Εύλογες (;) απορίες…

Σάββατο 7 Οκτώβρη. Καλά. Αυτός αριστερά είναι ο ρώσος εργάτης της καπνοβιομηχανίας, που με την αξία του έγινε υποδιευθυντής, και επειδή είχε προνοήσει να βάζει στην άκρη ρούβλι ρούβλι το περίσσευμά του, μόλις άλλαξαν τα κόζια (τότε, στις αρχές των ‘90s, που όποιος πυροβολούσε γρηγορότερα γινόταν boss) «αγόρασε» το εργοστάσιο. Συγκινητικό!!!! Μετά πήρε κι άλλο καπνεργοστάσιο, στο ελλαδιστάν, οπότε τα μαύρα τσιγαράδικα μπήκαν στην ελληνική νομοθεσία “προσέλκυσης επενδύσεων”! Κάτι σαν εκείνον τον λαρισαίο ντελιβερά σα να λέμε, τον κυρ Πηλαδάκη, που έβαζε τα τιπς στην άκρη, και έτσι κατάφερε να αγοράζει το ένα καζίνο μετά το άλλο…

Αυτός δεξιά όμως ποιος είναι; Κι αυτός αυτοδημιούργητος; Ξεκίνησε ξυπόλητος και έγινε ο βασιλιάς του τσαρουχιού;

(Με το συμπάθειο: πρέπει να είναι εντελώς ντενεκές όποιος δεν έχει δεύτερες και τρίτες σκέψεις πριν κάνει χασκογελώντας τέτοιες παρέες…)

Συρία, ελιγμοί ζόρικοι

Σάββατο 7 Οκτώβρη. Η ανακατάληψη της Deir ez-Zor απ’ τον συριακό στρατό ‘n’ friends φαίνεται ότι είναι κάτι ανάλογο με της ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo – μείον την αδυναμία της Ουάσιγκτον και των δικών της φίλων / proxies. Απ’ την μια μεριά ο αμερικανικός σχεδιασμός μπορεί να ξαφνιάστηκε απ’ την ταχύτητα της ανακατάληψης. Απ’ την άλλη όμως, αυτή τη φορά, είχε έτοιμα τα σχεδιά του. Πέρα απ’ την «επική» (που θα έλεγε και το ψόφιο κουνάβι…) και χωρίς εμπόδια προώθηση των ypg σε βάρος του isis στην ανατολική όχθη του Ευφράτη, ο σχεδιασμός προέβλεπε διαρκείς αντιπερισπασμούς σε διάφορα σημεία της συριακής επικράτειας: για να μην μπορέσει ο συριακός στρατός και οι υπόλοιποι να κατακτήσουν κάτι περισσότερο απ’ την ίδια την πόλη. Ούτε τα πετρελαιοχώραφα στα ανατολικά, ούτε όμως και τον δρόμο προς την Abu Kamal (δες αναφορές πριν δυο μέρες).

Έγιναν ως τώρα δυο τέτοιες επιθέσεις αντιπερισπασμού, εκ των οποίων η μία είχε κατά τα φαινόμενα με στόχο ρώσους. H πρώτη ήταν μια μαζική επίθεση σε συριακές θέσεις στα νότια της επαρχίας του Idlib, βόρεια της Hama – και προοπτική την «απαγωγή» τριών δεκάδων ρώσων στρατόμπατσων που επέβλεπαν την διατήρηση της εκεχειρίας στην περιοχή. Η επίθεση, μαζική και καλά οργανωμένη, απαντήθηκε με «ταχεία επέμβαση της spetsnaz», των ειδικών δυνάμεων των ρωσικών στρατιωτικών μυστικών υπηρεσιών (GRU)… (Κι έτσι, επί τη ευκαιρία, μάθαμε ότι υπάρχουν και τέτοια ρωσικά κόλπα στο συριακό έδαφος…). Σε κάθε περίπτωση η ανάκτηση των χαμένων θέσεων απ’ αυτήν την επίθεση και η παραπάνω απώθηση των επιτιθέμενων, χρειάστηκε στην μεταφορά ενόπλων απ’ την Deir ez-Zor στα βόρεια της Hama.

