Tag: νόμοι σχέσεις

Τον λέοντα, τον λέοντα!

Κυριακή 13 Οκτώβρη. Καθώς οι μέρες του Οκτώβρη περνάνε, το σφήνωμα του βρετανικού λέοντα πρόκειται να ξαναβγεί στον αφρό. Η τελευταία “αντι-πρόταση” του BorDuk για τα σύνορα/μησύνορα/περίπουσύνορα μεταξύ ιρλανδικού κράτους και της βόρειας ιρλανδίας δεν έχει μέλλον. Τυπικά εκείνο που απομένει είναι να ζητήσει μια τρίμηνη «παράταση», ώστε… ώστε άγνωστο. Ο ίδιος έχει δηλώσει ότι δεν θέλει να το κάνει, αλλά είναι υποχρεωμένος μετά από σχετική απόφαση του κοινοβουλίου. Θα τον βόλευε να την ζητήσει μεν, αλλά το αίτημα του να απορριφθεί. Είναι πιθανό κάτι τέτοιο;

Μια ισχυρή υποψηφιότητα για ένα τέτοιο βέτο είναι του Macron. Η γαλλική πολιτική βιτρίνα ευχαρίστως θα έβλεπε την επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας να ξεκουμπίζεται απ’ την ε.ε. Θεωρεί που μια τέτοια αποχώρηση θα αύξανε το «ειδικό βάρος» του Παρισιού στη λήψη αποφάσεων απέναντι, ειδικά, στο Βερολίνο) καθώς η γαλλία θα απέμενε το μόνο κράτος μέλος της ένωσης με ψήφο στο συμβούλιο ασφαλείας του οηε· και πυρηνικά όπλα. Είναι σπουδαίο αυτό; Ο οηε βρίσκεται στα πρόθυρα οικονομικής χρεωκοπίας, και σαν «ρύθμιση ισορροπιών εξουσίας» σε πλανητική κλίμακα έχει χρεωκοπήσει πολιτικά προ πολλού. Όσο για τα γαλλικά πυρηνικά; Αν, ποτέ, χρησιμοποιηθούν «έχετε γεια βρυσούλες» σ’ όλη την γαλλική επικράτεια. Συνεπώς τα «πλεονεκτήματα» του Παρισιού μέσα στην ε.ε. δεν είναι στ’ αλήθεια σπουδαία.

Εννοείται πως τα επιχειρήματα ενός τέτοιου βέτο δεν θα ήταν αυτά! Το πολύ πραγματικό γεγονός είναι ότι αυτή η παράταση θα είναι η τρίτη ή η τέταρτη στη σειρά· αλλά με αναβολές και παρατάσεις δεν ξεμπλέκεται ο βρετανικός λέων. Ακόμα και οι εκλογές, εκτός απ’ το να κάνουν τον BorDuk πρωθυπουργό, δεν φαίνεται να αλλάξουν κάτι στην δυνατότητα της κεντρικής πολιτικής σκηνής να «λύσει το πρόβλημα» με λογικό τρόπο. Συνεπώς το «άντε να τελειώνουμε μ’ αυτή την ιστορία» θα μπορούσε να είναι μια στάση ανάμεσα στις πολιτικές βιτρίνες της ε.ε.

Εν τω μεταξύ οι δειγματοληψίες (αν έχουν οποιαδήποτε σημασία) δείχνουν ότι μετά από 3 χρόνια φαγούρας, και με δεδομένο ότι σ’ αυτό το διάστημα απέκτησαν δικαίωμα ψήφου επιπλέον πολλές χιλιάδες νεαρών βρετανών (που, γενικά, διάκεινται φιλικά προς αυτό που θεωρούν «ευρώπη») δείχνουν πως η άποψη υπέρ της παραμονής στην ε.ε. κρατάει πλέον μια σταθερή πρωτιά. Αυτό σημαίνει πως ένα δεύτερο δημοψήφισμα έχει ισχυρές πιθανότητες να ανατρέψει το αποτέλεσμα του πρώτου, το 2016 – και να ξεμπερδέψει την κατάσταση.

