Tag: νόμοι σχέσεις

Το τραίνο δεν σταματάει

Τετάρτη 4 Δεκέμβρη. Παρά τις απαγορεύσεις, τις μισοαπαγορεύσεις και τις «τιμωρίες», το ψοφιοκουναβιστάν δεν έχει καταφέρει να σταματήσει ως τώρα την επέκταση της κινεζικής Huawei. Η εταιρεία ανακοίνωσε αύξηση των εσόδων της κατά 24,5% το πρώτο εννιάμηνο του 2019· αλλά το σημαντικότερο είναι ότι απλώνει την εγκατάσταση των 5G σταθμών της στον πλανήτη. Τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη δεν δείχνουν διατεθειμένα να την αποκλείσουν απ’ τους διαγωνισμούς για την παραχώρηση αδειών 5G που θα κάνουν σύντομα. Έχει υπογράψει ήδη πάνω από 30 συμβόλαια με ευρωπαίους πελάτες (παρόχους). Και σαν μην έφταναν αυτά: τα αφεντικά της Huawei ανακοίνωσαν προχτές ότι έχουν βρει άλλους, μη αμερικάνους προμηθευτές, για το σύνολο των εξαρτημάτων που χρειάζονται. Αυτό σημαίνει ότι οι γραμμές παραγωγής της Huawei δεν πρόκειται να σταματήσουν, ακόμα κι αν απαγορευτεί σε όλους τους αμερικάνους προμηθευτές της να κάνουν δουλειές μαζί της. Ανακοίνωσαν επίσης ότι θα μεταφέρουν στον Καναδά ένα ερευνητικό κέντρο που έχουν σε αμερικανικό έδαφος.

Τώρα οι φήμες θέλουν το ψοφιοκουναβιστάν να προσανατολίζεται στη χρήση του τελευταίου όπλου του: να απαγορεύσει στην Huawei να χρησιμοποιεί το δολαριοκρατούμενο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα… Στην πράξη να απαγορεύσει την χρήση του δολαρίου στην κινεζική εταιρεία.

Η ιδέα αυτή (λένε οι φήμες) είναι παλιά. Το ψόφιο κουνάβι προτίμησε ως τώρα πιο «ήπια μέσα», ελπίζοντας ότι θα τσακίσει την αιχμή του κινεζικού τεχνολογικού δόρατος εύκολα. Πίστευε ότι «τους εμπορικούς πολέμους τους κερδίζω εύκολα…». Δεν τα κατάφερε, ούτε υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρει πια. Ακριβώς γι’ αυτό (λένε οι φήμες) έρχεται η ώρα του «βαρέος κτυπήματος»: του νομισματικού αποκλεισμού.

Αν και η ασταμάτητη μηχανή δεν ξέρει το πως κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό, έχει την εντύπωση πως αν ως τώρα το ψοφιοκουναβιστάν, προσπαθώντας να φρενάρει τον κινεζικό καπιταλισμό, πυροβολούσε τα πόδια του (: τις αμερικανικές επιχειρήσεις που επωφελούνται, και όχι λίγο, απ’ αυτόν…) τώρα ετοιμάζεται, αν προχωρήσει έτσι, θα πυροβολήσει το κεφάλι του. Δεν είναι ούτε λίγοι ούτε ασήμαντοι εκείνοι (κράτη και όχι μόνο) που μεθοδεύουν την αποδολαριοποίηση του παγκόσμιου εμπορίου… Θα τους ενισχύσει το ψοφιοκουναβιστάν προσπαθώντας να εκτροχιάσει την Huawei;

Γράφαμε την περασμένη Κυριακή για τον ευρωπαϊκό INSTEX. Παρατηρήσαμε πως όσο περισσότερα κράτη (ή επιχειρήσεις) αρχίσουν να τον χρησιμοποιούν, τόσο αποτελεσματικότερα θα δουλεύει. Αντίστοιχο μηχανισμό έχουν δημιουργήσει τόσο το Πεκίνο όσο και η Μόσχα – ισχύει και γι’ αυτούς πως η ποσότητα των (διεθνών) συναλλαγών μετατρέπεται σε ποιότητα «εξυπηρέτησης» και ισχύ…

Η Huawei πιθανότατα θα έχει προβλήματα στις συναλλαγές της (άρα σε καινούργιες συμφωνίες) αν και εφόσον το ψοφιοκουναβιστάν προχωρήσει στο «μοιραίο». Όπως, όμως, κάποτε το δολάριο «δέθηκε» με την τιμολόγηση του πετρελαίου («πετροδόλαρα») ενισχύοντας και οχυρώνοντας την παγκόσμια κυκλοφορία / ηγεμονία του, έτσι τώρα το κινεζικό γουάν (ή ένας συνδυασμός λίγων διεθνών νομισμάτων) σπρώχνονται (και το απολαμβάνουν!) να συνδεθούν με την τιμολόγηση διάφορων τεχνολογιών της 4ης βιομηχανικής επανάστασης…

