Ζήτω οι μεγάλοι, μακριοί και παχείς σωλήνες!

Πέμπτη 2 Γενάρη. Είναι ένας υποθαλάσσιος αγωγός πανάκριβος και εξαιρετικά δύσκολος στην κατασκευή του (υπάρχουν πολύ πιο φτηνές και κερδοφόρες λύσεις στη θέση του)… Για τον οποίο δεν υπάρχει καμμία πραγματική μελέτη κόστους / οφέλους· μια γενικόλογη προ-προ-μελέτη μόνο… Για κοιτάσματα φυσικού αερίου που δεν έχουν βρεθεί ακόμα… Σε μια διαδρομή ανάμεσα σε μη οριοθετημένες (και αντίπαλες μεταξύ τους) “ζώνες αποκλειστικής εκμετάλλευσης” / αοζ… Μ’ άλλα λόγια είναι: το κατάλληλο “μεγάλο έργο” για να του δωθεί η έμφαση της grand paparas!

Κι αυτό θα γίνει με κάθε τιμή σήμερα: Τρεις «ηγέτες» παρακμιακών «δημοκρατιών» της μέσης ανατολής θα υπογράψουν την αποφασιστικότητά τους να φτιάξουν, ακόμα και με τα χεράκια τους, τον east med. Για να την πουν στην Άγκυρα – νομίζουν.

Σε άλλες εποχές, ας πούμε πριν μισό αιώνα, οι ανάλογες (τότε) πολιτικές βιτρίνες αυτών των κρατών δεν θα διανοούνταν καν ότι θα πέσουν τόσο χαμηλά, ότι θα ξεφτυλιστούν βάζοντας τις υπογραφές τους σε ένα τέτοιο ευχολόγιο σαν τον east med. Και θα στριφογυρνάνε στους τάφους τους με την κατάντια των τωρινών τους επιγόνων. Ωστόσο έτσι έχουν τα πράγματα: διάφοροι χουντικοί βουτηγμένοι στο αίμα (σαν τον Sisi), μαζί με κάτι τύπους που θα έπρεπε να βρίσκονται βαθιά σε φυλακές σαν υπερλαμόγια (Αναστασιάδης, Netanyahu), συν έναν ρημαδοΚούλη (όλο και περισσότερο «ρημαδό-»!) το παίζουν ακόμα «φύλακες της ανατολικής Μεσογείου», ακόμα και μέσω ενός φαντασιακού σωλήνα, που τον ευλογεί κι ένας απερχόμενος plus one σαν τον Πομπηία, εκ μέρους της παρακμιακής πρώην υπερδύναμης…

Μοιάζουν σαν τους μαφιόζους του Jarmusch στο Ghost Dog: παρηκμασμένοι, βλαμμένοι, κακομοιριασμένοι, σκιές άλλων πιο «χρυσών» εποχών…

(φωτογραφία: Απ’ τις προσπάθειες των φαιορόζ, τον περασμένο Γενάρη, για τον east med, στο Κάιρο. Το ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει καλέσει για το αυριακό hype των υπογραφών και τους κυρίους κυρίους Σταθάκη και Σκουρλέτη έχει μια βαθιά εθνική εξήγηση, όπως λέει ο τωρινός ρημαδο-υπουργός ενέργειας και λαμπρών σχεδίων Χατζηδάκης: «… Συνέβαλαν κι εκείνοι απ’ την πλευρά τους για να γίνει αυτό το σχέδιο πράξη. Με σοβαρότητα και εθνική ενότητα μπορούμε να χτίσουμε μια ισχυρή Ελλάδα»…

Παναΐα μου!!! Τόση εθνική ενότητα είχαμε να δούμε απ’ τις υπογραφές για τις καινούργιες αμερικανικές βάσεις!!

Έτσι που έχουμε αφήσει τις ντόπιες πολιτικές βιτρίνες απερίσπαστες στο έργο τους, τελικά θα χυθεί αίμα – είναι σίγουρο! Κι αυτό δεν είναι ούτε αστείο ούτε Κασσανδρισμός…)

Ζήτω οι μεγάλοι σύμμαχοι!

Πέμπτη 2 Γενάρη. Τι “κωλοπηλάλα” έπιασε πρώτα τον Netanyahu και μετά τον Αναστασιάδη και τον ρημαδοΚούλη και, άρον άρον, τρέχουν να βάλουν τις τζίφρες τους σε κάτι που ξέρουν ότι δεν γίνει ποτέ πραγματικότητα; Η «κωλοπηλάλα» τους έχει όνομα. Λέγεται Eastern Mediterranean Security and Energy Partnership Act 2019, ψηφίστηκε τον περασμένο Οκτώβρη, και αφορά, ουσιαστικά την αμερικανική “αντιμετώπιση” της ρωσο-τουρκικής συνεργασίας / συμμαχίας στην ανατολική Μεσόγειο! Μέσω (προσέξτε παρακαλούμε) μιας “νέας συνεργασίας ασφαλείας με την Λευκωσία, το Τελ Αβίβ και την Αθήνα”, που περιλαμβάνει την “οικονομική υποστήριξη στρατιωτικών εξοπλισμών της ελλάδας” (αυτή, υποθέτουμε, θα υπογράψει τρέχοντας ο ρημαδοΚούλης σε 5 μέρες στην Ουάσιγκτον…)· ακόμα και την πώληση όπλων στη νότια κύπρο… Παράλληλα η Ουάσιγκτον σκοπεύει να δημιουργήσει ένα “ενεργειακό κέντρο ηπα-ανατολικής Μεσογείου” για να “συντονίζει” την “ενεργειακή” συνεργασία / συμμαχία ανάμεσα στα τέσερα κράτη (ηπα, ισραήλ, νότια κύπρο και ελλαδιστάν) και να “αναπτύξει μια στρατηγική” κατά των κακόβουλων ενεργειών της ρωσίας και άλλων κρατών στην περιοχή.

Δεν βρωμάει απλά αυτή η ιστορία πόλεμο-σε-εξέλιξη. Ζέχνει!! Ο east med είναι μεν ένας αγωγός – των – ονείρων· αλλά φαίνεται ότι ελλείψει ενός καλύτερου άλλοθι για να ανασχεθεί η παρουσία (και η επιρροή) του ευρασιατικού project στη Μεσόγειο, καλός είναι και δαύτος. Για να τον ανεμίζει πότε ο ένας και πότε ο άλλος, σαν προπέτασμα καπνού στις προσπάθειες ακόμα πιο οξυμένης στρατιωτικοποίησης της ανατολικής Μεσογείου.

