Month: January 2019

Γλυστρήματα στο Λονδίνο

Τετάρτη 23 Γενάρη. Ήταν θέμα χρόνου η φιλολοφία και οι φαντασιώσεις υπέρ του brexit να κουτουλήσουν πάνω σε πραγματικότητες, τις οποίες οι brexiters ψηφοφόροι (που εξακολουθούν να απολαμβάνουν τιμών σαν λογικοί ενήλικες…) είχαν αγνοήσει. Αυτό που έχει αρχίσει να τρώει, σα σαράκι, την βρετανική έπαρση λέγεται «βόρεια ιρλανδία».

Η «συμφωνία της καλής Παρασκευής» του 1998, ανάμεσα στο Λονδίνο, τους εθνικιστές της βόρειας ιρλανδίας, τους καθολικούς βορειοϊρλανδούς και τις ένοπλες οργανώσεις τους (ira, inla) και το Δουβλίνο, μία συμφωνία που επιτεύχθηκε και χάρη στις πιέσεις των αμερικάνων δημοκρατικών (κυβέρνηση Κλίντον) όπου το ιρλανδικό λόμπι έχει αρκετή δύναμη, εκείνη η συμφωνία λοιπόν τέλειωσε έναν πόλεμο πολλών δεκαετιών (και πάνω από 3000 νεκρών)· με πολύ αίμα. (Αυτοί που λένε ότι παλαιστίνιοι και εβραίοι δεν μπορούν να συμβιώσουν ειρηνικά σ’ ένα ενιαίο, δημοκρατικό κράτος, λόγω του αίματος που έχει προηγηθεί είναι, απλά, εντελώς άσχετοι από ιστορικές γνώσεις…)

Ήταν βασικό στοιχείο της «συμφωνίας της καλής Παρασκευής» ότι τα σύνορα, τα μπλόκα και οι έλεγχοι ανάμεσα στην ιρλανδία και την βόρεια ιρλανδία καταργήθηκαν. Ήταν απλό: και το Δουβλίνο και το Λονδίνο ανήκαν στην ε.ε….

Τώρα, στο παραένα, απ’ την απόφαση του ’16 «φεύγουμε απ’ την ε.ε.» έχει μείνει ένα «φεύγουμε» που τρακάρει πάνω σ’ εκείνη την συμφωνία – και την ιστορία. Αν το βρετανικό κράτος ξαναβάλει σύνορα (με ότι αυτά συνεπάγονται) με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη, θα πρέπει να επανέλθουν και τα σύνορα που χωρίζουν την ιρλανδία απ’ την βόρεια ιρλανδία. Αν, πάλι, η κατάσταση μείνει ως έχει, που θα μπουν τα τελωνεία στην εμπορευματική κίνηση ιρλανδία – αγγλία; Στα αγγλικά λιμάνια; Θα είναι σαν η βόρεια ιρλανδία να ενσωματώνεται οικονομικά στο ιρλανδικό κράτος.

Δεν είναι σπαζοκεφαλιά. Καμμία απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα δεν είναι «λογική». Το μόνο λογικό, χωρίς δημαγωγία, είναι να καταλάβουν οι brexiters ότι κάνουν λάθος. Όμως εδώ ακριβώς αρχίζει το εθνικιστικό πάρτυ. Οι πιο φανατικοί υποστηρικτές του brexit και των «σκληρών συνόρων» (οπαδοί, επιπλέον, της «εξόδου μαλλικούβαρα», χωρίς συμφωνία) έχουν αρχίσει να μουρμουρίζουν ή και να υπονοούν ότι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα αν η «συμφωνία της καλής Παρασκευής» ακυρωθεί πρακτικά. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ελπίζουν πως θα καταστείλουν πολύ αποτελεσματικά οποιαδήποτε αντίδραση των καθολικών της βόρειας ιρλανδίας (που, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, ψήφισαν μαζικά υπέρ της παραμονής στην ε.ε.)…

Όταν πάρεις λάθος τραίνο κάθε σταθμός είναι λάθος! Μια βόμβα που έσκασε το περασμένο Σάββατο στο Londonderry (δεύτερη σε μέγεθος πόλη της βόρειας ιρλανδίας) δεν είχε συνέπειες αφού είχε προηγηθεί τηλεφώνημα – αλλά θα έπρεπε να θυμίσει μερικά πράγματα. Όχι μόνο τι υπέστη το αγγλικό κράτος απ’ την ένοπλη εξέγερση των βορειο-ιρλανδών. Αλλά και το ότι δεν είναι φρόνιμο να κουρντίζεις ένα ελατήριο κατά βούληση: θα σπάσει και θα πεταχτεί στα μάτια σου…

(φωτογραφίες: Πάνω, η στιγμή της έκρηξης της μάλλον προειδοποιητικής βόμβας στο Londonderry.

Κάτω,  στο Bogside, μια γειτονιά της πόλης, οι αναμνήσεις του αντιαποικιοκρατικού αγώνα έχουν γίνει τοιχογραφίες· δεν έχουν θαφτεί. Η συγκεκριμένη αναφέρεται στην “ματωμένη Κυριακή”, δηλαδή στη σφαγή διαδηλωτών που έκανε ο αγγλικός στρατός στην ίδια πόλη, σ’ αυτή τη γειτονιά, στις 30 Γενάρη του 1972.

