Tag: πακιστάν

Παλαιστίνη

Δευτέρα 3 Δεκέμβρη (00.26) >> Στη λωρίδα της Γάζας οι θεοναζί έχουν καταλάβει πάνω απ’ το μισό της έκτασης ελπίζοντας, σχεδιάζοντας, ότι θα τους μείνει:

Θεωρητικά (αλλά μόνο θεωρητικά για δαύτους) αυτή είναι μόνο η πρώτη φάση της απόσυρσής τους με βάση την «συμφωνία του Sharm el-Sheikh». Στην επόμενη φάση θα πρέπει να αποσυρθούν εντελώς – αλλά εκτιμούν ότι δεν θα υπάρξει «επόμενη φάση»…

Ή κάνουν κάποιο λάθος; Η «δεύτερη φάση» περιλαμβάνει αφοπλισμό της αντίστασης στη Γάζα (ούτε λόγος…) αλλά και την εγκατάσταση μιας κάποιας «διεθνούς δύναμης επιτήρησης» (την οποία η αντίσταση έχει αποδεχθεί αλλά οι θεοναζί απορρίπτουν μετά βδελυγμίας…), την έναρξη της αποκομιδής των μπάζων και της ανοικοδόμησης (δεν χρειάζεται να πούμε κάτι…), και το ξεκίνημα της διαμόρφωσης κάποιας «τεχνοκρατικής» διοίκησης στη Γάζα (την οποία επίσης έχει αποδεχθεί η αντίσταση αν είναι αμιγώς παλαιστινιακής σύνθεσης αλλά σε καμία περίπτωση οι θεοναζί).

Με λίγα λόγια: η «δεύτερη φάση», χωρίς αφοπλισμό, ενοχλεί τόσο πολύ το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς ώστε θα κάνει τα πάντα για να μην υπάρξει.

Μπορεί να κάνει πολλά – αν βρισκόμασταν στο 2023 ή, έστω, στο 2024. Μπορεί και τώρα; Χμμμ… Εδώ υπάρχει μια κάποια «επιπλοκή», η οποία μπορεί να μην βγάζει μάτι, μπορεί να μην μνημονεύεται (γιατί, άλλωστε, θα έπρεπε;) στη δυτική δημαγωγία, αλλά είναι υπαρκτή. Ποια «επιπλοκή»; Για να πάρει κάτι δις που χρειάζεται μπας και διασώσει τους προϋπολογισμούς του το ψόφιο κουνάβι δεν μπορεί να την βγάλει με την δωροδοκία του θεοναζί, απαρτχάιντ λόμπι στις ηπα. Χρειάζεται τις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου με το πολύ μεγαλύτερο πουγκί. Πρέπει να τους κάνει κάποια χατήρια, έστω και φραστικά.

Αυτές με την σειρά τους, αντιλαμβανόμενες ότι δεν είναι πλέον under u.s.α. thumb (όπως, για την δική τους βόλεψη, θεωρούσαν πως είναι ως πριν λίγους μήνες) φροντίζουν για το τομάρι τους! Και επειδή, το καταλαβαίνουμε, η στερεοτυπική σκέψη δεν μπορεί να καταλάβει την δυναμική που είναι το χαρακτηριστικό «συστημικός/η/ο» μεταβατικών περιόδων όπως η τωρινή («μια φορά στα 100 χρόνια» όπως είπαν κάποτε Xi και Putin με μια φωνή…), να ξαναπούμε τηλεγραφικά τι (καταλαβαίνουμε ότι) σημαίνει «φροντίζουν για το τομάρι τους» όταν πρόκειται για τις πετροχούντες της αραβικής χερσονήσου.

Πρώτον: πρέπει να ανεβάσουν (και μάλιστα σημαντικά) την «γεωπολιτική αξία» τους. Το «υποψιάζονταν» πριν, το κατάλαβαν χωρίς παρεξηγήσεις μετά τον βομβαρδισμό της Doha από ηπα και θεοναζί. Τι σημαίνει υπό τις συγκεκριμένες ιστορικές, πολιτικές, οικονομικές και γεωπολιτικές συνθήκες «ανεβάζω την γεωπολιτική αξία μου» γι’ αυτές τις πετροχούντες; Σημαίνει ότι δεν είμαι (ως καθεστώς) – δεν είμαστε – βενζινάδικο με ταμείο γεμάτο πετροδόλαρα – τελεία! «Είμαστε και άλλα». Τα «άλλα» μπορεί να είναι διάφορα (ακόμα και φανταστικά) projects. Όμως, υπό τις τωρινές συνθήκες, το «είμαστε και άλλα» (εκτός από βενζινάδικα κλπ) σημαίνει οπωσδήποτε ότι με-κάποιο-τρόπο «υπερασπιζόμαστε την διεθνή νομιμότητα» (την πεθαμένη μεν στη δύση αλλά υπό ανακατασκευή στην ανατολή), δηλαδή: είμαστε πιο ενεργά υπέρ ενός (κάποιου) παλαιστινιακού κράτους.

Δεύτερον, σε σχέση με το πρώτο: για να ενταχθούν ομαλά στην υπό διαμόρφωση «νέα παγκόσμια τάξη», στο ευρασιατικό project και τις προεκτάσεις του, αυτές οι πετροχούντες για το δικό τους συμφέρον ΔΕΝ πρέπει να μείνουν απλά «βενζινάδικα με γεμάτα ταμεία» που απλά αλλάζουν «προστασία»! Πρέπει να είναι ΚΑΙ παράγοντες, συνεταίροι, «περιφερειακής ασφάλειας»! Αντί να είναι κάτω απ’ την προστασία της «μεγάλης υπερδύναμης» των ηπα, πρέπει να φροντίσουν για την περιφερειακή γεωπολιτική τους αξία και ικανότητα, την αποτελεσματική «επίλυση προβλημάτων», την αποτελεσματικά «διαχείριση εντάσεων», κλπ: ούτε το Πεκίνο ούτε η Μόσχα, παρά τις οικονομικές και στρατιωτικές δυνατότητές τους, δεν σκοπεύουν να γίνουν οι νταβάδες / παγκόσμιοι στρατόμπαστοι – έως τώρα και στο κοντινό μέλλον σίγουρα. Το λένε, το φωνάζουν, το υλοποιούν – και έχει νόημα υπό τις τωρινές συνθήκες και τους συσχετισμούς του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού.

Κι αυτό λοιπόν, το να γίνουν οι ως τώρα βολεμένες (με κάτι πρόστυχες «συμφωνίες του Αβραάμ» π.χ….) κάτω απ’ την δυτική μιλιταριστική και χρηματοπιστωτική ομπρέλλα αραβικές πετροχούντες ενεργοί παράγοντες της περιφερειακής (τους) ασφάλειας (ασφάλειας των επενδύσεων και της καπιταλιστικής συσσώρευσης, μην το ξεχνάτε) στη μέση Ανατολή / δυτική Ασία, κάτι που είναι εντελώς αντίθετο με την τακτική της «καμμένης γης» του άξονα Ουάσιγκτον – Λονδίνο – Αθήνα – Τελ Αβίβ, περνάει υποχρεωτικά απ’ την Παλαιστίνη, περνάει υποχρεωτικά απ’ την Γάζα και την δυτική Όχθη, περνάει υποχρεωτικά απ’ την εναντίωση στα σχέδια του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος και του «μεγάλου ισραήλ». (Το οποίο «μεγάλο ισραήλ» θέλει να κάνει κάτι ανάλογο, μια μεγάλη-κατοχική-διαχειριστική-ηγεμονία στη μέση Ανατολή, δια της βίας και για λογαριασμό της παρακμιακής δύσης. Για λογαριασμό κάθε τσουραμαδηΜερτς του «κάνει την βρώμικη δουλειά για μας»…)

Ξέρουμε: πολλοί, ίσως όλοι, αν διαβάσουν τα παραπάνω θα πουν: μα καλά, είστε εντελώς μαλάκες; Δεν βλέπετε… Πράγματι. Βλέπουν – και βλέπουμε. Όμως άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας!

