Month: September 2018

Οι ύαινες (του εθνικού γεωπολιτικού προσοδισμού)

Δευτέρα 17 Σεπτέμβρη. Τα λένε μόνοι τους. Επειδή νοιώθουν την άνεση – να φοβηθούν τι;

Αλέξης Παπαχελάς («η πτώση ενός τοτέμ»): … Τα λόγια εντυπωσιάζουν, όπως π.χ. οι δηλώσεις του αμερικανού ΓΕΕΘΑ ο οποίος μίλησε για την καλύτερη στιγμή στις σχέσεις των δύο χωρών. Και όλα αυτά δεν συμβαίνουν σε μια ήρεμη περίοδο στο παγκόσμιο σκηνικό, αλλά σε μια στιγμή ψυχροπολεμικής έντασης…

… Τι περιμένει όμως η κοινή γνώμη από την πρωτόγνωση άνθηση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων;… Η ελλάδα, μαζί με τους ελληνοαμερικανούς και τους ισχυρούς συμμάχους που έχει πλέον αποκτήσει λόγω της σχέσης με το ισραήλ, πρέπει να πιέζει συστηματικά και δυναμικά για συγκεκριμένα ανταλλάγματα. Είναι προφανές ότι η Αθήνα έριξε μια «ζαριά». Κάποια στιγμή πρέπει να κάνει «ταμείο»…

Άγγελος Συρίγος («αμερικανικός έρως»): … Συμπερασματικά, δεν αρκεί να μετατραπούμε σε χώρα απλής εγκαταστάσεως αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων. Έχουμε ξαναβιώσει αυτή την κατάσταση και δεν μας άρεσε. Θέλουμε σαφή ανταλλάγματα που συνήθως αποκαλούνται στήριξη και στρατηγική σχέση. Αυτό αφορά σε Ανατολική Μεσόγειο και Βαλκάνια…

Θέλουμε να φάμε ω αμερικάνοι!!! Θέλουμε ζεστό αίμα και σάρκα!

(Οι ύαινες είναι σαρκοφάγα μικρού μεγέθους, που κυνηγούν σε αγέλες. Τρέφονται όμως – κι αυτό τις διαφοροποιεί γενικά απ’ τα σαρκοφάγα – και με πτώματα: τα αποφάγια απ’ το κυνήγι άλλων, μεγαλύτερων ζώων. Γι αυτό και τα πλευρίζουν περιμένοντας κάτι να περισσέψει και γι’ αυτές…)

(φωτογραφίες: Pet δεν τα λες….)

Ύαινες μ’ άρβυλα

Δευτέρα 17 Σεπτέμβρη. Αφού, λοιπόν οι ελληνικές εθνικές ύαινες (δηλαδή το ελληνικό κράτος/παρακράτος/κεφάλαιο) θέλουν «σαφή ανταλλάγματα» απ’ τον θείο απ’ την αμερική, μπορεί να κληθούν να κάνουν και κάτι παραπάνω απ’ το να προσφέρουν στεριά, θάλασσα και αέρα στους συμμάχους τους. Ίσως πρέπει να δώσουν και τα τρυφερά τους οπίσθια. Φυσικά δεν θα πρόκειται για τα οπίσθια των δημαγωγών. Όπως πάντα άλλοι είναι οι χρήσιμοι ηλίθιοι.

Ένα μέρος που μπορεί καλέσει τις ελληνικές εθνικές ύαινες το καθήκον (δηλαδή το συμφέρον) λέγεται Αζοφική θάλασσα. Δεν έχετε ακούσει γι’ αυτήν, συγκρατείστε όμως το όνομα. Θα την ακούσετε, αργά ή γρήγορα… Είναι ο βόρειος κόλπος της Μαύρης Θάλασσας, ανάμεσα στη χερσόνησο της Κριμαίας (ρωσική πλέον), τα νοτιοανατολικά παράλια της ουκρανίας και τα δυτικά παράλια της ρωσίας.

Εκεί βρίσκεται ένα απ’ τα σημεία που η Ουάσιγκτον, μέσω του Κιέβου, προσπαθεί να στριμώξει τη Μόσχα. Η Αζοφική θάλασσα, στη βάση μιας συμφωνίας του 2003, είναι κοινή για Κίεβο και Μόσχα· ωστόσο δεν έχουν καθοριστεί σύνορα. Και το Κίεβο, απ’ την στιγμή που η Κριμαία επέστρεψε στη Μόσχα, για το μόνο πράγμα που είναι διατεθειμένο είναι οι προβοκάτσιες. (Τις οποίες έχει ξεκινήσει απ’ την περασμένη άνοιξη…)

Η Ουάσιγκτον, εννοείται, βρίσκεται στο πλευρό του Κιέβου. Όχι στα λόγια. Πρόκειται να στείλει (αν δεν έχει ξεκινήσει ήδη) διαφόρων ειδών όπλα (πυραύλους κλπ) για να τα παρκάρει στις ακτές ή κοντά σ’ αυτές σημαδεύοντας τα ρωσικά πλοία. Επιπλέον προσπαθεί να φτιάξει κατάσταση ώστε νατοϊκό ναυτικό (ελληνικές ύαινες: το καθήκον θα σας καλέσει!!!) να «εξασφαλίσει την ελευθερία ναυσιπλοΐας στα Στενά του Κέρτς»… Θυμίζει τίποτα αυτή η ιερή αποστολή της «προστασίας της ελευθερίας της ναυσιπλοΐας»;

