Tag: πετρέλαιο

Ιπτάμενα πιστόλια

Τρίτη 17 Σεπτέμβρη. Τα drones μπήκαν στα οπλοστάσια όταν ο αμερικανικός στρατός άρχισε να τα χρησιμοποιεί για να σκοτώνει στο αφγανιστάν: από αντάρτες, μέχρι νεόνυμφους, μωρά· οτιδήποτε, τέλος πάντων, χαρακτηριζόταν remote σαν «στόχος».

Δεν πέρασε δα και κανάς αιώνας, και τα drones άρχισαν να λανσάρονται για οποιαδήποτε (μη άμεσα στρατιωτική) ιπτάμενη χρήση. Είναι η πρώτη φορά που κάτι που εμφανίστηκε σαν όπλο έγινε τόσο γρήγορα αξεσουάρ καθημερινής χρήσης. Φυσικά από drone σε drone υπάρχουν διαφορές. Ωστόσο με 1000 ευρώ μπορεί κανείς να αγοράσει ένα καλό εμπορικό drone – και να το μετατρέψει σε «βομβαρδιστικό – καμικάζι».

Η επίθεση στις πετροεγκαταστάσεις του Ριάντ με 10 drones (κατά τους Houthis) μπορεί να κόστισε ανάμεσα σε 15 και σε 20 χιλιάδες δολάρια, απ’ την άποψη του «κόστους υλικού». Φυσικά θα πρέπει κανείς να προσθέσει και την διανοητική εργασία που χρειάστηκε για να τζαμάρουν τα σαουδαραβικά αντιπυραυλικά ραντάρ που θα μπορούσαν να τα εντοπίσουν και να τα καταρρίψουν. (Εκεί υπάρχει πλήρης αποτυχία της αμερικανικής τεχνολογίας, αφού απ’ όπου και να ήρθαν τα drones, θα έπρεπε να εντοπιστούν απ’ τα ραντάρ που έχει στήσει το Ριάντ στα ανατολικά για να προστατεύουν τις εγκαταστάσεις του από ιρανική επίθεση). Προκάλεσαν ωστόσο ζημιά πάνω από 20 εκατομυρία δολάρια. Και η τελική ζημιά απ’ την αύξηση των τιμών στα καύσιμα (για τους καταναλωτές) θα μετρηθεί στο τέλος· θα είναι πολύ μεγαλύτερη.

Ξαφνικά τα drones, που ξεκίνησαν για να διευκολύνουν και να ξεκουράσουν τους δολοφόνους του αμερικανικού στρατού μετατράπηκαν στην «αεροπορία των φτωχών». Όχι μόνο, φυσικά, αφού οι πρωτοκοσμικοί στρατοί ποντάρουν πολλά στα «αυτοοργανωμένα σμήνη». Ωστόσο πριν 15 χρόνια κάτι τέτοιο δεν θα το περίμενε κανείς: η 11η Σεπτέμβρη, αυτό το τόσο απαραίτητο για τον τότε αμερικανικό ιμπεριαλισμό «νέο Pearl Harbor», θα μπορούσε να σκηνοθετηθεί με drones αντί για πολιτικά αεροπλάνα… Πάντα από «τρομοκράτες» φυσικά…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν κάνει αυθαίρετες συσχετίσεις. Κάποιοι περιέγραψαν την επίθεση σαν την «πετρελαϊκή 11 Σεπτέμβρη»…

Ας ελπίζουμε ότι έχουν απλά ένα κάποιο λογοτεχνικό ταπεραμέντο…

Πόλεμοι πετροχαρακωμάτων 1

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη. Πρέπει να έχει κανείς υπ’όψη του, σαν “φόντο”, αυτή τη διπλή διαδικασία “απο-δολαριοποίησης” και “απο-υδρογονανθρακοποίησης” (ακόμα κι αν δεν υπάρχει ταύτιση σημείο προς σημείο μεταξύ τους) αν θέλει να καταλάβει την σημασία γεγονότων όπως ο προχτεσινός βομβαρδισμός κεντρικών εγκαταστάσεων του Ριάντ. Δεν υπάρχει γραμμική σχέση της επίθεσης με αυτή την διπλή διαδικασία· όμως η ταυτοχρονία τους δεν είναι συμπτωματική.

Είναι γνωστό ότι η πετροχούντα του Ριάντ, αντιλαμβανόμενη ότι η εποχή του πετρελαίου θα τελειώσει (όχι επειδή θα τελειώσει το πετρέλαιο), έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια μια προσπάθεια “εμπλουτισμού” των εξαγωγών της, ώστε να κρατήσει την γεωπολιτική σημασία που απολάμβανε στη διάρκεια του 3ου παγκόσμιου (“ψυχρού”) πολέμου. Το βασικό μη πετρελαϊκό είδος που εξήγαγε διεθνώς το Ριάντ ήταν η αποσταθεροποίηση (μέσω ιδεολογικών / θρησκευτικών ταυτοτήτων) υπέρ εκείνων που ήθελαν να αγοράσουν αυτό το “είδος”. Οι βασικοί αγοραστές “ισλαμικής τρομοκρατίας” ήταν η Ουάσιγκτον και το Τελ Αβίβ (το Παρίσι έχει την δική του παραγωγή).