Η δεύτερη επίθεση αντιπερισπασμού ήταν η πετυχημένη (ως τώρα) επίθεση του isis σε αδύνατα σημεία του δρόμου Palmyra – Deir ez-Zor, που είναι η γραμμή επικοινωνίας της Deir ez-Zor με την κεντρική συρία. Εδώ και δύο ή τρεις ημέρες αυτή η γραμμή έχει κοπεί. Ωστόσο η στρατιωτική συγκέντρωση του συριακού στρατού ‘n’ friends στην πόλη φαίνεται ότι είναι αρκετά ισχυρή ήδη ώστε να μην επείγεται για επιπλέον ενισχύσεις. Υπάρχουν πάντα και οι αερομεταφορές.

Αφού συνυπολογίσει κανείς τις επίσημες ρωσικές δηλώσεις για τον ρόλο της Ουάσιγκτον στην προσπάθεια «παγώματος» της συριακής προέλασης (χθεσινός σχολιασμός, μέση ανατολή 4), μπορεί να δει να εξελίσσεται στην περιοχή ένας ελιγμός βγαλμένος απ’ τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο. Προφανώς υπό τις οδηγίες είτε ρώσων είτε ιρανών (είτε και τα δύο), η «συριακή συμμαχία» αποφεύγει να απαντήσει στον δεύτερο αντιπερισπασμό για να μην αποπροσανατολιστεί· και κατηφορίζει full προς την Abu Kamal (όπως σας είχαμε ενημερώσει) βρίσκοντας μικρότερη αντίσταση, επειδή μέρος των ενόπλων του isis ασχολούνται με το να κρατάνε κλειστό τον δρόμο Palmyra – Deir ez-Zor.

Θα μπορούσε να είναι, επίσης, μια συμβουλή του Σουν Τσου: κάνε την δύναμη του αντιπάλου αδυναμία του. Αν καταφέρουν να φτάσουν σύντομα ως τα συρο-ιρακινά σύνορα στην Abu Kamal, ο συριακός στρατός και οι φίλοι του θα έχουν σχεδόν κυκλώσει τον isis στη νοτιοανατολική συρία· και οι επιτυχίες των “τρομοκρατών” στη διακοπή της γραμμής Palmyra – Deir ez-Zor θα αποδειχθούν έωλες. Αν, όμως, καθυστερήσουν σημαντικά, θα κινδυνεύουν να χάσουν περιοχές της κεντρικής συρίας που είχαν πρόσφατα «καθαρίσει».

Θα σκεφτείτε ότι η ασταμάτητη μηχανή έγινε «πολεμικός ανταποκριτής». Όχι! Αυτό είναι ένα δευτερεύον μεν αλλά όλο και σοβαρότερο θέατρο πολέμου μεταξύ των ηπα και των συμμάχων τους απ’ την μια, και του πολυγώνου Μόσχα – Πεκίνο – Τεχεράνη – Βαγδάτη – Δαμασκός – Άγκυρα απ’ την άλλη!!! Μια μικρή μάχη (σε σχέση με το πολεμικό δυναμικό των εμπλεκόμενων)· κι ωστόσο μια μάχη της οποίας η έκβαση μπορεί να έχει αλυσιδωτές συνέπειες.

Ίσως έχει ήδη…

(φωτογραφία: Τα μυστικά του βάλτου; Συριακός στρατός κατεβαίνει τον Ευφράτη…)

Στην αμερική, πριν όχι πολύ καιρό…

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Στις 3 Μάη του 2015, αργά το απόγευμα, ένας μπάτσος και ένας σεκιουριτάς τέλειωναν την βάρδια τους έξω απ’ το Curtis Culwel Center στο Τέξας. Η δουλειά τους ήταν να φυλάνε μια έκθεση σκίτσων του Μωάμεθ. Κι ενώ ετοιμάζονταν να φύγουν, σταμάτησε μπροστά τους ένα μαύρο sedan, και βγήκαν δύο τύποι που άρχισαν να τους πυροβολούν. O μπάτσος ανταπέδωσε τραυματίζοντάς τους (ο άοπλος σεκιουριτάς είχε ήδη τραυματιστεί το πόδι) και μια διμοιρία της αμερικανικής «αντιτρομοκρατικής» που έφτασε σχεδόν ακαριαία (; πως τέτοια ετοιμότητα;) καθάρισε τους «ισλαμιστές τρομοκράτες». Ο isis (ποιος άλλος;) ανέλαβε την ευθύνη, κι αυτή ήταν η πρώτη φορά που η διάσημη οργάνωση έκανε επίθεση στις ηπα… Όμως τα πράγματα δεν έγιναν όπως φάνηκαν.

