Εξωτερική πολιτική

Πέμπτη 12 Οκτώβρη. Αμαρτία που ομολογείται δεν είναι τέτοια. Τόχουμε, λοιπόν, για σίγουρο, οπότε το λέμε από τώρα. Καθώς ο εξοχότατος (ένας είναι, μονάκριβος) στο ταξίδι του στην Ουάσιγκτον θα συνοδεύεται από επίλεκτους, πολιτικές βιτρίνες ΑΑ, την τριάδα «ογκόλιθος, ψεκασμένος, αντ’ αυτού», θα γλύψει το ψόφιο κουνάβι δέκα και εκατό φορές περισσότερο απ’ ότι έγλυψε / έγλυψαν τον Μακρόν στην Αθήνα.

Θα έχουν έναν σατανικό υπολογισμό κατά νου: αφού ο Ερντογάν τα έχει τσουγκρίσει με τους αμερικάνους και το ανάποδο (έτσι πάει η υψηλή γεωπολιτική ανάλυσή τους) είναι ευκαιρία να τους προσφέρουμε εμείς, ταπεινά, τις υπηρεσίες μας. Και να μας ανταμείψουν με καμιά χούφτα δολάρια «επενδύσεων» – και τίποτα όπλα, απ’ τα ληγμένα τους.

Αν ο χρόνος γύριζε πίσω και βρίσκονταν στα ‘60s ή στα ‘70s οι λογαριασμοί τους θα έστεκαν· αλλά τότε η Άγκυρα δεν θα κοιτούσε στραβά (και, κυρίως, φανερά στραβά) την Ουάσιγκτον. Τώρα; Τώρα ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κάνει «οικονομική διαχείριση» των συμφερόντων του, όχι άδικα: έχει ανοίξει πολύ τις δουλειές του, έχει απλώσει πολύ τον τραχανά του, και αναμένεται ακόμα περισσότερο άπλωμα. Απ’ την ελληνική επικράτεια ενδιαφέρεται για συγκεκριμένα πράγματα, κι αυτά τα έχει ήδη.

Την προηγούμενη φορά (με την προηγούμενη αμερικανική διοίκηση) που ο ψεκασμένος χάριζε («τ΄αφεντικό τρελλάθηκε! δεν πουλάμε, χαρίζουμε!!!») επιπλέον βάση κάπου στα Δωδεκάνησα ή φρέσκο, μυρωδάτο πετρέλαιο απ’ το Αιγαίο (;;;;;), η Ουάσιγκτον δεν τσίμπησε. Μετά, αρχές της χρονιάς, πήγε στην τωρινή διοίκηση ο ογκόλιθος Nick the Greek, με τους χάρτες παραμάσχαλα, για να περιγράψει τα σχέδιά του για την «περιφερειακή ασφάλεια», παρέα με του φασίστες του Καΐρου, το Τελ Αβίβ (που είναι μια περιφερειακή ασφάλεια μόνο του…) και την Λευκωσία… Και πάλι δεν φάνηκε το ψοφιοκουναβιστάν να ενδιαφέρεται να αγοράσει επιπλέον κάτι τις.

Τώρα; Τώρα θα πουλήσουν σπαρταριστό αντιτουρκισμό. Και χαρτομάντηλα πακέτο, επειδή η Ουάσιγκτον έχει σπαράξει στο κλάμα και ψάχνει ώμο να ακουμπήσει. Ή μήπως όχι;

Η αλήθεια είναι ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός κοιτάει πολύ ανατολικότερα. Η μέση Ανατολή είναι (για τους σχεδιασμούς του) η άκρη άκρη του κυρίως πεδίου μάχης, στην ανατολική Ασία. Μια μεθοριακή ζώνη σαν να λέμε, για την οποία θέλει να έχει κάποια αποτελέσματα ξοδεύοντας τα ελάχιστα δυνατά.

Η Άγκυρα ήταν και παραμένει «ακριβός» σύμμαχος: έχει απαιτήσεις. Γι’ αυτό έμεινε όχι απλά «στο κρύο», αλλά είδε και ένα πραξικόπημα. Ωστόσο οι ακόμα δυτικότεροι καλοθελητές (ως προς την τουρκία, ρίξτε και μια ματιά στον χάρτη για να δείτε ότι δεν περιορίζεται στα μικρασιατικά παράλια…) θα πρέπει να είναι διατεθειμένοι για ακόμα μεγαλύτερες «εκπτώσεις γεωπολιτικής προσόδου». Για παράδειγμα η Ουάσιγκτον δεν μπορεί να δώσει αοζ στο Καστελόριζο· αυτό δεν το κάνει ούτε ο φίλος κι αδελφός Σίσι, που τέλος πάντων είναι μάγκας και καραμπουζουκλής!… Ούτε μπορεί να υποσχεθεί την παραχώρηση στην ελλάδα του Kas· γιατί θα ζητήσει οπωσδήποτε μια βάση στη νότια κύπρο σαν ελάχιστο αντάλλαγμα. Δεν μπορεί καν και καν να υποσχεθεί ότι δεν θα κλείσει κάποια στιγμή, κάπου, τον θαλάσσιο “δρόμο του μεταξιού” που καταλήγει στον Πειραιά – τι στην ευχή θαλασσοκράτειρα είναι η Ουάσιγκτον άμα κάνει ο καθένας ότι γουστάρει;

