Tag: υεμένη

Ελλαδιστάν

Δευτέρα 22 Γενάρη>> Ενώ το ελληνικό κράτος βρίσκεται ακριβώς μπροστά στις συνέπειες των συμμαχικών επιλογών του στη λεγόμενη «σωστή μεριά της ιστορίας» όπως λένε οι τσατσορούφιανοί του, ο δομικός επαρχιωτισμός των δημαγωγών του έχει καταφέρει να κρατάει μεγάλο, ίσως το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε xanax υπνοβασία. Έχουν βέβαια μεγάλη σημασία και οι «αυθόρμητες» μαζικές και ατομικές απωθήσεις: να παραστήσουμε ότι ΔΕΝ είναι σε εξέλιξη ο 4ος παγκόσμιος πόλεμος και ότι τα ντόπια αφεντικά ΔΕΝ συμμετέχουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο… οπότε υπάρχει άφθονος χρόνος για τα σημαντικά «θέματα της επικαιρότητας»: απ’ τον καιρό ως τα σήριαλ, και από … ως … (fill the blanks!!!)

Πώς, όμως, συμμετέχουν τα εντόπια αφεντικά; Κατ’ αρχήν επιμελητειακά: οι βάσεις κάνουν την δουλειά τους… Αλλά και «ας βγάλουμε κανά φράγκο απ’ τα πυρομαχικά»…

Δεύτερον, σε ό,τι αφορά το μεσανατολικό πεδίο μάχης, ο «εθνικά σωστός τρόπος» διαμορφώνεται υπό το πρίσμα του τι κάνει (και τι δεν κάνει) ο «αιώνιος εχθρός»…

Υπάρχει βέβαια και η «στρατηγική σχέση» με το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς. Αλλά φαίνεται ότι πέρα απ’ την (μέσω us army…) πιθανή αποστολή πολεμοφοδίων, η Αθήνα είναι μάλλον αμήχανη μπροστά στην εντεινόμενη εσωτερική πόλωση στο Τελ Αβίβ ώστε να φαντάζεται οτιδήποτε πρωτοβουλιακό: εδώ ισχύει το «ό,τι πει το αφεντικό!». (Το τελευταίο γνωστό περιστατικό φραστικής κλωτσοπατινάδας εντός του πολεμικού συμβουλίου του θεοναζί καθεστώτος, ήταν οι απειλές του υπ.αμ. Galant ότι «την επόμενη φορά θα έρθω εδώ μαζί με την ταξιαρχία golani»… Ουπς;;;;;)

Το νο 1 εθνικό κεφάλαιο (οι εφοπλιστές) κερδίζουν με τις αναταραχές, ειδικά στις θάλασσες. Η «ελληνική φρεγάτα» (σε 1,5 μήνα;) είναι παροχή υπηρεσιών προς τους συμμάχους, και είναι αμφίβολο αν είναι τεχνικά σε θέση να «προστατεύει» ή αν θα χρειάζεται η ίδια προστασία. Επιπλέον πρέπει να βρεθεί και το πλήρωμα που θα αντέξει, αν χρειαστεί, τα drones και τους πυραύλους της Ansarallah… Σε κάθε περίπτωση είναι συμμετοχή στο συγκεκριμένο υπο-πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου! Μπορεί για τα πραγματικά δεδομένα να μην είναι σπουδαία∙ για τα ελληνικά κυβικά όμως αποτελεί άλλη μια επίδειξη ιμπεριαλιστικών φιλοδοξιών. Κι εφόσον επιβεβαιωθούν τα χειρότερα, ότι δηλαδή ο us army θα προσπαθήσει να εξουδετερώσει τους Houthi με μαζικούς βομβαρδισμούς, κάθε επίδειξη ιμπεριαλιστικών φιλοδοξιών στην περιοχή, μεγάλη, μεσαία ή μικρή, θα έχει την τύχη που της αξίζει.

Χαρακτηριστικό ωστόσο του ανομολόγητου ελληνικού ζορίσματος κρίνουμε το γεγονός ότι έχουν σταματήσει οι «κορώνες», οι κατάρες και οι απειλές λίγων μόνο χρόνων πριν. Για παράδειγμα οι εξελίξεις στη λιβύη και στην τουρκολιβυκή συνεργασία: που χάθηκε, τι απέγινε εκείνος ο φίλος κι αδελφός, ο τζενεράλ Haftar, τώρα που γίνονται «ανθελληνικά» σημεία-και-τέρατα εκεί απέναντι;

Μας τραβάει το ντόπιο καθεστώς, απ’ την μύτη ή και τον σβέρκο, στις κρεατομηχανές του 4ου παγκόσμιου; Ναι – αν και τώρα όχι με τον ιδιαίτερο προπαγανδιστικό ζήλο του «έχουμε πόλεμο με την ρωσία» του 2022. Ίσως οι αλλαγές στο είδος του πολέμου, έξω, πέρα και κόντρα στα νατοϊκά manual, να βάζουν και στα μέρη μας σε υψηλή προτεραιότητα την «ανασύνταξη δυνάμεων»… Φουστανέλες, τσαρούχια και εφ’ όπλου λόγχη…

Κάτι ακούγεται απο ‘δω κι απο ‘κει…

Ερυθρά θάλασσα

Δευτέρα 15 Γενάρη>> Θα προτιμούσαν το θέμα να το αναλάβει κάποιος απ’ τους τοπικούς εργολάβους, είτε ο τοξικός του Ριάντ είτε ο άλλος του Αμπού Ντάμπι…. αλλά αυτοί δεν θέλουν, κι έχουν τους λόγους τους… Ύστερα θα προτιμούσαν να φοβηθεί η Ansarallah…. αλλά αυτοί οι υεμενίτες δείχνουν να διασκεδάζουν με την ιδέα της στρατιωτικής αντιπράθεσης με μία πρώην και μία νυν θαλασσοκράτειρα… Εν τέλει Ουάσιγκτον και Λονδίνο έχουν αναλάβει «αυτοπροσώπως» την «ελεύθερη ναυσιπλοϊα στην – και από την – ερυθρά θάλασσα»…

Την ποιάν; Πώς την είπατε; Αν υπάρχει ένας σίγουρος τρόπος για να διακοπεί εντελώς το θαλάσσιο πέρα δώθε στο στενό του Bab al Mandab, αυτός είναι η στρατιωτική εμπλοκή του αμερικανικού και του βρετανικού στρατού – έστω (κατ’ αρχήν) από τον αέρα!! Πως ακριβώς εννοούν την «ελευθερία» στην αγγλόσφαιρα;

Όμως το να «παγώσει» η ερυθρά θάλασσα είναι αδιάφορο οικονομικά και για το Λονδίνο και για την Ουάσιγκτον!!! Αντίθετα δυσκολεύει αισθητά τόσο τη νότια, παραΜεσόγειο ευρώπη, όσο και την Άγκυρα, το Κάιρο… Μπαίνει κάποιος στον πειρασμό να σκεφτεί ότι μια τέτοια παρενέργεια (της «προστασίας» κλπ) δεν είναι αδιάφορη για τα συγκεκριμένα δυτικά επιτελεία. Μήπως περιλαμβάνεται και στους στόχους τους; Κάτι σαν «καμμένη θάλασσα» (όπως το «καμμένη γη»);