Βλέπουμε (για παράδειγμα) ότι σήμερα (Δευτέρα) θα συναντηθούν στην Istanbul οι υπ.εξ. του κατάρ, της σαουδικής αραβίας, των εμιράτων, της ιορδανίας, του πακιστάν και της ινδονησίας – υπό την διεύθυνση του εξαιρετικού (αν και μισητού στα μέρη μας) Fidan. Για να «πιέσουν την Ουάσιγκτον για την συνέχιση και την ολοκλήρωση της συμφωνίας του Sharm el-Sheikh» – για την Γάζα. Οι δύο από δαύτους (εμιράτα, ιορδανία) ανήκουν στους «χεσμένους» της αλλαγής συσχετισμών παγκόσμια. Οι υπόλοιποι όχι και τόσο, ή και καθόλου (π.χ. τουρκία και ινδονησία). Από πρώτη ματιά είναι κρατικοί υπάλληλοι που επί δεκαετίες έχουν πετάξει στα σκουπίδια την Παλαιστίνη. Σωστό 110%. Όμως ΤΩΡΑ πρέπει να κάνουν κάτι διαφορετικό απ’ ότι έκαναν επί δεκαετίες – αν θέλουν να κοντρολάρουν τους πληθυσμούς τους (που δεν είναι ηλίθιοι!) και αν θέλουν να ενταχτούν στον «πολυπολικό κόσμο» σε μια καλύτερη θέση από αχθοφόροι! (Θέλουν!!!) Η παρουσία και συμμετοχή κρατών μάλλον μακριά απ’ την Παλαιστίνη, με όχι αραβικό αλλά μουσουλμανικό πληθυσμό (: πακιστάν, ινδονησία) κάτι σημαίνει… Ε;

Δεν είναι λοιπόν «η αγάπη τους για τον άνθρωπο» ή «η έγνοια τους για την ζωή των Παλαιστίνιων» που τους κινεί! Όχι! Είναι κάτι άλλο, που για τα δικά τους μέτρα και συμφέροντα (όχι τα δικά μας και τα δικά σας…) είναι πιο σοβαρό: το συμφέρον της εκκίνησης (ή και της επιτάχυνσης) της «απελευθέρωσής» τους απ’ την παρακμιακή, φονική, γενοκτονική δυτική ηγεμονία (ακόμα κι αν αυτά τα καθεστώτα έχουν κάνει ή πρόκειται να κάνουν στο μέλλον σφαγές «αντιφρονούντων»…)

Βλέπουμε επίσης ότι η Άγκυρα βρίσκεται ήδη μέσα στη Γάζα!!! Μέσα!! Όχι κοντά – μέσα! Όχι μ’ αρβύλες και πολυβόλα. Αλλά με στελέχη των υπηρεσιών της: αν και είχαν σταθερές επαφές με το πολιτικό τμήμα της Hamas, τώρα θα έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν και να συνεννοηθούν με το στρατιωτικό τμήμα όχι μόνο της Hamas αλλά όλων των αντιστασιακών οργανώσεων… να δουν τις ανάγκες και τους σχεδιασμούς τους από πρώτο χέρι, και να βοηθήσουν ή όχι άμεσα… Πράγμα που σημαίνει: α) το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς έχει καινούργιους μεγάλους (αν και ανομολόγητους) πονοκέφαλους, και β) όσοι έψαλαν το μνημόσυνο του «μπλοκ της Αστάνα» έκαναν μεγάλο λάθος…

Πώς μπήκε η mit στη Γάζα; Ελάτε τώρα… Σοβαρευτείτε!  

Κάτω διακρίνονται θεοναζί στρατιώτες. Πάνω, στη σπηλιά, κρύβονται … θηρία…

Βλέπουμε ακόμα κι αυτό: η ένοπλη αντίσταση στη δυτική Όχθη μπορεί να μην τυχαίνει δημοσιότητας αλλά «ανεβαίνει». Η «ταξιαρχία της Jenin» και η «ταξιαρχία της Nablus» (και η δύο κάτω απ’ την καθοδήγηση της ισλαμικής Jihad αλλά χωρίς απαιτήσεις ιδεολογικής πειθαρχίας, τα έχουμε πει στο παρελθόν επ’ αυτού…) παρά την ασφυκτική στρατιωτική πίεση του θεοναζί, απαρτχάιντ στρατού, «κτυπάνε». Εν μέρει, ελλείψει τούνελ, έχουν πιάσει τις σπηλιές της περιοχής∙ εν μέρει δρώντας μέσα και στην περίμετρο των οικιστικών εγκαταστάσεων.

Όχι, δεν θα καταλάβουν το Τελ Αβίβ! Αλλά η δυτική Όχθη… χμμμ… συνορεύει με την επικράτεια ενός άλλους κράτους, με δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιους πρόσφυγες. Είναι αυτή η επικράτεια στης οποίας την πρωτεύουσα λιγότερο από μια βδομάδα μετά την «εισβολή του al Aqsa», εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωναν με τα συνθήματα «είμαστε όλοι τρομοκράτες», «είμαστε όλοι Hamas». Αυτό το μέρος λέγεται ιορδανία και το παλάτι του προσπαθεί να σταθεί απαγορεύοντας όλους αυτούς τους «τρομοκράτες»…

Αλλά… (Καταλαβαίνετε: τόση υποστήριξη τόσο κοντά κάποια βοήθεια θα δίνει…)

Point zero

Δευτέρα 6 Οκτώβρη (00.39) >> Την περασμένη βδομάδα παρουσιάσαμε τα βασικά απ’ το «σχέδιο 21 σημείων» που το ψοφιοκουναβιστάν παρουσίασε στα αραβικά και μουσουλμανικά κράτη, ως «σχέδιο ειρήνης στη Γάζα». Σχολιάζαμε ότι αυτά τα 21 σημεία ταίριαζαν περισσότερο στους προσανατολισμούς διάφορων αραβικών πετροδικτατοριών παρά στα σχέδια του θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώτος∙ και ότι, άρα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, οι χασάπηδες θα το απέρριπταν.

Κάναμε ένα μικρό λάθος, λόγω άγνοιας: εκείνο το «σχέδιο 21 σημείων» δεν έφτασε ποτέ στους χασάπηδες! Όταν ο αρχηγός τους πήγε στην Ουάσιγκτον διαμορφώθηκε ένα άλλο σχέδιο, «20 σημείων» αυτό, τροποποιώντας το προηγούμενο κατά τα συμφέροντα των θεοναζί. Και, φυσικά, ο αρχιχασάπης «ανακοίνωσε ότι το δέχεται». Στα λόγια (περιμένοντας ότι η Παλαιστινιακή αντίσταση θα το απορρίψει…)

Όλα τα δυτικά κράτη / παρακράτη (συμπεριλαμβανόμενου του ελλαδιστάν) ανακοίνωσαν το ίδιο. Κτύπησαν παλαμάκια για το «σχέδιο»… Χωρίς καν να το ξέρουν – τους ήταν αρκετό που συμφωνούσε ο αρχιχασάπης και το ψοφιοκουναβιστάν… Έμοιαζε «σατανική κίνηση» – απ’ την μεριά τους κατά της Παλαιστινιακής αντίστασης: «σας κάνουμε μια πρόταση που δεν μπορείτε να αρνηθείτε…»

Έκαναν λάθος – ένα ακόμα δείγμα της γενικής διανοητικής παρακμής τους! Δεν υπολόγισαν (τρομάζουν να υπολογίσουν!!) τις αλλαγές που γίνονται ήδη υπόγεια στην ευρύτερη Μέση Ανατολή / δυτική και κεντρική Ασία∙ τις αλλαγές που γίνονται στο «μουσουλμανικό κόσμο» συμπεριλαμβανόμενων των αραβικών πετροδικτατοριών.

Απ’ την μεριά της η Παλαιστινιακή αντίσταση (με την υποστήριξη αυτών των πετροδικτατοριών…) έκανε το σωστό απέναντι στον ωμό εκβιασμό. Ελίχθηκε, προσφέροντας στο ψόφιο κουνάβι το μοναδικό που θέλει, το μοναδικό για το οποίο καίγεται: την ελπίδα ότι στις 10 Οκτώβρη (σε τέσσερεις ημέρες…) θα πάρει … το «νόμπελ ειρήνης»!!!