Αν η τοιχογραφία θυμίζει Παλαιστίνη δεν είναι τυχαίο. Και δεν είναι μυστικό: το ισραηλινό απαρτχάιντ καθεστώς έμαθε πολλά απ’ τις τακτικές του αγγλικού στρατού στη βόρεια ιρλανδία…)

Ο κυρ Παντελής

Τετάρτη 23 Γενάρη. Επίμονες έρευνες από δώ και από κει επιχειρούν να περιγράψουν τεκμηριωμένα (δηλαδή, λίγο πολύ “επιστημονικά”) τι χαρακτηριστικά έχει αυτό το υποκείμενο που στην αγγλία είναι “έξω απ’ την ε.ε.”, και αλλού έχει παραλλαγές της ίδιας βασικής τάσης. Αλλά η καθημερινή εμπειρία είναι από μόνη της διαφωτιστική.

Θα έπρεπε η ελληνική αργκώ να δανείσει έναν όρο της, αν βρισκόταν η σωστή μετάφραση σε άλλες γλώσσες. Είναι βιοπαλαιστές. “Βιοπαλαιστής” μπορεί να είναι ένας μισθωτός, ένας εργάτης, που ξεκολιάζεται για σκατά λεφτά. “Βιοπαλαιστής” είναι, όμως, και ένας μαγαζάτορας της γειτονιάς που εισπράτει το ξεκόλιασμα των γειτόνων / πελατών του σαν πεσμένο τζίρο. “Βιοπαλαιστής” είναι, ακόμα, ένας generation τάδε, που ήταν σίγουρος ότι θα γίνει αφεντικό του εαυτού του, αλλά έχει ξεπέσει στα επιδόματα, σε σεμινάρια, και στην γκρίνια.

Υπάρχουν μερικές σταθερές που ενώνουν τους κοκκινόσβερκους υποστηρικτές του ψόφιου κουναβιού με τα κίτρινα γιλέκα, με τους έλληνες αγανακτισμένους και τους ψηφοφόρους του Orban. Η πρώτη είναι η μικροαστική εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου δόγματος «είσαι ο κόσμος». Πράγματι είναι ο καθένας τους «ο κόσμος», αλλά ένας κόσμος απλός, με απλά σύμβολα και εύκολη πρόσληψη. Ένας κόσμος fast food / junk food. Οι ψηφόφοροι, για παράδειγμα, του brexit εξακολουθούν να μην ξέρουν πολλά γι’ αυτό (και τους ξεπερνάει κατά πολύ το κοινοβουλευτικό δράμα της κυρα May) εκτός απ’ το εξής, στα όρια της φαντασίωσης: «μάλλον θα είναι καλύτερα τα πράγματα έτσι»… Χωρίς παραπάνω εξηγήσεις.

Η ιδιωτικοποίηση των πάντων και, κατά συνέπεια, η αυτάρκεια και η αυταρέσκεια του ατομικού, εγωϊκού «έτσι νομίζω» προικισμένου με μια επιθετική κατάφαση στον Εαυτό, έχει κι άλλα χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, αυτοί οι λευκοί, πρωτοκοσμικοί έκπτωτοι, στηρίζονται όσο γίνεται στις σχέσεις συγγένειας ή/και γειτονίας· και είναι αδιάλλακτα εχθρικοί σε οτιδήποτε «ξένο» που θα μπορούσε να αλλάξει έστω και λίγο τις ασφαλείς ρουτίνες στα γύρω οικοδομικά τετράγωνα. Γι’ αυτό είναι ρατσιστές (κατά των μεταναστών και όχι μόνο) ακόμα κι αν δεν έχουν δει ούτε έναν στη ζωή τους: τους αρκούν οι εικόνες με τις κατάφορτες βάρκες ή τα πλήθη που πεζοπορούν. Είναι απειλή εισβολής στην σταθεροποιημένη (και συχνά δύσκολη) καθημερινότητά τους όπως θα ήταν η φάρσα του Orson Welles για την εισβολή των εξωγήινων – ακόμα κι αν δεν είχαν δει ούτε allien νύχι. Μ’ άλλα λόγια: από επιλογή (και όχι από ανάγκη) είναι συντηρητικοί, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης «συντήρηση»: διατήρηση της μικροκλίμακας των πραγμάτων ως έχει.

Επιπλέον απολαμβάνουν τις εντυπώσεις που τους απευθύνονται, στο βαθμό που παίζουν πάνω στο δίπολο μηδαμινότητα / μεγαλείο. Είναι ταυτόχρονα απαθείς και ευσυγκίνητοι. Έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στην ιδέα (και στις αρμοδιότητες) της μορφής κράτος, αλλά είναι δύσπιστοι αν δεν την βρίσκουν ικανοποιητικά πατερναλιστική. Μπορούν να νοιώσουν λύπηση για κάτι που τους φαίνεται κοντινό, αλλά «κοντινό» είναι μόνο ό,τι ταιριάζει με τους στενούς κώδικές τους. Ταξιδεύουν σε φτηνά, οργανωμένα γκρουπ τουρισμού, αλλά βλέπουν μόνο τα υποδεικνυόμενα σύμβολα της τουριστικής βιομηχανίας – και πάντως όχι έναν κόσμο που τους είναι εξ ορισμού ξένος – και τέτοιος θα μείνει.

