Tag: νόμοι σχέσεις

«Φτου ξελεφτερία»;

Δευτέρα 20 Αυγούστου. Άσχετα απ’ τις δηλώσεις, τους επετειακούς ψετοαπολογισμούς , και τις συγκρατημένες ή όχι φανφάρες, η «έξοδος απ’ τα μνημόνια» (όσο μπορεί να την θεωρήσει κανείς τέτοια) είναι απλά επισφράγιση του γεγονότος ότι τα ντόπια αφεντικά, αφεντικά ενός καπιταλισμού έντασης εργασίας στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος, μαζί με τους κοινωνικούς τους συμμάχους, άντεξαν μια χαρά την απ’ έξω «πίεση» για λειτουργική αναδιάρθρωση τόσο του επιχειρηματικού τους μοντέλου όσο και του ενιαίου κόμματός τους (: του ελληνικού κράτους).

Όσο για εμάς σαν τάξη; Αυτά τα χρόνια ήταν μια μοναδική ιστορική ευκαιρία συνειδητοποίησης. Υπονομεύτηκε, περιγελάστηκε, ποδοπατήθηκε απ’ τα πλήθη της “αγανάκτισης”… Χάθηκε.

Είναι ο καπιταλισμός stupid!

Κυριακή 12 Αυγούστου. Για τα ντόπια αφεντικά, για το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο, θα είναι μέρες γιορτινές η 21η και η 22α Αυγούστου; «Βγαίνουμε απ’ το τούνελ, βγαίνουμε!» – γιατί να μην οριστεί η στιγμή σαν «εθνική επέτειος»; Οι φαιορόζ ετοίμαζαν γιορτές (και να οι σούβλες, και να τα κοκορέτσια!) αλλά τους τα χάλασε ο «στρατηγός άνεμος», η αυθαίρετη δόμηση – και οι δημόσιες υπηρεσίες που εποπτεύουν.

Η «έξοδος» αυτή είναι τυπική, και μόνο σαν τέτοια πρέπει να εννοείται. Οι διεθνείς έμποροι χρήματος, που στρίμωξαν το ελληνικό κράτος το 2009, δεν θα είναι «φιλικότεροι» τώρα. Κι έχουν τους λόγους τους.

Γίνεται μια σύγκριση ανάμεσα στον ελληνικό και στον πορτογαλικό καπιταλισμό, με φόντο το πως «συμπεριφέρθηκαν» έχοντας επιφανειακά παρόμοια προβλήματα μετά την όξυνση της παγκόσμιας κρίσης, στα τέλη του 2008. Από την άποψη των μεγεθών η σύγκριση είναι ενδιαφέρουσα: η πορτογαλία έχει περίπου τον ίδιο πληθυσμό με την ελλάδα (10,5 μύρια), έκταση μικρότερη (92 χιλιάδες τετραγωγικά χιλιόμετρα έναντι 132 χιλιάδων της ελλάδας), και «μπήκε σε μνημόνιο». Δανείστηκε πολύ λιγότερα απ’ το ελλαδιστάν (κάτι παραπάνω από 70 δις) – δεν είναι μύθος ότι τα (πολιτικά) «δάνεια σωτηρίας» προς το ελληνικό κράτος είναι, σαν ποσό, το μεγαλύτερο ever στην ιστορία του καπιταλισμού!!! Η Λισσαβώνα «βγήκε απ’ το τούνελ» στα τρία χρόνια, και ακολούθησε αυτό που έλεγε το εγχειρίδιο: (καπιταλιστική) ανάπτυξη. Η ανεργία έπεσε κάτω απ’ το 10% (με πολύ μικρότερη «μαύρη» εργασία απ’ ότι εδώ) ενώ πρόσφατα η «αριστερή» κυβέρνηση αύξησε τον βασικό μισθό στα 600 ευρώ. Το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι το 2008 το πορτογαλικό αεπ ήταν κατά 25% μικρότερο απ’ το ελληνικό· το 2018 είναι κατά 25% μεγαλύτερο. (Τα νούμερα μας είναι χοντρικά).