Σε τι αποσκοπεί, λοιπόν, η ταρατατζούμ επίσκεψη στο ψοφιοκουναβιστάν που με τόσο κόπο επεδίωξε και εξασφάλισε η φαιορόζ κομπανία; Σε υποσχέσεις επενδύσεων (ουάου! που θάλεγε μια ψυχή…) και στις photo opportunities! Μπορεί να φαίνεται γελοίο, αλλά έτσι τρέφεται αυτήν την δύσκολη περίοδο τόσο το ελληνικό μεγαλείο όσο και το ψώνισμα των αρχόντων: με junk food και selfies…

(Μα δεν υπάρχει ελληνικός ιμπεριαλισμός; Υπάρχει – από τότε που φτιάχτηκε αυτό το κράτος. Αλλά όπως συμβαίνει συχνά σε διάφορα κράτη, έχει σοβαρές διακυμάνσεις – η σχεδόν δύο αιώνων ιστορία του η ίδια το μαρτυράει. Τώρα βρίσκεται μακράν στη χειρότερη θέση εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια. Απ’ την άποψη των συσχετισμών και των προοπτικών. Ευνοϊκές περιστάσεις σαν εκείνες των ‘90s συμβαίνουν μια φορά στον έναν αιώνα. Ή στους δύο. Μπορεί και στους τρεις…

Τώρα ο ελληνικός ιμπεριαλισμός κρατιέται απ’ τα μαλλιά του για να γυαλίζει τις αρβύλες του ισραηλινού και να κάνει back vocals στις σφαγές του Σίσι… Σε σχέση με τα όνειρά του αυτά είναι μεροκάματα για ψίχουλα. Αλλά κάπως πρέπει να την βγάλει…)

Καταλωνία: το πικρό ποτήρι

Πέμπτη 12 Οκτώβρη. Γράφαμε μόλις προχτές:

…Τώρα το ισπανικό καθεστώς έχει μια επιλογή που του την προσέφερε ο Puigdemont: να απαντήσει «ναι στις διαπραγματεύσεις αλλά όχι για την ανεξαρτησία, είναι παράνομη· πάρτε πίσω την ανακήρυξή της». Μπορεί ακόμα να βάλει να χρονικό όριο· κάτι σαν τελεσίγραφο δηλαδή. Κάτι τέτοιο δεν θα στριμώχνει τον Rajoy και ό,τι αντιπροσωπεύει· θα στριμώξει αυτήν την «ναι μεν αλλά» χθεσινή απόφαση. Και θα την στριμώξει επειδή εκείνοι που την πήραν, δεξιοί και αριστεροί, ξέρουν ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος το καταλανών, ίσως το μισό, ίσως και περισσότερο, δεν είναι υπέρ της ανεξαρτησίας….

Αυτό που λέγαμε έγινε, ακριβώς, μια μέρα μετά. Χτες. Ο Rajoy, με όλη του την άνεση, έδωσε 5 (+3) ημέρες διορία στον Puigdemont, είτε να δηλώσει ότι ΔΕΝ έχει κηρύξει την ανεξαρτησία της Καταλωνίας· είτε, αν επιμένει ότι την κήρυξε, να την πάρει πίσω (οι +3 ημέρες bonus…). Αυτά υπό την απειλή της εφαρμογής του άρθρου 155 του ισπανικού συντάγματος, που επιτρέπει στην κεντρική κυβέρνηση να καταργήσει τις αρμοδιότητες της όποιας περιφερειακής (εν προκειμένω της καταλανικής) αναλαμβάνοντας απευθείας την διοίκηση. Ουσιαστικά αυτό σημαίνει κατάργηση του καταλανικού κοινοβουλίου…

Ο Puigdemont απάντησε: «είναι συμβολική η ανακήρυξη». Συμβολική; Κοροϊδεύει; Τι είναι η Καταλωνία; Η κατεχόμενη Παλαιστίνη;

Ισπανία: η μπανανόφλουδα

Πέμπτη 12 Οκτώβρη. Και να τώρα πως εκδηλώνεται εκείνο που γράφαμε χτες για τον καιροσκοπισμό των πολιτικών βιτρινών (και) στην ισπανία. Ενώ ο Rajoy θα μπορούσε να απολαύσει το «πάνω χέρι» που του προσέφερε ο καιροσκοπισμός του Puigdemont, νοιώθοντας (αλλοίμονο!) προκαταβολικά νικητής ανακοίνωσε, σε συνεννόηση με τους σοσιαλδημοκράτες (που στηρίζουν σιωπηλά την κυβέρνησή του…), την αλλαγή του ισπανικού συντάγματος, έτσι ώστε να περιοριστούν οι αρμοδιότητες των περιφερειακών κυβερνήσεων. Σαν να λέμε «πάμε πίσω» ακόμα και ως προς τα δεδομένα.