Κι έτσι θα πετάξουν ευκολότερα το δολάριο στα σκοινιά… Αν, ξαναλέμε “αν”, το ψόφιο κουνάβι προσπαθήσει να ξαναρίξει με ένα ρεβόλβερ που έχει αδειάσει από σφαίρες…

(φωτογραφία: Να είναι αλήθεια άραγε ότι το ψόφιο κουνάβι θα ζητήσει και επίσημα απ’ τον ρημαδοΚούλη να μην πατήσει το ποδάρι της η Huawei στο ελλαδιστάν; Ποιός ξέρει; Πάντως το έχει πατήσει αν δεν κάνουμε λάθος: στην Καλαμάτα κάνει κάποια “δοκιμαστικά”…

Ε, τι άλλο θέλουν πια αυτοί οι σύμμαχοι; Η Καλαμάτα είναι στην άλλη άκρη απ’ την Αλεξανδρούπολη!…)

6.000 σαρδέλες.. Πόσο αστείο μπορεί να είναι;

Κυριακή 1 Δεκέμβρη. Τέσσερεις νεαροί φίλοι απ’ την Bologna έψαχναν μια φόρμουλα αντίδρασης απέναντι στην επιρροή του ακροδεξιού Salvini και στην περιοχή τους. Η Emilia-Romagna έχει υπάρξει «κόκκινη» (έως «βαθιά κόκκινη») για δεκαετίες – σαν μέρος του βιομηχανικού ιταλικού βορρά. Όχι πια…

Οι ευφάνταστοι νεαροί, χρησιμοποιώντας τα social media (τι άλλο; σιγά στις αφίσες και στις προκηρύξεις – και στον κόπο τους!) αυτοβαφτίστηκαν με το μάλλον πρωτότυπο όνομα «6.000 σαρδέλες» καλώντας σε αντι-Salvini συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία της Bologna στις αρχές Νοέμβρη. Απο πού προέκυψε το όνομα; Απ’ το ότι υπολόγισαν ότι στην πλατεία θα χωρούσαν στριμωγμένοι το πολύ 6.000 άνθρωποι. Ο θεαματικός linguistic νεωτερισμός του πέτυχε με το παραπάνω: συγκεντρώθηκαν 15.000, όχι μόνο στην πλατεία αλλά και στους γύρω δρόμους…

Κι αυτή ήταν η αρχή. Οι «6.000 σαρδέλες» άρχισαν να εξαπλώνονται με την ταχύτητα του θεάματος…. Μετά την Bologna έγιναν αντίστοιχες πετυχημένες συγκεντρώσεις στην κοντινή Modena, στο Regio Emilia και στο Rimini. Χτες νοτιότερα, στη Φλωρεντία.

Πολλοί αντι-Salvini (ή απλά χασομέρηδες…) θέλουν να γίνουν, έστω για μια φορά στη ζωή τους, «6.000 σαρδέλες». Είναι “φάση”! Τώρα προγραμματίζονται συγκεντρώσεις στις μεγάλες πόλεις. Τορίνο, Μιλάνο, Νάπολη. Και σαν κορύφωση στη Ρώμη, στις 14 Δεκέμβρη. Εκεί οι οργανωτές ελπίζουν να «στριμωχτούν» 1.000.000 σαρδέλες… Λεπτομέρεια, που ίσως την έχετε υποθέσει: απαγορεύεται οποιοδήποτε πανώ, πλακάτ και κάθε τι σχετικό με πολιτικά συνθήματα. Το μόνο που επιτρέπεται είναι το σήμα της σαρδέλας. Sardine vs Salvini – έτσι… Aκόμα και σαν γελοίος φιόγκος στο κεφάλι (φωτο επάνω).

Είναι αυτό αντιφασισμός (εντός ή εκτός εισαγωγικών); Ξέρουμε πως πολλοί θα το έχουν εύκολο να κατηγορήσουν την ασταμάτητη μηχανή για «εμμονές»… αλλά όχι, αυτό ΔΕΝ είναι αντιφασισμός· ό,τι κι αν σκέφτονται οι συμμετέχοντες. Είναι, βέβαια, ένα θεαματικό «αντι-», που κάλιστα μπορεί να ελκύει και αντιφασίστες… Πρόκειται όμως για μια αλυσίδα events που θα χαθούν σύντομα μέσα στην ομίχλη της μεταμοντέρνας καθημερινότητας. Ο αντιφασισμός δεν είναι event – και η ιταλική κοινωνική αριστερά δεν θα έπρεπε να το ξεχνάει, γιατί τον φασισμό τον έχει πληρώσει ακριβά.