Δεν πρόκειται για καινούργιες κοινωνικές φιγούρες! Είναι οι global, post modern «βιοπαλαιστές», έντιμοι σε γενικές γραμμές, χωρίς να βγάζουν λεφτά με ουρά, χωρίς καμιά καούρα για το πως παράγεται το ρύζι και η βενζίνη τους (μόνο για τις τιμές τους – αλλά τότε τι πάει να πει «μόνο»;), χωρίς καμιά καούρα για το πως παράγονται οι εντυπώσεις που τους απευθύνονται και τους κολακεύουν… Είναι η «αγαθιάρικη» μικροαστική μάζα των κοινωνιών του Θεάματος, που τόσο έχει ανάγκη το σύστημα – και ταυτόχρονα του παραπονιέται για εγκατάλειψη…

(Αν τους πεις ότι είναι αιχμάλωτοι θα σε μισήσουν. Δεν θέλουν να απελευθερωθούν. Να ανταμειφθούν θέλουν…)

Ανάληψη ευθύνης

Τρίτη 22 Γενάρη. Δεν άργησε: το ελληνικό βαθύ κράτος ανέλαβε την ευθύνη για την δολοφονία της 4 χρόνων Zainab Fadil, μέσα απ’ την φιλοκυβερνητική καθεστωτική «εφημερίδα των συντακτών». Κάτω απ’ τον τίτλο «νεκρό προσφυγόπουλο σε επιχείρηση αποτροπής ανοικτά της Σάμου» στις 16/1 η εφημερίδα παρουσίασε δύο διαφορετικές (και αλληλοαναιρούμενες) εκδοχές, με ολοφάνερο στόχο να «καθαρίσουν» οι έλληνες λιμενόμπατσοι απ’ το έγκλημα.

Στην μία εκδοχή (που λάνσαρε μια νορβηγική μκο καταγραφής ονόματι aegean boat report), έγινε …επίθεση δύο κουκουλοφόρων σε βάρκα με πρόσφυγες, με αποτέλεσμα τον θάνατο ενός τετράχρονου…. Αυτή ήταν η εκδοχή «τα φαντάσματα του Αιγαίου φταίνε…» Εδώ και χρόνια κυκλοφορούν τέτοια «φαντάσματα», αλλά κανένας κρατικός υπάλληλος δεν ξέρει ποιοί είναι κάτω απ’ τις κουκούλες. Μπορεί να είναι και εξωγήινοι, οπότε καλύτερα να μην ανακατεύεται το ελλαδιστάν…

Η άλλη εκδοχή ήταν του αρχηγείου των λιμενόμπατσων. Σ’ αυτήν, όχι μόνο δεν υπήρξαν ποτέ «κουκουλοφόροι» (… στην περιοχή καθ’ όλη τη διάρκεια του περιστατικού παρέμειναν πλησίον της οριογραμμής πλωτό περιπολικό του λιμενικού σώματος καθώς και κοινοτικό μέσο δύναμης frontex…), αλλά τους πρόσφυγες τους έσωσε η τουρκική ακτοφυλακή, (… χωρίς να δηλωθεί στις ελληνικές αρχές αγνοούμενος). Συνεπώς, σύμφωνα μ’ αυτήν την εκδοχή (επίσημη εκδοχή “αποτροπής”…), είτε δεν πνίγηκε καμία Zainab, είτε πνίγηκε με ευθύνη της τουρκικής ακτοφυλακής…

Κανονικά θα έπρεπε εκπρόσωποι των δύο εκδοχών να συναντηθούν και να συμφωνήσουν τίνος το παραμύθι είναι καλύτερο. Επιπλέον, αν η “εφημερίδα των συντακτών” δεν ήταν τόσο φιλοκυβερνητική και τόσο καθεστωτική, θα αρνούνταν να πνίξει δεύτερη φορά την Zainab Fadil, αυτή τη φορά μέσα σε κύματα αντικρουόμενων ψεμμάτων, έτσι ώστε οι καταναλωτές / αναγνώστες της να πάνε ήσυχοι παρακάτω, μ’ ένα τςςςς…

Εκεί, ακριβώς, εντοπίζουμε την επίσημη ανάληψη της ευθύνης απ’ το ελληνικό παρακράτος: στην ταυτόχρονη προβολή δύο εντελώς αντίθετων μεταξύ τους «σεναρίων» αθώωσης των ελληνο-λιμενόμπατσων.

Αθώωση μέσω της βιαστικής και πρόχειρα οργανωμένης πρόσκλησης σύγχισης λέγεται αυτό. Άρα, με αντεστραμμένο τρόπο, παραδοχή της ενοχής…

(φωτογραφία: Στον «διάλογο» στο social μήντιο, όταν ένας χρήστης κατηγορεί τη νορβηγική μκο ότι ξεπλένει τους έλληνες λιμενόμπατσους, η εν λόγω απαντάει ότι «δεν έχει στοιχεία για την εθνικότητα» των κουκουλοφόρων… Εννοώντας ότι οι καταγγελίες του πατέρα της Zainab δεν είναι άξιες λόγου…

Μην το πείτε ρατσισμό. Πείτε το «τεκμήριο της αιώνιας αθώωτητας» – για τους δολοφόνους).