Η σύγκριση τελειώνει εδώ! Το πορτογαλικό κράτος / κεφάλαιο / κοινωνία έχει εντελώς διαφορετική πολιτική ιστορία (και άρα εθνική ιδεολογία) απ’ το ελληνικό· κι αυτή η διαφορά αποδείχθηκε στρατηγικής σημασίας. Ως το 1974, όταν έγινε η αντι-ιμπεριαλιστική, αριστερή εξέγερση μεγάλου μέρους του στρατού ρίχνοντας την επί 36 χρόνια χούντα του Σαλαζάρ (η επανάσταση των γαρυφάλλων όπως ονομάστηκε) η πορτογαλία είχε αποικίες. Με πιο σημαντικές την αγκόλα και την μοζαμβίκη. Το 1975, με αριστερή μετεπαναστατική κυβέρνηση στη Λισσαβώνα, η αγκόλα και η μοζαμβίκη κήρυξαν την ανεξαρτησία τους· αν και οι ιδιαίτερες οικονομικές, εμπορικές και γλωσσικές σχέσεις παρέμειναν, όπως έχει συμβεί με όλα τα αποικιοκρατικά πρωτοκοσμικά καθεστώτα.

Σε κάθε περίπτωση: στην πορτογαλία υπήρχε (και υπάρχει) αυτό που ιστορικά έχει ονομαστεί αστική τάξη· ή το μεταμοντέρνο διάδοχό της. Εκείνο το ηγεμονικό κοινωνικό στρώμα δηλαδή που, παρά τις εσωτερικές διαιρέσεις και αντιπαλότητές του, σε περίπτωση κινδύνου (και η «κρίση» ήταν τέτοιος) μπορούν να αναλάβουν την διαχείριση των προβλημάτων με ορθολογικό τρόπο. Κι έτσι συνέβη. Στην πορτογαλική σκηνή η αναγνώριση ότι «όντως έχουμε προβλήματα σαν κράτος / κεφάλαιο» ήταν διακομματική, απ’ την δεξιά ως την κομμουνιστική αριστερά. Συνεπώς τα βασικά της «συνταγής μεταρρυθμίσεων» εφαρμόστηκαν (συμπεριλαμβανομένου του εκσυγχρονισμού της δημόσιας διοίκησης). Φυσικά αυτό είχε σοβαρές συνέπειες για 3 χρόνια, ειδικά για την εργατική βάση του πορτογαλλικού καπιταλισμού: μείωση των μισθών, αύξηση της ανεργίας.

Α λα ελληνικά 1

Κυριακή 12 Αυγούστου. Στην ελλάδα δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ (από καταβολής ελληνικού κράτους) εντόπια αστική τάξη με πολιτική και ιδεολογική ηγεμονία και ικανότητα σχεδιασμού. Ως γνωστόν η ελληνική αστική τάξη, λόγω του είδους των οικονομικών δραστηριοτήτων της (εμπόριο, τράπεζες, εφοπλισμός) ήταν διάσπαρτη στην ευρώπη, στη ρωσία και στην οθωμανική αυτοκρατορία· και ποτέ δεν είδε στο μικροσκοπικό ελληνικό κράτος τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα (ανάμεσα σε άλλα) εργαλεία για την υπεράσπιση των συμφερόντων της· αν και όποτε χρειαζόταν. Κατά τα υπόλοιπα άφησε την διοίκηση στους εντόπιους πολιτικά προσοδικούς μηχανισμούς που ήταν ήδη διαμορφωμένοι (σαν «τύπος εξουσίας») απ’ τα χρόνια της φεουδαρχίας.

Είναι μόνιμο στην ιστορία: η εθνική ιδεολογία των ελλήνων δεν διαμορφώθηκε σαν ιδεολογία της αστικής τους τάξης. Αλλά σαν ιδεολογία του γεω/πολιτικού προσοδισμού. Και μάλιστα διπολική (δηλαδή παρανοϊκή): είμαστε φουκαράδες («ψωροκώσταινα») αλλά ο κόσμος μας χρωστάει («του δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού»).

Το κοινωνικό στρώμα που διαμορφώθηκε σαν ηγεμονικό στα ‘90s, όταν ο συνδυασμός ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, ανάπτυξης / διεθνοποίησης του ντόπιου οργανωμένου εγκλήματος και, κυρίως, μαζικής άγρια υποτιμημένης εργασίας μεταναστών / μεταναστριών «έφερε πλούτο», αυτό που ονομάστηκε «μεσαία τάξη» α λα ελληνικά, δεν ήταν αστικής προέλευσης και ιδεολογίας. Ήταν νεόπλουτοι μικροαστοί, ικανοί στις λαμογιές και στην αρπαχτή, ικανοί στις πολιτικές προσόδους, κι ως εκεί. Η ιδεολογία τους ήταν η μοναδική ιστορικά «ελληνική»: είμαστε γαμάτοι (πάψαμε να είμαστε «φουκαράδες»…) και όλος ο κόσμος μας χρωστάει («τα φώτα…»)

Όταν το 2009 και στις αρχές του 2010 εμφανίστηκαν «κάποιοι» και τους είπαν «έχετε σοβαρά προβλήματα» η μαζική καθεστωτική αντίδραση, κοινωνική και πολιτική, ήταν ακριβώς αντίθετη απ’ ότι οπουδήποτε αλλού εις τα ευρώπας: όχι, μόνο, δεν έχουμε κανένα πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα είσαστε εσείς οι κερατάδες (το δντ, η γερμανία…) που θέλετε να μας πάρετε τις ομορφιές μας (: τα πετρέλαιά μας…).