Μόνο που «άξονας» (με όλα του τα μέλη) έχει χάσει την πρωτοβουλία των κινήσεων προ πολλού· και έχει μπερδευτεί κυριολεκτικά στο λιβυκό πεδίο μάχης· με ό,τι αυτό σημαίνει. Εξού και η σπασμωδικότητα διάφορων καραγκιοζοκινήσεων «μεγάλου βεληνεκούς» σαν τις σημερινές τζίφρες. Μάλιστα τα επιμέρους «μπερδέματα», που είναι διαφορετικού χαρακτήρα ανά κράτος, επηρεάζουν το καθένα τα υπόλοιπα.

Οι βρυκόλακες της ανατολικής Μεσογείου

Τρίτη 24 Δεκέμβρη. Όσο καιρό η Αθήνα (είτε μόνη της είτε παρέα με την Λευκωσία και το Τελ Αβίβ) «πιπίλαγε» τον θρυλικό east med, εκτός απ’ τα υπόλοιπα και σοβαρά (το τεράστιο κόστος κατασκευής του, τα σοβαρά τεχνικά προβλήματα, την αβεβαιότητα για το αν θα περισσεύει αρκετό γκάζι για να διοχετευτεί μέσω αυτού, την υποχρεωτικά υψηλή τιμή του γκαζιού στο τέλος της διαδρομής) σκόνταφτε ξανά και ξανά στο ίδιο εμπόδιο: την Ρώμη.

Ο ιταλικός καπιταλισμός δεν έχει κανένα λόγο να παίζει παιχνίδια με φαντάσματα και φανταστικούς σωλήνες, μόνο και μόνο για να προκληθεί η Άγκυρα και η αοζ της! Δεν έχει καν κανένα λόγο να ποντάρει σε προμήθειες φυσικού αερίου με σωλήνα από τόσο μακριά όσο τα ισραηλινά ή τα νοτιοκυπριακά κοιτάσματα (αν και όποτε) όταν έχει αγωγό φυσικού αερίου απ’ την αλγερία. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και μέσα στην δική του κρίση / αναδιάρθρωση, το ιταλικό κράτος / κεφάλαιο δεν θα γινόταν τσόντα ούτε της Αθήνας, ούτε της Λευκωσίας ούτε το Τελ Αβίβ! Όμως αν ο ιταλικός καπιταλισμός δεν ενδιαφέρεται για το «είδος» east med, τότε ο αγωγός ούτε σαν φαντασίωση δεν μπορεί να σταθεί.

Και να τώρα η παρέλαση της δημαγωγίας. Το ρημαδογκουβέρνο «ξέθαψε» τον eastmed (μια ιστορία που είναι τελειωμένη πια, ειδικά αφότου έγινε πεντακάθαρα σαφές ότι το τουρκικό καθεστώς έχει αοζ στην ανατολική Μεσόγειο που συνορεύει με την αιγυπτιακή – και το εννοεί…) Θα υπογράψει λέει ο ρημαδοΚούλης στις 2 Γενάρη την «συμφωνία κατασκευής του» – μια άχρηστη πρακτικά ενέργεια, αφού δεν υπάρχει καν και καν η βασική μελέτη (μόνο κάποιες προ-μελέτες έχουν γίνει). Θα την υπογράψει με τα φιλαράκια του ελληνικού «αντιτουρκισμού» απ’ τη Λευκωσία και το Τελ Αβίβ, παρότι κι αυτοί ξέρουν το παραμύθι.

Να τι έγραφε απελπισμένος ένας ελληνοκύπριος πατριώτης στον δεξιό καθεστωτικό (νοτιοκυπριακό) «φιλελεύθερο» πριν 2 μέρες (22 Δεκέμβρη). Επί τη ευκαιρία μαθαίνουμε ότι η ιδέα της “υπογραφής” ήρθε απ’ το Τελ Αβίβ:

Να και μια ευχάριστη είδηση. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Βενιαμίν Νετανιάχου, είπε στον Πρόεδρο Αναστασιάδη ότι θέλει να προχωρήσουν με την κατασκευή του αγωγού EastMed, να υπογράψουν συμβόλαια και να μην περιμένουν όσους το σκέφτονται ακόμα, όπως η Ιταλία. Ευχάριστη είδηση μέσα στη δυστυχία που δημιουργεί η τουρκική πρόθεση να σαμποτάρει αυτό τον αγωγό διότι βλάπτει τους δικούς της.

Αλλά, να διερωτηθούμε λίγο κι εμείς. Όταν μιλάμε για εκείνους που το σκέφτονται ακόμα, μήπως περιλαμβάνονται και «δικοί μας» πολιτικοί ηγέτες; Μήπως, «ευχάριστη είδηση» είναι μόνο για όσους από εμάς ελπίζουν ακόμα ότι υπάρχει διάθεση να αντιδράσουμε στην τουρκική πειρατεία με όποιο τρόπο μπορούμε ελπίζοντας να αποτρέψουμε την πλήρη και τελεσίδικη ένταξη της πατρίδας μας στην τουρκική επικράτεια; Διότι, για να λέμε την αλήθεια, όσο συζητείται ο EastMed, άλλο τόσο ακούμε επιχειρήματα από πολιτικούς μας ηγέτες εναντίον του. Ως να βάλθηκαν να τον σαμποτάρουν οι ίδιοι πριν από τον Ερντογάν.

Έστω κι αν δεν υλοποιηθεί στο τέλος, ήδη με τις διακηρύξεις δημιουργεί θετικές συνθήκες για την απελπισμένη πλευρά μας… Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό τι συμβαίνει στην Κύπρο; Ακούμε καθημερινά δικούς μας πολιτικούς με βαρύνουσα άποψη, να μιλούν για το ανεδαφικό του πράγματος. Για τα δύσκολα πετρώματα που υπάρχουν στον δρόμο του EastMed, για τα μεγάλα βάθη των θαλασσών από την Ανατολική Μεσόγειο στην Ελλάδα, για το τεράστιο οικονομικό κόστος. Για να καταλήξουν ότι αυτός ο αγωγός δεν πρόκειται να υλοποιηθεί. Και άρα; Άρα το μόνο που μας απομένει είναι να συνδέσουμε την Κύπρο με την Τουρκία. Δεν έχουμε άλλη επιλογή. Και μέσα σε αυτό το πνεύμα ακολουθούν πολλά άλλα. Δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στο Ισραήλ, διότι κάποια στιγμή μπορεί να τα βρει με την Τουρκία και να μας αφήσει σύξυλους. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην Αμερική, γιατί κι αυτή κάποια στιγμή θα τα βρει με την Τουρκία. Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στην Αίγυπτο διότι ο Σίσι είναι δικτάτορας.