Έχει θεωρηθεί “απόδειξη γνησιότητας” η απαγόρευση των πολιτικών θέσεων, ακόμα και των πολιτικών συμβόλων σε τέτοιες “λαοσυνάξεις”. Σαν απόδειξη “φρεσκάδας”. Αλλά είναι το αντίθετο: είναι απόδειξη “αρπαχτής”! Όχι μόνο και όχι τόσο απ’ την μεριά των όποιων οργανωτών κάθε φορά. Σίγουρα, όμως, απ’ την μεριά των συμμετεχόντων. Μόνο αν πρόκειται να εκδηλωθείς στιγμιαία και επιδερμικά αρνείσαι την ιστορική καταγωγή των αρνήσεων σου. Σου φαίνεται “βάρος”, “δέσμευση”, στην οποία δεν σκοπεύεις. Όχι. Η postmodern άρνηση πρέπει να είναι ανάλαφρη μέσα στον ιστορικό χρόνο· να διεκδικεί μια ορισμένη νεότητα κόντρα στην Ιστορία… Πρέπει να είναι “άμεση”, δηλαδή άμεσα ανακλητή… Πρέπει να είναι γρήγορη – κανείς δεν περιμένει, και κανείς δεν έχει ραντεβού με την Ιστορία… Πρέπει να μπορεί να φωτογραφηθεί και να βιντεοσκοπηθεί χωρίς να εξαντληθούν τα φορητά τηλεχειριστήρια της καθημερινής ζωής…

Ας το υπενθυμίσουμε: η θεσμική και κοινωνική “σκλήρυνση” των καπιταλιστικών καθεστώτων διεθνώς, ειδικά εκείνων που νοιώθουν ότι χάνουν τις άλλοτε θέσεις τους στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, κέρδους και εξουσίας, δεν είναι αστείο. Δεν είναι θεατρικό του είδους “πιράνχας εναντίον σαρδελών”! Είναι υποχρεωτικές κινήσεις των αφεντικών και των λακέδων τους.

Αν αυτό δεν γίνεται κατανοητό μαζί με την μεσο-μακροπρόθεσμη βαρβαρότητα που αναγγέλει, τότε όσες κι αν είναι οι “σαρδέλες” σε τηγάνι θα καταλήξουν…

(φωτογραφία κάτω: σαρδελοσυγκέντρωση χτες, στην Φλωρεντία…)

Ιράκ

Παρασκευή 29 Νοέμβρη. Θα μπορούσαν οι διαδηλωτές στο ιράκ να έχουν όλα τα δίκια του κόσμου ενάντια στο πολιτικό καθεστώς. Πώς όμως τους έχει διαφύγει ότι το ιράκ είναι σε «ημικατοχή» απ’ τον αμερικανικό στρατό; Πώς τους έχει διαφύγει ότι υπάρχει πολύς και μεγάλος εχθρός τους στην «πράσινη ζώνη» και στην αμερικανική πρεσβεία / βάση, πολύς περισσότερος απ’ το ιρανικό προξενείο στη Najaf; Πώς τους έχει διαφύγει ότι ήταν ο αμερικανικός στρατός που έκανε εισβολή το 2003, και ότι σκότωνε και σακάτευε για χρόνια – κι όχι ο ιρανικός; Πώς τους έχει διαφύγει ότι ο «εμφύλιος» μεταξύ ιρακινών σιιτών και ιρακινών σουνιτών (που υποδαύλισε η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της, στο πλευρό πληρωμένων σουνιτών οπλαρχηγών) είχε χιλιάδες δολοφονημένους αμάχους;

Αποκλείεται να υπάρχει μαζική αμνησία στην ιρακινή κοινωνία, σε οποιοδήποτε τμήμα της. Η Τεχεράνη έχει, πράγματι, σημαντική επιρροή στο ιράκ· αλλά δεν ήταν αυτή που το κατέστρεψε. Αν αναγορεύεται σαν ο κύριος, ο βασικός εχθρός, κι αν απ’ την άλλη μεριά η αμερικανική ημικατοχή μένει στο απυρόβλητο, κάτι βρωμάει. Αν δεν είναι απ’ τα βασικά αιτήματα των διαδηλωτών η άμεση αποχώρηση των αμερικάνων πεζοναυτών, κι αν δεν επιτίθενται εναντίον των αμερικανικών βάσεων, όπου κι αν βρίσκονται αυτές, κάτι πολύ βρώμικο συμβαίνει.