Λαμπρή ιδέα, την πιο κατάλληλη στιγμή!! Μ’ αυτόν τον τρόπο το ισπανικό βαθύ κράτος σπρώχνει σε συναγερμό όχι μόνο τους οπαδούς της ανεξαρτησίας της Καταλωνίας (αυτονόητο) δίνοντάς τους ξανά μια καλή αιτιολόγηση με, κυρίως, εσωτερική απεύθυνση· αλλά κι εκείνους που ήταν εναντίον, όμως σε καμία περίπτωση υπέρ της συρρίκνωσης των ρυθμίσεων που ήδη ισχύουν!!!

Μαζί μ’ αυτούς ποιούς ακόμα βάζει στην μπρίζα ο τελειωμένος Rajoy; Τους βάσκους! Που έχουν ένα κλίκ παραπάνω αυτονομία απ’ τους καταλανούς. Τιιιιί;; Θα πάρει πίσω αυτά που έχουν;

Τι κάνουν, λοιπόν, αυτές οι πολιτικές βιτρίνες; Να πούμε τη γνώμη μας. Αν παρατηρούσε κάποιος τις ελληνικές πολιτικές βιτρίνες εδώ και κάτι χρόνια από απόσταση, θα έλεγε: μα καλά, είναι εντελώς μαλάκες; Το ίδιο ακριβώς δικαιούται να πει κανείς κοιτώντας τις ισπανικές (και καταλωνικές) πολιτικές βιτρίνες. Με μια κρίσιμη διόρθωση. Δεν είναι «μαλάκες», κανείς σ’ αυτά τα πόστα δεν είναι «μαλάκας», αν και η αυτοϊκανοποίηση είναι βασικό στοιχείο του εξουσιαστικού τους «ήθους». Είναι βιτρίνες ενός καπιταλιστικού μοντέλου που έχει την τάση να γίνει (ή είναι ήδη) συμμορίτικο, γκαγκστερικό. Και, κατά συνέπεια, μπορεί ακόμα και να παρανοεί όταν μεθάει… Για οποιονδήποτε λόγο.

Γιατί (και) ο ισπανικός καπιταλισμός βρίσκεται σ’ ένα σταυροδρόμι. Σε μεγάλο μέρος του μαφιόζικος, στο υπόλοιπό του παρακολουθεί λαχανιασμένος την Αλλαγή Παραδείγματος. Θα κρατήσει τις «δημοκρατικές» πολιτικές / εξουσιαστικές δομές του προηγούμενου παραδείγματος ενώ πέρασε πολλές δεκαετίες σαν καθαρός φασισμός; Θα τις υπονομεύσει; Και τι θα βάλει στη θέση τους;

Δύσκολες ερωτήσεις…

Παρένθεση

Πέμπτη 12 Οκτώβρη. Υποθέτουμε ότι για σχεδόν τους πάντες είναι δύσκολο έως αδύνατο να εισάγουν στις όποιες αναλύσεις τους, με συνεκτικό τρόπο, τον εξουσιαστικό ανορθολογισμό σαν βασικό στοιχείο της πολιτικής πραγματικότητας, ειδικά σε μεταβατικές περιόδους. Υπάρχει, πράγματι, ένα μεθοδολογικό ζήτημα για το πως μπορεί κανείς να συμπεριλάβει με ακριβή, λογικό και δημιουργικό τρόπο σε μια αντι-καπιταλιστική και αντι-κρατική ανάλυση / κριτική «μη γραμμικές» πολιτικές και ιδεολογικές συμπεριφορές. Αυτό που είναι (ή φαίνεται σαν) «παλαβό». Δυστυχώς η ιδέα του κυρ Κάρολου για «βάση» και «εποικοδόμημα» δεν βοηθάει καθόλου: στο ρετιρέ του «εποικοδομήματος» ντρογκάρονται, στον αποκάτω όροφο σφάζονται και στο ισόγειο έχουν πέσει ανάσκελα και σκοτώνονται μεταξύ τους. Αυτά δεν μπορούν να εξηγηθούν γραμμικά απ’ την ανάλυση της «βάσης». Ο Μάρξ έκανε στον καιρό του μια τίμια και εύστοχη προσπάθεια· αλλά του έλειπαν αρκετές γνώσεις πάνω στο πως και γιατί άτομα, ομάδες, πλήθη και κοινωνίες, αφεντικά, βιτρίνες και υπήκοοι, εκδηλώνουν τις συμπεριφορές και τις πρακτικές τους συχνά όχι ορθολογικά.

