Tag: τρομοκρατία

Το αντιτρομοκρατικό μαστίγιο

Τετάρτη 25 Νοέμβρη. Είναι επικεφαλής της “αντιτρομοκρατικής” στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας. Είναι, επίσης, αντι-ρατσιστής (όσο του επιτρέπει η θέση του…). Τον περασμένο Ιούνη κάλεσε τους υφιστάμενούς του να αγωνιστούν ενάντια στην κοινωνική ανισότητα, ενώ δήλωσε ότι το κίνημα Black Life Matters εκφράζει «δικαιολογημένη οργή». Με καταγωγή (απ’ τον πατέρα του) απ’ την μακρινή Καλκούτα, ο Anil Kanti “Neil” Basu είναι μια ζωντανή απόδειξη της ανεκτικότητας του αγγλικού κράτους…

Αλλά ακόμα και για έναν τέτοιο αξιωματικό, η ανεκτικότητα έχει τα όριά της. Ποια είναι, σ’ αυτή τη φάση; Οι κριτικές στα σανεμβόλια κατά του covid. (Μετά από πολύ έρευνα αποφασίσαμε ότι η λέξη «εμβόλια» πρέπει να διατηρηθεί για αυτό που είναι τα εμβόλια επί δεκαετίες – για να μην ξεχάσουμε αυτά που ξέραμε! Τα καινούργια «προϊόντα» είναι κάτι άλλο. Ελλείψει καλύτερου όρου θα τα αποκαλούμε εδώ, μεταξύ μας, «σανεμβόλια»…).

Πράγματι, ο αρχι-αντιτρομοκράτης κυρ Basu αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα πριν καμμιά εβδομάδα αν είναι επιτρεπτό για την κοινωνία να επιτρέπει την παραπληροφόρηση που μπορεί να κοστίσει ανθρώπινες ζωές. Όπου με την λέξη «παραπληροφόρηση» εννοεί οτιδήποτε βρίσκεται εκτός (και ακόμα χειρότερα ενάντια) στις οδηγίες και στο καμάρι των big pharma, των σανεμβολίων τους, και του βιο-πληροφορικο-ασφαλίτικου συμπλέγματος.

Ο κυρ Basu κρατήθηκε ένα βήμα πριν ολοκληρώσει τον συλλογισμό του. Μήπως αυτή η «παραπληροφόρηση» θα πρέπει να θεωρηθεί πράξη τρομοκρατίας και να αντιμετωπιστεί ανάλογα; Η επαγγελματική του ενασχόληση θα παραήταν ταιριαστή με ένα τέτοιο «αίτημα». Αλλά το βήμα που δεν έκανε ως τώρα ο κυρ Basu το έκαναν οι πιοδεξιοιδενγίνεται «εργατικοί» της αυτού μεγαλειότητας· πιο ανάλαφροι αφού ξεφορτώθηκαν τον «αριστεριστή» Corbyn…. Ζήτησαν να επιβάλλονται οικονομικές και ποινικές κυρώσεις σε όποια εταιρεία antisocial media δεν «κατεβάσει αμέσως» όλες αυτές τις επικίνδυνες ανοησίες, όλο το ανόητο υλικό κατά των εμβολίων που … κλονίζει την εμπιστοσύνη στα εμβόλια… – για τα σανεμβόλια μίλησε ο σκιώδης «υπουργός υγείας» των αντιπολιτευόμενων «εργατικών» Jonathan Ashworth.

Τα “μεγάλα” αφεντικά της μηχανοποιημένης επικοινωνίας (facebook, twitter και google) έχουν συμφωνήσει βέβαια στο να κάνουν το καλύτερό τους για την σωτηρία των ανθρώπων (όχι της νοημοσύνης τους!) υπακούοντας τις σχετικές εντολές της κυβέρνησης. Η λογοκρισία ήταν πάντα η καλύτερη θεραπεία (για τις εξουσίες) και δεν υπάρχει λόγος να την αλλάξουν σ’ αυτήν την δύσκολη εποχή.

Θα τιμωρείται με φυλακή η εναντίωση στην γενετική τροποποίηση του είδους μας; Δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε «αποκλείεται» μεσοπρόθεσμα. Άμεσα περιμένουμε να γίνουν τα «ενδιάμεσα βήματα»: οι σανεμβολιασμοί θα ξεκινήσουν «προαιρετικά», αλλά κάποια «έξαρση της πανδημίας» θα αναγκάσει τις πολιτικές βιτρίνες να προωθήσουν την υποχρεωτικότητά του (με τιμωρία στους παραβάτες)· την οποία όμως θα έχει ξεκινήσει έγκαιρα η ιδιωτική πρωτοβουλία, σαν «κοινωνικά υπεύθυνη»…

Πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν αυτά τα εφιαλτικά ενδεχόμενα, που άλλωστε θα απλωθούν και πέρα απ’ το κεφάλαιο «υγεία»; Η μαζική κοινωνική / πολιτική δράση είναι απαραίτητη, αφού πρώτα ξεμπερδέψει με τους διάφορων ειδών τερατολόγους, που θέλοντας και μη δρουν σαν «5η φάλαγγα». Σε κάθε περίπτωση, όπως το είπε και ένας έλληνας δικαστής (αναφερόμενος στις μάσκες), … το θέμα είναι ο νόμος.

Το θέμα είναι η εξουσία: το λένε, δεν το κρύβουν… Νοιώθουν άνετα όχι επειδή αγνοούν τις αντιδράσεις, αλλά επειδή ξέρουν ότι είναι χύμα, χαοτικές, ανοργάνωτες και με πλήθος εσωτερικών αντιθέσεων…

Το «φιλεργατικό» κράτος

Σάββατο 19 Σεπτέμβρη. Η διαταγή για υποχρεωτική δουλειά στο σπίτι («τηλε-εργασία») για λόγους υγιειονομικού ενδιαφέροντος θα μπορούσε να είναι από μόνη της αποκαλυπτική. Κατ’ αρχήν σε ότι αφορά τον «τόπο εργασίας» και τις δεσμεύσεις (ή τις ελευθερίες…) κάθε εργοδότη να τον προσδιορίζει κατά βούληση: απλά, πολύ απλά, δεν υπάρχει καμμία εργασιακή σύμβαση που να αναγκάζει τον οποιονδήποτε να δουλεύει απ’ το σπίτι! Το ότι η υπάρχουσα εργατική νομοθεσία γίνεται κουρελόχαρτο (όπως, άλλωστε, και το τυπικό σύνταγμα), και μάλιστα με το πιο σαθρό επιχείρημα που έχει εφευρεθεί εδώ και δεκαετίες (την «αύξηση των κρουσμάτων»!!!), θα έπρεπε να είναι αρκετό σα σήμα σοβαρού κινδύνου… Για εκείνα τα μυαλά που δεν έχουν γεμίζει covid…

