Month: February 2017

Post – κάτι… (1)

23/2/2017. Απ’ την χρονιά που πρωτοεκδόθηκε το βιβλίο η μεταμοντέρνα κατάσταση (la condition postmoderne) του Jean-Francois Lyotard έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια. Το 1979 ήταν, από πολλές απόψεις, άλλη εποχή· είναι όμως η «μήτρα» των τωρινών καιρών.
Η προσέγγιση του Lyotard άσκησε σημαντική επίδραση επειδή υπήρχαν σοβαροί λόγοι γι’ αυτό. Η διαπίστωση για το «τέλος των μεγάλων αφηγήσεων» (δηλαδή η ιδεολογική ήττα της «παλιάς» αλλά και της «νέας» αριστεράς στον πρώτο κόσμο) που κατά τον Lyotard (και όχι μόνο) απετέλεσαν τον άξονα περιστροφής του μοντέρνου κόσμου αποδείχθηκε λαθεμένη: μια «πολύ μεγάλη αφήγηση», αυτή του νεο-φιλελευθερισμού, απλώθηκε σταδιακά σε όλο και μεγαλύτερο πλάτος και βάθος των κοινωνικών σχέσεων και πεποιθήσεων στον καπιταλιστικό πρώτο κόσμο. Και, στο ένα ή τον άλλο βαθμό, όχι μόνο σ’ αυτόν.
Αντίθετα, η επερχόμενη εποχή των κατά τον Lyotard «γλωσσικών παιγνιδιών» αποδείχθηκε εξαιρετικά αισιόδοξη σαν πρόβλεψη. Δύσκολα, πολύ δύσκολα θα ονόμαζαμε, ύστερα από 4 δεκαετίες, «παιχνίδι» τον διαρκή πολεμικό σχετικισμό των νοημάτων στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος: συντηρεί αυτός ο διαρκής σχετικισμός ακλόνητο τον καταμερισμό και τις δομές εξουσίας, κι αυτό δεν είναι καθόλου παιχνιώδες.
Σε κάθε περίπτωση η πρώτη δημόσια εμφάνιση ενός ορισμού «μετά-» με πολιτικές αξιώσεις στα τέλη της δεκαετίας του ’70 είχε ενδιαφέρον. Κουβαλούσε μαζί της κι αυτήν την όχι και τόσο δευτερεύουσα απορία: αν οι κοινωνικές σχέσεις μιας εποχής ονομάζονται «μετα-κάτι», αυτό δεν σημαίνει άραγε την αδυναμία ακριβούς προσδιορισμού των χαρακτηριστικών τους, και άρα την εννοιολογική εξάρτηση απ’ αυτό που, υποτίθεται, έχει ξεπεραστεί (στην προκειμένη περίπτωση τον «μοντέρνο» κόσμο), ε;

Post – κάτι… (2)

23/2/2017. Ο “μετα-μοντερνισμός” στην αρχιτεκτονική (και σε κάποιες ακόμα μορφές της διαχωρισμένης τέχνης) έδειξε ότι η πιο πάνω απορία είχε βάση. Θα μπορούσε εξίσου σωστά να ονομαστεί και εκλεκτικισμός (ή “νεο”-εκλεκτικισμός). Και τότε θα αποκτούσε μεγαλύτερη ιστορική γείωση και βάθος: ο εκλεκτικισμός έχει ξαναεμφανιστεί στην δυτική ιστορία, πάντα σε περιόδους “μετάβασης” και, από κάποιες απόψεις, “παρακμής”.
Φυσικά δεν είναι ευθύνη του Lyotard το ότι η πρόθεση «μετά-» άρχισε να «κολιέται» σε διάφορες λέξεις, προδίδοντας εν τέλει ένα κενό (συχνά δόλιο) νοηματοδότησης. Μετα-βιομηχανικός καπιταλισμός για παράδειγμα είναι αυτό που σαν αυτόνομοι εργάτες ονομάζουμε βιο-πληροφορικό μοντέλο… Το δεύτερο σημαίνει πολλά. Το πρώτο; Κάτι ασαφές. Κι ωστόσο άλλοτε, στο παρελθόν, κανείς δεν διανοήθηκε να ονομάσει την «βιομηχανική» φάση του δυτικού καπιταλισμού …μετα-γεωργική!!!