Όμως αρκετοί εξακολουθούν να επικαλούνται, με τυπικά βρετανικό τρόπο, την «τήρηση των κανόνων» – ακόμα κι αν, στην προκειμένη περίπτωση, αυτό έχει αποδειχθεί αδύνατο. Αν (λένε) ένα δεύτερο δημοψήφισμα ανατρέψει το αποτέλεσμα του πρώτου, τότε οι ηττημένοι μπορεί να αρχίσουν να ζητάνε και τρίτο… Καλύτερα να σεβαστούμε την ετυμηγορία του λαού το 2016.

Σαν επιχείρημα ακούγεται προβληματικό – το λιγότερο. Απ’ το καλοκαίρι του 2016 ως τώρα έχουν μεσολαβήσει πολλά στην προσπάθεια «σεβασμού της λαϊκής ετυμηγορίας». Και κανονικά, εκτός απ’ το φασισταριό, ο υπόλοιπος πληθυσμός θα έπρεπε να έχει γίνει σοφότερος ως προς τι ζητάει και ως προς το πως αυτό μπορεί να πραγματοποιηθεί. Στο δημοψήφισμα του 2016 η «τύχη» της βόρειας ιρλανδίας δεν ήταν ζήτημα, επειδή σκόπιμα οι προπαγανδιστές του brexit το είχαν αφήσει απ’ έξω· και οι remainers το υποτίμησαν. Τώρα είναι και παραείναι – και δεν υπάρχει «τεχνικός τρόπος» που θα αναγκάσει το Δουβλίνο να παραιτηθεί απ’ τις σχέσεις του με τους καθολικούς της βόρειας ιρλανδίας για χάρη του βρετανικού εθνικού μεγαλείου.

Εν τω μεταξύ η ντρόγκα των πλουσίων έχει πολύ και καλή πελατεία στην αγγλία· πράγμα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα έπρεπε να λαμβάνεται υπόψη στις συμπεριφορές, συμπεριλαμβανόμενων των πολιτικών τέτοιων. Οκτώ τόνοι κόκας καταναλώνονται κάθε χρόνο μόνο στο Λονδίνο, που με 500.000 δόσεις καθημερινά είναι μακράν η «πρωτεύουσα της κόκας» στην ευρώπη.

Θα μπορούσε η κόκα να είναι ένας απροσδόκητος λόγος «αυτάρκειας» και «εθνικής υπερηφάνειας»;

Πίσω απ’ τα τιτιβίσματα χασμουριούνται οι ύαινες

Πέμπτη 3 Οκτώβρη. …Ο εκτελεστικός διευθυντής του twitter με αρμοδιότητα την μέση Ανατολή είναι επίσης μερικής απασχόλησης αξιωματικός της μονάδας ψυχολογικού πολέμου του αγγλικού στρατού.

Ο Gordon MacMillan, που προσλήφθηκε στα γραφεία της εταιρείας social media πριν 6 χρόνια, υπηρετεί εδώ και χρόνια στην 77η ταξιαρχία, μια μονάδα που δημιουργήθηκε το 2015 για να αναπτύξει «μη φονικά» μέσα πολέμου.

Η 77η ταξιαρχία χρησιμοποιεί τις πλατφόρμες των social media όπως το twitter, το instagram και το facebook, όπως επίσης εκπομπές video στο διαδίκτυο, ανάλυση δεδομένων και έρευνες διαφόρων ειδών, για να κάνει αυτό που ο επικεφαλής του αγγλικού στρατού στρατηγός Nick carter περιγράφει σαν «πληροφορικό πόλεμο».