Δεν θα το υποστηρίξουμε ακόμα. Κι αυτό για δύο λόγους. Πρώτον επειδή το να «σπάσουν» μεγάλα τμήματα των ευρωπαϊκών καπιταλισμών (πειρατικά και κανιβαλικά…) μόνο προσωρινά ευνοεί τον αμερικάνικο. Η ιδέα του “μηδενικού αθροίσματος” ήταν λάθος το 1945, είναι λάθος και τώρα: δεν είναι δα τόσο απίθανο μεγάλο μέρος των ευρωπαίων (συμπεριλαμβανόμενων και αφεντικών) να στραφούν κατά της Ουάσιγκτον. Και δεύτερον επειδή το να βομβαρδίζεις την δυτική υεμένη δεν είναι τόσο «παραγωγική» ιδέα – το έμαθαν και στο Ριάντ. Είτε από στρατιωτική άποψη, είτε από γεωπολιτική.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Bab al-Mandab

Δευτέρα 25 Δεκέμβρη>> Η υεμενίτικη κυβέρνηση στη Sana’a (Ansarallah / Houthis…) έχει ξεκαθαρίσει τον ένα απ’ τους δύο στόχους της:

Βάζοντας στο στόχαστρο είτε πλοία ισραηλινής ιδιοκτησίας είτε πλοία που πηγαίνουν ή φεύγουν από ισραηλινά λιμάνια, η υεμενίτικη κυβέρνηση υλοποιεί το δικό της μέρος απ’ την «πλημμύρα». Αναγκάζει κατά συνέπεια – κι αυτό είναι ο δεύτερος στόχος – τους συμμάχους του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος να μετακινήσουν ναυτικό και αεροπορία στην είσοδο / έξοδο της Ερυθράς Θάλασσας, υπό την σημαία (την μόνη που ξέρουν να ανεμίζουν, απ’ τα στενά της ταϊβάν ως…) της «ελευθερίας της ναυσιπλοϊας» χωρίς όμως να έχουν ένα καθαρό σχέδιο «κλιμάκωσης-με-επιτυχία-και-στη-συνέχεια-εξόδου», αν κάτι τέτοιο χρειαστεί.Οι Houthis έχουν πολεμήσει για χρόνια, με επιτυχία, εναντίον των μισθοφόρων του Ριάντ και του Ντουμπάι και των δυτικών (γάλλων, άγγλων, αμερικάνων) συμβούλων τους∙ αυτούς τους καιρούς είναι ίσως καλύτερα εκπαιδευμένοι στην πράξη ακόμα και σε σχέση με την επίφοβη Χεζμπ’ Αλλάχ∙ είναι εξίσου καλά μ’ αυτήν εξοπλισμένοι, είτε χάρη στην δική τους εφευρετικότητα είτε χάρη στην Τεχεράνη∙ και επιπλέον έχουν την απόλυτη υποστήριξη του πληθυσμού.

Εκατομμύρια στη συγκέντρωση υπέρ της παλαιστινιακής αντίστασης και κατά του Τελ Αβίβ, της Ουάσιγκτον και των συμμάχων τους πριν 3 μέρες – στη Sana’a.

Πρακτικά, και χωρίς να σκοτώσουν ούτε έναν άνθρωπο, οι Houthis είναι σε θέση να προκαλέσουν μια ακόμα «κρίση» στους δυτικούς καπιταλισμούς. Φυσικά τ’ αφεντικά αυτών των καπιταλισμών (ή οι πιο δυναμικές μερίδες τους) έχουν δείξει ότι αγαπούν τις «κρίσεις». Σωστά. Αλλά υπό την προϋπόθεση ότι τις δημιουργούν ή τις σκηνοθετούν τα ίδια. Στο περιβάλλον της αυξημένης προσοχής ικανού μέρους των πρωτοκοσμικών κοινωνιών στη σφαγή των Παλαιστίνιων, το «θα ζοριστείτε επειδή πρέπει να στηρίξουμε το Τελ Αβίβ» εκ μέρους των αφεντικών δεν πρόκειται να συναντήσει την ίδια κατανόηση με το «θα ζοριστείτε επειδή πρέπει να στηρίξουμε το Κίεβο».

Η προοπτική (ή και η βεβαιότητα) του αδιεξόδου της «επιχείρησης προστασίας της ευημερίας» μυρίζει τόσο έντονα ώστε πολύ κοντινοί σύμμαχοι της Ουάσιγκτον και του Λονδίνου όπως η Καμπέρα, έκριναν ότι πρέπει να βγάλουν την ουρά τους απέξω, κυρίως έξω απ’ τις αμερικανικές διαταγές. Η Μαδρίτη και το Παρίσι ακολούθησαν. Φυσικά (λέει ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα) «θα συνοδεύουμε τα πλοία γαλλικής ιδιοκτησίας» στην Ερυθρά Θάλασσα… Αλλά αυτά δεν κινδυνεύουν αν δεν δένουν σε ισραηλινά λιμάνια∙ αν πάλι σκοπεύουν κάτι τέτοιο, μια φρεγάτα ίσον καμία… Η άτυπη «συμμαχία των προθύμων» που προσπαθεί να στήσει ο άξονας απέκτησε σημαντικές τρύπες απ’ την αρχή, παρότι φυσικά συμμετέχουν υπερδυνάμεις όπως οι σεϋχέλλες, το μπαχρέιν, και (θα έλειπε;) το ελλαδιστάν. Οι ζωές των Παλαιστίνιων doesn’t matter για τα πρωτοκοσμικά αφεντικά∙ ούτε όμως το θαλάσσιο εμπόριο του χωροφύλακά τους φαίνεται να αξίζει το μπλέξιμο κάποιων απ’ αυτά.

Κάνουν λοιπόν βήματα πίσω στο γενικό συμφέρον τους στη Μέση Ανατολή; Όχι. Η συμμετοχή σ’ έναν πόλεμο που δημαγωγικά θα είναι ξανά «κατά της τρομοκρατίας» και πρακτικά πολύ πιο δύσκολος ακόμα και απ’ την κατοχή του αφγανιστάν, την ώρα που η συμμετοχή στο άλλο πεδίο μάχης, το ουκρανικό, έχει φτάσει σε σταυροδρόμι, είναι ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση. Οπωσδήποτε δεν υπάρχει καν το στάνταρ «αντιτρομοκρατικό» πλεονέκτημα. Η προσπάθεια να ταυτιστεί η παλαιστινιακή αντίσταση με τον isis έπεισε μόνον εκείνους τους δυτικούς υπηκόους που είναι από πολλά χρόνια σίγουροι πως το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς είναι «θείο δώρο» – αλλά είναι πολλοί εκείνοι οι πρωτοκοσμικοί που ανεμίζουν την παλαιστινιακή σημαία. Επιπλέον η Μαδρίτη και η Καμπέρα δεν έχουν ιδιαίτερες βλέψεις για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής∙ το Παρίσι είχε, θα ήθελε να ξαναποκτήσει, αλλά προς το παρόν μετράει τις απώλειές του στη ζώνη του Sahel.

