Tag: παλαιστίνη

Bad stuff

Σάββατο 11 Αυγούστου. Κατ’ αρχήν, χωρίς καμμία ματαιοδοξία, η ασταμάτητη μηχανή μπορεί να σφίξει τις γροθιές της: κάνει την δουλειά της σωστά*…. Πριν 3 ημέρες αυτή (άλλος;;;) υποδείκνυε ποιος είναι ένας βασικός λόγος (μπορεί και ο βασικότερος αυτή την περίοδο) για την αντι-ρωσική φαγούρα της Αθήνας: η «τύχη» του πρακτόρικου πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Χτες, το κοτζαμάν ελληνικό υπ.εξ. ήρθε να την επιβεβαιώσει, με μία πρόταση (η υπογράμμιση δική μας):

… Είναι φανερό ότι υπάρχει μια μερίδα Ρώσων, ευτυχώς μειοψηφική, που νομίζει ότι μπορεί να κινείται στην Ελλάδα χωρίς να σέβεται νόμους και κανόνες, ακόμα και να εκτοξεύει απειλές. Η ελληνορωσική φιλία επιτάσσει την εγκατάλειψη τέτοιων αντιλήψεων και όχι το αντίστροφο. Τέτοια περίπτωση είναι και η προσπάθεια να επιβληθεί στη χώρα η παρουσία της «Ορθόδοξης Αυτοκρατορικής Παλαιστινείας Εταιρείας», οργάνωσης που δημιουργήθηκε τον 19ο αιώνα από τις μυστικές υπηρεσίες των Τσάρων που στόχο είχαν τον αφελληνισμό των πατριαρχείων της Μέσης Ανατολής.…

Οπωσδήποτε το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι «η επιβολή» της ρωσικής παρακρατικής οργάνωσης στην ελλάδα· αλλά στη μέση Ανατολή!… Κάνει εντύπωση ωστόσο ότι το ελληνικό υπ.εξ. βγαίνει και αναγνωρίζει, φόρα μόστρα, έμμεσα έστω, ότι το ελληνικό πρακτορείο και εργαλείο του Τελ Αβίβ που λέγεται «πατριαρχείο Ιεροσολύμων» κινδυνεύει να χάσει το κεφάλι του (πράγμα που θα είναι πολύ καλό για τους παλαιστίνιους).

Την απορία (μας) την λύνει μια προηγούμενη «οργισμένη» παράγραφος:

… Η Ρωσία, αυτή τη στιγμή, δείχνει ως να μη μπορεί να αντιληφθεί τις θέσεις αρχών της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Από τότε που πολεμά ως σύντροφος εν όπλοις της Τουρκίας και της παρέχει σειρά διευκολύνσεων στον τομέα της ασφάλειας, δείχνει να απομακρύνεται σταθερά από θέσεις που αρμόζουν στο επίπεδο φιλίας και συνεργασίας που χαρακτήριζε τις σχέσεις Ελλάδα – Ρωσίας εδώ και 190 χρόνια. Δείχνει να μην αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα έχει δικά της συμφέροντα και κριτήρια στη διεθνή πολιτική…

Το να κατηγορεί ένας ογκόλιθος την Μόσχα ότι «δεν καταλαβαίνει» (τα ελληνικά συμφέροντα και το πως και γιατί κινείται στη μέση Ανατολή, στην αγκαλιά της Ουάσιγκτον και του Τελ Αβίβ…) είναι πέρα απ’ την κωμωδία. Το να την καταγγέλει ότι είναι «σύντροφος εν όπλοις της Τουρκίας» μετά από σχεδόν 2 χρόνια όπου οι συναντήσεις υψηλού επιπέδου, πολιτικού και στρατιωτικού, μεταξύ Μόσχας και Άγκυρας (και Τεχεράνης) γίνονται, σχεδόν, σε εβδομαδιαία βάση, παράλληλα με τον πόλεμο στο συριακό πεδίο μάχης, είναι πέρα κι απ’ τον Δ του Κενταύρου!!!.. Κι ούτε λόγος ότι ο ογκόλιθος, η φαιορόζ κυβέρνηση και το βαθύ κράτος που υπηρετούν δεν ξέρουν «τι τους ξημερώνει» απ’ την άποψη της θέσης τους μέσα στον οξυνόμενο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Τι συμβαίνει λοιπόν και ο ογκόλιθος «βγάζει γλώσσα»; Ίσως το stuff που παίζει στα παλάτια του Ριάντ (και επιτρέπει στον τοξικό να κάνει άσεμνες χειρονομίες στον καναδά) να παίζει και στην Αθήνα… Ή ο μικρομεγαλισμός (στη σκιά μας υπερδύναμης που παρακμάζει) είναι απλά η εκδήλωση των αδιεξόδων…

(* Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά…)

Φασίστας σύμμαχος με τα όλα του!

