Tag: υεμένη

Ο γνωστός ιμπεριαλισμός

Τρίτη 2 Μάρτη. Η απόσταση ανάμεσα στην Αθήνα και την Sana’a (και το Ριάντ) είναι αρκετά μεγάλη ώστε οι υπήκοοι να αδιαφορούν και να ασχολούνται με τα δικά τους· όχι όμως τόσο μεγάλη ώστε, για παράδειγμα, να μην θέλει (μια φορά κι ένα καιρό…) το φαιορόζ γκουβέρνο να πουλήσει 300.000 (βλήματα) στην πετροχούντα του τοξικού… για να τα στείλει άλλα στον isis στη συρία και άλλα στους μισθοφόρους του στην υεμένη. (Θυμάστε την περίπτωση που όμορφα, ωραία και διακομματικά κουκουλώθηκε;) Ή για να μην θεωρεί η Αθήνα τα εμιράτα και την χούντα τους “τμήμα της ανατολικής Μεσογείου”… ε;

Εκείνο που είναι πιο κοντά είναι ο «αιώνιος εχθρός». Η Άγκυρα. Ποιά είναι η θέση των τούρκων ισλαμοδημοκρατών σ’ αυτό το πλέγμα πολεμικών αναμετρήσεων; Και πως αυτή η θέση εξηγεί την πολιτική τους είτε στην ανατολική Μεσόγειο, είτε στο Αιγαίο, είτε στη Μαύρη Θάλασσα; Είναι ο υποτιθέμενος «ανθελληνισμός» τους που τους κινεί, όπως κολακεύεται να πουλάει ο ελληνικός εθνικισμός; Ή κάτι πολύ ευρύτερο στο οποίο τα ελληνικά αφεντικά σέρνουν τους υπνοβάτες υπηκόους τους, μέσα στην ομίχλη πότε του ενός πιασάρικου δημόσιου θεάματος και πότε του άλλου; Η Άγκυρα δεν εμπλέκεται (απ’ όσο ξέρουμε) στην υεμένη· η υεμένη όμως είναι μόνο ένας κρίκος της αναμέτρησης. Επίσης τα εμιράτα που έχουν εισβάλει με μισθοφόρους, έχουν καταλάβει υεμενίτικα εδάφη και παραχωρούν εκεί βάση στο Τελ Αβίβ (το νησί Socotra στον κόλπο του Aden …) δεν είναι κράτος της ανατολικής Μεσογείου· αλλά η ανατολική Μεσόγειος είναι επίσης ένας κρίκος της ίδιας αναμέτρησης.

Στην καθεστωτική «καθημερινή» της περασμένης Κυριακής (28 Φλεβάρη) ο τίτλος «Σε νέες βάσεις οι σχέσεις Ελλάδας – ΗΠΑ» είχε διπλό, όχι και τόσο υπαινιχτικό νόημα. Εκεί θα μπορούσε να διαβάσει κανείς μεταξύ των άλλων κι αυτό (ο τονισμός δικός μας):

… Στην πραγματικότητα οι συζητήσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές αφορούν τη διάρκεια της MDCA (συμφωνία αμοιβαίας αμυντικής συνεργασίας) και τη χρήση νέων στρατοπέδων ή βάσεων. Έως τώρα έχουν τεθεί στο τραπέζι συνολικά 23 τοποθεσίες (εκτός, βεβαίως, από Σούδα, Στεφανοβίκειο, Λάρισα, Αλεξανδρούπολη)…

Μπορεί να θαυμάσει κανείς την συνέχεια και την συνέπεια της ελληνικής «εξωτερικής» ιμπεριαλιστικής τακτικής ανάμεσα στους φαιορόζ και στο ρημαδογκουβέρνο που τους διαδέχτηκε. Όπως και την λεπτή διαφορά στο στυλ: ο ψεκασμένος φαιός υπ.αμ. (τότε) διαλαλούσε την προσφορά στρατιωτικών βάσεων στο (τότε) ψοφιοκουναβιστάν σα μανάβης σε λαϊκή: «πάρε πάρε!!!»· τώρα η δουλειά γίνεται πιο διακριτικά. Ωστόσο πρόκειται για συμμαχική προσφορά στην ίδια Ουάσιγκτον, που ανησυχεί για την υεμένη, το ιράκ, στην συρία, την ουκρανία, τα βαλτικά κράτη… αλλά και για την κίνα, την ρωσία, το ιράν, την τουρκία….

Ο ίδιος δημοσιογράφος / εκπρόσωπος τύπου του ελληνικού υπ.αμ., στο ίδιο άρθρο, δεν είχε κανένα πρόβλημα να γράψει κι αυτά, όλο καμάρι για την χρησιμότητα του ελληνικού ιμπεριαλισμού / μιλιταρισμού:

… Ο τουρκικός εκνευρισμός αφορά βεβαίως την αμερικανική προσπάθεια να διαλύσει την «ανίερη» συμμαχία Άγκυρας, Μόσχας, Τεχεράνης, αλλά και τη δραστηριοποίηση των ΗΠΑ αρκετά δυτικότερα. Οι Τούρκοι είναι ιδιαιτέρως ενοχλημένοι από τη χρήση του λιμανιού της Αλεξανδρούπολης … για τη μεταφορά αμερικανικών ελικοπτέρων στη Ρουμανία, αλλά και για μια σειρά επικείμενων ασκήσεων στην περιοχή της Θράκης, ιδιαίτερα στο νομό Ξάνθης.