Πολύ βρώμικο αλλά καθόλου πρωτότυπο…

Βιτρίνα: η εξουσία σαν αντανάκλαση

Πέμπτη 28 Νοέμβρη. Πολλοί 75άρηδες θα ήθέλαν να νοιώθουν νεώτεροι, πιο σφριγηλοί. Ελάχιστοι θα τολμούσαν να φωτοσοπ-άρουν εαυτούς ακόμα κι αν το είχαν τεχνικά: υπάρχει πάντα ένας κάποιος κοινωνικός περίγυρος έτοιμος να καγχάσει με τέτοια καμώματα. Τελικά ένας, ένας αλλά ψόφιο κουνάβι, το τόλμησε «χωρίς αιδώ, χωρίς περίσκεψη». Το ότι συμβαίνει να είναι πρόεδρος μιας παρακμάζουσας αυτοκρατορίας δεν είναι σύμπτωση. Είναι η πανουργία της Ιστορίας!

Το ότι το ψόφιο κουνάβι διάλεξε (κάποιο επιτελείο δούλεψε για να γίνει) το κορμί του Rocky Balboa (δηλαδή του Sylvester Stallone) έχει προκαλέσει άπειρους καγχασμούς – στους εχθρούς του. Επειδή ο καγχασμός είναι εύκολος, και επειδή η κριτική προσέγγιση της πραγματικότητας έχει γίνει ακόμα πιο ρηχή απ’ τα καμώματα του ψόφιου κουναβιού, θα πρέπει να νοιώθουν σίγουροι οι εχθροί του ότι η ψοφιοκουναβική ματαιοδοξία θάφτηκε τελικά κάτω από ένα σωρό «γιούχα»!

Λάθος! Το ψόφιο κουνάβι (και οπωσδήποτε κάποιοι επίσημοι ή ανεπίσημοι σύμβουλοί του) αντιλαμβάνεται, χωρίς να έχει ιδέα από Roland Barthes και Umberto Eco (απ’ τους οποίους δεν έχουν ιδέα πια ούτε οι κατηγοροί του), ότι η εξουσία είναι η εικόνα της εξουσίας. Αυτή η επίγνωση διατυπώθηκε καθαρά απ’ τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη – και δεν ήταν η «κοινωνία του θεάματος» που τον ενέπνευσε. Έκτοτε δεν έπαψε να επαληθεύεται, μαστορεμένη με όλο και πιο λεπτεπίλεπτους τεχνικά (: προπαγανδιστικά) τρόπους. Χοντροκομμένους πάντα για την εργατική κριτική αντίσταση, όταν αυτή ήταν ακμαία· εντυπωσιακούς όμως, και πειστικούς, για τους μικροαστούς.

Το ότι το (αμερικανικό) ψόφιο κουνάβι δεν μπορεί να ανταγωνιστεί την (ρωσική) ανεγκέφαλη αλεπού σε επίδειξη σωματικού σπορτιβισμού, δεν κάνει λιγότερο illusion τις κατά καιρούς φωτογραφήσεις του Putin. Απ’ την άλλη μεριά, το ότι η εικόνα που θέλει να πείσει ότι είναι εξουσία στην αμερικανική εκδοχή της μπορεί να «δανειστεί» τα κορμιά pop (και macho) «υπερ-ηρώων», αυτό είναι μέρος της γενικής κουλτούρας των αμερικάνων, λευκών προτεσταντών.

Το ενδιαφέρον είναι, λοιπόν, όχι η ματαιοδοξία ή ο καγχασμός αλλά η ιστορικότητα της στιγμής. Μέχρι και την προεδρία του Obama έμοιαζε ότι η αμερικανική ισχύς μπορούσε να εικονογραφηθεί (σε ότι αφορά τις πολιτικές βιτρίνες) μέσα απ’ την άρνηση της ρατσιστικής της παράδοσης, κάνοντας ένα εικονικό άνοιγμα στον 21ο multiculture αιώνα. Ο Obama σαν αντανάκλαση ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να εξωτερικεύσει σαν «εικόνα της εξουσίας» η αμερική όχι των ‘00s αλλά των ‘90s· με κάποια καθυστέρηση. Αντίθετα, η «εικόνα της εξουσίας» του Rocky Balboa με το κεφάλι του ψόφιου κουναβιού είναι η απελπισμένη επιστροφή σε κάποιο ένδοξο λευκό παρελθόν.

Αν οι συμβολισμοί και οι εικόνες τέτοιου είδους υπηρετούν ιδεολογίες (όχι κατ’ ανάγκην γραμμικά, αλλά οπωσδήποτε στη δούλεψή τους) ο Trump-Stallone είναι ο αντι-Joker – την εποχή της επιταχυνόμενης παρακμής και όσων την συνοδεύουν αναγκαστικά.

