Tag: παλαιστίνη

Οι μετανιωμένοι 3

Τρίτη 16 Ιούλη. Αμέσως μετά το «ξεκαθάρισμα» του «μετανιωμένου» υπουργού ο δημοσιογράφος αφιερώνει περίπου τον ίδιο όγκο γραφής… Όχι, βέβαια, για να δείξει ότι ο «μετανιωμένος» αντισημίτης εξακολουθεί να είναι φασίστας τώρα, εναντίον των παλαιστίνιων… Αλλά για να θυμίσει το παρελθόν του. Τότε που πράγματι ήταν αντισημίτης, εναντίον των εβραίων. Ο δημοσιογράφος αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας την πιθανότητα (βεβαιότητα) ότι ακόμα κι ένας φασίστας (και όχι μόνο ένα μέλος του «ιού»…) μπορεί να «εξελιχθεί». Να «επικαιροποιηθεί» ιδεολογικά και πολιτικά, στα σοβαρά.

Κι αφού ο ειδικός βοθρολυματολόγος θυμίσει το παρελθόν, τελειώνει με δύο παραγράφους – εδώ είναι «όλα τα λεφτά» για την πάρτη του.

Η πρώτη παράγραφος: Όσο για το μεγαλύτερο μέρος της ανακοίνωσής του, με το οποίο ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης απαριθμεί τα σημεία ταυτισής του με τη σημερινή πολιτική του Ισραήλ και την αντίθεσή του με τους Παλαιστίνιους, αυτό είναι ένα επιχείρημα το οποίο μπορεί να αξιολογήσει το ισραηλινό ΥΠΕΞ, αλλά μόνο του δεν «ξεπλένει» τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης.

Τι λέει εδώ ο δημοσιογράφος αποδεικνύοντας πόσο «μετανιωμένος» είναι κι αυτός, και πόσα κοινά έχει ΤΩΡΑ (όχι στο παρελθόν, ΤΩΡΑ) με τον «μετανιωμένο» υπουργό;

α) Η «σημερινή πολιτική του Ισραήλ» ΔΕΝ είναι αιμοβόρα, ΔΕΝ είναι ρατσιστική, ΔΕΝ είναι φασιστική· συνεπώς αν κάποιος σήμερα ταυτίζεται μαζί της

β) «έχοντας αντίθεση με τους Παλαιστινίους» (δηλαδή όντας υποστηρικτής αυτής της «σημερινής πολιτικής») ΜΠΟΡΕΙ και να συγχωρεθεί για το παρελθόν του

γ) αν αυτό το εγκρίνει το ισραηλινό ΥΠΕΞ

δ) αν και ο («μετανιωμένος») δημοσιογράφος θεωρεί ότι «από μόνη της» αυτή η ταύτιση δεν είναι αρκετή για να «ξεπλύνει». Που σημαίνει: ο σημερινός και ο αυριανός φασισμός του υπουργού πρέπει να γίνει πιο εντατικός για να διαγράψει τον παλιό…

Το βασικό στη γνώμη του «μετανιωμένου» δημοσιογράφου είναι ότι δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι, ότι «η πολιτική του Ισραήλ» δεν είναι φασιστική· και πως, κατά συνέπεια, αφού δεν είναι φασιστική είναι αναμενόμενο ότι ένας (παλιός) αντισημίτης μπορεί να ταυτιστεί μαζί της, έχοντας «αντίθεση με τους Παλαιστίνιους», για να «ξεπλύνει» το φασιστικό παρελθόν του.

Αυτό είναι η δική του γνώμη. Του δημοσιογράφου. Κι αυτό είναι το κοινό του έδαφος με τον υπουργό, η ενιαία βάση τους. Ο δεύτερος επιδεικνύει το πόσα έχει κάνει για να υποστηρίξει την εξόντωσή των παλαιστίνιων, το ισραηλινό απαρτχάιντ· για να πάρει την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ. Και ο πρώτος του απαντάει: αααα, δεν είναι αρκετά, «δεν θα με ξεγελάσεις», εγώ την έχω (την «αντιφασιστική έγκριση» του Τελ Αβίβ) και ξέρω. (Θα δούμε, όμως, τι θα αποφανθεί και το ισραηλινό υπεξ…)

Κι αμέσως μετά ο «μετανιωμένος» δημοσιογράφος τελειώνει με το παρακάτω:

Οι μετανιωμένοι 4

Τρίτη 16 Ιούλη. Πρόκειται για τη γνωστή μέθοδο που ακολουθούν οι ακροδεξιοί αντισημίτες όλων των ειδών, παγιδευμένοι από την ίδια τη δική τους συνωμοτική κοσμοθεωρία. Από τη στιγμή που θεωρούν ότι το Ισραήλ και ο «αιώνιος Εβραίος» κινούν τα νήματα της «παγκοσμιοποίησης», ο μόνος τρόπος να αναδειχθούν στην πολιτική θεωρούν ότι είναι να συνεργαστούν με αυτούς τους σκοτεινούς «εξουσιαστές». Το έκανε ο ίδιος ο Καρατζαφέρης το 2005, στέλνοντας μάλιστα εκπρόσωπό στον εορτασμό της Χανουκά, το έκανε το 2018 ο Γεωργιάδης με ταξίδι μετάνοιας στο Ισραήλ, το κάνει τώρα ο Βορίδης. Όποιος θέλει μπορεί να πειστεί για την ειλικρίνειά του.

Εξαιρετικά τυχοδιωκτική η «ερμηνεία» του «μετανιωμένου» δημοσιογράφου για την μετάνοια των αντισημιτών: επειδή είναι φασίστες (λέει…) παύουν να είναι φασίστες συνεργαζόμενοι με τους «σκοτεινούς εξουσιαστές» για να αναδειχθούν… Εννοείται ότι πρόκειται για γελοία εξήγηση (άραγε γιατί και οι ναζί δεν έκαναν το ίδιο; Και γιατί οι φασίστες δεν έκαναν το ίδιο και απέναντι στον «κόκκινο εχθρό»;) – αλλά δεν πρέπει να περιμένει κανείς πολλά από «μετανοιωμένους».

Φαίνεται όμως ότι το ισραηλινό υπ.εξ. «συγχωρεί» τους «μετανιωμένους» αντισημίτες / φασίστες (που θέλουν να αναδειχθούν στην πολιτική) – είναι, σα να λέμε, ένα χαζό υπ.εξ. που δεν ξέρει τι του γίνεται. Συγχώρεσε τον Καρατζαφύρερ, συγχώρεσε τον πλασιέ…

Είναι άραγε ειλικρινείς αυτοί οι «μετανιωμένοι» αντισημίτες; αναρωτιέται ο «μετανιωμένος» δημοσιογράφος… Διότι αν είναι ειλικρινείς, αν είναι δηλαδή ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ, ΤΩΡΙΝΟΙ φασίστες και όχι παλιομοδίτες, αν είναι ΑΝΤΙΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ και όχι αντισημίτες, αν είναι σύμμαχοι του Netanyahou και όχι του Chomsky (για παράδειγμα…), τότε Ο.Κ.

Αλλά είναι; (Ο ψεκασμένος υπ.αμ. ήταν πάντως αληθινός φίλος του Τελ Αβίβ – ε;)

Η θηριώδης αντιστροφή

Τρίτη 16 Ιούλη. Αυτός ο έμμεσος «διάλογος» ανάμεσα σε κάποιον που διεκδικεί τις δάφνες του (θεωρητικού) «αντιφασίστα» (και μοιράζει επικυρώσεις και σε άλλους του ίδιου φυράματος…) με προδιαγραφές ισραήλ, και κάποιον που διεκδικεί τις ίδιες δάφνες με τις ίδιες προδιαγραφές, έχοντας όμως αντίθετη αφετηρία, επιδεικνύοντας άρα την εξέλιξή του και την πετυχημένη προσαρμογή του στα νέα δεδομένα είναι, στην πραγματικότητα, η απεικόνιση όχι μόνο ενός πολύ ευρύτερου, διεθνούς πολιτικού σχεδίου. Αλλά και μια επιθετικής, βρώμικης, προβοκατόρικης ιδεολογικής αντιστροφής που απ’ την μια θέλει να κάνει «το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο» την εξόντωση των παλαιστινίων (και των αράβων γενικότερα) και απ’ την άλλη να «κάψει» οποιαδήποτε αντίσταση στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο. Και στα δύο, και στο πολιτικό σχέδιο και στην ιδεολογική επίθεση, ρόλοι “μπροστινών” ανατίθενται στους “μετανιωμένους”: στους μετανιωμένους παλιούς αντισημίτες, ναζί, κλπ, ώστε να ευθυγραμμιστεί όλος αυτός ο βόθρος με τον αντιμουσουλμανισμό· στους μετανιωμένους παλιούς “αριστερούς”, “αντιφασίστες” κλπ, για να νομιμοποιήσουν τον τωρινό φασισμό με τις παπαρολογίες τους και την σύγχιση που σπέρνουν. (Εννοείται πως όλα αυτά αμοίβονται με διάφορους τρόπους. Φράγκα, δουλειές, πανεπιστημιακές καριέρες, και διάφορα άλλα…).

