Tag: παλαιστίνη

Παρασκευή 18 Μάη. Όχι σπουδαίες «οικονομολογικές», αλλά απλά εργατικές (και, ας το παραδεχτούμε: μαρξιστικές…) γνώσεις πολιτικής οικονομίας είχαν επιτρέψει εδώ και μήνες στην ασταμάτητη μηχανή το θράσος να υποστηρίζει ότι η ρητορική περί «καθαρής εξόδου στις αγορές» ήταν μια ακόμα επίδειξη βλακείας απ’ το πολιτικό προσωπικό· το οποίο, φυσικά, είναι αυτό που αναλογεί στα δεδομένα του συμπλέγματος κοινωνία / κράτος / κεφάλαιο. Απλά πράγματα. Είχαμε θυμίσει, για παράδειγμα, ότι το διεθνές εμπόριο χρήματος (οι «αγορές») είναι πολύ πιο κυνικό απ’ τους πολιτικούς δανειστές του ελλαδιστάν· και ότι ανικανότητα της ντόπιας οικονομικής και πολιτικής ελίτ και των μικροαστών συμμάχων της να αναγνωρίσει, καν και καν, ότι το ελληνικό μοντέλο κράτους / κεφάλαιου είναι αναξιόπιστο σαν δανειστής (κι ούτε κουβέντα να βρει, έστω, κάποιες μισολύσεις…) είναι, απ’ τα ’10s, «γεννήτρια επιτοκίων δανεισμού».

Είχαμε υποστηρίξει και κάτι ακόμα: ακριβώς επειδή το διεθνές εμπόριο χρήματος είναι ένας ωκεανός γεμάτος καρχαρίες, δεν είναι καν αρκετό να παριστάνει κανείς ότι βρίσκεται σε σωσίβιο αν υπάρχει τρικυμία, ακόμα κι αν δεν φταίει αυτός (αλλά, π.χ., η γειτονική ιταλία…). Πράγμα που σημαίνει ότι για να σταθεί ένα κράτος / κεφάλαιο σ’ αυτήν την «αγορά» δεν αρκεί καθόλου να παριστάνει τον ψόφιο κοριό…

Χτες, το επιτόκιο του 10ετούς ελληνικού ομολόγου (στην «αγορά») πήγε στο 4,4%, ενώ του 5ετούς στα 3,43%. Ασφαλώς δεν ήταν μέρα γιορτής για το ελλαδιστάν και τους έωλους υπολογισμούς των πολιτικών βιτρινών: με τέτοια επιτόκια (με ανοδική τάση, μάλιστα) το «καθαρή έξοδος» ούτε σαν ανέκδοτο δεν παίζει.

Δεν χαιρόμαστε· ως γνωστόν: Δούλευε ρε! Το παλάτι έχει ζόρια! Απ’ την άλλη μεριά, το μόνο πρακτικό που έχει πετύχει το φαιορόζ γκουβέρνο σε «διεθνή κλίμακα», είναι η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία. Οι στρατιωτικές ασκήσεις γίνονται και προχωράνε· τα υπόλοιπα είναι ασκήσεις επί χάρτου.

Παρασκευή 18 Μάη. Τις τελευταίες δεκαετίες η παλαιστινιακή ηγεσία έχει χάσει την μία ευκαιρία μετά την άλλη, και έχει απορρίψει όλες τις προτάσεις ειρήνης που της έγιναν… Είναι καιρός πια για τους Παλαιστίνιους να δεχτούν τις προτάσεις και να συμφωνήσουν να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Διαφορετικά ας βγάλουν τον σκασμό κι ας σταματήσουν να παραπονιούνται…

Σοφά λόγια ενός σοφού ηγεμόνα: του τοξικού πρίγκηπα και διαδόχου του θρόνου της σαουδικής αραβίας (από πέρυσι, υποτίθεται, θα τον έχριζε βασιλιά ο πατέρας του…) Mohammed bin Salman, στη συνάντησή του με εκπροσώπους του ισραηλινού λόμπυ στις ηπα, στα τέλη του περασμένου Μάρτη.

Μετά, στις 21 του περασμένου Απρίλη, «κάτι έγινε» γύρω απ’ το ανάκτορό του. Ήταν επίθεση κάποιου στρατιωτικού σώματος που διαφωνεί με τον βίο και την πολιτεία του τοξικού. Υποτίθεται ότι αυτή η ανταρσία αντιμετωπίστηκε… Αλλά από τότε (πάει κοντά ένας μήνας) ο τοξικός χάθηκε. Κι όταν λέμε «χάθηκε» το εννοούμε: εκτός απ’ την περίπτωση να γυρνάει σαν φάντασμα στους διαδρόμους του παλατιού, δημόσια δεν ακούγεται.