Λίγη προσοχή τώρα. Η Μόσχα δεν διαθέτει «στόλο Μεσογείου». Στις πρόσφατες αεροναυτικές ασκήσεις του ρωσικού επιτελείου στην ανατολική Μεσόγειο συμμετείχαν πολεμικά απ’ τον «βόρειο στόλο», απ’ τον «στόλο του Εύξεινου Πόντου» και – κρατηθείτε – απ’ τον «στόλο της Κασπίας». Ναι, δεν το ξέρετε: υπάρχει υδάτινος δρόμος απ’ την Κασπία στη Μαύρη Θάλασσα, μέσω των ποταμών Βόλγα και Ντον, και ενός καναλιού που συνδέει τους δύο ποταμούς στο σημείο που πλησιάζουν αρκετά ο ένας τον άλλον, νότια του Βόλγοκραντ – πρώην Στάλινγκραντ… (μπλέ γραμμή στην κάτω φωτογραφία). Υπάρχει από παλιά σχέδιο για δημιουργία ενός καινούργιου υδάτινου διαδρόμου, με το όνομα «ευρασιατικό κανάλι» (κόκκινη γραμμή). Δεν φτιάχτηκε ως τώρα, αλλά οι προδιαγραφές του είναι τέτοιες που ενδιαφέρουν σήμερα τόσο το Πεκίνο («δρόμοι του μεταξιού») όσο και το Καζακστάν και την Μόσχα, για διαφορετικούς λόγους. Η Αστάνα ενδιαφέρεται για τις εμπορικές μεταφορές δια θαλάσσης, η Μόσχα για τα στρατιωτικά περάσματα.

Και ο υπάρχων και ο πιθανός (μελλοντικός) καινούργιος καταλήγουν στην Αζοφική θάλασσα. Αν, λοιπόν, η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της (τι κάνει άγκρρρ – άγκρρρ; μπας και είναι τίποτα πεινασμένα γαλανόλευκα τετράποδα;) θέλουν να κόψουν την πρόσβαση του ρωσικού στόλου στα «θερμά νερά» της Μεσογείου, μπορούν να στήσουν έναν καυγά στην Αζοφική. Ή να παρατάξουν τα κανόνια τους, in case of emergency… Φυσικά, σε ότι αφορά τον Εύξεινο, υπάρχει και ο παράγοντας Άγκυρα. Αλλά δεν μπορεί να εμποδίσει πρακτικά το νατο να μπαίνει και να βγαίνει… είναι μέλος της συμμαχίας άλλωστε (ακόμα)…

Κατά διαβολική σύμπτωση έχει ξαναπάει ο ελληνικός στρατός εκεί. Ήταν το 1919 όταν το Παρίσι οργάνωσε την «εκστρατεία της Κριμαίας», κατά των επαναστατών μπολσεβίκων. Το αποτέλεσμα της εκστρατείας ήταν συντριπτικό σε βάρος των εισβολέων. Ό,τι έμεινε απ’ τις 2 ελληνικές μεραρχίες μεταφέρθηκε στη Μικρά Ασία, για να συνεχίσει τα ιμπεριαλιστικά του θαύματα· μέχρις ότου ο Κεμάλ τους πέταξε όλους στη θάλασσα.

Ωστόσο τότε και τώρα το ελληνικό κράτος/παρακράτος/κεφάλαιο είχε (και έχει) επιχειρήματα εσωτερικής κατανάλωσης: την προστασία των ελλήνων της ουκρανίας… Στη Μαριούπολη, ας πούμε…

Με τις ευλογίες του αρχιτράγου της Ισταμπούλ – αν χρειαστεί…

Βλήματα από χαρτί ή οξείδια μετάλλων;

Δευτέρα 17 Σεπτέμβρη. Σήμερα (σύμφωνα με τον αμερικανικό πολεμικό προγραμματισμό) πρόκειται να ανακοινωθεί ο νέος γύρος δασμών κατά κινεζικών εισαγωγών, ύψους 200 δισεκατομυρίων. Είναι άγνωστο αν το ψόφιο κουνάβι θα υπογράψει έξτρα δασμούς 25% ή μόνο 10%, αφήνοντας το υπόλοιπο 15% για αργότερα.

Είναι άγνωστο, επίσης, το πως θα αντιδράσει το Πεκίνο. Φαίνεται ότι υπάρχουν ιδέες για «ποιοτική αντίδραση». Όχι, δηλαδή, δασμούς στις αμερικανικές εισαγωγές στην κίνα αλλά περιορισμούς στις κινεζικές εξαγωγές πρώτων υλών στην αμερικανική βιομηχανία. Οι «σπάνιες γαίες» είναι βαρύ όπλο στα χέρια του κινεζικού καθεστώτος, και μπορεί να γονατίσει για μήνες την homeland αμερικανική βιομηχανία ηλεκτρονικών, αυτοκινήτων, όπλων και πολλών άλλων ειδών. Η κίνα προμηθεύει σήμερα ένα ποσοστό από 85% έως 95% (ανάλογα με το οξείδιο) της παγκόσμιας αγοράς σε σπάνιες γαίες. Για να βρουν εναλλακτικούς προμηθευτές σπάνιων γαιών (αν και όσους βρουν) οι αμερικανικές εταιρείες θα χρειαστούν μήνες· και, εν τω μεταξύ, θα έχουν χάσει τα μερίδιά τους σε μια just in time (παγκόσμια) αγορά.