Η “Defender 2021” θα εξελιχθεί τον Μάρτιο, ενώ αμερικανικά στρατεύματα, ελικόπτερα και τεθωρακισμένα θα συμμετάσχουν και σε μια σειρά από ασκήσεις σε αυτή την ακριτική περιοχή της Ελλάδας τον Απρίλιο και τον Μάιο…

Από πρώτη ματιά αυτό το μιλιταριστικό φορτσάρισμα έχει στόχο την Μόσχα, όχι την Άγκυρα. Από πρώτη ματιά… Από δεύτερη;

Με 23 προτεινόμενες νέες τοποθεσίες για αμερικανικές βάσεις και την Αλεξανδρούπολη να έχει γίνει μιλιταριστικό Μαϊάμι, είναι ενδιαφέρον που εκνευρίζεται η Άγκυρα αλλά όχι ο ελληνικός πασιφισμός (της κάθε είδους αριστεράς). Καταλαβαίνουμε φυσικά ότι πάντα υπάρχουν πιο φλέγοντα ζητήματα για να βγαίνουν τα «πολιτικά μεροκάματα». Ξέρουμε επίσης ότι πίσω απ’ τα παχιά λόγια και τις ακόμα πιο παχιές παπαρολογίες ο εθνικισμός είναι το κοινό όλης της πολιτικής σκηνής· με μικροδιαφοροποιήσεις, έτσι, για να υπάρχει ποικιλία. Πάντως το γεγονός ότι το ελλαδιστάν συμμετέχει στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο δεν είναι καθόλου μυστικό: το διατυμπανίζουν οι ίδιοι οι υπηρέτες του ντόπιου ιμπεριαλισμού. Χωρίς να διακινδυνεύουν από ερωτήσεις καν και καν τόσο «αθώες» όπως γιατί το ελλαδιστάν ανακατεύεται στη διάλυση «ανίερων» συμμαχιών άλλων; Ή οι «ιερές» συμμαχίες ποιές είναι και γιατί;

Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς, χάρη στις άοκνες προσπάθειες πολλών και διαφόρων, «βάσεις» καλές έχουν αποκτήσει και οι φαρμακομαφίες τύπου pfizer, moderna και σία. Ο καθένας σκοτώνει με τον τρόπο του και ο θάνατος είναι πάντα της μόδας….

(φωτογραφία: Αμερικανικά ελικόπτερα λιάζονται στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης: τουρισμός από ατσάλι και μολύβι λέγεται… Ε;)

Πίσω παλιο-τρομοκράτες!

Τετάρτη 17 Φλεβάρη. Καλά τα λέγαμε (Δευτέρα 15 Φλεβάρη, Ιμπεριαλιστικά αδιέξοδα). Χτες το Joνυσταλεάν ανακοίνωσε το πως αντιλαμβάνεται το ρόλο του στην υεμένη· αλλά αυτό είναι δείγμα γραφής ευρύτερης σημασίας. Τι, λοιπόν, πρεσβεύει το νέο, υπό τον κυρ Antony (Blinken – θα του βρούμε παρατσούκλι, που θα πάει;) υπ.εξ. γι’ αυτόν τον ευαίσθητο γεωπολιτικά τόπο;

Αφενός καταργεί τον χαρακτηρισμό των Houthis σαν «τρομοκρατικής οργάνωσης» που πρόλαβε να περάσει, στα τελευταία του, ο Πομπηίας… αφετέρου όμως τον διατηρεί για τρεις απ’ τους επικεφαλής τους, και μάλιστα απειλεί να τον επεκτείνει και σε άλλα μέλη της οργάνωσης. Σε αντάλλαγμα (;) και για να θαυμάσει το σύμπαν όλο τον ειρηνευτικό του ρόλο, το Joνυσταλεάν απαιτεί: οι Houthis να σταματήσουν την προώθησή τους στην Marib (την τελευταία σημαντική πόλη που κατέχουν οι μισθοφόροι και οι ευνοούμενοι του τοξικού του Ριάντ στη βόρεια υεμένη), να σταματήσουν όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις τους τόσο εντός υεμένης όσο και εκτός [κατά της σαουδικής αραβίας δηλαδή…], και να διαπραγματευτούν… Αυτό σημαίνει: «τα δικά μας δικά μας (η υποστήριξη στις πετροχούντες συνεχίζεται. Θέλουμε πάντα και το Aden…) και τα δικά σας δικά μας κι αυτά!»: πέρα απ’ την στρατηγική της θέση η Marib έχει και πετρελαιοπήγαδα…

Δεν συνηθίζεται ένας απελευθερωτικός στρατός (τέτοιοι είναι οι Houthis) που προχωράει σε βάρος των όποιων εισβολέων έχοντας το πάνω χέρι στα πεδία, να σταματάει για να διαπραγματευτεί με τον αντίπαλο που ηττάται σύμφωνα με τους όρους που βάζει ένας σύμμαχος του αντίπαλου… Κάποιος θα έλεγε ότι στην Ουάσιγκτον έχουν χάσει το μυαλό τους αν νομίζουν ότι αυτές οι ιδέες τους θα χειροκροτηθούν σαν «ειρηνευτικές». Η μόνη λογική βάση διαπραγμάτευσης (και συμφωνιών) είναι οι 2 πετροχουντικοί να μαζέψουν τους μισθοφόρους και τα όπλα τους εκτός υεμένης – τι άλλο;

Ξέροντας η Ουάσιγκτον (αλλά και το Παρίσι με το Λονδίνο) ότι χάνουν στην υεμένη, και νομίζοντας ότι μπορεί/ουν παρ’ όλα αυτά να σώσει/ουν τα προσχήματα πηγαίνοντας τον πόλεμο που ξεκίνησε/αν στο «Χ», φαντασιώνεται/φαντασιώνονται. Κάτι παράλογο: ότι (συγγνώμη για την γλώσσα…) αν φωνάξουν στους Houthis, και μαζί μ’ αυτούς στην Τεχεράνη και στην Χεζμπ’ αλλάχ, “σταθήτε ρε πούστηδες, γαμώ το σταυρό σας” (για να θυμηθούμε τον θρυλικό, παρά λίμνην της Δοϊράνης, υπαστυνόμο Πετράκη του 1923), ΔΕΝ θα εισπράξουν σαν απάντηση το “κλάστε μας τ’ αρχίδια” – όπως εκείνος…

Θα την εισπράξει αυτή την απάντηση η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της, με τον έναν ή το άλλο τρόπο! Προς το παρόν στέλνουν τον βρετανό πρώην πρεσβευτή Martin Griffiths, που παριστάνει τον ειδικό εκπρόσωπο του οηε για την υεμένη (συγκινητικό…. τι έκανε τόσο καιρό άραγε;), όχι όπου κι όπου αλλά στην Τεχεράνη, για συνάντηση με τον ιρανό υπ.εξ. Javad Zarif, με θέμα την υεμένη…. Ακόμα κι αυτό δείχνει αδυναμία: το ιρανικό καθεστώς έχει κάθε περιθώριο να ακούσει, και στο τέλος να πει «δεν είμαστε οι μπαμπάδες ή οι καθοδηγητές των Houthis, καλύτερα να μιλήσετε με τους ίδιους…»

Ιμπεριαλιστικά αδιέξοδα

Δευτέρα 15 Φλεβάρη. Όλο ενδιαφέρον η ασταμάτητη μηχανή παρακολουθεί τι περιθώρια έχει το Joνυσταλεάν να αποφύγει την επίσημη κήρυξη πολέμου κατά των rivals, μετά την αποτυχία της τακτικής που δοκίμασε το ψόφιο κουνάβι, των οικονομικών τιμωριών, αποκλεισμών· του νεο-μερκαντιλισμού για να το πούμε αλλιώς.