Πού μας οδηγούν; Στην άνευ όρων προτεκτοριοποίηση της Κύπρου, του Αιγαίου, του Καστελόριζου, της Ρόδου, μετά της Θράκης και μετά της Θεσσαλονίκης. Ακούγεται παρατραβηγμένο; Ακούγεται αδιανόητο;

Ενώ έτσι (και χειρότερα…) έχουν τα πράγματα και οι αγωνίες των εθνικοφρόνων, ορισμένοι ντόπιοι δημαγωγοί, από υπερβάλλοντα ζήλο ή απλά ανομολόγητη απελπισία, βάζουν και την Ρώμη στο φάντασμα του east med! Μόνο που το ιταλικό καθεστώς ΔΕΝ έχει δηλώσει ότι θα στείλει κάποια πολιτική βιτρίνα στην Αθήνα στις 2 Γενάρη για να … υπογράψει την «κατασκευή» (σίγουρα κάτι τέτοιο δεν ισχύει ως αυτή τη στιγμή).

Θα μπορούσε να έχει λόγους η Ρώμη να «τζαρτζαριστεί» με την Άγκυρα ενώ υποστηρίζουν εδώ και καιρό και οι δύο τον Sarraj, και άρα να βάλει μια τυπική τζίφρα σε ένα φανταστικό σχέδιο (τον east med) που η μόνη του χρησιμότητα είναι ότι προκαλεί το τουρκικό καθεστώς;

Ο μόνος τέτοιος λόγος θα ήταν η προσπάθεια να περιοριστεί η τουρκική επιρροή στην Tripoli, ώστε να μην εμποδίζει την ιταλική. Ωστόσο η ασταμάτητη μηχανή έχει σοβαρές αμφιβολίες αν, έστω γι’ αυτό, η Ρώμη θα επέλεγε τον δρόμο της προβοκάτσιας και όχι απευθείας συνεννόηση με τον Erdogan.

(φωτογραφία: Χθεσινό πρωτοσέλιδο των καθεστωτικών και φιλοκυβερνητικών «νέων»…)

Η (ανατολική) Μεσόγειος είναι τρέλα 2!

Πέμπτη 19 Δεκέμβρη. Τι επιδιώκει λοιπόν η Άγκυρα κάνοντας τέτοιες «ανήθικες προτάσεις» με γκαζοσωληνοτρέλες στο ρατσιστικό, απαρχτάιντ Τελ Αβίβ, το οποίο όμως έχει συμφέρον απ’ αυτές τις τουρκικές «ιδέες»;

Το πρώτο και ολοφάνερο είναι ότι καταθέτοντας τον χάρτη με την αοζ της στην ανατολική Μεσόγειο (άσχετα με το αν η Ρόδος και η Κάρπαθος έχουν αοζ 6 μίλια ή 16…) «έκοψε» οριστικά την παρανοϊκή ιδέα ενός αγωγού (του east med) που θα πήγαινε πάτο-πάτο απ’ την μυθική νοτιοκυπριακή αοζ κατευθείαν στην ακόμα μυθικότερη ελληνική, που (κατά τα όνειρα της κάθε θείας Λίτσας) «ακούμπαγε» κυπριακή αοζ…. Κάνοντας την (ανεπίσημη) πρόταση για αλλαγή πορείας των αγωγών στο Τελ Αβίβ, από ανατολή-δύση σε νότος-βορράς, η Άγκυρα θέλει να επιβεβαιωθεί και απ’ το ισραηλινό κράτος η σοβαρότητα των τουρκικών χαρτών. Κι αυτό είναι εύκολα και εύλογα αναμενόμενο: όσο και να χτυπιέται το ελλαδιστάν, ένα πράγμα δεν μπορεί να κάνει, κι ούτε καν δηλώνει ότι το επιδιώκει στα σοβαρά: να αλλάξει την θέση των αοζ-συνόρων μεταξύ τουρκίας και αιγύπτου. Το ενιαίο αοζ δόγμα Έβρος – Λευκωσία έχει πεθάνει λοιπόν, και μόνο το πτώμα του ακουμπάει στο πάτο της ανατολικής Μεσογέιου· το Τελ Αβίβ δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να το αναγνωρίσει.

Το δεύτερο, και λιγότερο φανερό άμεσα αλλά δεδομένο, είναι ότι η Ουάσιγκτον θα «ευλογούσε» ένα τέτοιο deal μεταξύ Άγκυρας και Τελ Αβίβ!! Γιατί μπορεί μεν ο Πομπηίας, σαν plus one, να μουρμούριζε διάφορα για τον east med, αλλά δεν είναι τόσο ηλίθιος. Κι αν είναι, υπάρχουν οι ceo των αμερικανικών ενεργειακών επιχειρήσεων να του εξηγήσουν πόσο πολύ συμφέρει το εμπόριο του ισραηλινού φυσικού αερίου μέσω τουρκικής επικράτειας.

Φυσικά οι αμερικανικές «ευλογίες» δεν συνεπάγονται και πραγματοποίηση! Πολύ περισσότερο που εκκρεμεί το σχέδιο μεταφοράς στην ευρώπη (πάλι μέσω τουρκικής επικράτειας – και πριν ιρακινής και συριακής…) του ιρανικού και του καταριανού φυσικού αερίου (τεράστιες ποσότητες), με την «ευλογία» της gazprom! Ωστόσο, κλείνοντας το μάτι το τουρκικό καθεστώς στην προοπτική συνεργασίας με το Τελ Αβίβ, αφενός βραχυκυκλώνει ακόμα περισσότερο τις φαντασιώσεις του ελληνικού ιμπεριαλισμού· αφετέρου «δείχνει» ότι θα πρέπει να «ασκηθούν πιέσεις» στη Λευκωσία, να εγκαταλείψει τους παραδοσιακούς μεγαλοϊδεατισμούς της, και να συμβιβαστεί με την βόρεια κύπρο….

