Κυριακή 5 Μάρτη. Πόσο χειραφετικό θα ήταν για την εργατική τάξη των αρχών του 19ου αιώνα να συμμαχήσει με την ξεπεσμένη, ηττημένη (αν όχι άμεσα σίγουρα στην προοπτική του χρόνου) αριστοκρατία και το παπαδαριό εναντίον της ανερχόμενης αστικής τάξης; Όσο χειραφετικό θα ήταν κάτι τέτοιο, άλλο τόσο χειραφετικό για την σύγχρονη εργατική τάξη στην ευρώπη είναι το να συμμαχεί με τα πιο καθυστερημένα τμήματα των αφεντικών, κατά της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, στο όνομα της ξεπερασμένης (και στην πραγματικότητα μυθικής) “πολιτικής ανεξαρτησίας” του έθνους / κράτους.
Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, όσο και να κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους διάφοροι ντόπιοι “αριστεροί” του σκοινιού και του παλουκιού, ότι κάτω απ’ τις εθνικές σημαίες συντάσσονται όχι μόνο η μαύρη αντίδραση της εκκλησίας αλλά και όλο το φάσμα του ντόπιου πολιτικού προσοδισμού.
Ούτε η ε.ε. ούτε η ευρωζώνη είναι απελευθερωτικές για την σύγχρονη εργατική τάξη! Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι καπιταλιστική απ’ την αρχή ως το τέλος, με ότι συνεπάγεται αυτό. Γι’ αυτό τα πραγματικά ταξικά μας συμφέροντα δεν είναι να στοιχιζόμαστε πίσω απ’ τα τάδε ή τα δείνα αφεντικά. Είναι αφενός να διακρίνουμε τις πραγματικές αντιθέσεις μεταξύ τους όπου υπάρχουν τέτοιες, όπως και τις συμφωνίες τους. Αφετέρου (το κυριότερο) είναι να δρούμε αυτόνομα και “μετωπικά” απέναντί τους, σαν τάξη, ειδικά σε συνθήκες κρίσης / αναδιάρθρωσης, υιοθετώντας εκείνους τους προσανατολισμούς δράσης που μας ανατιμούν, και όχι μόνο μισθολογικά.