Τα ως τώρα δείγματα (είναι η αρχή σίγουρα) είναι ενδιαφέροντα. Για παράδειγμα ο νυσταλέος Jo πήρε τηλέφωνο τον κινέζο αυτοκράτορα να του ευχηθεί για την κινέζικη πρωτοχρονιά! Αρχίζει η χρονιά του βοδιού σύμφωνα με το κινέζικο ημερολόγιο, φαίνεται όμως ότι στην Ουάσιγκτον υπάρχουν μεγάλα κοπάδια, που θέλουν να πιστεύουν ότι με «κινήσεις αβροφροσύνης» απέναντι στο Πεκίνο θα χωρίσει το ζευγάρι Μόσχας – Πεκίνου, και η πρώτη θα στριμωχτεί. Άβυσσος…

Σε ότι αφορά το ιράν και την συμφωνία 5 + 1, ο νυσταλέος Jo λέει ότι θέλει να γυρίσει· αλλά σε μια άλλη συμφωνία, κι αφού πρώτα η Τεχεράνη κάνει στριπτίζ… Άβυσσος…

Σ’ ότι αφορά τον πόλεμο που οι δύο τοξικοί του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι κάνουν στην υεμένη, ο νυσταλέος Jo θέλει να εμφανιστεί σαν ειρηνιστής. Θα διακόψει (λέει) την τροφοδοσία του τοξικού του Ριάντ με επιθετικά όπλα (αλλά όχι με «αμυντικά»…) και, επίσης, θα κάνει ότι μπορεί για να σταματήσει το κακό (στο οποίο ως τώρα έχει συμμετάσχει ενεργά και η Ουάσιγκτον, και το Παρίσι, και το Λονδίνο…). Αλλά και πάλι υπό όρους. Θα πρέπει οι Houthis να σταματήσουν να νικάνε και να προωθούνται σε βάρος των μισθοφόρων των δύο τοξικών.

Αυτός είναι ο αμερικανικός πόνος με την υεμένη: οι Houthis νικούν, υποστηριζόμενοι φανερά απ’ την Τεχεράνη και την λιβανέζικη Χεζμπ’ αλλάχ. Εν μέρει ανακαταλαμβάνουν υεμενίτικα εδάφη, εν μέρει επιτίθενται στην σαουδική αραβία: μέσα στις 4 τελευταίες ημέρες έχουν κτυπήσει με drones και πυραύλους 5 φορές στο σαουδαραβικό αεροδρόμιο της Αdha στα νότια.

Μπροστά στο ενδεχόμενο να πρέπει να στείλει και εκεί, φανερά, «αντιτρομοκρατικό» στρατό, ο νυσταλέος Jo προτιμάει να το παίξει “give peace a chance”!! Πρόκειται για τον ίδιο νυσταλέο που σαν υπ.εξ. του Obama είχε δώσει το ο.κ. στους πετροχουντικούς, το 2015, να εισβάλουν στην υεμένη… Οι Houthis απαντούν, με όλο τους το δίκιο, ότι «peace» σημαίνει αφενός να φύγουν όλοι οι μισθοφόροι απ’ το υεμενίτικο έδαφος και αφετέρου οι δύο τοξικοί να πληρώσουν για όλες τις καταστροφές που έχουν κάνει αυτά τα χρόνια, και αποζημιώσεις για όλους τους άμαχους που έχουν δολοφονήσει· παράδες έχουν. Παράξενες ιδέες που, φυσικά, η παρακμιακή υπερδύναμη τις θεωρεί σαν όρους και τις απορρίπτει. Άβυσσος…

Αν δείχνουν κάτι οι ως τώρα πρώτες κινήσεις του νέου αμερικανικού γκουβέρνου στην ευρύτερη μέση Ανατολή, είναι μια τακτική (;) νοσταλγίας του είδους «θα ανακτήσουμε το χαμένο έδαφος επειδή είμαστε οι αμερικάνοι· και κάποτε μας φοβούνταν όλοι».

Αποκλείεται να κρατήσει πολύ. Και η διάψευση (η επιβολή της ωμής πραγματικότητας δηλαδή πάνω στις αναμνήσεις περασμένων μεγαλείων) θα εκνευρίσει πολύ το Joνυσταλεάν.

Μέση ανατολή

Τετάρτη 27 Γενάρη. Η εκλογή του νυσταλέου Jo, το επιτελείο που διόρισε σε διάφορα κρίσιμα πόστα, μαζί με την αποτυχία της τακτικής του ψόφιου κουναβιού («οικονομικός πόλεμος») είναι αρκετά πιθανό να εντείνουν την αναμέτρηση στο δευτερεύον πεδίο του 4ου παγκόσμιου, αυτό που απλώνεται πια απ’ την αφρική ως την κεντρική ασία.

Στο συριακό πεδίο μάχης τόσο η Μόσχα όσο και η Ουάσιγκτον «φορτώνουν» όπλα, στρατό και «επιχειρήσεις» – κυρίως σε σχέση με το κατεχόμενο απ’ το Joνυσταλεάν και τους βασάλους του των ypg ανατολικό τμήμα της επικράτειας. (Η κυρία Hilary Clinton σκοπεύει να φτιάξει και ταινία με τα κατορθώματα αυτών των τελευταίων…) Η Deir ez Zor έχει ξαναγίνει «θερμή ζώνη», ενώ κάποιοι θύλακες του isis που είχαν απομείνει στην έρημο της κεντρικής συρίας έχουν «αναστηθεί» – εντελώς συμπτωματικά… Το Τελ Αβίβ κτυπάει συστηματικά (ή προσπαθεί να κτυπήσει) συριακές και ιρανικές θέσεις στη δυτική συρία. Η Ουάσιγκτον δημιουργεί καινούργιες βάσεις στην επικράτεια του τοξικού, δύο αεροπορικές και μία ναυτική στην Ερυθρά Θάλασσα, πέρα απ’ αυτήν που έχει ήδη, μια αεροπορική βορειοανατολικά του Ριάντ με 2500 πεζοναύτες. Απ’ την μεριά τους οι ιρακινές σιιτικές πολιτοφυλακές κτυπούν όλο και πιο συστηματικά είτε τις μεταφορές του αμερικανικού κατοχικού στρατού, είτε και την ίδια την «πράσινη ζώνη» στη Βαγδάτη, γύρω απ’ την αμερικανική πρεσβεία / βάση.