Ο Carter λέει ότι η 77η ταξιαρχία δίνει στον αγγλικό στρατό «την δυνατότητα να ανταγωνιστεί τους λόγους περί πολέμου σε επίπεδο τακτικής», που σημαίνει να διαμορφώσει το πως γίνεται αντιληπτή η σύγκρουση. Μερικοί στρατιώτες που έχουν υπηρετήσει σ’ αυτή τη μονάδα λένε ότι συμμετείχαν σε επιχειρήσεις που είχαν στόχο να αλλάξουν την συμπεριφορά των κοινωνικών ομάδων που επιλέγονταν σαν στόχοι…

Μπορεί να ξεμείνει από κωλόχαρτα ο βρετανικός λέων· από μιλιταρισμό όχι! Η ενοποίηση κρατικών υπηρεσιών και ιδιωτικών επιχειρήσεων είναι ο ορισμός του φασισμού – το είχε δηλώσει ο καθ’ ύλην αρμόδιος, γνωστός σαν Μουσολίνι. Αλλά, προφανώς, δεν ιδρώνουν τα αυτιά (ή τα δάκτυλα) των χρηστών.

Μήπως, αφού δεν καταλαβαίνουν τι γίνεται σε βάρος τους, να το ρίξουν στην dark ποίηση; Τι όμορφα αγάπη μου που τιτιβίζουμε μέσα στο ναρκοπέδιο! Ας πάμε παρακάτω και στο νεκροταφείο!…

Μέση Ανατολή

Τετάρτη 2 Οκτώβρη. … Ξέρουμε ότι στόχος του ιρανικού καθεστώτος είναι να φτάσει στα κεντρικά σημεία για τους μουσουλμάνους [σ.σ. την Μέκκα και την Μεδίνα]. Αλλά δεν θα περιμένουμε ως την στιγμή που η μάχη θα γίνεται μέσα στη σαουδική αραβία, και θα φροντίσουμε ώστε η μάχη να γίνει στη δική τους μεριά, μέσα στο ιράν…

Αυτές ήταν οι επικές δηλώσεις του τοξικού τον Μάη του 2017. Μετά από 2,5 χρόνια άμεσου και έμμεσου πολέμου (με την συμμετοχή και της Ουάσιγκτον) ο τοξικός παίρνει αυτό που του αξίζει: τις μάχες μέσα στη σαουδική αραβία· στις οποίες ηττάται…

Τώρα (προχτές), συνεντευξιαζόμενος στο αμερικανικό cbs, δηλώνει ότι «η πολιτική και ειρηνική λύση είναι πολύ καλύτερη από μια στρατιωτική». Αυτό ερμηνεύεται σαν «διαλλακτική στάση» απέναντι στην Τεχεράνη. Το βέβαιο είναι ότι η ήττα δεν είναι καλύτερη απ’ τη νίκη· αλλά στη χειρότερη των περιπτώσεων, ακόμα κι ένας τοξικός πρίγκηπας πρέπει να σώσει τα σώβρακα και το κεφάλι του. Και να το κρατήσει στους ώμους του είναι «πολύ καλύτερο» από…

Ένα ντοκυμαντέρ του αμερικανικού pbs που προβλήθηκε χτες υποστηρίζει ότι ο τοξικός υποσχέθηκε στο ψόφιο κουνάβι που πήγε στο παλάτι τον Μάη του 2017 ότι «θα αναγνωρίσει το ισραήλ» αν, σε αντάλλαγμα, η Ουάσιγκτον τον βοηθήσει να νικήσει το ιράν και να πάρει τον έλεγχο της μέσης Ανατολής. Όπως σχολίασε ειρωνικά κάποιος, το όνειρο του τοξικού ήταν να πολεμήσει το ιράν μέχρι τον τελευταίο αμερικάνο…

Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν – και το βασίλειο καταρρέει. Τώρα ο τοξικός στέλνει μέσω τρίτων ραβασάκια στην Τεχεράνη ότι «θέλει ειρήνη». Για διπλωματικούς λόγους το ιρανικό καθεστώς επαινεί την «στροφή» του τοξικού, αρκεί να ξεκινήσει απ’ την υεμένη. Αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις οι «στροφές» φέρνουν ζαλάδες και οι ζαλάδες σωριάσματα…