Να λοιπόν μια ακόμα «λεπτομέρεια». Μετά το 2011 η Ουάσιγκτον έβαλε προς υλοποίηση το «Σχέδιο για τη Νέα Μέση Ανατολή», που περιελάμβανε ένα «κράτος isis», την διάλυση της τωρινής συριακής και ιρακινής επικράτειας (προοπτικά την διάλυση και της τουρκικής…) με εμφύλιους πολέμους, και φυσικά την «ενίσχυση των σχέσεων» με τις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου, δηλαδή τον πολλαπλασιασμό των βάσεων στα εδάφη τους. Έτσι ώστε να κόψει οποιαδήποτε προέκταση της κινεζικής επιρροής είτε στη Μεσόγειο, είτε στην Αφρική.

Μετά από 12 – 13 χρόνια, το μεν «σχέδιο» έχει αποτύχει, οι δε rivals έχουν φτάσει, δύσκολα μεν αλλά έχουν φτάσει, και στο μεγαλύτερο μέρος της Αφρικής και στο μεγαλύτερο μέρος της Μέσης Ανατολής. Το μέτωπο της Μέσης Ανατολής ήταν πριν 10 ή 15 χρόνια το «εύκολο» (σύμφωνα με τους δυτικούς) μέρος του 4ου παγκόσμιου. Τώρα τα δεδομένα είναι πολύ δυσκολότερα.

Αν δεν είχε προηγηθεί η αποτυχία / ήττα στο ουκρανικό πεδίο μάχης, τότε ίσως (ίσως λέμε…) κινούνταν (τα δυτικά αφεντικά) με διαφορετικό τρόπο∙ ίσως ανάγκαζαν τον θεοναζί, απαρτχάιντ χωροφύλακά τους να σταματήσει την σφαγή αρκετά νωρίτερα. Τώρα, η έλλειψη στρατηγικής απ’ την μεριά τους σ’ αυτό το δευτερεύον μέτωπο του 4ου παγκόσμιου «γεννάει» τακτικές που κινούνται ανάμεσα στην κτηνωδία και στον καιροσκοπισμό. Αυτά την ώρα που «κανονικά» (σύμφωνα πάντα με την δύση) το 2023 θα έπρεπε να είναι η χρονιά της (και) στρατιωτικής αποτροπής του Πεκίνου… Η οριστική διαμόρφωση, σα να λέμε, του κυρίως μετώπου, εκείνου στον Ειρηνικό…

Χίλια ζήτω για το 2024 λοιπόν!!!

Πόλεμο θέλει η δύση; Πόλεμο θα λάβει! (1)

Δευτέρα 16 Οκτώβρη>> Τώρα, ύστερα απ’ την ήττα στην κεντρική ασία (αφγανιστάν), την ήττα στο συριακό πεδίο μάχης («σχέδιο νέα μέση ανατολή» / isis), την αποτυχία στην ανατολική ευρώπη (ουκρανικό πεδίο μάχης), την ήττα του γαλλικού ιμπεριαλισμού στο Sahel, ο φονιάς χωροφύλακας είναι η μόνη αιχμή του γενικού «υπαρξιακού δράματος» των δυτικών κρατών / κεφαλαίων σε μια μεγάλη ζώνη του πλανήτη. Απ’ την Μέση Ανατολή ως την βόρεια (και όχι μόνο) Αφρική.

Εδώ έγκειται το απίστευτο, η κλωτσιά στα genitals!! H παλαιστινιακή αντίσταση στη Γάζα (όλες οι οργανώσεις, όχι μόνο η Χαμάς!!!) με ελάχιστα όπλα αμφισβήτησε πανηγυρικά το τελευταίο χαρτί, την δυτική υπερ-οπλία στην μεσανατολική αιχμή της, την μιλιταριστική υπερδύναμη του φασιστικού, απαρτχάιντ Τελ Αβίβ. Αν το ισραηλινό «κάστρο» δεν είναι ασφαλές απέναντι στους ξυπόλυτους (και τους συμμάχους τους…) τότε κανένα δυτικό κάστρο δεν είναι ασφαλές!!! Έγκλημα καθοσίωσης!!

Τρέμουν οι πρωτοκοσμικές πολιτικές βιτρίνες με το ενδεχόμενο (βεβαιότητα κατά την γνώμη μας) ότι η τόσο αριστοτεχνικά οργανωμένη και τόσο πετυχημένη προσβολή του κάστρου του μεσανατολίτη χωροφύλακα δεν είναι «όλο το έργο», αλλά μόνο η αρχή του. Τρέμουν και απαγορεύουν (οι «ναοί της δημοκρατίας»!!!!) η μία μετά την άλλη τις διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστινιακής αντίστασης – λες κι αυτό θα αλλάξει κάτι… (Αλλά τι λέμε; Εδώ απαγόρευσαν τον Τσαϊκόφσκι, τον Σοστακόβιτς και τον Ντοστογιέφσκι∙ ήθελαν να απαγορεύσουν και το γράμμα Ζ!…)

Τρέμουν με το ενδεχόμενο ότι δεν πρόκειται για μια ακόμα version του έργου που τους βόλευε, μιας τάχα «βεντέτας» μεταξύ «απαίσιων ισλαμιστών παλαιστινίων» και «λίγο υπερβολικών και κάπως άκαρδων αλλά πάντως δημοκρατών ισραηλινών», αλλά για κάτι πολύ πιο ευρύ και σύνθετο. Τρέμουν με την ιδέα ότι μπορεί να χρειαστεί να υπερασπίσουν αυτοπροσώπως τον χωροφύλακά τους∙ ή να τον παρατήσουν∙ ενόσω οι μεγάλες επενδύσεις τους στο ουκρανικό πεδίο μάχης δεν είναι πια σκέτη αποτυχία αλλά καθημερινά όλο και πιο ξεκάθαρη ήττα.

Το είπαμε την περασμένη βδομάδα: …Με τον τρόπο της η ένοπλη αντίσταση στην κατοχή της Παλαιστίνης βγάζει το «παλαιστινιακό πρόβλημα» απ’ τα αραχνιασμένα συρτάρια του 3ου παγκόσμιου πολέμου (1946 – 1990), το βγάζει επίσης απ’ τις επιφάσεις, τους αποπροσανατολισμούς και την εθελοδουλεία των «συμφωνιών του Όσλο», και το τοποθετεί στα επίδικα, στις εκκρεμότητες του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Η κατοχή της Παλαιστίνης δεν είναι πια μια παλιά, βαρετή, ξεχασμένη ιστορία!!!

