Κυριακή 15 Σεπτέμβρη. Αν οι υεμενίτες Houthis, που πολεμούν εναντίον των εισβολέων μισθοφόρων των δύο τοξικών (του Ριάντ και του Ντουμπάι, κυρίως εναντίον του πρώτου αυτήν την εποχή…) είναι σε θέση να κτυπάνε με drones τα διυλιστήρια της aramco 1.100 χιλιόμετρα μακριά, στην άλλη άκρη της σαουδαραβικής επικράτειας, τότε ο τοξικός έχει μπλέξει πολύ άσχημα! Οι εγκαταστάσεις στην Abqaiq είναι οι μεγαλύτερες της Aramco. Στο Khurais γίνεται η εκμετάλλευση ενός απ’ τα μεγαλύτερα κοιτάσματα της επιχείρησης. Με την εξαίρεση των υπογείων του παλατιού του δεν πρέπει να νοιώθει ασφαλής πουθενά ο τοξικός. Ας πρόσεχε!!!
Οι Houthis (με την διακριτική και εύλογη βοήθεια τεχνικών των ιρανών «φρουρών της επανάστασης» και της λιβανέζικης Χεζμπ’ αλλάχ) έχουν δείξει εδώ και μήνες ότι έχουν ιδιαίτερα αναβαθμισμένες δυνατότητες επιθέσεων από αέρα. Είτε με πυραύλους είτε με drones.
Αλλά αυτή η τελευταία διπλή (και αρκετά “ζημιάρα”) επίθεση έχει ενδιαφέρον για επιπλέον λόγους. Πρώτον οι δύο εγκαταστάσεις που κτυπήθηκαν (Abqaiq και Khurais) είναι μέσα (ή πολύ κοντά) στην «σιιτική ζώνη» της σαουδικής αραβίας. Η σιιτική μειοψηφία έχει υποφέρει τα πάνδεινα απ’ την πετροχούντα του Ριάντ: από δολοφονίες και φυλακίσεις ακτιβιστών για τα ανθρώπινα δικαιώματα μέχρι ισοπεδώσεις χωριών και κωμοπόλεων. Γενικά η πετροχούντα του Ριάντ τους αντιμετωπίζει σαν πράκτορες της Τεχεράνης, και ευχαρίστως θα τους είχε σκοτώσει όλους (γύρω στα 4 εκατομύρια) αν δεν φοβόταν την διεθνή κατακραυγή· ενδεχομένως και την επέμβαση της Τεχεράνης…
Όταν, λοιπόν, οι ίδιοι οι Huthis, στην ανακοίνωση ανάληψης της ευθύνης για τις επιθέσεις, μιλούν για την βοήθεια που τους δόθηκε από αξιότιμους και ελεύθερους ανθρώπους μέσα απ’ την σαουδική αραβία, μπορούμε να φανταστούμε ποιούς εννοούν. Θα μπορούσε, ακόμα ακόμα, τα drones να μην έκαναν αυτήν τεράστια απόσταση απ’ την βόρεια υεμένη, αλλά να σηκώθηκαν από κάπου δίπλα απ’ τα διυλιστήρια, απ’ αυτούς τους αξιότιμους και ελεύθερους ανθρώπους… (Μια κουβέντα λέμε…)
Το άλλο ενδιαφέρον είναι το γιατί οι Houthis προτιμούν να κτυπούν τις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις της aramco και όχι τα παλάτια στο Ριάντ, που είναι κοντύτερα. Ενδεχομένως επειδή αυτά τα τελευταία έχουν αεράμυνα. Αλλά και για έναν επιπλέον λόγο. Η aramco, που είναι κρατική ιδιοκτησία (του παλατιού δηλαδή), διαβλέποντας ότι η εποχή του πετρελαίου πλησιάζει στο τέλος της, προσπαθεί να ιδιωτικοποιηθεί. Να βρει, δηλαδή, κάποιους να αγοράσουν μειοψηφικά πακέτα μετοχών, για να μπει ζεστό (και πολύ) χρήμα στα παλατιανά θησαυροφυλάκια. Όμως όταν τρώει πότε πυραύλους και πότε drones, πότε σε αγωγούς και πότε σε διυλιστήρια, όταν με δυο κουβέντες είναι στρατιωτικός στόχος, δεν είναι δα και ο καλύτερος «επενδυτικός στόχος» – έτσι δεν είναι;
Ενώ οι Houthis έχουν κάθε δίκιο να κτυπούν όπου κρίνουν (στην υεμένη οι μισθοφορικοί στρατοί των δύο τοξικών έχουν κάνει κανονική σφαγή αμάχων), η επιλογή στόχων σχετικών με το υγρό, μαύρο χρυσάφι του βασιλικού οίκου χαροποιεί και άλλους. Ας πούμε την Τεχεράνη. (Ακόμα και την Άγκυρα, για τους δικούς της λόγους….). Αν οι ζημιές που προκλήθηκαν ειδικά στο Abqaiq δεν επισκευαστούν αμεσότατα, θα λείψουν απ’ την παγκόσμια αγορά έως και 5 μύρια βαρέλια πετρελαίου καθημερινά: το μισό της συνολικής σαουδαραβικής παραγωγής και το 5% της παγκόσμιας κατανάλωσης.
Σε κάθε περίπτωση τέτοιες επιθέσεις θυμίζουν (στους ενδιαφερόμενους της περιοχής…) ότι ο πετρελαϊκός πόλεμος που αντιμετωπίζει το ιρανικό καθεστώς είναι δίκοπος.
(φωτογραφία κάτω: Με κόκκινο χρώμα οι περιοχές που ζουν οι σιίτες σαουδάραβες).
Το βράδυ χτες (ώρα usa) ο γνωστός special one Pompeo τιτίβισε ότι “δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι οι επιθέσεις έγιναν απ’ την υεμένη”… και κατηγόρησε την Τεχεράνη ότι “επιτέθηκε στην παγκόσμια παραγωγή πετρελαίου”. Δεν θα τον πιστέψουν πολλοί· τον νοιάζει όμως;