Θα είχε την πλάκα του αυτό το είδους προ-πολέμου· αν δεν ήταν να πέσει στο κεφάλι μας ο ουρανός και όχι μόνο…

(φωτογραφίες: χρήσιμη απεικόνιση της πανταχού παρουσίας των σπανίων γαιών από το site «απεροπία», που συστήνεται σαν «το πρώτο ελληνικό site περί μετανθρωπισμού»…)

Κορεατική χερσόνησος

Κυριακή 16 Σεπτέμβρη. Σε δυο μέρες, στην Πγιονγκγιάνγκ, ο νοτιοκoρεάτης Moon και ο βορειοκορεάτης Kim θα έχουν πολλά να συζητήσουν. Ένα απ’ τα σοβαρότερα: το βαθύ αμερικανικό κράτος οξύνει ξανά την ιμπεριαλιστική του τακτική, βάζοντας σε εφαρμογή εκείνο που είχε αναγγείλει απ’ το περασμένο φθινόπωρο αλλά, για μερικούς μήνες το 2018, αναγκάστηκε να αναστείλει: τον ναυτικό αποκλεισμό της βόρειας κορέας.

Η Ουάσιγκτον επιχειρεί να μαζέψει τους συμμάχους της – αγγλία, αυστραλία, νέα ζηλανδία, καναδά, ιαπωνία, αλλά και γαλλία (!!!) – εκβιάζοντας και τη νότια κορέα, για να φτιάξουν έναν πολεμικό στόλο θαλάσσιας «επιτήρησης των κυρώσεων» κατά της βόρειας κορέας. Το περασμένο φθινόπωρο, όταν η Ουάσιγκτον είχε αναγγείλει τις τέτοιες προθέσεις της, ο Kim είχε απαντήσει ότι θα θεωρήσει τον ναυτικό αποκλεισμό αιτία πολέμου· η διεθνής νομοθεσία του το επιτρέπει, αφού δεν υπάρχει καν τέτοια απόφαση, έστω, του οηε. Τώρα; Τι θα κάνει; Να ένα θέμα συζήτησης…

Σύμφωνα με τα λεγόμενα της αμερικανικής καθεστωτικής Wall Street Journal η “συμμαχία των προθύμων” δεν είναι ετοιμοπόλεμη ακόμα. Η Σεούλ δεν σκοπεύει να μοιράζεται πληροφορίες με το Τόκιο (και το ανάποδο) σ’ αυτήν την ιστορία, πράγμα που αποσυντονίζει την δουλειά. Αλλά η Σεούλ έχει και ουσιαστικότερο θέμα: ναι μεν δεν μπορεί να πει ανοικτά “κάτω οι κυρώσεις” αλλά στην πράξη φροντίζει διακριτικά να παραβιάζονται.

Απ’ την άλλη μεριά, στην 3η ενδο-κορεατική συνάντηση κορυφής μέσα στο 2018 απ’ τις 18 ως τις 20 του μήνα (πρώτη μετά την “κορύφωση” της συνάντησης Kim – ψόφιου κουναβιού στη Σιγκαπούρη το περασμένο καλοκαίρι) Moon και Kim σκοπεύουν να δώσουν πανηγυρικό τόνο: παγκόσμια live προβολή διάφορων επιλεγμένων φάσεων της συνάντησης. Με δεδομένο ότι στη φανερή ημερήσια διάταξη είναι η πρακτική προώθηση της «Διακήρυξης του Panmunjom» η Σεούλ έχει ένα λόγο παραπάνω να βρει τρόπο να απεμπλακεί απ’ τις αμερικανικές πολιορκητικές πρωτοβουλίες. Ωστόσο δεν θα είναι τόσο εύκολο όσο το λέμε.

Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να ξανακερδίσει το έδαφος που έχασε απ’ τις αρχές του 2018· και, υποψιαζόμαστε, θα το κάνει με κάθε «άκομψο» (δηλαδή: εκβιαστικό) τρόπο που θα θεωρήσει ότι την βολεύει. Η μειλίχια, ειρηνόφιλη προσέγγιση που εγκαινίασε εδώ και μήνες το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ για να βραχυκυκλώσει τον αμερικανικό μιλιταρισμό στον δυτικό ειρηνικό ίσως δεν εγκαταλειφθεί· αλλά μπροστά σ’ έναν «ταύρο σε υαλοπωλείο» θα χρειαστεί, αργά ή γρήγορα, κάτι παραπάνω. Μπορεί να είναι «ασύμμετρο» – πάντως θα είναι «κάτι παραπάνω» απ’ το ethos της κορεατικής συμφιλίωσης που αναγγέλθηκε στους χειμερινούς ολυμπιακούς αγώνες. Αυτό έχει ξεβάψει.

Η Ουάσιγκτον δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις (λιγότερο ή περισσότερο) βίαιες «μονομερείς ενέργειες»· εκτός, προς το παρόν, απ’ τον ανοικτό και ξεκάθαρο (στρατιωτικό) πόλεμο. Το δείχνει παντού και με κάθε ευκαιρία: η μέθοδος του σερίφη που (θεωρεί ότι) πυροβολεί γρηγορότερα απ’ τη σκιά του… .

