Tag: νόμοι σχέσεις

Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους 1

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Δεν υπάρχει ούτε ένας ή μια απ’ το «δεύτερο κύμα» μεταναστών / προσφύγων, εδώ και χρόνια, που να μην έχει να διηγηθεί μια προσωπική ιστορία στέρησης, έμμεσης βίας, άμεσης βίας, ανάγκης, πολέμου του ενός ή του άλλου είδους. (Αλλά μαζί και μια απίστευτη ιστορία αντοχής, επιμονής, κουράγιου, θάρρους…)

Μα τι στο διάολο; Όταν οι πανέλληνες «κάβλωναν» για να αποθεώσουν τους ντοπαρισμένους «πρωταθλητές» τους στους ολυμπιακούς του 2004 γινόταν παγκόσμιος πόλεμος; Δεν ήταν όλοι σ’ όλον αυτόν τον (φωτισμένο απ’ τον «ελληνικό πολιτισμό»….) πλανήτη εξίσου εκστασιασμένοι; Αυτοί εκεί πέρα στο αφγανιστάν και στο ιράκ, και οι άλλοι στην υποσαχάρια Αφρική, δεν ήταν έτοιμοι να χειροκροτήσουν τον Κεντέρη και την Θάνου; Τι στο διάολο; Τόσο πρωτόγονοι ήταν; Έτσι φαίνεται: οι πολιτισμένοι είναι τέτοιοι όσο κάνουν πολέμους χωρίς να τους υφίστανται… Και δεν υπάρχει αμφιβολία: οι έλληνες είναι υπερ-πολιτισμένοι αυτούς τους καιρούς…

Το ότι υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα σε «πρόσφυγες» και «μετανάστες» είναι μια πρωτοκοσμική τυποποίηση. Που θέλει να κρύψει ότι πριν, στη διάρκεια ή μετά από μια πρωτοκοσμική στρατιωτική εκστρατεία έχει καταστρωθεί και μπει σε εφαρμογή ένα σχέδιο οικονομικής λεηλασίας. Ο άγνωστος Α. Β. Abrams το θύμισε:

… Αυτή η σύγκρουση την τελευταία 15ετία έχει κλιμακωθεί με παγκόσμιες συνέπειες, περιλαμβάνοντας την στρατιωτική, την οικονομική και την πληροφοριακή σφαίρα – και μοιάζει να οδεύει προς κορύφωση καθώς εμφανίζονται σημάδια ακόμα μεγαλύτερων εντάσεων σε πολλά πεδία, απ’ τις στρατιωτικές εξελίξεις και τον αγώνα δρόμου των εξοπλισμών ως τους σκληρούς οικονομικούς πολέμους και τον ακόμα σκληρότερο πληροφοριακό πόλεμο….

Η σκληρότητα της οικονομικής διάστασης του 4ου παγκόσμιου πολέμου δεν είναι μόνο οι διακρατικές κυρώσεις / τιμωρίες και οι δασμοί. Είναι επίσης το να λεηλατούνται ή να θάβονται οι στρατηγικές πρώτες ύλες σε διάφορα σημεία του πλανήτη, στερώντας απ’ τους ντόπιους πληθυσμούς ακόμα και τα στοιχειώδη για την ζωή τους. Αυτή η ουσιαστικά πολεμική σκληρότητα δεν έχει μόνο τους ορατούς οικονομικούς στόχους της· έχει και τις «αόρατες» εκστρατείες της, απ’ το μπαγκαντές ως το μάλι…

Αν σε κυνηγούν οι ένοπλοι (σύμμαχοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάποιας «μεγάλης» ή «μεσαίας» δύναμης) ίσως η «κακοτυχία» σου εξεταστεί με κάποια συμπάθεια· ίσως… Αν, όμως, σε κυνηγούν οι ceo που έχουν προσλάβει τους ένοπλους, τότε…. Στο κάτω κάτω, το να είσαι νικητής στον προηγούμενο παγκόσμιο πόλεμο (τον 3ο) σημαίνει ότι υπάρχουν ceo (και επιχειρήσεις) με δικά σου εθνικά διαβατήρια (ελληνικά εν προκειμένω) σε διάφορες περιοχές του κόσμου· όπου «ανάπτυξη» σημαίνει ακόμα και θάνατο…

