Παρασκευή 6 Οκτώβρη. Όταν η προέλαση του isis (και άλλων ένοπλων ομάδων) έφτασε στο σημείο να απειλεί τον Άσαντ και το καθεστώς του (το μόνο αναγνωρισμένο διεθνώς, τότε και τώρα) με πνίξιμο στη Μεσόγειο, η Μόσχα αποφάσισε ότι “enough”. Μπήκε στο συριακό πεδίο μάχης στο πλευρό του αποδεκατισμένου συριακού στρατού, ενώ τόσο η Χεζμπ’ αλλάχ όσο και η Τεχεράνη, νοιώθοντας μεγαλύτερη στρατιωτική σιγουριά, αναθάρρησαν και ενίσχυσαν σημαντικά τους ενόπλους τους δίπλα στον Άσαντ…
Γιατί η Μόσχα αποφάσισε να ρίξει το στρατιωτικό (αλλά και συμβολικό γεωπολιτικά) βάρος της στη μέση Ανατολή ανατρέποντας, ως ένα σημείο, τις εξελίξεις; Ένα λόγος ήταν η τύχη της (μικρής αλλά μοναδικής στη Μεσόγειο) ναυτικής βάσης της στην συριακή Tartus. Δεν ήταν μόνον αυτό. Η διάλυση υπαρχόντων κρατών δεν είναι τακτική της Μόσχας (ούτε του Πεκίνου): έχει ομοσπονδιακή δομή σαν κράτος και, κυρίως, μάτωσε (και σκότωσε) πολύ για να κρατήσει τις καυκάσιες περιοχές (τσετσενία, ιγκουσετία). Φυσικά έχει απλωθεί κάπως, αφενός στην τυπικά γεωργιανή επικράτεια (επίσημα στην αμπχαζία και στη νότια οσετία), αφετέρου στην τυπικά ουκρανική (στην κριμέα επίσημα, στην ανατολική ουκρανία λιγότερο).
Η πετυχημένη τριχοτόμηση του ιράκ και της συρίας κατά μήκος θρησκευτικών / ιδεολογικών γραμμών θα μπορούσε πράγματι να τροφοδοτήσει ένα καινούργιο κύμα ένοπλων αποσχιστικών ανταρσιών στους μουσουλμανικούς πληθυσμούς τόσο εντός όσο και εκτός ρωσικής ομοσπονδίας. Στην κεντρική ασία. Αν το αμερικανικό (και όχι μόνο) σχέδιο πετύχαινε στη μέση Ανατολή, ασφαλώς θα εφαρμοζόταν κι αλλού – αυτή θα ήταν η συμβολή της πολυεθνικότητας του isis. Η Μόσχα (και το Πεκίνο) είχαν και έχουν σοβαρούς λόγους εναντίον.
Το σημαντικότερο είναι ότι το αμερικανικό σχέδιο της τριχοτόμησης μόνο επιφανειακά μπορούσε να μπει σε έναν χάρτη με τρία καινούργια σταθερά κράτη στη θέση των δύο. Η ανάμειξη των πληθυσμών (και από θρησκευτική άποψη) και οι οικονομικές ανάγκες θα παρήγαγαν έναν μόνιμο πόλεμο, άλλοτε υψηλής και άλλοτε χαμηλής έντασης σ’ όλη αυτή τη ζώνη. Ο πραγματικός στόχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού δεν ήταν και δεν είναι, λοιπόν, «η διόρθωση των συνόρων» αλλά η μόνιμη αποσταθεροποίηση – που επιτρέπει στο πεντάγωνο και στις μυστικές υπηρεσίες να πολλαπλασιάζουν τις βάσεις τους, εμφανιζόμενα σαν «δύναμη σταθεροποίησης».
Έχοντας κρατήσει αποστάσεις απ’ την λιβυκή περίπτωση, η Μόσχα είχε πολλούς λόγους να εμποδίσει την «ομαλή εξέλιξη» της τριχοτόμησης στη συρία (κατ’ αρχήν) και στο ιράκ (έμμεσα). Και το έκανε. Πετυχημένα ως ένα σημείο, αλλά όχι οριστικά (αυτή τη στιγμή).