Φυσικά, στις κατ’ ιδίαν κουβέντες, στις παρέες και στα οικογενειακά τραπέζια, οι κατάρες για το Α και το Β και το Γ (στο ελληνικό κράτος / κεφάλαιο) ποτέ δεν είχαν λείψει, ποτέ δεν έλειψαν, πότε δεν θα λείψουν. Όμως «άλλο τι λέμε μεταξύ μας, κι άλλο τι λέμε στους ξένους». Λοιπόν: ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΑΜ!!! (Το ξεχάσατε; Γεμίσαμε τότε στρατηγούς και οικονομολόγους, με τα όπλα παρά πόδας…)

Αυτή η ήταν η πολιτική και ιδεολογική διαχείριση του πράγματος, που ξεκίνησε με αίμα στις 5 Μάη του 2010, για να μην τολμήσει ο Παπαντρέου ο Γ να πειράξει τα κυκλώματα και τους μηχανισμούς… Πρακτικά (και με τρόπο που σε τρίτους θα έμοιαζε μυστηριώδης) οτιδήποτε αφορούσε την υποτίμηση της εργασίας (βασικό αλλά όχι μοναδικό στοιχείο της καπιταλιστικής διάσωσης) πέρασε μια χαρά! Οτιδήποτε, όμως, αφορούσε τα κυκλώματα και τους μηχανισμούς, απ’ τους ιδιοκτήτες των ταξί μέχρι… έμεινε ανέγγιχτο, με λυσσασμένη υπεράσπιση και λυσσασμένο μίσος κατά των «κατακτητών».

Κατ’ αυτό τον τρόπο το ελλαδιστάν έδειξε τα σωθικά διεθνώς. Έδειξε, δηλαδή, ότι ενώ είναι καπιταλιστικότατο, ενώ υπάρχει μια πολυεθνική εργατική τάξη που υφίσταται άγρια εκμετάλλευση πάνω και, κυρίως, κάτω απ’ τους νόμους, δεν διαθέτει κάποιο ηγεμονικό στρώμα «αστικού τύπου» που να θεωρεί εαυτόν υπεύθυνο για την ορθολογική διαχείριση της συσσώρευσης. Απ’ τις αρχές του 2010 ως τον Αύγουστο του 2018, για τους έλληνες (κοινωνία και πολιτική σκηνή) οι άλλοι έφταιγαν, οι άλλοι φταίνε – τελεία!

Ελλείψει, λοιπόν, ορθολογικού κρατικού συνομιλητή, με ικανότητα σχεδιασμού και εφαρμογής των σχεδίων, τι έμαθαν οι διεθνείς έμποροι χρήματος; Αυτό που το 2009 υποψιάζονταν: αυτοί (το ελλαδιστάν) σαν πελάτες είναι κατάλληλοι μόνο για να τζογάρεις πάνω τους.

Αλα ελληνικά 2

Κυριακή 12 Αυγούστου. Υπήρξε στο παρελθόν μια «περιθωριακή» μεν αλλά τολμηρή άποψη, μαρξιανής μάλιστα προέλευσης, που υποστήριζε ότι αφού στην ελλάδα δεν υπήρξε εντόπια αστική τάξη, τα ιστορικά της καθήκοντα θα έπρεπε να τα αναλάβει … η εργατική! Όπου αυτή η ντόπια εργατική τάξη, αναλαμβάνοντας τα καθήκοντα της ανύπαρκτης αστικής, θα έπρεπε να κατακτήσει (επαναστατικώ τω τρόπω…) την εξουσία, για να πετύχει την «εθνική ολοκλήρωση» (δηλαδή την κατάληψη / «απελευθέρωση» των εδαφών όπου κάποτε υπήρχε ελληνική αστική τάξη, κυρίως στη Μ. Ασία). Και, μετά απ’ αυτό, να προχωρήσει στον σοσιαλισμό και στον κομμουνισμό… Ήταν μια άποψη που γέννησε τέρατα. Ευτυχώς, στη διάρκεια αυτών των 8 χρόνων, δεν αναβίωσε! Αναβίωσε μόνο ο “εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας”, ο Κολοκοτρώνης (θυμάστε τις αφίσες και τις προσκλήσεις για τις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη του 2011;) και το εαμ…

