ακροδεξιού DUP της βόρειας ιρλανδίας). Αυτό σημαίνει ότι 126 απ’ τους δεξιούς ψήφισαν εναντίον. Στην πλειοψηφία τους είναι εθνοπατέρες που πιστεύουν ότι το Λονδίνο μπορεί και πρέπει να επιβάλει στην ε.ε. μια συμφωνία «καλύτερη» για την μεγάλη βρετανία· που θα περιλαμβάνει και κανονικά σύνορα μεταξύ ιρλανδίας και βόρειας ιρλανδίας. Μ’ άλλα λόγια: πρόκειται για ψωνισμένους… (Πως είναι να είσαι ψωνισμένος υπήκοος της αυτού μεγαλειότητας;)

Τώρα απομένουν ένα θεωρητικό ενδεχόμενο και δύο πρακτικά. Το θεωρητικό είναι η «επαναδιαπραγμάτευση». Την έχει αποκλείσει η ε.ε. Και πράγματι κανένας εκεί δεν έχει λόγο να ξαναμπλέξει σε «διαπραγματεύσεις» των οποίων το μόνο ζητούμενο θα είναι υποχωρήσεις απ’ την μεριά της ε.ε. Τα δυο πρακτικά ενδεχόμενα είναι η αποχώρηση του Λονδίνου χωρίς κανόνες και συμφωνία· ή ένα καινούργιο δημοψήφισμα με την προοπτική ότι η πλειοψηφία αυτή τη φορά θα είναι υπέρ της παραμονής. (Η έξοδος, είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι προσδιορισμένη για τις 29 Μάρτη. Μια παράταση μπορεί να δοθεί απ’ την ε.ε., όχι όμως για επαναδιαπραγμάτευση. Υπάρχει, επιπλέον, σαν όριο, η στιγμή των ευρωεκλογών, από 23 έως 26 Μάη: υπό τις τωρινές συνθήκες το Λονδίνο δεν θα συμμετάσχει. Αν, όμως, έχει αλλάξει γνώμη ως τότε, θα πάρει μέρος κανονικά, παρότι θα πρέπει εν τω μεταξύ να ξανα-αλλάξει η μοιρασιά των θέσεων).

Η επιλογή ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο εκδοχές δεν πρόκειται να γίνει «εν κενώ». Ούτε με στρίψιμο κέρματος. Ήδη ένα ποσοστό των άγγλων έχει αρχίσει να αποθηκεύει τρόφιμα και (κυρίως) φάρμακα, απ’ αυτά που εισάγονται (και δεν είναι λίγα). Μια έξοδος μαλλιοκούβαρα θα προκαλέσει μεγάλα προβλήματα στις εισαγωγές στο νησί, για άγνωστο διάστημα· είναι βέβαιο ότι θα υπάρξουν σοβαρές ελλείψεις και σε είδη (συμπεριλαμβανόμενων των φαρμάκων) πρώτης ανάγκης.

Συνεπώς, από αύριο κι όλας, ο χρόνος θα μετράει ανάποδα για την «ψυχολογία» του μέσου άγγλου· είτε ψήφισε «έξω» είτε ψήφισε «μέσα» πριν 2,5 χρόνια. Αυτό το ανάποδο μέτρημα, με όσο βρετανικό φλέγμα κι αν γίνει, θα δώσει σάρκα και οστά σε κοινωνικές καταστάσεις ανάλογες μ’ εκείνες του β παγκόσμιου… Άγνωστες, δηλαδή, εδώ και γενιές.

Δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτή τη στιγμή το αν θα καμφθούν, εξαιτίας τέτοιων εξελίξεων, οι αντιρρήσεις εκείνων που είναι εναντίον ενός δεύτερου δημοψηφίσματος με το (μάλλον περίεργο για τα δικά μας πολιτικά ήθη) επιχείρημα ότι «έτσι θα κλονιστεί η δημοκρατία αφού θα αμφισβητηθεί το αποτέλεσμα του προηγούμενου». (Μα τι λέτε; Ο ένδοξος ελληνικός λαός αλλάζει γνώμη κάθε βδομάδα!)