(φωτογραφία: Στα εγκαίνια της κοινής διπλωματικής αντιπροσώπευσης των δύο κορεών, δέσποζε η ενιαία κορεατική χερσόνησος. Από την άποψη των συμβόλων Σεούλ και Πγιονγκγιάνγκ κουρντίζουν τόσο την Ουάσιγκτον όσο και το Τόκιο. Φοβούμαστε ωστόσο ότι δεν αργεί ο καιρός που φιλικοί, συμμαχικοί στόλοι θα πρέπει να περιπολούν γύρω της – εναντίον άλλων, αυτόκλητα «αστυνομικών»…)

Μπλοκ του Βλαδιβοστόκ

Κυριακή 16 Σεπτέμβρη. Αναρωτιόμασταν πριν λίγες ημέρες αν υπήρχε χώρος για το βορειοκορεατικό καθεστώς στη συνάντηση του «ανατολικού οικονομικού φόρουμ» στο Βλαδιβοστόκ, απ’ την στιγμή που ούτε ο Kim ούτε ο Moon το τίμησαν με την παρουσία τους. Ασφαλώς και υπήρχε! Στη θέση του Kim πήγε ο υπ.εξ. της βόρειας κορέας Kim Yong Jae – και οι επαφές που έπρεπε να γίνουν έγιναν.

Την προσοχή μας τραβάει ωστόσο κάτι άλλο. Ως και τον Ιούλιο (μπορεί και λίγο αργότερα, δεν είναι δυνατόν να βρούμε ακριβείς ημερομηνίες) προετοιμαζόταν η παρουσία του Kim (άρα και του Moon) στο φθινοπωρινό Βλαδιβοστόκ! Μια ολομέλια του μπλοκ… η οποία, όμως, μπήκε στην άκρη. Τις προετοιμασίες για το ταξίδι του Kim στο «ανατολικό οικονομικό φόρουμ» προδίδει η δοκιμαστική πτήση που έκανε το προεδρικό του αεροπλάνο, απ’ την Πγιονγκγιάνγκ προς το Βλαδιβοστόκ και επιστροφή (χωρίς προσγείωση) στις 9 Ιούλη.

Κάτι φαίνεται να έχει συμβεί εδώ, απ’ τα μέσα του καλοκαιριού και μετά: το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ «ανεβοκατεβάζει» τους διπλωματικούς του τόνους (έχοντας σα μέτωπο την Ουάσιγκτον και το Τόκιο) με μη γραμμικό τρόπο. Η μη γραμμικότητα σαν μέθοδος δεν μας εκπλήσσει, παρότι κάνει δυσκολότερο το να καταλαβαίνει κάποιος από μακριά.

Εντελώς σχηματικά μοιάζει σαν, προς στιγμήν, να συμβαίνει το εξής: καθώς η Ουάσιγκτον βρίσκεται σε φάση «αντεπίθεσης», με όλο και χειρότερες κυρώσεις κατά της Μόσχας και του Πεκίνου, και με προσανατολισμό πόλωσης κατά της βόρειας κορέας (με το ένα μάτι και το ένα χέρι πάνω στη Σεούλ) το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ ανοίγει την διάταξή του, «διασκορπίζεται» κατά κάποιον τρόπο, χωρίς όμως να χάνει τη συνοχή του. Παρότι οι 4 (νότια και βόρεια κορέα, κίνα και ρωσία) έχουν πυκνές επαφές μεταξύ τους σε διάφορα επίπεδα, δεν εμφανίζονται μαζί ακόμα κι αν το είχαν προγραμματίσει· δεν μορφοποιούν ανοικτά και καθαρά την στρατηγική συμπόρευσή τους.

Παρακολουθούμε, μαθαίνουμε – για να καταλάβουμε. Ο ιστορικός χρόνος πυκνώνει με τρόπους που δεν έχουμε συνηθίσει – αυτό είναι σίγουρο…

Περί πολέμου

Κυριακή 16 Σεπτέμβρη. Αποδίδεται στον γερμανικό στρατό μια πολεμική τακτική που τοποθετείται (στον χάρτη των στρατιωτικών εξελίξεων) στην «τρίτη γενιά πολέμου». Αντιγράφουμε σχετικό απόσπασμα απ’ το 1ο τετράδιο για εργατική χρήση:

…Η τρίτη γενιά πολέμου ήταν, επίσης, μια ανταπόκριση στην αύξηση της δύναμης πυρός στη μάχη. Στην περίπτωση αυτή όμως η δύναμη της εξέλιξης προήλθε απ’ τις ιδέες. Έχοντας την έγνοια ότι θα είχαν μειονέκτημα απ’ την άποψη του διαθέσιμου υλικού εξαιτίας της πιο αδύνατης βιομηχανικής τους βάση στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, οι γερμανοί ανέπτυξαν ριζοσπαστικές νέες τακτικές. Βασισμένες στις μανούβρες μάλλον παρά στον πόλεμο φθοράς, οι τακτικές τρίτης γενιάς ήταν οι πρώτες καθαρά μη γραμμικές τακτικές. Η επίθεση βασιζόταν στη διείσδυση ώστε να προσπεραστούν και να διαλυθούν οι εχθρικές δυνάμεις και όχι στην κατά μέτωπο αναμέτρηση και στην προσπάθεια καταστροφής τους. Η άμυνα ήταν σε βάθος, και συχνά προκαλούσε την διείσδυση του αντιπάλου, έτσι ώστε να διευκολυνθεί μια αποτελεσματική αντεπίθεση…