Δεν είναι άλυτο αυτό το ζήτημα. Καθόλου. Αλλά δεν θα πούμε ποια είναι η λύση! Για διάφορους λόγους, αλλά οπωσδήποτε γι’ αυτόν: θα έπρεπε να κάνουμε σεμινάρια μεγάλης διάρκειας (χρόνων…) για να γίνει σαφές το πως απαντιέται ένα τέτοιο παράδοξο πρόβλημα της ανάλυσης· και για το πως η μέθοδος της αναλυτικής συν-εκτίμησης του ανορθολογισμού τόσο των αφεντικών όσο και των υποτελών στον καπιταλισμό, του συνυπολογισμού τους μαζί με το πιο γραμμικό ξεδίπλωμα των συμφερόντων, υλικών ή και συμβολικών, συναισθηματικών, κλπ, επιβεβαιώνεται και εξελίσσεται πρακτικά, ίσως και χωρίς τέλος. Πάντως, για να έχετε μια κάποια τάξη μεγέθους, είναι κάτι πάνω στο οποίο δουλεύουμε σιωπηλά αλλά συστηματικά εδώ και πάνω από 20 χρόνια· κι ακόμα μαθαίνουμε.

Κι ας μην πει κανείς ότι η επίκληση του ανορθολογισμού είναι το καταφύγιο της αδύναμης κριτικής! Αν μελετήσει κανείς προσεκτικά την ιστορία, και ειδικά τις κρίσιμες «λεπτομέρειες» που παραλείπονται στις αφηγήσεις μεγάλης κλίμακας, θα καταλάβει: ο καπιταλισμός κερδίζει, αλλά όχι αναγκαστικά χάρη στην ευφυία, στη νηφαλιότητα και στην ψυχραιμία των υπηρετών του…

Καταλωνία: το ποτήρι

Τετάρτη 11 Οκτώβρη. Έχουμε την εντύπωση ότι ο δεξιός καταλανός πρόεδρος Puigdemont κινείται πατώντας σε μπανανόφλουδες. Απ’ την μια έκανε κάτι σαν ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Καταλωνίας· μόνο για ζητήσει αμέσως μετά το πάγωμά της, με σκοπό τις διαπραγματεύσεις με την Μαδρίτη. Λογικά μιλώντας, είτε διαπραγματεύεται κάποιος στη θέση του τις πρακτικές διαδικασίες για την ανεξαρτητοποίηση (δεν προκύπτει να είναι τέτοια η περίπτωση εφόσον ζήτησε το «πάγωμα», ωστόσο το ισπανικό βαθύ κράτος μπορεί να το βλέπει έτσι, οπότε να αποκλείει τις διαπραγματεύσεις), είτε διαπραγματεύεται κάτι άλλο…. Τι όμως; Μπορούμε να το υποθέσουμε – δεν το είπε όμως.

Δύο παράλληλα σύμπαντα; Η δήλωση του υπέγραψε το κόμμα του και το ακροαριστερό cup (δεν ξέρουμε αν υπήρξε κι άλλος που υπέγραψε), λέει:

… Σήμερα η Καταλωνία ανακτά την πλήρη κυριαρχία της… Καλούμε όλα τα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς να αναγνωρίσουν την δημοκρατία της Καταλωνίας σαν ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Καλούμε την καταλανική κυβέρνηση να πάρει όλα τα αναγκαία μέσα για να κάνει πιθανή (to make possible είναι η φράση στα αγγλικά, δεν ξέρουμε όμως αν είναι ακριβής…) και πλήρως λειτουργική αυτήν την διακήρυξη της ανεξαρτησίας και τα μέτρα που περιλαμβάνονται στον μεταβατικό νόμο που θεμελειώνει την δημοκρατία…

Αν πάρει κανείς αυτή τη δήλωση τοις μετρητοίς τότε το «πάγωμα υπέρ διαπραγματεύσεων» είναι περιττό – αν απευθύνεται στη Μαδρίτη. Απο εκείνη τη μεριά τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα: το δημοψήφισμα ήταν παράνομο, η ανεξαρτησία είναι αντισυνταγματική· υπάρχει και το άρθρο 155…

Αν, πάλι, σκοπός είναι διαπραγματεύσεις υπέρ μεγαλύτερης αυτονομίας της Καταλωνίας, τι είναι αυτή η δήλωση της (υπό αναστολή) ανεξαρτησίας; Απειλή του είδους «αν δεν… τότε εμείς»; Αντίβαρο στην πιθανότητα ενεργοποίησης απ’ την Μαδρίτη του άρθρου 155; Ένα χαρτί που θα ξεχαστεί;

Σε κάθε περίπτωση υπάρχει τυπική και ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο να αναβάλει κανείς την κήρυξη της ανεξαρτησίας και στο να αναβάλει την εφαρμογή της. Ο Puigdemont μοιάζει να κάνει το δεύτερο, που στη συγκεκριμένη περίπτωση, λαμβάνοντας υπ’ όψη και τους πραγματικούς συσχετισμούς στην Καταλωνία (και όχι το αδύναμο πολιτικά αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος) τείνει να είναι άχρηστο: αφήνει την Μαδρίτη να κάνει την δική της ερμηνεία, χωρίς να κινδυνεύει να κατηγορηθεί ότι μεροληπτεί. Κι έτσι διευκολύνεται (το ισπανικό βαθύ κράτος) να βγει απ’ το όποιο στρίμωγμα μετά απ’ το ξύλο που έριξε στις 1 Οκτώβρη.

