Τετάρτη 11 Οκτώβρη. Έχουμε την εντύπωση ότι ο δεξιός καταλανός πρόεδρος Puigdemont κινείται πατώντας σε μπανανόφλουδες. Απ’ την μια έκανε κάτι σαν ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Καταλωνίας· μόνο για ζητήσει αμέσως μετά το πάγωμά της, με σκοπό τις διαπραγματεύσεις με την Μαδρίτη. Λογικά μιλώντας, είτε διαπραγματεύεται κάποιος στη θέση του τις πρακτικές διαδικασίες για την ανεξαρτητοποίηση (δεν προκύπτει να είναι τέτοια η περίπτωση εφόσον ζήτησε το «πάγωμα», ωστόσο το ισπανικό βαθύ κράτος μπορεί να το βλέπει έτσι, οπότε να αποκλείει τις διαπραγματεύσεις), είτε διαπραγματεύεται κάτι άλλο…. Τι όμως; Μπορούμε να το υποθέσουμε – δεν το είπε όμως.
Δύο παράλληλα σύμπαντα; Η δήλωση του υπέγραψε το κόμμα του και το ακροαριστερό cup (δεν ξέρουμε αν υπήρξε κι άλλος που υπέγραψε), λέει:
… Σήμερα η Καταλωνία ανακτά την πλήρη κυριαρχία της… Καλούμε όλα τα κράτη και τους διεθνείς οργανισμούς να αναγνωρίσουν την δημοκρατία της Καταλωνίας σαν ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Καλούμε την καταλανική κυβέρνηση να πάρει όλα τα αναγκαία μέσα για να κάνει πιθανή (to make possible είναι η φράση στα αγγλικά, δεν ξέρουμε όμως αν είναι ακριβής…) και πλήρως λειτουργική αυτήν την διακήρυξη της ανεξαρτησίας και τα μέτρα που περιλαμβάνονται στον μεταβατικό νόμο που θεμελειώνει την δημοκρατία…
Αν πάρει κανείς αυτή τη δήλωση τοις μετρητοίς τότε το «πάγωμα υπέρ διαπραγματεύσεων» είναι περιττό – αν απευθύνεται στη Μαδρίτη. Απο εκείνη τη μεριά τα πράγματα είναι ξεκαθαρισμένα: το δημοψήφισμα ήταν παράνομο, η ανεξαρτησία είναι αντισυνταγματική· υπάρχει και το άρθρο 155…
Αν, πάλι, σκοπός είναι διαπραγματεύσεις υπέρ μεγαλύτερης αυτονομίας της Καταλωνίας, τι είναι αυτή η δήλωση της (υπό αναστολή) ανεξαρτησίας; Απειλή του είδους «αν δεν… τότε εμείς»; Αντίβαρο στην πιθανότητα ενεργοποίησης απ’ την Μαδρίτη του άρθρου 155; Ένα χαρτί που θα ξεχαστεί;
Σε κάθε περίπτωση υπάρχει τυπική και ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο να αναβάλει κανείς την κήρυξη της ανεξαρτησίας και στο να αναβάλει την εφαρμογή της. Ο Puigdemont μοιάζει να κάνει το δεύτερο, που στη συγκεκριμένη περίπτωση, λαμβάνοντας υπ’ όψη και τους πραγματικούς συσχετισμούς στην Καταλωνία (και όχι το αδύναμο πολιτικά αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος) τείνει να είναι άχρηστο: αφήνει την Μαδρίτη να κάνει την δική της ερμηνεία, χωρίς να κινδυνεύει να κατηγορηθεί ότι μεροληπτεί. Κι έτσι διευκολύνεται (το ισπανικό βαθύ κράτος) να βγει απ’ το όποιο στρίμωγμα μετά απ’ το ξύλο που έριξε στις 1 Οκτώβρη.
Υπάρχει κάποιο ποτήρι; Είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο; Μήπως οι καιροσκοπισμοί (πολιτικών βιτρινών που αγαπούν τις θέσεις τους τόσο στην Μαδρίτη όσο και στην Βαρκελώνη) προσπαθούν να παράξουν γεγονότα; Ή μήπως ο Puigdemont προσπαθεί να συγκρατήσει την υποστηρίξη του cup (φανατικά υπέρ της άμεσης ανεξαρτησίας…) αφού διαφορετικά χάνει την καρέκλα του;