Για να μην υπάρχει παρανόηση, το φασιστικό ισραηλινό καθεστώς φρόντισε να το επιβεβαιώσει άλλη μια φορά: βομβάρδισε τα αεροδρόμια της Δαμασκού και του Aleppo, στη συριακή επικράτεια, που την θεωρεί του χεριού του, οπότε δεν χρειάζεται καν επίσημη κήρυξη πολέμου. Γιατί το έκανε αυτό; Για να μην ενισχυθεί με όπλα απ’ το ιράν η Hamas… (Ναι, αλλά «πολλές φορές πάει η στάμνα στην πηγή, μια φορά όμως σπάει…»)

Μάταιος κόπος!!! Το καταλαβαίνουν οι πάντες: οι Quds force, οι επίλεκτοι των IRGC (των επίφοβων ιρανών φρουρών της επανάστασης), βετεράνοι των πολέμων στο ιράκ, στη συρία και στην υεμένη, βρίσκονται ήδη στη θέση τους (ανεπίσημα φυσικά!!!) γύρω απ’ την επικράτεια του ισραηλινού καθεστώτος: στο βορρά, στα ανατολικά, και μέσα στη λωρίδα της Γάζα. Οι μπαρουτοκαπνισμένοι απ’ τις μάχες κατά του isis στη συρία της λιβανέζικης Χεζμπ’ Αλλάχ, βρίσκονται κι αυτοί στη θέση τους: στο νότιο Λίβανο (τα κτήματα Shebaa είναι λιβανέζικη γη που έχουν καταλάβει οι ισραηλινοί, άρα επιδέχονται απελευθέρωση…), και λίγο ανατολικότερα απ’ τα υψώματα του Golan (συριακή γη που έχει καταλάβει και εποικίσει το Τελ Αβίβ, άρα επιδέχεται επίσης απελευθέρωση…).

 

Παλαιστίνη 2023: η επίθεση του Al Aqsa

Δευτέρα 9 Οκτώβρη>> Η ξαφνική, γενική και καλά σχεδιασμένη επίθεση των ένοπλων παλαιστινιακών οργανώσεων (προφανώς δεν είναι μόνη της η Hamas!!!) της «μεγαλύτερης ανοικτής φυλακής» στον κόσμο κατά του απαρτχάιντ καθεστώτος του Τελ Αβίβ στο έδαφός του έχει αρκετά απ’ τα βασικά χαρακτηριστικά της επίθεσης του Τετ∙ χωρίς αυτό να σημαίνει ότι προεξοφλούμε το πότε και πως θα τελειώσει. Έχει ωστόσο πετύχει ήδη πολλά μέσα σε ελάχιστο χρόνο:

Πρώτον, η ιδέα του αήττητου του ισραηλινού στρατού, τσαλακωμένη ήδη σοβαρά απ’ την ήττα στο λίβανο απ’ την Χεζμπ’ Αλλάχ το 2006, καταρρέει ακόμα και μέσα στην επικράτεια του απαρτχάιντ καθεστώτος – κάτι που αν δεν κάνουμε λάθος δεν έχει συμβεί ποτέ. Για να γίνει η κατάρρευση ακόμα πιο εμφατική προέρχεται από ένοπλους «φυλακισμένους», εξοπλισμένους με ελάχιστα όπλα σε σχέση με την υπερτεχνολογική θωράκιση του IDF. Σε κάθε περίπτωση το να χάνεις δύο στρατιωτικές βάσεις μέσα σε λίγες ώρες από τους «ξυπόλητους» είναι κάτι ανεξίτηλο, ακόμα κι αν τις πάρεις πίσω μετά από μια ή δυο μέρες.

Δεύτερον, ακόμα και με τις ως τώρα εξελίξεις (και ανεξάρτητα απ’ την συνέχεια) έχει προκληθεί σοβαρό σοκ σ’ όλους τους δυτικούς συμμάχους του απαρτχάιντ καθεστώτος, κρατικούς, δημαγωγικούς ή απλά εθελοντές λακέδες.

Τρίτον, η οργάνωση, ο συντονισμός και οι ως τώρα επιτυχίες της επίθεσης του Al Aqsa αμφισβητούν σοβαρά και πρακτικά τις γεωπολιτικές ισορροπίες που διαμορφώθηκαν μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο στη μέση Ανατολή, σε μια ιστορική συγκυρία που το Τελ Αβίβ–χωροφύλακας των δυτικών προμηθειών σε μεσανατολικό πετρέλαιο παραπέει (ως γεωπολιτικός «ρόλος»).

Τέταρτον, οι κροκοδείλιες «καταγγελίες» των δυτικών ιμπεριαλισμών κατά του ισραηλινού απαρτχάιντ και των διαρκών εγκλημάτων του (εκκαθαρίσεων, μαζικών φυλακίσεων, ισοπέδωσης της Γάζα το 2008, το 2014 – πάνω από 18.000 σπίτια και 73 ιατρικές δομές καταστράφηκαν μέσα σε ελάχιστες ημέρες από 6.000 ισραηλινούς βομβαρδισμούς – και ξανά το 2016, μαζικών δολοφονιών αμάχων διαδηλωτών – πάνω από 250 νεκροί στη διάρκεια της Μεγάλης Διαδήλωσης της Επιστροφής το 2018 / 2019) πάνε στα σκουπίδια όπου ανήκουν, μαζί με τους «ευαίσθητους» δυτικούς και τους δήθεν «ειρηνοποιούς» θεσμούς τους… Με τον τρόπο της η ένοπλη αντίσταση στην κατοχή της Παλαιστίνης βγάζει το «παλαιστινιακό πρόβλημα» απ’ τα αραχνιασμένα συρτάρια του 3ου παγκόσμιου πολέμου (1946 – 1990), το βγάζει επίσης απ’ τις επιφάσεις, τους αποπροσανατολισμούς και την εθελοδουλεία των «συμφωνιών του Όσλο», και το τοποθετεί στα επίδικα, στις εκκρεμότητες του 4ου παγκόσμιου πολέμου. Η κατοχή της Παλαιστίνης δεν είναι πια μια παλιά, βαρετή, ξεχασμένη ιστορία, όπως βόλευε ως τώρα!!!

Μεγάλες διαδηλώσεις υπέρ της Παλαιστινιακής αντίστασης μετά την επίθεση του Al Aqsa. Πάνω: Istanbul. Κάτω: Sana’a (υεμένη)

Καταλαβαίνουμε πολύ καλά την χαρά των υποστηρικτών της παλαιστινιακής αντίστασης σ’ όλο τον κόσμο∙ παρ’ όλα αυτά πρέπει να τονίσουμε ότι η φονικότητα του απαρτχάιντ του Τελ Αβίβ θα προκαλέσει γρήγορα πολύ μεγάλο πόνο στους παλαιστίνιους και παλαιστίνιες∙ παρότι αμφιβάλουμε αν υπάρχει στοιχειώδες σχέδιο για να βομβαρδίζει το δικό του έδαφος (ώστε να διώξει τους εισβολείς απ’ τις πόλεις και κωμοπόλεις που έχουν καταλάβει). Η τελική νίκη της Παλαιστινιακής αντίστασης είναι εξαιρετικά απίθανο να επιτευχθεί μόνο απ’ τα δικά της όπλα∙ ενόσω το φασιστικό καθεστώς βρισκόταν σε «υπαρξιακή» (: ορολογία της εποχής!) περιδίνηση πολύ πριν την επίθεση του Al Aqsa. Προς το παρόν οι στενά εννοημένοι «συσχετισμοί δύναμης» είναι υπέρ του, ενώ μπορεί να «παγώσει» για χάρη της «εθνικής ενότητας έκτακτης ανάγκης» τις σοβαρές, δομικές, εσωτερικές του κρίσεις.