Δημιουργείται λοιπόν ένα είδος «εργασιακής καραντίνας» ή «εργασιακής απαγόρευσης εξόδου απ’ το σπίτι» που μας διαφωτίζει για το ότι η δουλειά απ’ το σπίτι είναι πολύ πιο χρήσιμη για τα αφεντικά απ’ ότι γίνεται γενικά παραδεκτό. Προφανώς η διαταγή για δουλειά απ’ το σπίτι δεν έχει το νόημα πληρωμένων διακοπών! Ούτε έχει επίσης σχέση με το κλείσιμο των κινηματογράφων, παρότι σερβίρεται στην ίδια υγιεινιστική τρομοκρατική συσκευασία. Είναι μάλλον (για τα ελληνικά δεδομένα) ένα είδος άσκησης σε πραγματικές συνθήκες για την εργοδοτική βελτίωση της οργάνωσης αυτής της νέας μορφής ελέγχου της εργασίας.

Ένας αριθμός μισθωτών θα αυτοπροταθεί για δουλειά στο σπίτι. Όσο πιο κοντά είναι ο αριθμός τους στο ποσοστό 40% που όρισε το ρημαδογκουβέρνο (το ίδιο αυθαίρετα και πραξικοπηματικά όπως και κάθε τι άλλο που έχει σκοπό την «προστασία της δημόσιας υγείας»…) τόσο πιο πετυχημένη θα θεωρηθεί ιδεολογική πλευρά αυτής της αναδιάρθρωσης. Επιπλέον, digital εφαρμογές επιτήρησης και ελέγχου που δεν δοκιμάστηκαν πριν λίγους μήνες θα βρεθούν τώρα στην πρώτη γραμμή.

Είναι κάτι που μας διαφεύγει; Μήπως θα πρέπει οι home workers να φορούν μάσκα για να μην μεταλλαχτεί ο τσαχπίνης που έχουν στο αναπνευστικό τους σύστημα σε κάποιον μοχθηρό ηλεκτρονικό ιό που θα διαλύσει τα συστήματα δικτύωσης;

Η στρατηγική της έντασης (και η έντασή της) 1

Σάββατο 19 Σεπτέμβρη. Μπορεί ο θάνατος μερικών συνταξιούχων, μιας μητέρας και των δύο μικρών παιδιών της καθώς και ενός ζευγαριού φοιτητών να σχετίζεται με σχεδιασμούς και μεθοδεύσεις πλανητικής κλίμακας; Θα ήταν δυνατόν ένα δυτικό κράτος (ή το παρακράτος του, ή η συνεργασία μεταξύ τους) να «καθαρίζουν» τους ίδιους τους δικούς τους υπηκόους; Υπάρχει «πολιτική υπεραξία» στη μαζική εκτέλεση τυχαίων ανθρώπων;

Διατυπώνουμε τις ερωτήσεις σκόπιμα. Η διανοητική νηπιακότητα πολλών υπηκόων, που θεωρούν αδιανόητο ότι ο μπαμπάς / κράτος (τους) θα έκανε (ή θα επέτρεπε ή θα υποδείκνυε) ποτέ κάτι «κακό» σε βάρος τους, έχει αναδυθεί μέσα απ’ τις αποχετεύσεις των κοινωνικών πεποιθήσεων στην επιφάνεια των ημερών: το κράτος και το κεφάλαιο σώζουν ζωές διατρανώνουν οι φίλοι της καραντίνας (αλλά μπορεί και να μην κάνουν το σωτήριο εμβόλιο – έχουν χεστεί, ελαφρά και ανομολόγητα).

Οι πιο πάνω ερωτήσεις είναι απαντημένες εδώ και 50 χρόνια! Ανάμεσα στον Δεκέμβρη του 1969, όταν μια βόμβα τοποθετημένη στην τράπεζα banca nazionalle dell’agricoltura στο Μιλάνο, ως τις αρχές Αυγούστου του 1980 όταν μια άλλη βόμβα έσκασε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολώνια, το ιταλικό κράτος / παρακράτος σκότωνε στο σωρό τους υπηκόους του. Επειδή αυτές οι μαζικές δολοφονίες θα απέφεραν ιδεολογικά και πολιτικά οφέλη στην τότε εξουσία. Η ιταλία εκείνης της περιόδου σωστά ονομάστηκε «το εργαστήρι του καπιταλιστικού κόσμου». Μόνο που η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που κατάλαβαν, προς στιγμήν, τι σημαίνει «κρατικές προβοκάτσιες» και «κρατική τρομοκρατία», βιάστηκαν να κλείσουν το κεφάλαιο το μαθήματος: εν τέλει επρόκειτο για ένα αποκλειστικά ιταλικό σύμπτωμα (είπαν)…

Αλλά όχι – αυτά είναι γνωστά. Πίσω απ’ τις μαζικές δολοφονίες βρίσκονταν φράξιες του νατοϊκού σχεδίου “stay behind” – πράγμα που σήμαινε πως ο θάνατος «σε καιρό ειρήνης» είχε πάψει προ πολλού να είναι λίγο πολύ ιδιωτική υπόθεση. Και επειδή τέτοιου είδους σχεδιασμοί είναι πολύτιμοι για τα αφεντικά, ακόμα κι όταν οι στόχοι του “stay behind” (ο «κόκκινος κίνδυνος») ξεπεράστηκαν, απλά άλλαξαν οι προσανατολισμοί. Απ’ την 11η Σεπτέμβρη του 2001 και μετά εμφανίστηκε ο «πρασινόμαυρος κίνδυνος» (οι «τζιχαντιστές»), και τα κράτη / παρακράτη ξανάπιασαν την βρωμοδουλειά της δολοφονίας των υπηκόων τους, επειδή πάντα ο Φόβος έχει μια σπουδαία πολιτική επένδυση με σπουδαία υπεραξία…