Σε κάθε περίπτωση, αν ο τοξικός γίνει τοξικουλίνι γλυκουλίνι, σαν στυλοβάτες της εχθρότητας προς το ιράν στην ευρύτερη περιοχή θα μείνουν το Τελ Αβίβ· και η Αθήνα… Στους έλληνες φταίνε εκτός απ’ όλα τα υπόλοιπα και τα ιστορικά τους μεγαλεία: θυμούνται ακόμα τον Μαραθώνα, την Σαλαμίνα και τον μεγΑλέκο…

Εν τω μεταξύ, σαν επίσημο μέλος πια, η Τεχεράνη (ο Rouhani) συμμετέχει από χθες στη σύνοδο των κρατών μελών της «ευρασιατικής οικονομικής ένωσης», στο Ερεβάν της αρμενίας. Αν οι αμερικανικές «κυρώσεις» εναντίον της επρόκειτο να είναι το ατσάλινο κλουβί, «το πουλάκι πέταξε»….

(φωτογραφία: Η κυβέρνηση της σιγκαπούρης υπέγραψε χτες στο Ερεβάν συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με την ε.ο.ε. Αριστέρα ο Nikol Pashinyan, πρόεδρος της αρμενίας, και δεξιά ο Lee Hsien Loong, πρωθ, της σιγκαπούρης).

Ο ρομποτικός φίλος σας

Τετάρτη 2 Οκτώβρη. Οι φυσιογνωμιστές θα κρεμάσουν τα παπούτσιά τους! Αν 600 διαφορετικές εκφράσεις προσώπου μπορούν να μηχανοποιηθούν εν έτει 2019, τότε το 2029 (δεν είναι, δα, και σ’ έναν αιώνα, ε;!) πώς θα ξεχωρίζουμε ποιός είναι ποιός;

Η ρωσική promobot λανσάρει το ανθρωποειδές ρομπότ με εργοστασιακό όνομα android robo-c· το εργοστάσιό της βγάζει 10 τον μήνα· και τα έχει πουλήσει σε 35 χώρες (λέει). Το android robo-c μιλάει, στραβοκοιτάει και συνεννοείται (σύμφωνα με την κατασκευάστρια) και μπορεί να δουλέψει σαν ξεναγός ή υπάλληλος γραφείου. Γενικά μιλώντας στον τριτογενή. (Αν αυτό θεωρείται σε κάποιο πόστο προσόν, μπορεί να έχει και κάποιο τικ).

Δεν ξέρουμε αν αυτοί που φοβούνται την κινεζική τεχνολογία είναι έτοιμοι για τα ρωσικά ρομπότ… Πάντως η promobot έχει βάλει στόχο να δουλεύουν 1000 τέτοια στην ευρώπη ως το 2024.

Αν το πετύχετε κάπου και σας θυμίζει έναν φίλο που έχετε καιρό να δείτε, μην βιαστείτε για χαιρετούρες. Αυτός ο «κάποιον μου θυμίζεις» δεν έρχεται απ’ το παρελθόν· έρχεται απ’ το μέλλον…

Ιστοριο-κάθαρση 1

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. …Ο ιστορικός υλιστής δεν μπορεί να παραιτηθεί από την αντίληψη ενός παρόντος – που δεν αποτελεί σημείο μετάβασης – στο οποίο ο χρόνος πιστοποιείται και στέκει ακίνητος. Γιατί αυτή η αντίληψη οριοθετεί εκείνο ακριβώς το παρόν, στο οποίο αυτός, για το άτομό του, γράφει ιστορία. O ιστορικισμός δίνει την “αιώνια” εικόνα του παρελθόντος· ο ιστορικός υλισμός παρέχει μια μοναδική εμπειρία με το παρελθόν. Ο ιστορικός υλιστής αφήνει τους άλλους να εξαντληθούν με την πόρνη που ονομάζεται “Μια φορά κι ένα καιρό” στο μπουρδέλο του ιστορικισμού. Παραμένει κύριος των δυνάμεών του: ώριμος αρκετά για να ανατινάξει το συνεχές της ιστoρίας…

… Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώρισή του “με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά”. Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου. Για τον ιστορικό υλισμό το ζήτημα είναι να συλλάβει μια εικόνα του παρελθόντος, καθώς αυτή εμφανίζεται απροσδόκητα στο ιστορικό υποκείμενο τη στιγμή του κινδύνου. Ο κίνδυνος απειλεί τόσο το περιεχόμενο της παράδοσης όσο και τους παραλήπτες του. Και για τους δύο είναι ο ίδιος: να γίνουν όργανα της κυρίαρχης τάξης. Κάθε εποχή πρέπει να κάνει τη δύσκολη προσπάθεια για την εκ νέου αρπαγή της παράδοσης από τον κoνφoρμισμό, που είναι έτoιμoς να την καταδυναστεύσει… Το χάρισμα να αναζωπυρώνει τη σπίθα της ελπίδας στο παρελθόν έχει εκείνος μόvο ο ιστορικός που είναι απόλυτα πεισμένος ότι ούτε ακόμη και οι νεκροί δεν θα ‘ναι ασφαλείς από τον εχθρό, εάν αυτός νικήσει. Και ο εχθρός αυτός δεν έχει πάψει να νικά….

Αυτά έγραφε κάποτε κάποιος ονόματι Walter Benjamin. Αυτός ο βαθιά, εξονυχιστικά αντιφασίστας θα κινδύνευε σήμερα να χαρακτηριστεί αν όχι «φασίστας» σίγουρα «συνυπεύθυνος με τη ναζιστική γερμανία για το ξέσπασμα του β παγκόσμιου πολέμου». Γιατί «η σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της ευρώπης» είναι ο λόγος των ανακατασκευαστών της ιστορίας. Ο λόγος του Θεάματος. Κι απ’ αυτόν τον εχθρό ακόμα και οι νεκροί δεν είναι ασφαλείς.

Ιστοριο-κάθαρση 2

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Ποιός, ποιά, άραγε απ’ αυτούς κι αυτές τους 535 που πάτησαν το κουμπί του ευρωκαθίσματος τους ψηφίζοντας, στο ευρωκοινοβούλιο, την «συνυπευθυνότητα της σοβιετικής ένωσης για το ξέσπασμα του β παγκόσμιου πολέμου» θα είχε την ίδια γνώμη στις 23 Σεπτέμβρη του 1941 όταν ο γερμανικός στρατός είχε κυκλώσει το Λένινγκραντ; Ποιός, ποιά από δαύτους, θα είχε την ίδια γνώμη περί «συνυπευθυνότητας» στις 23 Σεπτέμβρη του 1942 όταν ξεκινούσε η πολιορκία του Στάλινγκραντ;

Κι όταν, στις 23 Σεπτέμβρη του 1943 ο «κόκκινος στρατός», έχοντας νικήσει στην τρομακτική «μάχη του Κουρσκ» ξεκινούσε την αντεπίθεση του προς τα δυτικά καταλαμβάνοντας το Κίεβο, αυτοί οι 535 της τωρινής «συνυπευθυνότητας» θα μιλούσαν γι’ αυτήν ή θα κρατούσαν την ανάσα τους και δεν θα έβγαινε λέξη απ’ το λαρύγγι τους απ’ την ελπίδα; Ακόμα, στις 23 Σεπτέμβρη του 1944, όταν στο βορρά ο «κόκκινος στρατός» διέσχιζε πολεμώντας την πολωνία απελευθερώνοντας τους επιζώντες των πολωνικών στρατοπέδων συγκέντρωσης και στο νότο είχε εισβάλει ήδη στη βουλγαρία, αυτοί οι 535 για «συνυπευθυνότητα» θα μιλούσαν ή για ανακούφιση;