Επιπλέον, υπό τον τοξικό, το Ριάντ επιχείρησε να αναδυθεί σαν “τοπική ιμπεριαλιστική δύναμη” στη μέση Ανατολή, μέσω των ένοπλων ουαχαβιτών (στη συρία και στο ιράκ οπωσδήποτε), και πάλι συνεισφέροντας σε σχεδιασμούς αμερικανο-αγγλο-ισραηλινούς. Το τελευταίο βήμα της εναλλακτικής ως προς την πετρελαϊκή “μονοκαλλιέργεια” για την χούντα του Ριάντ ήταν η εισβολή στην υεμένη, μαζί με τον άλλο τοξικό, των εμιράτων. Με σκοπό τον έλεγχο του στρατηγικής σημασίας λιμανιού του Aden και των στενών του Bab al Mandab. Μ’ αυτόν τον τρόπο τα δύο καθεστώτα θα ανέβαζαν την “γεωπολιτική αξία” τους, όχι με πετρελαϊκούς όρους…

Η εισβολή στην υεμένη δεν ήταν “όλη η ιστορία”. Ήταν αυτό που μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν άμεσα και φανερά οι δύο τοξικοί εναντίον του ιράν (εναντίον, δηλαδή, ενός καπιταλισμού με όμοια υδρογονανθρακική “μονοκαλλιέργεια” ως προς τις εξαγωγές του, αν και με πολύ περισσότερες δυνατότητες) νοούμενου πως άλλες πλευρές του στριμώγματος και εν τέλει του γονατίσματος του ιράν θα τις αναλάμβαναν οι σύμμαχοι. Οι ηπα και το ισραήλ. Με δυο λόγια η σαουδική αραβία (και τα εμιράτα) εισέβαλαν το 2015 στην υεμένη πολεμώντας εναντίον του ιράν· μαζί με το ψοφιοκουναβιστάν και το ισραηλινό απαρτχάιντ.

Θυμηθείτε: το 2015, πριν την ρωσική απόβαση στη συρία, ο isis ήταν έτοιμος να στριμώξει τον Άσαντ σε μια στενή λωρίδα γης στα παράλια της Μεσογείου… Ήταν έτοιμος να διαπραγματευτεί την «αναγνώριση του κράτους του» – στις ηπα είχαν αρχίσει οι σχετικοί προπαρασκευαστικοί προβληματισμοί… Όλα έμοιαζαν να πηγαίνουν κατ’ ευχήν για τον άξονα Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ. Πόσο παλιά φαίνεται πια εκείνη η εποχή!!!

Η ρωσική απόβαση και η αλλαγή γραμμής απ’ την Άγκυρα και την Ντόχα έφεραν τα πάνω κάτω… Μετά από 4 χρόνια το Ριάντ εξακολουθεί μεν να πολεμάει την Τεχεράνη στην υεμένη· αλλά οι συσχετισμοί δύναμης έχουν αντιστραφεί. Τώρα οι Houthis μεταφέρουν εύκολα τον πόλεμο όχι απλά στο εσωτερικό της σαουδικής αραβίας αλλά σε βάρος εκείνων των (πετρελαϊκών) περιουσιακών στοιχείων της που παραμένουν ακόμα με κάποια αξία· αφού, εν τω μεταξύ, η εξαγωγή αποσταθεροποίησης αγοράστηκε μεν αλλά δεν φτούρισε!

Με έναν συμβολικό αλλά και ουσιαστικό τρόπο, η εισβολή στην υεμένη, που ήταν τμήμα ενός ευρύτερου σχεδιασμού για την απαξίωση του ιρανικού πετρελαίου (και τον έλεγχο όλων των υπόλοιπων, αρχίζοντας απ’ το ιράκ και φτάνοντας ως το φυσικό αέριο του κατάρ…), αρχίζει να μετατρέπεται στο αντίθετο: σε απαξίωση του σαουδαραβικού πετρελαίου! Απ’ την άποψη του απρόσωπου καπιταλισμού δεν υπάρχει θέμα… Απ’ την άποψη, όμως, του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού υπάρχει και παραυπάρχει! Το είπαμε νωρίτερα: ποιός και πως βγαίνει στην άκρη του παιχνιδιού ή εντελώς έξω; Ποιός κερδίζει απ’ αυτό;

Εκείνος που θα είχε σοβαρό πρόβλημα με μια τέτοια απαξίωση σήμερα, αύριο, μεθαύριο, θα ήταν ο κινέζικος καπιταλισμός. Όχι μόνο εξαιτίας της μεγάλης ανόδου της τιμής (που αναμένεται από σήμερα…) αλλά και λόγω της έλλειψης. Με πρώτη την ρωσία (16% των εισαγωγών το 2018) το Ριάντ είναι ο δεύτερος προμηθευτής αργού στο Πεκίνο (13%). Τι σημαίνει όμως η συμφωνία μεταξύ Πεκίνου και Τεχεράνης για να αγοράζει με έκπτωση (το συντομότερο δυνατόν) το πρώτο ακόμα και όλη την παραγωγή πετρελαίου και φυσικού αερίου της δεύτερης· και επιπλέον να αναλάβει την «ανάπτυξη» των σχετικών εγκαταστάσεων εξόρυξης; Το Πεκίνο, που απέχει ακόμα από μια εκτεταμένη «απο-υδρογοναθρακοποίηση» δείχνει ότι, τελικά, για παραπάνω από έναν λόγους, έχει αποφασίσει ότι ανάμεσα στους δύο ανταγωνιστές «μονοκαλλιεργητές» υδρογονανθράκων θα στηρίξει το ιράν, ακόμα και με στρατό. Αν, έτσι, το Πεκίνο «ξεγράφει» προοπτικά το συμμαχικό στην Ουάσιγκτον Ριάντ είναι βέβαια επειδή βλέπει μπροστά. Μια τέτοια εξέλιξη είναι για το Ριάντ ένα διαφορετικό αλλά ακόμα πιο οδυνηρό κτύπημα σε σχέση με την προχθεσινή επίθεση των Houthis. Και η σύμπτωση αυτών των κτυπημάτων είναι ιστορική.