Νοτιότερα οι υεμενίτες Houthis, που προχωρούν αργά αλλά σταθερά σε βάρος των μισθοφόρων του Ριάντ και του Ντουμπάι, είτε με την ιρανική βοήθεια είτε με δικές τους τεχνικές γνώσεις, έχουν κάνει ήδη απόπειρες να κτυπήσουν την πρωτεύουσα και τα παλάτια του τοξικού (το Ριάντ βρίσκεται πολύ μακριά απ’ την εμπόλεμη ζώνη της υεμένης αλλά σταθερά πια μέσα στην εμβέλεια των πυραύλων και των drones των Houthis).

Στο λιβυκό πεδίο μάχης, που είναι σταθερά μοιρασμένο ανάμεσα στην Άγκυρα και στη Μόσχα, ο νυσταλέος Jo (υποτίθεται ότι) θα κάνει προσπάθεια πιο άμεσης αμερικανικής στρατιωτικής εμφάνισης· μια προσπάθεια που είχε γίνει και επί ψόφιου κουναβιού, αλλά απέτυχε. Ρωσικά και τουρκικά μεταγωγικά πηγαινοέρχονται τακτικά, τα πρώτα απ’ τις ρωσικές βάσεις στο συριακό πεδίο μάχης προς και από την Benghazi, τα δεύτερα από την Istanbul προς και από την Tripoli. Νοτιότερα στην αφρικανική ήπειρο, κάτω απ’ το (με γαλλικές βάσεις) τσαντ, στην κεντροαφρικανική δημοκρατία, η Μόσχα ενισχύει επίσης διαρκώς την στρατιωτική της παρουσία μέσω «συμβούλων» (μισθοφόρων δηλαδή) κατά εκατοντάδες· αλλά και μέσω όπλων. Επιπλέον μισθοφόροι απ’ την ρουάντα συμπληρώνουν την “παρέα”…

Είναι αναμενόμενο ότι το Joνυσταλεάν θα προσπαθήσει αφενός να αντιστρέψει τις απώλειες που (λαθεμένα και οπορτουνιστικά) χρεώνει στο ψόφιο κουνάβι και, αφετέρου, να περάσει σε κάποιο είδος αντεπίθεσης έναντι των ανταγωνιστών του. Αν έχουμε δίκιο (θα φανεί σύντομα) τα σφυριά και οι σφυροκέφαλοι θα κάνουν όλο και περισσότερο κουμάντο…

Ο ξεχασμένος (;) πόλεμος

Τετάρτη 25 Νοέμβρη. Μια πετυχημένη πυραυλική επίθεση των υεμενιτών Houthis σε πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της aramco στην Jeddah (στην σαουδαραβική ακτή στην Ερυθρά Θάλασσα, λίγα χιλιόμετρα δυτικά της Mecca) ξαναέφερε στην επιφάνεια των ημέρων τον πόλεμο που οι πετροχούντες του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι κάνουν (και χάνουν) στη στρατηγικής σημασίας νοτιοδυτική άκρη της αραβικής χερσονήσου. Η επίθεση και η ευστοχία της θα περνούσαν απαρατήρητες όπως όλες οι καθημερινές μάχες στο υεμενίτικο πεδίο, αν δεν έτρεχαν να την καταδικάσουν αξιοσημείωτοι «παράγοντες της σταθερότητας» στην ευρύτερη περιοχή. Ο τοξικός των εμιράτων (στρατηγικός σύμμαχος του ελλαδιστάν…), ο χασάπης του Καΐρου (άλλος σημαντικός σύμμαχος του ελλαδιστάν…) και, last but no least, το Λονδίνο! (Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας δεν έχει μιλήσει ακόμα, αλλά που θα πάει;)

Ήταν τόσο σημαντική αυτή η επίθεση που η ηχώ της έφτασε τόσο μακρυά; Ναι – αλλά όχι μόνη της. Οι Houthis υπόσχονται ότι θα αναβαθμίζουν το συγκεκριμένο μοντέλο (Quds 2) ώστε να μπορεί να κτυπήσει το ισραηλινό λιμάνι Eilat στην ερυθρά θάλασσα· όμως το απαρτχάιντ ισραηλινό καθεστώς δεν έχει λόγους να ανησυχεί και το Eilat. Έχει σαφώς περισσότερους να ανησυχεί για το νησί υεμενίτικο Socotra, όπου φτιάχνει βάση, χάρη σε «παραχώρηση χρήσης» του τοξικού του Αμπού Ντάμπι, που το έχει «κατακτήσει»…

Αν συμβαίνει κάτι «ενοχλητικό» στην υεμένη είναι ότι οι μισθοφόροι του τοξικού του Ριάντ υποχωρούν, υποχωρούν και υποχωρούν· και οι Houthis προωθούνται σταθερά και διαρκώς. Τον πόλεμο που ο τοξικός του Ριάντ έχει χάσει προ πολλού οδεύει να τον χάσει ακόμα πιο οικτρά· ίσως ο επόμενος Quds 2 να είναι για το παλάτι του. Αυτά ενόσω ο μέντοράς του τοξικός του Αμπου Ντάμπι έχει διαχωρήσει την θέση του στο υεμενίτικο πεδίο μάχης, φροντίζοντας αποκλειστικά για τα δικά του συμφέροντα. Σε συνεργασία, φυσικά, με το Τελ Αβίβ.