Όχι. Στις 23 Σεπτέμβρη του 1941, του 1942, του 1943 και του 1944, αλλά ακόμα και του 1951 ή του 1961, ο τότε εαυτός αυτών των 535 δεν θα έλεγε τέτοιες προστυχιές. Θα είχε την στοιχειώδη ειλικρίνεια, την στοιχειώδη ιστορική συναίσθηση. Τότε. Όχι τώρα. Η 23η Σεπτέμβρη του 2019 ανήκει σ’ έναν καινούργιο πόλεμο, κι αυτοί συμμετέχουν συνειδητά. Και σ’ αυτόν τον πόλεμο, όπως και σε κάθε άλλο, η προπαγάνδα είναι όπλο πρώτης γραμμής.

Ο τότε εαυτός αυτών των 535 (και πολλών οπαδών τους) είναι νεκρός. Τον σκότωσε ο τωρινός εαυτός τους. Του έριξε μια σφαίρα ανάμεσα στα μάτια, ελπίζοντας να τον τυφλώσει για πάντα. Όμως ακόμα κι αυτός, ο τότε εαυτός τους, νεκρός προ πολλού, κινδυνεύει σήμερα. Πολλοί ιστοριο-καθάρτες είναι πρώην κάτι άλλο· κι αυτό τους κάνει ακόμα πιο επικίνδυνους.

Ιστοριο-κάθαρση 3

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Δεν είναι, μόνο, ότι αυτοί οι 535 (και οι πολλοί οπαδοί τους) διαστρέφουν την συγκεκριμένη ιστορία, αυτήν την Β παγκόσμιου. Είναι ότι συνεπείς στον μεταμοντερνισμό προσπαθούν να θάψουν βαθιά την Ιστορία σαν αστραπιαία υπενθύμιση του καθήκοντος την στιγμή του κινδύνου. Πρόκειται για παραχαράκτες με την πιο πολιτική έννοια του όρου: υποστηρίζουν ότι η Ιστορία είναι «κείμενο» που μπορείς να το βάλεις σε οποιοδήποτε ηλεκτρονικό κειμενογράφο και, «κόψε / ράψε» να του αλλάξεις τα φώτα κατά βούληση… Υποστηρίζουν ότι η άποψη που θα τους ήταν αδιανόητη την δεκαετία του ’40, του ’50 ή του ’60 (η άποψη της «συνυπευθυνότητας»), τους είναι αυτονόητη σήμερα… Όχι επειδή «έμαθαν καινούργια σημαντικά στοιχεία για το τότε» αλλά επειδή το τώρα τους, το δικό τους εξουσιαστικό παρόν (υποστηρίζουν ότι) έχει απεριόριστα δικαιώματα ιδιοκτησίας πάνω στο οποτεδήποτε τότε, στο όποιο παρελθόν· και, κατά συνέπεια, μπορούν να το κάνουν ό,τι γουστάρουν. Μπορούν να ξεθάψουν και τους νεκρούς· και να σκορπίσουν τα κόκκαλά τους για να μην υπάρχουν καν μνήματα…

Όμως η Ιστορία δεν είναι «λόγια» όπως νομίζουν οι κακούργοι που προς το παρόν έχουν νικήσει. Είναι αίμα. Θα πρέπει να πετύχουν την απόλυτη πλύση όχι μόνο του εγκεφάλου αλλά και κάθε κύτταρού μας για να μας μετατρέψουν σε στρατιώτες τους στον 4ο παγκόσμιο…

Φροντίζουμε να αποτύχουν.