Το γεγονός είναι ότι μετά από 2,5 χρόνια περιπλάνησης στο «δάσος των αυτοκρατορικών φαντασιώσεων περί ανεξαρτησίας απ’ την καταραμένη ε.ε.» η επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας έχει να διαλέξει ανάμεσα σε δύο στραπάτσα. Ένα υλικό, υλικότατο (μια έξοδος μαλλιοκούβαρα) και ένα συμβολικό (η «μετάνοια» για την επιλογή του brexit). Δεν χρειάζεται φιλοσοφία για το πιο είναι προτιμότερο. Ωστόσο άβυσσος οι πρωτοκοσμικές εθνικιστικές φαντασιώσεις…

(φωτογραφία: Παθολογικη αισιοδοξία…)

Εθνικιστικές μυθολογίες

Τετάρτη 16 Γενάρη. Το 2008 ο καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ Shlomo Sand εξέδωσε (στα εβραϊκά) ένα βιβλίο / ιστορική έρευνα 350 σελίδων, με τίτλο Η Εφεύρεση του Εβραϊκού Λαού. Παρότι οι ιστορικές αποδείξεις του Sand δεν αμφισβητήθηκαν στα σοβαρά (κανείς σοβαρός ιστορικός δεν ρισκάρει το κύρος και την θέση του φτιάχνοντας πλαστά στοιχεία), το Η εφεύρεση του εβραϊκού λαού ήταν σκάνδαλο για τους οπαδούς του ισραηλινού εθνικισμού. Πέρα απ’ το γίνει best seller εντός ισραήλ επί 5 μήνες, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες του κόσμου – είναι το πιο πολυμεταφρασμένο βιβλίο ισραηλινού συγγραφέα.

Ο Sand ξεκίνησε την έρευνά του ψάχνοντας γραπτά στοιχεία και ντοκουμέντα για τον διωγμό των εβραίων απ’ την περιοχή που λέγεται «Παλαιστίνη» και σήμερα είναι άμεσα ή έμμεσα το ισραηλινό κράτος. (Ο «διωγμός των εβραίων» είναι βασικό στοιχείο για την έγερση «προγονικών δικαιωμάτων» στην περιοχή). Ο Sand δεν βρήκε κανένα τέτοιο στοιχείο, γιατί (διαπίστωσε) πρόκειται για μύθο, και μάλιστα χριστιανικής προέλευσης. Το χριστιανικό παπαδαριό έφτιαξε και διέδωσε τον μύθο του «διωγμού των εβραίων» σαν απόδειξη της «τιμωρίας τους απ’ τον θεό» – ώστε να πετύχει προσηλυτισμό σε βάρος τους. Μετά την καταστολή απ’ τους ρωμαίους της εξέγερσης του Bar Kokhba, στο 2ο μ.χ. αιώνα (εποχή κατά την οποία, υποτίθεται, έγινε ο διωγμός), η ρωμαϊκή διοίκηση δεν εξανδραπόδισε τους ντόπιους. Για τον πολύ απλό λόγο ότι αν το έκανε θα ερήμωνε η οικονομία της περιοχής. Οι λεγεωνάριοι δεν θα φρόντιζαν τα χωράφια και τους στάβλους…