Πράγμα που επιτρέπει – το καταλαβαίνετε – στις φήμες να οργιάζουν. Κάποιες απ’ αυτές θέλουν την επίθεση εκείνη να πέτυχε: ο τοξικός έφαγε δυο σφαίρες και…

Η ασταμάτητη μηχανή δεν μπορεί να ξέρει· θα της λείψει ο τοξικός αν έγινε το μοιραίο, αλλά δεν θα τα βάψει και μαύρα. Μπορεί να είναι ζωντανός και να φοβάται να εμφανιστεί – ποιος ξέρει; Ή μπορεί να είναι βαριά τραυματισμένος, αλλά όχι ψόφιος. Απ’ την άλλη μεριά πήγε κοτζάμ Pompeo στο Ριάντ στις 28 Απρίλη και δεν βγήκε ούτε μια φωτογραφία με τον «τοξικό»; Τι σεμνότητες να ήταν αυτές αν στεκόταν στα πόδια του;

Αν, λέμε «αν», έγινε το «κακό», τότε…

(φωτογραφία. Απ’ τη μια μεριά δεν είμαστε τόσο παλιάνθρωποι ώστε να λέμε “έτσι να τον θυμάστε” ή “ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει”. Απ’ την άλλη αυτή η inner punk ψυχολογία μας δεν αντέχει τον πειρασμό: o τοξικός, μαζί με τον Macron, στις 9 Απρίλη, στο Λούβρο… Τυχαία μπροστά στον πίνακα του Ντελακρουά “η ελλάδα στα ερείπα του Μεσολογγίου”….

Συμπτωματικό; Ή προφητικό; “Ερείπια”; Τι “ερείπια”;

Πάντως εκείνα τα 300 (χιλιάδες) βλήματα που ήταν να αγοράσει ξέμειναν…)

Πέμπτη 17 Μάη. Ο συγκεκριμένος «σοφός» (κι όλοι οι τσατσορούφιανοι που υποστηρίζουν ότι …. ο διαδηλωτής έπεσε με τη θέλησή του πάνω στη σφαίρα, πάνω στη ζαρντινιέρα, πάνω στο κλομπ…) είναι παρ’ όλα αυτά δειλοί. Δεν έχουν το θάρρος να υποδείξουν το πόσο πολύ το μιλιταριστικό / ρατσιστικό κράτος του ισραήλ και ο στρατός του «σέβονται την συλλογική επιθυμία των παλαιστίνιων για ευθανασία»!

Όχι. Δεν έχουν το θάρρος να δείξουν ότι τα καθάρματα χρησιμοποιούν κατά των διαδηλώτων σφαίρες dum dum – προφανώς για να τους απαλλάξουν απ’ τον βασανισμό ενός τραυματισμού τους από «απλές» σφαίρες.

Τι είναι οι «σφαίρες dum dum»; Αγγλική εφεύρεση, απ’ την εποχή της αποικιοκρατίας στην ινδία (τότε που αυτοκτονούσαν τελετουργικά οι ινδοί υποτελείς κάθε φορά που ξεσηκώνονταν…). Δεν είναι απλές σφαίρες, δηλαδή ένας κώνος μολυβιού που κτυπάει την σάρκα και κάπου σφηνώνεται σ’ αυτήν. Είναι μικρές οβίδες: την ώρα που βρίσκουν το στόχο τους εκρήγνυνται, και καταστρέφουν μεγάλο μέρος του σώματος: όργανα, ιστούς… Οι «σφαίρες dum dum» δεν είναι εργαλείο της πρόθεσης «να σε σκοτώσω». Είναι εργαλεία της πρόθεσης «ακόμα κι αν δεν σε σκοτώσω, θα σε σακατέψω, τόσο πολύ που ακόμα κι αν ζήσεις θα είσαι ‘μισός άνθρωπος’ – για να θυμίζεις στους γύρω σου πόσο ικανός είμαι στον θάνατο».

Οι γιατροί στη Γάζα που περιθάλπτουν τέτοιους τραυματίες είναι πάντα σε απόγνωση. Μια μόνο σφαίρα dum dum («πεταλούδα» την λέει το Τελ Αβίβ, παίζοντας με τις λέξεις) καταστρέφει όργανα, προκαλεί ακατάσχετη αιμορραγία, κι όταν δεν σκοτώνει επιβάλλει ακρωτηριασμούς, για να σωθούν οι κτυπημένοι παλαιστίνιοι…

Στους στίχους ενός τραγουδιού του Άσημου, του 1987, υπάρχει μια υπενθύμιση, στιχουργική αδεία:

Μας εκτελούνε με σφαίρες ντούμ ντούμ
σφαίρες ντούμ ντούμ, σφαίρες ντούμ ντούμ
κι εμείς ξεπουλιώμαστε στο γιουσουρούμ
ταρατατατζούμ για ένα κουστούμ.