Ο τραυματισμένος σεκιουριτάς (Bruce Joiner, 58 χρονών τότε) έκανε μήνυση στο fbi. Κατηγορώντας το ότι ήξερε για την επίθεση και δεν την εμπόδισε. Η σχετική έρευνα αναγνώρισε ότι σε ένα αυτοκίνητο δίπλα στον τόπο της επίθεσης, πίσω απ’ το αυτοκίνητο των δραστών, βρισκόταν πράγματι ένας πράκτορας του fbi – σε υπηρεσία. Για κακή του τύχη, φεύγοντας, έπεσε σε κοντινό μπλόκο… Και είναι σίγουρο ότι δεν βρισκόταν τυχαία εκεί: ανήκε στον πυρήνα (του isis…) που σχεδίασε και έκανε την επίθεση… Αποδείχθηκε ότι φωτογράφιζε με το κινητό του τους «στόχους» λίγο πριν την επίθεση…

Στην καλύτερη (για το fbi) περίπτωση αυτό λέγεται «εισοδισμός». Ο πράκτορας (σ’ αυτή την εκδοχή…) σκόπευε να ανέβει στην ιεραρχία (του isis…) ώστε να εξασφαλίσει «πολύτιμες πληροφορίες» για την υπηρεσία. Γι’ αυτό και «άφησε τους δικούς του» να σκοτώσουν τους φύλακες του κέντρου – άσχετα αν απέτυχαν… Μια «επιτυχία» στην οποία είχε συμμετοχή (και στον σχεδιασμό; μάλλον…) θα μεγάλωνε το κύρος του… Αυτά (και όχι μόνο) έχουν προκύψει ή αιωρούνται στη δίκη που βρίσκεται σε εξέλιξη, στις ηπα.

Σκούρα τα πράγματα, και προφανώς θα κουκουλωθούν. Πως ξεχωρίζει ένας μπάτσος / πράκτορας που μπαίνει σ’ έναν υπαρκτό «πυρήνα τρομοκρατών» με σκοπό να ανέβει στην ιεραρχία, από έναν μπάτσο / πράκτορα που δημιουργεί έναν τέτοιο πυρήνα, με διάφορους σκοπούς; Οι δυο «τρομοκράτες» δεν ήταν καν απ’ το Τέξας (έμεναν στην Αριζόνα) και πιθανότατα να μην μάθαιναν ποτέ γι’ αυτήν την τοπική προσβολή στον Μωάμεθ· μήπως ο πράκτορας τους έβαλε στο κόλπο; Βρέθηκαν κιόλας κάποια στοιχεία που δείχνουν προς τα εκεί…

Εν τω μεταξύ ένας απ’ τους δύο «τρομοκράτες», ο Elton Simpson, ήταν υπό την «παρακολούθηση» του fbi απ’ το 2006 ως το 2014 – παραδόξως, όταν άρχισε να γίνεται «πραγματικά κακός» τα επίσημα ραντάρ σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί του. Έπιασαν δουλειά τα undercover, της ίδιας υπηρεσίας. Πως ξεχωρίζουν, λοιπόν, στο σκοτάδι οι «τρομοκράτες» απ’ τους μπάτσους και τους ασφαλίτες;

Έλα ντε;!!! Όχι μόνο δεν ξεχωρίζουν, αλλά υπάρχουν αρκετά ισχυρές ενδείξεις μέχρι σχεδόν αποδείξεις ότι η δεύτερη πρακτική (η καθοδήγηση) είναι που έχει συμβεί κατά κόρον, και όχι μόνο στις ηπα…

Αλλά τι λέμε τώρα; Στον postmodern μανιχαϊστικό καπιταλιστικό κόσμο, οι «κακοί» είναι κακοί!

Ο.Κ. Αλλά οι «καλοί» είναι χειρότεροι!!!

Μέση ανατολή 1

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Η τριχοτόμηση της συριακής και της ιρακινής επικράτειας σε ένα «σιιστάν», ένα «σουνιστάν» και ένα «κουρδιστάν» ήταν, υποτίθεται, ο σχεδιασμός της Ουάσιγκτον και όχι μόνο εδώ και χρόνια. (Το «υποτίθεται» το εξηγούμε παραπάτω). Σύμφωνα με την σχετική ρητορική ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είχε αναθέσει στον εαυτό του να διορθώσει «τα λάθη στη χάραξη των συνόρων» των σχετικών κρατών, μετά το τέλος της γαλλικής και της αγγλικής αποικιοκρατίας, ύστερα απ’ τον β παγκόσμιο.