Καλού κακού η gazprom έχει επίσης τις δικές της (καθόλου ανεπεξέργαστες…) ιδέες για την πώληση των ισραηλινών περισσευμάτων σε γκάζι…

‘Ενα μέρος του κόσμου που είναι κινούμενη άμμος

Πέμπτη 19 Δεκέμβρη. Κανείς δεν θα έπρεπε να βγάλει βιαστικά συμπεράσματα. Εκτός από αυτό το ένα: ο «αρμός» της σύγκρουσης μεταξύ αντίπαλων ιμπεριαλισμών Α κλάσης (και η μέση Ανατολή / ανατολική Μεσόγειος / βαλκάνια είναι τέτοιος) είναι συχνά ρευστός. Είτε λόγω αβεβαιοτήτων, είτε λόγω τακτικών. Αυτό γίνεται για όσο καιρό ο παγκόσμιος ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός δεν έχει φτάσει στην κορύφωση της όξυνσής του – οπότε «κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του». Έχει ξανασυμβεί στην καπιταλιστική ιστορία· δεν είναι καθόλου πρωτότυπη η τέτοιου είδους ρευστότητα…

Τα αφεντικά του ελληνικού ιμπεριαλισμού (πρώτα και καλύτερα τα νο 1, οι εφοπλιστές) κυνήγησαν και έπιασαν (όσο έπιασαν) μια «θέση» αγκαλιά με τον αμερικανικό, όντας αν όχι τα ίδια τα συγκεκριμένα αφεντικά σίγουρα η επικράτεια και η κατάσταση του ελλαδιστάν σε θέση αδυναμίας. Και βαριάς γεωπολιτικής / γεωοικονομικής υποτίμησης. Όλα τα κόλπα και όλοι οι εκβιασμοί “γεωπολιτικής αξίας” που δοκίμασαν οι φαιορόζ στο πρώτο ηρωϊκό εξάμηνό τους, το 2015, έπεσαν στο κενό. Τι Μόσχες, τι brics, τι Πεκίνα… Κανείς δεν ενδιαφερόταν πια να “αγοράσει ελλάδα”…

Θα έλεγε κανείς: εξαιτίας αυτής ακριβώς της θέσης αδυναμίας, που την ανάδειξε και την επέτεινε η 10χρονη (κι ακόμα βλέπουμε…) «διαχείριση της κρίσης / αναδιάρθρωσης» α λα ελληνικά, το ελληνικό κράτος / παρακράτος / κεφάλαιο βιάστηκε να πιάσει «θέση στο αμερικανικό παγκάρι». Τριμερής από δω και απο κεί, με κάθε κάθαρμα που έμοιαζε να έχει παρόμοια συμφέροντα· παρακάλια και ξαναπαρακάλια στην Ουάσιγκτον (ποιός μπορεί να ξεχάσει εκείνον το κτηνώδη όγκο πατριωτισμού, τον ψεκασμένο φαιορόζ υπ.αμ., που τον ένα μήνα έδινε στην Ουάσιγκτον πετρέλαια – του – Αιγαίου και τον άλλο μήνα έδινε βάσεις παντού; Και ποιός μπορεί να ξεχάσει τον άλλο, τον ογκόλιθο υπ.αμ. Κοτζιά, που έτρεχε με τους χάρτες παραμάσχαλα κάθε τρεις και λίγο στην Ουάσιγκτον, μόλις το ψόφιο κουνάβι ανέλαβε το χέσιμο στις τουαλέτες του άσπρου σπιτιού;)… Έχασε έτσι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός την «ευκινησία» που απαιτεί η ρευστότητα του να βρίσκεσαι στον αρμό… Στο ρήγμα… (Μπορεί να μην την έχασε για πάντα. Σίγουρα ως τώρα…)

Το τουρκικό καθεστώς, αντίθετα, όχι μόνο δεν έχασε την γεωπολιτική «ευκινησία» του, αλλά την αναβάθμισε σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορεί ακόμα και να κάνει προτάσεις, έστω διερευνητικές … πού; Στο Τελ Αβίβ!!! Oh mon Dieu!

Γράφαμε πριν λίγες ημέρες ότι την συμφωνία με την Tripoli η Άγκυρα την χρειαζόταν όχι μόνο για να αποκτήσει μια επίσημη σχέση με τη λιβύη (οικονομική και στρατιωτική)· αλλά κυρίως για να πρωθηθεί στο κέντρο της σκακιέρας αυτής της «ρευστής» περιοχής που λέγεται Μεσόγειος. Ενόσω το ελλαδιστάν και ο ιμπεριαλισμός του αναγορεύουν τον «στρατάρχη Haftar» σε, περίπου, συγγενή του … Κολοκοτρώνη (τόσο γελοίο όσο το ότι ο Γιάνης θα διέλυε την ευρωζώνη…) ο τουρκικός ιμπεριαλισμός συμπεριφέρεται σαν 5D: κοιτάει ταυτόχρονα στη Μεσόγειο, στα βαλκάνια, στο Ινδοκούς, στην ινδονησία, στην αραβική χερσόνησο – δηλαδή στο ευρασιατικό project (Πεκίνο – Μόσχα) συνολικά. Είναι γι’ αυτό που άλλοι ιμπεριαλισμοί τον παίρνουν στα σοβαρά…

Σαν εργάτρια η ασταμάτητη μηχανή αντιλαμβάνεται τι «θα έπρεπε να γίνει» – αλλά δυστυχώς «δεν»: ευκαιρίας δοθείσης όλοι οι έλληνες πατριώτες (που δεν είναι λίγοι) να πάνε στη Βεγγάζη, υπό τις διαταγές του «στρατάρχη»… Και να κατοικηθεί η εδώ επικράτεια από μετανάστες και πρόσφυγες όλου του κόσμου… Μια χαρά θα ήταν…

Κατά τα υπόλοιπα ισχύει πάντα: ο κόσμος δεν θα ησυχάσει μέχρις ότου… (όσοι δεν ξέρετε την συνέχεια φροντίστε να την μάθετε!)