Ο Sand απέδειξε επιπλέον, ότι αντίθετα απ’ την σχετική μυθολογία, ο εβραϊσμός σαν θρησκεία (όπως ο χριστιανισμός και ο μουσουλμανισμός) έκανε προσηλυτισμό. Ακόμα και μαζικό. Ο οποίος, σε μια μεγάλη ζώνη της σημερινής ευρώπης, άρχισε περίπου παράλληλα με την προσηλυτιστική εξάπλωση του χριστιανισμού. Σύμφωνα με τα στοιχεία του οι μαζικότεροι προσηλυτισμοί έγιναν μεταξύ των Χαζάρων στον Καύκασο (απ’ όπου κατάγονται οι Ασκενάζι), στις φυλές των Βερβέρων στην βόρεια Αφρική, και στις Υεμενίτικες φυλές στη νοτιοδυτική άκρη της αραβικής χερσονήσου. Ωστόσο, αλλαγές θρησκεύματος έγιναν και προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έτσι, σύμφωνα με τα στοιχεία του Sand, μετά την κατάληψη της Παλαιστίνης απ’ τους άραβες τον 7ο μ.χ. αιώνα, πολλοί απ’ τους ντόπιους εβραίους προσηλυτίστηκαν στο ισλάμ. Κι εδώ είναι ένα απ’ τα προκλητικά αλλά και (ιστορικά) μη αμφισβητήσιμα συμπεράσματα του Shlomo Sand: οι απόγονοι των εβραίων της περιοχής τον 7ο και τον 8ο αιώνα είναι οι μουσουλμάνοι και χριστιανοί παλαιστίνιοι του 20ου αιώνα…

Με άλλα λόγια: δεν υπάρχει «βιολογική συνέχεια» εκατοντάδων ή και χιλιάδων χρόνων για πληθυσμούς που έζησαν σε διαδοχικές αυτοκρατορίες. Τέτοια είναι μόνο τα θεωρήματα των ρατσιστών / εθνικιστών του 19ου αιώνα, που ασχολήθηκαν με το να διαλύσουν τις πολυ-πολιτισμικές κοινότητες, και να τις μαντρώσουν σε εικονικά και βίαια εξαγνισμένες απ’ τις επιμιξίες “εθνικότητες”, σε αυστηρά σύνορα και περιφράξεις. Υπήρξαν μόνο πολιτιστικοί (άρα και θρησκευτικοί) συγκερασμοί, ανταλλαγές, αλλαξοπιστήσεις, ρευστότητα στο χώρο και στο χρόνο.

Λέει / τεκμηριώνει πολλά ακόμα στο Η εφεύρεση του εβραϊκού λαού ο Sand. Ο βασικός πυρήνας της ιστορικής δουλειάς του είναι οικείος στην ασταμάτητη μηχανή (θα ευχόμασταν και σ’ όσους / όσες την διαβάζουν): μέσα στην εθνικιστική έξαψη του 19ου αιώνα στην ευρώπη, ομάδες διανοούμενων άρχισαν να κατασκευάζουν την μυθολογία διάφορων «εθνών», ανακωδικοποιώντας σε ενιαίες «εθνικές αφήγησεις» (η κάθε τέτοια ομάδα την δική της) επιλεγμένα θρησκευτικά, γλωσσικά, πολιτιστικά και μυθολογικά στοιχεία.

Βασικές παράμετροι της κατασκευής «εθνών» ήταν, απ’ την μια μεριά ο προσδιορισμός ενός καταγωγικού εδάφους, μιας «εδαφικής πατρίδας» στην οποία το «έθνος» θα έπρεπε να δηλώσει ιστορικά δικαιώματα – αξιοποιώντας την μυθολογία του. Και απ’ την άλλη μεριά η διαμόρφωση μιας μυθικής ιστορικής συνέχειας ανά τους αιώνες, που να «συνδέει» τους πληθυσμούς του 19ου αιώνα (προς τους οποίους απευθυνόταν προπαγανδιστικά η όποια «εθνογένεση») με όσο πιο μακρινό (και πιο «ηρωϊκό», με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) παρελθόν. Σαν εθνική / εμπορική “ονομασία προέλευσης”.