Αυτό μπορεί να φανεί αμέσως. Αν το Ριάντ αναγκαστεί να ρίξει στο μισό την πετρελαϊκή παραγωγή του λόγω της επίθεσης τις επόμενες ημέρες / εβδομάδες, δύο μόνο κράτη στον κόσμο (εκτός απ’ τις ηπα) έχουν περισσευάμενη παραγωγική δυνατότητα που μπορεί να καλύψει την έλλειψη. Μαντέψτε ποια… Η βενεζουέλα και το ιράν… Που είναι υπό τις αμερικανικές “τιμωρίες”… Αλλά πουλάνε “παράνομα”…

(φωτογραφία: Στην υεμένη κανείς δεν πεθαίνει μόνος του εδώ και χρόνια…)

Πόλεμοι πετροχαρακωμάτων 2

Δευτέρα 16 Σεπτέμβρη. Οι σκληροπυρηνικοί του αμερικανικού ιμπεριαλισμού πιθανότατα να λυσσάξουν· και μάλιστα έχουν μεγαλύτερο περιθώριο να το δείξουν σε σχέση με την πετροχούντα του Ριάντ, που την έχουν ζώσει τα φίδια… Δεν τους νοιάζει η «τύχη» του συμμάχου τους· εξάλλου κάμποσοι από δαύτους προσπαθούν να εμποδίσουν την πώληση αμερικανικών όπλων στο Ριάντ εξαιτίας της δολοφονίας του Khashoggi. Τους νοιάζει όμως η ανατροπή των πετρελαϊκών δεδομένων στην περιοχή, σε βάρος των σχεδιασμών τους (και σε βάρος των σχεδιασμών του Τελ Αβίβ).

Θα πρέπει, μήπως, να δοκιμάσουν να «απαντήσουν», proxy εσείς proxy κι εμείς, κτυπώντας πετρελαϊκές εγκαταστάσεις του ιράν; Εξαιρετικά επικίνδυνο. Πρώτον επειδή η τιμή του πετρελαίου θα εκτοξευτεί διεθνώς ίσως και σε τριψήφιο νούμερο, πράγμα που έχει συνέπειες και για τις αμερικανικές βιομηχανίες· θα προκαλέσει όμως και γενικότερη αναταραχή στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Και δεύτερο επειδή η Τεχεράνη θα αντεπιτεθεί, με τον έναν τρόπο ή τον άλλον.

Αργά προχτές ο plus one Pompeo ανακοίνωσε ότι «δεν έκαναν οι Houthis την επίθεση». Όχι επειδή τους συμπαθεί, αλλά επειδή θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι· ενώ αυτός θέλει να κατηγορήσει κάποιους (του ιράν) για «τρομοκρατία». Χτες (Κυριακή) διάφοροι «ενημερωμένοι» άρχισαν να διαδίδουν ότι η επίθεση έγινε απ’ το ιρακινό έδαφος, από κάποια φιλο-ιρανική οργάνωση· με την τεχνική υποστηρίξη των «φρουρών της επανάστασης» φυσικά. Η επίθεση έγινε (λένε) σαν απάντηση στην πρόσφατη ισραηλινή επίθεση με drones στα σύνορα συρίας / ιράκ, που υποστηρίχτηκε απ’ το Ριάντ. Όλα αυτά χωρίς στοιχεία· όμως ποιος αμερικάνος τα χρειάζεται πια; Κι ύστερα τι σημασία έχουν οι «φυσικοί αυτουργοί» όταν είναι εύκολο να κατηγορηθούν οι «ηθικοί αυτουργοί»;

O βετεράνος ακροδεξιός βουλευτής Lindsey Olin Graham ζήτησε αμέσως προχτές «να μπει στο τραπέζι» μια επίθεση στα ιρανικά διυλιστήρια· όχι αμέσως όμως… Αν οι ιρανοί συνεχίσουν έτσι· αν «το ξανακάνουν» δηλαδή… Το ψόφιο κουνάβι δεν θα ήθελε να μπλέξει σε κάτι που δεν μπορεί να πουλήσει στους κοκκινόσβερκους οπαδούς και ψηφοφόρους του και θα είχε αβέβαιη εξέλιξη· και, παραδόξως, ούτε ο τοξικός φαίνεται να θέλει εδώ και τώρα αντίποινα στο ιράν. Και οι δυο φοβούνται για το τι θα ακολουθήσει.

Θεωρητικά απομένει ένας υποψήφιος για να «καθαρίσει». Το ισραήλ. Το έχει να κτυπάει χωρίς να αναλαμβάνει την ευθύνη… Τι θα γίνει όμως αν έστω και έμμεσα αποκαλυφθεί; Τι θα γίνει αν απλά χρεωθεί; Είναι και η Μόσχα στη μέση, είναι και το Πεκίνο…
Δεν θα κάνουμε αυστηρή πρόβλεψη αυτή τη στιγμή· δεν έχουμε τα απαραίτητα στοιχεία. Κάποιοι στην Ουάσιγκτον θα έχουν σίγουρα την διάθεση να φωνάξουν ας τους ξεφορτωθούμε επιτέλους αυτούς τους σαουδάραβες, σκέτος μπελάς έχουν γίνει!