Post – κάτι… (3)

23/2/2017. Η πρόσφατη “μόδα” της προσθήκης του “μετά-” πριν διάφορες λέξεις δείχνει απλά την ένταση της διανοητικής, ηθικής και αισθητικής παρακμής εκείνων που εφευρίσκουν αυτά τα “νοήματα”. Μετα-αλήθεια; Τα γνωστά ψέμματα! Μετα-πραγματικότητα; Οι γνωστές φαντασιώσεις! Μετα-δύση; Ρωτήστε τον κύριο Λαβρώφ…
Μετα-λιτότητα; Αυτή ήταν η χθεσινή συνεισφορά του αντιπροέδρου της φαιορόζ κυβέρνησης στην λεξιπλαστική δημαγωγία. Προφανώς ξέχασε (οι άνθρωποι της εξουσίας, ακόμα και οι βιτρίνες τους, ξεχνούν ό,τι δεν τους είναι βολικό) ότι πριν ένα μόλις χρόνο, τέτοια εποχή, ο εξοχότατος πρωθυπουργός δεν υποσχόταν (για μετά – το – Πάσχα· του 2016) κάποια μυστηριώδη “μετα-λιτότητα”, αλλά την εκτόξευση του συμπιεσμένου ελατηρίου του ελληνικού καπιταλισμού και ένα άλμα “ανάπτυξης” που θα άφηνε άφωνο τον πλανήτη!…
“Μετα-λιτότητα” λοιπόν… Μήπως αυτή η έμπνευση λέγεται φτηνή και απελπισμένη εξαπάτηση;

Αντι-ιράν (και όχι μόνο)

22/2/2017. Δύο μέρες πριν (20/2, φρικτή συμφωνία…) γράφαμε για τον «άξονα» Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ εναντίον του ιράν… Δεν είχαμε υπόψη ένα λίγο προγενέστερο ρεπορτάζ της αμερικανικής καθεστωτικής Wall Street Journal για το θέμα. Το μάθαμε.
Στις 15/2 η WSJ έγραψε για μια στρατιωτική συμμαχία που προωθούν από κοινού Ουάσιγκτον και Τελ Αβίβ, «για να αντιμετωπίσουν τον κοινό τους εχθρό, το ιράν που στηρίζει την τρομοκρατία», με προοπτική να συμπεριληφθούν σ’ αυτήν η σαουδική αραβία, τα ενωμένα αραβικά εμιράτα, η αίγυπτος και η ιορδανία. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ:
…Για τα αραβικά κράτη που εμπέκονται σ’ αυτήν, η συμμαχία θα πρέπει να έχει έναν χαρακτήρα αμοιβαίας αμυντικής υποστήριξης όπως το νατο, οπότε η επίθεση σε ένα κράτος μέλος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν επίθεση σε όλα…
… Οι ηπα θα συμβάλλουν με υποστήριξη στρατού και πληροφοριών, πέρα απ’ την περιορισμένη μορφή υποστήριξης που έχουν ήδη προσφέρει σε έναν συνασπισμό υπό την σαουδική αραβία που πολεμάει στην υεμένη τους υποστηριζόμενους απ’ το ιράν αντάρτες houthi…
Σαν αντάλλαγμα για την συμμετοχή τους στη συμμαχία αυτή, τα σεϊχάτα (ειδικά η σαουδική αραβία και τα ενωμένα αραβικά εμιράτα) ζητούν απ’ την κυβέρνηση του ψόφιου κουναβιού να καταργήσει τον (πρόσφατο) νόμο που επιτρέπει στις οικογένειες των θυμάτων της 11ης Σεπτέμβρη να κάνουν μηνύσεις κατά του Ριάντ για υποστήριξη εκείνων των επιθέσεων. Ο Τραμπ υποσχέθηκε ότι θα το μεθοδεύσει.