Δεν υπάρχει (επίσημος) αραβικός στρατός για να σταθεί στο πλευρό των Παλαιστίνιων όπως στο παρελθόν (με αποτυχίες…). Η Άγκυρα και η Τεχεράνη που εκδηλώνονται σαφώς υπέρ τους δεν πρόκειται να εμπλακούν σε ανοικτό πόλεμο με το Τελ Αβίβ. (Ειδικά η δεύτερη: όχι ακόμα…)

Σίγουρα δεν είναι ελληνικό αυτό το λάδι που τολμάει να ρίξει ο αιώνιος εχθρός;

Αυτό σημαίνει ότι η Παλαιστινιακή αντίσταση θα κρατήσει μεν τα κέρδη που έχει ήδη πετύχει με την επίθεση του Al Aqsa, αλλά συν τω χρόνω θα πρέπει να συγχρονιστεί με τα καινούργια «κέντρα ισχύος» του καπιταλιστικού πλανήτη…

Άνοιξη…Ωραίος καιρός για σφαγή; (3)

Δευτέρα 10 Απρίλη>> Η κατασκοπεία είναι κατασκοπεία. Η κατασκοπεία που επιδεικνύεται είναι κατασκοπεία-μετά-εξευτελισμού. Η περιθωριακή ασταμάτητη μηχανή θα μπορούσε να θέσει το ζήτημα ως εξής: Ανατινάζετε εσείς τους αγωγούς του φυσικού αερίου μας; Ωραία… Εμείς ανατινάζουμε τα σχέδιά σας και τις υπηρεσίες σας… Κι αν γουστάρετε αποδώστε την ανατίναξη αυτή «σ’ ένα ιδιωτικό γιωτ με 3-4 ψαροντουφεκάδες», όπως κάνατε για τους nord stream 1 και 2!!

Πράγμα που σημαίνει ότι υποδεικνύουμε την Μόσχα σαν τον αυτουργό αυτών των «εφιαλτικών» διαρροών: ζήτημα μεγεθών, τεχνολογίας και επιμελητείας – ίσως και αυθαιρεσίας ή προκαταλήψεων απ’ την μεριά μας. (Έχει το χαριτωμένο ενδιαφέρον του το γεγονός ότι οι φιλορώσοι ιντερνετικοί σχολιαστές κάνουν, σε σχέση με τις διαρροές, το ίδιο που έκαναν οι φιλοαμερικάνοι μετά την ανατίναξη των αγωγών: πετάνε την μπάλα έξω και μακριά απ’ την Μόσχα, όπως οι άλλοι την πετούσαν μακριά απ’ την Ουάσιγκτον… Ουάου! VAR δεν υπάρχει…)

Το «εφιαλτικό» του πράγματος έγκειται στο ότι η ρωσική αντικατασκοπεία θα μπορούσε να ξέρει (να έχει βάλει δηλαδή χέρι σ’ αυτές και άλλες απόρρητες πληροφορίες) χωρίς να το δείχνει – πράγμα συνηθισμένο. Διαρρέοντας όμως «κάποιες» απ’ αυτές α) έδειξε στην Ουάσιγκτον ότι ξέρει∙ β) έδειξε και σε άλλους ότι ξέρει∙ γ) έδειξε και σ’ άλλους, συμμάχους της Ουάσιγκτον, ότι οι ηπα τους κατασκοπεύουν (λίγο πολύ γνωστό) αλλά ότι δεν μπορούν να προφυλάξουν τα μυστικά που αποσπούν – ήδη η Σεούλ δήλωσε θυμωμένη∙ και δ) δεν έδειξε όλα-όσα-ξέρει, αφήνοντας μια «δημιουργική (δηλαδή: διαλυτική) ασάφεια» να βασανίζει τα επιτελεία των … Five Eyes.

Ενόσω, τώρα, οι αρμόδιοι στην Ουάσιγκτον ψάχνουν να βρουν που είναι η «τρύπα» των τόσο σοβαρών διαρροών απόρρητων πληροφοριών, έχουν δημιουργηθεί δύο τουλάχιστον σοβαρά ζητήματα. Το ένα, γενικό, είναι ότι ο όλος ο πλανήτης βλέπει ότι το αμερικανικό στρατοασφαλίτικο σύστημα έχει γίνει σουρωτήρι, πράγμα που προστίθεται στα υπόλοιπα στοιχεία της παρακμής της Ουάσιγκτον… Το δεύτερο, το πιο ειδικό, είναι το ότι η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση έχει ξεβρακωθεί όχι μόνο εξαιτίας των αδυναμιών του ουκρανικού καθεστώτος αλλά (χειρότερα) εξαιτίας των αδυναμιών του αμερικανικού.

Εκεί έγκειται η διαφορά ανάμεσα στην κατασκοπεία-σκέτη και την κατασκοπεία-με-επίδειξη: τώρα που η Ουάσιγκτον, το Κίεβο και όλοι οι υπόλοιποι της «συμμαχίας των προθύμων» ξέρουν ότι η Μόσχα ξέρει με ακρίβεια τα σχέδιά τους και, επιπλέον, ξέρουν ότι έχει αρκετό χρόνο για να οργανωθεί κατάλληλα, θα ξεκινήσουν άραγε την μεγάλη τους; Η λογική λέει ότι έχει προκληθεί μεγάλη ζημιά στα σχέδια, και ότι έχουν αχρηστευτεί. Το «πάμε, κι ότι βγει» δεν θα ήταν έξυπνο∙ και σε καμία περίπτωση υπερασπίσιμο σαν επιλογή. Αλλά πάλι…

Υβριδικός πόλεμος – θα πείτε. Σωστά. Να θυμίσουμε λοιπόν ότι το ουκρανικό πεδίο μάχης είναι αυτή την περίοδο μόνο το πιο φονικό ενός παγκόσμιου πολέμου που οξύνεται σε πολλά και διαφορετικά πεδία: γεωπολιτικό, οικονομικό, νομισματικό, ιδεολογικό. Και η μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση δεν είναι ο μόνος σοβαρός πονοκέφαλος (ή το μόνο σοβαρό στραπάτσο) για τον αμερικανικό / δυτικό ιμπεριαλισμό.

Άλλα άσχημα νέα γι’ αυτόν έρχονται απ’ τη μέση Ανατολή. Συγκεκριμένα απ’ την υεμένη και στη συρία…

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ήττα με κεφαλαίο γράμμα

Τετάρτη 10 Μάρτη. Οι υεμενίτες Houthi κτυπούν πλέον κατά βούληση στο σαουδαραβικό έδαφος τις υποδομές της πετροχούντας. Την περασμένη Κυριακή τα (14) drones και οι (8) πυραυλοί τους πήγαν μακριά, κτυπώντας τα διυλιστήρια και τις δεξαμενές της aramco στην ανατολική ακτή, στο Ras Tanura – στον Περσικό. Αυτό το σύμπλεγμα εξάγει 6,5 εκατομύρια βαρέλια πετρελαίου και παραγώγων του την μέρα· είναι το 7% της παγκόσμιας ζήτησης. Ταυτόχρονα κτύπησαν πετρελαϊκές εγκαταστάσεις και αεροδρόμιο στην Asir και στην Jazan, στη δυτική ακτή της σαουδικής αραβίας, στην ερυθρά θάλασσα. Αυτά ενόσω η πολιορκία των Houthi στην Marib, ίσως την βασικότερη πόλη που κατέχουν ακόμα οι μισθοφόροι του ταξικού του Ριάντ, έχει γίνει σχεδόν καθολική.