Πέμπτη 9 Αυγούστου. Τα τοπικά πάθη δεν αφήνουν περιθώριο ενασχόλησης με τα κατορθώματα των συμμάχων. (Αλλά και χωρίς πάθη πάλι οι σύμμαχοι είναι υπεράνω κριτικής).

Στις 19 του περασμένου Ιούλη η ισραηλινή βουλή ψήφισε έναν «βασικό νόμο» που δίνει συνταγματική εγκυρότητα στο καθεστώς απαρτχάιντ. Τώρα πια κανείς που δεν είναι φασίστας, είτε μέσα είτε έξω απ’ το ισραήλ, δεν μπορεί να επικαλεσθεί άγνοια!

Θα ασχοληθούμε αναλυτικότερα προσεχώς (στο Sarajevo.pdf). Από εδώ μερικά απ’ τα βασικά. Το ένα είναι ότι το ισραηλινό μιλιταριστικό κράτος δεν έχει σύνταγμα με την έννοια του corpus θεμελιωδών αρχών συγκρότησης και λειτουργίας του, όπως το ξέρουμε στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο (εκτός αγγλίας). Στη θέση του συντάγματος υπάρχουν οι «βασικοί νόμοι», που έχουν θέση «κεφαλαίων» αυτού του ανύπαρκτου συντάγματος· ψηφίζονται όμως (και αλλάζουν) με απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Θεωρητικά, σύμφωνα με την «διακήρυξη της ανεξαρτησίας» που αποτελεί, κατά κάποιον τρόπο, το ιδρυτικό κείμενο του ισραηλινού κράτους (τον Μάη του 1948), αυτοί οι «βασικοί νόμοι» πρέπει να είναι συμβατοί με την διεθνή νομοθεσία του οηε, μιας και σε απόφαση του οηε οφείλεται η δημιουργία του κράτους. Πρακτικά αυτό δεν ισχύει – και γιατί, άλλωστε;

Παρότι, λοιπόν, στην αρχική φάση, και από τυπική άποψη, το ισραηλινό κράτος είχε δημιουργηθεί σαν δημοκρατικό και «δι-θρησκευτικό» (εβραίοι και άραβες υπήκοοι), με μια σειρά (και πάλι τυπικές) πρόνοιες για την θεσμική ισότητα των δύο κοινοτήτων στην ισραηλινή επικράτεια, ο καινούργιος «βασικός νόμος» ορίζει το ισραηλινό κράτος σαν αποκλειστικά εβραϊκό – άρα σαν καθαρόαιμο θρησκευτικό κράτος. Νομιμοποιεί έτσι αυτό που ήδη συνέβαινε στην πράξη, το γεγονός δηλαδή πως όσοι παλαιστίνιοι ζουν εντός της επίσημης ισραηλινής επικράτειας (περίπου το 20% του πληθυσμού) είναι β κατηγορίας· και δεν θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με την πλειοψηφία.

Ένα άλλο που συνταγματοποίησε ο συγκεκριμένος «βασικός νόμος» είναι πως η Ιερουσαλήμ, «ενιαία και αδιαίρετη», είναι η πρωτεύουσα του «του εθνικού κράτους των εβραίων» – όπως θα είναι απο δω και στο εξής ο επίσημος αυτοπροσδιορισμός του ισραηλινού κράτους. Το «δώρο» της Ουάσιγκτον δεν πήγε χαμένο.

Απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα…

Πέμπτη 9 Αυγούστου. Μέσα στην μεταμοντέρνα παραζάλη των ημερών, οι ειδικοί του ισραηλινού καθεστώτος έχουν καταλάβει τι είναι αυτό που ωριμάζει διεθνώς, κινηματικά αλλά και «θεσμικά»: το τέλος του απαρτχάιντ και η δημιουργία ενός ενιαίου κράτους, απ’ το ποτάμι ως τη θάλασσα, με αραβική / παλαιστινιακή πληθυσμιακή πλειοψηφία και εβραϊκή μειοψηφία (όπως ακριβώς συμβαίνει ήδη), με κατοχυρωμένη την πολιτική ισότητα των δύο συνιστωσών κοινοτήτων, με επιστροφή των 2 εκατομμυρίων παλαιστινίων προσφύγων… Όπως έγινε πριν όχι άπειρο καιρό σ’ ένα άλλο ρατσιστικό, απαρτχάιντ καθεστώς, το νοτιοαφρικανικό.

(Τείνει, για παράδειγμα, το συριακό κράτος να αποκτήσει μια πολυ-εθνική – ή πολυ-θρησκευτική – δομή, και το ισραηλινό θα συνεχίσει να γίνεται αποδεκτό σαν αυτό που είναι τώρα, ένα κατοχικό καθεστώς;)

Γι’ αυτό ακριβώς προσπαθούν να απαντήσουν εντείνοντας την ρατσιστική βία τους, με κάθε διαθέσιμο τρόπο. «Ένα κράτος απ’ τον Ιορδάνη ως την Μεσόγειο; Ο.Κ… – Θα είναι καθαρόαιμα ισραηλινό! – έξω οι παλαιστίνιοι!»

Πως θα είναι ο κόσμος σε 20 χρόνια; (2)

Πέμπτη 9 Αυγούστου. Δεν αφορά μόνο το ισραηλινό κράτος. Αφορά και το ελληνικό, καθώς και μια σειρά κρατών ακόμα – και στη Μεσόγειο. Έπιαναν «καλή διεθνή γεωπολιτική τιμή» όταν το πεδίο των συγκρούσεων, των αντιπαραθέσεων, ή των συγκλίσεων και των αμοιβαίων υποχωρήσεων ήταν αυτό που έμεινε να ονομάζεται «δυτικός κόσμος». Η ευκολία του να είσαι «πολύτιμο οικόπεδο» σε τέτοιες συνθήκες έγινε συνήθεια, αφού πρώτα είχε γίνει εθνική ιδεολογία.

Η καπιταλιστική / ιμπεριαλιστική άνοδος της ασίας, με ατμομηχανή την κίνα, αλλάζει τον χάρτη. Όχι γεωφυσικά, αλλά γεωπολιτικά. Εκείνο το οικόπεδο που έμοιαζε σχετικά δευτερεύον γίνεται τώρα πρώτης σημασίας· κι εκείνο που απολάμβανε γεωπολιτικές προσόδους πρώτης κατηγορίας (οικονομικές, στρατιωτικές) ξεπέφτει.

Οι φασίστες πολιτικοί του Τελ Αβίβ ονειρεύονται την εκμηδένιση του ιράν· όπως, αντίστοιχα οι έλληνες όμοιοί τους ονειρεύονται την εκμηδένιση της τουρκίας. Όμως αυτές οι φαντασιώσεις εγγράφονται πλέον στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο· σε μια διαδικασία, δηλαδή, μαζικής καταστροφής όπου όποιος ηττηθεί ενδέχεται να ηττηθεί απόλυτα – και για πάντα.

Προς στιγμήν «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό το Γιάννη» – είναι η ιστορική περίοδος που ζούμε, όπου ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να διασωθεί με οικονομική βία… Και όπου ο ισραηλινός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να «φάει» ό,τι παλαιστινιακό έχει απομείνει, μπας και…

Όσο για τον ελληνικό; Είναι κάπως ζαλισμένος απ’ τις περιστροφές της ιστορίας, γι’ αυτό έχει ακουμπήσει πάνω σε τέτοιους συμμάχους…