Οι «συνωμοσιολόγοι»

Τρίτη 15 Σεπτέμβρη. Δεκαεννιά χρόνια μετά οι περισσότεροι (και στα μέρη μας) «πιστεύουν» ότι την 11η Σεπτέμβρη του 2001 κατέρρευσαν δύο ουρανοξύστες στη Ν. Υόρκη επειδή κτυπήθηκαν με επιβατικά αεροπλάνα από τρομοκράτες του Μπιν Λάντεν. Πρόκειται για «πίστη» με ότι μεταφυσικό χωράει: στις 11 Σεπτέμβρη του 2001 κατέρρευσαν 3 και όχι 2 ουρανοξύστες· ο τρίτος δεν κτυπήθηκε από κανένα αεροπλάνο κανενός τζιχαντιστή…

Όποιος τολμούσε τότε (το κάναμε ανοικτά και δημόσια μόλις μετά από 2 εβδομάδες, με συγκεκριμένη πολιτική και όχι αστυνομική ανάλυση, στην «Τρίτη γενιά»…) αλλά και έκτοτε να υποστηρίξει ότι η «11η Σεπτέμβρη του 2001» ήταν inside job, έργο της συνεργασίας κάποιας φράξιας των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών με τις ισραηλινές και τις σαουδαραβικές (ίσως και άλλες) θα χαρακτηριζόταν σαν τόσο ελεεινός ώστε το «συνωμοσιολόγος» που έχει γίνει της μόδας φέτος θα έμοιαζε με φιλοφρόνηση… Οι περισσότεροι πίστεψαν την επίσημη εκδοχή του αμερικανικού κράτους· και «αυτό που είδαν με τα μάτια τους».

Αυτό που είδαν με τα μάτια τους; Χμμμ… Με τα μάτια τους, τα ίδια δικά τους μάτια, είδαν και την κατάρρευση του τρίτου ουρανοξύστη, του «κτιρίου 7» – προβλήθηκε την ώρα που γινόταν… Αλλά το ξέχασαν γρήγορα. Πώς έγινε δυνατό να ξεχάσουν κάτι που είχαν δει με τα μάτια τους και όχι απλά δεν ταίριαζε με την επίσημη εκδοχή αλλά ήταν το «κλειδί» για να πλησιάσουν την (απαγορευμένη) αλήθεια; Πώς έγινε δυνατό οι μεν αισθήσεις τους να τροφοδότησαν τον εγκέφαλό τους με τις απαραίτητες πληροφορίες (η «μυστηριώδης» κατάρρευση του «κτιρίου 7») ο δε εγκέφαλός τους να κατακτηθεί απ’ την εξήγηση του αμερικανικού κράτους και όλων των δυτικών, απ’ τις υποδείξεις όλων των δυτικών καθεστωτικών μήντια, έτσι ώστε να σβήνει τις αισθήσεις;

Μήπως οι αισθήσεις δεν είναι πια αρκετές σαν οδηγός για την αλήθεια; Μήπως το να βλέπεις κάτι με τα μάτια σου είναι ασήμαντο μπροστά στο δημαγωγικό carpet bombing; Μήπως οι μηχανισμοί της «πίστης» είναι παντοδύναμοι ακόμα και σε κοινωνίες που καμαρώνουν ότι είναι «κοσμικές» στην όρασή τους;

Στην εξέλιξη της ιστορίας αποδείχθηκε πως η περιθωριακή «τρίτη γενιά» δεν ήταν μόνη της. Το σημαντικότερο είναι ότι την επίσημη εκδοχή για την κατάρρευση των 3 ουρανοξυστών την αμφισβήτησαν οι τότε «ειδικοί»: μηχανικοί, αρχιτέκτονες, κατασκευαστές ουρανοξυστών, οι ενώσεις τους στις ηπα· αλλά και σε άλλα δυτικά κράτη (σα να λέμε το «αμερικανικό τεε»…) Αλλά τι σημασία είχε αυτό; Κι αυτοί «συνωμοσιολόγοι» (και πιθανόν «φιλοτρομοκράτες») ήταν!!!

Έχουν περάσει 19 χρόνια από τότε. Αυτοί οι «ειδικοί» που βόλεψε τόσο πολύ να χαρακτηριστούν «συνωμοσιολόγοι» δούλεψαν σκληρά και συστηματικά για να βρουν όσες περισσότερες αποδείξεις ήταν δυνατόν: οι 3 πύργοι δεν κατέρρευσαν απ’ τα 2 αεροπλάνα αλλά από οργανωμένη κατεδάφιση – ήταν 110% inside job… Δούλεψαν σκληρά και συστηματικά κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στην κυρίαρχη «αλήθεια» που απαιτούσε να είναι η μοναδική, κόντρα στα σαμποτάζ σε βάρος της αξιοπρέπειας και των γνώσεων τους, κόντρα στην υποτίμηση της νοημοσύνης. Δεκαεννιά χρόνια μετά όχι μόνο έκαναν πρόσφατα ένα 3ήμερο συνέδριο («επετειακό») αλλά έχουν καταφέρει με την δουλειά τους να «ανοίξουν τα μάτια» σε ένα ικανό ποσοστό της αμερικανικής κοινωνίας. Και συνεχίζουν ως την οριστική αποκάλυψη της αλήθειας.

Όπως για τότε, την 11η Σεπτέμβρη του 2001, έτσι και τώρα, με τον τσαχπίνη covid, είναι πολλοί εκείνοι που υποστηρίζουν τις κυρίαρχες διαστρεβλώσεις, επειδή είδαν την «αλήθεια» με «τα μάτια τους».

Αλλά τα μάτια τους ήταν κλειστά τότε… Και είναι κλειστά τώρα.