Συγκρατείστε αυτό, αν θέλετε και σας ενδιαφέρει: στις «μη γραμμικές τακτικές» πολέμου η διάταξη «ανοίγει», ώστε να διευκολυνθεί η διείσδυση του αντιπάλου… (Για το κακό του…)

Παρακολουθούμε, μαθαίνουμε – για να καταλάβουμε…

Συρία

Κυριακή 16 Σεπτέμβρη. Τηρουμένων των αναλογιών (και με δεδομένο, πάντα, ότι αναφερόμαστε σε προσωρινές καταστάσεις) φαίνεται πως και σε ότι αφορά την εκκαθάριση του θύλακα του Idlib το μπλοκ της Αστάνα ακολουθεί μια παρόμοια, «διαφορική», «μη γραμμική» τακτική.

Το μπλοκ της Αστάνα είναι σαφώς πιο επίσημο και διεθνώς γνωστό απ’ το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ, και εμφανίζεται δημόσια σαν τέτοιο. Ταυτόχρονα όμως παράγει το θέαμα «εσωτερικών διαφοροποιήσεων». Δεν επιτίθεται ως τώρα κατά μέτωπο (αν και κάνει και τέτοιου είδους κινήσεις μικρής εμβέλειας, αφήνοντας ανοικτό ένα τέτοιο ενδεχόμενο, σαν απειλή) αλλά μάλλον προσπαθεί να πλαγιοκοπήσει τους proxies του Ριάντ που στηρίζονται (είναι ολοφάνερο πια) στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο και στο Τελ Αβίβ. Οι πλευρές των καθαρά στρατιωτικών κινήσεων (του μπλοκ της Αστάνα) είναι συνυφασμένες με ψυχολογικές και (διεθνούς εμβέλειας) προπαγανδιστικές επιχειρήσεις – με επιδιωκόμενο στόχο κάποιου είδους είτε παράδοση είτε, στη χειρότερη περίπτωση, εδαφική υποχώρηση των proxies του Ριάντ.

Κάτι ανάλογο προσπαθεί να κάνει και ο άξονας Ουάσιγκτον – Ριάντ, με ανάποδο στόχο. Και με ένα μειονέκτημα κατά τη γνώμη μας: δεν έχει επίσημα στρατό επι τόπου, συνεπώς εκτός απ’ τους «εργολάβους» δεν έχει άλλα πιόνια πάνω στο ταμπλώ. Απειλεί με βομβαρδισμούς («απ’ έξω») πράγμα που σημαίνει ότι η επί τόπου «command line» έχει κενά. Σε αντίθεση με τις αμερικανικές απειλές (απ’ τον ουρανό) οι απειλές (και οι προτάσεις συμβιβασμού) απ’ την μεριά του μπλοκ της Αστάνα είναι στο χώμα. Προφανώς οι πρώτες παίζουν ρόλο· μπορούν όμως να βραχυκυκλώσουν την τακτική πυκνότητα των δεύτερων;

Παρακολουθούμε, μαθαίνουμε – για να καταλάβουμε…

(Αλλά δεν περιμένουμε κάτι ευοίωνο…)

Ο ιμπεριαλισμός των κουτσαβάκηδων είναι γραφικός – αλλά επικίνδυνος

Σάββατο 15 Σεπτέμβρη. Η «συμφωνία των Πρεσπών» θα εγκριθεί απ’ το δημοψήφισμα στη βόρεια μακεδονία, θα περάσει και απ’ την βουλή της… Τελικά, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα εγκριθεί και απ’ την ελληνική. Και τότε θα αρχίσουν να παίζουν τα ελληνικά εθνικιστικά όργανα.

Ανάμεσα στα άλλα, μέσα στη συμφωνία, προβλέπεται η σύσταση μιας μικτής διεπιστημονικής επιτροπής (το «μικτή» αφορά συμμετοχή «ειδικών» και απ’ τα δύο κράτη) για τον έλεγχο των σχολικών βιβλίων ιστορίας (των δύο εκπαιδευτικών συστημάτων) και τις απαραίτητες διορθώσεις ώστε να μην προάγουν τον «αλυτρωτισμό». Όπως ξέρει καλά κάθε έλληνας πατριώτης, “δεξιός” ή “αριστερός”, τέτοιο πράγμα δεν αφορά το ελλαδιστάν· αφορά μόνο τους «σκοπιανούς». 1 – 0 απ’ τα αποδυτήρια!