Ο isis εμφανίστηκε στη σκηνή σαν βασικό εργαλείο υλοποίησης αυτού του σχεδιασμού. Σε αντίθεση με εκείνο που στη δύση ονομάστηκε «αλ Κάιντα» (μια ισλαμική διεθνής αντάρτικου πόλης, με στόχο την αποσταθεροποίηση φιλοαμερικανικών αραβικών καθεστώτων, με πρώτο εκείνο του ριάντ) ο isis επεδίωξε και κατάφερε να κατακτήσει εδάφη. Και να δημιουργήσει κράτος, με την έννοια βασικών θεσμών: αστυνόμευσης, δικαστηρίων, εκπαιδευτικού συστήματος, τακτικού στρατού, υπ. οικονομικών, ακόμα και ερευνητικού / τεχνολογικού τομέα d.i.y. Αφετηρία της δημιουργίας του ήταν οι σουνιτικοί πληθυσμοί του ιράκ και, κυρίως, οι άνεργοι σουνίτες καραβανάδες του άλλοτε στρατού του Σαντάμ Χουσεΐν, που είχε διαλύσει οι αμερικάνοι απ’ το 2003. Αλλά πολύ γρήγορα τα χαρακτηριστικά του διαμορφώθηκαν απ’ το Ριάντ που τον χρηματοδοτούσε, την σκληροπυρηνικά συντηρητική ιδεολογία του ουαχαβιτισμού, αλλά και την συρροή μη ιρακινών (και αργότερα μη σύριων) ενόπλων. Απ’ την κεντρική και ανατολική ασία, την βόρεια αφρική αλλά και την ευρώπη. Αυτό ήταν “μοντέλο αφγανών μουτζαχεντίν”: μπορεί για τους ιρακινούς σουνίτες οι “απ’ έξω αδελφοί” να ήταν βοήθεια, αλλά για την Ουάσιγκτον ήταν σχέδιο μελλοντικής διάχυσης. Το έχουμε ονομάσει: stay in front…

Η ραγδαία προέλαση του isis τα προηγούμενα χρόνια (μέχρι το 2015) και η προοπτική δημιουργίας ενός κάποιου “σουνιστάν” που θα εμφανιζόταν σαν «αναπόφευκτη» εξέλιξη, κατέλαβε την πολιτική, στρατιωτική αλλά και δημαγωγική σκηνή της περιοχής και του πλανήτη… Επιτρέποντας στους κουρδικούς πληθυσμούς και, ειδικά, στα αφεντικά τους, είτε στο ιράκ είτε στη συρία, να μείνουν στο βάθος της σκηνής (του πεδίου μάχης), διακριτικά στη σκιά, απλά περιμένοντας τις εξελίξεις. Το «κουρδιστάν» θα δημιουργούνταν αναπόφευκτα αν οι υπόλοιπες ιρακινές και συριακές εκτάσεις διαλύονταν σε ένα «σιιστάν» και ένα «σουνιστάν»…

Η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και οι σύμμαχοί τους έτριβαν τα χέρια τους ενισχύοντας (όχι και τόσο) υπόγεια τους σουνίτες αντι-Άσαντ ενόπλους. Το σχέδιο φαινόταν να πηγαίνει κατ’ ευχήν…

Μέση ανατολή 2

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Όταν η προέλαση του isis (και άλλων ένοπλων ομάδων) έφτασε στο σημείο να απειλεί τον Άσαντ και το καθεστώς του (το μόνο αναγνωρισμένο διεθνώς, τότε και τώρα) με πνίξιμο στη Μεσόγειο, η Μόσχα αποφάσισε ότι “enough”. Μπήκε στο συριακό πεδίο μάχης στο πλευρό του αποδεκατισμένου συριακού στρατού, ενώ τόσο η Χεζμπ’ αλλάχ όσο και η Τεχεράνη, νοιώθοντας μεγαλύτερη στρατιωτική σιγουριά, αναθάρρησαν και ενίσχυσαν σημαντικά τους ενόπλους τους δίπλα στον Άσαντ…

Γιατί η Μόσχα αποφάσισε να ρίξει το στρατιωτικό (αλλά και συμβολικό γεωπολιτικά) βάρος της στη μέση Ανατολή ανατρέποντας, ως ένα σημείο, τις εξελίξεις; Ένα λόγος ήταν η τύχη της (μικρής αλλά μοναδικής στη Μεσόγειο) ναυτικής βάσης της στην συριακή Tartus. Δεν ήταν μόνον αυτό. Η διάλυση υπαρχόντων κρατών δεν είναι τακτική της Μόσχας (ούτε του Πεκίνου): έχει ομοσπονδιακή δομή σαν κράτος και, κυρίως, μάτωσε (και σκότωσε) πολύ για να κρατήσει τις καυκάσιες περιοχές (τσετσενία, ιγκουσετία). Φυσικά έχει απλωθεί κάπως, αφενός στην τυπικά γεωργιανή επικράτεια (επίσημα στην αμπχαζία και στη νότια οσετία), αφετέρου στην τυπικά ουκρανική (στην κριμέα επίσημα, στην ανατολική ουκρανία λιγότερο).