Το παρακάτω σύντομο video περιπαίζει τα καθεστωτικά παραμύθια για την 11η Σεπτέμβρη, δείχνοντας την κατάρρευση του «κτιρίου 7». Το οποίο είναι εκείνο που γκρεμίζεται στο 0.26 λεπτό του video… Γι αυτό το αμερικανικό κράτος υποστήριξε ότι «κατέρρευσε προοδευτικά λόγω πυρκαγιάς»…

Η μορφή-κράτος 1

Τρίτη 30 Ιούνη. Ένα απ’ τα βασικά πολιτικά / θεωρητικά / αναλυτικά ζητήματα που ανέδειξε η πρωτοκοσμική διαχείριση του υποτιθέμενου φονιά covid-19 είναι το ερώτημα του κατά πόσον τα σύγχρονα καπιταλιστικά κράτη είναι αποφασισμένα να σκοτώνουν υπηκόους τους προκειμένου να βάλουν σε εφαρμογή σχέδια των αφεντικών. Το ερώτημα θεωρείται σκανδαλώδες από πολλούς και διάφορους (φανερά ή κρυφά κρατιστές, άσχετα με το τι δηλώνουν…)· και υπό την τρέχουσα ιδεολογική σαπίλα άνετα θα χαρακτηριζόταν «συνωμοσιολογικό».

Σαν Sarajevo (και πριν σαν «τρίτη γενιά») έχουμε υπάρξει πολύ αυστηροί αναλυτικά στο να αποδείξουμε πως έτσι ακριβώς συμβαίνει! Το κύριο πεδίο γεγονότων και αποδείξεων απ’ όπου αντλήσαμε για καιρό στοιχεία και πολιτικά συμπεράσματα για τις πιο σύγχρονες εκφάνσεις του συμπλέγματος κράτος / παρακράτος έχει υπάρξει η «τρομοκρατία» και ο «πόλεμος στην τρομοκρατία». Σ’ όλες τις «τρομοκρατικές ενέργειες» σε ευρωπαϊκό έδαφος από «φανατικούς τζιχαντιστές» αλλά και στην «μητέρα όλων των τρομοκρατικών ενεργειών», την 11η Σεπτέμβρη του 2001, έχουμε αναδείξει τα στοιχεία που υποδεικνύουν / αποδεικνύουν ότι επρόκειτο για «inside jobs» μυστικών υπηρεσιών, ή κάποιων φραξιών τους, ή κάποιων συμμάχων τους.

Τώρα καθεστωτικά δυτικά μήντια έρχονται να «σκαλίσουν» μια ακόμα (μάλλον ξεχασμένη και κατ’ αρχήν μικρής σημασίας) παρόμοια υπόθεση για να δείξουν, με αυθεντικά επίσημα κρατικά ντοκουμέντα ότι πράγματι το κράτος / παρακράτος δεν τεμπελιάζει όπως οι υπήκοοί του!

Στις 3 Μάη του 2015 γινόταν μια έκθεση γελοιογραφιών κατά του Μωάμεθ στο Garland του Texas. Η έκθεση φυλασσόταν από δεκάδες μπάτσους, ελεύθερους σκοπευτές και ειδικές δυνάμεις. Δύο ένοπλοι αμερικάνοι υπήκοοι, ο 31χρονος Elton Simpson και ο 34χρονος Nadir Soofi, προσπάθησαν να επιτεθούν στην έκθεση, διαμαρτυρόμενοι για την προσβολή. Οι επιτιθέμενοι κατάφεραν να τραυματίσουν μόνο έναν σεκιουριτά, πριν οι ελεύθεροι σκοπευτές τους σκοτώσουν. Προς πλήρη ικανοποίηση του αμερικανικού στρατο-αστυνομικού συμπλέγματος, την ευθύνη για εκείνη την επίθεση την ανέλαβε – απ’ τα βάθη της Μεσοποταμίας – ο isis… Ήταν η πρώτη φορά που ο isis εμφανιζόταν να κάνει επίθεση σε αμερικανικό έδαφος…

Πρώτη αλλά εξαιρετικά χρήσιμη: η αμερικανική εκστρατεία κατά του isis στη συρία έπρεπε να συνεχιστεί… βοηθώντας τον να πετάξει τον Άσαντ στη Μεσόγειο…

Η μορφή-κράτος 2

Τρίτη 30 Ιούνη. Τώρα, το αμερικανικό πρόγραμμα «60 minutes» του καθεστωτικού CBS, έχοντας κυβερνητικά και δικαστικά ντοκουμέντα (ένας τρίτος άσχετος, γνωστός του Simpson, ο 43χρονος Abdul Malik Abdul Karrem, θεωρήθηκε συνεργός και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλακή…) αποκαλύπτει πως όχι μόνο το fbi «χειριζόταν» τον Elton Simpson επί χρόνια, αλλά την ώρα της επίθεσης και της ανταλλαγής των πυροβολισμών ένας undercover μπάτσος (ο «χειριστής») βρισκόταν πίσω του. Να ο isis!!!

Τα αποχαρακτηρισμένα αρχεία που κατάφερε να μαζέψει ο Dan Maynard, δικηγόρος του Karrem, δείχνουν την ανταλλαγή επικοινωνιών μεταξύ του πράκτορα του fbi και του Simpson επί χρόνια. Περιέχουν επίσης στοιχεία για το ότι 3 εβδομάδες πριν την επίθεση, ο «καθοδηγητής» πράκτορας άρχισε να μπριζάρει τον Simpson, υποδεικνύοντάς του ότι “πρέπει να τινάξει το Τέξας”. Ο “καθοδηγητής”, που εμφανιζόταν φυσικά σαν “φανατικός τζιχαντιστής”, ταξίδεψε μαζί με τον Simpson στο Τέξας· και βρισκόταν σ’ ένα αυτοκίνητο πίσω απ’ τους δύο ένοπλους την στιγμή της επίθεσής τους… Προφανώς για να σιγουρευτεί ότι δεν τα παράτησαν την τελευταία στιγμή…

Αν αυτή είναι μια περιορισμένης σημασίας προβοκατόρικη ενέργεια, και μάλιστα όχι των επίσημων μυστικών υπηρεσιών των ηπα αλλά του fbi, η συνολική προβοκατόρικη δράση του αμερικανικού κράτους / παρακράτους (που είναι υπόδειγμα και μοντέλο για πολλά άλλα κράτη / παρακράτη) δεν είναι τόσο αόρατη όσο νομίζει κανείς. Τον Ιούλιο του 2014 η γνωστή “Human Rights Watch” εξέδωσε μια ογκώδη έκθεση 214 σελίδων, με τίτλο: H ψευδαίσθηση της δικαιοσύνης: παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις προσαγωγές τρομοκρατών στις ηπα». Οι συντάκτες αυτής της έκθεσης μελέτησαν 27 περιπτώσεις «αντιτρομοκρατικών» δράσεων στις ηπα, απ’ την διαμόρφωση των ερευνών ως τις καταδίκες και τις συνθήκες φυλάκισης των καταδικασμένων.