Εγκληματική οργάνωση

Τρίτη 22 Γενάρη. Η δολοφονία της Zainab Fadil κουκουλώθηκε μάλλον εύκολα (και ποιοι άραγε σκίζουν τις αφίσες μας για το θέμα; ε; φασίστες; συριζαίοι; ή και τα δύο μαζί;) μέσα σ’ ένα ελάχιστο διάστημα “δημοσιότητας”, στη συμβολή των “μυστηρίων” του Αιγαίου… Νάναι “κουκουλοφόροι” άγνωστης προέλευσης οι φονιάδες; Νάναι οι αιώνιοι εχθροί; Νάναι όλα ψέμματα; Ποιός ξέρει; Ξέχνα το…

Στα άλλα σύνορα όμως, στον Έβρο, δεν χρειάζεται καν κουκούλωμα. Είναι αρκετή η σιωπή. Στις 6 Δεκέμβρη κάτοικοι του τουρκικού χωριού Adasarhanli, κοντά στο ποτάμι, μάζεψαν τον τέταρτο νεκρό μετανάστη μέσα σε πέντε μέρες. Ο άγνωστος ξένος είχε πεθάνει από υποθερμία, καθώς τα ρούχα του ήταν μούσκεμα και παγωμένα· η θερμοκρασία στην ύπαιθρο εκείνες τις ημέρες ήταν -6 βαθμοί Κελσίου. Είχε περάσει το ποτάμι απ’ την ελληνική στην τουρκική όχθη, ίσως μέσα σε μια μισοβουλιαγμένη βάρκα, ίσως κολυμπώντας…

Τι είχε γίνει; Οι ντόπιοι απ’ την τουρκική μεριά των συνόρων και του ποταμιού ξέρουν. Οι έλληνες στρατόμπατσοι συλλαμβάνουν τους «παράνομους», τους δέρνουν, τους κλέβουν, πολλές φορές τους γδύνουν, και τους ξαναπετάνε στον Έβρο. Κάποιοι πεθαίνουν – απ’ τα βασανιστήρια και το κρύο. Την πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη βρέθηκε ένα πτώμα κοντά στο χωριό Serem, και άλλα δύο στα χωριά Akcadam και Adasarhanli. Ήταν μισόγυμνα. Είχαν σημάδια από ξύλο.

Δεν είναι άγνωστα διεθνώς αυτά. Οι ανθρωπιστές του οηε, με όση κομψότητα αναλογεί στην γραφειοκρατεία του ανθρωπισμού, έκαναν μια ανακοίνωση στις 5 του περασμένου Δεκέμβρη. Ότι οι υπηρεσίες (του οργανισμού) για τους πρόσφυγες / μετανάστες …εξακολουθούν να λαμβάνουν αξιόπιστες αναφορές για επαναπροωθήσεις που κάνουν οι ελληνικές αρχές… μέσω του ποταμού Evros… συχνά με την χρήση βίας…

Δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα τα «φαντάσματα του Έβρου» – δεν χρειάζονται. Είναι μόνη της, χωρίς περιττά δημαγωγικά φτιασιδώματα, καθαρή και ωμή, η εφαρμογή των εντολών του γκουβέρνου: στείλτε τους στο διάολο, και εν ανάγκη σκοτώστε τους…

Την επόμενη φορά που θα σας περάσει απ’ το μυαλό ότι τα ροζ καθάρματα μπορεί να είναι κάτι τις καλύτερο απ’ τους φασίστες, θυμηθείτε ότι αυτά τα καθάρματα σκοτώνουν σχεδόν σ’ όλη την τετραετία του γκουβέρνου τους. «Ξένους» φυσικά… Θυμηθείτε ότι έχουν καλές δημόσιες σχέσεις ώστε να κρύβουν τις δολοφονίες τους πίσω από μυστηριώδεις «κουκουλοφόρους» ή, απλά, μέσα στην διατεταγμένη σιωπή… Θυμηθείτε ότι είναι εύκολο να γίνει ο καθένας συνένοχος σε συστηματικές δολοφονίες – όταν δεν πρόκειται για δολοφονημένους φίλους ή γνωστούς του… Θυμηθείται πως η αδιαφορία για τους δολοφονημένους “αγνώστους” είναι το λάδι που λιπαίνει τις μηχανές του θανάτου γενικά…

Θυμηθείτε και πάρτε την ευθύνη που σας αναλογεί: πρόκειται για την «αριστερά» της εθνικής, κρατικής / παρακρατικής εγκληματικής οργάνωσης. Που θα δώσει την σκυτάλη όμορφα κι ωραία στη «δεξιά» του εγκλήματος.

Οποιαδήποτε αμφιβολία γι’ αυτήν την πραγματικότητα είναι συνενοχή.

(φωτογραφία: Αυτός επέζησε, με τα σημάδια της ελληνικής «αριστερής» φιλοξενίας. Άλλοι όχι.)

Δημαγωγία undercover

Τρίτη 22 Γενάρη. Η ρητορική του “γνήσιου όχι” (στην συμφωνία των Πρεσπών) έχει πολλά μέσα στη διάθεσή της, και τα αξιοποιεί. Αν μας αφορά είναι επειδή καλλιεργεί συστηματικά την διάλυση της λογικής. Έτσι ώστε να μοστράρει σαν “επαναστατική αλήθεια” όχι απλά την απόρριψη της συμφωνίας αλλά έναν στραμπουληγμένο “συλλογισμό” που είναι, από πολλές απόψεις, άλλη μια έκφανση του Παραδείγματος της εξαφάνισης της ανταγωνιστικής, εργατικής κριτικής.

Ποιος είναι αυτός ο “συλλογισμός”; Ότι ναι μεν (μετά την συμφωνία) η βόρεια μακεδονία δεν θα απειλεί τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και την επικράτεια (αφού σχεδόν δεν έχει στρατό) αλλά, εντασόμενη στο νατο μπορεί κάποια στιγμή να γίνει υποχείριο των αμερικάνων. Και να τα απειλήσει αυτά (τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και την επικράτεια) σαν proxy της Ουάσιγκτον!