Η υποψηφιότητα του ψόφιου κουναβιού για το φετεινό «νόμπελ ειρήνης» και η υποστήριξή της – από Wikipedia μεριά. Στη λίστα των 338 (!!!) υποψηφίων υπάρχει όμως μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα: της Francesca Albanese! Θα καταδεχόταν άραγε το ψόφιο κουνάβι να μοιραστεί το βραβείο με την Albanese; Αν η νορβηγική «επιτροπή» έχει χιούμορ (μαύρο, κατάμαυρο!) θα πρέπει να δοκιμάσει τις ψοφιοκουναβικές αντοχές – στην ηλικία του!

Εν τω μεταξύ η ψοφιοκουναβική ψύχωση οφείλεται στο ότι το ίδιο νόμπελ δόθηκε και στον Obama (αλληλομισιούνται!), στην ίδια φάση της σταδιοδρομίας του, την πρώτη χρονιά της πρώτης θητείας του, το 2009. Ο Obama δεν είχε κάνει τίποτα «υπέρ ειρήνης» απ’ τις 20 Γενάρη του 2009 που πήρε το πόστο ως τις 10 Οκτώβρη – η επιλογή ήταν ολοφάνερο «γλύψιμο» του αμερικάνου προέδρου. Που, φυσικά, δεν τον εμπόδισε να κάνει τους πολέμους του: στο αφγανιστάν, στη λιβύη, στο ιράκ, στη σομαλία, στη συρία… Υποθέτουμε ότι αν το ψόφιο κουνάβι πάρει κι αυτό το φωτοστέφανο του ειρηνοποιού θα «απελευθερωθεί» επίσης…

Αααα: θα απελευθερωθούν και οι θεοναζί…

Το αμερικανικό υπ.οικ. θα βγάλει του χρόνου ένα συλλεκτικό νόμισμα του 1 δολαρίου (κανονικό coin, όχι stablecoin…) για τα 250 χρόνια της αμερικανικής ανεξαρτησίας. Σύμφωνα με ένα προσχέδιο η φάτσα που θα είναι και στις πλευρές του νομίζει ότι είναι αυτοκράτορας… Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η αμερικανική νομοθεσία απαγορεύει να εικονίζεται σε νομίσματα και χαρτονομίσματα ζωντανό άτομο. Οπότε υπάρχουν δύο λύσεις. Είτε πεθαίνει η σχετική νομοθεσία, είτε…  

Λίγες μόνο ώρες μετά το «ναι μεν αλλά…» της Παλαιστινιακής αντίστασης (όπως είναι γνωστό όταν μια φράση έχει «αλλά» τα πριν αυτή τη λέξη είναι αδιάφορα∙ τα σημαντικά είναι μετά!!!) το ψόφιο κουνάβι πανηγύρισε τιτιβίζοντας:

To «αόρατο» στήριγμα σ’ αυτήν την «διπλωματική απόρριψη» των περισσότερων απ’ τα «20 σημεία» απ’ την μεριά της αντίστασης βρίσκεται στο ότι αυτή πια δεν έχει την υποστήριξη μόνο της Τεχεράνης: μετά τον αμερικανοϊσραηλινό πόλεμο 1.0 κατά του ιράν τον περασμένο Ιούνη αλλά, κυρίως, μετά την αμερικανοϊσραηλινή «ατυχή επίθεση» στο κατάρ, οι αραβικές πετροχούντες έχουν αρχίσει να σκέφτονται σοβαρά «τι θα απογίνουν» σ’ έναν κόσμο όπου τα δυτικά αφεντικά (και ο χωροφύλακάς τους) δεν νοιάζονται πια να ξεχωρίσουν καν τον «φίλο» απ’ τον «εχθρό» και όπου όχι μόνο «υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια» αλλά, κυρίως, αυτές οι «πορτοκαλιές» (διάβαζε: Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Άγκυρα) προωθούν (τόσο στην ασία όσο και στην αφρική) τις περιφερειακές συγκροτήσεις «ασφάλειας», μεταξύ γειτόνων – στη θέση της μονομερούς, αποικιακής εξάρτησης απ’ τους «δυτικούς κανόνες» και την καταρρέουσα ηγεμονία τους!

Στην προκειμένη περίπτωση το «αόρατο» στήριγμα, με άμεσο τρόπο, ήταν η Άγκυρα, η Ντόχα και το Κάιρο. Αυτά τα τρία κράτη, μαζί με τους εκπροσώπους της Παλαιστινιακής αντίστασης, σχεδίασαν τον ελιγμό. Σκίζοντας ουσιαστικά τα «20 σημεία», και φέρνοντας την καούρα του ψόφιου κουναβιού για ένα «νόμπελ ειρήνης» σχεδόν εκεί που βρισκόταν η προηγούμενη «συμφωνία εκεχειρίας», στις αρχές της χρονιάς∙ εκείνη όπου αφού ολοκληρώθηκε η 1η φάση της οι θεοναζί την παραβίασαν οριζοντίως και καθέτως, επιστρέφοντας στις μαζικές δολοφονίες και καταστροφές.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Πακιστάν

Το λιμάνι Gwadar είναι μια σημαντική κινεζική επένδυση, καθώς σ’ αυτό καταλήγει ένας σημαντικός κλάδος των «δρόμων του μεταξιού»: αξιοποιώντας το Gwadar οι κινεζικές εξαγωγές θα αποφεύγουν τα «στενά της Malacca» συντομεύοντας κατά πολύ την έξοδο στον ινδικό.

 (Υπάρχουν εκτιμήσεις ότι εκεί θα υπάρξει και κινεζική αεροναυτική βάση). Η Τεχεράνη ενδιαφέρεται επίσης για την «προκοπή» αυτής της κινεζικής παρουσίας στην περιοχή….

Δευτέρα 12 Φλεβάρη>> Το πακιστάν δεν είναι ένα κράτος που μόνο εξάγει εργασία που υποτιμούν οι ευρωπαϊκοί καπιταλισμοί. Είναι επίσης ένα κράτος / κεφάλαιο σ’ έναν βασικό αρμό του 4ου παγκόσμιου πολέμου: με σημαντικό μέρος του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών του «δεμένο» πάνω στην Ουάσιγκτον, αλλά ταυτόχρονα με σημαντικές (σε μέγεθος και σε είδος) οικονομικές σχέσεις με το Πεκίνο.

Ο πρώτην πρωταθλητής του κρίκετ Imran Ahmed Khan διετέλεσε πρωθ. απ’ τα μέσα του 2018 ως τον Απρίλη του 2022. Έστρεψε την «εξωτερική πολιτική» του καθεστώτος σαφώς προς την μεριά του ευρασιατικού project, προς την Μόσχα, το Πεκίνο και την Άγκυρα∙ αποφόρτισε τις σχέσεις με το Νέο Δελχί∙ άρχισε να «χειραφετείται» απ’ τον επικίνδυνο οικονομικό «εναγκαλισμό» (μέσω δανείων) με τις αραβικές πετροχούντες: όλα αυτά τον έκαναν επικίνδυνο για την Ουάσιγκτον και το πακιστανικό βαθύ κράτος. Που ανέλαβε δράση:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αποστασία α λα Ισλαμαμπάντ

Δευτέρα 18 Απρίλη>> Παλιά τους τέχνη κόσκινο: οι ηπα οργανώνουν, συνδιοργανώνουν (ή το προσπαθούν…) πραξικοπήματα προκειμένου να συγκρατήσουν την όποια παγκόσμια επιρροή τους. Ο πρόσφατος στόχος ήταν το πακιστανικό καθεστώς.