Το παράδοξο, λοιπόν, ότι το «ελληνικό πρόβλημα» έμεινε για χρόνο ρεκόρ στη «θερμοκοιτίδα» του πολιτικού δανεισμού (8 χρόνια), έχει εξήγηση που την ξέρουν οι πάντες εκτός συνόρων: εκεί δεν έχουν κανένα πρόβλημα, το μόνο πρόβλημα που αναγνωρίζουν είναι οι άλλοι… Στην αρένα (ή και ζούγκλα) του διεθνούς χρηματοπιστωτισμού, δεν είναι αυτό που σε κάνει αξιόχρεο. Η «έξοδος απ’ το τούνελ των μνημονίων» είναι είσοδος στους βάλτους του εμπορίου χρήματος. Και παρότι (ελλείψει εμπιστοσύνης…) το ελλαδιστάν θα βγει με λουρί, η αιτία που έκοψε τα πανηγύρια της «εξόδου» (οι 93 νεκροί από μια φωτιά λίγης ώρας) είναι απλά η αλληγορία της ελληνικής ιστορικής πραγματικότητας: αφού δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, δεν υπάρχει και καμία έξοδος κινδύνου…

(φωτογραφίες: Στα τέλη Δεκέμβρη του 2014, μια φωτιά μέσα στη νύχτα σ’ ένα επιβατηγό πλοίο της γραμμής ελλάδα – ιταλία, στο Norman Atlantic που διαχειριζόταν η ελληνική εταιρεία ανεκ, και – κυρίως – οι «περίεργες» επιλογές του καπετάνιου του (σε συνεννόηση με την εταιρεία;), που δεν γύρισε το πλοίο προς την Αλβανία, στο λιμάνι του Αυλώνα που ήταν πολύ κοντά, για να αντιμετωπιστεί η φωτιά, αλλά το άφησε να καίγεται μεσοπέλαγα, είχε σαν αποτέλεσμα να «χαθούν» βασανιστικά 29 επιβάτες. Άλλοι κάηκαν ζωντανοί, άλλοι πέθαναν απ’ τις αναθυμιάσεις, και άλλοι πνίγηκαν πέφτοντας στη θάλασσα. Δεκαοκτώ απ’ αυτούς (18) δεν βρέθηκαν ποτέ, ούτε σαν πτώματα: 8 έλληνες, 4 τούρκοι, 2 ιταλοί, 2 σύριοι, 1 γερμανός και 1 ιρακινός.

Ήταν μια «τραγωδία» τότε – που, φυσικά, ξεχάστηκε… Για να το πούμε όπως πρέπει: κουκουλώθηκε… Ποτέ δεν ανακαλύφθηκαν καν οι αιτίες της πυρκαγιάς. Κι ούτε λόγος, φυσικά, για τις φήμες ότι το πλοίο συμμετείχε σε οργανωμένο κύκλωμα λαθρεμπορίου ελαιολάδου, προς ιταλία, και γι’ αυτό ο καπετάνιος δεν φρόντισε να πιάσει λιμάνι όπου θα έσβηναν μεν την φωτιά, θα ανακάλυπταν όμως και τα λαθραία βυτιοφόρα… Προτίμησε να καούν στ’ αμπάρια· για την ακρίβεια να λιώσουν μέχρις εξαφάνισης από μια ισχυρή φωτιά που κράτησε πολλές ώρες…

«Τραγωδίες»… Που ξεχνιούνται, επειδή τα πραγματικά γεγονότα αφορούν τα πραγματικά χαρακτηριστικά του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου / κοινωνίας).

Κι όμως, ο λαός έχει ακόμα περισσότερο δίκιο!

Παρασκευή 3 Αυγούστου. Είναι κάτι που κρύφτηκε, σαν οικογενειακό ενοχικό μυστικό, επί πολλές ημέρες. Χτες, στο περιθώριο του αντιπυρικού πολιτικού μελοδράματος, κάτι ακούστηκε: υπήρξαν (όχι ένας, όχι δύο, αλλά πολλοί) ιδιοκτήτες εξοχικών στο θρυλικό Μάτι οι οποίοι, τις ώρες που η φωτιά ορμούσε, έτρεχαν με τα αμάξια τους στην περιοχή, από άλλα μέρη – για «να σώσουν την περιουσία τους». Ας το επαναλάβουμε: την στιγμή που θα έπρεπε να εγκαταλειφθεί η περιοχή, δεκάδες μικροαστοί ορμούσαν αντίθετα.