Πότε γνώρισαν οι έλληνες μικροαστοί τους σύριους, τους ιρακινούς ή τους αφγανούς στα «σύνορά τους»; Τους ήξεραν από πάντα; Όχι, αλλά αυτό είναι μια αδιάφορη λεπτομέρεια της «μεγάλης κλίμακας γεγονότων» στα οποία συμμετέχουν κάνοντας τους ανήξερους. Το μόνο που ξέρουν γι’ αυτούς κι αυτές (αλλά και για τους παλαιστίνιους πρόσφυγες, και για τους αφρικάνους…) είναι πως πρόκειται για φουκαράδες. Άγνωστης κοινωνικής και πολιτικής αιτιολόγησης. Φουκαράδες εν δυνάμει επικίνδυνοι μάλιστα (καθότι αλλόθρησκοι…) Και το μόνο σχετικό μ’ αυτούς είναι η «χωρητικότητα» της ελληνικής «καλωσύνης»….

Μήπως αυτοί οι καλωσυνάτοι ντόπιοι μικροαστοί στηρίζουν το κράτος τους για να εκπαιδεύει τους ισραηλινούς πιλότους που βομβαρδίζουν τις πόλεις σύριων και ιρακινών; Μήπως αυτοί οι καλωσυνάτοι τύποι απλώνουν κόκκινα χαλιά όταν αποβιβάζονται για «ξεκούραση» (αλκοόλ και σεξ…) οι αμερικάνοι πεζοναύτες και λοιποί κατοχικοί της μέσης Ανατολής; Μήπως γλύφουν τους γάλλους δολοφόνους της υποσαχάριας Αφρικής; Μήπως δεν έχουν μπροστά τους «φουκαράδες» αλλά το αποτέλεσμα ενός καινούργιου παγκόσμιου πολέμου στον οποίο συμμετέχουν με χαρά, ελπίζοντας σ’ ένα ακόμα ωραίο πλιάτσικο;

Αν ναι τότε πράγματι έχουν απέναντί τους «εχθρούς», αδιάφορο αν είναι «πρόσφυγες» ή «μετανάστες»: είναι εχθροί επειδή θα έπρεπε να έχουν πεθάνει κι αυτοί…

Καμμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους 2

Σάββατο 29 Φλεβάρη – Δευτέρα 2 Μάρτη. Αν συμβεί οι μικροαστοί να στριμωχτούν απ’ την ένταση (ή το προφανές) των «μεγάλης κλίμακας γεγονότων», για να υπερασπιστούν την «αθωώτητά» τους οχυρώνονται στην «μικρότητά» τους, κλαψουρίζοντας: και τι να κάνω λοιπόν εγώ; είμαι μικρός κι αδύναμος… δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο…. Ε, το λοιπόν, αυτός ο «μικρός κι αδύναμος» που έχει ενοικιαζόμενα δωμάτια, ξενοδοχείο, κάμπινγκ, φαγάδικο ή μπαρ στο ανατολικό Αιγαίο (ή και οπουδήποτε αλλού στην επικράτεια) βγάζει έξτρα κέρδος απ’ το γεγονός ότι οι τουριστικές αγορές της συρίας και του ιράκ είναι κλειστές – για παράδειγμα… Ο καϋμενούλης ο «μικρός κι αδύναμος» εισπράτει το μέρισμά του απ’ την γεωπολιτική πρόσοδο της «όασης» – υπό την προϋπόθεση ότι δίπλα και παραδίπλα κατασκευάζεται έρημος… Αλλά είναι ανήξερος – φυσικά. (Μέχρι να ακούσει σε τίποτα ειδήσεις το ανατριχιαστικό «πεσμένη αναμένεται φέτος η τουριστική κίνηση, καθώς οι ρώσοι τουρίστες κατευθύνονται στην τουρκία»… )

Μ’ άλλα λόγια ο καϋμενούλης ο «μικρός και αδύναμος» εισπράτει ένα έξτρα όφελος απ’ την «συμφορά» των «φουκαράδων» – όχι μόνο άμεσα, απ’ τους ίδιους (το κάνει όσο περισσότερο μπορεί αυτό…), αλλά και έμμεσα, με όρους «διεθνών αγορών». Με όρους, δηλαδή, «μεγάλης κλίμακας γεγονότων»· για τα οποία παριστάνει τον ανήξερο – φυσικά….