Παπαδαριά

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Αν δεν κάνουμε λάθος η «ευθύνη» του «ορθόδοξου» πατριαρχείου Ιεροσολύμων δόθηκε στο τότε μικρό (και ανυπόληπτο) ελληνικό κράτος το 1878 απ’ τις τότε “μεγάλες δυνάμεις”, με την «συνθήκη των Παρισίων» – για να μην την πάρει η τσαρική ρωσία. Χωρίς να είμαστε ειδικοί στην θεολογικο-πολιτική ιστορία της μέσης Ανατολής ξέρουμε πως πριν αλλά και μετά εκείνη την χρονολογία η Μόσχα (το παπαδαριό και το κράτος της) είχαν και «ενδιαφέρον» και «συμφέροντα» στον έλεγχο των ορθόδοξων χριστιανικών πληθυσμών της ευρύτερης μέσης Ανατολής, που ως τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν οθωμανική αυτοκρατορία. Τρία πατριαρχεία (της Αντιόχειας στη συρία, της Ιερουσαλήμ στην παλαιστίνη και της Αλεξάνδρειας στην αίγυπτο) ονομάστηκαν «ελληνορθόξα» απ’ τις μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, για να αποκοπούν απ’ την επιρροή του ισχυρότατου ρωσικού παπαδαριού. Στο ένα απ’ αυτά, της Αντιόχειας, το ελλαδιστάν έχασε κάθε επιρροή στα τέλη του 19ου αιώνα, όταν χάρη στη «βοήθεια» της Μόσχας οι εκεί πιστοί ξεφορτώθηκαν τον έλληνα πατριάρχη και τον αντικατέστησαν με άραβα. (Αυτό το τελευταίο συγκρατείστε το!). Τα άλλα δύο έμειναν υπό ελληνικό έλεγχο (κρατικό / εκκλησιαστικό / παρακρατικό), κάτι που έχει γίνει σοβαρό ζήτημα τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Ειδικά στο πατριαρχείο Ιεροσολύμων: διαδοχικοί έλληνες πατριάρχες πουλάνε ή νοικιάζουν για δεκαετίες παλαιστινιακές εκτάσεις είτε στην Ιερουσαλήμ είτε αλλού σε ισραηλινούς επιχειρηματίες, ενισχύοντας το απαρτχάιντ, ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ. Στην εθνική γραμμή της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας.

Η «αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση» είναι η μια απ’ τις παλιότερες «μκο» της τσαρικής ρωσίας, δημιουργημένη το 1872. Για να συντονίζει και να προάγει την ρωσική / τσαρική επιρροή στους ορθόδοξους της μέσης Ανατολής, εντός της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Είναι ευνόητο ότι τις δεκαετίες της εσσδ η θρησκεία σαν εργαλείο (ιμπεριαλιστικής) επιρροής στην περιοχή μπήκε στην άκρη. Απ’ τις αρχές του 21ου αιώνα όμως η «α.ο.π.ε.» φαίνεται ότι ανασυστάθηκε, χρηματοδοτήθηκε και στελεχώθηκε κατάλληλα. Για να ξαναπιάσει με θρησκευτικά εργαλεία το νήμα της ρωσικής επιρροής στη μέση Ανατολή, που εν τω μεταξύ είχε χαθεί μετά την κατάρρευση των ‘90s.

Παπαδαριά made in greece

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Στo τεύχος 123 του Sarajevo.pdf , τον περασμένο Δεκέμβρη, θυμίσαμε τι άγρια αντιπαλαιστινιακό ρόλο παίζει το «ελληνορθόδοξο πατριαρχείο Ιεροσολύμων» (άγιες δουλειές – και εθνικά υπεύθυνες). Είναι ένας στρατηγικός βραχίονας της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας, του οποίου τα έργα και οι ημέρες παιρνούν αόρατα στα μέρη μας. Όχι, όμως, στην παλαιστίνη. Όπου το «ποιμνίο», δηλαδή οι άραβες / παλαιστίνιοι χριστιανοί, είναι σ’ έναν διαρκή ξεσηκωμό κατά του έλληνα πράκτορα / πατριάρχη. Ζητώντας (δίκαια) άραβα στη θέση του…

Το ζήτημα είναι απ’ τα βασικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού. Όσο «καμμένος» κι αν είναι ο έλληνας πατριάρχης στα Ιεροσόλυμα παραμένει αυτός που υπογράφει την ισραηλινή κατάληψη παλαιστινιακών εκτάσεων, ειδικά στην ανατολική Ιερουσαλήμ. Χωρίς να μπορεί κανείς να τον κουνήσει απ’ τη θέση του – είναι ισόβιος… Και τώρα που ο μεγάλος σύμμαχος της Αθήνας και του Τελ Αβίβ, η Ουάσιγκτον, ανακήρυξε την Ιερουσαλήμ πλήρη ισραηλινή αποικία, και ετοιμάζεται για το τελικό κτύπημα («την λύση του αιώνα»), ο ρόλος αυτού του μεγαλύτερου διαχειριστή ακινήτων στην ισραηλινή επικράτεια γίνεται ακόμα πιο στρατηγικός.