Κάποιοι προαναγγέλουν το τέλος του τοξικού (πράγμα που δεν θα είναι καθόλου εύκολο λόγω της δομής της παλατιανής εξουσίας στο Ριάντ) και την αντικατάστασή του από έναν άλλο πρίγκηπα του σογιού, τον Mohammed bin Nayef. Ο Nayef είχε οριστεί «διάδοχος του θρόνου» απ’ τον βασιλιά και πατέρα του τοξικού τον Απρίλη του 2015· αλλά τον Ιούνη του 2017, ύστερα από ένα «εσωτερικό παλατιανό πραξικόπημα», ο βασιλοπατέρας τον καθαίρεσε και έχρισε διάδοχο τον γυιό του, τον αγαπημένο μας τοξικό. Κατέληξε, μετά από βασανιστήρια, στη φυλακή – όπου βρίσκεται ακόμα. Το βασικότερο προσόν του Nayef είναι πως είναι ο αγαπημένος της cia (ήταν υπ.εσ. πριν γίνει διάδοχος) με την οποία είχε μακρόχρονη «αντιτρομοκρατική» συνεργασία.

Ο τοξικός βαρύνεται με διαδοχικές καταστροφές (ήττες στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης, και πλέον και στο υεμενίτικο) συν την δολοφονία του Khashoggi. O σκληρός πυρήνας του αμερικανικού κράτους ποτέ δεν τον είδε με καλό μάτι, άσχετα με το αν η πολιτική του βόλευε τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Τώρα φαίνεται ότι θα προσπαθήσει να τον ξεφορτωθεί, στηρίζοντας άλλες φράξιες του οίκου των Σαούντ· αλλά και ο τοξικός, τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, μπορεί να απέτυχε παντού αλλά έχει φροντίσει να φτιάξει τις δικές του εσωτερικές συμμαχίες. Θα είναι λοιπόν δύσκολη η εκπαραθύρωσή του· κάτι σαν πρόκληση εμφυλίου…

Το ότι ο τοξικός είναι καλός σύμμαχος του ελλαδιστάν είναι μια ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια. Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός δεν έχει ούτε τις γνώσεις ούτε τα μέσα να αμφισβητήσει τους όποιους σχεδιασμούς του Joνυσταλεάν στην αραβική χερσόνησο. Θα μπορούσαν να του είναι ακόμα και αδιάφοροι. Όμως αν συμβεί τέτοια «αλλαγή φρουράς» στο Ριάντ ο Nayef τι «γραμμή» θα ακολουθήσει, και πώς θα διαχειριστεί τις συνεχόμενες ήττες και την επαπειλούμενη οικονομική κρίση στην πετροχούντα; Το ενάμισυ μάτι του ρημαδογκουβέρνου κοιτάει προς την Άγκυρα και την πιθανότητα να αλλάξουν (υπέρ της) οι σχέσεις με το Ριάντ αν (πάντα «αν»…) η «αλλαγή φρουράς» σημάνει και μια στροφή προς τον ρεαλισμό (δηλαδή «την ουρά στα σκέλια») της σαουδικής πετροχούντας. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα είναι μισο-καταστροφή…

Εδώ ένα θαλάσσιο οικόπεδο χάραξε ο φίλος, αδελφός και σύμμαχος Sisi και ο ρημαδο—–Νικόλας έτρεξε στο Κάιρο για να παρακαλέσει!…

Διεθνείς συμμαχίες

Παρασκευή 5 Μάρτη. Οι σχέσεις του ψόφιου κουναβιού και του κυβερνο-σογιού του με τον τοξικό του Ριάντ είναι γνωστές. Ο νυσταλέος Jo υποσχόταν (προεκλογικά) πως το δημοκρατικό και ανθρωπιστικό του φλέγμα δεν θα μπορούσε να συγχωρήσει ή να διαγράψει το γεγονός ότι την διαταγή για την δολοφονία (και το κομμάτιασμα) του Khashoggi δόθηκε απ’ τον τοξικό· θα τον τιμωρούσε λοιπόν.

Το ξανασκέφτηκε σαν κυβερνήτης. Τον άφησε στο απυρόβλητο, βάζοντας «κυρώσεις» σε άλλους, κατώτερους αξιωματούχους της πετροχούντας. «Ρεαλισμός» θα πείτε. Σωστά.

Μόνο που δεν είχε τρόπο να δικαιολογήσει μια τέτοια εξαίρεση. Κι όταν βρήκε έναν έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Η εκπρόσωπός του Jen Psaki το έθεσε ως εξής:

…Ιστορικά, κι ακόμα και στην πρόσφατη ιστορία, οι κυβερνήσεις των δημοκρατικών και των ρεπουμπλικάνων δεν βάζουν κυρώσεις σε ηγέτες ξένων κυβερνήσεων με τις οποίες έχουμε διπλωματικές σχέσεις, αλλά ακόμα κι αν δεν έχουμε διπλωματικές σχέσεις…

Δεν ήταν δα δύσκολο να αποκαλυφθεί το ψέμα. Έχουν αποφασιστεί αμερικανικές τιμωρίες εναντίον «ηγετών με τους οποίους δεν έχουν διπλωματικές σχέσεις»: εναντίον του Maduro (βενεζουέλα), του Χαμενεΐ (ιράν), του Λουκασένκο (λευκορωσία), του Άσαντ (συρία)…

Απομένουν, φυσικά, εκείνοι με τους οποίους η Ουάσιγκτον έχει όχι απλά διπλωματικές σχέσεις αλλά συγκεκριμένα συμφέροντα. Ο τοξικός εμπίπτει σ’ αυτήν την κατηγορία. Μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα χρήσιμος πια για οτιδήποτε άλλο εκτός απ’ το έδαφος της επικράτειάς του (για αμερικανικές βάσεις)· αλλά αυτό θα μπορούσε να σημαίνει διάφορα για την «διαχείρισή» του απ’ την μεριά της Ουάσιγκτον, εκτός απ’ το να τιμωρηθεί. Γιατί τότε θα υπήρχε ο κίνδυνος να στραφεί (για να σώσει το τομάρι του) στους rivals.

Για το ψόφιο κουνάβι ήταν εύκολο να διαπιστωθεί το ποιόν του, απ’ την πρώτη μέρα της προεδρίας του. Ο νυσταλέος Jo, η καλύτερη επιλογή που αποφάσισαν ότι θα μπορούσαν να κάνουν οι «δημοκρατικοί» το 2020, αποδεικνύει ωστόσο ότι πέρα από ιδιοσυγκρασίες και προσωπικότητες, οι υπηρέτες των ζορισμάτων μιας πρώην υπερδύναμης δεν μπορούν παρά να κινούνται (πολιτικά) με όλο και πιο στριμωγμένους ελιγμούς.

Αυτό δεν διαφεύγει από κανέναν.

(Οπωσδήποτε υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ των εγκληματιών – και στο ελλαδιστάν φροντίζουν πάντα να έχουν τους σωστούς φίλους και συμμάχους. Εδώ ένας τυχαίος βομβαρδισμός της Sana’a – απ’ τους τοξικούς και τους μισθοφόρους τους:

Οι ειρηνευτές

Τρίτη 2 Μάρτη. Αν είναι να πάρει κανείς τοις μετρητοίς την κοινή δήλωση των υπεξ ηπα, αγγλίας, γαλλίας και γερμανίας (στις 18 Φλεβάρη) τότε μόνο να τον ζώσουν τα φίδια μπορεί.