Το πρώτο, το πολιτικό σχέδιο, είναι γνωστό. Ο κάθε Netanyahou, ο κάθε Lieberman, όλο το εξουσιαστικό και υποτελές φασισταριό του ισραηλινού κράτους, τα έχει βρει μια χαρά με κάθε Orban, κάθε Trump, κάθε Pence, κάθε Pompeo, κάθε Τσίπρα και κάθε ψεκασμένο… Με τον σοσιαλδημοκράτη Corbyn έχει πρόβλημα, με την Ilhan Omar – και με τους αντιφασίστες εβραίους εντός και εκτός ισραηλινών συνόρων.

Όσο για την ιδεολογική αντιστροφή και τις συνέπειές της; Δεν έχετε καταλάβει ακόμα; Δεν έχετε ανατριχιάσει ακόμα με το ενδεχόμενο να νικήσουν;

Η μνήμη της λήθης

Παρασκευή 12 Ιούλη. Εκείνοι που εκ των υστέρων, εύκολα, άκοπα, ρουτινιάρικα θυμούνται την Σρεμπρένιτσα και την βοσνία αλλά ξεχνούν την Γάζα και τη Νακμπά, υπηρετούν τη νεκροφιλία του συστήματος.

Μεσόγειος 3

Πέμπτη 11 Ιούλη. Δεν είναι πρώτη φορά που το γράφουμε, θα το επαναλάβουμε – όσο “μάταιο” κι αν είναι. Εδώ και πολύ καιρό στη Μεσόγειο, είτε πρόκειται για την κεντρική είτε για το Αιγαίο, γίνεται ένας πόλεμος “δεύτερης τάξης” σα συνέχεια και συμπλήρωμα των πολέμων που κάνουν τα πρωτοκοσμικά αφεντικά άμεσα ή μέσω εργολάβων στην αφρική και στη μέση ανατολή. Αυτοί κι αυτές που προσπαθούν να γλυτώσουν διαφεύγοντας προς το ευρωπαϊκό φρούριο το μόνο στο οποίο μπορούν να ελπίζουν πια είναι οι αποφασισμένοι/ες και θαρραλέοι/ες των δομών ανθρωπιστικής επιμελητείας: των μ.κ.ο. (προερχόμενοι κυρίως απ’ την κεντρική και βόρεια μεριά του φρουρίου).

Οι “αντι-ιμπεριαλιστές”; Οι “αντιρατσιστές”; Οι “αντιφασίστες”; Είναι όλο και περισσότερο μόνο κατ’ όνομα τέτοιοι. Έχουν συνθηκολογήσει, τα έχουν παρατήσει, έχουν συμβιβαστεί με την όλο και πιο ωμή κρατική βία (το να μην αφήνεις πλοίο που έχει σώσει ναυαγούς να δέσει σε λιμάνι είναι έγκλημα εδώ και πολλές δεκαετίες…) και… Πώς την παλεύουν; Κάτι βρίσκουν ή/και εφευρίσκουν για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους! Φαίνεται ότι η συνείδηση είναι κάτι που κοιμάται νωρίς και βαριά…

Δεν ρωτάμε “γιατί δεν μπαίνουν σε πλοία να κάνουν την δουλειά των μ.κ.ο.”. Δεν ρωτάμε “γιατί δεν περιθάλπτουν τους πρόσφυγες”. Όχι. Ρωτάμε γιατί δεν στοχοποιούν θεωρητικά, πρακτικά, κινηματικά και αδιάλλακτα, σταθερά και μόνιμα (και φυσικά: φτύνοντας οποιαδήποτε “πολιτική υπεραξία”!!!) όλους τους κρίκους της αντιεργατικής ιμπεριαλιστικής προς τα έξω και προς τα μέσα “αλυσίδας”, τους συγκεκριμένους μηχανισμούς δηλαδή που παράγουν και ασκούν είτε την βία κατά των μεταναστών / προσφύγων προλετάριων είτε την συναίνεση σ’ αυτή τη βία, είτε την εκτροπή της πραγματικότητας, την συκοφάντηση των προσφύγων και όσων τους διασώσουν και την “εγκληματοποίηση” τους.