Κι αυτό είχε έως και εγκληματικές συνέπειες. Ενώ η τροχαία προσπαθούσε να τους εμποδίσει να πλησιάσουν την περιοχή, αυτοί, λυσσασμένοι απ’ το γεγονός ότι το παλιοκράτος τους εμποδίζε να «σώσουν την περιουσία τους» όχι μόνο πλακώνονταν (φραστικά…) με τους τροχόμπατσους, αλλά προσπαθούσαν (και κάποιοι κατάφεραν) να τους παρακάμψουν, οδηγώντας στο αντίθετο ρεύμα. Στο ρεύμα, δηλαδή, απ’ το οποίο θα έπρεπε να διαφύγουν όσοι / όσες βρίσκονταν ήδη «στις περιουσίες» τους… Με δυο λόγια: οι “ήρωες” της ατομικής ιδιοκτησίας έκαναν ότι μπορούσαν για να δυσκολέψουν την σωτηρία όσων ομοίων τους είχαν εγκλωβιστεί ήδη στην περιοχή…

Τι σημαίνει ότι οι μικροαστοί «πέφτουν στη φωτιά για να σώσουν τις περιουσίες τους»; Τι σημαίνει πως όσοι είναι “εκτός” επικοινωνούν τηλεφωνικά με άλλους που βρίσκονται ήδη εκεί, για να τους ανακοινώσουν ότι «έρχομαι»; Μήπως ότι αυτοί οι άλλοι θα εγκαταλείψουν την «μάχη της προστασίας της περιουσίας» ενόσω έρχονται «γενναίες ενισχύσεις»; Κάτι τέτοιο θα ήταν προδοσία!!! Και τι ακριβώς σημαίνει «προστασία της περιουσίας» σε τέτοιες συνθήκες; Μάνικα ή τον πυροσβεστήρα του αμαξιού; Κάποιο υπερόπλο σίγουρα: τις μικροαστικές φαντασιώσεις!

Για να το πούμε με δυο κουβέντες: ενώ η περιοχή με τα εξοχικά έπρεπε να εκκενωθεί έγκαιρα και μεθοδικά, όχι μόνο δεν υπήρχε τρόπος, αλλά δεν υπήρχε καν καμία τέτοια διάθεση από ένα ικανό μέρος των ιδιοκτητών. Το εντελώς αντίθετο! Και σε τέτοιες περιπτώσεις όσοι το παίζουν “μάγκες” επηρεάζουν κι όσους είναι αμήχανοι κι αναποφάσιστοι μέσα στο δέος / φόβο τους.

Είναι Το γεγονός, διαχρονικό και κοινωνική σταθερά, και γι’ αυτό ακριβώς έπρεπε να κρυφτεί καλά, όπως και έγινε: οι έλληνες μικροαστοί, ζώντας και δρώντας εύκολα εντός/εκτός νόμου κατά τα συμφέροντά τους, πιστεύουν ότι είναι υπεράνθρωποι! Και ότι είναι ικανοί να «προστατέψουν την περιουσία τους» έναντι οποιουδήποτε κινδύνου οι ίδιοι. Αυτοπροσώπως. Όχι απλά είναι ικανοί. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΙ!!!

(Για να μην ξεχνιόμαστε, είναι η ίδια ακριβώς φάρα που πυροβολούσε και σκότωνε πεινασμένους μετανάστες πριν 25 χρόνια, επειδή πήγαν να κλέψουν… πατάτες… Και φυσικά οι δολοφόνοι κηρύσσονταν πανηγυρικά αθώοι απ’ τα δικαστήρια, επειδή “βρίσκονταν σε άμυνα”. Ε, όταν οι έλληνες “βρίσκονται σε άμυνα” σκοτώνουν· ακόμα και τους εαυτούς τους αν δεν υπάρχει κάποιος άλλος να την πληρώσει… Το “Κούγκι” δικός τους εθνικός μύθος είναι…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα, σε τέτοιες περιπτώσεις θανάτου και καταστροφής, ας μην βλαστημάει κανείς ούτε τις πολιτικές βιτρίνες ούτε την επάρκεια και τον επαγγελματισμό των θεσμών που φτιάχνουν αυτοί οι έλληνες μικροαστοί. Όλα είναι προσχήματα. Γιατί ο λαός ζει μόνιμα ένα κατά φαντασία «έπος», με πολλαπλές διαστάσεις, μορφές… Με μόνιμες διαστροφές δηλαδή…

Κι όταν οι διαστροφές καταλήγουν σε καταστροφές, απλά ο λαός ψάχνει τους «προδότες» όσο γίνεται πιο εμφατικά..