(Καταλαβαίνουμε ότι η διακρατική, ενδοκαπιταλιστική ρευστότητα προκαλεί ναυτία και πονοκεφάλους… Θα ήταν ευκολότερο αν όλα ήταν σταθερά και ακλόνητα – μια παλιά φενάκη των “απλών ανθρώπων” που καταλήγει σε συνεχιζόμενους μαζικούς πνιγμούς…)

Στη σκιά της λιβύης 1

Δευτέρα 16 Δεκέμβρη. Μπορεί να το έχετε προσέξει, μπορεί και όχι. Ενώ η Αθήνα έχει ζωστεί (μεταφορικά προς το παρόν) τ’ άρματα – τ’ άρματα γκρινιάζοντας για την χαμένη αοζ στα νότια Κρήτη (φαίνεται όμως ότι απέχει πολύ απ’ το να «κάνει μήνυση», να βρει έναν τρόπο δηλαδή να πάει στα δικαστήρια – και η αιτία είναι προφανής… Άλλωστε σε ποιόν να κάνει μήνυση; Στην Άγκυρα που δεν έχει σχέση με την αοζ νότια της Κρήτης ή στην αναγνωρισμένη κυβέρνηση της Tripoli για την οποία εύχεται «αύριο να ψοφήσει»;)· ενώ, λοιπόν, οι χάρτες με την επιδιωκόμενη τουρκική αοζ στην ανατολική Μεσόγειο έχουν γίνει κοινοτοπία, άκρα του τάφου σιωπή βασιλεύει στους ντόπιους δημαγωγούς για το γεγονός ότι αυτή η τουρκική αοζ τρώει κομμάτια από θρυλικά νοτιοκυπριακά οικοπεδάκια.

Είναι αυτά τα οικόπεδα για τα οποία πριν λίγους μόνο μήνες έπαιζε μεγάλος νταλκάς. Οι παράνομες (τουρκικές) γεωτρήσεις στα βόρεια του οικοπέδου 7 (το οποίο έχει παραχωρηθεί για ερευνητικές τρύπες στην γαλλική total, η οποία με την σειρά της θα μετέτρεπε το γαλλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle σε πλατφόρμα εξορύξεων, για να προστατέψει την ελληνοκυπριακή και ελληνική ερμηνεία περί «διεθνούς δικαίου»…)· αλλά και οι άθλιες τουρκικές αμφισβητήσεις για τα οικόπεδα 4, 5 («αδειοδοτημένο» κι αυτό…) και 6: αυτές δεν ήταν οι αποδείξεις της επιθετικότητας του «σουλτάνου»; Αυτά δεν ήταν τα ντοκουμέντα της βαρβαρότητας απέναντι στην οποία οι πάντες θα έσκιζαν τις πλεξούδες τους;

Ε, τώρα που οι αποδείξεις έγιναν επίσημες και χειροπιαστές, εντελώς απροειδοποίητα και χωρίς έστω ένα «γειά», η ελληνική δημαγωγία έκοψε κάθε κουβέντα για τα δίκαια των κυπρίων αδελφών! (Έκοψε και τις εθνικές βλακείες περί αοζ του Καστελόριζου – αυτό, όπως και να το δει κανείς, είναι πρόοδος).

Θα πει κάποιος: «εδώ καίγεται η γούνα μας με την Ρόδο, την Κάρπαθο και την Κρήτη, με την Λευκωσία θα ασχολούμαστε;». Σωστό. Μια άλλη διατύπωση, πιο πολιτική και πιο κοντά στην πραγματικότητα, θα ήταν: «εδώ κατέρρευσε ολόκληρος ο σχεδιασμός μας για την ανατολική Μεσόγειο, με τις γεωτρήσεις δυτικά της Πάφου θα ασχολούμαστε»; Και πάλι σωστό…

Όλοι οι καπιταλισμοί έχουν «εθνικά συμφέροντα»!

Πέμπτη 12 Δεκέμβρη. Και όλοι κάποια ερμηνεία του «δικαίου» (διεθνούς; φυσικού;) επικαλούνται για να τα υπερασπιστούν…

Πράγματι, το Κάιρο δεν ανησυχεί για την αοζ του… Για άλλο πράγμα ανησυχεί: για την πιθανότητα να πάει στην Τρίπολη ανοικτά και επίσημα τουρκικός στρατός (ή μισθοφόροι του δοκιασμένοι στο συριακό πεδίο μάχης…) σε ικανή ποσότητα (η «αμοιβαία ασφάλεια» Άγκυρας και Τρίπολης είναι το άλλο σκέλος του «μνημονίου»…) Ανησυχεί γι’ αυτό επειδή α) ο ευνοούμενός του Haftar θα βρεθεί σε δύσκολη θέση (ειδικά εφόσον υπάρχουν «κανάλια επικοινωνίας» μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας)· β) η κατάληψη της Τρίπολης μοιάζει τώρα πολύ δυσκολότερη, και γ) επειδή η παρουσία τουρκικού στρατού «τόσο κοντά» στην αιγυπτιακή επικράτεια θα μπορούσε να εμψυχώσει την απαγορευμένη μουσουλμανική αδελφότητα μέσα στην αίγυπτο (και μέσα στον αιγυπτιακό στρατό…).

Αυτή η σοβαρή ανησυχία της χούντας του Καΐρου δίνει ένα επιπλέον «χαρτί» στον Erdogan. Που μπορεί να το χρησιμοποιήσει “αόρατα”, μέσω Μόσχας: να συμφωνήσει με τον Sisi ότι δεν θα στείλει στρατό (ή θα στείλει σχετικά μικρό αριθμό) στον Sarraj, με κάποια ανταλλάγματα απ’ την μεριά της αιγυπτιακής χούντας. Όπως, για παράδειγμα, κάτι που είναι εύκολο για την δεύτερη: να μην συμφωνήσει οριοθέτηση αοζ με την Αθήνα…

Με τον κίνδυνο να γίνουμε μονότονοι θα το επαναλάβουμε: ο ελληνικός ιμπεριαλισμός υπέστη στρατηγική (ευτυχώς αναίμακτη!) ήττα στο μεγαλεπήβολο και εντελώς «αιθεροβάμον» σχέδιό του για περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου, παρέα με το Τελ Αβίβ και το Κάιρο, και με την «υψηλή υποστηρίξη» της Ουάσιγκτον. Υπέστη στρατηγική ήττα επειδή η όλη σύλληψη στηριζόταν στον αδιαπραγμάτευτο αντιτουρκισμό του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου. Υπήρχε η πεποίθηση ότι (για άγνωστους λόγους…) το τουρκικό καθεστώς θα παρακμάσει, θα ηττηθεί, θα διαλυθεί, θα πάθει κάτι χοντρό σίγουρα· κι έτσι δεν θα τολμήσει να διεκδικήσει τα δικά του «εθνικά συμφέροντα» στην ανατολική Μεσόγειο κόντρα σε «υπερδυνάμεις» σαν το ελλαδιστάν, το απαρτχάιντ Τελ Αβίβ και την αιγυπτιακή χούντα. (Εξου, άλλωστε, και η ασυλία στους 8 τούρκους χουντοκαραβανάδες…)