Η κάθε “γερμανίδα” Rackete και η κάθε “σύρια” Mardini δεν κάνουν απλά «ανθρωπιστικό έργο». Μπαλώνουν (ελάχιστα, μιας και δεν είναι αυτό που τους αναλογεί, ούτε και θα έπρεπε) μια τεράστια τρύπα αντικαθεστωτικής κινηματικής δράσης. Ή, αν το δει κανείς αλλιώς, δείχνουν την απάνθρωπη έκταση και το εγκληματικό βάθος αυτής της τρύπας, για την οποία κανείς δεν φταίει, κανείς δεν ξέρει τίποτα, «δεν μπορεί», «δεν προλαβαίνει», «έχει ένα πάρτυ μωρέ», «έχω κουραστεί πια», «τώρα κάνω κάτι για μένα», κλπ κλπ.

Αν πούμε ότι αυτή η εγκληματική πολιτική συνενοχή μέσω «απουσίας» είναι δίδυμη της πολιτικής συνενοχής στο διαρκές έγκλημα κατά των Παλαιστίνιων και ότι προέρχονται και οι δύο ακριβώς απ’ την ίδια «κρυφή», ανομολόγητη ιδεολογική μήτρα εξυπηρετώντας ακριβώς το ίδιο ευρύτερο σχέδιο, θα είμαστε υπερβολικοί;

Σύντομη διάλεξη περί φασισμού

Τρίτη 9 Ιούλη. Ενώ οι τσατσορούφιανοι στον “δυτικό” κόσμο συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους (αποπληροφόρηση, πρόκληση σύγχυσης, προβοκάτσιες) υπερασπιζόμενοι ακούραστα το φασιστικό ισραηλινό κράτος και τους πρωτοκοσμικούς συμμάχους του, που και που, μέσα απ’ την εκφασισμένη ισραηλινή κοινωνία, ξεπετάγεται κάτι ή κάποιος για να θυμίσει την πραγματικότητα. Ο φασισμός, φυσικά, έχει και γι’ αυτές τις περιπτώσεις έτοιμη την απάντηση, και οι ναζί υπήρξαν οι πρώτοι διδάξαντες που έχουν βρει πολλούς άξιους διαδόχους: “πρόκειται για ψυχοπαθολογικά άτομα” λέει το φασιστικό manual για τους εβραίους και τις εβραίες που μιλούν και δρουν ενάντια στο ισραηλινό απαρτχάιντ.

Ο Assad Harel, που επαγγέλλεται τον “κωμικό” σε κάποιο ισραηλινό κανάλι, θα πρέπει να είναι τέτοια περίπτωση… Σε έναν τηλεοπτικό μονόλογό του πριν από 2 χρόνια (στις αρχές Μάρτη του 2017) λέει πράγματα απλά, που θα μπορούσαν να θεωρηθούν από κοινότοπα έως “ανθρωπιστικά”. Περιγράφει όμως σωστά το πιο σημαντικό όπλο μαζικής καταστροφής που εφηύραν οι πρωτοκοσμικές κοινωνίες και τα αφεντικά τους απ’ την δεκαετία του 1930 και μετά: την συνένοχη αδιαφορία των υπηκόων στα μαζικά κρατικά εγκλήματα.

Εκεί δεν βασίστηκε η εξόντωση στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης; Αυτή η συνένοχη αδιαφορία της πλειοψηφίας των γερμανών υπηκόων δεν ήταν το υπερόπλο ενός καθεστώτος που δεν θα μπορούσε να κρύψει εντελώς τα εγκλήματά του; Το ίδιο ακριβώς παραμένει στο “φιλικό και συμμαχικό” ρατσιστικό ισραήλ…

Και στο “δημοκρατικό” ελλαδιστάν…

… και το hangover της

Δευτέρα 8 Ιούλη. Ένα απ’ τα στοιχεία της φάρσας (μπορεί να μοιάζει περιθωριακό αλλά κατά την άποψη της ασταμάτητης μηχανής μόνο τέτοιο δεν είναι) βρίσκεται στο εξής: μετά από 7 χρόνια γενναίας και πανηγυρικής κοινοβουλευτικοποίησης διάφοροι εντάσσουν στο πολιτικό βιογραφικό τους την χθεσινή (κοινοβουλευτική) αποτυχία των βοθρολυμάτων! Παριστάνουν όλοι αυτοί οι γενναίοι “αντιφασίστες” ότι κρατούσαν τη μύτη τους για πάνω από 2.500 χιλιάδες μέρες και νύχτες, απ’ τον Μάρτη του 2012… Αλλά επιτέλους (λένε) “η δημοκρατία μπορεί να αναπνεύσει ελεύθερα” – χάρη στους “αγώνες” τους φυσικά!!!!