Λογικό θα ήταν – αλλά τι θα έκανε μετά το ψοφιοκουναβιστάν στη μέση Ανατολή; Εμπόριο παστουρμά;

Η αξιοσημείωτη τροχιά μιας πετυχημένης βολής

Κυριακή 15 Σεπτέμβρη. Αν οι υεμενίτες Houthis, που πολεμούν εναντίον των εισβολέων μισθοφόρων των δύο τοξικών (του Ριάντ και του Ντουμπάι, κυρίως εναντίον του πρώτου αυτήν την εποχή…) είναι σε θέση να κτυπάνε με drones τα διυλιστήρια της aramco 1.100 χιλιόμετρα μακριά, στην άλλη άκρη της σαουδαραβικής επικράτειας, τότε ο τοξικός έχει μπλέξει πολύ άσχημα! Οι εγκαταστάσεις στην Abqaiq είναι οι μεγαλύτερες της Aramco. Στο Khurais γίνεται η εκμετάλλευση ενός απ’ τα μεγαλύτερα κοιτάσματα της επιχείρησης. Με την εξαίρεση των υπογείων του παλατιού του δεν πρέπει να νοιώθει ασφαλής πουθενά ο τοξικός. Ας πρόσεχε!!!

Οι Houthis (με την διακριτική και εύλογη βοήθεια τεχνικών των ιρανών «φρουρών της επανάστασης» και της λιβανέζικης Χεζμπ’ αλλάχ) έχουν δείξει εδώ και μήνες ότι έχουν ιδιαίτερα αναβαθμισμένες δυνατότητες επιθέσεων από αέρα. Είτε με πυραύλους είτε με drones.

Αλλά αυτή η τελευταία διπλή (και αρκετά “ζημιάρα”) επίθεση έχει ενδιαφέρον για επιπλέον λόγους. Πρώτον οι δύο εγκαταστάσεις που κτυπήθηκαν (Abqaiq και Khurais) είναι μέσα (ή πολύ κοντά) στην «σιιτική ζώνη» της σαουδικής αραβίας. Η σιιτική μειοψηφία έχει υποφέρει τα πάνδεινα απ’ την πετροχούντα του Ριάντ: από δολοφονίες και φυλακίσεις ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι ισοπεδώσεις χωριών και κωμοπόλεων. Γενικά η πετροχούντα του Ριάντ τους αντιμετωπίζει σαν πράκτορες της Τεχεράνης, και ευχαρίστως θα τους είχε σκοτώσει όλους (γύρω στα 4 εκατομύρια) αν δεν φοβόταν την διεθνή κατακραυγή· ενδεχομένως και την επέμβαση της Τεχεράνης…

Όταν, λοιπόν, οι ίδιοι οι Huthis, στην ανακοίνωση ανάληψης της ευθύνης για τις επιθέσεις, μιλούν για την βοήθεια που τους δόθηκε από αξιότιμους και ελεύθερους ανθρώπους μέσα απ’ την σαουδική αραβία, μπορούμε να φανταστούμε ποιούς εννοούν. Θα μπορούσε, ακόμα ακόμα, τα drones να μην έκαναν αυτήν τεράστια απόσταση απ’ την βόρεια υεμένη, αλλά να σηκώθηκαν από κάπου δίπλα απ’ τα διυλιστήρια, απ’ αυτούς τους αξιότιμους και ελεύθερους ανθρώπους… (Μια κουβέντα λέμε…)

Το άλλο ενδιαφέρον είναι το γιατί οι Houthis προτιμούν να κτυπούν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της aramco και όχι τα παλάτια στο Ριάντ, που είναι κοντύτερα. Ενδεχομένως επειδή αυτά τα τελευταία έχουν αεράμυνα. Αλλά και για έναν επιπλέον λόγο. Η aramco, που είναι κρατική ιδιοκτησία (του παλατιού δηλαδή), διαβλέποντας ότι η εποχή του πετρελαίου πλησιάζει στο τέλος της, προσπαθεί να ιδιωτικοποιηθεί. Να βρει, δηλαδή, κάποιους να αγοράσουν μειοψηφικά πακέτα μετοχών, για να μπει ζεστό (και πολύ) χρήμα στα παλατιανά θησαυροφυλάκια. Όμως όταν τρώει πότε πυραύλους και πότε drones, πότε σε αγωγούς και πότε σε διυλιστήρια, όταν με δυο κουβέντες είναι στρατιωτικός στόχος, δεν είναι δα και ο καλύτερος «επενδυτικός στόχος» – έτσι δεν είναι;

Ενώ οι Houthis έχουν κάθε δίκιο να κτυπούν όπου κρίνουν (στην υεμένη οι μισθοφορικοί στρατοί των δύο τοξικών έχουν κάνει κανονική σφαγή αμάχων), η επιλογή στόχων σχετικών με το υγρό, μαύρο χρυσάφι του βασιλικού οίκου χαροποιεί και άλλους. Ας πούμε την Τεχεράνη. (Ακόμα και την Άγκυρα, για τους δικούς της λόγους….). Αν οι ζημιές που προκλήθηκαν ειδικά στο Abqaiq δεν επισκευαστούν αμεσότατα, θα λείψουν απ’ την παγκόσμια αγορά έως και 5 μύρια βαρέλια πετρελαίου καθημερινά: το μισό της συνολικής σαουδαραβικής παραγωγής και το 5% της παγκόσμιας κατανάλωσης.

Σε κάθε περίπτωση τέτοιες επιθέσεις θυμίζουν (στους ενδιαφερόμενους της περιοχής…) ότι ο πετρελαϊκός πόλεμος που αντιμετωπίζει το ιρανικό καθεστώς είναι δίκοπος.