Το «βασίλειο του Δαβίδ» και η μ’ αυτό καταγωγική σχέση / «ιστορική τεκμηρίωση της απαίτησης για χωροθέτηση της εθνικής πατρίδας» υπήρξε, λοιπόν, για τον εθνικισμό που αναπτύχθηκε (μειοψηφικά) στις εβραϊκές κοινότητες της ευρώπης, το ανάλογο εκείνου που ήταν (σε πρώτο χρόνο) ο «Αθηναϊκός χρυσός αιώνας» για την γέννηση του ελληνικού εθνικισμού. Σε δεύτερο χρόνο, κι αφού το μικρό κι ασήμαντο ελληνικό κράτος δημιουργήθηκε (απ’ τις «μεγάλες δυνάμεις») οι ιμπεριαλιστικοί προσανατολισμοί του αυτο-νομιμοποιήθηκαν με την εφεύρεση ενός ακόμα γενεαλογικού / καταγωγικού μύθου με εδαφικές αξιώσεις: του μεγΑλέξανδρου και του βασίλειου των μακεδόνων…

Ζώντας μέσα στην ελληνική εθνικιστική κατάρα (που ξερνάει πάντα τα «απαράγραπτα δικαίωματά» της…) καταλαβαίνουμε πολύ καλά τι σημαίνει η εφεύρεση μιας καθαρής εθνικότητας – σε βάρος του μπασταρδέματος, της πολυπολιτισμικότητας… Και απ’ αυτήν την ιστορική / γεωγραφική θέση, καταλαβαίνουμε πόσο σκάνδαλο (αδύνατο παρόλα αυτά!) θα ήταν ένας τόμος 350 σελίδων με τίτλο Η εφεύρεση του ελληνικού λαού!

Προκύπτει έτσι ακόμα και μέσα απ’ την κριτική εμπειρία ότι ο ισραηλινός εθνικισμός / ρατσισμός / μιλιταρισμός είναι 110% πρωτοκοσμικός και καπιταλιστικός…

Πολύ οικείος… Αιμοβόρα οικείος…

Οι εθνικοί καλοί δολοφόνοι

Τετάρτη 16 Γενάρη. Ο Mohammed Fadil, πρόσφυγας απ’ το ιράκ, με τα τρία του παιδιά και άλλους 42 ανθρώπους, μπήκαν χτες τα χαράματα, σε βάρκα για να περάσουν απ’ το Κουσάντασι στη Σάμο. Είχε αέρα και κύματα· και εντοπίστηκαν απ’ το ελληνικό λιμενικό (μόλις πέρασαν το αόρατο θαλάσσιο σύνορο…). Να τι ακολούθησε με τα δικά του λόγια:

Νομίσαμε ότι ήρθαν να μας σώσουν. Μας είπαν να κλείσουμε την μηχανή. Ύστερα μας έδεσαν μ’ ένα σκοινί στο δικό τους σκάφος. Και άρχισαν να μας γυρίζουν γρήγορα γύρω γύρω… Τους φώναξα ότι υπάρχουν παιδιά στη βάρκα. Συνέχισαν…

Η βάρκα των μεταναστών γέμισε νερά απ’ τα απόνερα του λιμενικού ταχύπλοου και άρχισε να βουλιάζει. Το έχουν κάνει πολλές φορές, το έχουν υποστεί και άλλοι. Είναι η τέχνη των δολοφόνων. Τους παράτησαν να πνιγούν. Τους έσωσε το τουρκικό λιμενικό. Ο Fadil κατάφερε να γλυτώσει τα δύο αγόρια του. Η τετράχρονη Zainab, η κόρη του, πνίγηκε.

Την έπνιξαν. Ξέρετε ποιοί.

(Εν τω μεταξύ έγινε η αλλαγή φρουράς στο ντόπιο υπουργείο πολέμου.