Η πετυχημένη τριχοτόμηση του ιράκ και της συρίας κατά μήκος θρησκευτικών / ιδεολογικών γραμμών θα μπορούσε πράγματι να τροφοδοτήσει ένα καινούργιο κύμα ένοπλων αποσχιστικών ανταρσιών στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς τόσο εντός όσο και εκτός ρωσικής ομοσπονδίας. Στην κεντρική ασία. Αν το αμερικανικό (και όχι μόνο) σχέδιο πετύχαινε στη μέση Ανατολή, ασφαλώς θα εφαρμοζόταν κι αλλού – αυτή θα ήταν η συμβολή της πολυεθνικότητας του isis. Η Μόσχα (και το Πεκίνο) είχαν και έχουν σοβαρούς λόγους εναντίον.

Το σημαντικότερο είναι ότι το αμερικανικό σχέδιο της τριχοτόμησης μόνο επιφανειακά μπορούσε να μπει σε έναν χάρτη με τρία καινούργια σταθερά κράτη στη θέση των δύο. Η ανάμειξη των πληθυσμών (και από θρησκευτική άποψη) και οι οικονομικές ανάγκες θα παρήγαγαν έναν μόνιμο πόλεμο, άλλοτε υψηλής και άλλοτε χαμηλής έντασης σ’ όλη αυτή τη ζώνη. Ο πραγματικός στόχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν ήταν και δεν είναι, λοιπόν, «η διόρθωση των συνόρων» αλλά η μόνιμη αποσταθεροποίηση – που επιτρέπει στο πεντάγωνο και στις μυστικές υπηρεσίες να πολλαπλασιάζουν τις βάσεις τους, εμφανιζόμενα σαν «δύναμη σταθεροποίησης».

Έχοντας κρατήσει αποστάσεις απ’ την λιβυκή περίπτωση, η Μόσχα είχε πολλούς λόγους να εμποδίσει την «ομαλή εξέλιξη» της τριχοτόμησης στη συρία (κατ’ αρχήν) και στο ιράκ (έμμεσα). Και το έκανε. Πετυχημένα ως ένα σημείο, αλλά όχι οριστικά (αυτή τη στιγμή).

Μέση ανατολή 3

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Ο isis δεν «νομιμοποιήθηκε» ποτέ επίσημα, ούτε επεδίωξε να το κάνει, σαν εκφραστής κάποιου μελλοντικού «σουνιστάν». Ο συγκερασμός του τυπικού και του πραγματικού αμερικανικού (και ισραηλινού) σχεδιασμού είχε αυτήν την αναπόφευκτη συνέπεια: κάποιοι, εκεί, στη συρία και στο ιράκ, έπρεπε να είναι «κακοί» – για να δικαιολογείται η αμερικανική στρατιωτική παρουσία γύρω.

Η ήττα του isis μετά την ρωσική επέμβαση, και ειδικά μετά την ανακατάληψη του ανατολικού Aleppo (είναι κομβική στιγμή…) άρχισε να βγάζει απ’ τους χάρτες (και την σπέκουλα) την προοπτική, έστω μεσοπρόθεσμη, ενός «σουνιστάν». Όσο αυτή η προοπτική ξεθώριαζε, τόσο περισσότερο το τρίτο σκέλος του σχεδιασμού, το «κουρδιστάν», σπρωχνόταν στο κέντρο της σκηνής. Κι όχι μόνον αυτό: το «κουρδιστάν», ειδικά το συριακό τμήμα του (αφού στη συρία δρα ο ρωσικός και ο ιρανικός στρατός και η Χεζμπ’ αλλάχ) θα έπρεπε να είναι φανερά «αμερικάνικο», και όχι υπόγεια όπως ο isis ή άλλες αντι-Άσαντ ένοπλες ομάδες. Για πρακτικούς (επιχειρησιακούς) αλλά και συμβολικούς λόγους. Γι’ αυτό και εξοπλίζεται ανοικτά και συστηματικά απ’ το αμερικανικό πεντάγωνο: τα convoy με τις νταλίκες, φορτωμένα με κάθε τι που χρειάζονται οι ypg, περνάνε κάθε τρεις και λίγο απ’ το ιρακινό κουρδιστάν προς την συρία· κι όχι για να ενισχύουν την επιχείρηση ανακατάληψης της Raqqa που προχωράει με βήμα σημειωτόν· αν δεν έχει σταματήσει…