Ο μέχρι πρόσφατα πρωθυπουργός Imran Khan συνέπεσε να βρίσκεται στη Μόσχα στις 24 Φλεβάρη (ραντεβού κανονισμένο καιρό πριν)∙ ήταν η ημέρα που ξεκίνησε η ρωσική εισβολή στην ουκρανία. Αν και αυτό επιδεικνύεται σαν «σοβαρό ολίσθημα απέναντι στη σύμμαχο Ουάσιγκτον», οι αμαρτίες του Khan και των υποστηρικτών του είναι πολύ σοβαρότερες: όχι μόνο δεν έδωσε στον us army βάσεις μετά την ήττα και την αποχώρηση απ’ το αφγανιστάν∙ όχι μόνο οι διαβόητες μυστικές υπηρεσίες του πακιστάν κατηγορούνται (από τις αμερικανικές) ότι βοήθησαν τους ταλιμπάν να νικήσουν γρήγορα∙ όχι μόνο έχει συμμαχήσει σε διάφορα ζητήματα με τον άλλο «απείθαρχο» (τον Erdogan)∙ όχι μόνο έχει σταθερή σχέση με το Πεκίνο και τους «δρόμους του μεταξιού» φτάνοντας ως το σημείο να δώσει «στρατιωτικές διευκολύνσεις» στο στρατηγικής σημασίας λιμάνι της Gwadar∙ όχι μόνο αγοράζει κινεζικά όπλα∙ αλλά ανοικτά υποστηρίζει το ευρασιατικό project. Και, φυσικά, δεν επέβαλε καμία «κύρωση» στην Μόσχα. Απείχε ακόμα και απ’ την “καταδικαστική” ψηφοφορία στη συνέλευση του οηε. (Οι οπαδοί του; Καίνε αμερικανικές σημαίες…)

Υπάρχουν και ακόμα χειρότερα: ο Khan είχε απορρίψει την «βοήθεια» του δντ, που για να δώσει δάνειο στην ζορισμένη Ισλαμαμπάντ απαιτούσε μεταξύ άλλων να κοπούν οι (κρατικές) επιδοτήσεις στα καύσιμα και στο ρεύμα, πράγμα που θα σήμαινε επιδείνωση της καθημερινότητας των πληβείων.

Απ’ την άλλη μεριά είναι γνωστό ότι τόσο οι αμερικανικές υπηρεσίες (cia και λοιπά) όσο και τα επιτελεία του us army έχουν ισχυρές αρθρώσεις στον σκληρό πυρήνα του πακιστανικού καθεστώτος∙ απ’ την εποχή του πολέμου κατά των σοβιετικών στο αφγανιστάν. Την δεκαετία του ’80 δηλαδή. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει ότι η Ισλαμαμπάντ ήταν ποτέ «υπόδουλη» της Ουάσιγκτον. Όμως σε συνθήκες όξυνσης της ενδοκαπιταλιστικής αναμέτρησης με την Ουάσιγκτον να ψάχνει για συμμάχους (το Νέο Δελχί, για παράδειγμα, δείχνει να αποστασιοποιείται…), το αν η κυβέρνηση του Khan θα έμενε απερίσπαστη ήταν ένα σοβαρό ερώτημα.

Απαντήθηκε σε μια πρώτη φάση: ένας αριθμός βουλευτών απ’ την κυβερνητική πλειοψηφία (: συνασπισμός κομμάτων) αποσκίρτησε πριν μερικές μέρες, και αμέσως η αντιπολίτευση κατέθεσε πρόταση μομφής κατά του Khan. Είχαν προηγηθεί αμερικανικές απειλές – έτσι ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία για το ποιος, τι, γιατί. Ο Khan καθαιρέθηκε, αντικαταστάθηκε στην πρωθυπουργία απ’ τον Shehhaz Sharif, επικεφαλής του αντιπολιτευόμενου PML(N). Ο οποίος δήλωσε διατεθειμένος να συνεργαστεί τόσο με τις ηπα όσο και με το δντ. Και σαν πρώτη κίνηση καλής θέλησης ακρίβυνε το ρεύμα, ενώ θα ακολουθήσουν και τα καύσιμα.

Μ’ αυτά τα δεδομένα ο Khan και το κόμμα του (Tehreek-e-Insaf) δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχτούν το πραξικόπημα της «αποστασίας». Λογικό: οι διακυβεύσεις είναι κρίσιμες. Αμέσως μετά την έξωσή του ξεκίνησε «ανένδοτο αγώνα» απαιτώντας άμεσα εκλογές. Το μπαράζ συγκεντρώσεων που ξεκίνησε είναι εντυπωσιακό, αλλά δεν μπορούμε να το εκτιμήσουμε με τα γνωστά μέτρα: ο πακιστανικός πληθυσμός είναι 220 εκατομμύρια.

Επιπλέον: στα 70 χρόνια της ύπαρξής του το πακιστανικό κράτος σπάνια είχε πολιτικές κυβερνήσεις… «Συνήθως» κυβερνούσε ο στρατός…

Video στη συνέχεια: η πρώτη μεγάλη συγκέντρωση (είπαν η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ) στην (κυρίως Pastun) Peshawar, στις 14 Απρίλη. To τραγούδι (κάτι σαν προεκλογικός ύμνος) λέει μεταξύ άλλων: … η αμερική τρέμει τον Imran… Δεν ξέρουμε αν και πόσο “τρέμει”. Ξέρουμε όμως ότι η αποσταθεροποίηση είναι απ’ τις αγαπημένες τακτικές του άξονα…

Ινδοκούς

Δευτέρα 25 Οκτώβρη>> Φεύγοντας απ’ το αφγανιστάν ο αμερικανο/νατοϊκός στρατός κατοχής έμεινε – για να χρησιμοποιήσει την εναλλακτική τακτική του. Το «πόλεμο 4ης γενιάς» ή, στην κοινή γλώσσα, την τρομοκρατία. Βόμβες στο ψαχνό. Η Ουάσιγκτον έχει μεταφέρει στην αφγανική επικράτεια περίπου 2.000 μέλη και στελέχη του isis απ’ την συρία, που ενώ δεν κατέχουν αξιόλογο έδαφος, είναι ικανοί για την βασική δουλειά. Την διαρκή αποσταθεροποίηση του καθεστώτος των ταλιμπάν. Συνεπώς; Βόμβες σε τζαμιά και σε αγορές…

Αυτά τα ξέρουν πολύ καλύτερα όχι μόνο οι ταλιμπάν αλλά και οι φανεροί πια σύμμαχοί τους. Πριν πέντε ημέρες (στις 20 Οκτώβρη) έγινε στη Μόσχα η πρώτη διευρυμένη συνάντηση υψηλού επιπέδου εκείνου που αποκαλούμε «μπλοκ του ινδοκούς» + το Ν. Δελχί. Τυπικά και κανονικά το ραντεβού ήταν μεταξύ Μόσχας, Πεκίνου, Ισλαμαμπάντ και Ουάσιγκτον. Η Μόσχα μεγάλωσε τον κατάλογο των καλεσμένων, συμπεριλαμβάνοντας το ιράν, το καζακστάν, το τατζικιστάν, το τουρκμενιστάν, το κιργιζιστάν, το ουζμπεκιστάν – και την ινδία. Για λόγους γεωπολιτικής ευγένειας αυτήν την τελευταία, αφού είναι γνωστό ότι το ινδικό καθεστώς θεωρεί τις εξελίξεις στο αφγανιστάν αντίθετες με τα συμφέροντά του… Διαβλέποντας η Ουάσιγκτον την βεβαιότητα ότι με την παρουσία της στο ραντεβού απλά θα νομιμοποιούσε την περιθωριοποίησή της, δεν πήγε – βρήκε κάποια πρόφαση. Ακόμα καλύτερα: η «τύχη» της κεντρικής ασίας βρίσκεται πια στα χέρια (και στις μπίζνες) του ευρασιατικού project σχεδόν αποκλειστικά.

Λέμε «σχεδόν». Προς το παρόν το μπλοκ του Ινδοκούς δεν αναγνωρίζει μεν επίσημα το καθεστώς των ταλιμπάν, το αναγνωρίζει όμως ανεπίσημα. Όχι μόνο για να το στηρίξει απέναντι σε οποιαδήποτε αμερικανική τακτική αποσταθεροποίησης. Αλλά και για να κρατήσει ανοικτές σε διεθνείς οργανισμούς (κυρίως στον οηε) το ζήτημα των αμερικανικών / νατοϊκών ευθυνών για την 20χρονη κατοχή και για το «πάγωμα» σημαντικών ποσών που βρίσκονται σε διεθνείς τράπεζες∙ ποσά που θα έπρεπε να έχουν αποδοθεί στην Καμπούλ. Αυτή η μισο-αναγνώριση σημαίνει ότι τα κράτη του μπλοκ θα μεταφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια και χρήμα (όχι και τόσο ανοικτά το δεύτερο) στην κυβέρνηση των ταλιμπάν∙ αλλά επίσης ότι η Μόσχα (και όχι μόνο…) θα βοηθήσει «αθόρυβα» τους ταλιμπάν στην εκκαθάριση των ενόπλων του isis.