Το δεύτερο τηλε-ραντεβού μεταξύ τους (ο αμερικάνος υπ.εξ. Blinken ανέλαβε επίσημα στις 21 Γενάρη – συνεπώς διαφαίνεται μια κάποια βιασύνη εκ μέρους του) αφιερώθηκε κυρίως στο ιράν (και την συμφωνία 5 + 1) και την υεμένη. Σ’ ότι αφορά το πρώτο, παρότι δεν απαγορεύεται σε κανέναν να μιλάει με οποιονδήποτε, είναι το λιγότερο χοντροκομένο να εμφανίζονται αυτοί οι 1 + 3 σαν οι «θεματοφύλακες» της συμφωνίας του 2015 αγνοώντας ότι εκείνη την συμφωνία την είχαν συνυπογράψει (και άρα εγγυηθεί) και η Μόσχα και το Πεκίνο.

Όμως αυτό ακριβώς κάνουν… Κατ’ αρχήν αποδεχόμενοι την αμερικανική άποψη πως πρώτα θα πρέπει η Τεχεράνη να «επανέλθει» στην συμφωνία και ύστερα θα της κάνει την χάρη η Ουάσιγκτον, λες και ήταν το ιράν που την έσκισε· πράγμα που θα χαρακτηριζόταν παρανοϊκή απαίτηση αν δεν ήταν απλά ιμπεριαλιστική…. Ύστερα κατηγορώντας την Τεχεράνη για τον περιορισμό της πρόσβασης στις εγκαταστάσεις της εκ μέρους των επιθεωρητών του ΙΑΕΑ, αν και αυτό ήταν το αναγγελμένο απ’ το ιρανικό καθεστώς βήμα εάν η Ουάσιγκτον δεν σταματούσε τις εναντίον του «τιμωρίες» («δεν»…). Τρίτον, με ουσιαστικά ακυρωμένη πια την συμφωνία του 2015, ονειρευόμενοι ότι θα την «ενισχύσουν», μαζί με «εταίρους στην περιοχή» (: πετροχούντες των σαούντ και των εμιράτων…), περιλαμβάνοντας σ’ αυτήν το πυραυλικό πρόγραμμα της Τεχεράνης καθώς και τις «περιφερειακές δραστηριότητές» της…

Στον παλιό καπιταλιστικό κόσμο, πριν την έφοδο της εικονικής πραγματικότητας, τέτοιες απαιτήσεις διατυπώνονταν μετά την ήττα ενός αντιπάλου, σε βάρος του. Έχει ηττηθεί η Τεχεράνη; Μήπως έχει ηττηθεί το ευρασιατικό project του οποίου είναι οργανικό τμήμα; Όχι. Μήπως πρόκειται να ηττηθούν όλοι αυτοί σύντομα; Όχι. Τότε; Στην παράλληλη πραγματικότητα της δυτικής παρακμής τα αφεντικά είναι πάντα νικητές!

Σε ότι αφορά το υεμενίτικο πεδίο μάχης, ύστερα από 5 χρόνια αεροπορικών σφαγών σε βάρος αμάχων απ’ τα πολεμικά των πετροχουντικών και των μισθοφόρων, αφού οι 1 + 3 υπ.εξ. δήλωσαν την διαθεσιμότητά τους υπέρ της ειρήνης (ανατριχιαστικό: εκτός απ’ το Βερολίνο οι υπόλοιποι αρκεί να αποσύρουν τους μισθοφόρους και τους «συμβούλους» τους…) εξέφρασαν την ανησυχία τους για την πρόσφατη επίθεση των Houthi στην Marib και τις επιθέσεις εναντίον πολιτικών υποδομών στη σαουδική αραβία (!). Η Marib είναι προάστειο του Παρισιού ή του Λονδίνου άραγε; Η σαουδική αραβία της οποίας τα αεροδρόμια δέχονται πυραυλικές επιθέσεις δίνει ιερό αμυντικό αγώνα κατά … της εισβολής των Houthi άραγε;

Φιλοπόλεμη αυτή η «κοινή δήλωση» – αλλά τι είναι πραγματικό πίσω απ’ τις γραμμές της; Ο άξονας (Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Τελ Αβίβ – Ριάντ, το ελλαδιστάν και η Λευκωσία σηκώνουν παραπάνω κουβέντα) χάνουν στη μέση Ανατολή· το Παρίσι, σαν παλιό ιμπεριαλιστικό αφεντικό στην ευρύτερη περιοχή θα προτιμούσε να επωφεληθεί απ’ αυτήν την ήττα παρά να την μοιραστεί (όμως ο βασιλιάς Macron θα πρέπει ρίξει τα μούτρα του στη Μόσχα, στην Άγκυρα και στην Τεχεράνη…)· όσο για το Βερολίνο δεν έχει κανένα λόγο να υιοθετήσει ούτε τα αμερικανικά, ούτε τα αγγλικά, ούτε τα γαλλικά ιμπεριαλιστικά αδιέξοδα.

Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια που οι ευρωπαϊκοί ιμπεριαλισμοί, ένας ένας ή/και (καμμιά φορά…) περισσότεροι μαζί «χάνουν τον βηματισμό» τους τόσο στη μέση Ανατολή όσο και στην Αφρική, βόρεια και υποσαχάρια. Κι αν θεωρούν το ιρανικό καθεστώς «εύκολη περίπτωση» για να εξωτερικεύουν τις φαντασιώσεις τους, αυτό καθόλου δεν σημαίνει ότι διασώζονται… στην πραγματική πραγματικότητα…

Η άγνωστη επανάσταση

Τρίτη 2 Μάρτη. Μακριά απ’ την δύση (που είναι, ως γνωστόν, το κέντρο του κόσμου…) και κάτω απ’ το δεδομένο υποτιμητικό βλέμμα του οριενταλισμού της, η εξέγερση / επανάσταση στην υεμένη, το 2011, είναι η τρίτη που γιόρτασε τα 10χρονά της τον περασμένο Γενάρη, μετά από εκείνη στην τυνησία και στην αίγυπτο. (Στην αίγυπτο φανερά δεν γιόρτασε κανένας).

H επίσημη αφετηρία της υεμενίτικης intifada τοποθετείται στις 27 Γενάρη (του 2011). Πάνω από 20.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Sana’a (και πολλοί ακόμα σε άλλες πόλεις) απαιτώντας την παραίτηση του προέδρου / δικτάτορα Ali Abdullah Saleh, που κρατούσε την καρέκλα του για 3 δεκαετίες, σκοπεύοντας να ορίσει διάδοχό του (με εκλογές πάντα…) τον γυιό του.