Το ότι αυτά τα λένε οι ίδιοι που καταγγέλουν (σωστά) την σφικτή συμμαχία Αθήνας και Ουάσιγκτον (πολύ πιο σφικτή απ’ την όποια μεταξύ Σκοπίων και Ουάσιγκτον) ας σημειωθεί στο περιθώριο του συλλογισμού. Το κύριο ερώτημα, χάρη της λογικής και τίποτα άλλο, είναι το εξής: για ποιους σατανικούς λόγους η βόρεια μακεδονία, αν δεν έμπαινε στο νατο, και έμενε αιώνια μια καταραμένη και αδέσποτη που-γου-δου-μου όπως μέχρι προχτές, δεν θα μπορούσε να γίνει proxy της Ουάσιγκτον; Ή, διατυπωμένο αλλιώς: ποια είναι η διαφορά μεταξύ «νατο» και «όχι νατο» στους όποιους αμερικανικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς;

Δεν υπάρχει απάντηση. Δεν υπάρχει επειδή δεν μπορεί να υπάρξει! Ακόμα και η πιο επιπόλαιη ματιά στον κόσμο θα ήταν αρκετή για να δείξει ότι εδώ και χρόνια ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ΔΕΝ δρα μέσω του νατο, παρά μόνο σε πολύ συγκεκριμένες περιπτώσεις, αν το νατο είναι μια βολική φόρμουλα· όχι, όμως, και απαραίτητη. Γενικά δρα «μονομερώς» με ad hoc «πρόθυμους» συμμάχους….

Ο συλλογισμός του «γνήσιου όχι» είναι, επιεικώς, προσβλητικός της νοημοσύνης. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι άχρηστος. Μάλλον το αντίθετο. Αν κάποιοι προσπαθούν να συγκεντρώσουν την προσοχή σε κάτι παράλογο, είναι επειδή θέλουν να κρύψουν κάτι λογικό. Αν κάποιοι πουλάνε «αντιιμπεριαλισμό» πάνω σε παρανοϊκές βάσεις είναι επειδή θέλουν να κρύψουν κάτι. Τι είναι αυτό;

Αφενός η οργανική συμμετοχή τους στους πραγματικούς ελληνικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις ανάλογες ιδεολογίες. Απ’ τον αντι-τουρκισμό ως τον (συν)έλεγχο της ανατολικής Μεσογείου. Αφετέρου η διακριτική (;) υποστήριξή τους (δια της σιωπής ή δια της ευκαιριακής / εκτονωτικής «αντίδρασης»… αυτά είναι παλιά κόλπα…) στις «εκτός νατο» ελληνικές συμμαχίες.

Προφανώς είμαστε περιθωριακοί με τα μυαλά που έχουμε. Αλλά δεν κάνουμε λάθος!

Η θεία Λίτσα καθαρίζει (θα το μάθει αργότερα…)

Τρίτη 22 Γενάρη. Η διάζευξη ανάμεσα σε “ναι” και “όχι” στη συμφωνία των Πρεσπών είναι χαρακτηριστική περίπτωση των διλημμάτων / παγίδα που παράγει η εξουσία. Και δεν είναι καν η πρώτη τέτοια περίπτωση!

Να, κατά την δική μας εργατική κριτική άποψη, τρία ζητήματα που είναι “κεντρικά” σ’ αυτή τη συμφωνία (μιλώντας σαν εχθροί του ελληνικού ιμπεριαλισμού / κράτους / κεφάλαιου) και έχουν θαφτεί εύκολα, για όλες τις πλευρές, κάτω απ’ το θέαμα του “ναι” – “όχι”.

Πρώτα απ’ όλα οι εκβιασμοί διαρκείας που θα μπορεί να κάνει το ελληνικό κράτος σε βάρος του βορειομακεδονικού στη διάρκεια των πολύχρονων διαπραγματεύσεων για την ένταξή του στην ε.ε. Ανοίγει κεφάλαιο; Δεν ανοίγει; Κλείνει; Δεν κλείνει; Πάντα σε σχέση με τους κάθε φορά συσχετισμούς. Αν το ροζ γκουβέρνο μπορούσε (: επιτρεπόταν…) να το φωνάξει θα έλεγε: Ώρε θείες Λίτσες! Αντικαταστήσαμε τον αδρανή και πρακτικά ξεπερασμένο έλεγχο πάνω τους μέσω του που-γου-δου-μου τσαμπουκά, μ’ έναν δυναμικό και ευέλικτο έλεγχο / εκβιασμό μέσω της ένταξής τους στην ε.ε.! Δεν είναι καλύτερα έτσι;

Δεύτερο, η εξαφάνιση της σλαβομακεδονικής μειονότητας μέσα στην ελληνική επικράτεια. Αυτή η μειονότητα υπάρχει ακόμα· και έχει υπάρξει στο παρελθόν πολύ πιο ακμαία. Τουλάχιστον 50.000 σλαβομακεδόνες εκτοπίστηκαν απ’ την ελληνική επικράτεια (σαν μέλη ή υποστηρικτές του δημοκρατικού στρατού) μετά το 1949. Τους αφαιρέθηκε η υπηκοότητα / ιθαγένεια, κατασχέθηκαν οι περιουσίες τους. Οι περισσότεροι / περισσότερες κατέφυγαν τότε στα νότια της γιουγκοσλαβίας – νυν βόρεια μακεδονία.