Το βάρος της Ιστορίας

Παρασκευή 27 Σεπτέμβρη. Ο 20ος αιώνας υπήρξε γεμάτος, ξεχείλισε απ’ τα καλύτερα και τα χειρότερα της ανθρωπότητας· τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις του κόσμου. Δεν μπορούμε να ξέρουμε πως αντιλαμβάνονταν οι πρωτοκοσμικοί, στις αρχές του 20ου αιώνα, τον 19ο – που κι αυτός ήταν απίστευτα γεμάτος. Ο Μαρξ κάπου σημειώνει ότι το παρελθόν βαραίνει στους ώμους των ζωντανών· έχει δίκιο. Πόσο μακριά, άραγε, κουβάλησαν στις πλάτες τους τον 19ο αιώνα οι μακρινοί μας πρόγονοι στις αρχές του 20ου; Δεν ξέρουμε.

Ξέρουμε όμως ότι ο 20ος αιώνας βαραίνει τους ώμους όλων στις πρώτες δεκαετίες του 21ου. Οι πιο ευάλωτοι, για να κουμαντάρουν το βάρος πάνω τους, διαλέγουν μια περικοπή απ’ τον 20ο αιώνα, στα μέτρα τους – και πορεύονται έτσι, σαν τους τυφλούς στον άδη, κοιτώντας προς τα πίσω. Οι πιο απατεώνες τον «ξαναγράφουν», για να τον πουλήσουν χοντρική / λιανική – αυτοί καμαρώνουν, σαν τεχνικοί του ψέμματος. Οι πρώτοι ξεδοντιάζονται, γίνονται ακίνδυνοι. Οι δεύτεροι τροχίζουν τους κυνόδοντές τους: αποικίζουν τον κοινωνικό χρόνο που δεν τους ανήκει.

Δεν θέλουν απλά την κατοχή, την ιδιοκτησία στο παρελθόν. Θέλουν μέσω αυτής την κυριότητα στο σήμερα και στο αύριο. Δεν είναι «αντισταλινικοί» όπως υποκρίνονται. Είναι γνήσιοι υπηρέτες των μηχανών του Θεάματος.

(φωτογραφία: Στις 29 Νοέμβρη του 1943, κατά τη διάρκεια της «διάσκεψης της Τεχεράνης» ο Τσώρτσιλ, προσέφερε στον Στάλιν εκ μέρους του βασιλιά Γεωργίου του 6, παρόντος του Ρούσβελτ, το ξίφος του Στάλινγκραντ. Το διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους και με χρυσή λαβή ασημένιο σπαθί, ήταν δώρο αναγνώρισης του Λονδίνου στον αγώνα του «κόκκινου στρατού». Πάνω γράφει σε αγγλικά και ρωσικά: στους ατσαλένιους πολίτες του Στάλινγκρνατ – δώρο του βασιλιά Γεωργίου του 6ου…

Δεν είχε σκεφτεί τότε ο αγγλικός ιμπεριαλισμός τα περί «συνυπευθυνότητας»… Περίεργο…)

Την λύση θα δώσει το ρομπότ

Τετάρτη 25 Σεπτέμβρη. Καταλαβαίνουμε το γιατί η δικαστική απόρριψη του κλεισίματος του house of commons στο London απασχολεί σήμερα τόσο πολύ: επειδή έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον οι πιρούεττες του παρακμιακού αγγλικού πολιτικού συστήματος και κανείς δεν προσέχει τον βρετανικό λέοντα που έχει φρακάρει εδώ και 3,5 χρόνια, κάθεται ακίνητος και περιμένει· και στο τέλος θα πεθάνει από πλήξη, είτε έτσι είτε αλλιώς.

Είναι μια συντηρητική στάση. Η λύση θα έρθει (από πού αλλού;) απ’ την τεχνολογία. Αν η boston dynamics φτιάξει έναν ρομποτικό βρετανικό λέοντα τόσο καλό (ή ακόμα καλύτερο) όσο το Atlas, τότε η ασταμάτητη μηχανή πιστεύει πως όλα θα πάρουν τον δρόμο τους.