Είναι γνωστό πως οι έλληνες δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους για τα εντελώς ιδεολογικά και γεμάτα ψέμματα και παραμύθια σχολικά βιβλία ιστορίας: τα θεωρούν σπονδυλική στήλη της αναπαραγωγής της “εθνικής αλήθειας” (αλλά και της καλλιέργειας του μίσους προς την ιστορία, πράγμα που βολεύει εξαιρετικά τα ντόπια αφεντικά και τους λακέδες του). Εδώ έφαγαν μαζί με τα κόκκαλα την Ρεπούση – στον Ζάεφ θα κολώσουν; Εκείνο στο οποίο έχει δοθεί μικρότερη σημασία είναι ότι απ’ την μεριά της Αθήνας πρόεδρος της επιτροπής διορίστηκε ο οριτζινάλ βαθύς πασόκος (τώρα συριζαίος, αλλοίμονο!) βουλευτής Σερρών Μάρκος Μπόλαρης.

Τι «αέρα» θα φέρει ο κυρ Μπόλαρης στο ζήτημα των σχολικών βιβλίων της βόρειας μακεδονίας; Μια ματιά στο βιογραφικό του δείχνει το γιατί είναι ένας απ’ τους κατάλληλους ανθρώπους γι’ αυτό το πόστο: για να απαιτεί τα απίθανα, να προκύπτουν διαφωνίες έως καυγάδες, έτσι ώστε να φρενάρει την εξέλιξη της ένταξης της βόρειας μακεδονίας στην ε.ε.

Για παράδειγμα ο κυρ Μπόλαρης παινεύεται ότι …. έκανε πολυετή αγώνα για την ανάδειξη του ζητήματος της επιστροφής των κλεμμένων χειρογράφων των Ι. Μ. Ιωάννου του Προδρόμου και Ι.Μ. Παναγίας Εικοσιφοινίσσης από τους Βουλγάρους. Με επιστολή του προς τον Κ. Καραμανλή [τότε πρωθ.] ζήτησε η επιστροφή να μπει ως όρος στην επικείμενη τότε εισδοχή της Βουλγαρίας στην ευρωπαϊκή ένωση…

Με τέτοιο πολιτικό ταπεραμέντο και χριστιανοπατριωτική στόχευση σκεφτείτε τώρα πόσα εμπόδια μπορεί να σκαρφιστεί ο εν λόγω για την ένταξη της βόρειας μακεδονίας στην ε.ε. ξεφυλλίζοντας τα βιβλία της σχολικής ιστορίας. Ειδικά όταν έχει δηλώσει (προφανώς κοιτώντας τους ψηφοφόρους του στις Σέρρες και στα πέριξ, τους οποίους πάντα θα κοιτάει…) ότι α) είναι αντίθετος στο όνομα “βόρεια μακεδονία” και β) είναι αντίθετος στο επίθετο “μακεδονική” για την γλώσσα και την εθνικότητα… Έδωσε (μόλις πήρε την καρέκλα, την δουλειά και τον έξτρα μισθό) το στίγμα του:

…Υπάρχουν απίστευτες ιστορικές διαστρεβλώσεις στα βιβλία της γειτονικής χώρας…. Στα βιβλία τα δικά μας δεν έχουμε προσβολές…

Ε, αλλοίμονο: “απίστευτες”!!! Δεν μας κάνει εντύπωση που οι εντεταλμένοι του ελληνικού βαθέος κράτους ογκόλιθος και τενεκεδένιος εξοχότατος διάλεξαν ένα τέτοιο πρόσωπο για αυτήν την «εθνική αποστολή»: να εκβιάζεται μόνιμα η βόρεια μακεδονία απ’ την ελλάδα, και να εμποδίζεται το «κλείσιμο των κεφαλαίων» της ένταξής της στην ε.ε. Ούτε μας κάνει εντύπωση ότι η δημαγωγική εθνική ενότητα δεν πρόσεξε τον διορισμό.

Τα φασισταριά που σκόπιμα κούρντισαν και αμόλυσαν οι φαιορόζ θα έχουν «ψωμί» τα επόμενα χρόνια… Τα ντόπια αφεντικά τους χρειάζονται.

(φωτογραφία: Χάρηκε ο τενεκεδένιος αξιολαμπρότατος δίπλα στη λίμνη. Την είχε ξαναδεί; Όχι, ευκαιρία ήταν… Του είπαν τα αφεντικά του: άντε ρε, δείξε ότι είσαι αριστερούλης! κι αυτός χέστηκε πάνω του!

Πάντως είτε καταλαβαίνει τι κάνει είτε όχι έχει πάρει θέση στο βιβλίο των ηρώων του τρόμου. Του ελληνικής παραγωγής τρόμου πάντα…)

Απ’ την Μόσχα με αγάπη 1

Σάββατο 15 Σεπτέμβρη. Την περασμένη Κυριακή, συνεντευξιαζόμενος στη Σαλονίκη απαντώντας σε ερώτηση για τις ελληνορωσικές σχέσεις ο τενεκεδένιος εξοχότατος ξεστόμισε σαν γνήσιος κυβερνοποζεράς:

Έχω πρόσκληση να επισκεφθώ τη Μόσχα, μέσα στο 2018 και να συναντηθώ με τον πρόεδρο Πούτιν. Γνωρίζετε ότι το προηγούμενο διάστημα οι σχέσεις μας πέρασαν μια μικρή περιπέτεια, δώσαμε τα μηνύματα που έπρεπε να δώσουμε – πιστεύω ότι ήμασταν υποχρεωμένοι να δώσουμε τα μηνύματα αυτά – τώρα δουλεύουμε προκειμένου να αποκατασταθεί η κανονικότητα και να ενισχυθεί η συνεργασία, σε μια σειρά από τομείς. Άλλωστε θα προχωρήσει το επόμενο διάστημα η συγκρότηση της Μικτής Διϋπουργικής Επιτροπής, συνεπώς σε σχέση με το ερώτημα σας, ναι έχω πρόσκληση.