Αυτή ήταν η πιο πρόσφατη, μαζική επιχείρηση εθνοκάθαρσης στο ελλαδιστάν! Κι όσοι έμειναν (κάποιες λίγες εκατοντάδες) υπέφεραν επί δεκαετίες ό,τι, περίπου, οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί “πίσω απ’ την μπάρα” στη Θράκη. Διαρκή αστυνομικό/ασφαλίτικο έλεγχο και καταπίεση, απειλές και απαγορεύσεις – ένα είδος “αόρατης” εσωτερικής κατοχής…

Αυτή η μειονότητα, που υπάρχει ακόμα, “εξαφανίστηκε” – χάρη στη συμφωνία των Πρεσπών. Και μαζί της εξαφανίστηκε η υποχρέωση του ελληνικού κράτους είτε να επιστρέψει στους “απαγορευμένους” (ή στους απογόνους τους) τις περιουσίες τους· είτε να τους αποζημιώσει για τις κατασχέσεις. Αν αυτό δεν είναι φασιστικός θρίαμβος, τι είναι; Αν αυτό δεν είναι εκείνο που ονειρευόταν το “εμφυλιακό κράτος” του 1949 τι είναι; Το δήλωσε (αρχές ‘90ς) ο Μητσοτάκης ο Α: «… Είδαμε και πάθαμε να τους διώξουμε…» (δες το video για την ελληνοσερβική φιλία και την σφαγή στη βοσνία…) Γιατί να διαφωνεί ο κυρ Κούλης;

Τρίτο, σα συνέπεια του δεύτερου: η εξαφάνιση ή/και παραχάραξη της Ιστορίας. Πριν την εθνοκάθαρση των σλαβομακεδόνων, είχε “καθαριστεί” με την βοήθεια των ντόπιων συνεργατών των ναζί το μεγαλύτερο μέρος των εβραϊκών κοινοτήτων, ειδικά εκείνης στη Σαλονίκη. Ειδικά η Σαλονίκη έπρεπε να πάψει να είναι πολυεθνική – τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και το Ολοκαύτωμα ήταν “εθνική ευλογία” για το ελλαδιστάν. Πριν απ’ αυτούς είχαν εκκαθαριστεί άλλοι “αλλοεθνείς” πληθυσμοί της επικράτειας, είτε οι μουσουλμάνοι με την ανταλλαγή πληθυσμών μετά την “εθνική καταστροφή” του ’22, είτε άλλοι (πολλές χιλιάδες) μετά τους βαλκανικούς πολέμους.

Η Ιστορία της συγκρότησης του ελληνικού εθνικού / εθνικιστικού κράτους, ειδικά στον 20ο αιώνα, είναι μια ιστορία διαδοχικών εθνοκαθάρσεων, αποκλεισμών και τυραννίας σε βάρος των “μη συμβατών” εντόπιων κοινωνικών, θρησκευτικών, πολιτιστικών κοινοτήτων. (Ακριβώς αυτό που κάνει το κατά ένα αιώνα νεώτερο ισραηλινό κράτος). Εκείνο που ήταν το δημιουργικό (και για τον εργατικό, ταξικό ανταγωνισμό) στα μέρη μας, η πολυεθνικότητα· αυτό που ήταν και είναι η σταθερή αλήθεια της τάξης μας, απαγορεύτηκε, καταστάλθηκε, εξορίστηκε, διαγράφτηκε. Η “εξαφάνιση” της σλαβομακεδονικής μειονότητας είναι το πιο πρόσφατο επεισόδιο του εσωτερικού, εντός συνόρων, εθνικού / μικροαστικού ιμπεριαλισμού· όχι, πάντως, το μοναδικό.

Αυτά τα τρία στοιχεία, που συσχετίζονται άμεσα με την συμφωνία των Πρεσπών, είναι αρκετά για την δική μας εργατική, ανταγωνιστική συνείδηση αφενός για να αποκαλύψουν το πραγματικό νόημα του σικέ διλήμματος “ναι ή όχι”, και αφετέρου για να στερεώσουν την επιλογή της απόρριψής του συνολικά! Παρότι καταλαβαίνουμε πολύ καλά τις διαφορές ανάμεσα στο “ναι” και στο “όχι”, δεν μας είναι δύσκολο να διακρίνουμε ότι πρόκειται για διαφορές μεταξύ εναλλακτικών του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που έχουν έναν πολύ βασικό και ενιαίο πυρήνα. Ακόμα κι αν διάφοροι κτυπιούνται ότι το δικό τους “όχι” είναι το γνήσιο… επειδή μηρυκάζει παρανοϊκά επιχειρήματα για τους “εθνικούς κινδύνους” που θα φέρει η ένταξη της βόρειας μακεδονίας στο νατο…

Όχι λοιπόν! Πρόκειται για το “αριστερό” κουκούλωμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, που – παρότι δεν είναι καθόλου στα πάνω του… – καταφέρνει, χάρη στην πολύμορφη εσωτερική υποστηρίξη, να διαχειρίζεται όσο επωφελώς μπορεί τους λογαριασμούς που άνοιξε (διακομματικά / εθνικά…) το ’92 στα βόρεια σύνορά της επικράτειάς του… Υπό διεθνή πίεση, αλλοίμονο. Αλλά τα είπαμε αυτά.

Αν υπήρχε πραγματική εργατική αντιπολίτευση με συνείδηση και της θέσης της και της ιστορίας της, ο τενεκεδένιος δεν θα καμάρωνε για “αριστερός”, ούτε σ’ αυτό το θέμα. Θα ήταν για κλωτσιές.

Ούτε θα απολάμβανε απερίσπαστος στο ψώνισμά του την προοπτική ενός μερδικού από “νόμπελ ειρήνης”…

Ανάθεμα στα ψευτο-όχι!