Η ασταμάτητη μηχανή είχε προβλέψει έγκαιρα και σωστά: τα ελληνικά ιμπεριαλιστικά όνειρα στην ανατολική Μεσόγειο ήταν επικίνδυνα, γελοία, και επικίνδυνα γελοία. Ήταν συνεταιρισμός παρακμιακών κρατών των οποίων τα αφεντικά μπορεί να πουλάνε διάφορες φαντασιοπληξίες στους υποτελείς (όπως, π.χ., ο east med….) αλλά ουσιαστικά προσπαθούν να «επιβιώσουν» μέσα στις σεισμικές αλλαγές στους παγκόσμιους συσχετισμούς δυνάμεων.

Η Άγκυρα «βγήκε» στην ανατολική Μεσόγειο, και «βγήκε» με τσαμπουκά αλλά και μέθοδο· κυρίως «πολιτική» και λιγότερο «στρατιωτική». Σε πρώτο χρόνο βραχυκύκλωσε τα νοτιοκυπριακά όνειρα για μια αοζ «ως εκεί που φτάνει το μάτι»… Αυτά τα όνειρα ήταν, άλλωστε, εξ αρχής ο πιο αδύνατος κρίκος της «περικύκλωσης της Μεσογείου». Ήταν τόσο πετυχημένο αυτό το βραχυκύκλωμα ώστε ο νοτιοκυπριακός εθνικισμός απλά «κρέμασε» από πολιτική άποψη. Και ακόμα ψάχνεται…

Τώρα το τουρκικό καθεστώς πέρασε στο επόμενο βήμα: βρακυκλώνει επιδεικτικά και τα ελληνικά γκαζο-όνειρα, και την γκαζο-πλευρά της ελληνο-ισραηλινής συμμαχίας. Αυτό που επιδιώκει ο Erdogan είναι απλό: να παραδεχτούν τα ελληνικά αφεντικά την ήττα τους, και να στρώσουν τον κώλο τους να ολοκληρώσουν αυτά που ήταν σε μεγάλο βαθμό έτοιμα στις αρχές του 2004 (μετά από διακρατικές και αθόρυβες «τεχνικές διαπραγματεύεις» μεταξύ Αθήνας και Άγκυρας), στα τελευταία της κυβέρνησης Σημίτη, αλλά πετάχτηκαν ύστερα στα σκουπίδια απ’ τις επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις.

Αν η ανατολική Μεσόγειος ήταν σκακιέρα, θα έλεγαν οι γνώστες του αθλήματος ότι με το «μνημόνιο» Άγκυρας – Λιβύης ο Erdogan «έπιασε» το κέντρο της… Με λίγες τσίφρες σε μερικές κόλες χαρτί· πράγμα που του δίνει πλεονεκτήματα και την πρωτοβουλία των κινήσεων. Οι ελληνικές προσπάθειες για έστω φραστική διεθνή «συμπάθεια για την Αθήνα» λειτουργούν σαν αγγελιοφόρος του. Αυτό που οι άμεσα εμπλεκόμενοι ήξεραν ήδη, τώρα το μαθαίνει όλος ο πλανήτης: η Άγκυρα έχει λόγο και συμμάχους και το λιβυκό πεδίο μάχης – στην αραβική λιβύη, για να μην ξεχνιόμαστε…

Συνεκμετάλλευση;

Τρίτη 10 Δεκέμβρη. Ανατριχιάζουν οι θείες Λίτσες του πανελλήνιου (η αυθεντική αιωρείται ακόμα πάνω απ’ τα κεφάλια σας – οι συγγενείς έχουν ησυχάσει αλλά εσείς θα πρέπει να ανησυχείτε για το που και πως θα σκάσει…) με την ιδέα της συνεκμετάλλευσης των (φανταστικών προς το παρόν) κοιτασμάτων, όπου κι αν βρεθούν αυτά (αν και όποτε βρεθούν) με τον αιώνιο εχθρό….

Ευτυχώς! Ευτυχώς λέμε – με τους αιώνιους εχθρούς δεν είναι να κάνεις τέτοια deal!! Μόνο με τους αιώνιους φίλους – ακόμα κι αν δεν βγαίνει άκρη.

Ένα και μόνο ένα κοίτασμα φυσικού αερίου έχει βρεθεί σε νοτιοκυπριακό οικοπεδάκι (που δεν αμφισβητεί ο αιώνιος εχθρός) – αλλά το αμφισβητεί ο αιώνιος φίλος. Η «Αφροδίτη» (αυτό το όνομα πήρε το κοίτασμα) δεν λέει να αναδυθεί στην επιφάνεια της Μεσογείου. Κι αυτό γιατί σύμμαχος – σύμμαχος το Τελ Αβίβ, αλλά μην τα γ….με όλα! Ε;

Φυσικά η εθνικιστική δημαγωγία βγάζει τον σκασμό σχετικά. Για να μην διαταραχτούν οι «διεθνείς συμμαχίες» και αυτά τα τριγωνικά σχήματα του άξονα Αθήνας – Τελ Αβίβ. Που, σε τελευταία ανάλυση (κι αυτό κρατείστε το!), έχουν το περιθώριο να είναι υπεράνω γκαζιών· αν και τα χρειάζονται κι αυτά.

Να λοιπόν η πραγματικότητα από πρώτο χέρι (νοτιοκυπριακή εφ. «πολίτης» χτες). Ο τονισμός δικός μας:

Τη θέση του Ισραήλ υπέρ των διαπραγματεύσεων με την κυπριακή κυβέρνηση για ρύθμιση του θέματος σχετικά με τη διαφορά αναφορικά με τα κοιτάσματα «Αφροδίτη – Γισάι» αντανακλά η επιστολή του Γενικού Διευθυντή του ισραηλινού Υπουργείου Ενέργειας, η οποία δημοσιεύτηκε στην ισραηλινή “Globes”, αναφέρει σε σημερινή ανακοίνωσή της η Πρεσβεία του Ισραήλ.