Οι διαδηλώσεις εξελίχθηκαν ακαριαία σε καταλήψεις πλατειών / sit-in διαρκείας. Αρχικά ο Saleh προσπάθησε να ελιχθεί προτείνοντας οικονομικές παροχές. Ο ελιγμός δεν πέρασε, οπότε απ’ τις αρχές Φλεβάρη άρχισε να κατεβάζει εναντίον των εξεγερμένων τους οπαδούς του – συχνά ένοπλους. Στις 20 Φλεβάρη το πανεπιστήμιο της Sana’a βρισκόταν υπό κατάληψη, και η καταστολή είχε αγριέψει. Στις 18 Μάρτη οι οπαδοί του Saleh σκοτώσαν τουλάχιστον 50 άοπλους διαδηλωτές στη Sana’a – πράγμα που προκάλεσε κρίση στον στρατό. Δυο μέρες μετά, στις 20 Μάρτη, ο στρατηγός Ali Mohsen al-Ahmar δήλωσε ότι συμπαραστέκεται στους εξεγερμένους και ότι αναλαμβάνει την προστασία τους. Έτσι ακολούθησε η κατάληψη της πρωτεύουσας από αντίπαλα τανκς…

Προς τα τέλη Μάρτη, έχοντας σοβαρό πρόβλημα με τον στρατό στη Sana’a, ο Saleh ανακάλεσε τις μονάδες του από άλλα σημεία της υεμένης. Αυτό διευκόλυνε την ένοπλη εξέγερση των Houthi, καταπιεζόμενης μειονότητας του υεμενίτικου βορρά, που τάχτηκαν στο πλευρό της εξέγερσης. Ήδη η εξέγερση του Γενάρη εξελισσόταν σε κανονικό εμφύλιο.

Απρίλη και Μάη ο Saleh προσπάθησε να κρατήσει την καρέκλα του άλλοτε με μαστίγιο και άλλοτε με καρότο υποσχέσεων. Στις 3 Ιούνη μια βόμβα που είχε τοποθετηθεί στο προεδρικό μέγαρο σκότωσε 7 φύλακες του Saleh και τραυμάτισε σοβαρά τον ίδιο. Την επόμενη μέρα μεταφέρθηκε στο Ριάντ (που ήταν ο πραγματικός «φύλακάς» του) και άρχισαν διαπραγματεύσεις για μια «συναινετική λύση». Ο Abd Rabbuh Mansur Hadi, εκλεκτός επίσης του Ριάντ και ως τότε αντιπρόεδρος, ανέλαβε προσωρινά το προεδρικό πόστο. Εξίσου μισητός με τον Saleh ο Hadi «κέρδισε» τις εκλογές που προκήρυξε στις 21 Φλεβάρη του 2012 με 99,8% – αλλά είχε ψηφίσει μόνο το 35% των ψηφοφόρων.

Για δύο περίπου χρόνια οι εξεγερμένοι του 2011 κινούνταν μεταξύ καταστολής και υποστηρίξης στο κίνημα των Houthi, οι οποίοι είχαν την στήριξη και ενός τμήματος του στρατού. Τον Σεπτέμβρη του 2014 οι Houthi και ο εξεγερμένος στρατός κατέλαβαν την Sana’a διώχνοντας τον Hadi (έτρεξε να κρυφτεί πού αλλού; στο Ριάντ…). Άλλα τμήματα του στρατού που ήταν στο παρελθόν «πιστά» στον Saleh πέρασαν στην αντιπολίτευση. Ως τον επόμενο Μάρτη (του 2015) είχαν καταλάβει όλες τις πόλεις στη δυτική υεμένη, φτάνοντας στα προάστια του Aden, όπου βρισκόταν η βασική συγκέντρωση οπαδών (και του υπόλοιπου στρατού) του Hadi. Ο κίνδυνος να καταληφθεί το υψηλής γεωπολιτικής σημασίας λιμάνι του Aden απ’ τους Houthi και το μεγαλύτερο μέρος του υεμενίτικου στρατού που επεδίωκαν την χειραφέτηση απ’ τον έλεγχο του Ριάντ αφορούσε και άλλους στον πλανήτη: την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο…

Η εισβολή μισθοφόρων των δύο πετροδικτατοριών (μετά από αίτημα του «νόμιμου, εξόριστου προέδρου Hadi»…) δεν είχε απλά «ευλογίες». Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Παρίσι, και Κάιρο (όπου η χούντα του Sisi είχε αποκαταστήσει την τάξη…) υποστήριξαν τους εισβολείς είτε με όπλα, είτε με «συμβούλους» και «intelligence», είτε και πιο άμεσα (το ναυτικό του Sisi για παράδειγμα). Φαινόταν μια εύκολη δουλειά, με αεροπορικούς βομβαρδισμούς στο ψαχνό (οι Houthi και ο υεμενίτικος στρατός που είναι μαζί τους δεν έχει αξιόμαχη αεροπορία ή αεράμυνα)…

Ας το θυμίσουμε: την ίδια εποχή, την άνοιξη του 2015, ο υποστηριζόμενος απ’ τα ίδια δυτικά και μεσανατολικά αφεντικά isis είχε ουσιαστικά δημιουργήσει δικό του κράτος στη συρία και στο ιράκ, και ετοιμαζόταν να στριμώξει τον Άσαντ σε μια λωρίδα της ανατολικής συρίας, στην άκρη της Μεσογείου. Οι τοξικοί του Ριάντ και του Αμπού Ντάμπι ένοιωθαν παντοδύναμοι, κυρίαρχοι… Οι σύμμαχοί τους το ίδιο… Η εισβολή στην υεμένη φαινόταν εύκολη δουλειά…

Αλλά δεν ήταν! Οι σκληροτράχηλοι Houthis (και το μεγαλύτερο μέρος των υεμενιτών) αποδείχθηκαν ικανοί όχι μόνο να αντέξουν τους δεκάδες χιλιάδες άμαχους νεκρούς απ’ τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς και την αρχική προώθηση των μισθοφόρων, όχι μόνο την χολέρα που έσκασε το 2016, αλλά να περάσουν εδώ και αρκετούς μήνες στην αντεπίθεση ανακαταλαμβάνοντας σταδιακά εδάφη. Με την λίγο πολύ δεδομένη βοήθεια τόσο της Τεχεράνης όσο και της Χεζμπ’ αλλάχ του λιβάνου, αναβάθμισαν το γερασμένο πυραυλικό οπλοστάσιο του υεμενίτικου στρατού, έφτιαξαν και έμαθαν να χειρίζονται drones, κι άρχισαν να κτυπάνε μέσα στο σαουδαραβικό έδαφος, αεροπορικές ή/και πετρελαϊκές υποδομές. Η επίθεσή τους με drones στις 14 Σεπτέμβη του 2019 στις κεντρικές εγκαταστάσεις / διυλιστήρια της aramco στο Abqaiq και στο Khurais, στην ανατολική σαουδική αραβία, πάνω από 1000 χιλιόμετρα μακρυά απ’ την υεμένη, τρόμαξε πολλούς… (φωτογραφία επάνω).

Κι έτσι ο αμερικάνος και οι 3 ευρωπαίοι «ειρηνευτές» υπ.εξ. εκφράζουν τώρα πια …την ανησυχία τους για την πρόσφατη επίθεση των Houthi στην Marib και τις επιθέσεις εναντίον πολιτικών υποδομών στη σαουδική αραβία…

(φωτογραφία κάτω: Ο «εξόριστος» Hadi με έναν άλλο αμερικάνο υπ.εξ. με ανησυχίες, του Obama αυτός, τον Kerry, στο Ριάντ στις 7 Μάη του 2015….)