Η Andrea Prasow, διευθύντρια της οργάνωσης στην Ουάσιγκτον και μία απ’ τους συγγραφείς της έκθεσης, είπε (τότε) στην παρουσίασή της:

Λέγεται στους αμερικάνους ότι η κυβέρνησή τους τους κρατάει ασφαλείς εμποδίζοντας και προσάγωντας τους τρομοκράτες μέσα στις ηπα. Όποιος όμως κοιτάξει από πιο κοντά, θα καταλάβει ότι πολλοί απ’ αυτούς τους ανθρώπους ποτέ δεν θα εγκληματούσαν εάν δεν τους ενθάρρυναν, τους πίεζαν και μερικές φορές τους πλήρωναν οι αρχές ασφαλείας…

Το συμπέρασμα «Α η κακούργα η συνωμοσιολόγα!» δεν αντέχει στην κοινή λογική, για όσους διαθέτουν ακόμα τέτοια. Στην έκθεση αναφέρεται πως …Σε κάποιες περιπτώσεις το fbi δημιούργησε τρομοκράτες από άτομα με ποινικό μητρώο, προωθώντας τους την ιδέα να αναλάβουν τέτοιες ενέργειες, ή ενθαρρύνοντάς τους να δράσουν… Στις μισές απ’ τις αντιτρομοκρατικές καταδίκες απ’ την 11 Σεπτέμβρη του 2001 ως το 2014 εμπλέκονταν πληροφοριοδότες των αρχών ασφαλείας, και σχεδόν το 1/3 ήταν προβοκατόρικες ενέργειες (“sting operations”) με την ενεργό συμμετοχή του πληροφοριοδότη…

Ένας πρώην αξιωματούχος του fbi, ο Thomas Fuentes, παραδέχτηκε ανοικτά ότι με σκοπό να δικαιολογήσουν την συνέχιση του λεγόμενου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και να κρατήσουν τους μεγάλους προϋπολογισμούς που τις χρηματοδοτούν, οι υπηρεσίες δημόσιας τάξης και οι μυστικές υπηρεσίες των ηπα πρέπει «να κρατούν ζωντανό τον φόβο»…

Η μορφή-κράτος 3

Τρίτη 30 Ιούνη. Το εργοστάσιο του τρόμου δεν είναι καθόλου καινούργιο στον δυτικό, «δημοκρατικό» κόσμο! Η (αμερικανική / νατοϊκή) γιγα-επιχείρηση stay behind, που απλώθηκε στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη απ’ την δεκαετία του ’50 ως και τα τέλη της δεκαετίας του ’80, έχει πολύ αίμα στους λογαριασμούς της. Και σαν psyop διαρκείας μπορεί να θεωρηθεί το «μοντέλο», η καταγωγή της (προσπάθειας) διαχείρισης / πολιτικής και ιδεολογικής ποδηγέτησης πληθυσμών en masse μέσω της παραγωγής τρόμου.

Η επιχείρηση αυτή μισοαποκαλύφθηκε μεν στα τέλη της δεκαετίας του ’80 / αρχές του ’90 αφού, σαν αντισοβιετική, δεν χρειαζόταν πια. Μετά την μισο-αποκάλυψή της δεν έγιναν όμως διεθνώς (από κινηματική / ανταγωνιστική μεριά) δύο πολύ βασικά και σοβαρά πράγματα. Πρώτον, η συστηματική ανάλυση του τι πραγματικά ήταν (και πως είχαν διαμορφωθεί) τα συμπλέγματα κράτους / παρακράτους στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου πολέμου (του επονομαζόμενου «ψυχρού»). Και δεύτερον, πως θα εξελίσσοταν το (κρατικό) εργοστάσιο του τρόμου μετά το τέλος εκείνου του πολέμου. Γιατί, φυσικά, εφόσον ούτε τα δίκτυα διαλύθηκαν, ούτε όλοι όσοι εμπλέκονταν κατέληξαν σε βαθιά μπουντρούμια, ούτε το know how τους εκτέθηκε δημόσια και αναλυτικά έτσι ώστε να γίνει βασική κοινωνική γνώση, το να νομίζει κανείς ότι «πάει, πέρασε το κακό» θα ήταν επιεικώς βλακώδες…

Κι όμως έτσι ακριβώς συνέβη!!! Η δεκαετία του ’90 ήταν μια περίοδος (πολιτικής) μακαριότητας και χαζοχαρούμενης λήθης! Έτσι ώστε όταν οι μηχανές παραγωγής τρόμου ξαναπήραν μπροστά, απ’ την 11η Σεπτέμβρη του 2001 και μετά, οι (θεωρητικά….) αντίπαλοί της πιάστηκαν με τα βρακιά κατεβασμένα· κυριολεκτικά…

Με τα βρακιά κατεβασμένα και με μια αυτοκτονική ακρισία χωρίς ιστορικό προηγούμενο τους δύο τελευταίους αιώνες, πέρασαν τα χρόνια ως τώρα.

Μέχρι να προστεθεί ένα καινούργιο «layer» στην τρομοπαραγωγή, υγιεινιστικό αυτό. Kαι σ.δ.ι.τ….

Η πρόσφατη υγιεινιστική τρομοεκστρατεία ίσως δεν θα είχε εξαπολυθεί καν και καν, αν ένα έστω μειοψηφικό αλλά ικανό μέρος των δυτικών κοινωνιών, αυτοί κι αυτές που τοποθετούν τους εαυτούς τους στην «κοινωνική αριστερά» δηλαδή, είχε καλή και σωστή επίγνωση δύο βασικών εξελίξεων. Πρώτον της διαλεκτικής ιστορικής κίνησης της μορφής καπιταλιστικό κράτος μέσα, κάτω και πέρα απ’ το manual του «νεοφιλελευθερισμού», απ’ την δεκαετία του 1990 ως σήμερα. Και δεύτερον, των τρόπων που η «υγεία» (ατομική και συλλογική) έγινε βασικό στοιχείο της πολιτικής οικονομίας του κεφάλαιου, της «ανάπτυξής» του, της αναδιάρθρωσής του – μαζί και δίπλα απ’ την «ασφάλεια»…

Επωφελούμενοι απ’ την εθελόδουλη άγνοια διάφοροι απατεώνες από ‘δω και από ‘κει μπορεί να εμφανίζονται για να παίξουν τον ρολάκο «να σου πω εγώ που ξέρω»… Η μόνη πραγματική συμβολή τους είναι η ακόμα πιο βαθιά συσκότιση της πραγματικότητας.