Είναι πολύ βολική η «μισοκακομοιριά» και η «μικρότητα» και η «αδυναμία»… Ξέρετε πόσοι τέτοιοι και τέτοιες κάνουν, συμμετέχουν στους παγκόσμιους πολέμους; Εκατομμύρια… Γλεντάνε τις νίκες, και είναι ανήξεροι για όλα τα υπόλοιπα…

Να και μερικά απ’ αυτά τα υπόλοιπα: στο ελλαδιστάν χωράει απεριόριστος αριθμός νικητών (ή προς το παρόν τέτοιων). Εκτός απ’ τα εκατομμύρια των τουριστών, εκτός απ’ τον απεριόριστο αριθμό «επενδυτών» (που με 250.000 αγοράζουν εκτός από κάποιο ακίνητο και «χρυσή βίζα» με πλούσια οφέλη για όλους τους πρώτου βαθμού συγγενείς τους, όσοι κι αν είναι…), χωράει και απεριόριστο αριθμό πλουσίων – φοροφυγάδων από άλλα κράτη – αρκεί να “επενδύσουν”…

Ένα κράτος offshore με πυροβολεία στις φυσικές shores του; Αυτό θέλουν όλοι…

Και εις άλλα με υγεία…

Παρασκευή 28 Φλεβάρη. Χτες τελειώναμε ένα σχόλιο (… και άλλα) με τις εξής φράσεις:

… Φυσικά ο ίδιος ο covid-19 είναι αστείος σαν αιτία όλης αυτής της φασαρίας. Είναι όμως χρήσιμος σαν οδοδείκτης και υπόμνηση των συγκρούσεων που μπορούν εύκολα να προκληθούν, ακόμα και σε ατομική κλίμακα, ανάμεσα στα υπερφίαλα Εγώ (που κατατρύχονται από υγιεινιστές μανίες και φόβους) και στις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες…

Σχίζο, σχίζο!!! (Είναι ο καπιταλισμός πάντα…)

Πριν περάσει 24ωρο: η απαγόρευση των καρναβαλιών (της ερχόμενης Κυριακής) προκάλεσε κύμα αγανάκτησης των (ελλήνων) καρναβαλιστών… Που φοβούνται βέβαια τον covid-19, όπως όλοι· …αλλά από Δευτέρα! Αρκετοί άλλωστε έχουν μαγαζιά, ταξιδιωτικά γραφεία, ξενοδοχεία· περιμένουν τις εορταστικές εισπράξεις. Μετά θα δείξουν τους φόβους τους με την ησυχία τους.

Covid-19 για λίγο στάσου!!! Από Δευτέρα!!!

(Για την περίπτωση που έχετε περιέργεια να μάθετε με απτό τρόπο τι σημαίνει «ποσοστό κέρδους», σας ενημερώνουμε ότι η τιμή χοντρικής για τις γνωστές μάσκες στο ελλαδιστάν, για παράδειγμα η τιμή που χρεώνεται ένα μικροβιολογικό εργαστήριο (μόλις χτες…), είναι 8 ευρώ και κάτι για το πακέτο των 100 μασκών. Πράγμα που σημαίνει 1 μάσκα : 8 σέντς.

Έτσι, για να φρεσκάρετε τις γνώσεις σας στην αριθμητική, στην περίπτωση που…)

Εγκυκλοπαιδικά 1 (η καρδιά σας περιβόλι)…

Παρασκευή 28 Φλεβάρη. Τον συγγραφέα και «ειδικό γεωπολιτικό αναλυτή» της Ασίας, γνώστη διάφορων ασιατικών γλωσσών, δεν τον ξέρουμε· ούτε στάθηκε δυνατό να μάθουμε κάτι γι’ αυτόν ιντερνετικά. Πιθανόν το Α. Β. Abrams να είναι ψευδώνυμο. Παρόλα αυτά βρήκαμε ενδιαφέροντα τα λεγόμενά του σ’ ένα πρόσφατο άρθρο του για τις «μεγάλες δυνάμεις» σήμερα. Μεταφέρουμε λοιπόν τις αρχικές παραγράφους αυτού του άρθρου (η ορθογραφία του πρωτότυπου):