Αντίπαλα μπλοκ

22/2/2017. Παρότι ο σχηματισμός αυτής της (αβέβαιης ως προς την τελική σύνθεσή της αλλά σαφέστατης ως προς τους σκοπούς της) “περιφερειακής συμμαχίας” / δεκανίκι του αμερικανικού και του ισραηλινού ιμπεριαλισμού στη μέση Ανατολή δεν είναι πρωτότυπη ιδέα, η συγκυρία του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και η εξέλιξη της παγκόσμιας κρίσης / αναδιάρθρωσης την διαφοροποιούν από παρόμοια μπλοκ του παρελθόντος. Η Τεχεράνη “θυμίζει” την συμμαχία της με την Μόσχα· και η Μόσχα ανταποδίδει. Υπάρχει και ένας τρίτος στην “τριπλή συνεννόηση”: η Άγκυρα. Η συριακή, η ιρακινή και πιθανόν και η λιβανέζικη επικράτεια είναι στον πάγκο του χασάπη. Το Πεκίνο έχει στρατηγικά συμφέροντα επενδυμένα στην ευρύτερη μέση Ανατολή: ο ένας απ’ τους δύο κλάδους του χερσαίου “δρόμου του μεταξιού” και ο μοναδικός θαλάσσιος σχετίζονται άμεσα με την περιοχή.
Αν το Τελ Αβίβ, με τις πλάτες της Ουάσιγκτον και του Ριάντ, αποφασίσει να επιτεθεί στην Τεχεράνη (λέμε: “αν”) αυτός ο πόλεμος θα περιοριστεί σαν “περιφερειακός”;
Δύσκολο… Όχι αδύνατο, αλλά οπωσδήποτε δύσκολο…

Ελληνικός ιμπεριαλισμός

22/2/2017. Με τσακισμένα τα φτερά, φάντασμα του εαυτού του των ‘90s (και από οικονομική άποψη των ‘00s), ο ελληνικός ιμπεριαλισμός (δηλαδή τα αφεντικά και οι λακέδες του) προσπαθούν να βρουν μια θέση, ας είναι και θεσούλα, στις κινούμενες τεκτονικές πλάκες της μέσης Ανατολής· μπας και ανεβάσουν την γκρεμοτσακισμένη γεωπολιτική αξία του ελληνικού οικοπέδου.
Οι κινήσεις τους δείχνουν την κατεύθυνση: συμμαχία με το Τελ Αβίβ και διαδοχικές κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (στην πράξη: προσφορά στο Τελ Αβίβ «χώρου» για να προπονεί την αεροπορία του..)· συμμαχία με την χούντα του Καΐρου και κοινές στρατιωτικές ασκήσεις (όχι πάντως, απ’ όσο ξέρουμε, ιδιαίτερου ενδιαφέροντος)· αναζήτηση «επενδυτών» στις χούντες της αραβικής χερσονήσου.
Όλα αυτά είναι τόσο εναρμονισμένα με την ιμπεριαλιστική πολιτική του Λονδίνου και, ακόμα περισσότερο, της Ουάσιγκτον, ώστε αποτελεί ανοικτό δωσιλογισμό το γεγονός ότι διαφεύγουν της προσοχής των συνηθισμένων ντόπιων «αντιϊμπεριαλιστών».
Φυσικά υπάρχει η εξήγηση: δεν τους περισσεύει καιρός απ’ το «εθνικοαπελευθερωτικό» ο Σόιμπλε και η Μέρκελ είναι οι εχθροί μας. Όχι, δεν τους περισσεύει…

(φωτογραφία: ο έλληνας πρόεδρος απ’ την μια, ο νονός βασιλιάς απ’ την άλλη, στη μέση κάτι που μοιάζει με καλαμπόκια, και στο καπάκι η ελληνική εξωτερική πολιτική μέσω των δηλώσεων του κυρ Παυλόπουλου: “σ’ αυτήν τη νέα περίοδο των σχέσεων με την Σαουδική Αραβία, η Ελλάδα προσέρχεται ως κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που βρίσκεται στην τόσο ευαίσθητη περιοχή της Μεσογείου. Το τονίζω αυτό, γιατί αυτή η συνεργασία δεν είναι μόνον οικονομική. Κάθε άλλο. Η Σαουδική Αραβία είναι ένα κράτος το οποίο διαδραματίζει κομβικό ρόλο στο πλαίσιο των Αραβικών Χωρών. Επιπλέον δε, ο ρόλος της ενισχύεται από την σταθερότητα η οποία την διακρίνει. Έτσι, μπορεί να διαδραματίσει επίσης σημαντικό ρόλο και στην εμπέδωση της ειρήνης στην περιοχή και κυρίως στην πάταξη της τρομοκρατίας. Και δη μιας τρομοκρατίας η οποία διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”.)

