Σάββατο 19 Σεπτέμβρη. Η διαταγή για υποχρεωτική δουλειά στο σπίτι («τηλε-εργασία») για λόγους υγιειονομικού ενδιαφέροντος θα μπορούσε να είναι από μόνη της αποκαλυπτική. Κατ’ αρχήν σε ότι αφορά τον «τόπο εργασίας» και τις δεσμεύσεις (ή τις ελευθερίες…) κάθε εργοδότη να τον προσδιορίζει κατά βούληση: απλά, πολύ απλά, δεν υπάρχει καμμία εργασιακή σύμβαση που να αναγκάζει τον οποιονδήποτε να δουλεύει απ’ το σπίτι! Το ότι η υπάρχουσα εργατική νομοθεσία γίνεται κουρελόχαρτο (όπως, άλλωστε, και το τυπικό σύνταγμα), και μάλιστα με το πιο σαθρό επιχείρημα που έχει εφευρεθεί εδώ και δεκαετίες (την «αύξηση των κρουσμάτων»!!!), θα έπρεπε να είναι αρκετό σα σήμα σοβαρού κινδύνου… Για εκείνα τα μυαλά που δεν έχουν γεμίζει covid…
Δημιουργείται λοιπόν ένα είδος «εργασιακής καραντίνας» ή «εργασιακής απαγόρευσης εξόδου απ’ το σπίτι» που μας διαφωτίζει για το ότι η δουλειά απ’ το σπίτι είναι πολύ πιο χρήσιμη για τα αφεντικά απ’ ότι γίνεται γενικά παραδεκτό. Προφανώς η διαταγή για δουλειά απ’ το σπίτι δεν έχει το νόημα πληρωμένων διακοπών! Ούτε έχει επίσης σχέση με το κλείσιμο των κινηματογράφων, παρότι σερβίρεται στην ίδια υγιεινιστική τρομοκρατική συσκευασία. Είναι μάλλον (για τα ελληνικά δεδομένα) ένα είδος άσκησης σε πραγματικές συνθήκες για την εργοδοτική βελτίωση της οργάνωσης αυτής της νέας μορφής ελέγχου της εργασίας.
Ένας αριθμός μισθωτών θα αυτοπροταθεί για δουλειά στο σπίτι. Όσο πιο κοντά είναι ο αριθμός τους στο ποσοστό 40% που όρισε το ρημαδογκουβέρνο (το ίδιο αυθαίρετα και πραξικοπηματικά όπως και κάθε τι άλλο που έχει σκοπό την «προστασία της δημόσιας υγείας»…) τόσο πιο πετυχημένη θα θεωρηθεί ιδεολογική πλευρά αυτής της αναδιάρθρωσης. Επιπλέον, digital εφαρμογές επιτήρησης και ελέγχου που δεν δοκιμάστηκαν πριν λίγους μήνες θα βρεθούν τώρα στην πρώτη γραμμή.
Είναι κάτι που μας διαφεύγει; Μήπως θα πρέπει οι home workers να φορούν μάσκα για να μην μεταλλαχτεί ο τσαχπίνης που έχουν στο αναπνευστικό τους σύστημα σε κάποιον μοχθηρό ηλεκτρονικό ιό που θα διαλύσει τα συστήματα δικτύωσης;