Κάτι σαν «ένεση ηθικού από ψηλά». Όποιος εκτονώνεται καγχάζοντας αυτό και απολαμβάνει το γέλιο του, ας είναι έτοιμος να αυτο-οικτιρθεί για τις συνέπειες των ευκολιών του…

Υπάρχουν ελεύθερα οικόπεδα για ένα «σιδηρούν παραπέτασμα»;

Πέμπτη 28 Νοέμβρη. Σε λίγες ημέρες, στις 3 και 4 Δεκέμβρη στο Λονδίνο, στη σύνοδο κορυφής του νατο, διάφορα στελέχη του ψοφιοκουναβιστάν θα προσπαθήσουν να πείσουν τους «εταίρους» στη συμμαχία για δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η ανάσχεση της Μόσχας θέλει μεγαλύτερη προσπάθεια (και έξοδα, αλλά οι αμερικάνοι δεν θα βγάλουν καπέλο· να ξηλωθούν οι “εταίροι”…). Και δεύτερον, ότι η ανάσχεση του Πεκίνου θέλει μεγαλύτερη προθυμία… Εννοείται ότι θα προτείνουν επίσημα και την στρατιωτικοποίηση του διαστήματος – αλλά αυτό, το καταλαβαίνουμε, δεν σας εντυπωσιάζει.

Η κατάσταση είναι περίπλοκη: σε μια εποχή ραγδαίων αλλαγών στους παγκόσμιους συσχετισμούς δύναμης δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Βγαίνει, για παράδειγμα, ο βασιλεύς της γαλλίας και (νομίζει) πάσης ευρώπης και δηλώνει ότι «το νατο είναι κλινικά νεκρό». Ακούγεται τίμιο, αλλά δεν είναι. Ο Macron νομίζει πως αν κηρύξει τον «θάνατο του νατο» τα κράτη της ανατολικής ευρώπης, με πρώτη την πολωνία, θα τρέξουν να πέσουν στα πόδια του… Το Βερολίνο αντίθετα έχει μια άποψη πολύ πιο στέρεα: αν αύριο κηρυχτεί επίσημα το «τέλος του νατο» την επόμενη βδομάδα τα βαλτικά κράτη και η πολωνία θα αγκαλιαστούν ακόμα πιο σφικτά με την Ουάσιγκτον· και το project europe θα είναι το επόμενο πτώμα.

Κατά την (σωστή κατ’ αρχήν αλλά και συντηρητική) άποψη του Βερολίνου, ο μόνος διαθέσιμος προς το παρόν τρόπος για να ελέγχεται, όσο ελέγχεται, η «στρατιωτική διείσδυση» της Ουάσιγκτον στην (ανατολική, κυρίως) ευρώπη είναι το να παριστάνουν όλοι ότι «το νατο ζει – αυτό μας οδηγεί!». (Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες!) Έτσι, τουλάχιστον τυπικά, έχουν λόγο όχι μόνο οι σύμμαχοι του ψοφιοκουναβιστάν αλλά και οι «άσπονδοι» εταίροι του. Διακριτικά, ανεπαίσθητα, προσεκτικά, το Βερολίνο θα ήθελε να πλησιάσουν το project europe και κάποια βαλκανικά κράτη / καθεστώτα που δεν είναι «καθαρόαιμα» φιλοαμερικανικά (ακόμα κι αν είναι μέλη του νατο, ή ακριβώς επειδή είναι τέτοια), στα οποία μπορεί να έχει αυξημένη επιρροή· όπως η βόρεια μακεδονία και η αλβανία.

Αλλά ο Macron, την ώρα που παριστάνει τον «αντιαμερικάνο» αναποδογυρίζει σκόπιμα τα ευρωπαϊκά τραπέζια. «Σε βαρέθηκα…» του είπε τις προάλλες η κυρία Merkel, εκφράζοντας το γερμανικό κράτος / κεφάλαιο. Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα της δώσουν δίκιο…

Βολιβία

Τετάρτη 27 Νοέμβρη. Κάθε ημέρα που περνάει δείχνει το γιατί η φυγή του Morales στο Μεξικό ισοδυναμεί, πρακτικά, με πολιτική προδοσία.

Φεύγοντας ο Morales στην ουσία «παραιτήθηκε» (βάζουμε τη λέξη σε εισαγωγικά επειδή ναι μεν δεν έχει δηλώσει κάποια επίσημη παραίτηση σε θεσμούς της βολιβίας, ωστόσο de facto αναγνώρισε ότι δεν ασκεί την προεδρική εξουσία του). Άνοιξε δρόμο στους φασίστες να αυτοανακηρυχτούν πολιτικά αφεντικά στη βολιβία· κι όχι για να ταΐσουν απλά την ματαιοδοξία τους. Την εξουσία που ανέλπιστα βρήκαν «ορφανή» την ασκούν – και το εννοούν. Το ότι χτες ανακήρυξαν τον Morales «τρομοκράτη» είναι το λιγότερο. Έχουν αρχίσει να κλείνουν τα εχθρικά τους media, κυνηγάνε βίαια τους «προδότες» δημοσιογράφους, και φυσικά καταστέλουν – καταστέλουν – καταστέλουν τις αντιχουντικές διαδηλώσεις.