Σ’ αυτό το σημείο βρισκόμαστε τώρα. Το «κουρδιστάν» είναι η μόνη ρεαλιστική δυνατότητα κατακερματισμού της ιρακινής και της συριακής επικράτειας. Αλλά και κάτι παραπάνω. Είναι σ’ αυτή τη φάση η μόνη δυνατότητα να κρατηθεί κοντά στο τραπέζι, να μείνει ανοικτή, η προοπτική μελλοντικής επανεμφάνισης διεκδικητών ενός «σουνιστάν»: αν οι κούρδοι έχουν δικαιώματα κρατικής οντότητας, γιατί να μην έχουν τα ίδια δικαιώματα και οι σουνίτες του ιράκ και της συρίας;

Συνεπώς η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ (το Ριάντ δεν το υπολογίζουμε…) προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό τον ιμπεριαλιστικό σχεδιασμό τους αυτή τη φορά μέσω του κουρδικού εθνικισμού· αφού το project isis έχει αποτύχει. Μάλιστα, η τοποθέτηση του «κουρδιστάν» στην αιχμή της αποσταθεροποίησης (και) της μέσης Ανατολής έχει ένα πλεονέκτημα: απειλεί τόσο την Τεχεράνη όσο και την Άγκυρα.

Μέση ανατολή 4

Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Αυτά τα ξέρουν όλοι. Τα ξέρει οπωσδήποτε το «μπλοκ της Astana»: Μόσχα, Τεχεράνη, Άγκυρα, Δαμασκός, Βηρυτός – και η Βαγδάτη. Η Μόσχα δεν μπορεί μεν να στραφεί ανοικτά κατά των ypg αυτή τη στιγμή, βλέπει όμως το πόσο «αμερικανικά» δρουν. Οι υπόλοιποι, και ειδικά Άγκυρα, Τεχεράνη και Βαγδάτη, έχουν μεγαλύτερα περιθώρια κινήσεων (ή/και δηλώσεων), ειδικά μετά το «ανεξαρτησιακό δημοψήφισμα» στο ιρακινό κουρδιστάν, στις 25 Σεπτέμβρη. Σε πρώτο χρόνο κανένα απ’ αυτά τα κράτη δεν φαίνεται να θέλει έναν (ακόμη) πόλεμο. Εκείνο που οπωσδήποτε θέλουν είναι να εξασφαλίσουν ότι ένα μισο- (ή ψευτο-) ανεξάρτητο ιρακινό κουρδιστάν δεν θα είναι στους αμερικανικούς και ισραηλινούς στάβλους. Πράγμα που σημαίνει: δεν θα είναι safe heaven για αμφισβητήσεις ή/και επιχειρήσεις εναντίον τους. Είναι εύκολο κάτι τέτοιο; Όχι…

Την περασμένη Τετάρτη η αραβική (με έδρα το Λονδίνο) εφημερίδα Asharq al-Awsat δημοσίευσε συνέντευξη με τον ρώσο υπ.εξ. Sergei Lavrov. Ο οποίος τα έχωσε· όχι στους proxies ypg αλλά κατευθείαν στην Ουάσιγκτον:

… Σε μερικές περιπτώσεις οι ελεγχόμενες απ’ τις ηπα δυνάμεις έμμεσα ενθαρρύνουν άλλους τρομοκράτες να επιτίθενται σε στρατηγικά σημεία που δίκαια επανακαταλήφθηκαν απ’ την Δαμασκό, ή ηθελημένα εμπλέκονται σε αιματηρές προβοκάτσιες σε βάρος των δικών μας δυνάμεων…

Αναφερόταν στην Deir ez-Zor. Και συνέχισε:

… Καλώ όλους τους «παίκτες» στη συρία να εγκαταλείψουν τις γεωπολιτικές τους φιλοδοξίες και συμβάλλουν πλήρως στην αποκατάσταση της σταθερότητας και της ασφάλειας στην περιοχή… Η πρακτική μας συνεργασία με την τουρκία και το ιράν σε όλα τα επίπεδα δείχνει, με την πλήρη σημασία των λέξεων, τον κεντρικό ρόλο που έχουν στη σταθεροποίηση της κατάστασης στη συρία και το ιράκ…

Δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας σ’ αυτές οι κουβέντες, έτσι δεν είναι;

Όπως δεν υπάρχουν περιθώρια παρερμηνείας στο περιεχόμενο της επίσκεψης του Ερντογάν στην Τεχεράνη πριν 2 ημέρες (4/10). Για «βάθεμα της συμμαχίας» μίλησε ο Ερντογάν, για προσπάθεια «ξένων δυνάμεων» και ειδικά του ισραήλ να κρατήσουν τα δύο κράτη στο περιθώριο των εξελίξεων στη μέση Ανατολή μίλησε ο Χαμενεΐ (ο αρχιπαπάς του ιράν)…

Συρία 1

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Μόλις ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του μπήκαν στην Deir ez Zor, στις αρχές του Σεπτέμβρη, ένα μεγάλο ξυπνητήρι κτύπησε βορειότερα, στις ypgκρατούμενες περιοχές. «Σαν έτοιμοι από καιρό» οι proxies των ηπα (στους περιλαμβάνονται εκτός απ’ τις ypg και κάμποσοι απ’ τους μισθοφόρους που η Ουάσιγκτον είχε παρατάξει στα νότια, στα σύνορα συρίας / ιορδανίας, για να εμποδίσει τον συριακό στρατό να φτάσει εκεί· πλην, αν θυμάστε, εκείνο το σχέδιο απέτυχε γρήγορα, οπότε έμειναν άνεργοι οι άνθρωποι σ’ εκείνο το μέτωπο και αερο-μεταφέρθηκαν στη ζεστή και σίγουρη αγκαλιά των ypg…) ξεχύθηκαν απ’ τα στρατόπεδά τους περίπου 100 χιλιόμετρα βόρεια της Deir ez Zor – προς το νότο…

Έγινε, τότε, κάτι μαγικό. Αν και όλη αυτή η περιοχή ήταν στην κατοχή του isis, οι γενναίοι proxies της Ουάσιγκτον κάλυψαν αυτά τα 80 έως 100 χιλιόμετρα μέσα σε 2 – 2,5 ημέρες! Με τέτοια ταχύτητα είναι αμφίβολο αν έγινε μισή μάχη με τον isis, αν έπεσαν έστω λίγες ντουφεκιές, για την τιμή των όπλων! Μυστηριωδώς (ε;) o isis άνοιξε δρόμο για την απρόσκοπτη προέλαση των μισθοφόρων των ηπα προς την Deir ez Zor, πριν προλάβει καν ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του (που ήταν αναγκασμένοι να πολεμήσουν) να διώξουν τον isis από εκεί.

Σκοπός της Ουάσιγκτον ήταν να φτάσουν οι δικοί της στην άλλη όχθη του Ευφράτη, στο ύψος της Deir ez Zor κατ’ αρχήν, πριν προλάβει η τετραπλή συμμαχία να περάσει το ποτάμι προς τα ανατολικά. Σε μεγάλο βαθμό αυτό επιτεύχθηκε. Στη συνέχεια, ο επόμενος στόχος, ήταν να καταληφθούν όλες οι (αρκετές, με σημαντικά κοιτάσματα) πετρελαιοπηγές σ’ αυτήν την ανατολική ζώνη της Deir ez Zor: όπως έχουμε ήδη γράψει πρόκειται για την «αμοιβή» των ypg σε cash, αφού θα συνεχίσουν το λαρθεμπόριo πετρελαίου (αν, φυσικά, το επιτρέπει η Άγκυρα…)

Συρία 2

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Διεθνώς αυτή η διπλή προώθηση, απ’ την δυτική μεριά του Ευφράτη του συριακού στρατού και των συμμάχων του και απ’ την ανατολική των βασάλων της Ουάσιγκτον ονομάστηκε “αγώνας δρόμου”. Σπορ χαρακτηρισμός! Επρόκειτο για light αναμέτρηση των δύο πλευρών. Που ανάμεσα στα άλλα είχε σαν θύμα και έναν ρώσο στρατηγό – κάτι για το οποίο η Μόσχα κατηγόρησε ευθέως και σε επίπεδο υπ.εξ. τις ηπα. Πιθανόν, όμως, να επρόκειτο για αντίποινα της Ουάσιγκτον (ή του Τελ Αβίβ) αν αληθεύει ότι στην Deir ez Zor εντοπίστηκαν και «καθαρίστηκαν» με συνοπτικές διαδικασίες μη άραβες (και μη «τζιχαντιστές») πράκτορες ενός απ’ τα δύο κράτη…  (Ή μπορεί η δολοφονία του στρατηγού να μην έγινε καν, και η Μόσχα να λέει ψέμματα…)