(φωτογραφία κάτω: Με κόκκινο χρώμα οι περιοχές που ζουν οι σιίτες σαουδάραβες).

Το βράδυ χτες (ώρα usa) ο γνωστός special one Pompeo τιτίβισε ότι “δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι οι επιθέσεις έγιναν απ’ την υεμένη”… και κατηγόρησε την Τεχεράνη ότι “επιτέθηκε στην παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου”. Δεν θα τον πιστέψουν πολλοί· τον νοιάζει όμως;

O καλός μπάτσος

Τρίτη 3 Σεπτέμβρη. Κι έτσι ξαφνικά υποτίθεται πως το ψόφιο κουνάβι είπε στον Macron (στη διάρκεια των πρόσφατων ραντεβού των g7) ότι δεν είναι αντίθετο με το να αγοράζουν οι ευρωπαίοι ιρανικό πετρέλαιο για να μπορεί η Τεχεράνη να μαζέψει κανά φράγκο…

Από πρώτο άκουσμα μοιάζει “παρανοϊκό”. Για να γίνει το πράγμα ακόμα περισσότερο τέτοιο, υποτίθεται ότι το ψόφιο κουνάβι δήλωσε (στον Macron) πως συμφωνεί αυτές οι αγορές να γίνονται μέσω του ευρωπαϊκού συστήματος συναλλαγών instex, που παρακάμπτει το swift και δεν ελέγχεται απ’ την κεντρική αμερικανική τράπεζα. Κάποιοι παίρνουν στα σοβαρά αυτές τις ψοφιοκουναβικές κουβέντες, και τις ερμηνεύουν σαν έμμεση παραδοχή ότι το κόλπο με τις “κυρώσεις” κατά του ιράν δεν έπιασε… Αν είναι να τις παίρνουν στα σοβαρά, καλύτερα να μιλάνε για ξεβράκωμα…

Σε κάθε περίπτωση ο ιρανός υφυπ.εξ. Abbas Araqchi, που είναι ο επίσημος διαπραγματευτής της Τεχεράνης με Παρίσι, Λονδίνο και Βερολίνο (για το θέμα της συμφωνίας 5 + 1, των κυρώσεων, κλπ) πετάχτηκε χτες στο Παρίσι. Υποτίθεται (το λέμε τρίτη φορά) ότι η γαλλική κυβέρνηση κάνει περίπου τον μεσάζοντα μεταξύ Τεχεράνης και Ουάσιγκτον, με τον φιλόδοξο στόχο η δεύτερη να «παγώσει τις κυρώσεις», και η πρώτη την σταδιακή και προσεκτική αναβάθμιση της πυρηνικής παραγωγής της. Σα να λέμε: να γυρίσει η κατάσταση εκεί περίπου που ήταν πριν το ψόφιο κουνάβι πάρει το κράτος του και φύγει απ’ την συμφωνία 5 + 1 για τα πυρηνικά του ιράν!!!

Το να “αλλάζει γραμμή” το ψοφιοκουναβιστάν δεν στέκει. Ούτε γι’ αστείο. Έχει ανακηρύξει τους “φρουρούς της επανάστασης” τρομοκρατική οργάνωση… Κυνηγάει (στα λόγια τουλάχιστον) ένα ιρανικό πετρελαιοφόρο πετρελαιοφόρο… Κι ούτε λόγος να επιστρέψει στην αποδοχή της συμφωνίας 5 + 1!!!

Μήπως πρόκειται για “ελιγμό”; Το ψόφιο κουνάβι βγαίνει και δηλώνει ότι μαζεύει τον στρατό του απ’ την συρία – αλλά ο στρατός μένει στη θέση του… Το ψόφιο κουνάβι λέει ότι διαπραγματεύεται με τους ταλιμπάν – αλλά θα κρατήσει και τις βάσεις του στο αφγανιστάν, με 8.500 πεζοναύτες… Το ψόφιο κουνάβι λέει ότι ο βορειοκορεάτης little rocket man Kim είναι «ατομάρα» και «φίλος του» – αλλά εμποδίζει οποιαδήποτε ουσιαστική εξέλιξη στην κορεατική χερσόνησο… Το ψόφιο κουνάβι λέει ότι όπου νάναι το Πεκίνο θα καταθέσει τα όπλα και θα υπογράψει μια συμφωνία κομψή σαν τα κουστούμια του – αλλά δεν… Το ψόφιο κουνάβι λέει ότι η Άγκυρα δεν έχει άδικο που αγοράζει ρωσικούς s-400 – αλλά τα f-35 ούτε θα τα πάρει, ούτε θα τα φτιάχνει… Με δυο λόγια: το ψόφιο κουνάβι λέει ό,τι του κατέβει (ή, πιο σωστά, ό,τι νομίζει εκείνη την στιγμή που μιλάει) – αλλά στην πράξη συμβαίνουν και ισχύουν εκείνα που ταιριάζουν με την επιθετική, ιμπεριαλιστική γραμμή του ψοφιοκουναβιστάν.