Ο κόσμος σήμερα βρίσκεται σε μια περίοδο ανανεωμένης σύγκρουσης μεταξύ μεγάλων δυνάμεων, βάζοντας το δυτικό μπλοκ οδηγούμενο απ’ τις ΗΠΑ εναντίον των «4 μεγάλων ανταγωνιστών» – όπως ονομάζονται απ’ τους δυτικούς αμυντικούς σχεδιαστές – συγκεκριμένα την Κίνα, την Ρωσία, την Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Αυτή η σύγκρουση την τελευταία 15ετία έχει κλιμακωθεί με παγκόσμιες συνέπειες, περιλαμβάνοντας την στρατιωτική, την οικονομική και την πληροφοριακή σφαίρα – και μοιάζει να οδεύει προς κορύφωση καθώς εμφανίζονται σημάδια ακόμα μεγαλύτερων εντάσεων σε πολλά πεδία, απ’ τις στρατιωτικές εξελίξεις και τον αγώνα δρόμου των εξοπλισμών ως τους σκληρούς οικονομικούς πολέμους και τον ακόμα σκληρότερο πληροφοριακό πόλεμο.

Παρότι ο όρος «Γ Παγκόσμιος Πόλεμος» βρίσκεται σε χρήση απ’ την δεκαετία του 1940, σε σχέση με την πιθανότητα ενός μεγάλο πολέμου μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων ακόμα μεγαλύτερης κλίμακας σε σχέση με τον Α και τον Β παγκόσμιο πόλεμο, ο Ψυχρός Πόλεμος ανάμεσα στο Δυτικό και στο Σοβιετικό μπλοκ ήταν, στην κορύφωσή του, τόσο καθολικός, τόσο παγκόσμιος και τόσο θερμός όσο οι προηγούμενοι. Καθώς εξελίχθηκε η οπλική τεχνολογία, η δυνατότητα μιας απευθείας αναμέτρησης μειώθηκε αξιόλογα – σπρώχνοντας τις κυριότερες δυνάμεις να ψάξουν εναλλακτικά μέσα για να μεθοδεύσουν την συνθηκολόγηση των αντιπάλων τους και την διεκδίκηση της δικής τους κυριαρχίας.

Αυτό φαίνεται απ’ τον τρόπο με τον οποίο ο Ψυχρός Πόλεμος και η παρούσα φάση της παγκόσμιας σύγκρουσης την οποία κάποιοι ονομάζουν «Ψυχρό Πόλεμο 2» διακρίνονται απ’ τους δύο πρώτους παγκόσμιους πολέμους, παρά το γεγονός ότι οι τελικοί στόχοι των εμπλεκόμενων έχουν πολλές ομοιότητες. Θα πρότεινα λοιπόν να επαναπροσδιοριστεί το τι είναι ένας «παγκόσμιος πόλεμος», και να αναγνωρίσουμε ότι η παρούσα φάση της παγκόσμιας σύγκρουσης είναι, σε κάθε πλευρά της, τόσο έντονη όσο οι «θερμοί πόλεμοι» μεταξύ μεγάλων δυνάμεων στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα.

Εγκυκλοπαιδικά 2…

Παρασκευή 28 Φλεβάρη. Αν οι διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι και η σμίκρυνση των πυρηνικών κεφαλών είχαν γίνει 20 χρόνια νωρίτερα, οι Σύμμαχοι πιθανόν θα είχαν βασιστεί πολύ περισσότερο σε έναν οικονομικό και πληροφορικό πόλεμο για να ανασχέσουν και τελικά να εξουδετερώσουν τη ναζιστική Γερμανία. Ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος θα είχε γίνει πολύ διαφορετικά, αντανακλώντας τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής. Αν δει κανείς το ζήτημα μέσα απ’ αυτήν την οπτική, ο Ψυχρός Πόλεμος μπορεί να θεωρηθεί σαν ο «Γ Παγκόσμιος Πόλεμος» – μια ολοκληρωτική σύγκρουση, πιο διευρυμένη, συνολική και διεθνής σε σχέση με τις προηγούμενες· που κράτησε πάνω από 40 χρόνια. Η τωρινή σύγκρουση, ο «Δ Παγκόσμιος Πόλεμος», βρίσκεται σε εξέλιξη. Η αξιολόγηση των προηγούμενων «πολέμων μεταξύ μεγάλων δυνάμεων» και ο πρωτοφανής χαρακτήρας της εξελισσόμενης σύγκρουσης τώρα, μπορούν να προσφέρουν μερικές αξιόλογες γνώσεις για το πως εξελίσσεται ο πόλεμος και τα καθοριστικά στοιχεία των εμπλεκόμενων.