Όλα καλά κουφάλες! Όλα καλά για σας, τα παιδιά σας, τα πεθερικά σας, τις τσέπες σας…)

Η σαπουνάδα των ημερών (1)

Τρίτη 15 Γενάρη. Έχετε αρκετό ποπκόρν; Υπάρχουν κι άλλα εξίσου γελοία με το θέατρο των χωρισμένων φαιορόζ. Έχουμε ξαναγράψει για την συμφωνία των Πρεσπών: με αντάλλαγμα την παραδοχή ότι μετά από 26 χρόνια δεν είναι δυνατόν ένας τσολιάς στον πλανήτη να επιμένει ότι ένα κράτος ονομάζεται “πρώην γιουγκοσλαβική” (όσες/όσοι είναι στο μακεδονικό κράτος 25 χρονών την γιουγκοσλαβία την ξέρουν μόνο από διηγήσεις), του στύλ “πρώην σοβιετική ουκρανία” (!!!!), ο ελληνικός ιμπεριαλισμός πήρε το δικαίωμα να ορίζει, για όσο καιρό κρατήσει, την ένταξη της “βόρειας μακεδονίας” στην ε.ε. – αυτό που, κυρίως, ενδιαφέρει το εκεί κράτος αλλά και τους υπηκόους του. Ανοίγει κεφάλαιο ένταξης, δεν ανοίγει κεφάλαιο ένταξης, η Αθήνα θα έχει λόγο – και ανάλογα με τους συσχετισμούς θα έχει και ποδόφρενο.

Μια μορφή σαπουνάδας είναι το θεώρημα “είμαστε αντίθετοι στη συμφωνία των Πρεσπών επειδή είμαστε αντίθετοι στην ένταξη της βόρειας μακεδονίας στο νατο”. Με δυο λόγια “είμαστε εθνικιστές επειδή είμαστε αντι-νατοϊκοί”. Θα μπορούσε να στέκει, έστω και λίγο, αυτός ο συλλογισμός σαν επιχείρημα;

Όπως είναι γνωστό, το κράτος της μακεδονίας ονομαζόταν (μέχρι προχτές) από καμιά 150 κράτη του πλανήτη “δημοκρατία της μακεδονίας”. Στους δε διεθνείς οργανισμούς “πρώην γιουγκοσλαβική δημοκρατία της μακεδονίας”. Με την “ενδιάμεση συμφωνία” του 1995 η Αθήνα είχε αποδεχτεί ότι με αυτό το όνομα (στα ελληνικά π.γ.δ.μ.) το συγκεκριμένο κράτος μπορούσε να ενταχθεί σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς στους οποίους συμμετείχε και το ελλαδιστάν. Έτσι, για παράδειγμα, αναγνωρίστηκε απ’ τον οηε. Με την “ενδιάμεση συμφωνία” του 1995 η π.γ.δ.μ., με αυτό το γελοίο όνομα (“πρώην”…), μπορούσε να ενταχτεί και στην ε.ε. και στο νατο.

Τελεία και παύλα. Έχουμε καλή μνήμη: τότε κανένας δεν ξεστόμισε “τι φιλονατοϊκή και φιλοαμερικάνικη συμφωνία είναι αυτή – ποτέ η π.γ.δ.μ. στο νατο!!!” Είναι απόλυτα σίγουρο: ο Περισσός δεν αντιτάχτηκε στην “ενδιάμεση συμφωνία” και, κατά συνέπεια, ούτε στην ένταξη της “π.γ.δ.μ.” στο νατο ή στην ε.ε… Για να το πούμε διαφορετικά: η “π.γ.δ.μ.” θα μπορούσε να έχει ενταχτεί στο νατο 23 φορές (όσα τα χρόνια που μεσολάβησαν), με βάση την “ενδιάμεση συμφωνία” Αθήνας – Σκοπίων, χωρίς να ρωτηθεί κανένας νότια των κοινών τους συνόρων. Και χωρίς να έχει κανείς την ευκαιρία να εκδηλώσει τον … αντινατοϊσμό του…

Σαπουνάδα…