Το πως προσπαθούν να αξιοποιήσουν οι αντίπαλοι της Ουάσιγκτον τις κατά καιρούς (φραστικές) «μεταμορφώσεις» του ψόφιου κουναβιού είναι ένα διαφορετικό ζήτημα. Η γενική ιδέα γι΄ αυτήν την αξιοποίηση, ίσως ρωσικής έμπνευσης, κινείται μέσα σ’ ένα λεπτό στρώμα ομίχλης στην επιφάνεια του Θεάματος. Αφενός όταν και αν το ψόφιο κουνάβι πετάει καμμιά συμβιβαστική κουβέντα (για οτιδήποτε) με το να την σηκώνουν, σαν ψευτοασπίδα, μήπως και φρενάρουν τα χειρότερα (απ’ την μεριά των ηπα). Αφετέρου με το να συμμετέχουν στην παραγωγή και την αναπαραγωγή της σύγχισης για τις ενδοκαπιταλιστικές εντάσεις και την τάση τους, ώστε και οι δικοί τους πληθυσμοί να κάθονται ήσυχοι και «εθνικά ενωμένοι», και τα αφεντικά τους να δείχνουν αμυνόμενα.

Όμως το ότι πότε εδώ και πότε εκεί το ψόφιο κουνάβι εμφανίζεται σαν ο «καλός μπάτσος» (με «κακούς μπάτσους» τον Pompeo, τον Bolton και τους υπόλοιπους εκπροσώπους του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου) δεν αλλάζει ούτε στο ελάχιστο την ιστορική κίνηση του καπιταλιστικού κόσμου…

(Είναι γνωστό ότι η μεταφυσική ταλάντωση ελπίδα – απογοήτευση – ελπίδα – απογοήτευση / απελπισία – ελπίδα – απογοήτευση / απελπισία «σπάει» τις ψυχοσυναισθηματικές ισορροπίες ατόμων και πληθυσμών, και οδηγεί στην παραίτηση, την μοιρολατρεία, ακόμα και σε παράνοιες… Χρειάζεται πολύ σκληρά συγκροτημένη λογική για να ξεφύγει κανείς απ’ αυτήν την συγκινησιακή παγίδα· και στον πρώτο (αναπτυγμένο καπιταλιστικό) κόσμο δεν ζούμε στην εποχή της συγκροτημένης λογικής).

Το καταραμένο

Δευτέρα 2 Σεπτέμβρη. Δεν θέλουμε να ξύσουμε πληγές. Αλλά αυτό το καταραμένο τάνκερ Adrian Darya 1 έχει φτάσει εκεί που έχει φτάσει (εκεί που βλέπετε, σήμερα, νωρίς τα χαράματα) διασχίζοντας όλη τη Μεσόγειο από δύση σε ανατολή… και μας είπαν ότι θα χρειαστεί οπωσδήποτε ανεφοδιασμό, και μην τολμήσει κανείς να του δώσει ούτε ψωμί ούτε νερό… αλλά είτε δεν χρειαζόταν είτε του έδωσαν… και τι θα γίνει τώρα κυρ Pompeo, γενικέ αρχηγέ της θαλασσοαστυνομίας στην ανατολική Μεσόγειο; Αυτό πλέει με ταχύτητα 1,3 κόμβο την ώρα, δηλαδή με το πολύ ζόρι 3 χιλιόμετρα την ώρα, δεν πλέει, επιπλέει· και να δείτε κυρ πολίτσμαν ότι αυτοί οι άτιμοι του πληρώματος κάνουν βουτιές απ’ την πλώρη και ανεβαίνουν στο κατάστρωμα απ’ την πρύμνη, και είναι όλο χάχανα· μην σου πω κιόλας ότι έχουν ρίξει συρτή και ψαρεύουν…

Και τι άλλο να κάνουν δηλαδή, αφού δεν τους αφήνεις να ξεφορτώσουν; (Λέμε τώρα…).

Κυρ πολίτσμαν το καταραμένο το τάνκερ φυσάει τον καπνό του στα μούτρα σου εδώ και μέρες. Θα στείλεις τίποτα κομμάντα να ζεσταθεί η θάλασσα (με την ευρεία έννοια της θέρμανσης…) ή θα το αφήσεις να περάσει έτσι;

Καλά με τον Maduro… Τώρα θα σε κάνουν ρόμπα κι αυτές οι παλιολαμαρίνες;

Πού είναι το oil;

Παρασκευή 30 Αυγούστου. Πως θα σας φαινόταν αν το επικηρυγμένο ιρανικό τάνκερ Adrian Darya 1, έχει ξεφορτώσει το πετρέλαιο που κουβαλούσε, εν πλω, σε μικρότερα τάνκερ – τα οποία μεταφέρουν (ή έχουν ήδη μεταφέρει) το staff στον τελικό του προορισμό;

Μια ερώτηση κάνουμε… Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά επειδή η Τεχεράνη ανακοίνωσε πριν μέρες ότι τα 2,1 εκατομύρια βαρέλια πετρελαίου «πουλήθηκαν» (σε άγωνστο αγοραστή…)· κι αυτό μπορεί κάλιστα να είναι κυριολεκτικό: τα πήρε… πάνε…

Εν τω μεταξύ όσο το Adrian Darya 1 κινείται μέσα ή κοντά στα τουρκικά χωρικά ύδατα, ο Pompeo (και το ψοφιοκουναβιστάν) έχουν βγάλει τον σκασμό σε σχέση με απειλές για τιμωρίες, κλπ. Κάτι πρέπει να δείχνει αυτό – έτσι δεν είναι;

Καπιταλιστικές αντιφάσεις

Σάββατο 24 Αυγούστου. Ποιός είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο; Η σαουδική αραβία; Όχι. Η ρωσία; Όχι. Οι ηπα! Μάλιστα κυρίες και κύριοι: το ψοφιοκουναβιστάν! Ξεπέρασε την ρωσία στην εξόρυξη φυσικού αερίου το 2011, και την σαουδική αραβία στην εξόρυξη πετρελαίου το 2018. (Υπάρχουν, πάντως, διαφορετικές ποιότητες πετρελαίου, που θέλουν διαφορετική διύλιση…)