Υπάρχει κάποιο ποτήρι; Είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο; Μήπως οι καιροσκοπισμοί (πολιτικών βιτρινών που αγαπούν τις θέσεις τους τόσο στην Μαδρίτη όσο και στην Βαρκελώνη) προσπαθούν να παράξουν γεγονότα; Ή μήπως ο Puigdemont προσπαθεί να συγκρατήσει την υποστηρίξη του cup (φανατικά υπέρ της άμεσης ανεξαρτησίας…) αφού διαφορετικά χάνει την καρέκλα του;

Μαδρίτη: το μαστίγιο

Τετάρτη 11 Οκτώβρη. Τώρα το ισπανικό καθεστώς έχει μια επιλογή που του την προσέφερε ο Puigdemont: να απαντήσει «ναι στις διαπραγματεύσεις αλλά όχι με θέμα την ανεξαρτησία, είναι παράνομη· πάρτε πίσω την ανακήρυξή της». Μπορεί ακόμα να βάλει να χρονικό όριο· κάτι σαν τελεσίγραφο δηλαδή. Κάτι τέτοιο δεν θα στριμώχνει τον Rajoy και ό,τι αντιπροσωπεύει· θα στριμώξει αυτήν την «ναι μεν αλλά» χθεσινή απόφαση. Και θα την στριμώξει επειδή εκείνοι που την πήραν, δεξιοί και αριστεροί, ξέρουν ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος το καταλανών, ίσως το μισό, ίσως και περισσότερο, δεν είναι υπέρ της ανεξαρτησίας.

Έχουμε την εντύπωση ότι ο δεξιός Puigdemont βιάστηκε να ανακηρύξει κάτι που δεν μπορεί να εφαρμόσει· ενώ είχε την πολύ χρησιμότερη επιλογή να αναβάλει την ανακήρυξη. Το να χρησιμοποιούν οι καταλανοί εθνικιστές το παράδειγμα της κροατικής ανεξαρτησίας είναι επίσης λάθος: τότε υπήρχε το γερμανικό κράτος που αναγνώρισε σχεδόν αμέσως τo καθεστώς του Ζάγκρεμπ, προσφέροντάς του την πολύτιμη διεθνή κάλυψη. Τώρα;

Τώρα υπάρχει ένα κάρο μπροστά από ένα άλογο… Και το ισπανικό βαθύ κράτος δεν θα χάσει την ευκαιρία…

Idlib

Τετάρτη 11 Οκτώβρη. Συζητάει η Άγκυρα με τους ένοπλους της Hay’at Tahrir al-Sham, τους οποίους έχει αναλάβει να καταστείλει στην περιοχή του Idlib; Φυσικά! Κάποιοι είναι «δικοί της άνθρωποι»!! Το γράφαμε πριν 2 ημέρες και (προς το παρόν…) αποδεικνύεται ότι είχαμε δίκιο: σκοπός του τουρκικού στρατού και του f.s.a. πεζικού του στην δεύτερη εισβολή σε συριακό έδαφος δεν είναι να μπλέξει σε μάχες που θα κοστίσουν σημαντικά σε αίμα και απ’ την δική του μεριά! Οι ένοπλοι της HTS είναι πολύ πιο έμπειροι είτε απ’ τον τουρκικό στρατό είτε απ’ τους f.s.a. proxies του…

Σκοπός (εκτιμάμε πως) είναι, σε πρώτο χρόνο, να σταματήσει η HTS να πληρώνεται απ’ το Ριάντ και να δουλεύει για το Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον, κάνοντας επιθέσεις αντιπερισπασμού στα περίχωρα της Hama. Ίσως, σε δεύτερο χρόνο, τα μέλη της να πρέπει να γίνουν διαθέσιμα για «πίεση» προς τον βορρά, προς τον φύλακα της Afrin (ypg).

Το καλοκαίρι έγιναν μάχες στην περιοχή του Idlib, όπου έχουν μαζευτεί όλοι οι αντι-Άσαντ ένοπλοι, από άλλες περιοχές της συρίας (και το Aleppo), μετά από συμφωνίες εκεχειρίας / παράδοσης με το καθεστώς Άσαντ. Οι μάχες αυτές ήταν ένα είδος «εμφύλιου», με σκοπό την κυριαρχία σ’ αυτήν την περιφέρεια. Νίκησε η HTS. Έχασαν οι υποστηριζόμενοι απ’ την Άγκυρα ένοπλοι. Είναι αρκετά πιθανό ότι η συγκέντρωση στο Idlib των ηττημένων από διάφορα επιμέρους μέτωπα έχει δημιουργήσει εκνευρισμό, εντάσεις, και ανταγωνισμούς για τον έλεγχο των όποιων πόρων.

Το «μπλοκ της Astana» θα μπορούσε να τους αφήσει να τρώγονται μεταξύ τους· δεν μπορεί, όμως, να τους αφήσει να επιτίθενται σε ρώσους στρατόμπατσους έξω απ’ την Hama ή/και να προκαλούν την μετακίνηση στρατού απ’ το μέτωπο της Deir ez-Zor προς τα πίσω. Αν η Άγκυρα έχει τα στρατο – οικονομικά μέσα να τους «μαζέψει» χωρίς περιττές αιματοχυσίες, τότε θα είναι συνεπέστατη στα συμμαχικά της καθήκοντα (στο συριακό πεδίο μάχης).