Μόνο που τώρα πια άλλοι εκτελούνται έτσι κι άλλοι καμαρώνουν επ’ ευκαιρία…

Στον πρώτο κόσμο υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;

Τετάρτη 16 Μάη. Συμφωνούμε. Με τα μέσα, όχι με τον στόχο και με τις διασφαλίσεις. Γιατί προχτές, αύριο, πριν μια βδομάδα, μετά από άλλη μία, πριν ένα μήνα, τον ερχόμενο Ιούνη, το φθινόπωρο και τον χειμώνα, το να επαναπαύεται κανείς στην πολιτική του ελληνικού υπουργείου δημόσιας τάξης, που προστατεύει την ισραηλινή πρεσβεία (δουλειά του είναι…) αλλά επιτρέπει και καμιά πέτρα («καλωσύνη» του είναι…) – και, κυρίως, στην πολιτική του ελληνικού κράτους όπως εκπροσωπείται απ’ την τωρινή φαιορόζ κυβέρνηση, που στηρίζει με κάθε διαθέσιμο τρόπο τον ισραηλινό ρατσισμό / ιμπεριαλισμό και στηρίζεται από δαύτον, αλλά επιτρέπει και μερικές ελεγχόμενες διαμαρτυρίες που δεν το βάζουν στο στόχαστρο, αποτελεί τον ορισμό της συνειδησιακής διαφθοράς – α λα ελληνικά.

Μ’ όλο τον σεβασμό: αύριο, σε μια βδομάδα, σ’ ένα μήνα, το ελληνικό κράτος θα εξακολουθεί να είναι σύμμαχος του ισραηλινού, σε έναν εγκληματικό δεσμό χωρίς προσχήματα. Βροχή από πέτρες – ναι! Αλλά εύστοχα, κι εκεί που πονάνε.

Και πάντως ποτέ με την άδεια της αστυνομίας…

(φωτογραφία: Χτεσινή διαδήλωση προς την ισραηλινή πρεσβεία…)

Τετάρτη 16 Μάη. Εξακολουθούμε να κάνουμε στην άκρη τα αισθήματά μας, δεκτό; Λοιπόν, ψυχρά: το ισραηλινό ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ κράτος, αυτό το προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού καπιταλισμού στη μέση Ανατολή, σκοτώνει κατά βούληση (και ναι: με την άδεια των εντολοδόχων του…) όχι μόνο επειδή αυτό έκανε πάντα, αλλά επειδή τώρα πια πέφτει η γεωπολιτική αξία του. Οπότε αντιδρά σαν σερίφης που του ανακοινώνουν ότι πάει για πρόωρη συνταξιοδότηση, και ζωχαδιασμένος χώνεται στο σαλούν για να πιεί και να ξεχάσει, κι ύστερα κάνει αυτό που ξέρει για να αποδείξει πόσο χρήσιμος είναι: πυροβολεί…

Όμως ο μεθυσμένος, παρανοημένος, φασίστας χωροφύλακας δεν θα έκανε τίποτα αν δεν είχε τις πλάτες του μεγάλου αφεντικού. Της Ουάσιγκτον. Συνεπώς έχει δίκιο η παλαιστινιακή αντίσταση να λέει ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι βασικός συνεταίρος στην χθεσινή, την προχθεσινή, και την μελλοντική σφαγή παλαιστινίων απ’ τον στρατό του ισραηλινού καθεστώτος. Αλλά αυτό είναι μια διαπίστωση. Υπάρχει κάποια εξήγηση;

Διάφοροι ειδικοί «αναλυτές» σημειώνουν δύο πράγματα. Πρώτον, την «αντίφαση» (;) ανάμεσα στην (δήθεν λέμε) «give peace a chance» πολιτική της Ουάσιγκτον σ’ ότι αφορά την πυρηνική βόρεια κορέα, και την ανάποδη αιμοβόρα εκδοχή της στην ευρύτερη μέση Ανατολή, που περιλαμβάνει την επανα-ποινικοποίηση της Τεχεράνης, την αμερικανική έγκριση για την ισραηλινή κατάληψη της Ιερουσαλήμ / Quds, και τα αμερικανικά συγχαρίκια για την σφαγή στη λωρίδα της Γάζας. Είναι, όμως, στ’ αλήθεια «αντιφατικές» αυτές οι κινήσεις;