Για την εξέλιξη της πυραυλικής τεχνολογίας των Houthis οπωσδήποτε έχουν βοηθήσει οι τεχνικοί τόσο της λιβανέζικης Hezb’ Allah όσο και των ιρανών φρουρών της επανάστασης. Συνεπώς, κάθε επιτυχία των υεμενιτών είναι επίσης επιτυχία της Τεχεράνης και των συμμάχων της· και αποτυχία όχι μόνο του Ριάντ ή του Αμπού Ντάμπι, αλλά και του Παρισιού, του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον, που έχουν βοηθήσει (ή και έχουν συμμετάσχει με «ειδικούς συμβούλους») την πλευρά των τοξικών. Να γιατί θορυβούνται τόσοι και τέτοιοι: από το φθινόπωρο του 2015 το μπλοκ της Αστάνα, είτε σαν σύνολο είτε σαν επιμέρους μέλη έχει κερδίσει σχεδόν όλες τις μάχες που έχει δώσει άμεσα ή έμμεσα σε μια μεγάλη ακτίνα· και έχει χάσει μόνο την ανατολική συρία.

Η ερυθρά θάλασσα, ο κόλπος του Aden και τα στενά του Bab el Μandeb που ενώνουν τις δύο θαλάσσιες περιοχές (η υεμένη είναι απ’ τη μια μεριά…) είναι στρατηγικής σημασίας στον εξελισσόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό. Στην αφρικάνικη πλευρά των στενών, στο Djibouti, το Πεκίνο έχει φτιάξει στρατιωτική βάση· λίγο πιο ‘κει έχει βάση η Ουάσιγκτον. Και βορειότερα, στην σουδανέζικη όχθη της ερυθράς θάλασσας, στο port Sudan, ξεκίνησε να φτιάχνει βάση η Μόσχα (θα είναι έτοιμη σε λίγους μήνες). Στο σουδάν έχει (ή φτιάχνει) βάση και η Άγκυρα, που έχει μια ακόμα σημαντική βάση και λίγο νοτιότερα, στην Jaziira της σομαλίας.

Πολλά μιλιτέρ «αποτυπώματα» για να είναι αδιάφορη η «πρόοδος» της μιας πλευράς, του ευρασιατικού project στη συγκεκριμένη περίπτωση – δεν συμφωνείτε;

Μέση Ανατολή

Σάββατο 29 Αυγούστου. …Τι έχει να προσθέσει το Αμπού Ντάμπι στον λογαριασμό του Τελ Αβίβ; Τα λεφτά; Δεν έχει ανάγκη το ισραηλινό κράτος… Την επιρροή του στους άραβες; Αστεία πράγματα! Μπορεί όμως να του προσφέρει έδαφος. Στρατιωτικές βάσεις – ναι, αυτό είναι σοβαρό!

… Ο ισραηλινός μιλιταρισμός προωθείται επίσημα και “αυτοπροσώπως” στην αραβική χερσόνησο και στον Περσικό, επειδή – υποθέτουμε… – δεν έχει πια εμπιστοσύνη στον “αμερικανικό παράγοντα”.

Αυτά γράφαμε μεταξύ άλλων πριν δυο βδομάδες (: φτηνό θέατρο, αιμοβόρα παράσταση). Και να που τελικά «παραβιάσαμε ανοικτή πόρτα»… Οι προετοιμασίες μεταξύ ειδικών της πετροχούντας και του απαρτχάιντ έχουν ξεκινήσει – για την εγκατάσταση δύο ισραηλινών βάσεων ηλεκτρονικής κατασκοπείας στο νησί Socotra….

Το νησί έχει στρατηγική θέση – το δείχνει ο πάνω χάρτης. Μια λεπτομέρεια μόνο: δεν ανήκει στον τοξικό του Αμπού Ντάμπι! Ανήκει στην υεμένη… Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι οι μισθοφόροι του ενός τοξικού (των εμιράτων) αφού συγκρούστηκαν κάμποσες φορές με τους μισθοφόρους του άλλου τοξικού (του Ριάντ) αν και είναι σύμμαχοι στην κατοχή ενός τμήματος της υεμένης, κατέλαβαν το Socotra· και τώρα το «νοικιάζουν» επίσημα στους καινούργιους συμμάχους του bin Zayed… Προφανώς οι φύλακες του διεθνούς δικαίου βγάζουν τον σκασμό – έχουν βγει τα μεγάλα μαχαίρια…

Τέλος καλό όλα καλά λοιπόν για την πανηγυρική είσοδο των εμιράτων στον άξονα; Χμμμ… Προκύπτουν ορισμένα ζητηματάκια. Πρώτον, ότι το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ δεν προσάρτησε μεν προς το παρόν την δυτική Όχθη (την οποία θεωρεί πάντως ότι έχει στο πιάτο), «προσαρτά» όμως έμμεσα έδαφος άλλου κράτους, του υεμενίτικου. Απο εδώ και στο εξής οι Houthis έχουν νόμιμο δικαίωμα να κτυπούν ισραηλινούς στόχους…

Βέβαια στην υεμένη γίνεται πόλεμος. Από εδώ αρχίζει το δεύτερο ζητηματάκι. Οι Houthis (υποστηριζόμενοι απ’ την Τεχεράνη και την Χεζμπ’ Αλλάχ) έχουν αρχίσει εδώ και μήνες αντεπίθεση, και προχωρούν σταθερά ανακαταλαμβάνοντας εδάφη απ’ τους κατοχικούς των δύο μισθοφόρων. Κτύπησαν και κτυπάνε βαθιά μέσα στην σαουδαραβική επικράτεια· έχουν δηλαδή ένα κάποιο know how τηλε-κτυπημάτων, που μπορεί να βελτιωθεί…

Έτσι ερχόμαστε στο τρίτο ζητηματάκι. Το Τελ Αβίβ θέλει το Socotra εναντίον ποίου; Εναντίον της χιλής ίσως; Ή μήπως εναντίον της βόρειας κορέας; Όχι. Εναντίον του ιράν σίγουρα. Και εναντίον των θαλάσσιων «δρόμων του μεταξιού» του Πεκίνου….Εκείνοι που υποστηρίζουν το ευρασιατικό project τι θα κάνουν άραγε; Θα σταυρώσουν τα χέρια;

Και τώρα η ερώτηση του ενός δισεκατομυρίου ή του μισού ευρώ, ανάλογα πόσο κοστολογείται το τομάρι σας: πώς σας φαίνονται τέτοιες εξελίξεις; Αν η ιδέα που έχετε περί παγκοσμίου πολέμου είναι οι epic σχετικές ταινίες του β παγκόσμιου, δεν έχετε πιάσει τίποτα. Η ισραηλινή εισβολή στην υεμένη (περί αυτού πρόκειται!) δεν μοιάζει με την γερμανική εισβολή στην πολωνία… Όμως «αθόρυβα» ή όχι και τόσο οι «τεκτονικές πλάκες» κινούνται. Με θέαμα και ιδεολογία, με παραπληροφόρηση ή σιωπές, η συγκρουσιακή κίνηση προχωράει.