«Η επιστολή του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Ενέργειας στην κοινοπραξία των εταιρειών του κοιτάσματος ‘Αφροδίτη’ αντανακλά την θέση του Ισραήλ, όπως έχει παρουσιαστεί στις συνομιλίες μεταξύ των δύο χωρών» αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ισραηλινή Πρεσβεία στη Λευκωσία.

Όπως σημειώνεται, «η κυβέρνηση του Ισραήλ θα ήταν ικανοποιημένη, ανά πάσα στιγμή, να συνεχίσει τις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση της Κύπρου επί του θέματος της ρύθμισης των δικαιωμάτων των κοιτασμάτων ‘Γισάι’ και ‘Αφροδίτη’, όπως έχει επίσης μεταφερθεί στην κυπριακή πλευρά σε αρκετές περιπτώσεις».

«Τέτοια ρύθμιση», αναφέρεται, «θα επιτρέψει την μεγιστοποίηση των προοπτικών, που υπάρχουν στα δύο κοιτάσματα και θα ωφελήσει και τις δύο χώρες και τις οικονομίες τους, καθώς θα συνεισφέρει στην σταθερότητα και την οικονομική ανάπτυξη στο ανατολικό μέρος της λεκάνης της Μεσογείου».

Εξάλλου, στο σχετικό δημοσιεύματα, η «Globes» σημειώνει πως ο Γενικός Διευθυντής του ισραηλινού Υπουργείου Ενέργειας, Ούντι Αντίρι με επιστολή του ενημέρωσε την κοινοπραξία του «Αφροδίτη», Noble Energy, Shell και Delek Drilling, ότι δεν μπορούν να προχωρήσουν στην ανάπτυξη της «Αφροδίτης» μέχρι την επίλυση της διαφοράς.

Όπως ανέφερε ο κ. Αντίρι, το Ισραήλ, σύμφωνα με την Globes, αντιτίθεται στην ανάπτυξη του κυπριακού κοιτάσματος, μέχρι την επίλυση της διαφοράς.

«Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι το κράτος του Ισραήλ δεν έχει απεμπολήσει το μερίδιο του κοιτάσματος Αφροδίτη-Γισάι και δεν έχει καμία πρόθεση να πράξει κάτι τέτοιο», αναφέρει στην επιστολή του ο κ. Αντίρι.

Σύμφωνα πάντα με την Globes, o κ. Αντίρι χαρακτηρίζει το κοίτασμα «Γισάι» – «Αφροδίτη» ως διασυνοριακό και προσθέτει πως οι κυβερνήσεις της Κύπρου και του Ισραήλ είχαν διαπραγματεύσεις αρκετών χρόνων με στόχο την επίτευξη διμερούς συμφωνίας σχετικά με την εκμετάλλευσή του.
Σημειώνει δε πως μία από τις επιλογές που έχουν τεθεί προς εξέταση ήταν η πιθανότητα έναρξης απευθείας διαπραγματεύσεων μεταξύ των αδειούχων και των δύο χωρών, υπό την αίρεση της έγκρισης των δύο κρατών.

Λέγοντας πως μέχρι σήμερα τα δύο κράτη δεν κατέληξαν στην αναγκαία συμφωνία, που θα διευκόλυνε «τη δίκαιη εκμετάλλευση του κοιτάσματος προς όφελος όλων των εμπλεκόμενων μερών», ο ΓΔ του ισραηλινού Υπουργείου Ενέργειας μεταφέρει τη θέση της χώρας του ότι «η ανάπτυξη και εκμετάλλευση του κοιτάσματος ‘Αφροδίτη – Γισάι’ από τους αδειούχους και των δύο κρατών δεν μπορεί να αρχίσει πριν την επίτευξη συμφωνίας μεταξύ των Κυβερνήσεων του Ισραήλ και της Κύπρου».

Άντε γειά σας!!!

Ο γυαλός δεν είναι στραβός

Τρίτη 3 Δεκέμβρη. … Οι τούρκοι μετράνε την αφετηρία της αοζ απ’ την ηπειρωτική στεριά. Υποστηρίζουν ότι τα νησιά δεν έχουν επήρρεια στις αοζ. Εμείς υποστηρίζουμε ότι έχουν πλήρη, σαν κανονική ξηρά. Αλλά αν πάμε στο διεθνές δικαστήριο ούτε αυτοί θα πάρουν αυτό που θέλουν, ούτε εμείς. Γιατί, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο για την θάλασσα, τα νησιά έχουν μεν επήρρεια, αλλά περιορισμένη· επήρρεια «ειδικών περιπτώσεων»…

Αυτά λέχθηκαν χτες σοβαρά και υπεύθυνα από δημοσιογράφους της απογευματινής ζώνης (18.00 – 20.00…) του καθεστωτικού real fm. Είναι αρκετά κοντά στην πραγματικότητα – τα είχατε διαβάσει ήδη εδώ χτες («Νεύρα…»). Αλλά είναι «έπεα πτερόεντα»…

Πόσο δύσκολο είναι να γίνει σαφής αυτή η πραγματικότητα; Το τουρκικό καθεστώς είναι καπιταλιστικότατο· και μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του Ιούλη του 2016 έχει γίνει αυταρχικότερο – θεωρεί πως έτσι διαχειρίζεται αποτελεσματικά τους κινδύνους που αντιμετωπίζει….

Αλλά τον καυγά με τις αοζ δεν τον ξεκίνησε αυτό! Τον ξεκίνησε το ελλαδιστάν. Ακόμα κι αν το έκανε προπαγανδιστικά (στην πράξη η Αθήνα δεν έχει οριοθετήσει καμμία αοζ στην ανατολική Μεσόγειο, ούτε καν με τη νότια κύπρο – προφανώς επειδή κάποιοι στα επιτελεία καταλαβαίνουν ότι οι «εθνικά υπερήφανοι χάρτες» της ελληνικής και της ελληνοκυπριακής αοζ είναι φτηνές ονειρώξεις) το έκανε. Ακόμα κι αν η προσπάθειά του να βρει συνεταίρους σ’ αυτές τις ονειρώξεις απέτυχε, το έκανε: ξεκίνησε τον καυγά. Ελπίζοντας ότι θα νικήσει – με την βοήθεια του “ένοπλου θείου απ’ την αμερική”…