Δευτέρα 21 Γενάρη. Μερικοί δεν θα μάθουν ποτέ. Έχουν τους λόγους τους…

Δεν έμαθαν στους “αγανακτισμένους”. Το “όχι στο μνημόνιο” της “πάνω πλατείας” ήταν ψεύτικο. Γνήσιο ήταν το δικό τους, της “κάτω πλατείας”. Ήταν, άλλωστε, μικροαστικά “αμεσοδημοκρατικό” – ξέρετε τώρα… Μερικοί ψωνισμένοι τόλμησαν μάλιστα να πουν ότι το γνήσιο ήταν και “κομμουνιστικό”….

Δεν έμαθαν στο δημοψήφισμα του ’15. Το “όχι” των άλλων ήταν ψεύτικο. Γνήσιο ήταν το δικό τους, το “επαναστατικό” – άντε, όμως, να ξεχωρίσει κανείς τι είναι τι μέσα στο κουτί… Κι άντε μετά να γίνει η μοιρασιά της προίκας του 61,31%, πριν εξατμιστεί…

Ούτε τώρα έμαθαν. Το “όχι στη συμφωνία των Πρεσπών” των άλλων είναι αντιδραστικό, εθνικιστικό και πατριδοκάπηλο. Το γνήσιο είναι το δικό τους: ειρηνόφιλο, αντιιμπεριαλιστικό και αλληλέγγυο…

Δεν τους έχει περάσει απ’ το μυαλό ότι με τόση επαναστατική γνησιότητα (όπως νομίζουν) έχουν καταλήξει ουρά του βαθέος κράτους – όταν δεν του ανοίγουν τον δρόμο, όπως έκαναν με όλο το “αντιμνημονιακό” και “εθνοαπελευθερωτικό” πάθος τους επί χρόνια; Όχι.

Όταν αυτό που ονομάζεις “πολιτική” είναι το PR αλληθώρισμα (μπας και μαζέψεις κανά κουκί) είναι βέβαιο ότι δεν βλέπεις μακρύτερα απ’ τη μύτη σου. Πας να ψαρέψεις στον βούρκο; Σκουπίδια θα βγάλεις. (Οι κατάρες για τους συρφετούς περισσεύουν).

Τα υπόλοιπα απλά έπονται…

Όλα για την “πρόοδο”

 

Δευτέρα 21 Γενάρη. John’s Hopkins: πανεπιστήμιο… Bristol-Myers Squibb: φαρμακευτική εταιρεία… Rockefeller Foundation: ίδρυμα χρηματοδότησης καλών προθέσεων (γενικά)… Πως σας φαίνονται σαν μαγαζιά;

Με απόφασή του στις 3 Γενάρη ο δικαστής Theodore Chuang του Maryland έκρινε ότι αυτά τα τρία ευαγή ιδρύματα πρέπει να πληρώσουν αποζημίωση 1 δισεκατομυρίου δολαρίων στα θύματα (ή στους νόμιμους κληρονόμους τους) ενός υπερμυστικού αμερικανικού κυβερνητικού προγράμματος που έγινε στη γουατεμάλα την δεκαετία του ’40: μολύνθηκαν σχεδιασμένα εκατοντάδες άτομα με σύφιλη…

Ο σκοπός του top-secret προγράμματος, που ξεκίνησε το 1946, ήταν να δοκιμαστούν ορισμένα αντιβιοτικά, στο κατά πόσον μπορούν να προλάβουν την σύφιλη και άλλα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα πριν αυτά εκδηλώσουν τα συμπτώματά τους. Είναι εύλογο ότι το αμερικανικό κράτος είχε κατά νου να προστατεύσει τους στρατιώτες του στις βάσεις που θα άνοιγε ανά τον πλανήτη, μετά την νίκη του στον β παγκόσμιο πόλεμο.

Γι’ αυτό το λόγο, σε πρώτη φάση, οι «ερευνητές» πλήρωσαν εργάτριες του σεξ στη γουατεμάλα, που είχαν σύφιλη, να κάνουν σεξ με φυλακισμένους, έτσι ώστε να χρησιμοποιήσουν αυτούς σαν πειραματόζωα – για τα αντιβιοτικά. Αργότερα, επειδή χρειάζονταν περισσότερα πειραματόζωα, μόλυναν επί τούτου εθελοντές, που δεν ήξεραν τίποτα για το πρόγραμμα (και το τι θα τους συνέβαινε). Αυτή η «συμβολή στην βελτίωση της υγείας» είχε 444 θύματα, εκ των οποίων 83 πέθαναν από αιτίες σχετιζόμενες με το ερευνητικό project. Είτε απ’ την σύφιλη, είτε από παρενέργειες των υποτιθέμενων «αντιδότων».

Το πρόγραμμα, που κράτησε 3 χρόνια (ως το 1948) έμεινε πολύ καλά κρυμμένο. Μόλις το 2010 ένας πανεπιστημιακός ανακάλυψε τα ντοκουμέντα του…

Είστε σίγουροι ότι ο ναζισμός ηττήθηκε το 1945;

(φωτογραφία: Τέσσερεις γυναίκες απ’ την γουατεμάλα, θύματα της σχεδιασμένης μόλυνσης με σύφιλη…)

Οι πρόθυμοι: next generation?