Η κινεζική προσέγγιση είναι σαφής. Πρόσφατο άρθρο στους καθεστωτικούς global times εξηγούσε: Το αφγανιστάν έχει εξαιρετικές προοπτικές ανάπτυξης και αξίζει για επενδύσεις… η χώρα είναι πλούσια σε ορυκτό πλούτο… αν το αφγανιστάν μπορεί να στηριχτεί στις εξορύξεις για να ξεπεράσει τα οικονομικά του προβλήματα, θα συμβάλει σημαντικά στην περιφερειακή σταθερότητα και αυτό εξυπηρετεί τα κινεζικά συμφέροντα. Το κατά πόσο θα επενδύσουν κινεζικές επιχειρήσεις εξαρτιέται σε πολύ μεγάλο βαθμό απ’ το κατά πόσον οι ταλιμπάν μπορούν να εγγυηθούν αποτελεσματικά την ασφάλεια της εγχώριας παραγωγής και των κατασκευών, την κοινωνική ειρήνη, την ασφάλεια, και την καταπολέμηση της τρομοκρατίας έτσι ώστε να κερδηθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών…

Οι καθεστωτικοί global times λένε την μισή αλήθεια: κινεζικές επιχειρήσεις έχουν κάνει ήδη συμφωνίες εκμετάλλευσης διαφόρων κοιτασμάτων, με το προηγούμενο καθεστώς…. Αλλά, προφανώς, το ζήτημα της ασφάλειας έναντι των βομβών-στο-ψαχνό είναι σημαντικό, ειδικά αφού τέτοιες επιθέσεις εναντίον κινέζων μηχανικών και εργατών έχουν ξεκινήσει στο πακιστάν μετά την «αποχώρηση» των στρατών κατοχής στο αφγανιστάν.

Το βασικό, κατά συνέπεια, είναι να «κοπούν τα αμερικανικά χέρια» στο αφγανιστάν όσο περισσότερο γίνεται. Κι αυτό είναι το πιο άμεσο συμπέρασμα (διατυπωμένο έμμεσα) της συνάντησης στη Μόσχα. Που έχει γρήγορη συνέχεια. Στις 21 Οκτώβρη ο πακιστανός υπ.εξ. Shad Mahmood Qureshi μαζί με στελέχη διαφόρων υπουργείων βρέθηκε στην Καμπούλ. Και μεθαύριο (27 Οκτώβρη) οι υπ.εξ των άμεσων γειτόνων του αφγανιστάν (ιράν, πακιστάν, τουρκμενιστάν, ουζμπενιστάν, τατζικιστάν, κίνα) συν την ρωσία, θα συναντηθούν στην Τεχεράνη.

Εννοείται ότι αυτή τη φορά η Ουάσιγκτον δεν είναι καλεσμένη…

(φωτογραφία: Πανοραμική άποψη της συνάντησης στη Μόσχα).

Ινδοκούς

Δευτέρα 20 Σεπτέμβρη>> Μακριά απ’ τις παρακμιακές αναμνήσεις, τα μίση και τα πάθη μεταξύ δυτικών ιμπεριαλισμών, στο Dushanbe, πρωτεύουσα του τατζικιστάν, τα κράτη του «συμφώνου της Σαγκάης» είχαν τις δικές τους καλές κι όχι και τόσο καλές στιγμές στα μέσα της προηγούμενης εβδομάδας. Επιπλέον, οι «παλιοί» δέχτηκαν τον καινούργιο: η Τεχεράνη είναι απ’ τις 17 Σεπτέμβρη επίσημο μέλος…

Ένα βασικό θέμα της συνάντησης ήταν η κατάσταση στο αφγανιστάν – και η στήριξη της «νέας κατάστασης» εκεί. Το κοινό ανακοινωθέν είχε ωστόσο μόνο λίγο παραπάνω από 150 λέξεις γι’ αυτό. Η αιτία αναμενόμενη: στο σύμφωνο της Σαγκάης (SCO) συμμετέχει και το Νέο Δελχί. Που όντας βαθύτατα ενοχλημένο για τη νίκη των ταλιμπάν, προτιμάει να ακολουθήσει την Ουάσιγκτον στην «μεταχείριση της νέας κατάστασης», εκτός (ακόμα) απ’ το να επιτρέψει βάσεις / πάρκινγκ του αμερικανικού στρατού στο ινδικό έδαφος… Η στάση του Modi στη διάρκεια της συνόδου ήταν έντονα απορριπτική των προσεγγίσεων των υπόλοιπων μελών, με επικλήσεις στη «διεθνή κοινότητα» – το ψευδώνυμο της δύσης δηλαδή…

No problem… Οι υπ.εξ. του Πεκίνου, της Μόσχας, της Τεχεράνης και της Ισλαμαμπάντ συναντήθηκαν χωριστά, πάντα στο Dushanbe, να τα πουν με την ησυχία τους για το αφγανιστάν. Μπορούμε από εδώ και στο εξής να μιλάμε για το «μπλοκ του ινδοκούς», περιλαμβάνοντας επιπλέον την Άγκυρα, την Ντόχα, την Τασκένδη (ουζμπεκιστάν) και την Αστάνα (Νουρ Σουλτάν, καζακστάν).

Δεν πρόκειται, έτσι απλά, για την τύχη του αφγανιστάν. Πρόκειται για την προσπάθεια ανάκτησης του πλήρους ελέγχου της κεντρικής ασίας σε βάρος των δυτικών. Ίσως για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση και με τέτοια χαρακτηριστικά. Με άμεσες προεκτάσεις στην ανατολική Μεσόγειο, στην μαύρη θάλασσα, στον ινδικό ωκεανό, στην ερυθρά θάλασσα, και φυσικά στην αφρική…

Αν και δεν μπορούμε να μιλάμε ακόμα για μια συμπαγή στρατιωτική συμμαχία σ’ όλη αυτή την ασιατική έκταση (η οποία θα συμπεριλάβει σύντομα και τον λίβανο, και το ιράκ και την συρία, εκτός απ’ το αμερικανο/ypg κρατούμενο τμήμα της) ίσως δεν είναι καν αυτό το ζητούμενο για την Μόσχα και το Πεκίνο. Οι στρατοί τους είναι υπεραρκετοί για να αντιμετωπίσουν οποιονδήποτε συνδυασμό «συμμαχίας των προθύμων» υπό την αμερικάνικη σημαία. Το σημαντικότερο είναι η δημιουργία μιας λειτουργικής ευρασιατικής ζώνης πρώτων υλών, εργασίας, μεταφοράς, επικοινωνιών, νέων τεχνολογιών, εμπορευμάτων.

Αυτό αφήνει τους ιστορικούς δυτικούς ιμπεριαλισμούς με λίγες αλλά δυστυχώς υπαρκτές επιλογές. Εκτός απ’ την πάντα ανοικτή «επίθεση κατά μέτωπο» (που θα μπορούσε να θεωρηθεί “επίθεση αυτοκτονίας”, αλλά ποτέ δεν πρέπει να αποκλείεται, το αντίθετο…) υπάρχει και η δυνατότητα των μόνιμων προβοκατσιών, μικρότερης ή μεγαλύτερης κλίμακας, έτσι ώστε να υπάρχει πάντα αποσταθεροποίηση και εμπόδια.

Οι γείτονες της Καμπούλ (Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ) μιλούν σταθερά για το καθήκον των ταλιμπάν στον έλεγχο του εδάφους τους και στο να εμποδίσουν τους εγκάθετους του isis που έχει μεταφέρει εκεί ο αμερικανικός στρατός να δράσουν. Αλλά η αντιμετώπιση αυτού του κινδύνου είναι πιο σύνθετη και χρονοβόρα. Οι ταλιμπάν είναι βέβαιο ότι θα καταστείλουν τους γνωστούς πυρήνες του isis στο έδαφός τους, αλλά σημαντικότερο ακόμα είναι οι πληροφορίες που θα συγκεντρώνουν. Επιπλέον το Πεκίνο, που δεν μπορεί να περιμένει θαύματα όταν βάλει μπροστά τις «επενδύσεις» του στο αφγανιστάν (όπου θαύμα θα ήταν η εξαφάνιση των σαμποτάζ και των παρόμοιων επιθέσεων) φαίνεται πως επεξεργάζεται ένα σχέδιο «προχωράμε παρακάπτοντας όσο είναι δυνατόν τις νάρκες». ( Ήδη οι μισθοφόροι των δυτικών υπηρεσιών και των μεσανατολικών συμμάχων τους έχουν αναλάβει δράση εναντίον κινέζων μηχανικών και εργατών – στο πακιστάν.)