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η αντίσταση των πληβείων (και οπωσδήποτε των εκατομμυρίων ιθαγενών) είναι ισχυρή και μαζική. Δεν αμφιβάλλουμε. Όμως αν ο Morales βρισκόταν στη βολιβία αυτός θα ήταν η νόμιμη (ακόμα κι αν ήταν αμφισβητούμενη) «πολιτική εξουσία». Και τα περιθώρια του φασισταριού θα ήταν περιορισμένα· ακόμα κι αν ένα καλό μέρος του στρατού ή/και της αστυνομίας ήταν μαζί τους. Γιατί ακόμα και ο πιο φασίστας καραβανάς νοιάζεται πρώτα απ’ όλα για το τομάρι του. Φοβάται μήπως βρεθεί τελικά με τους χαμένους· και όταν περνάει καιρός χωρίς να έχει την κεντρική εξουσία που θα τον καλύψει, αρχίζει να λουφάζει.

Σαν «αυτοεξόριστος» ο Morales μπορεί να λέει το ένα ή το άλλο. Δεν έχει όμως την δύναμη που η φυσική παρουσία ενός «προέδρου» θα είχε· και δεν πρόκειται για συμβολισμούς. Το ότι οι κάθε είδους πραξικοπηματίες σημαδεύουν οπωσδήποτε και πρώτ’ απ’ όλα στο «κεφάλι» του συστήματος εξουσίας δεν είναι συμβολικό… Δεν είναι αντάρτες που καταλαμβάνουν γη κερδίζοντας τις συνειδήσεις, και προσπαθούν να φτάσουν στην πρωτεύουσα… Δεν κινούνται απ’ την περίμετρο προς το κέντρο.

Είναι χουντικοί… Θέλουν το κέντρο, ακόμα κι αν δεν έχουν τίποτα άλλο! Με το «κύρος της κεντρικής εξουσίας» κινητοποιούν (δηλαδή: διατάζουν) τους μηχανισμούς κρατικής βίας και καταστολής, ακόμα κι αν δεν τους ελέγχουν «ιδεολογικά». Ο στρατός και η αστυνομία εκτελούν διαταγές· δεν κάνουν συνελεύσεις… (Κι αν αρνηθούν τις διαταγές σημαίνει ότι στασιάζουν, ότι επαναστατούν).

Αυτό το «κύρος» ο Morales τους το παρέδωσε αμαχητί… Τώρα οι πληβείοι κάνουν το σωστό: ασκούν την αντι-εξουσία τους. Αλλά το κάνουν υπό τις χειρότερες συνθήκες…

Project europe 1

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Έχει το ενδιαφέρον της η «αποκάλυψη» των καθεστωτικών new york times (προχτές) μιας πρόσφατης στιχομυθίας μεταξύ Merkel και Macron.

… Καταλαβαίνω την επιθυμία σου για αποδιαρθρωτική πολιτική φέρεται να είπε η γερμανίδα πρωθ. Αλλά έχω κουραστεί να μαζεύω τα κομμάτια. Ξανά και ξανά πρέπει να κολλάω τα φλυτζάνια που σπας έτσι ώστε μετά να μπορούμε να κάτσουμε και να πιούμε μια κούπα τσάι μαζί…

Σαφές ή όχι αυτές οι κουβέντες δεν δείχνουν μια «νοικοκυρά» που πρέπει να κουμαντάρει τις ζημιές απ’ τα νεύρα του «κυρίου». Δείχνουν το ξεπέρασμα εκείνου που μέχρι πριν λίγα χρόνια διαφημιζόταν σαν «το μοτέρ» του project europe: του γαλλογερμανικού άξονα. Δεν είναι δύσκολο να ξέρει κάποιος ότι όχι μόνο ο Macron αλλά διαχρονικά η γαλλική «εθνική γραμμή» ήταν να κάνει ζημιές σε οτιδήποτε «ευρωπαϊκό» που θα υπονοούσε την υπεροχή του Βερολίνου. Τέτοια παραμένει. Και, ύστερα, πότε πότε, πουλάει «ευρωπαϊσμό» αποκλειστικά με γαλλικούς όρους – όπως κάνει τελευταία ο κατά την γνώμη του βασιλεύς της γαλλίας και πάσης ευρώπης Macron…

Το ότι το project europe δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, το ότι έμεινε «νήπιο» από πολιτική άποψη (όπου το «πολιτική» σημαίνει την ενιαία θέση του στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό) δεν οφείλεται ούτε στη Μόσχα, ούτε στο Πεκίνο! Οφείλεται στο Παρίσι (που πάντα φοβόταν και φοβάται το Βερολίνο) και στο Λονδίνο (που πάντα ήθελε μόνο μια «ενιαία αγορά» και τίποτα παραπάνω). Αν, τώρα, ο κινεζικός καπιταλιστικός δυναμισμός γίνεται global αυτό οφείλεται τελικά στο ότι η Ιστορία απεχθάνεται τα κενά…