Λέμε πως όχι. Στη μέση Ανατολή η Ουάσιγκτον και οι πιο στενοί σύμμαχοί της (Τελ Αβίβ και Ριάντ) έχασαν την πρωτοβουλία των κινήσεων (και τον σχεδιασμό των εξελίξεων) πριν 2,5 χρόνια· στην ανατολική Ασία μόλις πριν 5 μήνες. Χάνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων και τον σχεδιασμό στο μεσανατολικό πεδίο μάχης («γραμμή δημοκρατικών / Obama» για πόλεμο μέσω των proxies isis και λοιπά) κάποια στιγμή στο 2016, η Ουάσιγκτον αντιδρά πολεμοκάπηλα αυτοπροσώπως εδώ και μήνες επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το ίδιο θα (ήθελε να) συμβεί στην κορεατική χερσόνησο· απλά δεν έχει γίνει εκεί απόλυτα ξεκαθαρισμένη η ήττα, όπως έγινε στο συριακό (δευτερεύον) πεδίο μάχης, μετά την ανακατάλυψη του ανατολικού Aleppo και της Deir ez-Zor. Αλλά θα γίνει…

Συνεπώς, η με κάθε τρόπο (συμβολικό, στρατιωτικό, οικονομικό) προσπάθεια ενίσχυσης του παρακμιακού χωροφύλακα (και του ακόμα πιο παρακμιακού χρηματοδότη: τοξικός πρίγκηπας) απ’ τη μεριά της Ουάσιγκτον είναι έκφραση της προσπάθειας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων τους να ανατρέψουν (ή, έστω, να αναστείλουν) ένα μέρος απ’ τις χειροπιαστές ήττες τους. Στην κορεατική χερσόνησο η ήττα, έξυπνα δουλεμένη, δεν έχει φανεί ακόμα στους πάντες (η ασταμάτητη μηχανή είναι εξαίρεση…)

(φωτογραφία: Ναι, είναι καθαρόαιμοι, πατενταρισμένοι ισραηλινοί φασίστες σε διαδήλωση στις 20 Απρίλη του 2016, όπου υπερασπίζονται ένα στρατοκάθαρμα, τον Εlor Azaria, πoυ εκτέλεσε εν ψυχρώ, με μια σφαίρα στο κεφάλι, τον ήδη τραυματισμένο και πεσμένο Αμπντέλ Φάταχ αλ-Σαρίφ, στις 24 Μάρτη εκείνης της χρονιάς, στη Χεβρώνα.

Αλλά το “kill ‘em’ all” στην πιο αυθεντική και αποτελεσματική έκφρασή του, όχι μόνο αποτελεί την πρακτική πολιτική του ισραηλινού κράτους στο σύνολό του· αλλά, πέρα απ’ αυτό, κάτι θα έπρεπε να θυμίζει σε συντρόφους και μη που «δυσκολεύονται» να καταλάβουν τα ιστορικά τους καθήκοντα…

Μετά από 20 χρόνια;… Η προβολή κάποιου βίντεο για την ελληνο-ισραηλινή φιλία, με τίτλο “kill ‘em’ all, in the name of….”; Θα είναι αργά, πολύ αργά…. Θα είναι αργά ακόμα και για να καταχωνιαστούν οι τύψεις για την αδράνεια και το «σφίξιμο», όταν έπρεπε η δράση και ο καθαρός προσανατολισμός κατά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου να είναι η αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα. Θα είναι αργά επειδή ο τωρινός κανιβαλισμός “ζευγαρώνει” διαρκώς με τον καπιταλισμό και την αλλαγή παραδείγματος, σε μια σχέση αιμομικτική… Και γεννάει διαρκώς όλο και μεγαλύτερα τέρατα.

Η σιωπή είναι συνενοχή· εμείς δεν το λέμε;)

Τετάρτη 16 Μάη. Συνεπώς, αυτό που συμβαίνει απ’ την άποψη της Ουάσιγκτον στη μέση Ανατολή πράγματι δεν μοιάζει με αυτό που συμβαίνει στην ανατολική Ασία – αλλά η διαφορά είναι (κατά την γνώμη μας) διαφορά φάσης. Το δευτερεύον πεδίο μάχης, στη συρία και στο ιράκ, έγινε επείγον για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό αφού πρώτα ηττήθηκε καθαρά ο σχεδιασμός του. Στο πρωτεύουν, στην ανατολική ασία, η ήττα είναι πολύ πρόσφατη· και η Ουάσιγκτον δεν έχει διαμορφώσει ακόμα την «εναλλακτική» του ιμπεριαλισμού της. Αλλά το επείγον της «αντίδρασης» στη μέση Ανατολή απλά αποκαλύπτει την δομική κρίση στη διεύθυνση του αμερικανιού ιμπεριαλισμού! Κρίση σχεδιασμού, μεθόδευσης, τακτικών.