Πώς σας φαίνονται αυτά; Προτροπή για λούφαγμα; Νηστεία και προσευχή;

(Υ.Γ. Για άγνωστους λόγους η Μόσχα «φορτώνει» τις τελευταίες ημέρες τις βάσεις της στη συρία. Όταν λέμε «φορτώνει» το εννοούμε: δεκάδες στρατιωτικά μεταγωγικά αεροπλάνα, με άγνωστο (σ’ εμάς τους περιθωριακούς) φορτίο, πηγαινοέρχονται απ’ τη ρωσία στη συρία μέσω τουρκικού εναέριου χώρου.

Τί είναι αυτά που ξεφορτώνονται στη ρωσική βάση στο Khmeimim; «Κοιτάνε» προς το εσωτερικό της συρίας; «Κοιτάνε» προς την θάλασσα, προς την ανατολική Μεσόγειο; Όταν και αν μάθουμε θα σας πούμε.

Γίνονται και μερικά ακόμα «πραγματάκια» στο ξεχασμένο (;) συριακό πεδίο μάχης· γι’ αυτά προσεχώς.

Πού είχαμε μείνει; Αν ναι: σε ακριβές ή φτηνές ερωτήσεις…)

Κι αυτό «πίεση» το λένε…

Τρίτη 10 Μάρτη. Πριν 2 μέρες (Κυριακή 8 Μάρτη, Το νόημα 2) αναφερόμενοι στον παγκόσμιο πόλεμο και στο Idlib, γράφαμε μεταξύ άλλων:

… Κι όποιος δεν μπορεί να δει (και στο Idlib) την Τεχεράνη, την Βηρυττό, το Πεκίνο και απ’ την άλλη μεριά την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Ριάντ, είναι απλά θεόστραβος…

Συνεπώς: αν δείτε το «νέο Idlib», το τόσο χοντροκομμένα μυθοποιημένο, να κτυπάει ταυτόχρονα στη λιβύη και στη σαουδική αραβία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μην παραξενευτείτε. Κι αν, πάλι, δεν το δείτε, εδώ είμαστε για να τραβήξουμε την προσοχή σας…

Το Ριάντ (ένας απ’ τους βασικούς ηττημένους απ’ τις εξελίξεις στο Idlib…) εξαπέλυσε οικονομική επίθεση στη Μόσχα. Η κρατική Aramco (αυτή που έφαγε τις επιθέσεις με drones στα μέσα του περασμένου Σεπτέμβρη…) πουλάει το πετρέλαιό της με μεγάλη έκπτωση στα ευρωπαϊκά δυιλιστήρια: 8,5 δολάρια το βαρέλι πιο φτηνά απ’ το ρωσικό (με τιμή αναφοράς εκείνη του brent) – με σκοπό να πετάξει (ή να περιορίσει σημαντικά) την ρωσική παραγωγή απ’ την ευρωπαϊκή αγορά… (Πουλάει επίσης φτηνότερα απ’ το αμερικανικό σχιστολιθικό, πράγμα που σημαίνει ότι αναπόφευκτα υπάρχει μια επίθεση και προς τα εκεί…) Αυτό σημαίνει ότι το σαουδαραβικό καθεστώς θα αυξήσει την εξόρυξη του δικού του πετρελαίου…

Η επίθεση αποφασίστηκε την Κυριακή (η συνάντηση Erdogan – Putin είχε γίνει την Πέμπτη..) · και χτες γκρεμοτσάκισε τα χρηματιστήρια. Αλλά δεν ξεκίνησε μόνη της. Μια μέρα πριν (το Σάββατο) το καθεστώς του τοξικού έδεσε πρίγκηπες και δεκάδες αξιωματικούς του στρατού, που είναι αντίπαλοι της γραμμής του (στην υεμένη και στη συρία…). Τρεις απ’ τους συλληφθέντες παλατιανούς είναι ένας αδελφός του τοξικοπατέρα και δύο ανήψια του. Ειδικά ο πρώτος με επιρροή…

Φαίνεται πως η «πατριωτική» (και όχι και τόσο φιλο-ισραηλινή και φιλο-αμερικανική) φράξια των σαουδαραβικών ελίτ δεν έχει εξαφανιστεί, παρά τις εκκαθαρίσεις και την τρομοκρατία του τοξικού. Κι όταν η ιμπεριαλιστική γραμμή του ηττάται, παθαίνει σύγκρυο. Τρέμει την εσωτερική αντιπολίτευση, τρέμει όμως και τους διεθνείς συσχετισμούς.

Με δυο λόγια το σαουδαραβικό καθεστώς, βλέποντας ότι καταρρέει σταθερά, προσπαθεί μ’ ένα salto mortale να αναγκάσει την Μόσχα να «διαπραγματευτεί», κι όχι μόνο σε ότι αφορά την παραγωγή υδρογονανθράκων (που ήταν, υποτίθεται, η αφορμή της επίθεσης «οικονομικού πολέμου» μέσω τιμών)…

Θα υποκύψει το ρωσικό καθεστώς σε τέτοιον εκβιασμό; Και μάλιστα απ’ τους ξοφλημένους πετρελαιάδες του Ριάντ; Απίθανο. Δεν χρειάζεται πάντως να κάνει κάτι άμεσα, δεδομένου η απόφαση «πλημμυρίζουμε την αγορά με φτηνό πετρέλαιο» στρέφεται και κατά της Τεχεράνης.