(Οι φωτογραφίες είναι απ’ τις φωτιές στην Καλιφόρνια, που καίνε εδώ και πάνω από μια βδομάδα. Ως τώρα έχουν καεί 6 άτομα, ανάμεσά τους 2 πυροσβέστες. Ενώ περίπου 40.000 έχουν εγκαταλείψει τα σπίτια τους. Στους αμερικάνους υπηκόους, μ’ όλα τους τα κουσούρια, υπάρχει κάτι που λείπει απ’ την συλλογή τους: «ρε εμένα θα μου πεις πως θα σώσω το σπίτι μου;»

Χμμμ… Ίσως πρέπει να γίνει εξαγωγή ελληνικού ταπεραμέντου. Σε συσκευασία του ενός και των πέντε λίτρων… )

Ο λαός έχει πάντα δίκιο 1…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Η συντριπτική πλειονότητα των «καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος» του είδους εστιατόρια, μπαρ, συναυλιάδικα, κλπ, δεν έχουν εξόδους κινδύνου. Κάτι που είναι απαραίτητο με βάση τους νόμους (και εύλογο). Μην ρωτήσετε πως έχουν άδειες λειτουργίας. Ξέρετε…

Τα ιδιωτικά φροντιστήρια και ιεκ που στεγάζονται σε πολυκατοικίες όχι μόνο εξόδους κινδύνου δεν έχουν, αλλά ούτε καν κανονικές εξόδους – εκτός αν τα κλιμακοστάσια των πολυκατοικιών και των κτηρίων γραφείων θεωρούνται «κανονική έξοδος για πλήθος»… (Έχουν, πάντως, αυλές: τα πεζοδρόμια…). Μην ρωτήσετε πως έχουν άδειες λειτουργίας. Ξέρετε…

Τα ιδιωτικά «πολυ-ιατρεία» που στεγάζονται είτε σε πολυκατοικίες είτε σε απλά κτήρια γραφείων δεν έχουν εξόδους κινδύνου. Μην ρωτήσετε πως έχουν άδειες λειτουργίας. Ξέρετε…

Είναι συζητήσιμο αν, καν και καν, τα κτήρια δημόσιων υπηρεσιών (όπως, π.χ., οι εφορίες….) έχουν εξόδους κινδύνου. Όπως δεν έχουν και αρκετά άλλα, απ’ αυτά που στον «πολιτισμένο καπιταλιστικά κόσμο» θεωρούνται αυτονόητα.

Το ότι δεν έχει υπάρξει ως τώρα ανάγκη γρήγορης εκκένωσης τέτοιων χώρων / επιχειρήσεων ή κάποιο περιστατικό μαζικού πανικού, με ό,τι αυτό θα σήμαινε σε νεκρούς και τραυματίες, το ελληνικό ταπεραμέντο το αποδίδει στην «θεά τύχη». Αν όμως (δεν το ευχόμαστε…) «συμβεί το μοιραίο», μην ρωτήσετε τι θα ακολουθήσει. Ξέρετε…

(Δεν θα φταίει η «θεά ατυχία»! Μάλλον η όποια, την στιγμή του θανάτου, κυβέρνηση θα χρεωθεί… Εύκολο κι απλό.)

Ο λαός έχει πάντα δίκιο 2…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Η αξία των παραπάνω υπενθυμίσεων βρίσκεται στο ότι αφορούν την καθημερινότητα πολλών εκατοντάδων χιλιάδων ατόμων, σ’ όλη την επικράτεια. Τα οποία πολλές εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, που είναι ο ελληνικός «λαός», ευχαρίστως θα άφηναν να πνιγούν μερικές δεκάδες μετανάστες – για να υπερασπίσουν το «ιερό δικαίωμά τους στην ασφάλεια», όπως λένε. Τα μαγαζιά της μαζικής αποχαύνωσης / διασκέδασής τους απ’ την άλλη (για παράδειγμα) δεν τα θεωρούν «απειλή για την ασφάλειά τους»… Το αντίθετο.