Και δεν είναι μόνον αυτό. Αν υλοποιηθούν οι γεωτρήσεις / εκμεταλλεύσεις που σχεδιάζονται στις ηπα την επόμενη δεκαετία (κυρίως σχιστολιθικά κοιτάσματα, με ότι σημαίνει αυτό…), ο πλανήτης θα πλημμυρίσει από αμερικανικούς υδρογονάνθρακες! Ή μήπως όχι;

Ενώ ο αμερικανικός καπιταλισμός υδρογονανθράκων θεωρεί ότι θα κατακτήσει τον κόσμο, διάφορα αναπτυγμένα κράτη (ευρωπαϊκά, ασιατικά) βάζουν στόχους σημαντικής μείωσης έως και κατάργησης του συγκεκριμένου ενεργειακού είδους σε άμεσο χρονικό ορίζοντα. Στη δυστυχισμένη βρετανία για παράδειγμα την δεκαετία του ’70 υπήρχαν πάνω από 37.000 αντλίες βενζίνης σ’ όλη την επικράτεια· τώρα είναι 8.936, λιγότερες απ’ τις στήλες φόρτισης μπαταριών (9.199). Ως το 2040 θα έχουν απαγορευτεί εντελώς οι κινητήρες εσωτερικής καύσης. Αλλού στην ευρώπη ακόμα νωρίτερα.

Η κίνα, αυτή η τεράστια αγορά ι.χ. εξελίσσεται σε τεράστια αγορά ηλεκτρικών ι.χ. – αλλά και τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής τους, με πάνω από 100 κατασκευαστές. Οι στήλες φόρτισης είναι ήδη εκατό φορές περισσότερες απ’ την αγγλία (976.000), και τα δίκτυα φόρτισης αυτοκινήτων επεκτείνονται εκεί με καταιγιστικό ρυθμό. Όχι από χρόνο σε χρόνο πια, αλλά από μήνα σε μήνα.

Παρότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο θα συνεχίσουν να συμμετέχουν στην παραγωγή ηλεκτρισμού, η δραστική μείωση των ι.χ. κινητήρων εσωτερικής καύσης και η (ευρωπαϊκή σίγουρα) ισχυρή τάση για αύξηση των λεγόμενων «πράσινων πηγών ενέργειας» σημαίνουν ένα απλό πράγμα: σταθερά μειούμενη ζήτηση υδρογονανθράκων, και πρώτα απ’ όλα πετρελαίου.

Μπορεί να καταλάβει κανείς γιατί το ψόφιο κουνάβι αρνείται με λύσσα οτιδήποτε θα έβλαπτε την αμερικανική βιομηχανία υδρογονανθράκων, και γιατί στρατιωτικοποιεί άμεσα το ζήτημα προσπαθώντας να πετάξει έξω απ’ την (συρρικνούμενη) αγορά τους ανταγωνιστές… Αλλά ακόμα και κάποιος που νομίζει πως είναι θεός (και το ψόφιο κουνάβι αυτήν την ιδέα έχει για τον εαυτό του) δεν μπορεί να σταματήσει τις καπιταλιστικές τάσεις.

Κι έτσι το πράγμα θα φτάσει (όχι αργά) στο εξής σημείο: με κάθε δεκάλιτρο αμερικανικής βενζίνης ή πετρελαίου, δώρο ένα βενζινάδικο…

Όλα τα εύφλεκτα καίγονται…

Πέμπτη 22 Αυγούστου. Πίσω, τώρα, στην επικήρυξη του Adrian Darya. Είναι ένα κουίζ που αυτή την στιγμή ούτε η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να απαντήσει με 100% σιγουριά. Πάει κάπως έτσι: οι πιστοί σύμμαχοι είναι πιστοί σύμμαχοι και ξέρουν από μόνοι τους τι να κάνουν, ειδικά όταν τα δεδομένα είναι απλά. Όμως ο Pompeo μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει βγάζει φωτιές. Οπότε όταν ο Πομπηίας φωνάζει απ’ την Ουάσιγκτον και δίνει κάτι σαν “εντολές” στην Αθήνα θυμίζοντάς της ότι το ιρανικό τάνκερ είναι wanted, το κάνει αυτό:

Α) Για να διαφημίσει διεθνώς έναν σκύλο που έχει στην περιοχή (το ελλαδιστάν)…

Ή

Β) Το κάνει επειδή δεν είναι εντελώς σίγουρος ότι ελέγχει το νέο γκουβέρνο, ανησυχεί μήπως δεν είναι 110% αφοσιωμένο στους αμερικανικούς σχεδιασμούς όπως το προηγούμενο φαιορόζ, και δεν είναι σίγουρος μήπως του κάνει τίποτα «νερά», όχι βέβαια για το τάνκερ αλλά αλλού; Ας το θυμίσουμε: μετά την απελευθέρωσή του το Adrian Darya μπορούσε να κάτσει σ’ ένα ευρωπαϊκό λιμάνι (το γιβραλτάρ) όσο έκρινε ο καπετάνιός του… Γιατί όχι σε οποιοδήποτε άλλο επίσης ευρωπαϊκό;