Κάθε χούντα είναι χούντα

Τρίτη 10 Οκτώβρη. … Το εργατικό κίνημα είναι δομικό στοιχείο της κοινωνίας και επιπλέον ένας δυναμικός παράγοντας που βρίσκεται στην καρδιά των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. Συνεπώς δεν προκαλεί έκπληξη ότι αυτό το κίνημα βρίσκεται στο στόχαστρο του καθεστώτος που επιδιώκει να καταργήσει τα όποια δημοκρατικά δικαιώματα κατέκτησαν οι εργάτες, με μεγάλη δυσκολία, μετά την επανάσταση της 25 Γενάρη….

… Αυτές οι επιθέσεις μεταφράζονται στην καταπίεση των εργατικών απεργιών και τις διώξεις κατά των ηγετών των εργατών: οι εργατικές απεργίες κατηγορούνται ότι είναι η αιτία πίσω απ’ την εντεινόμενη κοινωνική αστάθεια.

Το δικαίωμα δημιουργίας ανεξάρτητων συνδικάτων ποινικοποιείται και δεκάδες εκπρόσωποι των εργατών οδηγούνται στα δικαστήρια, με τους περισσότερους απ’ αυτούς να μένουν πολλούς μήνες στις φυλακές. Μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2017 περισσότεροι από 70 συνδικαλιστές και ακτιβιστές εργάτες βρεθηκαν κατηγορούμενοι με διάφορες προφάσεις. Δεκάδες απ’ αυτούς απολύονται με ρυθμό πρωτοφανή, σα συνέπεια της επιμονής τους στη δημιουργία ανεξάρτητων συνδικάτων. Οι κρατικές υπηρεσίες πιέζουν άμεσα τα μέλη αυτών των ανεξάρτητων σωματείων να φύγουν απ’ αυτά και να μπουν [στην ελεγχόμενη απ’ την κυβέρνηση] αιγυπτιακή συνομοσπονδία συνδικάτων. Διάφορες διοικητικές αποφάσεις κηρύσσουν παράνομα τα ανεξάρτητα σωματεία.

… Υπάρχει σχεδιασμός να ξανατεθεί σε εφαρμογή ο παλιός νόμος, του 1976, για τα συνδικάτα, με καινούργιο όνομα· πρακτικά εκείνος ο νόμος απαγόρευε την δημιουργία σωματείων μη ελεγχόμενων απ’ την κυβέρνηση…. Στην καινούργια εκδοχή του ο νόμος απαγορεύει στις γενικές συνελεύσεις των εργατικών σωματείων να αποφασίζουν το καταστατικό τους, ή επιβάλλει συγκεκριμένα κριτήρια στην επιλογή των μελών των δ.σ., παραβιάζοντας το δικαίωμα στην συνδικαλιστική οργάνωση…

Και ενώ συμβαίνουν αυτά, η διοίκηση της [κυβερνητικής] γενικής συνομοσπονδίας απολαμβάνει την ανανέωση της θητείας της, με ετήσιες παρατάσεις, εδώ και 11 χρόνια· παρότι αυτό το διοικητικό συμβούλιο έχει κηρυχτεί παράνομο με δικαστική απόφαση του 2006.

… Αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία σπρώχνουν την κοινωνία συνολικά, όλο και περισσότερο, σ’ ενα σκοτεινό τούνελ…

Καταλάβατε ότι αυτά αφορούν την αιγυπτιακή χούντα. Αποτελούν τμήματα έκθεσης που αφορά το διάστημα απ’ τον Γενάρη μέχρι τον Ιούνη του ’17 – μιας διεθνούς οργάνωσης υπέρ των συνδικαλιστικων δικαιωμάτων… Όχι τίποτε επαναστατικό δηλαδή.

Ε, αυτό το καθεστώς (που «εξαφανίζει» κατά δεκάδες τους όποιους αντιπάλους του, ακόμα κι εκείνους που απλά μπήκαν στο στόχαστρο των χαφιέδων του· που σκληραίνει καθημερινά το καθεστώς της «έκτακτης ανάγκης» για να προλάβει την κοινωνική έκρηξη: το 1/3 του πληθυσμού επιβιώνει οριακά μέσα σε απόλυτη φτώχεια…) έχει δύο σθεναρούς συμμάχους στην ε.ε.: την Αθήνα και την Λευκωσία.

Όλοι οι κυβερνοφασίστες την ίδια μούρη έχουν

Τρίτη 10 Οκτώβρη. Στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού η Αθήνα (μέσω του εξοχότατου ογκόλιθου Nick the Greek και, προφανώς, με την «πλατιά» διακομματική συναίνεση, ακόμα και δια της σιωπής· δηλαδή με οδηγίες του βαθέος κράτους) μπλόκαρε μια πρόταση για καταδικαστική ψήφο της ε.ε. για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην αίγυπτο, σε ένα σχετικό ψήφισμα της ύπατης αρμοστείας για ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν ήταν η πρώτη φορά: με κάθε ευκαιρία δείχνει την υποστήριξη της σε ένα απ’ τα πιο βάρβαρα, ανθρωποφάγα καθεστώτα στην ιστορία της περιοχής (δείτε, ενδεικτικά, ένα απ’ τα λίγο παλιότερα σχόλια της ασταμάτητης μηχανής: παραλίγο να ξεχαστούμε, Σάββατο 12 Αυγούστου).