Το γεγονός είναι ότι το αμερικανικό σχέδιο πέτυχε: οι ypg έχουν καταλάβει εδάφη (μαζί με τις πετρελαιοπηγές τους) που δεν έχουν ούτε εικονική σχέση με «απελευθέρωση κούρδων». Είναι διατεταγμένη, μισθοφορική αποστολή – και θα επανέλθουμε σύντομα στα παραμύθια περί «ελευθεριακών» και «κομμουνιστών κούρδων». Η προώθηση του συριακού στρατού προς τα ανατολικά σύνορα της επικράτειας, με το ιράκ, (αν υπήρχε τέτοιος σχεδιασμός) έχει ανακοπεί απ’ τους ypg. Υπάρχει όμως κάτι πολύ σημαντικό που έχει απομείνει.

Αν ο συριακός στρατός και οι σύμμαχοί του στραφούν νότια, υπάρχει ένας στόχος κρίσιμος: η πόλη Abu Kamal, 5 χιλιόμετρα απ’ την νοτιοανατολική γωνία των συρο-ιρακινών συνόρων, πάνω στον Ευφράτη, όπου (απ’ την άλλη μεριά) βρίσκεται η ιρακινή πόλη al Qa’im. Αυτό είναι το σημαντικό σημείο: από εκεί περνάει ο δρόμος Βαγδάτης – Δαμασκού. Που ενδιαφέρει ιδιαίτερα και την Τεχεράνη.

Συρία 3

Πέμπτη 5 Οκτώβρη. Πράγματι, σύριοι and friends έχουν ξεκινήσει αυτήν την αργή προέλαση. Θα πρέπει να ανακαταλάβουν απ’ τον isis μισή ντουζίνα παραποτάμια χωριά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρόκειται για περίπατο (και σίγουρα όχι για την «θυελλώδη πρόοδο» τύπου «οι πολέμαρχοι του isis τα έχουν κάνει πλακάκια με τους αμερικάνους και τις ypg”). Αυτό είναι το μειονέκτημα: απέχουν αυτή τη στιγμή περίπου 80 χιλιόμετρα, που θα είναι δύσκολα. Το πλεονέκτημα είναι ότι η Δαμασκός κρατάει θέσεις και δυτικά της Abu Kamal, σε απόσταση κάτι παραπάνω από 40 χιλιόμετρα. Μπορεί, λοιπόν, να επιτεθεί από δύο μεριές.

Κάτω απ’ τα σύνορα, στην ιρακινή μεριά, οι περιοχές ελέγχονται απ’ τον isis. Οι ιρανικές / σιιτικές πολιτοφυλακές (PMU) ξεκίνησαν την ανάποδη επιχείρηση, πάντα προς το ίδιο συνοριακό σημείο, και έχουν ανοίξει έναν διάδρομο απέχοντας περίπου 50 χιλιόμετρα απ’ την al Qa’im. Αλλά τις τελευταίες μέρες έχουν σταματήσει, ασχολούμενες σε άλλο μέτωπο. Υποθέτουμε ότι κάποια στιγμή, όχι αργά, θα γίνει η συνδυασμένη / συντονισμένη επίθεση προς το σημείο Abu Kamal / al Qa’im, από βορρά, νότο και δύση.

Κάποιοι, κοιτώντας τον χάρτη, μπορεί να σκεφτούν: αααα, αυτό είναι deal! Η Ουάσιγκτον «να αφήσει» τελικά το συγκεκριμένο πέρασμα / χερσαία επικοινωνία μεταξύ Βαγδάτης και Δαμασκού, με αντάλλαγμα να έχει παρουσία αρκετά κοντά, στα εδάφη που έχουν καταλάβει οι αδελφοί ypg. (Έχει γραφτεί ότι η Ουάσιγκτον θα δημιουργήσει βάση κάπου εκεί· και η Μόσχα στο αεροδρόμιο της Deir ez Zor). Πράγματι, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε μια τέτοια συνεννόηση! Μόνο που, αν ισχύει, την θεωρούμε προσωρινή. Το γιατί θα το εκθέσουμε τις επόμενες ημέρες.