Όπως είναι γνωστό, στη νύχτα της λογικής γεννιούνται τέρατα.

Η δύναμη των εντυπώσεων

Παρασκευή 5 Ιούνη. Τι συνέβη στη Ν. Υόρκη στις 11 Σεπτέμβρη του 2001; «Οι πάντες το ξέρουν»: δύο αεροπλάνα έπεσαν πάνω σε δύο ουρανοξύστες και τους γκρέμισαν… Πάνω από 3.000 άνθρωποι σκοτώθηκαν… Αυτή είναι η κοινότοπη βεβαιότητα: υπήρξε live μετάδοση, που χάρη στην ψηφιακή αποθήκευσή της έχει ειδωθεί και ξαναειδωθεί εκατομμύρια φορές. Συνεπώς: αυτό που φάνηκε να συμβαίνει, αυτό πράγματι συνέβη…

Ξέρουμε όμως ότι καθόλου δεν είναι έτσι! Ξέρουμε ότι η εικόνα είναι εικόνα κι όχι εξήγηση… Ξέρουμε ότι δεν κατέρρευσαν 2 αλλά 3 ουρανοξύστες· στον τρίτο δεν έπεσε κανένα αεροπλάνο… Ξέρουμε ότι οι ουρανοξύστες δεν κατέρρευσαν εξαιτίας των αεροπλάνων και των πυρκαγιών που προκλήθηκαν, αλλά κατεδαφίστηκαν κανονικά, καθώς ο μεταλλικός σκελετός τους ήταν παγιδευμένος με υψηλής τεχνολογίας εκρηκτικά – τέτοια που αποκλείεται να είχαν οι «τζιχαντιστές»… Ξέρουμε ότι μεγάλο μέρος των νεκρών ήταν πυροσβέστες, που είχαν τοποθετηθεί απ’ τους διοικητές τους στην περίμετρο του πρώτου ουρανοξύστη· ένα γιγαντιαίο λάθος εκτίμησης των κινδύνων εκ μέρους αυτών των διοικητών… Ξέρουμε, τέλος, ότι ο bin Laden δεν είχε καμμία σχέση μ’ αυτά τα γεγονότα· οι μυστικές υπηρεσίες του Ριάντ όμως είχαν και παραείχαν…

Τι σημασία έχουν όμως όλα αυτά σε σχέση με την αλήθεια; Πολλές χιλιάδες σοβαροί και αξιοπρεπείς άνθρωποι στις ηπα ψάχνουν χιλιοστό χιλιοστό αυτήν την αλήθεια, και έχουν πλησιάσει πολύ. Είναι οι οικογένειες των νεκρών, είναι δικηγορικές ενώσεις, είναι το «τεε» των ηπα (αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί), είναι κατασκευαστές ουρανοξυστών. Ωστόσο, σχεδόν 19 χρόνια μετά, οι εντυπώσεις απ’ την 11η / 9ου στις ηπα παραμένουν τόσο ισχυρές ώστε να διεκδικούν την θέση της «αλήθειας» – ενώ αυτές οι εντυπώσεις είναι ένα τεράστιο, βρώμικο ψέμα!

Γιατί τα θυμίζουμε αυτά; Επειδή πρόκειται για μια τρανταχτή απόδειξη ότι στις κοινωνίες του ώριμου θεάματος εκείνοι που είναι σε θέση να παράξουν έντονες συγκινησιακές εντυπώσεις κατασκευάζουν την «αλήθεια» στα μέτρα τους, προς υιοθέτηση απ’ την μεριά εκατομυρίων υπηκόων. Οι οποίοι είναι σίγουροι πως «έτσι έγιναν τα πράγματα» επειδή τα είδαν… Το ποιοί μπορούν να παράξουν τέτοιες έντονες εντυπώσεις δεν είναι γρίφος: οι διάφορες μορφές (φράξιες, κλπ) «κεντρικής εξουσίας». Η δυνατότητα, όμως, πρόκλησης έντονων συγκινήσεων (κυρίως ή και αποκλειστικά μέσω της επίδειξης του θανάτου…) έχει αποδειχθεί πολύ ισχυρό εργαλείο ελέγχου των πληθυσμών και των συνειδήσεων.

Για τον εργατικό ανταγωνισμό αυτή η τόσο αποδοτική συγκινησιακή πανούκλα είναι ένα πολύ δύσκολο εμπόδιο. Συχνά αξεπέραστο. Ο εργατικός ανταγωνισμός απαγορεύεται να χρησιμοποιεί μέσα ψυχολογικού πολέμου (psyops) ακόμα κι αν θα μπορούσε· απαγορεύεται να κάνει ψυχοσυναισθηματικούς εκβιασμούς· απαγορεύεται να παραποιεί τα γεγονότα. Ο εργατικός ανταγωνισμός απευθύνεται (κι αυτό είναι που πρέπει να κάνει) στη λογική, επειδή η λογική είναι βασικό συστατικό της συνείδησης (γενικά) και της εργατικής συνείδησης (ειδικά). Ο εργατικός ανταγωνισμός απαγορεύεται να δημιουργεί παραισθήσεις· απαγορεύεται να επιδιώκει τον ατομικό ή συλλογικό υπνωτισμό. Ο εργατικός ανταγωνισμός θέλει να είναι χειραφετικός, απελευθερωτικός· οι εξουσίες είναι που χειραγωγούν, που υποδουλώνουν ακόμα και τις αισθήσεις.

