Η στρατηγική της έντασης (και η έντασή της) 1

Σάββατο 19 Σεπτέμβρη. Μπορεί ο θάνατος μερικών συνταξιούχων, μιας μητέρας και των δύο μικρών παιδιών της καθώς και ενός ζευγαριού φοιτητών να σχετίζεται με σχεδιασμούς και μεθοδεύσεις πλανητικής κλίμακας; Θα ήταν δυνατόν ένα δυτικό κράτος (ή το παρακράτος του, ή η συνεργασία μεταξύ τους) να «καθαρίζουν» τους ίδιους τους δικούς τους υπηκόους; Υπάρχει «πολιτική υπεραξία» στη μαζική εκτέλεση τυχαίων ανθρώπων;

Διατυπώνουμε τις ερωτήσεις σκόπιμα. Η διανοητική νηπιακότητα πολλών υπηκόων, που θεωρούν αδιανόητο ότι ο μπαμπάς / κράτος (τους) θα έκανε (ή θα επέτρεπε ή θα υποδείκνυε) ποτέ κάτι «κακό» σε βάρος τους, έχει αναδυθεί μέσα απ’ τις αποχετεύσεις των κοινωνικών πεποιθήσεων στην επιφάνεια των ημερών: το κράτος και το κεφάλαιο σώζουν ζωές διατρανώνουν οι φίλοι της καραντίνας (αλλά μπορεί και να μην κάνουν το σωτήριο εμβόλιο – έχουν χεστεί, ελαφρά και ανομολόγητα).

Οι πιο πάνω ερωτήσεις είναι απαντημένες εδώ και 50 χρόνια! Ανάμεσα στον Δεκέμβρη του 1969, όταν μια βόμβα τοποθετημένη στην τράπεζα banca nazionalle dell’agricoltura στο Μιλάνο, ως τις αρχές Αυγούστου του 1980 όταν μια άλλη βόμβα έσκασε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολώνια, το ιταλικό κράτος / παρακράτος σκότωνε στο σωρό τους υπηκόους του. Επειδή αυτές οι μαζικές δολοφονίες θα απέφεραν ιδεολογικά και πολιτικά οφέλη στην τότε εξουσία. Η ιταλία εκείνης της περιόδου σωστά ονομάστηκε «το εργαστήρι του καπιταλιστικού κόσμου». Μόνο που η συντριπτική πλειοψηφία εκείνων που κατάλαβαν, προς στιγμήν, τι σημαίνει «κρατικές προβοκάτσιες» και «κρατική τρομοκρατία», βιάστηκαν να κλείσουν το κεφάλαιο το μαθήματος: εν τέλει επρόκειτο για ένα αποκλειστικά ιταλικό σύμπτωμα (είπαν)…

Αλλά όχι – αυτά είναι γνωστά. Πίσω απ’ τις μαζικές δολοφονίες βρίσκονταν φράξιες του νατοϊκού σχεδίου “stay behind” – πράγμα που σήμαινε πως ο θάνατος «σε καιρό ειρήνης» είχε πάψει προ πολλού να είναι λίγο πολύ ιδιωτική υπόθεση. Και επειδή τέτοιου είδους σχεδιασμοί είναι πολύτιμοι για τα αφεντικά, ακόμα κι όταν οι στόχοι του “stay behind” (ο «κόκκινος κίνδυνος») ξεπεράστηκαν, απλά άλλαξαν οι προσανατολισμοί. Απ’ την 11η Σεπτέμβρη του 2001 και μετά εμφανίστηκε ο «πρασινόμαυρος κίνδυνος» (οι «τζιχαντιστές»), και τα κράτη / παρακράτη ξανάπιασαν την βρωμοδουλειά της δολοφονίας των υπηκόων τους, επειδή πάντα ο Φόβος έχει μια σπουδαία πολιτική επένδυση με σπουδαία υπεραξία…

Comments are closed.