Αυτά που ξέρετε, κάτι μωριουδιακά για «κωλοτούμπες» κλπ, ξεχάστε τα! Προσέξτε σε ποιο σημείο έχει φτάσει το Atlas μέσα από διαδοχικές βελτιώσεις… Και αναρωτηθείτε που θα βρισκόταν σήμερα ο βρετανικός λέοντας και η πολιτική σκηνή / ουρά του αν, just if, ο αγγλικός καπιταλισμός είχε αναπτυχθεί όπως έπρεπε, κι αν όλα αυτά τα ενοχλητικά ήταν ρομπότ. Ποιά ε.ε. θα μπορούσε να παίξει pressing:

(φωτογραφία: Καταλαβαίνετε; Τόσο καιρό σφηνωμένος ο βρετανικός λέοντας, η κοινωνία και η πολιτική σκηνή του, κλωσσάνε το αυγό της εξόδου. Κυκλοφορούν κι όλας τα αναμνηστικά… Ο άλλοτε βασιλιάς της ζούγκλας έχει γίνει βρετανική όρνιθα· και κανείς δεν δίνει σημασία….)

Πράσινος ρημαδοΚούλης

Τρίτη 24 Σεπτέμβρη. Η δήλωση του ρημαδοΚούλη στη γενική συνέλευση του οηε ότι ως το 2028 θα έχουν κλείσει όλες οι λιγνιτικές μονάδες (παραγωγής ηλεκτρισμού) και, κατά συνέπεια, κι όλα τα λιγνιτωρυχεία στην ελλάδα είναι, χωρίς αμφιβολία, εντυπωσιακή. Και θα γινόταν ακόμα πιο εντυπωσιακή αν δήλωνε ότι θα σταματήσει επί τη ευκαιρία όλο το σχέδιο έρευνας για πετρελαϊκά κοιτάσματα: γιατί τι νόημα θα είχε το να αλλάξει το ελλαδιστάν το ενεργειακό του μοντέλο συγχρονισμένο με μια διεθνή τάση αλλά να ψάχνει να βρει πελάτες του παλιού;

Ταιριαστή με τις ευρωπαϊκές διακηρύξεις η δήλωση· αλλά στα μέρη μας θα προκαλέσει. Πρώτον, διότι υπάρχουν πολύ πιο άμεσα συμφέροντα να υπηρετηθούν. Δεύτερον, επειδή αυτές τις λιγνιτικές μονάδες (ή κάποιες απ’ αυτές) ήταν που ήθελε να πουλήσει το προηγούμενο φαιορόζ γκουβέρνο (κι αγοραστές δεν εύρισκε). Τρίτον, επειδή προϋποτίθεται η ριζική (και αποτελεσματική) στροφή της δ.ε.η. στις “ανανεώσιμες πηγές ενέργειας”. Κι εδώ το μεγαλύτερο εμπόδιο ίσως είναι η πασοκική “συνδικαλιστική σύνθεση” της επιχείρησης· αλλά και οι “τοπικές κοινωνίες”…

Να θυμίσουμε ότι ο προηγούμενος που είχε τέτοιες βλέψεις (με την ανάλογη εύλογη τεκμηρίωση) περί πράσινης ανάπτυξης βρίσκεται κάπου παραπεταμένος. Λέγεται Παπαντρέου ο Γ (αν και δεν ήταν ο ενεργειακός αναθεωρητισμός του το μεγαλύτερο αμάρτημα που του χρέωσε το κόμμα του…) Βέβαια τώρα ο ρημαδοΚούλης μπορεί να ποντάρει στη βοήθεια (σ’ αυτό το θέμα) και του Γιάνη του Εξολοθρευτή. Αλλά αυτό θα είναι αρκετό;

Για να το πούμε διαφορετικά: πότε το ελληνικό κράτος / κεφάλαιο / παρακράτος βρέθηκε στην πρώτη γραμμή κάποιας σοβαρής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης για να βρεθεί και τώρα;