Ένα προς ένα

22/2/2017. Μετά την φαντασμαγορία του κόμματος της δραχμής, ότι θα ξεφορτωθούμε το “ισχυρό ευρώ” για χάρη μιας εξίσου “ισχυρής δραχμής” (με την ισχύ της φουστανέλας, τι άλλο;), και με ισοτιμία 1:1, άλλη μια υπερπαραγωγή με τα ίδια νούμερα έπεσε απ’ τον ουρανό του καθεστωτικού θεάματος. Για κάθε ευρώ περικοπές εδώ λέει το φαιορόζ γραφείο τύπου του ντόπιου κράτους / κεφάλαιου ένα άλλο ευρώ παροχών θα εμφανίζεται εκεί.
Γελοίο; Ναι. Αν πρόκειται γι’ αυτό, τότε προς τι ο νταλκάς; Μία απ’ τις λογικές ενστάσεις δείχνει το μέγεθος του ψέμματος: οι περικοπές θα είναι άμεσες, οι παροχές μελλοντικές, “αν”, και υπό προϋποθέσεις.
Αυτά αν (a big if) του χρόνου τέτοια εποχή η Αθήνα είναι ακόμα σε θέση να συμμετέχει στα eurogroup…

Συνεχόμενες “αποσύρσεις”;

22/2/2017. Κρατώντας τις απορίες μας για τι συμβαίνει με τους “ξαφνικούς” θανάτους ρώσων αξιωματούχων τους τελευταίους 3 μήνες (χωρίς να υπάρχει καμία αντίδραση, έστω υπό την μορφή ενοχοποίησης, απ’ την Μόσχα, χωρίς αυτό να σημαίνει οπωσδήποτε κάτι) να θυμίσουμε ποιοί είναι εκείνοι που έχουν εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.
– Mikhail Lesin, ιδρυτής του “russia today” και ειδικός σύμβουλος του Πούτιν. Νοέμβρης 2015. Από κτύπημα στο κεφάλι.
– Andrei Malanin, ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα. Άγνωστα τα αίτια.
– Alexander Kadakin, πρέσβης στην ινδία. Από καρδιακή προσβολή, αν και δεν είχε προβλήματα υγείας.
– Andrei Karlov, πρέσβης στην τουρκία. Από «τρομοκράτη».
– Vitaly Chirkin, εκπρόσωπος της ρωσίας στον οηε. Άγνωστα τα αίτια.
Πέρα απ’ αυτούς, και χωρίς την τιμή ιδιαίτερης δημοσιότητας, συμβαίνει μια συστηματική εκκαθάριση στις τάξεις των «πολέμαρχων» στην ανατολική ουκρανία, τύπων που είχαν σημαντικές θέσεις στις τάξεις των ανταρτών κατά του καθεστώτος του Κιέβου και των ουκρανών φασιστών. Τελευταίος σ’ αυτήν την σειρά ο Mikhail Sergeyevich Tolstykh (“Givi”) που “καθαρίστηκε” μέσα στο γραφείο του, με ρουκέτα.
Παράδοξο ή όχι δεν έχουν εντοπιστεί οι δράστες, ούτε και σ’ αυτές τις περιπτώσεις…

Πάει κι αυτός…

21/2/2017. Πολύ θα θέλαμε να μάθουμε τι στην ευχή έχουν πάθει διάφοροι υψηλόβαθμοι ρώσοι αξιωματούχοι και πεθαίνουν σαν τις μύγες, ο ένας μετά τον άλλον, με “ξαφνικό” τρόπο.
Τι στην ευχή; (Είναι κι αυτά τα στεγνά και σύντομα συλλυπητήρια της Μόσχας… Σαν ξεγραμμένους τους ξεπροβοδίσει…)

Καλά μύδια!