Η απάντηση απ’ το ρωσικό καθεστώς ήρθε την Τρίτη. Θα μπορούσε να είναι ειρωνική, του είδους «Α ναι; Έχεις πρόσκληση; Απ’ την Ομόνοια την αγόρασες; Πόσο;» – αλλά ήταν πιο σφικτή. Όχι, δεν υπάρχει συζήτηση για επικείμενη επίσκεψη του έλληνα πρωθυπουργού στη ρωσία ως το τέλος του έτους δηλώθηκε αρμοδίως. Δεν υπάρχει συζήτηση – άρα δεν υπάρχει πρόσκληση! Συνεπώς κάποιοι κοροϊδεύουν τον τενεκεδένιο ή αυτός κοροϊδεύει εαυτόν και αλλήλους. Συνηθισμένα πράγματα, δηλαδή.

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Πρόσφατα ο πατριάρχης Ισταμπούλ, αφού συμβουλεύτηκε το ελληνικό υπ.εξ. (τον ογκόλιθο δηλαδή) αποφάσισε να υποστηρίξει μια εκκλησιαστική διάσπαση στο παπαδαριό της ουκρανίας. Οι «σχισματικοί» ουκρανοί θέλουν να φύγουν απ’ την αρμοδιότητα του ρωσικού πατριαρχείου και να γίνουν ανεξάρτητοι, για να κράτανε όλα τα φράγκα για πάρτη τους, και να κουλιαρτίζουν το ποιμνίο σύμφωνα με τις οδηγίες των προστατών τους. Γι’ αυτό και ζήτησαν τη βοήθεια (δηλαδή την αναγνώριση) του άλλου αρχιτράγου, του αποκαλούμενου «οικουμενικού». Εννοείται πως πίσω απ’ τους “σχισματικούς” δουλεύουν οι αμερικανικές και οι αγγλικές υπηρεσίες…

Οι ουκρανικές επιλογές του οικουμενικού αρχιτράγου (ξαναλέμε: υπό την καθοδήγηση του ελληνικού υπ.εξ.) είναι μάλλον σκανδαλώδεις από την άποψη της «εκκλησιαστικής τάξης»: το παπαδαριό της ουκρανίας δεν είναι (ουσιαστικά) στην αρμοδιότητά του…  Το ρωσικό αρχιπαπαδαριό τα πήρε το κρανίο, και αποφάσισε να διακόψει κάθε συνεργασία με το Φανάρι. Κατά την άποψη μας πιθανότατα να πρόκειται για ελληνοκρατική ρελάνς στη σοβαρή πιθανότητα να στηρίζει η Μόσχα (πολιτικά κατ’ αρχήν) το παλαιστινιακό αίτημα για άραβα πατριάρχη στην Ιερουσαλήμ· στη θέση των διαδοχικών πρακτόρων των ελληνικών υπηρεσιών.

Ωστόσο η αντι-ρωσική ελληνική συστράτευση με την Ουάσιγκτον δεν τελειώνει εκεί. Στη νότια κύπρο επίσης παίζουν τα ανάλογα όργανα, παρότι το νοτιοκυπριακό κεφάλαιο έχει εδώ και δεκαετίες σοβαρές «σχέσεις στοργής» (: ωραίο μου πλυντήριο) με το ρωσικό, μαύρο, γκρίζο ή λευκό.

(φωτογραφία: Η ικεσία προς την Μόσχα στα καλύτερά της!!! Αναμνηστικό πλάνο, με τον κυρ Παναγιώτη – τον – σωλήνα και την «δεν – μπορώ – να – φορολογήσω – τους – εφοπλιστές – γιατί – το – απαγορεύει – το – σύνταγμα» μεσαιομεγάλη επιχειρηματία του τουρισμού κυρ Νάντια. Απέναντι ο Πούτιν σε μάλλον βαριεστημένη στάση.

Αααχχ! Early ’15s!… Τότε το ρούβλι ήταν όχι απλά «ισχυρό» αλλά απελευθερωτικό!… Ελιξήριο της αιώνιας εθνικής νεότητας ήταν τότε το ρούβλι!!! Θα έτρεχε μαζί με το γκάζι, μέσα απ’ τον σωλήνα… Ο κυρ Παναγιώτης μαζί με τον κυρ Γιάνη, τον κυρ Νίκο και τον κυρ Αλέξη πάνω σε άσπρα άλογα θα κάλπαζαν στα χωριά που θα τους έραιναν με λουλούδια… Και θάμασταν λεύτεροι!! ΛΕΥΤΕΡΟΙ!!!!!!