Αλήθεια; Έγιναν τέτοιες σκληρές μάχες; Μάτωσαν τόσα παλληκάρια στο “αντιφασιστικό” μέτωπο; Ωιμέ! Πέρασε τόσος καιρός και δεν μάθαμε (οι ανόητοι) τι έχουν κάνει αυτοί οι γενναίοι ενάντια στον ελληνικό κρατικό / παρακρατικό φασισμό του παρακάτω είδους:

Ένα σκουπιδάκι στο μάτι

Πέμπτη 6 Ιούνη. Πάνω φωτογραφία: Αξημέρωτα εκατοντάδες παλαιστίνιοι εργάτες στέκονται στην ουρά για να περάσουν τον “έλεγχο εξόδου” απ’ τη μεγαλύτερη φυλακή του κόσμου, τη λωρίδα της Γάζας. Θα πάνε να δουλέψουν, για ένα γαμημένο μεροκάματο, στο εργοστάσιο του δεσμοφύλακα…

(Ο οποίος είναι πολύ στενός σύμμαχος του ελληνικού κράτους. Αλλά, φευ, “έχω ένα σκουπιδάκι στο μάτι και δεν μπορώ να δω”…)

Μεσαίες φωτογραφίες: Πότε πότε, είτε πριν σχολάσουν είτε μετά, ο ισραηλινός στρατός βομβαρδίζει τα σπίτια τους – μερικές φορές μαζικά, μερικές φορές “παραδειγματικά”. Εδώ πριν ένα μήνα, στις 5 Μάη. (Έζησες ποτέ παρέα με το θάνατο;)

Ο λόγος του εκνευρισμού του δεσμοφύλακα είναι γνωστός. Δεν κάθονται ήσυχοι οι αιχμάλωτοι. Αντιστέκονται. Κάποτε και ένοπλα (παρότι απελπισμένα). Φταίει κι αυτή η απόφαση του οηε (Α/RES/37/43) της 3ης Δεκέμβρη του 1982, που τους αναγνώρισε το δικαίωμα της ένοπλης αντίστασης.

(Τι; Έχει παρθεί τέτοια απόφαση στον οηε – των – κρατών; Ναι. Όχι λόγω καλωσύνης – ας αφήσουν οι τσατσορούφιανοι τα παραμύθια… Λόγω των κινημάτων υποστήριξης της παλαιστινιακής αντίστασης, που το επέβαλαν…)

Κάτω φωτογραφία: Γενικά, πάντως, ο νόμος και η τάξη βασιλεύουν κανονικά.

(O οποίος νόμος και η οποία τάξη είναι στενοί σύμμαχοι του ελληνικού κράτους. Αλλά, φευ, κίνημα με το μέγεθος και την ένταση που θα έπρεπε ενάντια στην ελληνο-ισραηλινή συμμαχία δεν υπάρχει. Όχι ακόμα, αυτό είναι σίγουρο. Γιατί η σοφία των ημέρων – σε αντίθεση με τα παλιά, ένδοξα χρόνια – συμβουλεύει ότι προέχει η «πολιτική ιδιοκτησία» των δράσεων. Πως το λένε αυτό; Ιδιωτικοποίηση; Κάπως έτσι.

Μια εντελώς selfie εποχή… Και τα μάτια – ή τα μυαλά; – γεμάτα «σκουπιδάκια»…)

Βοθρολύματα

Δευτέρα 3 Ιούνη. Μπορείτε να φανταστείτε ντόπια βοθρολύματα να κάνουν παρέλαση σε μουσουλμανικές γειτονιές ή χωριά στη Θράκη; Ε, αυτό ακριβώς κάνουν τα ισραηλινά βοθρολύματα κάθε 2 Ιούνη: γιορτάζουν την κατάληψη της ανατολικής Ιερουσαλήμ / al Quds απ’ τον στρατό τους στον πόλεμο του 1967.

Αλλά οι φασίστες στο ισραήλ είναι Tο κράτος. Συνεπώς, όταν φέτος αποφάσισαν ότι η παρέλασή τους εκτός απ’ τις παλαιστινιακές γειτονιές της πόλης πρέπει να περάσει οπωσδήποτε και απ’ το τζαμί του al-Aqsa, η ισραηλινή στρατοαστυνομία ανέλαβε να τους προστατέψει – απ’ την οργή των παλαιστίνιων.

Τα υπόλοιπα είναι αυτά που ο καθένας καταλαβαίνει. Δεκάδες παλαιστίνιοι τραυματίες, ένας σοβαρά από δακρυγόνο στο κεφάλι. (Πέντε παλαιστίνιοι διαδηλωτές έχουν δολοφονηθεί τις δύο τελευταίες εβδομάδες).