Ο u.s army και οι σύμμαχοί του έφυγαν μεν απ’ το αφγανιστάν, είναι σίγουρο όμως ότι έχουν αφήσει πίσω τους πυρήνες πρακτόρων, μισθοφόρων, εν ενεργεία ή «εν υπνώσει». Το κοντινό μέλλον θα δείξει αν το μπλοκ του ινδοκούς θα τους εξουδετερώσει ή όχι.

Αλλά προχωράει.

Ινδοκούς: the chessboard 1

Πέμπτη 19 Αυγούστου>> Οι πρωτοκοσμικοί (οι ντόπιοι πρώτοι και καλύτεροι) νοσταλγοί της παγκόσμιας ηγεμονίας της δύσης ξερνάνε. Η ανωτερότητα του λευκού χριστιανού είναι τόσο χωνεμένη στις ιδεολογίες τους ώστε τώρα που η δυτική παρακμή είναι πολύπλευρη και ολοφάνερη το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να ξερνάνε χολή. Κατά την ρατσιστική / ιμπεριαλιστική γνώμη τους το αφγανιστάν ΔΕΝ ήταν υπό στρατιωτική κατοχή εδώ και μια 20ετία· το νατο (συμπεριλαμβανομένου και του ελλαδιστάν) ΔΕΝ ήταν κατοχική δύναμη αλλά «το φως ενάντια στο σκοτάδι»· οι αφγανοί μια μόνο επιλογή είχαν, να γλύφουν τις αρβύλες των πρωτοκοσμικών (και να θάβουν σιωπηλά τις χιλιάδες των δολοφονημένων απ’ τα drones ανδρών, γυναικών και παιδιών…)· και, φυσικά, οι ταλιμπάν ΔΕΝ ήταν / είναι η ένοπλη αντικατοχική αντίσταση που κατάφερε, χωρίς σπουδαία μέσα (αλλά με καλούς συμμάχους) να νικήσει

Τα πιο πάνω χθεσινά στιγμιότυπα (φωτογραφίες) απ’ το «συριζαϊκό» γραφείο τύπου του ελληνικού υπ.εξ. και της ελληνικής «εθνικής γραμμής» είναι χαρακτηριστικά. Κάμποσοι «γεωπολιτικοί αναλυτές», προφέσορες ή πράκτορες, παρήλασαν και παρελαύνουν απ’ τους δημαγωγικούς μηχανισμούς, για να προβλέψουν (με ολοφάνερη λαχτάρα) ότι «στο αφγανιστάν θα πέσει μαχαίρι» (απ’ τους ταλιμπάν). Θέλουν αίμα των Άλλων, μ’ αυτό ζουν!! Και, φυσικά, η «απειλή»: τα «κύματα των αφγανών προσφύγων» που, αυτοί ξέρουν, «θα εργαλειοποιήσει ο Ερντογάν»…. (Πάνω απ’ όλα οι «επιστήμονες» και οι «ειδικοί», ντάξει;;;;)

Ποιός ενδιαφέρεται για τέτοιες φοβερές απόψεις και προβλέψεις; Οι συνηθισμένοι πελάτες, οι ενσωματωμένοι στην εθνική ιδεολογία… Κατά τα υπόλοιπα η παγκόσμια καπιταλιστική ιστορία τους έχει γραμμένους όλους αυτούς. Κινούνται ολοταχώς στο περιθώριο, και το μόνο που έχουν (και θα χρησιμοποιήσουν…) είναι αυτό που είχαν πάντα και τους περισσεύει: η βία.

Αν υπάρχουν αναγνώστριες / αναγνώστες που ενδιαφέρονται για τον καπιταλιστικό πλανήτη όπως είναι πραγματικά, ας δώσουν βάση στη συνέχεια.

Ένα ερώτημα κομβικό από πολλές απόψεις που γυροφέρνει διεθνώς (προκαλώντας, στην συντριπτική πλειονότητα, τραυλίσματα που παριστάνουν τις απαντήσεις) είναι το γιατί η Ουάσιγκτον αποφάσισε να αποσύρει (όσο…) τον στρατό της απ’ το αφγανιστάν; Δεν πήγε εκεί για να εγκατασταθεί στο «μαλακό υπογάστριο» της κίνας και της ρωσίας (ναι, γι’ αυτό πήγε!!) Πώς είναι δυνατόν να αποχωρεί τώρα που αυτοί οι rivals εμφανίζονται όλο και πιο ενισχυμένοι και φιλόδοξοι;

Ο χάρτης, δηλαδή η γεωγραφία, έχει τα βασικά της απάντησης. Όταν το γκουβέρνο του Bush του Β αποφάσισε να κηρύξει «τον μακρύ πόλεμο στην τρομοκρατία» ξεκινώντας με την εισβολή στο αφγανιστάν, στα τέλη του 2001, χρειαζόταν οπωσδήποτε βάσεις στην ευρύτερη περιοχή – βάσεις που του «προσφέρθηκαν» για κάμποσο καιρό απ’ τα –σταν βόρεια του αφγανιστάν, καθώς ο Putin και οι «πατριώτες της kgb» είχαν μόλις εγκατασταθεί στη Μόσχα. Χρειαζόταν όμως και κάτι ακόμα, σημαντικότερο: την συμμετοχή / συνεργασία του πακιστανικού καθεστώτος. Πρώτον, επειδή οι μυστικές υπηρεσίες της Ισλαμαμπάντ είχαν οργανική σχέση με τους ταλιμπάν που είχαν ανακηρυχτεί «τρομοκράτες». Και δεύτερον, επειδή το πακιστανικό έδαφος και ο αέρας ήταν (και παραμένει) κρίσιμος παράγοντας για την τροφοδοσία του κατοχικού στρατού στο αφγανιστάν.

Απόδειξη όχι μόνο της σημασίας του πακιστάν αλλά και της «έκτακτης ανάγκης» που είχε η Ουάσιγκτον απ’ την συμμετοχή και υποστηρίξη της Ισλαμαμπάντ, ήταν εκείνο που είχε απειλήσει τηλεφωνικά ο τότε αμερικάνος υφυπουργός εξωτερικών Richard Armitage τον τότε πρόεδρο του πακιστάν στρατηγό Mysharraf, λίγο πριν την εισβολή, στα τέλη του 2001: Αν δεν συνεργαστείτε να είστε έτοιμοι να σας βομβαρδίσουμε… Θα σας γυρίσουμε στη λίθινη εποχή!! (Μια ακόμα απόδειξη είναι ότι το ελλαδιστάν, γνήσιος σύμμαχος της Ουάσιγκτον, κήρυξε απ’ το 2002 και μετά τους ως τότε φιλήσυχους μετανάστες εργάτες απ’ το πακιστάν σε υποψήφιους τρομοκράτες. Αργότερα τους ανέθεσε στα βοθρολύματα…)

Οποία κομψότης αλαζόνα αμερικάνου πολεμόκαβλου κοκάκια! “Στη λίθινη εποχή”!!! Η εξουσία στο Ισλαμαμπάντ δεν θα θυσίαζε τους ταλιμπάν αν είχε περιθώριο επιλογής. Αλλά σ’ εκείνη τη δεδομένη στιγμή δεν είχε. Και δέχτηκε τον εκβιασμό· για την ακρίβεια τον μισο-δέχτηκε. Ποτέ δεν έπαψε να έχει σχέσεις με τους ταλιμπάν αυτά τα 20 χρόνια, και ποτέ δεν είδε με «καλό μάτι» τους διάφορους προέδρους / ανδρείκελα που εγκαθιστούσαν οι κατοχικοί στην Καμπούλ ή την προοπτική μόνιμων αμερικανικών βάσεων εκεί…

Συνεπώς η σχέση Ισλαμαμπάντ – Ουάσιγκτον δεν ήταν ποτέ ειδυλλιακή αυτά τα 20 χρόνια της νατοϊκής κατοχής του αφγανιστάν. Πότε πότε “ισλαμιστές αντάρτες” έκαναν επιθέσεις στα βυτιοφόρα και τα φορτηγά που μετέφεραν, μέσω πακιστανικού εδάφους, καύσιμα και άλλα είδη τον κατοχικό στρατό· προκαλώντας μικρότερες ή μεγαλύτερες “κρίσεις επιμελητείας”.