Οι υεμενίτες Huthis είναι στη θέση τους, και μια χαρά. Αντεπιτίθενται και ανακαταλαμβάνουν σταθερά εδάφη στην υεμένη. Και έχουν τα μέσα (και τους συμμάχους…) να τιμωρήσουν την πετροαναίδεια του τοξικού…

300.000

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Ποιός, άραγε, θυμάται τον ψεκασμένο υπ.αμ. και τα ζογκλερικά του; Ποιός θυμάται εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που θα αγόραζε, υποτίθεται, το Ριάντ, αλλά ίσως και όχι; Ποιός θυμάται πόσο όμορφα θάφτηκε το ζήτημα αφού φαίνεται ήταν ζήτημα «εθνικής πολιτικής» και όχι μόνο η λαμογιέ (και με μαύρο χρήμα στην ουρά) πρωτοβουλία ενός φαιορόζ ψεκασμένου υπ.αμ.;

Ο γνωστός δημοσιογράφος Robert Fisk, παρά την ηλικία του, έχει πάντα όρεξη να ψάχνει – εκεί που δεν πρέπει. Σε ένα χθεσινό άρθρο του με τίτλο «όταν ψάχνεις την γραμμή μεταφοράς των όπλων μερικές φορές καταλήγεις σε μέρη που δεν το περίμενες» έγραψε μεταξύ άλλων:

… Στη συρία, στα υπόγεια του βομβαρδισμένου αρχηγείου της Nusra-al-Qaeda στο Aleppo, βρήκα εκαντοντάδες βλήματα, μαζί με τα έγγραφα της μεταφοράς τους και τις οδηγίες του εργοστασίου. Επρόκειτο να χρησιμοποιηθούν κατά του καθεστώτος Άσαντ. Αλλά ποιος ήταν ο προμηθευτής;

Είχαν κατασκευαστεί στο Novi Travnik στη Βοσνία, μια πόλη που την ήξερα καλά αφού είχα καλύψει τον πόλεμο στη βοσνία. Ένα απ’ τα έγγραφα της μεταφοράς είχε το όνομα του πωλητή: Ifet Krnjic. Ένοιωσα – σχεδόν πίστεψα – ότι μπορώ να βρω αυτόν τον άνθρωπο…. Και τον βρήκαμε, να ξεκουράζεται στο σπίτι του ένα κυριακάτικο απόγευμα, σ’ ένα κοντινό χωριό.

… Καθώς οι κάμερες είχαν στηθεί ένα γύρω, ο Krnjic πήρε το ντοκουμέντο που είχα φέρει απ’ το Aleppo, έδειξε το όνομά του, και είπε «αυτή είναι η υπογραφή μου». Σε ποιούς είχε στείλει τα βλήματα. Στους σαουδάραβες είπε. Ένας σαουδάραβας υπουργός και τρεις αξιωματικοί είχαν κάνει επίσκεψη στο εργοστάσιό του…. Νάμαστε! σκέφτηκα. Ο Krhjic ήταν αξιοσέβαστος και καλός άνθρωπος, μέλος του παλιού γιουγκοσλαβικού κομμουνιστικού κόμματος. Έλεγε την αλήθεια, και καταλάβαινε τι έψαχνα: πώς βρέθηκαν αυτά τα βλήματα στη συρία;

Είτε ή πετροχούντα του Ριάντ θα προωθούσε τα «ελληνικά βλήματα» στους μισθοφόρους της στη συρία, είτε θα τα έσπρωχνε στις ευνοούμενες ypg, είτε θα τα χρησιμοποιούσε η ίδια στην υεμένη, το βέβαιο είναι ότι ο ψεκασμένος πιάστηκε με την γίδα στην πλάτη το 2017. Μαζί με τον «ενδιάμεσο» (ως Βασίλης Παπαδόπουλος μαθεύτηκε) που θα έσπωχνε και πάνω απο 1000 βόμβες, πάλι απ’ τα «ελληνικά αποθέματα», κατ’ αρχήν στο Ριάντ.

Αλλά ίσως όχι μόνο. Φαίνεται ότι οι χουντικοί του Ριάντ ήθελαν μόνο 100 (χιλιάδες) βλήματα. Τα υπόλοιπα; Κάπου θα «χάνονταν» στη διαδρομή, κάπου θα ξεφορτώνονταν και θα ξαναφορτώνονταν (από έμπειρους και εχέμυθους έλληνες εφοπλιστές) και ίσως κατέληγαν κατευθείαν σε «εθνικά χρήσιμους» παραλήπτες. Ποιός θα τα πλήρωνε; Χμμμμ…

Το βέβαιο είναι ότι ο «μεσάζοντας» έκανε μπίζνες (εμπόριου πολεμικών αναλώσιμων) και με τα βαλκάνια. Ήξερε την δουλειά – θέλουμε να πούμε. Κανένα πρόβλημα ωστόσο. «Εθνική δουλειά» ήταν και είναι – υποθέτουμε ότι έγιναν πιο προσεκτικοί από τότε…

(φωτογραφία: Βόλτα με μαούνα… Τότε που η “σχέση” φαινόταν να είναι ακόμα στο ψήσιμο… Όσο για την καούρα του ισραηλινού προέδρου για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας; Μα περσικά πλοία βούλιαξαν, διάολε!!!)

Η αλεπού την έρημο

Τετάρτη 16 Οκτώβρη. Η παρακμή και η κατάρρρευση (αργή ή γρήγορη; αυτό είναι δεύτερο στη σειρά ζήτημα) του πετροβασιλείου του Ριάντ είναι μια απ’ τις βασικές παρενέργειες της συνεχιζόμενης ήττας των σχεδιασμών του άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ (στο οποίο έχει ενταχθεί και η Αθήνα με την Λευκωσία…) για τη μέση Ανατολή. Αν αναφερόμαστε σ’ αυτήν τώρα, είναι επειδή ο Putin κάνει τουρνέ στην περιοχή· εκτός απ’ το Ριάντ, χτες πέρασε κι απ’ το Ντουμπάι.

Πέρα απ’ όλα τα υπόλοιπα (την κατάρρευση, δηλαδή, του σχεδίου του να κάνει το παλάτι του περιφερειακή στρατιωτική δύναμη μέσω μισθοφόρων) ο τοξικός έχει πολύ σοβαρά προβλήματα και για το άλλο σκέλος των φαντασιώσεών του. Την πώληση μεριδίου απ’ την aramco έτσι ώστε, απ’ τα έσοδα, να φτιάξει διάφορες υπερ-κυριλέ «λουτροπόλεις» για το διεθνές τζετ-σετ.