Η Άγκυρα απαντάει τώρα ανάλογα, και ένα κλικ παραπάνω: δεν έχει γίνει καμμία οριοθέτηση αοζ με την Τρίπολη, έχει υπογραφτεί μόνο ένα «προσύμφωνο» για το πως μπορεί να γίνει… Αλλά πάνω σ’ αυτό το «προσύμφωνο» μπορεί να δημοσιοποιεί τους δικούς της χάρτες: τουρκικές τερατολογίες εναντίον ελληνικών τερατολογιών…

Αντί να πουλάει (για εσωτερική και μόνο κατανάλωση) το ελληνικό βαθύ κράτος την άποψη ότι το Καστελόριζο, η Ρόδος, η Κάρπαθος, η Κάσος, ακόμα και η Κρήτη, έχουν αοζ … 200 ναυτικά μίλια, θα μπορούσε να έχει αναγνωρίσει το προφανές (και όντως συμβατό με το «διεθνές δίκαιο της θάλασσας»): ότι το Καστελόριζο δεν έχει καμμία αοζ (μόνο χωρικά ύδατα), ενώ τα υπόλοιπα έχουν μεν μια κάποια «ζώνη αποκλειστικής εκμετάλλευσης», αλλά σε καμμία περίπτωση «κανονική». Το πόση είναι αυτή μόνο με διαπραγματεύσεις με τους «γείτονες» θα μπορούσε να προσδιοριστεί· με μια προκαταρκτική συμφωνία πως αν υπάρξει διαφωνία η λύση θα βρεθεί από το διεθνές δικαστήριο.

Αντί γι’ αυτά το ελληνικό βαθύ κράτος προτιμάει να παράγει τόνους αντιτουρκισμού και «εθνικής ενότητας» με βομβαρδισμούς ψεμμάτων στο εσωτερικό. Μπετονάρει τους μικροαστούς λακέδες του – για κάτι που, ωστόσο, δεν πρόκειται να του «βγει» διεθνώς· και το ξέρει.

Τότε τι;

Open to business 3

Τετάρτη 6 Νοέμβρη. Μια πασίγνωση στον πλανήτη (αν όχι και στον γαλαξία) επιχειρηματική ανοικτοσύνη είναι η «χρυσή βίζα». Δεν είναι, βέβαια, ελληνική πρωτοτυπία. Υπάρχουν κι άλλα ευρωπαϊκά κράτη που κάνουν την ίδια δουλειά. Απλά η ελληνικής προέλευσης «χρυσή βίζα» είναι η πιο φτηνή. Πράγμα που, όσο νάναι, μαζί με τον ήλιο και την θάλασσα, της δίνει ιδιαίτερη ελκυστικότητα.

Περί τίνος πρόκειται; Τυπικά, στην αρχική μορφή της business, όποιος αγοράσει ακίνητο αξίας 250.000 ευρώ στο ελλαδιστάν, αγοράζει μαζί “άδεια παραμονής” εδώ (για 5 χρόνια, που μπορεί να ανανεώνεται…), plus όλα τα έγγραφα για να ταξιδεύει στη «ζώνη Σέγκεν», όχι μόνον αυτός αλλά και όλοι οι συγγενείς πρώτου βαθμού, ανιόντες και κατιόντες. Άνετα καθαρίζουν σύζυγοι, γονείς και πεθερικά, συν τα όσα παιδιά. Πρόσφατα το κόλπο εμπλουτίστηκε: με 400.000 ευρώ για αγορά ελληνικών μετοχών εξασφαλίζει κανείς τα ίδια καλούδια… Και γλυτώνει τον ενφια…

Υπάρχει ακόμα περισσότερο «γλυκό»: μετά από κάποια χρόνια ο «επενδυτής» μπορεί να μετατρέψει την «άδεια παραμονής» την δική του και του σογιού του σε κανονική υπηκοότητα, με κανονικά ελληνικά / ευρωπαϊκά διαβατήρια, κλπ κλπ.

Πρόκειται για κόλπο υποδοχής «μαύρου χρήματος» (και ξεπλύματός του, φυσικά) – διεθνώς γνωστή και διεθνώς χειροκροτούμενη. Φυσικά, για να είναι τυπικά εντάξει, οι ελληνικές (και οι λοιπές ευρωπαϊκές) τράπεζες, «απαιτούν» η πληρωμή / μεταφορά χρήματος να γίνει διατραπεζικά. Που σημαίνει ότι ο μεξικάνος ή ο σαουδάραβας αγοραστής θα καταθέσει τους παράδες του σε μια μεξικάνικη ή σαουδαραβική τράπεζα, που αυτή είναι υπεύθυνη για να ερευνήσει την προέλευσή τους… Εντάξει τότε…

Πρακτικά τόσο οι ηπα όσο διάφορα ευρωπαϊκά κράτη έχουν αποφασίσει πως είναι κρίμα τόσα δις και τρις «εσόδων» του παγκόσμιου οργανωμένου εγκλήματος να μένουν κλειδωμένα σε χρηματοκιβώτια… Οπότε προσφέρουν κάτι τις (η ευρωπαϊκή άδεια παραμονής ή/και το αντίστοιχο διαβατήριο έχει αξία για ανθρώπους με έφεση στην επιχειρηματική περιπέτεια) για να τραβήξουν dirty παράδες στους δικούς τους clean καπιταλισμούς…

Η γνωστή σαν business friendly νότια κύπρος πήγε το κόλπο όσο μακριά γινόταν· και έχει εκτεθεί («κάπως»). Ένας μαλαισιανός μαφιόζος, ονόματι Taek Jho Low, αγόρασε την υπηκοότητα κι όλα της τα καλούδια – λαδώνοντας («επενδυτικά πάντα»….) όχι μόνο τον αρχιτράγο της Λευκωσίας αλλά πιθανότατα και «ισχυρούς παράγοντες της πολιτικής ζωής». Αν το όνομά αυτών των ισχυρών παραγόντων αρχίζει από Αν… και τελειώνει σε …άδης, τότε το πρόβλημα είναι σοβαρό. (Φυσικά υπάρχει τεκμήριο αθώωτητας των θρησκευτικών και πολιτικών ανδρών: όταν ο Law έκανε τις «επενδύσεις» του στο χρυσοπράσινο – φύλλο – ριγμένο – στο – πέλαγο, δεν ήταν wanted σ’ όλο τον γαλαξία· αυτό προέκυψε πρόσφατα).

Για το καλό του επιχειρείν όμως, μην πεταχτούν μαζί με τα απόνερα και τα μωρά!!!