Το ότι στη φωτο ο τενεκεδένιος τελεί εν ευθυμία είναι, απλά, θέμα χαρακτήρα…)

Απ’ την Μόσχα με αγάπη 2

Σάββατο 15 Σεπτέμβρη. Ιστορικά η περίπτωση της νότιας κύπρου είναι ιδανικό παράδειγμα μελέτης του γεωπολιτικού προσοδισμού. Παρότι ποτέ οι ελληνοκύπριοι καθεστωτικοί και οι λακέδες τους (συμπεριλαμβανομένων των παντοδύναμων και πάμλουτων παπάδων) δεν έθιξαν στο ελάχιστο τα συμφέροντα του Λονδίνου, σε ότι αφορούσε την περίοδο του 3ου παγκόσμιου («ψυχρού») πολέμου και την αντιπαράθεση Ουάσιγκτον – Μόσχας η Λευκωσία φρόντισε να ισορροπεί στον αρμό των δύο μπλοκ. Μπαίνοντας στην κατηγορία «αδέσμευτα» κράτη…

Απ’ τα ‘90s και μετά δεν υπήρχε θέμα: οι περιβόητοι ρώσοι «ολιγάρχες» (αλλά επίσης ο αδελφός Μιλόσεβιτς, επώνυμοι σερβοφασίστες αλλά και διάφοροι ταχύτατα ανερχόμενοι μαφιόζοι απ’ το πρώην ανατολικό μπλοκ) βρήκαν στη νότια κύπρο την offshore υποδομή που ονειρεύονταν: τράπεζες, δικηγόρους, πολιτικούς, παπάδες, κλπ, όλα στη διάθεσή τους, με το αζημίωτο. (Μερικοί απ’ αυτούς τους δεξιοτέχνες / «μπροστινούς» στο ξέπλυμα δικηγόρους ευτύχησαν να γίνουν και πρόεδροι της νότιας κύπρου…) Αυτό θεωρήθηκε «σύσφιξη των σχέσεων» – αν και θα μπορούσε να μην είναι εντελώς ακριβές, απ’ την στιγμή που οι ρωσικές υπηρεσίες, υπό τον Πούτιν, πήραν τον έλεγχο στη Μόσχα.

Σε κάθε περίπτωση ο άξονας Αθήνα – Λευκωσία – Τελ Αβίβ, σαν το ανατολικομεσογειακό τμήμα του άξονα Ουάσιγκτον – Ριάντ είναι μια επιλογή ιμπεριαλιστική αλλά και τυχοδιωκτική· που προφανώς αλλάζει τα δεδομένα στις σχέσεις Λευκωσίας – Μόσχας. Το ελληνοκυπριακό φασισταριό περιμένει με μεγάλη χαρά να άρει η Ουάσιγκτον την απαγόρευση πώλησης όπλων στη νότια κύπρο (κρατάει απ’ το 1974…), σαν ένα ακόμα βήμα συμμαχικής εύνοιας (και εμπορικών κερδών για την αμερικανική πολεμική βιομηχανία). Θα γεμίσει πύραυλους τότε η νότια κύπρος, και θα γίνει ακόμα μεγαλύτερη ομορφιά… Απ’ την άλλη μεριά η συμμαχία Μόσχας – Άγκυρας (και στο βάθος Πεκίνου) δεν είναι ούτε συγκυριακή ούτε περιορισμένη μόνο στο συριακό έδαφος. Η ανατολική Μεσόγειος είναι στον πάγκο.

Τη μέρα, λοιπόν, που ο τενεκεδένιος εξοχότατος το έπαιζε «no problem» στη Σαλονίκη, δημοσιευόταν στη δεξιά νοτιοκυπριακή εφημερίδα «φιλελεύθερος» συνέντευξη του προέδρου του δεξιού κόμματος «δημοκρατικός συναγερμός» (το κόμμα του νυν προέδρου Αναστασιάδη) Αβέρωφ Νεοφύτου. Ο εν λόγω είπε φωναχτά πως η Μόσχα, αφου συμμαχεί με την τουρκία, θα πάψει να ασχολείται με το κυπριακό (με τρόπο βολικό για τους ελληνοκύπριους). Η απάντηση της ρωσικής πρεσβείας στη Λευκωσία ήρθε την Δευτέρα το βράδυ. Τέλειωνε με την εξής φράση:

… Είναι προφανές ότι κάποιοι φίλοι στην Κυπριακή Δημοκρατία θέλουν να διασαλεύσουν την καλή σχέση ρωσίας – κύπρου για να απομακρύνουν τη ρωσία απ’ την περιοχή της ανατολικής Μεσογείου…

Ναι, ακριβώς: είναι «προφανές». Πιο πολύ δεν γίνεται! Όσο προφανές είναι ότι πολύ περισσότερο από έξτρα βάσεις στο ελλαδιστάν η Ουάσιγκτον θα ενδιαφερόταν για «εξυπηρετήσεις» στη νότια κύπρο· γι’ αυτές θα έδινε και κάτι παραπάνω… Όσο προφανές είναι ότι η Μόσχα ενδιαφέρεται να πιάσει επιπλέον «πόστο» (στρατιωτικό) απέναντι απ’ την κύπρο, στο λίβανο.

(φωτογραφία: Ο νοτιοκυπριακός δεξιός «φιλελεύθερος» το περασμένο καλοκαίρι αποκάλυψε τα δηλητηριώδη συμπεράσματα μιας «έρευνας» για την ανθελληνική – δηλαδή αντι-αμερικανική και αντι-ισραηλινή – πορεία του χρυσοπράσινου φύλλου ριγμένου στο πέλαγο. “Έφτιαχνε κλίμα” σα να λέμε… Κανονισμένα, εννοείται…)