Παπαδαριά made in russia

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Απ’ την μεριά της η Μόσχα, ειδικά «τα τελευταία δύο χρόνια» (στα οποία αναφέρεται το ρεπορτάζ της «κ»…) έχει εντατικοποιήσει τις ενέργειες «θρησκευτικής διείσδυσης» στους ορθόδοξους χριστιανικούς πληθυσμούς της ευρύτερης περιοχής: συρία, λίβανος, και παλαιστίνη. Θυμηθείτε: αυτή η «διείσδυση» ξετυλίγεται όσο πιο αθόρυβα γίνεται παράλληλα με την πετυχημένη στρατιωτική βοήθεια / εκστρατεία, στο πλευρό του Άσαντ, μαζί με την Τεχεράνη, την Άγκυρα, και την Χεζμπ’ αλλάχ.

Η τελική νίκη στο συριακό πεδίο μάχης επιβεβαιώνει και τα «θρησκευτικά καθήκοντα» των «εγγυητριών δυνάμεων» του μπλοκ της Αστάνα. Η Τεχεράνη είναι η «προστάτιδα δύναμη» των σιιτών σε ιράκ και συρία, αλλά και των αλεβιτών στη συρία. Η Άγκυρα είναι «προστάτης» των σουνιτών στη συρία (εν δυνάμει και στο ιράκ, και αλλού). Και η Μόσχα; Τι άλλο; «Προστάτης» των ορθόδοξων χριστιανών σ’ αυτή τη ζώνη!…

Ήδη το αραβικό ορθόδοξο πατριαρχείο της Αντιόχειας «έχει φιλήσει χεράκι» Πούτιν για την συμβολή των ρωσικών όπλων στον αντιτρομοκρατικό πόλεμο στη συρία, και τη νίκη του Άσαντ (τον οποίο υποστήριζε σταθερά). Εδώ και αρκετούς μήνες η Μόσχα, μέσω και της «α.ο.π.ε», έχει πιάσει δουλειά στους ορθόδοξους χριστιανούς του λιβάνου. Έχει να κάνει πολλά εκεί, επειδή αν και όχι τεράστιος αριθμός, είναι διασπασμένοι σε διάφορα κομματίδια, προϊόντα της «πατριαρχίας» στην κοινωνική τους οργάνωση. Ας θυμήσουμε ότι στο λίβανο η Μόσχα έχει ήδη την συμμαχία της (σιιτικής) Χεζμπ’ αλλάχ και του (χριστιανού) προέδρου Αούν. Και ότι ενδιαφέρεται για στρατιωτικές εξυπηρετήσεις (βάση δηλαδή)…

(φωτογραφία: Στις αρχές του περασμένου Δεκέμβρη, ο Θεόφιλος ο Γ, χεσμένος κυριολεκτικά απ’ την αποκάλυψη νέων σκανδαλωδών παραχωρήσεων γης στο ισραηλινό καθεστώς, σκέφτηκε να κάνει διεθνή τουρνέ, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα (: παίζοντάς το θύμα του ισραήλ) και ζητώντας βοήθεια. Πήγε και στη Μόσχα, υποτίθεται για να ακουμπήσει τον ώμο του Πούτιν και του πατριάρχη Μόσχας, εναντίον του Τελ Αβίβ… Μεταξύ μας: δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι πήγε γι’ αυτό και όχι για το αντίθετο: μπας και ψαρέψει διαβεβαίωση ότι θα μείνει στην καρέκλα του μέχρι να πεθάνει…

Ο Θεόφιλος ποζάρει δίπλα στον Κύριλλο, αυτόν με το άσπρο καλιμαύκι…)

Ανομολόγητη εθνική αγωνία για τους «άγιους τόπους»;

Τετάρτη 8 Αυγούστου. Απομένουν οι άραβες ορθόδοξοι χριστιανοί στην παλαιστίνη, είτε στα κατεχόμενα εδάφη είτε εντός της επίσημης ισραηλινής επικράτειας. Ο έλληνας Θεόφιλος ο Γ είναι κηρυγμένος εχθρός των περισσότερων (αλλά και της χαμάς και – στα λόγια – της οαπ). Ως πρόσφατα οι αγώνες για την εκπαραθύρωση του Θεόφιλου δεν είχαν ιδιαίτερη διεθνή στήριξη. Τώρα όμως είναι κοντά στο να βρουν – αν δεν έχει γίνει αυτό ήδη, «υπόγεια»: την Μόσχα. (Κι όχι μόνο…)