Δευτέρα 21 Γενάρη. Ψάχνοντας να βρει συμμάχους για τον έλεγχο της μέσης Ανατολής ο απ’ το ψοφιοκουναβιστάν ορμώμενος Pompeo έχει σχεδιάσει μια «σύνοδο» για τις 13 και 14 Φλεβάρη – στην πολωνία. Ναι, η ακροδεξιά πολωνική κυβέρνηση είναι πιστός σύμμαχος, και εμφανίζεται σαν συνδιοργανωτής της «συνόδου», που, κατά τις επίσημες εξηγήσεις θα εστιάζει στην σταθερότητα και στην ειρήνη, στην ελευθερία και στην ασφάλεια της περιοχής, στον εξτρεμισμό και στον πυραυλικό αφοπλισμό… Για να το πούμε απλά: θα εστιάζει στην αντιμετώπιση της Τεχεράνης (και, παρεπιπτόντως, του άλλου «ταραξία», της Μόσχας).

Είναι φανερό ότι η πρόσκληση πρόθυμων ευρωπαϊκών πολιτικών βιτρινών (που δεν είναι, δα, και οι «ειδικοί» για τη μέση Ανατολή) είναι επανάληψη της τακτικής Bush Β και Rumsfeld το 2003, παραμονές της εισβολής στο ιράκ: να ανανεωθεί το κομμάτιασμα του project europe, μεταξύ «παλιάς» (και παρακμιακής) ευρώπης, ήτοι γερμανίας, γαλλίας και άλλων που τότε δεν ήθελαν εισβολή στο ιράκ και τώρα δεν θέλουν καθόλου καυγάδες με το ιράν – και «νέας» (και ανθηρής) που είναι τα κράτη του πρώην «ανατολικού μπλοκ».

Ελλείψει «κοινής εξωτερικής πολιτικής» οι ευρωπαϊστές το βλέπουν το έργο. Η κυρά Federica Mogherini, που έχει αυτή την καλοπληρωμένη μεν αλλά και γελοία δουλειά του «επίτροπου εξωτερικής πολιτικής της ε.ε.», δήλωσε ήδη ότι έχει άλλες δουλειές και δεν θα πάει στη σύνοδο. Θα πάνε, όμως, υπουργοί από «πρόθυμα» ευρω-καθεστώτα. Υποθέτουμε τα βαλτικά έχουν πιάσει ήδη θέση.

Είναι η αμερικανική ρελάνς στην άρνηση γερμανίας, γαλλίας και αγγλίας να συμφωνήσουν με την εγκατάλειψη της συμφωνίας 5+1 για το πυρηνικό πρόγραμμα του ιράν. Υπάρχει τρόπος το Βερολίνο ή/και το Παρίσι να δεσμεύσουν τους «πρόθυμους» κάνοντάς τους λιγότερο τέτοιους;

Δύσκολο μοιάζει.

Μεσαίου – αλλά διαλυτικού – βεληνεκούς

Δευτέρα 21 Γενάρη. Δεν είναι μόνο η πιο πάνω επίθεση της Ουάσιγκτον στο project europe. Υπάρχει και μία χειρότερη – η διάλυση της συνθήκης για τους μεσαίου βεληνεκούς πυραύλους, γνωστή σαν INF. Το ψοφιοκουναβιστάν έχει δώσει «διορία» στη Μόσχα ως τις 2 Φλεβάρη, να σταματήσει όλα τα σχετικά της προγράμματα, αλλιώς… Αλλιώς θα φέρει τους δικούς του πυραύλους σε ευρωπαϊκό έδαφος. Κι αυτή τη φορά δεν θα επιχειρήσει να τους εγκαταστήσει στο (δυτικό)γερμανικό έδαφος, όπως την δεκαετία του ’80. Θα τους πάει στο πολωνικό, και σ’ άλλους (αν βρεθούν) πρόθυμους. Πού θα αρχίσουν να σημαδεύουν, σαν αντίποινα, οι ρωσικοί πύραυλοι; Όχι την φίλη γερμανία… Οπωσδήποτε όμως τους «πρόθυμους». Συνεπώς το project europe θα ζοριστεί σε βαθμό φυγοκέντρισης…

Το γεγονός ότι ακόμα και στην παρακμή του ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βρίσκει πρόθυμους συμμάχους στην ευρώπη, απ’ το ελλαδιστάν ως την πολωνία και τα βαλτικά κράτη, δείχνει πολλά γι’ αυτούς ακριβώς τους συμμάχους. Επιπλέον δείχνει το γιατί το να εννοείται σήμερα το νατο σαν εκείνο που ήταν στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου είναι από πολιτική μυωπία έως ανοησία: ουσιαστικά πρόκειται για μια συμμαχία υπό διάλυση, και σίγουρα δεν έχει σχέση με τους πραγματικούς συσχετισμούς του εξελισσόμενου 4ου παγκόσμιου. Η Ουάσιγκτον ξαναφτιάχνει τις στρατιωτικές συμμαχίες της (ή αυτό προσπαθεί να κάνει) – δεν κάθεται πάνω σ’ εκείνες που είχε πριν από 40 χρόνια.

Για τον ελληνικό ιμπεριαλισμό το νατο είναι μόνο το κέλυφος της συστράτευσής του με τον αμερικανικό. Μπορεί κανείς να «κτυπάει» το καύκαλο· αλλά ο βασικός πυρήνας των στοχεύσεων και των συμμαχιών μένει μέσα προστατευμένος και ανενόχλητος…

Κάπως έτσι τόσο η ελληνική στρατιωτική συμμαχία με την αιγυπτιακή χούντα όσο και με το ρατσιστικό, απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς έχουν περάσει απαρατήρητες…

Είναι “εκτός νατο”, άρα επιτρέπονται… E;