Κι αφού είναι ο λαός, έχουν δίκιο… Και το επιβάλλουν…

Καπιταλισμός – κατά παρέκκλιση 1…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Οποιοσδήποτε φοιτητής / φοιτήτρια αρχιτεκτονικής σχολής τα τελευταία 50 χρόνια το έχει διδαχθεί: «η αυθαίρετη δόμηση στην ελλάδα». Έχει διδαχθεί ότι στις δεκαετίες του ’50, του ’60 και του ’70 τα «αυθαίρετα» ήταν οι παράγκες της ντόπιας εργατικής τάξης, γύρω από βιομηχανικές εγκαταστάσεις (όπως, π.χ., το Πέραμα) – και ότι απ’ την δεκαετία του ’80 και μετά τα «αυθαίρετα» είναι τα εξοχικά των μικροαστών και των μεσοαστών… Που στο όνομα της κρατικής πολιτικά προσοδικής φιλευσπλαχνίας νομιμοποιούνταν κατά κύματα, έναντι κάποιων “προστίμων” – και κυρίως ψήφων.

Οι ίδιοι ακριβώς φοιτητές, σαν επαγγελματίες μηχανικοί αργότερα, εδώ και δεκαετίες, βγάζουν κατά καιρούς καλά μεροκάματα μέσα απ’ την «νομιμοποίηση αυθαιρέτων». Αυτών των μικροαστών και μεσοαστών. Είναι μια εύκολη δουλειά. Ξέρουν τι κάνουν…

Όπως συμβαίνει με τις «άδειες λειτουργίας» που θυμίσαμε νωρίτερα, άδειες «κατά παρέκκλιση» γενικά, έτσι και στην άνθηση της καταπάτησης δημόσιων εκτάσεων από μικροαστούς, μεσοαστούς και μεγαλοαστούς, είτε σε δάση είτε σε παραλίες, πάντα υπήρχε και υπάρχει πολύ χρήμα. Που μοιράζεται σε διάφορα επίπεδα, σε διάφορους μηχανισμούς και υποκείμενα.

Έχει προσέξει, για παράδειγμα, κανείς τα «εκκλησάκια», τσιμεντένιες κατασκευές λίγο μεγαλύτερες από εικοστάσια, σε διάφορες μάντρες στην είσοδο της Αθήνας; Ποιος αγοράσει τέτοια «εκκλησάκια»; Διάφοροι που έφτιαχναν εξοχικά και βίλες «μέσα στα πεύκα», καταπατώντας δημόσιες εκτάσεις, «αυθαίρετα», και δεν μπορούσαν να πάρουν νόμιμα ρεύμα (απ’ την κρατική δεη) παρά μόνο σαν «ηλεκτροδότηση ιερού ναού»!… Φύτευαν ένα «εκκλησάκι» στην αυλή τους, και έλυναν το πρόβλημά τους…. Τόσο απλό το «παραθυράκι του νόμου»… Τόσο προσοφόρα και η μυωπία των υπαλλήλων διάφορων μηχανισμών.

Μην ρωτήσετε πως γίνονταν και γίνονται όλα αυτά. Ξέρετε…

Καπιταλισμός – κατά παρέκκλιση 2…

Πέμπτη 2 Αυγούστου. Ο ελληνικός καπιταλισμός, στην ευρεία κοινωνική έδρασή του, σαν manual όχι μόνο των «μεγάλων αφεντικών» αλλά κάθε κλίμακας της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, είναι μια συγκεκριμένη παραλλαγή του γενικού μοντέλου. Είναι ένας καπιταλισμός σε ανελέητο πόλεμο απέναντι σε οτιδήποτε «κοινό», απ’ το πεζοδρόμιο μέχρι το εκπαιδευτικό σύστημα, όταν αυτό δεν βολεύει τον οποιοδήποτε ιδιοκτήτη ατομικά.

Αλλού, είτε επειδή υπήρξαν ηγεμονικές αστικές τάξεις, είτε επειδή η προστασία των «κοινών» ήταν αδιαπραγμάτευτη ανάγκη των πληβείων, ο καπιταλισμός σα σύστημα ενσωμάτωσε αυτήν την μέριμνα υπέρ κάποιων “κοινών”, ηθικά, ιδεολογικά, θεσμικά, χωρίς να χάσει τίποτα απ’ την γενική κερδοφορία του. Όχι, όμως, στις καπιταλιστικές παραλλαγές της γεωπροσόδου, της πολιτικής προσόδου, της γεωπολιτικής προσόδου, όπως είναι ο ελληνικός καπιταλισμός. Εδώ το δόγμα είναι «όποιος προλάβει να αρπάξει την έκανε λαχείο»: μια μόνιμη κατάσταση πρωταρχικής, άγριας συσσώρευσης με διάφορες μορφές, ξεκινώντας απ’ τα αυθαίρετα εξοχικά μέσα στα δημόσια δάση και τελειώνοντας εκεί που είναι η αρχή, δηλαδή στην άγρια εκμετάλλευση μεγάλων τμημάτων της σύγχρονης εργατικής τάξης.