Εν τω μεταξύ η Ισλαμαμπάντ βελτίωνε διαρκώς τις σχέσεις της με το Πεκίνο. Όχι μόνο για οικονομικούς λόγους, αλλά και για γεωπολιτικούς: έχοντας μόνιμο «εθνικό εχθρό» το Ν. Δελχί (και το αντίστροφο…) μια κάποια συμμαχία με το Πεκίνο (που δεν έχει τις καλύτερες σχέσεις με το ινδικό καθεστώς, και το αντίστροφο…) ήταν αυτονόητη.

Ινδοκούς: the chessboard 3

Πέμπτη 19 Αυγούστου>> Η σημασία που έχει η Ισλαμαμπάντ για το μέλλον του (υπό τον έλεγχο των ταλιμπάν) αφγανιστάν αποδεικνύεται ξανά τώρα – μόνο οι άφθονοι ηλίθιοι του πρωτοκοσμικού ρατσισμού, της δημαγωγίας και του εντόπιου εθνικισμού, προφέσορες ή μη, δεν χαμπαριάζουν. Αλλά δεν πειράζει: ας συνεχίσουν έτσι!

Την περασμένη Κυριακή, πρώτη ημέρα της απελευθέρωσης της Καμπούλ, μια γκάμα αντιταλιμπάν αφγανών πολέμαρχων, απ’ αυτούς που είχαν συγκροτήσει την «βόρεια συμμαχία» το 2001 και είχαν βοηθήσει τον αμερικανικό/νατοϊκό στρατό στην εισβολή, πήραν τον δρόμο για την Ισλαμαμπάντ. Εκλεκτοί «κύριοι»: τρεις κορυφαίοι πολέμαρχοι απ’ την κοιλάδα του Panjshir (την μόνη περιοχή που δεν έχουν ανακαταλάβει οι ταλιμπάν), βετεράνοι Hazara, εκπρόσωποι της Jamiat-e Islami, o μεγαλύτερος γυιός και διάδοχος του πολέμαρχου της Mazar-i-Sharif Atta Noor, και διάφοροι μεσαίοι «φεουδάρχες» απ’ το αφγανικό κοινοβούλιο. Θέμα συζήτησης με το πακιστανικό καθεστώς; Η διευθέτηση (και ο εξορθολογισμός…) των απαιτήσεών τους για μια ειρηνική συνέχεια στην πολιτική και κοινωνική ζωή του αφγανιστάν…. Δεν θα σας φανεί παράξενο: μόλις τελείωσε η συζήτηση (ή αυτός ο γύρος της) η Ισλαμαμπάντ ενημέρωσε το Πεκίνο και την Μόσχα…

Τα φιλόδοξα «εγώ» όλων αυτών των τύπων είναι γνωστά για την καταστροφικότητά τους, δεν υπάρχει αμφιβολία. Μόνο που τώρα είναι περικυκλωμένοι: Μόσχα, Πεκίνο, Τεχεράνη, Ισλαμαμπάντ, και (όχι τόσο μακριά) Άγκυρα. Δεν είναι στρατιωτικό το ζήτημα παρά μόνο σε τελευταία ανάλυση, αν επιμείνουν. Αυτό που τους κυκλώνει τώρα είναι ένα σετ «εγγυητριών δυνάμεων» πρώτης γραμμής για την ένταξη και του αφγανιστάν στο ευρασιατικό project. “Καπιταλιστική ανάπτυξη” λέγεται αυτό και δεν ξέρουμε κανέναν μαφιόζο, οπουδήποτε στον πλανήτη, να την αρνήθηκε ποτέ!!

Τα λεφτά είναι πολλά, αλλά δεν πρέπει να έχουν παράλογες απαιτήσεις. Όμως γι’ αυτά θα πούμε περισσότερα στο κοντινό μέλλον.

Η Ουάσιγκτον, σαν αρχιστράτηγος του δυτικού ιμπεριαλισμού (που δεν είναι, πάντως, ενιαίος) ηττήθηκε; Ναι, αλλά όχι με την έννοια ότι άφησε ένα «τετραγωνάκι», κι αυτό είναι όλο.

Και πάλι όμως θα πρέπει να κάνουμε προσεχώς μια ευρύτερη ανασκόπηση της θέσης που έχει αυτή η ήττα…

(φωτογραφία πάνω: Σκληρή εικόνα, εντελώς ακατάλληλη για πολιτικά ανήλικους. Ταλιμπάν με προβιές, επικεφαλής του σκληρού πυρήνα της οργάνωσης (Haqqani) συζητούν με τον πρώην πρόεδρο (μαριονέτα με άκρες εντός της επικράτειας) του αφγανιστάν Hamid Karzai (διακρίνεται στο βάθος αριστερά, χωρίς προβιά) περί σχηματισμού μιας κυβέρνησης ενότητας… Το κάνουν, φυσικά, για να εξαπατήσουν τους πρωτοκοσμικούς «αντιιμπεριαλιστές»…

Χτες αυτά…)

Ινδοκούς

Δευτέρα 19 Ιούλη>> Αν για τη νομιμοποίηση της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας στη δύση ο καθολικός αποκλεισμός στη Wuhan (και μόνον αυτός…) χρησιμοποιήθηκε σαν το «ιδανικό πρότυπο», αρχίζει να γίνεται κωμωδία η προσπάθεια των ηπα να αντιγράψουν και σ’ άλλα πεδία την τακτική του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου.

Είναι γνωστό ότι απ’ την αγγλική Κορνουάλη και την «σύνοδο των g7» τον περασμένο Ιούνη ο νυσταλέος Jo ανήγγειλε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα «επενδύσεων και ανάπτυξης» για να αντιμετωπίσει το ήδη σε εξέλιξη κινεζικό σχέδιο των «δρόμων του μεταξιού». Μ’ άλλα λόγια η παρακμιακή Ουάσιγκτον, που πλησιάζει έναν γκρεμό σε ότι αφορά το νόμισμά της, αποφάσισε ότι το βούτυρο και όχι οι βόμβες είναι η σημαία της πλανητικής ηγεμονίας της.

Σε μια μικρότερη κλίμακα αλλά με το ίδιο ακριβώς πνεύμα, την περασμένη Παρασκευή στην Τασκένδη υπογράφτηκε «τετραμερής διπλωματική συμφωνία για την περιφερειακή συνδεσιμότητα» μεταξύ εκπροσώπων του δημάρχου Καμπούλ (αφγανιστάν), του πακιστάν, του ουζμπεκιστάν και, φυσικά, των ηπα. Στην ανακοίνωση (δωρεάν είναι) οι εκπρόσωποι των 4 κρατών αναγνωρίζουν «την ιστορική ευκαιρία να ανοίξουν δρόμους για το διεθνές εμπόριο, και θα συνεργαστούν για να αναπτύξουν το εμπόριο, θα δημιουργήσουν δρόμους μεταφορών και θα ενισχύσουν τις σχέσεις μεταξύ επιχειρήσεων». Είχε προηγηθεί η σύνοδος του sco (σύμφωνο της Σαγκάης) και της ομάδας εργασίας sco-αφγανιστάν στην Dushanbe του τατζικιστάν – πράγμα που σημαίνει ότι μια βαριά σκιά έπεφτε πάνω στους εκπροσώπους των ηπα…

Λαχανιασμένο αμερικανικό βούτυρο και για το Ινδοκούς λοιπόν, σαν κάλυψη της ήττας, των αμερικάνων εργολάβων που θα παραμείνουν εκεί, και για να μην λένε οι κακεντρεχείς ότι η Ουάσιγκτον έχασε την κεντρική ασία…. Όμως απ’ την μεριά του Πεκίνου οι σχεδιασμοί και οι προετοιμασίες (για επενδύσεις στο αφγανικό έδαφος) είναι προχωρημένα, και δεν χρειάζονται διπλωματικές γλύκες. Απ’ την άλλη μεριά η Ισλαμαμπάντ και η Μόσχα υπέγραψαν προχτές μια συμφωνία μαμμούθ για την κατασκευή ενός αγωγού φυσικού αερίου 1.100 χιλιομέτρων που θα συνδέει το Καράτσι με τη Λαχώρη, και θα τροφοδοτείται με υγροποιημένο αέριο στο Καράτσι προερχόμενο απ’ το κατάρ.