Το κουίζ αυτό μοιάζει να μην λαμβάνει υπόψη του τα προηγούμενα σχόλια, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Ειδικά αν η «εφοπλιστική γραμμή» είναι προοπτικά επικίνδυνη για την χερσαία επικράτεια ή για τα συμφέροντα άλλων τομέων του ντόπιου κεφάλιου… Κι αν ο ρημαδοΚούλης (αν όχι το κόμμα του συνολικά…) θα ήθελε να εκφράσει μια ιμπεριαλιστική γραμμή πιο «ισορροπημένη»… (Για την περίπτωση που το χάσμα ανάμεσα σε Βερολίνο ‘n’ friends και Ουάσιγκτον συνεχίσει να μεγαλώνει…)

Σας προτείνουμε λοιπόν να μην βιαστείτε να απαντήσετε. Σε μερικούς μήνες θα καταλαβαίνουμε περισσότερα…

Και να σας θυμίσουμε ότι οι «εθνικοί διχασμοί» στο ελλαδιστάν, που δεν είναι και λίγοι, πάντα είχαν στο κέντρο τους βασικά ζητήματα «εξωτερικής / ιμπεριαλιστικής πολιτικής»….

(φωτογραφία: Στις 12 Δεκέμβρη 1916, με επικεφαλής τους αρχιτράγους, πλήθος αθηναίοι βασιλόφρονες διαδηλωτές κατέληξαν στο Πεδίο του Άρεως, που υπήρχαν ήδη σωροί από πέτρες, για να αναθεματίσουν τον «σατανά» της πολιτικής ζωής του ελλαδιστάν. Τον Βενιζέλο… Οι πέτρες έπεσαν εκεί που είναι τώρα το άγαλμα της Αθηνάς, και ένας ένας οι διαδηλωτές έριχναν την πέτρα τους και επαναλάμβαναν: Κατά Ελευθερίου Βενιζέλου φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την βασιλείαν και την πατρίδα, ανάθεμα έστω. Θα πρέπει να ήταν πολύ ωραία φάση…

Έτσι το Πεδίο δικαιωματικά το κοσμεί το άγαλμα του βασιλιά Κων/νου…)

Στη θάλασσα δεν υπάρχουν αδιέξοδα!

Τετάρτη 21 Αυγούστου. Τι έχουμε λοιπόν που προκαλεί πονοκέφαλο (;) στο ελληνικό υπ.εξ.; Το κατηγορητήριο κατά του Grace 1 άλλαξε μαζί με τ’ όνομα και τη σημαία του. Πριν η κατηγορία ήταν ότι πάει μυρωδάτο πετρέλαιο στον Άσαντ. Μετά την απελευθέρωσή του απ’ το αγγλοΓιβραλτάρ, το ψοφιοκουναβιστάν το κατηγορεί ότι είναι βαποράκι (: μας αρέσουν τα λογοπαίγνια!) των ιρανών φρουρών της επανάστασης – που κατά την Ουάσιγκτον είναι τρομοκράτες. Δεν είναι πια, λοιπόν, το θέμα ο Άσαντ ως παραλήπτης. Όποιος κι αν αγοράσει αυτά τα 2,1 μύρια βαρέλια ιρανικού πετρελαίου συμβάλει στη «χρηματοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης». Βαρύ, πολύ βαρύ… Το Adrian Darya είναι “καταζητούμενο” κι όποιος απλά το κοιτάξει είναι “υποθάλπτης”…

Ένα πράγμα που κάνουν διάφορα τάνκερ στον ινδικό και στον ειρηνικό, που επίσης συμβάλουν στη «χρηματοδότηση τρομοκρατικής οργάνωσης» μεταφέροντας ιρανικό πετρέλαιο, είναι ότι κλείνουν τα συστήματα επικοινωνιών τους για όσο καιρό χρειάζεται, οπότε εξαφανίζεται και το στίγμα μαζί με την ταυτότητά τους (δύο νούμερα με σύνολο 16 ψηφία). Γίνονται «πλοία φαντάσματα». Κανείς δεν ξέρει που είναι, εκτός κι αν πέσει επάνω τους. Σ’ αυτό το ενδιάμεσο της εξαφάνισης ξεφορτώνουν το φορτίο τους. Απομακρύνονται αισθητά και τότε ξαναδίνουν στίγμα, ξαλαφρωμένα πια.

Αν δεν κάνει αυτό το κόλπο ο καπετάνιος του Adrian Darya, κι αν επιμένει ότι θέλει να πιεί κάποια στιγμή τον πρωϊνό καφέ του χαζεύοντας τον Ταΰγετο, τότε υπάρχει κι άλλη λύση, εθνικά ωφέλιμη. Να βουλιάξουν το τάνκερ οι σύμμαχοι αμερικάνοι, προσεκτικά, χωρίς να χυθεί το stuff… Και μετά να πάει ένα γεωτρύπανο να το τρυπήσει και να φωνάξει η πατρίς, όλο χαρά, ότι βρέθηκε κοίτασμα στον μεσσηνιακό κόλπο! Δύο εκατομμύρια βαρέλια με τη μία είναι καλή μπάζα!

“Win – win” δε λέγεται αυτό;

(φωτογραφία / χάρτης: Αν δεν κάνει πειρατεία ο αμερικανικός 6ος στόλος κι αν το ιρανικό τάνκερ ξεφορτώσει το φορτίο του όχι σε λιμάνι αλλά σε άλλα τάνκερ κάπου στη Μεσόγειο, τότε μπορεί να γυρίσει άδειο και ήσυχο απ’ το Σουέζ. Μπορεί ενδιάμεσα να ξαναλλάξει το όνομα του σε «φούφουτος 2»…).