Το να είσαι σε πόλεμο ενάντια στα κοινά είναι αποδοτικό, ευχάριστο, διασκεδαστικό, μέχρις ότου κάποια δασική πυρκαγιά, κάποια πλημμύρα, κάποιος σεισμός, πέσουν στο κεφάλι σου. Όμως τι διαφορετικό είναι ένας πόλεμος; Έχει και νεκρούς (σαν ενδεχόμενο μεν, αλλά…) απ’ την δική σου μεριά. Τελικά ο θάνατος είναι αναπόφευκτος, ακόμα και για τον στρατό των νικητών.

Για τους μικροαστούς οι νεκροί αυτού του πολέμου, μετά τα αρχικά συγκινησιακά μελό, είναι πάντα των άλλων. Κι έτσι τελειώνει το πράγμα: μέσα στη βολική λήθη…: ευτυχώς που εμείς δεν πάθαμε τίποτα.

(Αν, μάλιστα, μπορούμε να βγάλουμε λεφτά απ’ το πένθος των άλλων, και υπάρχουν πάντα τρόποι γι’ αυτό, ακόμα καλύτερα….)

Η καπιταλιστική πυγμή

Κυριακή 1 Ιούλη. Αυτός ο ακροδεξιός γιάπης (ο αυστριακός πρωθ. Sebastian Kurz) θα είναι από σήμερα, και για έξι μήνες, «πρόεδρος της ε.ε.». Αυτό το αρχηγιλίκι είναι ασήμαντο σαν τέτοιο, αλλά είναι μια ευκαιρία να υποδείξουμε κάτι εξαιρετικά χαρακτηριστικό.

Αυτός ο φασίστας, λοιπόν, και ο κυβερνητικός φασιστοσυνασπισμός του, που θέλουν να «οχυρώσουν την ευρώπη» απέναντι στα «κύματα των εισβολέων» (μεταναστών) προωθούν (και θα περάσουν, αφού έχουν την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία) την 12ωρη ημερήσια εργασία, και την 60ωρη εβδομαδιαία… Στην αυστρία… «Οι αλλαγές στην εργατική νομοθεσία είναι απαραίτητες για να έχουν οι εταιρείες μεγαλύτερη ευελιξία» είναι το επιχείρημα… Η μόνη «παραχώρηση» που κάνει η φασιστοκυβέρνηση της Βιέννης είναι ότι ενώ το 10ωρο θα είναι υποχρεωτικό (αν αυτό ευχαριστεί το αφεντικό), οι εργαζόμενοι θα επιτρέπεται να αρνηθούν τις επιπλέον 2 ώρες δουλειάς, χωρίς να χρειάζεται κάποια δικαιολογία. (Υποθέτουμε: μέχρι να απολυθούν…)

Βλέπετε να έχουν κάποια σχέση ο ρατσισμός / νεοφασισμός και η “επιστροφή” στην “απόσπαση της απόλυτης υπεραξίας”; Εμείς ναι, το ξέρουμε εδώ και χρόνια…

Κάποτε, οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος, θα πέσουν πάνω σε κάτι «ιερογλυφικά» με την μορφή 30/900… Θα ξύσουν το κεφάλι τους και θα αναρωτηθούν ένα απ’ αυτά τα δύο: είτε «πόσο ηλίθιοι ήταν αυτοί που υποστήριζαν τέτοια πράγματα;» είτε «πόσο ηλίθιοι ήταν αυτοί που δεν τα υποστήριξαν;»

Πριν, ωστόσο, έρθει η ώρα των ιστορικών και των αρχαιολόγων, έχουμε κάθε δικαίωμα να αναρωτηθούμε: «πόσα κιλά επαναστάτες ήταν και είναι όλοι αυτοί που σαμπόταραν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο – και είχαν, πράγματι, πολλούς και πετυχημένους τρόπους… – το εργατικό 30/900;»

(Απ’ την μεριά μας, σαν αυτόνομοι εργάτες, κάναμε περισσότερα απ’ όσα μπορούσαμε…)