Project europe 2

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Όταν η καταλανική ανταρσία βρισκόταν στο φόρτε της (με το ψημοψήφισμα για την κρατική ανεξαρτησία, και η ισπανική καταστολή), πριν δύο χρόνια, ο γνωστός Γιούνκερ είχε δηλώσει (για να στηρίξει την άποψη ότι η ε.ε. και η ευρωζώνη δεν πρόκειται να αναγνωρίσουν ένα καταλανικό κράτος) ότι εδώ δεν θα καταφέρνουμε με 28, θα τα καταφέρουμε με 98;

Ο Γιούνκερ είχε δίκιο απ’ την ανάποδη!!! Το πολιτικό (και ιδεολογικό) πρόβλημα του project europe είναι, ακριβώς, το «28»: το ότι, δηλαδή, στα συστατικά του μέρη περιλαμβάνονται όλα τα ιστορικά ιμπεριαλιστικά «έθνη κράτη», με τις αντίστοιχες ιδεολογίες / μυθολογίες για κατανάλωση των υποτελών, και όλα τα (συχνά φαντασιακά) “Plan B” των αφεντικών τους όταν ζορίζονται.

Όταν η «οικονομική σύνθεση» είναι εφικτή – κι αυτό έχει συμβεί σε αρκετό βαθμό στο project europe – η μορφή έθνος / κράτος (εξοπλισμένη με όλα τα «παλιά μεγαλεία»…) είναι αντιδραστική! Δεν είναι τυχαίο ότι η κατάλληλη ιδεολογία για να υποστηρίξει την «εθνικότητα» μέσα στο project europe είναι αυτή του φασισταριού! Η αριστερά (του κράτους και του κεφάλαιου) προσπάθησε φιλότιμα να κολλήσει «αριστερό πρόσημο» σ’ αυτήν την ιστορία· απέτυχε παταγωδώς, και το μόνο που έκανε είναι «να ρίξει νερό στον μύλο της αντίδρασης»…

Αν τα συστατικά του project europe ήταν εφικτό να γίνουν όχι τα «28» ευρωπαϊκά έθνη / κράτη αλλά οι «98» ευρωπαϊκές περιφέρειες, οι «ενωμένες πολιτείες της ευρώπης» θα ήταν ήδη γεγονός.

Φυσικά, το ακούμε ήδη, είναι αρκετοί (που παριστάνουν τους «αντι-ιμπεριαλιστές») που με χαρά θα έβλεπαν την πλήρη διάλυση του project europe. Στα μέρη μας το δήλωναν ανοικτά επί χρόνια. Καθόλου παράδοξο το ότι άλλους τους καβάλησαν οι ντόπιοι φασίστες, και άλλοι έγιναν εξουσία για να κάνουν ένα καλό μέρος της λάτζας της «αντιευρωπαϊκής δουλειάς»: συμμαχία με την Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ και το Κάιρο· και παραχώρηση βάσεων στους δύο πρώτους.

Επ’ αυτού, επί της εθνικής γραμμής, ο «αντι-εε αντι-ιμπεριαλισμός» κάτι έπαθε… Και κλάταρε…

(Μιας και η ασταμάτητη μηχανή, σαν αυτόνομη εργάτρια, δεν συμμετέχει στα διλήματα των αφεντικών, του είδους «μένουμε ευρώπη» vs «μένουμε άνω τζούτζουλα» – αφίσα επάνω, πριν το θρυλικό “δημοψήφισμα” του ’15 και ενάντιά του – έχει την πολυτέλεια να τα καταλαβαίνει, και να αναλύει το πως αυτά μεταφέρονται στους πληβείους. Κατά συνέπεια θεωρεί γελοίο το «επαναστατικό πάθος» του να πάρει κάνεις θέση υπέρ της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφάλαιου.

Αλλά θεωρεί επίσης αυτοκτονικές τις συνέπειες τέτοιων «παθών»: όπως η θρυλική «αντιπαγκοσμιοποίηση» γέννησε το μόνο που μπορούσε, φασιστοεθνικιστικές πολιτικές βιτρίνες, έτσι και η υπεράσπιση του «εθνικού κράτους» στην ευρώπη γεννάει τέρατα· και μόνο τέτοια θα μπορούσε να γεννήσει.