… Το μεσοδιάστημα ανάμεσα στον Γ και στον Δ «παγκόσμιο πόλεμο» ήταν αξιοσημείωτα μεγαλύτερο από εκείνο ανάμεσα στον Β και στον Γ. Αυτό οφείλεται σ’ έναν αριθμό παραγόντων – κυρίως στο ότι δεν υπήρχε άμεσος και σαφής αντίπαλος για να γίνει στόχος του Δυτικού Μπλοκ απ’ την στιγμή που εξαφανίστηκε η Σοβιετική Ένωση. Η Μετα-Σοβιετική Ρωσία ήταν η σκιά της σκιάς του προηγούμενου εαυτού της. Υπό την διακυβέρνηση του Boris Yeltsin η οικονομία της χώρας κατέρρευσε κατά 45% μέσα σε 5 μόλις χρόνια απ’ το 1992 και μετά, οδηγώντας σε εκατομμύρια θανάτους και κατρακύλα των στάνταρς της καθημερινής ζωής. Πάνω από 500.000 γυναίκες και νεαρά κορίτσια της πρώην ΕΣΣΔ έπεσαν στα νύχια σωματεμπόρων στη Δύση και στη Μέση Ανατολή – συνήθως σαν σκλάβες του σεξ· η εξάρτηση από ναρκωτικά αυξήθηκε κατά 900%· το ποσοστό αυτοκτονιών διπλασιάστηκε· ο HIV έγινε επιδημία σ’ όλη τη χώρα· η διαφθορά ήταν ανεξέλεγκτη· και ο αμυντικός τομέας της χώρας είδε τα βασικά οπλικά του συστήματα, κρίσιμα για την διατήρηση της ισορροπίας με την Δύση, να καθυστερούν ή να τερματίζονται εξαιτίας της έλλειψης χρηματοδότησης. Η πιθανότητα διάλυσης του κράτους, όπως συζητήθηκε πάμπολλες φορές μεταξύ υψηλόβαθμων αξιωματούχων, έγινε πολύ πιθανή, ακολουθώντας το γιουγκοσλαβικό μοντέλο.

… Όπως συνέβη με τον Ψυχρό Πόλεμο πριν, και σε μικρότερο βαθμό με τον Β Παγκόσμιο πόλεμο, οι μεγάλες δυνάμεις μάλλον κυλούν σε μια καινούργια φάση συγκρούσεων παρά την κηρύσσουν σε μια μεμονωμένη, συγκεκριμένη στιγμή. Ξεκίνησε ο Ψυχρός Πόλεμος με το τείχος του Βερολίνου, τις δυτικές ναπάλμ στην Κορέα ή μήπως όταν ρίχτηκαν οι ατομικές βόμβες στη Hiroshima και το Nagasaki – κάτι που επιτάχυνε τον ανταγωνισμό πυρηνικών όπλων; Ανάλογα δίνονται διάφορες ημερομηνίες για την έναρξη του Β Παγκόσμιου Πολέμου: η Γερμανική εισβολή στην Πολωνία το 1939, η έναρξη του Σινο-ιαπωνικού πολέμου δυο χρόνια πριν, η επίθεση της Ιαπωνικής αυτοκρατορίας στο Pearl Harbour και η κατάληψη της Νοτιοδυτικής Ασίας που συμβόλισε την πρώτη σημαντική επέκταση πέρα απ’ την Ευρώπη και την Βόρεια Αφρική το 1941, ή κάποια άλλη ημερομηνία τελικά. Η διολίσθηση σ’ έναν καινούργιο παγκόσμιο πόλεμο είναι, αν όχι κάτι άλλο, ακόμα πιο αργή απ’ τα προηγούμενα ανάλογα διαστήματα….