Πώς μπορεί, λοιπόν, να αναμετρηθεί η (εργατική) λογική κριτική με την εξουσιαστική κατασκευή συγκινήσεων και εντυπώσεων; Είναι πάρα πάρα πολύ δύσκολο. Για παράδειγμα εκείνη την ημέρα (την 11η Σεπτέμβρη του 2001) το αγγλικό bbc μετάδιδε live αυτά που συνέβαιναν στη Ν. Υόρκη. Η δημοσιογράφος είχε στην πλάτη της μια γιγαντοοθόνη που έδειχνε όρθιο το κτήριο 7 (τον 3ο ουρανοξύστη που κατέρρευσε μετά από ώρες χωρίς να πέσει επάνω του κανένα αεροπλάνο) ενόσω εκείνη ανάγγελνε ότι έχει γκρεμιστεί! Μετά από λίγο έγινε αυτό που είχε προφητεύσει! Η τυπική λογική και η αυστηρότητα της όρασης όλων όσων έβλεπαν το συγκεκριμένο πρόγραμμα (και ήταν εκατομμύρια) θα έπρεπε να «κολλήσει» μ’ αυτό το γεγονός! Πώς είναι δυνατόν να «προβλέπεται» η κατάρρευση ενός ουρανοξύστη, και μάλιστα αυτή τελικά να συμβαίνει χωρίς (προφανή) αιτία;

Φαίνεται πως στη διάρκεια της συγκινησιακής πλημμύρας ακόμα και ολοφάνερα λογικά «κενά» στην εξουσιαστική ρητορική «χάνονται». Καταστέλλονται… «Εξατμίζονται»… Η μόνη ελπίδα φαίνεται να είναι αυτή: μετά από καιρό (πόσο πολύ όμως;), όταν η συγκινησιακή πανούκλα έχει εξασθενίσει, να υπάρξει ένα κάποιο περιθώριο για την λογική επανεξέταση των εντυπώσεων – και την εκκαθάρισή τους.

Όμως αυτό το «μετά από καιρό» είναι μαχαιριά στον εργατικό ανταγωνισμό!! Το «μετά από καιρό» μπορεί ίσως να αποκαταστήσει την αλήθεια· δεν μπορεί όμως να αποκαταστήσει την πραγματική ροή της πραγματικής Ιστορίας. Αυτά που έγιναν έγιναν· αυτά που ακολούθησαν ακολούθησαν· οι σχεδιασμοί της εξουσίας επιτελέστηκαν… Όσο χρήσιμο κι αν είναι για την αποκατάσταση της αλήθειας, το «εκ των υστέρων» είναι συνήθως πολιτικά άχρηστο. Ούτε σαν παρηγοριά δεν αντέχει να σταθεί…

Ο εργατικός ανταγωνισμός χρειάζεται τη λογική και την λογική κριτική την στιγμή της φωτιάς! Μετά από καιρό; Μετά από καιρό συνήθως είναι πολύ αργά πια…

(Καθώς οι καπιταλιστικές κοινωνίες έχουν μπει για τα καλά στην εποχή των “πολλαπλών πραγματικοτήτων” η κατασκευή εντυπώσεων απ’ την μεριά των εξουσιών έχει γίνει, σχεδόν, παιχνιδάκι…)

Πολιτική ανυπακοή (1)

Σάββατο 28 Μάρτη. Μπορεί ο φόβος να ανασχεθεί με τη λογική; Η ασταμάτητη μηχανή δεν έχει ευθεία απάντηση: σε πρώτη και τελευταία ανάλυση είναι η (κοινή) λογική που βρίσκεται σε βαθιά κρίση σε πολλές πρωτοκοσμικές κοινωνίες, είτε φοβούνται είτε λιγουρεύονται / επιθυμούν. Η απάντηση είναι έμμεση: αν δεν μπορεί η λογική κριτική να ανασχέσει τον φόβο, τότε δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Για ποιόν φόβο μιλάμε όμως; Το αίσθημα του φόβου είναι κατ’ αρχήν ζωϊκό αίσθημα αυτοπροστασίας («ατομικής» και συλλογικής: είτε των ξεχωριστών «ατόμων» οποιουδήποτε είδους, είτε της αγέλης…) Ωστόσο, ακριβώς εξαιτίας αυτής της πρακτικής του αξίας, το αίσθημα του φόβου αφορά συγκεκριμένους κινδύνους, απτές απειλές… Οι «αόριστοι φόβοι» δεν συναντιούνται σε κάνενα άλλο είδος ζωής στον πλανήτη – εκτός απ’ το δικό μας. Φαίνεται πως οι «αόριστοι φόβοι» είναι πολιτιστικό προϊόν στο ανθρώπινο είδος – και θα πρέπει να το συνδέουμε είτε με συγκεκριμένες θρησκείες είτε με συγκεκριμένες πολιτισμικές συνθήκες.

Όποιος το κατανοεί βαθιά αυτό σαν βασική, αφετηριακή θέση, μπορεί να συνειδητοποιήσει το γιατί στις «αναπτυγμένες» καπιταλιστικές κοινωνίες συμβαίνει ό,τι και στις προκαπιταλιστικές για τις οποίες υπάρχουν γραπτά τεκμήρια: η παραγωγή φόβου και η οργάνωση της εξουσίας είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο φόβος της τιμωρίας απ’ τον θεό ήταν επί αιώνες το εργαλείο της κυριαρχίας των παπάδων στην ευρωπαϊκή ήπειρο· ακόμα και οι φονικές επιδημίες εννοούνταν σαν «θεϊκή τιμωρία». (Υπάρχουν συγκεκριμένα ντοκουμέντα για ανθρώπους που τους ήταν αδιάφορος σαν τιμωρία ο απαγχονισμός· έτρεμαν όμως με την ιδέα ότι θα τιμωρηθούν στην «μετά θάνατο ζωή», ότι θα λιώνουν συνέχεια μέσα στις φωτιές της κόλασης, κλπ κλπ…)

Θα ήταν, ίσως, «φιλολογικού ενδιαφέροντος» το θέμα, αν δεν ξέραμε (τουλάχιστον όσοι / όσες είναι από 35 χρονών και πάνω) πώς έχει δουλέψει η παραγωγή του φόβου στις δυτικές κοινωνίες, την τελευταία 20ετία – σαν εργαλείο πολιτικής κυριαρχίας. Αναφερόμαστε κατ’ αρχήν στην παραγωγή του φόβου της «τζιχαντιστικής τρομοκρατίας». Τα «μέτρα έκτακτης ανάγκης» που νομοθετήθηκαν στο όνομα της «αντιτρομοκρατίας» νομιμοποιήθηκαν ακριβώς χάρη στην κρατική παραγωγή φόβου και στην μαζική ενσωμάτωση του. Φυσικά, συνεχίζουν να ισχύουν σε μια σειρά κρατών (αγγλία, ηπα, γαλλία) ακόμα και χωρίς «τζιχαντιστές». Όταν τα αφεντικά στήνουν τις σφαγές στο ψαχνό ξέρουν τι επιδιώκουν.