Αν έχουμε δίκιο (: ότι ο άξονας Ουάσιγκτον – Τελ Αβίβ – Ριάντ σκοτώνει και τα σκατώνει, επειδή στηρίζεται στην ωμή βία αφού, μέσα στην παρακμή του, δεν έχει εναλλακτικές) τότε διάφορα γεγονότα που προηγήθηκαν της σφαγής στη Γάζα αποκτούν διαφορετικό νόημα.

Για παράδειγμα. Ο υπόδικος ισραηλινός πρωθ. Netanyahu έκανε μια επίσκεψη express στη Μόσχα στις 9 Μάη και, γυρνώντας, διέταξε μια μεγάλη επίθεση στο συριακό έδαφος για να εξαφανίσει (όπως κοκορεύτηκε ο φασίστας ισραηλινός υπ.αμ. Lieberman) τις ιρανικές εγκαταστάσεις στη συρία. Άσχετα με την επιτυχία ή όχι την επίθεσης, άσχετα με το πόσοι ισραηλινοί πύραυλοι αναχαιτίστηκαν ή όχι, τα παπαγαλάκια του άξονα βγήκαν να υποστηρίξουν ότι «το Τελ Αβίβ πήρε το ο.κ. απ’ την Μόσχα να ‘μαζέψει’ τους ιρανούς στη συρία»….

Από που προκύπτει αυτό; Απ’ το ότι τα ρωσικά αντιαεροπορικά δεν ασχολήθηκαν με την ισραηλινή επίθεση; Μα δεν θα το έκαναν, έτσι κι αλλιώς!!! Φαίνεται όμως ότι η βλακεία, η ακρισία και η αμνησία είναι πλέον «κανονικότητα». Κανείς δεν θυμάται ότι η Μόσχα «έφαγε» την κατάρριψη ενός πολεμικού της απ’ την τουρκική αεροπορία στις 24 Νοέμβρη του ’15, προκειμένου (το υποστηρίζαμε απ’ την αρχή, κόντρα στην σοφία των πάντων, και είχαμε δίκιο…) να καμουφλαριστεί η τουρκο-ρωσική συμμαχία σε μια κρίσιμη (για διάφορους λόγους…) φάση του πολέμου στη συρία, τους πρώτους μήνες της ρωσικής πολεμικής εγκατάστασης εκεί…

Ένα κράτος, λοιπόν, που διαχειρίζεται τον ιμπεριαλισμό του με το δικό του timing και τις δικές του τακτικές απόκρυψης και παραλλαγής (το ρωσικό), δεν μπορεί να κριθεί από μια «στιγμή», εν προκειμένω απ’ το γεγονός ότι δεν αντέδρασε στρατιωτικά (που δεν θα αντιδρούσε!!!) στην τελευταία ισραηλινή επίθεση στη συρία! Θα μπορούσε, μάλιστα, να ισχύει το ακριβώς αντίθετο: μετά απ’ αυτήν την επίθεση (που πρακτικά κατέστρεψε όλα κι όλα μια αποθήκη και ένα κτίριο…) οι σύμμαχοι της Μόσχας ιρανοί «φρουροί της επανάστασης» μπορούν να προωθηθούν – προσεκτικά… – εκεί που κρίνουν απαραίτητο… Έχοντας σαν κάλυψη την δέσμευση του Netanyahu στον Putin ότι θα κάνει “μια κι έξω” επίθεση στη συρία, και τέλος (προς το παρόν…)

(φωτογραφία πάνω: Η μεγαλύτερη και μαζικότερη διαδήλωση / προσπάθεια απόδρασης αιχμαλώτων που είναι γνωστή στην ιστορία: λωρίδα της Γάζας, 14 Μάη 2018.

Εντυπωσιακή η ντόπια συγκατάνευση στους στρατόματσους / δεσμοφύλακες, ε; Και γιατί; Επειδή το ελληνικό κράτος είναι σύμμαχός τους, και επειδή έχουμε γεμίσει τσατσορούφιανους…

That’s why!!!

Κάτω: ο “αντ’ αυτού” στην ισραηλινή πρεσβεία προχτές, χαμογελάει δίπλα στην πρέσβειρα. Και γιατί όχι; Νever mind: kill em’ all – τις δουλίστες μας να κάνουμε, κι να πα’ να γαμηθούνε οι κωλοπαλαιστίνιοι… )