Κυριακή 5 Μάρτη. Ποια θα ήταν, άραγε, η σωστή στάση των εργατών ενός εργοστασίου Χ “χαμηλής οργανικής σύνθεσης”, δηλαδή με λίγες και παλιές μηχανές και ένταση εργασίας, αν μάθαιναν ότι το αφεντικό ετοιμάζεται να το συγχωνεύσει με άλλα δέκα (άλλων ιδιοκτητών), μερικά της ίδιας “σύνθεσης” αλλά αρκετά “υψηλής οργανικής σύνθεσης”, με καινούργιες και καλύτερες μηχανές; Να κινητοποιηθούν υποστηρίζοντας την “ανεξαρτησία του εργοστασίου” επειδή φοβούνται ότι μετά την συγχώνευση θα γίνουν απολύσεις; Να πανηγυρίζουν επειδή δουλεύοντας με καινούργιες μηχανές θα λιγοστέψουν τα “εργατικά ατυχήματα”;
Τίποτα απ’ τα δύο. Η σωστή εργατική στάση θα ήταν να μελετήσουν όλα τα δεδομένα αυτής της συγχώνευσης, να αναλύσουν τα κίνητρα των αφεντικών, να εντοπίσουν τους κινδύνους αλλά και τα πλεονεκτήματα για τους ίδιους, και να σημαδέψουν εύστοχα τις κινητοποιήσεις τους ώστε να βελτιώσουν την θέση / κατάστασή τους από κάθε άποψη. Μισθολογική, χρόνου εργασίας, συνθηκών εργασίας. Εννοείται επιδιώκοντας συστηματικά (έως φανατικά) την συνεργασία και την κοινή δράση με τους εργάτες των άλλων δέκα εργοστασίων.
Είναι δύσκολο να το σκεφτούν αυτό οι εργάτες του εργοστασίου Χ – ή του κοινωνικού εργοστάσιου “ελλάδα”, “ιταλία”, “πορτογαλία”, “ολλανδία” κλπ; Όχι. Υπάρχει, όμως, μια αυστηρή προϋπόθεση: να μην γίνουν ουρά ούτε της “εθνικής ανεξαρτησίας” ούτε της φαντασμαγορίας της συγχώνευσης.
Αντίθετα, όσοι προσπαθήσουν να τους κάνουν “στρατιώτες” είτε του ενός είτε του άλλου είναι αντικειμενικά χειραγωγοί. Που συστηματικά, άσχετα με τις διακηρύξεις τους, δουλεύουν γι’ αυτό: εναντίον της αυτονομίας των εργατικών συμφερόντων. Υπέρ των συμφερόντων της μιας ή της άλλης κλίκας αφεντικών.
Ξέρουμε πολλούς τέτοιους.