Ποιό είναι το άμεσο πολιτικό καθήκον όσων θεωρούν πως είναι εχθροί του κράτους και του κεφάλαιου όταν «παίρνει μπροστά» η οργανωμένη, κρατική / μηντιακή παραγωγή φόβου, άσχετα από την «αφορμή» και τα «επιχειρήματα» που επιστρατεύει; Ποιό είναι το άμεσο πολιτικό καθήκον απέναντι στο Θέαμα του Θανάτου που σερβίρεται σαν «αόριστες φοβίες»;

Το πρώτο και ίσως το κυριότερο είναι η λογική αποστασιοποίηση απ’ την υιοθέτηση αυτού του Θεάματος!!! Λέμε λογική αποστασιοποίηση επειδή η αφετηρία της αμφισβήτησης οποιουδήποτε «θεωρήματος» που προέρχεται από μηχανισμούς εξουσίας δεν μπορεί παρά να είναι τέτοια: αναζήτηση των πραγματικών κινήτρων πίσω απ’ την παραγωγή φόβου για μαζική κατανάλωση. (Εκεί είναι που σπέρνονται και οι θόρυβοι/ παράσιτα των θεωριών συνωμοσίας!!). Προφανώς τέτοιου είδους αποστασιοποίηση έχει επίσης συναισθηματικές, αισθητικές ή/και ηθικές πλευρές. Στο σύνολό της παραμένει, πάντως, πολιτική – με την έννοια της τέχνης της αντι-εξουσίας.

Συρία

 

Πέμπτη 31 Οκτώβρη. Θα μπορούσε, άραγε, να υπάρξει κάποια «λύση» σε ότι αφορά τις συριακές πετρελαιοπηγές στα ανατολικά του Ευφράτη που να μην μυρίζει μπαρούτι; Θεωρητικά ναι. Θα μπορούσε η Μόσχα να ενημερώσει την Ουάσιγκτον (σε επίπεδο κορυφής) ότι θα αναλάβει, με την έγκριση της Δαμασκού, την «φύλαξη των πετρελαιοπηγών για να μην πέσουν στα χέρια του isis” (λέμε τώρα…), την «φύλαξη των φυλακισμένων μελών του isis» και, αν χρειαστεί, την εξουδετέρωση οποιασδήποτε προσπάθειας «αναβίωσης» του isis. Δεν χρειάζεται να κουράζεσθε… θα μπορούσε να πει η ανεγκέφαλη ρωσική αλεπού στο ψόφιο κουνάβι …μπορείτε να γυρίσετε στα σπίτια σας… Θα ήταν πειστικό και, κυρίως, συμβατό με τις πρεμούρες του «ειρηνόφιλου» ψόφιου κουναβιού.

Θα ήταν απλό και θα μπορούσε να δουλέψει – αν, πράγματι, το ψόφιο κουνάβι μπορούσε όχι απλά να «αποφασίσει» (κελαηδώντας…) αλλά και να επιβάλει τις αποφάσεις του. Όμως δεν συμβαίνει έτσι. Το ψόφιο κουνάβι είναι μια πολιτική βιτρίνα που βρίσκεται καθοδόν προς το λογιστήριο (για την απόλυση). Και την ίδια ιστορική στιγμή που πανηγύριζε για την «αποχώρηση του στρατού μας απ’ την συρία – αρκετά πια – ας αναλάβουν οι πέριξ» ανακοίνωνε ότι «θα μείνουμε για να φυλάμε τα πετρέλαια, μην και κακοπέσουν». Οι καραβανάδες και ο υπ.αμ. έκαναν αυτό το τελευταίο πιο λιανά· τα ξέρετε.

Το γεγονός ότι το ψόφιο κουνάβι είναι π.π.χ. («πρόεδρος περιορισμένης χρήσης») το ξέρει καλά η Μόσχα και όχι μόνο (όλο το μπλοκ του Βλαδιβοστόκ) απ’ την εξέλιξη της (μη) ειρήνευσης στην κορεατική χερσόνησο· και (όλο το μπλοκ του Ινδοκούς) απ’ την εξέλιξη της (μη) αποχώρησης του αμερικανικού στρατού απ’ το αφγανιστάν.

Θα έπρεπε να μιλήσει κάποιος για «διπλή εξουσία» στην Ουάσιγκτον; Τυπικά ναι. Αλλά αν γίνει απολογισμός των 3 χρόνων του ψόφιου κουναβιού στο άσπρο σπίτι, είναι φανερό ότι σ’ όλα τα (στρατιωτικά) μέτωπα του 4ου παγκόσμιου, δηλαδή στην ανατολική ευρώπη, στην ανατολική ασία, στην κεντρική ασία, στη μέση Ανατολή και στη λατινική αμερική, αυτό που έχει γίνει είναι (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ένα βήμα πίσω – τρία τέταρτα του βήματος μπροστά.

(φωτογραφίες: Είναι μοναδικός, είναι άπαιχτος, είναι ο μόνος αληθινός punk, που μπήκε στο άσπρο σπίτι με τίμιες προθέσεις: να το ξεφτυλίσει! Σε μια χοντροκομμένη “παράλληλη πραγματικότητα”, βρήκε έτοιμη μια “photoshopιά” που συνδύαζε την φωτογραφία του “ηρωϊκού σκύλου” που υποτίθεται ξετρύπωσε τον αρχηγό του χαλιφάτου – ο σκύλος, πάντως, συνεχίζει να υπηρετεί στη μονάδα του, στο ιράκ… – και μια παλιότερη απονομή μεταλλίου σε βετεράνο του βιετνάμ… Του άρεσε, την αντέγραψε, την κελάηδησε (αναλαμβάνοντας και την “πολιτική ευθύνη”) – και την χρεώθηκε!!!

Είναι θεός! Είναι original ρωμαϊκή αυτοκρατορία στα τελευταία της! Ψόφιο κουνάβι μας αποτέλειωσες!!!)