Το ζήτημα της aramco σχετίζεται με το μέλλον του πετρελαίου· αλλά και με το σαουδαραβικό καθεστώς το ίδιο. Η επίθεση των Houthis στις μεγαλύτερες εγκαταστάσεις της εταιρείας ήταν η χαριστική βολή σε μια «εν μέρει ιδιωτικοποίηση» που ήδη πριν χαροπάλευε. Όσο περισσότερα γνωρίζουν οι επενδυτές για την σαουδική αραβία και την aramco τόσο χάνει την ελκυστικότητά του το να έχει κανείς οποιεσδήποτε δοσοληψίες μαζί τους είναι το πόρισμα διάφορων «ειδικών» στις διεθνείς πετρελαϊκές μπίζνες. Όχι αυθαίρετο!

Μια τέτοια «μερική ιδιωτικοποίηση» (μιλάμε για τεράστια ποσά) θα απαιτούσε την εισαγωγή της εταιρείας σε κάποια απ’ τα τρανά χρηματιστήρια, ώστε να υπάρχει «διαπραγμάτευση των μετοχών» της. Νέα Υόρκη ή Λονδίνο. Μόνο που για να μπεις στην Α κλάση τέτοιων χρηματιστηρίων είναι απαραίτητοι διάφοροι έλεγχοι στα λογιστήρια, στις επιχειρηματικές πρακτικές, στην ιστορία της «ανάπτυξης» της εταιρείας· και μια μόνιμη «λογοδοσία» στις διοικήσεις των χρηματιστηρίων. Η κρατική aramco όμως έχει πολλούς σκελετούς και ακόμα περισσότερες λοβιτούρες στα ντουλάπια της· κι έτσι η προοπτική αυτή άρχισε να χάνεται στην ομίχλη, πολύ πριν την επίθεση των Houthis.

Μετά ο τοξικός άρχισε να ψάχνει «επενδυτές» στο Πεκίνο: αυτοί δεν ρωτάνε πολλά για να κάνουν τις δουλειές. Σωστά: αυτοί κάνουν πολιτική όμως και, το λιγότερο, έχοντας ποντάρει στον ιρανικό καπιταλισμό, θα απαιτούσαν μεταξύ άλλων έναν τοξικό που να είναι αρνάκι. Το χρηματιστήριο του Χονγκ Κονγκ θα μπορούσε να είναι η λύση που έψαχνε ο τοξικός· εξάλλου είχε ήδη σχέσεις με το Ριάντ. Αλλά μετά ήρθαν οι διαδηλώσεις εκεί· και μια κάποια αβεβαιότητα.

Μέσα σ’ αυτά τα «γεωπολιτικά» συντρίμια και «οικονομικά» ζόρια για την πετροχούντα του Ριάντ, η επίσκεψη του Putin ήταν η παρέλαση του νικητή. Οι οικονομικές συμφωνίες και τα υπόλοιπα deal που κλείστηκαν θα μαθευτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Όμως απ’ την στιγμή που ο τοξικός έχασε την «στρατιωτική αξία» που ονειρευόταν, οι σχέσεις του με τον ιστορικό «προστάτη» Ουάσιγκτον έχουν γίνει αμφίθυμες: σαν εξαγωγέας πετρελαίου το ψοφιοκουναβιστάν είχε αρχίσει ήδη να έχει «τριβές» με το Ριάντ (και τον οπεκ) για τις τιμές του εμπορεύματος. (Αυτό εκδηλώνεται μέσα στην αμερικανική πολιτική σκηνή με έναν διπολισμό στις σχέσεις Ουάσιγκτον – Ριάντ…) Το αφεντικό της Μόσχας τα έχει όλα με το μέρος του για να γίνει στρατηγικό σωσίβιο για ένα βασίλειο που είναι στο χείλος ενός ακόμα παλατιανού εμφύλιου· του τελευταίου…

Και, προφανώς, στη σχέση Μόσχας – Ριάντ (και Μόσχας – Ντουμπάι) τους όρους τους βάζει η πρώτη. «Λογικούς», όχι «μαξιμαλιστικούς», όχι «αποικοκρατικούς» – αλλά οπωσδήποτε ευρασιατικούς…

(φωτογραφία: Ανταλλαγή δώρων προχτές στο Ριάντ. Προσέξτε όμως τον τύπο με τα σταυρωμένα χέρια δεξιά στη φωτό. Πρόκειται για τον επικεφαλής, πρόεδρο σα να λέμε, της τσετσενίας Ramzan Kadyrov. Τί δουλειά είχε ο Kadyrov στην τουρνέ του Putin; Άγνωστο· αλλά ένα είδος που εξάγει η τσετσενία είναι σκληροτράχηλοι και πειθαρχημένοι ισλαμιστές μισθοφόροι. Ποιά είναι η ιδέα της παρουσίας του Kadyrov στο μαγαζί του τοξικού; Το «άσε την σαβούρα της αμερικανικής academi – πρώην blackwater – και έλα σε μας για νάχεις το κεφάλι σου ήσυχο;»)

Υεμένη

Τρίτη 1 Οκτώβρη. Δεν είναι του γούστου της ασταμάτητης μηχανής η αναμετάδοση εικόνων πολέμου. Ωστόσο μεταφέρουμε στη συνέχεια ένα απ’ τα (προφανώς προπαγανδιστικά) video των Houthis (Ansar Allah το όνομα της οργάνωσης) για δύο λόγους.

Πρώτον, επειδή τα καθεστωτικά μήντια στον δυτικό κόσμο έχουν αντιδράσει με τον τρόπο που ταιριάζει στην μόνιμη παραπληροφόρηση / αποπληροφόρηση που υπηρετούν: με την σιωπή. Σε αντίθεση με την επίθεση στην aramco, που μπορούσε να αποδοθεί στην Τεχεράνη (υποδαυλίζοντας τον 4ο παγκόσμιο) η επίθεση στη Najran και στη Saadah, καταστροφική για τους σχεδιασμούς του Ριάντ και όχι μόνο, είναι “σα να μην έγινε”. Τουλάχιστον ως αργά το βράδυ Δευτέρας προς Τρίτη.

Δεύτερον, σε συνάρτηση με τον προηγούμενο λόγο, αυτή η συγκεκριμένη επίθεση και επιτυχία των Houthis κρίνουμε ότι θα πάρει σημαντική θέση στην ιστορία της μέσης Ανατολής. Η δυτική απώθησή της είναι, απλά, μια επιπλέον απόδειξη του ότι έτσι θα συμβεί. Γι’ αυτό καλό είναι να υπάρχει στα σχόλια της ασταμάτητης μηχανής και ένα οπτικό ντοκουμέντο.