Έχει παραπάνω από έναν λόγους η Μόσχα να θέλει να στηρίξει την αραβοποίηση του πατριαρχείου Ιεροσολύμων. Η «ελληνοποίησή» του ήταν μια ιστορική μουτζούρα που επιβλήθηκε κάτω από εντελώς διαφορετικούς διεθνείς συσχετισμούς, πριν 1,5 αιώνα – και δεν αμφισβητήθηκε στον 20ο λόγω “σοσιαλισμού”. Και πάντως, τώρα πια, το «μέγεθος ελλαδιστάν» είναι αστείο για να συνεχίζει να παίζει τα βρώμικα αντιπαλαιστινιακά / αντιαραβικά παιχνίδια του, στην αγκαλιά του Τελ Αβίβ, σ’ έναν πόλεμο όπου έχει χυθεί ήδη πολύ αίμα.

Η Αθήνα, απ’ την μεριά της, δεν μπορεί να κάνει στην άκρη. Έτσι όπως είναι τώρα το πατριαρχείο Ιεροσολύμων είναι ελληνικό έδαφος, παράρτημα του υπ.εξ. και των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών (τον Βαβύλη τον θυμάται κανείς;). Ο ελληνικός ιμπεριαλισμός έχει χάσει ουσιαστικά τα ερείσματα που είχε κάποτε στον «αραβικό κόσμο», και το Τελ Αβίβ είναι το μοναδικό του «αποκούμπι» στην ευρύτερη περιοχή. Δηλητηριώδες μεν, αλλά το μοναδικό.

Να γιατί, λοιπόν, κατά τη γνώμη μας, το αρχικό ελληνικό καθεστωτικό ρεπορτάζ αναφερόταν σε “περιβάλλον ασφαλείας στην ευρύτερη περιοχή”, σε «δυο χρόνια φαγούρας» και σε κάποια μυστηριώδη ««αυτοκρατορική ορθόδοξη παλαιστινιακή ένωση». Ούτε αυτή η οργάνωση ούτε τα δύο χρόνια φαγούρας έχουν σχέση με το «μακεδονικό» – παρότι η Μόσχα πράγματι διατηρεί υπόγειες ή όχι και τόσο υπόγειες σχέσεις με διάφορα κυκλώματα και μηχανισμούς στα δυτικά βαλκάνια. Έχουν σχέση όμως, και άμεση, με τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα για «περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου».

Όνειρα που δεν θα ευοδωθούν… Τι σημασία έχει όμως; Η Αθήνα θα κάνει την «σκληρή», ύστερα θα προσπαθεί να γλύψει την Μόσχα, μπας και η τελευταία την λυπηθεί σ’ αυτό το «ζητηματάκι»….

Παλαιστίνη

Παρασκευή 3 Αυγούστου. Εν τω μεταξύ ο αδελφικός σύμμαχος του ελληνικού ιμπεριαλισμού / ρατσισμού, το ισραηλινό καθεστώς, συνεχίζει να δολοφονεί εξεγερμένους διαδηλωτές στο κάτεργο της Γάζας.

Εκεί, ανάμεσα στους άντρες και τις γυναίκες της κατεχόμενης Παλαιστίνης, ισχύει στ’ αλήθεια ότι η φωτιά καίει μέσα τους…