Όχι και τόσο εγκυκλοπαιδικά

Παρασκευή 28 Φλεβάρη. Η «αρίθμηση» των παγκόσμιων πολέμων θα μπορούσε να θεωρηθεί εν μέρει ανούσια έως αδιάφορη· εκτός αν σχετίζεται με το τι καταλαβαίνει (και τι δεν καταλαβαίνει) ο καθένας σαν παγκόσμιο πόλεμο. Όμως κι αυτό με την σειρά του μπορεί να είναι γελοίο: οι 11 στους 10 που θα ρωτούσε κάποιος σήμερα, φαντάζονται σαν «παγκόσμιο πόλεμο» τις σκηνές που έχουν δει στον σινεμά ή σε ντοκυμαντέρ απ’ τον Β (ή απ’ τον Α)… Αν δεν βλέπουν στις γειτονιές τους τανκς κι αν δεν κοιμούνται σε καταφύγια (ή σε σκηνές στις Μόριες…), τότε – απλά, πολύ απλά – δεν συμβαίνει κανένας «παγκόσμιος πόλεμος»! Τελεία και παύλα!!! (Εκεί είναι που το μικροαστικό θράσος “δεν χωράνε άλλοι φυγάδες πολέμου” γίνεται ενεργητικός πόλεμος το ίδιο – τμήμα του παγκόσμιου….)

Αν υποστηρίζει κανείς το θεώρημα ότι «δεν υπάρχει πραγματικότητα, όλα είναι σχετικά», τότε το «ποιός Δ και ποιός Γ παγκόσμιος πόλεμος;» είναι μια φυσιολογική αντίρρηση – θεόστραβων μεν, αλλά που νομίζουν ότι είναι ανοιχτομάτηδες. Ένα πρόβλημα υπάρχει μόνο: κανείς ποτέ δεν παρέλαβε στη διεύθυνσή του (ή τώρα πια στο έξυπνο τηλεχειριστήριο / κινητό του) επίσημη ειδοποίηση με την μεγάλη σφραγίδα του κράτους και περιεχόμενο του είδους «η κυβέρνηση της χώρας σας σας ενημερώνει ότι σε δύο μήνες θα πάρει μέρος σε παγκόσμιο πόλεμο»!!… Αντίθετα η απώθηση της πραγματικότητας (που είναι πολύ πιο παλιά απ’ το θεώρημα ότι «πραγματικότητα δεν υπάρχει»!!!) συμβούλευε πάντα ότι «δεν τρέχει τίποτα» – μέχρι που άρχιζε ο ένας μετά τον άλλον να τρέχουν… (Το ίδιο συμβουλεύει και τώρα….)

Και τι σημασία έχουν αυτές οι παρατηρήσεις; Είναι φιλοσοφικού ή φιλολογικού ενδιαφέροντος; Είναι καλές για κουβέντες καφενείου; Ή μήπως συμβάλλουν στην αύξηση της χρήσης ηρεμιστικών και λοιπών καταπραϋντικών;

Όλα τα πιο πάνω είναι (δυστυχώς) πιθανά· ίσως και κάτι παραπάνω από πιθανά: βέβαια! Το πολιτικό ζήτημα (με τον τρόπο που η ασταμάτητη μηχανή καταλαβαίνει το νόημα της λέξης – ανταγωνιστική, εργατική κι αυτόνομη – «πολιτική»: η τέχνη της αντι-εξουσίας) βρίσκεται όμως κάτω απ’ τα προφανή· κάτω απ’ τις απειλές και κάτω απ’ τις απωθήσεις. Βρίσκεται στο ότι ακόμα κυριαρχεί στις σκέψεις και στις συμπεριφορές η (δήθεν) ασφάλεια της μικροκλίμακας. Το «ασχολούμαι με τα μικρά και όλα θα πάνε καλά». Ή το «ασχολούμαι πότε και πότε με κάτι μεγαλύτερο, σαν κατανάλωση και ξεκάρφωμα – αλλά κρατάω σφικτά τις μικρές σιγουριές μου. Τις αγοράζω κιόλας – για καλύτερα…».

(Ένα σχόλιο κάνουμε… Για την ελπίδα ότι η ζωή αρχίζει και τελειώνει στο άδειασμα των ραφιών των σούπερ μάρκετ…

Δεν είναι ελπίδα. Συμφορά είναι…)

Covid-19 ante portas!