Οι σχέσεις αυτές είναι τόσο ώριμες, ώστε ακόμα και το Παρίσι φαίνεται να ανησυχεί· σαν προαγωγός της ελευθερίας πάντα. Κάποια γαλλικά μήντια κατηγορούν το Πεκίνο για διπλά στάνταρ (ουιγούροι, ταλιμπάν) – γκρίνια… Ο εκπρόσωπος των ταλιμπάν Suhail Shaheen δήλωσε τις προάλλες ότι η κίνα είναι φιλική χώρα – και δεν υπάρχει λόγος για περισσότερα.

Αν χρειάστηκαν 20 χρόνια για να παραδεχτεί η Ουάσιγκτον (και οι σύμμαχοί της) ότι ηττήθηκε στρατιωτικά στο αφγανιστάν δεν θα χρειαστούν άλλα 20 για να αναγνωρίσει ότι αυτή η ήττα ήταν οριστική και δεν χωράει υποκατάστατα. Φυσικά όλοι οι γύρω, συμπεριλαμβανομένης της Μόσχας και του Πεκίνου, δηλώνουν ευχαριστημένοι που η Ουάσιγκτον υπόσχεται «ανάπτυξη» και όχι drones.

Όχι επειδή το πιστεύουν. Αλλά επειδή είναι …. καλωσυνάτοι ιμπεριαλισμοί!! (Και επειδή ξέρουν ότι η Ουάσιγκτον θα προσπαθήσει να φτιάξει δικούς τους μισθοφόρους «τζιχαντιστές» στο αφγανιστάν…)

(φωτογραφία: Ο κατοχικός στρατός του αφγανιστάν δεν πήρε μαζί του τα σκουπίδια του. Εδώ μια γωνιά της θρυλικής βάσης Bagram…)

Είναι δύσκολο να είσαι πρώην 1

Δευτέρα 26 Απρίλη>> Φεύγει ο αμερικανικός στρατός απ’ το αφγανιστάν; Αφού το είπε (πριν σχεδόν 2 βδομάδες, στις 14 του μήνα) το ίνδαλμα του ελληνικού ιμπεριαλισμού, ο νυσταλέος, έτσι θα είναι: φεύγει, σε αργή κίνηση…

Αλλά όχι. Μια μέρα μετά την ανακοίνωση του νυσταλέου οι καθεστωτικοί new york times έβαλαν τα πράγματα στη θέση τους: οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες, το πεντάγωνο, και ορισμένοι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον (να υποθέσουμε ότι το όνομά τους αρχίζει από Λ- και τελειώνει σε -ονδίνο;) ψάχνουν να βρουν τρόπους που η «αποχώρηση» να είναι «περίπου». Τόσο «περίπου» ώστε να συνεχίσει να καλύπτεται η αναγκαιότητα της στρατιωτικής κατοχής του αφγανιστάν εδώ και σχεδόν 20 χρόνια, η οποία (αναγκαιότητα) τώρα λέγεται με το όνομά της: ρωσία, ιράν και κίνα.

Τι σημαίνουν πρακτικά αυτές οι πιρουέτες; Και τι σημαίνουν γεωπολιτικά; Κατ’ αρχήν στην κατοχή του αφγανιστάν «συνεργάζονται» εκτός απ’ τους επίσημους στρατούς και άλλοι: λεγεωνάριοι /  μισθοφόροι, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών καθώς και καμμιά χιλιάδα «ειδικές δυνάμεις» του αμερικανικού στρατού που ποτέ δεν αναφέρονται – για «λόγους ασφαλείας». Υπάρχουν επίσης οι τζιχαντιστές του isis που μ’ έναν «αεροπλανικό» κυριολεκτικά τρόπο (με έξοδα του u.s. army…) βρίσκουν τρόπο να πηγαίνουν απ’ την συρία στο αφγανιστάν σε λίγες ώρες. Μια ιδέα είναι λοιπόν ότι ενώ, κούτσα κούτσα, οι «επίσημοι» αμερικανοί κατοχικοί πεζοναύτες (3.500) και οι υπόλοιποι του νατο θα φύγουν, θα βρεθεί ένας τρόπος (κάποια συμφωνία με τη νομαρχία της Καμπούλ υπό τον Ghani που τρέμει στην ιδέα ότι θα μείνει χωρίς τους «αντιτρομοκράτες» συμμάχους) για να μείνουν οι υπόλοιποι. (Οι ταλιμπάν έχουν στείλει τις προειδοποιήσεις τους πάντως…)

Μια άλλη ιδέα, συμπληρωματική, είναι ότι κι εκείνοι οι κατοχικοί που κούτσα κούτσα θα φύγουν απ’ το αφγανικό έδαφος δεν θα πάνε μακριά. Θα παρκάρουν στα πέριξ, έτοιμοι για όλα. Αυτό, βέβαια, είναι δύσκολο. Ποια κράτη στην κεντρική ασία είναι διατεθειμένα να «φιλοξενήσουν» αμερικανικές βάσεις σ’ αυτούς τους χαλεπούς καιρούς;

Ίσως η μοναδική υποψηφιότητα, απελπισμένη σίγουρα, είναι το Νέο Δελχί. Στις 19 Απρίλη ο αμερικάνος υπ.εξ. Παρωπίδας τα είπε τηλεφωνικά με τον αντίστοιχο ινδό Subrahmanyam Jaishankar για να «συμφωνήσουν ότι η σχέση τους και η συνεργασία τους είναι σημαντική για το θέμα του αφγανιστάν» – όπως δήλωσε ο πρώτος. Η Ουάσιγκτον ψάχνει συμμάχους και ελπίζει να κεφαλαιοποιήσει το γεγονός ότι στο πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου πολέμου που λέγεται «υψίπεδα του αφγανιστάν» έχουν νικήσει ως τώρα δύο εχθροί του ινδικού καθεστώτος: το πακιστανικό και το κινεζικό.

Ωστόσο δεν είναι καθόλου απλό πράγμα για τον Modi να δεχτεί αμερικανική βάση (ή βάσεις) στο ινδικό έδαφος όταν μάλιστα είναι ξεκάθαρο τι σκοπό έχουν. Όλοι οι ενδιαφερόμενοι κοιτούν (και) σ’ αυτή την περιοχή του κόσμου, και όλοι βλέπουν. Το ρωσικό υπ.εξ. δήλωσε πριν λίγες ημέρες ότι «υπάρχουν επίμονες αναφορές ότι οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τρομοκρατικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανόμενου του isis, στο αφγανιστάν, και ότι σχεδιάζουν να διατηρήσουν εκεί τις μυστικές τους υπηρεσίες ενόσω θα πάρουν τον στρατό τους… Υπ’ αυτές τις συνθήκες υπάρχει μεγάλη ανησυχία στη ρωσία όπως και σε άλλα κράτη της περιοχής. Και περιμένουμε εξηγήσεις απ’ την αμερικανική πλευρά». Τα «άλλα κράτη» είναι συγκεκριμένα: ο Shangai Cooperation Organization, η ασιατική «αντιτρομοκρατική» συμμαχία, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και το Πεκίνο: τον περασμένο Γενάρη ο SCO είχε ανακοινώσει ότι «ένας αυξανόμενος αριθμός ενόπλων του isis μεταφέρονται απ’ την συρία στο αφγανιστάν»… Σα να ήταν λίγα αυτά, ο πακιστανός υπ.εξ. Shad Mehmood Qureshi πετάχτηκε την περασμένη Τετάρτη ως την Τεχεράνη για να συντονίσουν (τα δύο κράτη) την στάση τους σε σχέση με το αφγανιστάν. Το Πεκίνο και η Μόσχα έχουν δώσει τις ευλογίες τους (και) σ’ αυτήν την συνεργασία…

Η προσπάθεια του νυσταλέου να απεμπλακεί από έναν πόλεμο χαμένο με τέτοιο τρόπο ώστε να κρατήσει και την πίτα ολόκληρη και τον (ιμπεριαλιστικό) σκύλο χορτάτο προκαλεί τους αντιπάλους του. Και δεν φαίνεται ως τώρα να έχει βρει η Ουάσιγκτον το «κλειδί»: ελπίζει, απλά, στη βοήθεια των συμμάχων της. Αλλά κι αυτοί κάνουν τους δικούς τους υπολογισμούς – και έχουν λόγους σοβαρούς…