21/2/2107. Δύσκολο να καταλάβει το φτωχό μυαλό μας για ποιο λόγο (παριστάνει ότι) χαίρεται το φαιορόζ γραφείο δημόσιων σχέσεων του ελληνικού (βαθέος) κράτους / κεφάλαιου. Ωστόσο οι περσόνες και οι οπαδοί τους έχουν ήδη ιστορία άρρωστου κλαυσίγελου – οπότε δεν (τους) παρεξηγούμε.
Όποιος / όποια φρόντισε να ακούσει απευθείας τις δηλώσεις των τρισκατάρατων δανειστών μετά την λήξη του χτεσινού eurogroup (και όχι τις ντόπιες δημαγωγικές ερμηνείες) έχει κάθε λόγο να αναρωτιέται. Επειδή αυτό που στα δημαγωγικά ελληνικά διατυπώνεται σαν «τέλος της λιτότητας και νέο μίγμα» (πολιτικής) είναι στην πραγματικότητα ο εφιάλτης του ντόπιου προσοδικού κράτους / κεφάλαιου· αυτό που «σπρώχνουν στην άκρη» όλες οι κυβερνήσεις μετά την ουσιαστική εκπαραθύρωση του καταραμένου Παπανδρέου του Γ και ενός στενού κύκλου γύρω του· αυτό που οι πάντες ξέρουν, στην ευρώπη και πέρα απ’ αυτήν, ότι αποκλείεται να γίνει στην ελλάδα (παρ’ εκτός μέσα από σκληρό και αιματηρό εμφύλιο πόλεμο τον οποίο, αυτή τη φορά, δεν θα κερδίσουν οι μαυραγορίτες και οι φασίστες…): πρόκειται για το come back των περιβόητων «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».
Αυτός ο καταραμένος ολλανδός σοσιαλδημοκράτης Ντάιζεμπλουμ, το είπε με την γνωστή αργκώ που απαιτεί αποκωδικοποίηση: χρειάζεται να γίνουν όλες οι διαθρωτικές μεταρρυθμίσεις (είπε) που θα εξασφαλίσουν ένα δημοσιονομικό περιθώριο. Που, σε απλά ελληνικά, σημαίνει πολλά και διάφορα, ανάμεσα στα οποία κι αυτό: περιορισμός των δαπανών στη δημόσια διοίκηση…
Εκείνο που υπέδειξαν οι τρισκατάρατοι 18 υπ.οικ. της ευρωζώνης χτες είναι εξαιρετικά (και σατανικά) απλό. Αφού για δύο χρόνια δέχτηκαν να σπρώχνουν οι φαιορόζ τις «διαθρωτικές μεταρρυθμίσεις» στην άκρη λαμβάνοντας στη θέση τους (σαν «ισοδύναμα») φορολογικά μέτρα (τα οποία πρακτικά συντηρούν και εξυπηρετούν το πάγιο προσοδικό μοντέλο του ελλαδιστάν ενισχύοντας διαρκώς την μαύρη, άγρια συσσώρευση) τώρα, με έξυπνο τρόπο, είπαν αρκετά μ’ αυτά – πάμε πάλι σ’ αυτά που δεν γουστάρετε! Κι επειδή ακόμα και οι πέτρες ξέρουν ότι «αυτά» είναι εκείνα που έσπρωχναν οι πρασινόμαυροι μέχρι που παρέδωσαν την σκυτάλη στους φαιορόζ, και ύστερα τα έσπρωχναν οι φαιορόζ νομίζοντας (ελπίζοντας) ότι θα καταφέρουν να ξεχαστούν, συμπλήρωσαν (δια στόματος Ντάιζεμπλουμ): δεν βιαζόμαστε… θα δούμε πότε θα ολοκληρωθούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις.
Σωστά. Υποτίθεται ότι αυτός που βιάζεται είναι το φαιορόζ γραφείο: να προλάβει την «ποσοτική χαλάρωση» της εκτ, να προλάβει και κάποια «μείωση του χρέους» (λογιστική), να έχει κάτι να πουλήσει στους ντόπιους, μπας και ξανακερδίσει το γκουβέρνο. Ωστόσο οι καταραμένοι δανειστές τίποτα απ’ αυτά δεν άγγιξαν. Ήταν παιχνιδάκι έχοντας απέναντί τους τα φαιορόζ «πολιτικά» νήπια: απλά κήρυξαν «το τέλος της λιτότητας και την αρχή της ανάπτυξης» (υπό την προϋπόθεση ότι… «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις»… μαύρη κοροϊδία δηλαδή) δίνοντας στα «παιδιά» ένα γλυφυτζούρι…
Α, κτύπησαν και την πλάτη: μπράβο, καλά τα πάτε…