Όσο για το θεώρημα ότι «στην εθνική κλίμακα» οι ταξικοί, εργατικοί αγώνες είναι ευκολότεροι (;;;) πού αποδεικνύεται;)

Θέσεις μάχης

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Οι παγκόσμιες αλλαγές, ακόμα και οι ανατροπές που βρίσκονται σε εξέλιξη, είναι σεισμικές. Και θα επηρεάσουν, επηρεάζουν ήδη, και το τελευταίο καλύβι σ’ αυτόν τον πλανήτη…

Μέσα στα ζόρια της Ιστορίας υπάρχει, ευτυχώς, και κάτι χρήσιμο: όλοι / όλες που κολυμπούν στους βάλτους της μικροαστικής σαπίλας (εκατομμύρια…) είναι αδύνατο πια να καταλάβουν· κι ακόμα πιο αδύνατο να σηκώσουν μπόι. Αλλά η αυτόνομη εργάτρια αναρωτιέται: ποιός θα ήθελε συμμαχητές σ’ αυτόν τον πόλεμο, τον ζόρικο, πολυεπίπεδο και αβέβαιο εργατικό πόλεμο που έχει ξεκινήσει, ποιος θα ήθελε λοιπόν συμμαχητές τους ομφαλοσκόπους; Ευτυχώς λοιπόν: τα παραμύθια, τα παχιά λόγια και τα παπατζιλίκια τελειώνουν. Και οι κατεργαραίοι πάνε στους πάγκους τους.

Σημειώστε το κάπου, θα χρειαστεί: αυτό το νόστιμο και νεοφιλελεύθερο ότι «πραγματικότητα είναι ό,τι εγώ και η παρέα μου θεωρεί τέτοια» είναι ένας εξαιρετικός επιτάφιος! Χωρίς θρήνο – με χάχανα…

Με χάχανα – αλλά επιτάφιος!

Και καλή τύχη…

Τρίτη 26 Νοέμβρη. Ποιός, άραγε, δεν θα θαύμαζε τις καλλιτεχνικές διαρρήξεις με πλούσια λεία; Οι «pink panthers» (ένα σχήμα για το οποίο αν ισχύει ότι είχε πάνω από 300 βαλκάνια μέλη, τότε πρόκειται για την πρώτη στην παγκόσμια ιστορία μαζική οργάνωση χρυσοδάκτυλων – και μια ριζική απομυθοποίηση της «βαλκανικής καθυστέρησης»!) έγιναν θρύλος ακριβώς γι’ αυτό: επειδή το μυαλό τους δούλευε τόσο καλά ώστε τα χέρια τους έκαναν θαύματα.

Γράψαμε «έγιναν θρύλος»; Μπορεί να συνεχίζουν. Η χθεσινή διάρρηξη σε μουσείο στην Δρέσδη και η κλοπή βασιλικών κοσμημάτων του 18ου αιώνα, κυρίως διαμαντιών, έχει όλη την ευφυή αύρα των “pink panthers”: μια φωτιά σε κοντινό υποσταθμό κόβει το ρεύμα στην περιοχή, τα κυκλώματα ασφαλείας δουλεύουν με μπαταρίες, κι αυτοί – δύο ή περισσότεροι; – μπουκάρουν σβέλτα. Κόβουν σίδερα, ανοίγουν πόρτες… Όταν σκάει το περιπολικό έχουν γίνει καπνός.

Εντάξει. Τα διαμάντια δεν θα πουληθούν στις upper τάξεις για να δοθούν επιδόματα ανεργίας σε βαλκάνιους προλετάριους… Θέλουμε να πούμε: ακόμα και οι καλλιτέχνες των διαρρήξεων ζουν μια ζωή διαχωρισμένη απ’ τα «βάσανα των πολλών». Ωστόσο ένας σοβαρός λόγος που τέτοιοι παράνομοι γίνονται θρυλικοί στους «πολλούς» είναι επειδή ανασκευάζουν δύο βασικά θεωρήματα του νόμου και της τάξης: ότι οι εγκληματίες είναι ηλίθιοι (σε σχέση με τους διώκτες τους) και ότι είναι αιμοβόροι.

Τίποτα απ’ τα δύο. Ακόμα κι αν το προλεταριάτο θαυμάζει τέτοιους καλλιτέχνες μέσα απ’ τους λάκους του, υπάρχει κάτι αυθεντικό (αν και πικρό) στον θαυμασμό: η ποιοτική ανωτερότητα του παραβάτη απέναντι στη μηχανική και στην ανθρωποαστυνομία του φράχτη…

Αυτό είναι, στην πραγματικότητα, το ελκυστικό… Όχι τα διαμάντια… Το ελκυστικό είναι η τέχνη της αναίμακτης εισόδου στο και της εξόδου από το κάστρο – με το θησαυροφυλάκιο στην πλάτη!

Το ελκυστικό είναι οι Φαντομάδες!

(φωτογραφία: Το μουσείο στη Δρέσδη, αγέρωχο, στη θέση του. Πουθενά δεν διακρίνεται η «είσοδος κινδύνου»….)