Καμπάνια Μ15 + / Το τέλος των παραμυθιών

Κυριακή 1 Ιούλη. Το καπιταλιστικό κράτος που «τιμωρεί» (ή έτσι πιστεύει) όποιο άλλο επιβάλλοντάς του «οικονομικές κυρώσεις» και διάφορους «αποκλεισμούς» (μέχρις ότου αυτός ο χάρτινος πόλεμος γίνει εκείνο που προορίζεται, μολυβένιος…), το αμερικανικό, ετοιμάζεται να ξεφορτωθεί το τελευταίο κουρέλι του άλλοτε θρυλικού (νεο)φιλελευθερισμού του. Το νομοθετικό στην Ουάσιγκτον (με διακομματική συμφωνία) ετοιμάζεται να περάσει το νόμο anti-boycott για το ισραήλ. Ουσιαστικά πρόκειται για ποινικοποίηση του κινήματος BDS, για ποινικοποίηση της διεθνούς εκστρατείας να αντιμετωπιστεί το ισραηλινό κράτος σαν αυτό που είναι: ένα ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ καθεστώς. Για να ξεπεράσουν διάφορους νομικούς σκοπέλους, οι αμερικάνοι νομοθέτες θα κάνουν ένα τρικ. Θα ψηφίσουν το «γενικό πνεύμα» της απαγόρευσης, και θα μεταθέσουν στον πρόεδρο (τώρα το ψόφιο κουνάβι) την αρμοδιότητα να αποφασίζει ποιος ακριβώς πρέπει να τιμωρηθεί· και πόσο.

Με την στενή έννοια ο νόμος αφορά μια έσχατη προσπάθεια να προστατευτεί το ρατσιστικό καθεστώς του Τελ Αβίβ απ’ την λόγω και έργω κριτική. Αλλά υπάρχει κάτι ευρύτερο σ’ αυτήν την υπόθεση. Και αφορά αυτό που λέγεται «πολιτικές ελευθερίες» στο σύνολό τους.

Στα ‘90s, όταν – υποτίθεται – η «ιστορία είχε τελειώσει» και σαν μόνη εφικτή αλήθεια στον πλανήτη είχε ανακηρυχτεί ο (νεο)φιλελευθερισμός, κανείς δεν θα διανοούνταν να απαγορεύσει την κριτική δράση απέναντι σ’ ένα κράτος που σκοτώνει διαδηλωτές, φυλακίζει ακόμα περισσότερους, καταστρέφει σπίτια, χωράφια και ζωές· και είναι μια επίσημα και διεθνώς αναγνωρισμένη «κατοχική δύναμη» που δεν σέβεται καν τις ελάχιστες υποχρεώσεις της.

Όμως αυτή η εποχή είναι πολύ μακρινή πια. Ο καπιταλιστικός κόσμος (και όχι, απλά και μόνο, ένα, δύο ή τρία κράτη), και μαζί του όλοι εμείς (που επιστρατεύουμε απεριόριστη απάθεια νομίζοντας ότι αυτή θα μας σώσει…) έχει μπει σε μια άγρια περίοδο «ξεκαθαρίσματος λογαριασμών»: στο ξαναμοίρασμα των ζωνών ελέγχου και επιρροής.

Και καθώς τα γάντια έχουν βγει, δεν χρειάζονται άλλο τα προσχήματα της εποχής της ευδαιμονίας. Ο Μπους ο Β το είχε πει προληπτικά όσο πιο χοντρά γινόταν, το 2001: “όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας”…. Από τότε κύλησαν πολλά ποτάμια αίματος, αλλά η μοιρασιά του πλανήτη έμεινε στην αβέβαιη αφετηρία της. Τώρα το «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» είναι κοινοτοπία, για οποιαδήποτε χρήση.

Και το κίνημα BDS, ποινικοποιούμενο στις ηπα, θα αναγνωρίσει αυτό: πως είναι αντεθνικό, “αντιαμερικάνικο”. Όπως κάποτε η άρνηση στράτευσης (στον πόλεμο στο βιετνάμ).

“Αντιαμερικάνικο” στις ηπα, “αντιαγγλικό” στην αγγλία – “ανθελληνικό” εδώ. Με ή χωρίς απαγορεύσεις…

(Ένας 11χρονος πιτσιρικάς, ο Yasser Abu al-Naja, και ο 24χρονος Mohammad Fawzi Hamaydeh, δολοφονήθηκαν προχτές στη Γάζα. Και οι δύο πυροβολήθηκαν στο κεφάλι με σφαίρες dum dum… Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι πέρα απ’ την στενή στρατιωτική συνεργασία, η ελληνο-ισραηλινή συμμαχία έχει λαμπρό μέλλον και στον τομέα της κατασκευής όπλων. Και “αναλώσιμων”…

Οι κατά συρροή δολοφονίες παλαιστίνιων διαδηλωτών έγιναν ρουτίνα… Το έκτακτο κι αυτό που αξίζει προσοχής είναι τα σώβρακα και οι φανέλες: το μουντιάλ…)