Η Αθήνα δεν είναι μόνη της. Έχει στο πλευρό της σ’ αυτές τις βρωμοδουλειές την αδελφή Λευκωσία. Είναι ωστόσο γεγονός ότι με τον φιλοχουντισμό τους οι έλληνες και οι ελληνοκύπριοι καθεστωτικοί και οι κάθε είδους λακέδες τους, εκτός απ’ το να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των «εθνικών πρωταθλητών» τους που έχουν «επενδύσει» πάνω στην εργατική τάξη της αιγύπτου (και δεν είναι ούτε λίγοι ούτε ασήμαντοι), προσφέρουν κάποιες υπηρεσίες και σ’ άλλα ευρωπαϊκά αφεντικά. Οπωσδήποτε στα γαλλικά και στα ιταλικά. Που επίσης κάνουν χοντρές μπίζνες με του σφάχτες του Σίσι, απολαμβάνουν ιδιαίτερα την «κοινωνική ειρήνη» (νεκροταφείου) που επιβάλλουν, αλλά δεν μπορούν να εκτεθούν στις κοινωνίες τους αγιάζοντας φανερά την χούντα… με «βέτο» σαν αυτά που μόνο ένας έλληνας ογκόλιθος θα είχε την ξεφτίλα να καταθέτει.

Κάπως έτσι η «7η συνάντηση του συμβουλίου συνεργασίας ε.ε. – αιγύπτου», στα τέλη του περασμένου Ιούλη, περιελάμβανε και την εξής αναφορά στην καούρα της ε.ε. για τα «ανθρώπινα δικαιώματα»:

… Η αίγυπτος και η ε.ε. εξέφρασαν την προσήλωσή τους στην ενίσχυση της δημοκρατίας, των θεμελειωδών ελευθεριών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων σαν συνταγματικών δικαιωμάτων για όλους τους πολίτες τους σε συνάρτηση με τις διεθνείς υποχρεώσεις τους, και συμφώνησαν ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μια κοινή αξία και αποτελούν τον ακρογωνιαίο λίθο για ένα δημοκρατικό, σταθερό κράτος, με ευημερία.

Η ε.ε. και η αίγυπτος συμφώνησαν ότι η κοινωνία των πολιτών είναι ένα σημαντικός και ισχυρός συντελεστής για την εφαρμογή των προτεραιοτήτων της συενργασίας τους, και για μια διαφανή και συμμετοχικη διακυβέρνηση, και μπορεί να στηρίξει την βιώιμη ανάπτυξη που βρίσκεται σε εξέλιξη στην αίγυπτο. Θα εργαστούν με την κοινωνία των πολιτών υπέρ της αποτελεσματικής συνεισφοράς στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική ανάπτυξη, σε αρμονία με το αιγυπτιακό σύνταγμα και την εθνική νομοθεσία…

Ούτε σαν ειρωνεία δεν μπορεί να το πάρει κανείς: το «σύνταγμα» και η «νομοθεσία» της αιγυπτιακής χούντας κατασκευάζονται και εφαρμόζονται με τέτοια ακρίβεια ώστε η «σταθεροποίηση της χώρας» που ευλογάει και εύχεται ο ογκόλιθος Nick the Greek να είναι λουσμένη στο αίμα. Αλλά και οι υπόλοιποι “ευρωπαίοι ομόλογοί” του ούτε καν τους μπάτσους δολοφόνους ενός ιταλού φοιτητή, πρωτοκοσμικότατου, του Giulio Regeni (δολοφονήθηκε ύστερα από φρικτά βασανιστήρια στο Κάιρο, στα τέλη Γενάρη του 2016), ούτε αυτούς λοιπόν δεν τολμούν να ζητήσουν στο ταψί… να βάλουν σαν όρο την αποκάλυψή τους για τα deal τους με την χούντα. Ενάμισυ χρόνο μετά παριστάνουν τα κουνέλια του Νείλου…

Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για αιγύπτιους εργάτες. Εννοείται, σε κάθε περίπτωση, ότι υπάρχει κάτι σαν “αποχωρητήριο τύψεων” και στην ε.ε. Ένα απ’ αυτά είναι η “υποεπιτροπή ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου”. Ο πρόεδρός της είναι ιταλός, όπως ήταν και ο Regeni. Ε, για να υπάρχουν και κάποια προσχήματα δήλωσε πριν μια βδομάδα, στις 3 Οκτώβρη, μιλώντας στο ε.κ.:

… Θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια, διαπράχθηκαν από τις αιγυπτιακές αρχές σε αυξημένο μάλιστα βαθμό, βασανιστήρια σε βάρος διαφωνούντων, κάποιοι από τους οποίους, εξαφανίστηκαν βίαια… Δεν μπορούμε ως ευρωπαϊκή ένωση να συζητούμε οικονομική συνεργασία, εμπόριο, επενδύσεις, ή ακόμα και τη μετανάστευση και την τρομοκρατία με την αίγυπτο, όταν η χώρα αυτή συνεχίζει να εφαρμόζει μια πολιτική καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ε.ε. έχει την ευθύνη να υπερασπισθεί εκείνους που αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα και να απαιτήσει από την αιγυπτιακή κυβέρνηση να απελευθερώσει εκείνους που φυλάκισε για πολιτικούς λόγους…

Ανατριχιαστικό το ότι θεωρεί πως “ως ε.ε. δεν μπορούμε” αυτό που υπογράφτηκε πριν 3 μήνες ενώ, απ’ την άλλη, θεωρεί υποχρέωση της ε.ε. να υπερασπιστεί κάποιους που καθόλου δεν τους γουστάρουν τα ευρωαφεντικά και το ευρωπόπολο, να σώσει όλους αυτούς τους αντιρρησίες που με ευχαρίστηση έχει παραδώσει στους χασάπηδες του Σίσι.

Συγκινούν, τώρα, κανέναν τα παραμύθια της «αριστεροσύνης» και της «προοδευτικότητας» του Κουμουνδούριου εθνικισμού; Ναι, συγκινούν. Με κάτι ψίχουλα εδώ κι εκεί, η τρέχουσα βιτρίνα του ελληνικού βαθέος κράτους έχει λυμένα τα χέρια της να συνεργάζεται στο outsourcing εγκλημάτων· «για εθνικούς λόγους» πάντα…

Ένας μελλοθάνατος στο Κρεμλίνο

Τρίτη 10 Οκτώβρη. Η επίσκεψη του «βασιλιά Salman», της σαουδικής αραβίας, στη Μόσχα την περασμένη Πέμπτη σχολιάζεται διεθνώς σαν «σημαντική στροφή του Ριάντ». Ακόμα και ο ρώσος υπ.εξ. Sergei Lavrov την χαρακτήρισε «real turning point». Έγινε το Ριάντ, παλιός και βετεράνος σύμμαχος της Ουάσιγκτον, «φίλος της Μόσχας» και το ανάποδο; Όχι δα!!!

Ο νυν βασιλιάς του οίκου των Σαούντ βρίσκεται με το ενάμισυ πόδι κάτω απ’ τον θρόνο του: έχει κάνει τον γυιό του υπ.εξ. και σχεδόν βασιλιά. Η επίσημη στέψη θα γίνει πολύ σύντομα. Όμως άλλα βλαστάρια της ίδιας μεγάλης οικογένειας πριονίζουν την καρέκλα του «πρίγκηπα Mohammad bin Salman», με έντονη διάθεση να του πριονίσουν και τα πόδια. Η επίθεση εναντίον της Ντάκα (και εμμέσως εναντίον της Τεχεράνης) απέτυχε, όπως έχει αποτύχει και ο πόλεμος κατά της υεμένης. Το χειρότερο: η cia είχε άλλους ευνοούμενους στη σαουδική αραβία, και όχι τον «πρίγκηπα».

Συνεπώς ο μπαμπάς έτρεξε στη Μόσχα για να αγοράσει μια κάποια υποστήριξη στο βλαστάρι του. Ενδεχομένως με την μορφή πληφοροριών απ’ τις υπηρεσίες του ρωσικού βαθέος κράτους. Αυτό μεταφράζεται σε αγορές όπλων: όταν η έρημος θα είναι άχρηστη για τα πετρελαϊκά της κοιτάσματα θα γίνει ένα ωραιότατο ντεκόρ για τα όπλα κάθε είδους που αγοράζουν τόσα χρόνια οι πετροφασίστες. Η Μόσχα πάντως, όπως κάθε έμπορος όπλων, ενδιαφέρεται για το cush των σαουδαράβων, κι όχι για το αν θα καταφέρουν ποτέ να χρησιμοποιήσουν το οπλοστάσιό τους.

Αλλά για να πουλήσει μαζί με τα όπλα της (και μέσω αυτών) μια κάποια υποστήριξη στον νεαρό πρίγκηπα με τα σκονάκια θέλει και κάποια ανταλλάγματα. Κατ’ αρχήν να φροντίσουν οι διαβόητες μυστικές υπηρεσίες του Ριάντ να απολυμάνουν απ’ τον «ιό του ουαχαβιτισμού» που οι ίδιες έφτιαξαν την επικράτεια της ρωσικής ομοσπονδίας. Και, επιπλέον, να μαζέψουν τα χέρια τους απ’ την συριακή επικράτεια, δηλαδή να σταματήσουν να ζορίζουν τον ρωσικό σχεδιασμό εκεί.

Γίνονται όλα αυτά μαζί; Δεν γίνονται. Είναι σα να ζητάς από κάποιον να κόψει το λαιμό του προκειμένου να σώσει το κεφάλι του…