Πέμπτη 27 Φλεβάρη. Τώρα που και το ελλαδιστάν μπήκε στον παγκόσμιο χάρτη της επίθεσης του covid-19, τα δικά μας λόγια περιττεύουν: μιλάει με έργα και λόγια ο λαός και οι άρχοντές του… (Οι δεύτεροι θα ήθελαν «ψυχραιμία» για εντελώς πρακτικούς λόγους (το διάτρητο ελληνικό σύστημα υγείας δεν αντέχει άλλα ζόρια…) – αλλά το θυμήθηκαν αργά). Και ο λαός… ω τι έχει αρχίσει να λέει και να κάνει!!!

Θα το ρίξουμε στην πλάκα… Λοιπόν, τι έχουμε; «Το πρώτο κρούσμα στη Σαλονίκη»; Εμπρός γενναίοι, θωρακιζόματε! Να σώσουμε την πρωτεύουσα (και το π.ο.κ….)!! Πρώτη γραμμή άμυνας Τέμπη: τα κλείνουμε! Δεύτερη γραμμή άμυνας Θερμοπύλες – όπως τότε…

Εν τω μεταξύ βάζουμε μάτια και στην πλάτη: Πάτρα (καρναβάλι, ιταλία, καταλαβαίνετε…). Πρώτη γραμμή άμυνας Ισθμός: στην ανάγκη τινάζουμε τις γέφυρες. Δεύτερη γραμμή άμυνας; Χμμμ…

Τελευταία λύση αν ο οχτρός, ο covid-19, περάσει τις πύλες: καβαλάμε αεροπλάνα και βαπόρια και άλλοι πάμε προς λιβύη μεριά (coronovirus-free) κι άλλοι προς τα θρυλικά νησιά. Σάμο, Χίο, Μυτιλήνη, Λέρο, Κω… Να δούνε όλοι οι εκεί large size πόσους «χωράνε» τα μέρη τους! (Τί θα μας κάνουν; Θα μας πουλήσουν σκλάβους στον Erdogan;)
(Το ότι αυτόματα υποβιβάζονται παοκ, άρης, ξάνθη δεν χρειάζεται να αναφερθεί – ε; Δεν απαιτείται δικαστική απόφαση πια – αρκεί ιατρική διάγνωση…)

… και άλλα

Πέμπτη 27 Φλεβάρη. Είναι να τρέμει κανείς με την ιδέα του τι θα συνέβαινε με την ελληνική, μικροαστική “δημοκρατική ψυχή” αν ο “πρώτος”, ο “δεύτερος” ή ο “τρίτος” ξενιστής του covid-19 ερχόταν απ’ τις τουρκικές ακτές και ήταν μετανάστης ή πρόσφυγας: θα τους είχαν πετάξει ήδη όλους πίσω στη θάλασσα οι θρυλικοί αγωνιστές των ημερών…

Το ότι το «κακό» έρχεται απ’ την ιταλία (με δεδομένο ότι πρόκειται για ένα μυθικό «κακό»…) είναι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί σε μια ρατσιστική κοινωνία, σαν την ελληνική. Το ότι έρχεται από «τουρίστες» κι όχι από φυγάδες, κυνηγημένους, ανέστιους, είναι επίσης το καλύτερο…

Κι έτσι το θέμα πλησιάζει (ανομολόγητα) στην καρδιά του εγχώριου καπιταλισμού: την τουριστική βιομηχανία του. Θεωρείται πάντα μια μηχανή που φέρνει λεφτά («μαύρα» κατά προτίμηση)· κι όχι ένας ιμάντας μεταφοράς που φέρνει αρρώστιες, υγιεινιστικούς κινδύνους (μυθοποιημένους ή μη), απειλές, φήμες και ψευτιές.

Να όμως που υπάρχει κι αυτό το ενδεχόμενο. Και μάλιστα διπλό: είτε οι τουρίστες «να φέρνουν αρρώστιες»· είτε, κινδυνεύοντας να «κολλήσουν» κάτι απ’ τα μέρη μας, να μην έρχονται… Τι χαρακτήρα αποκτάει τότε η τουριστική βιομηχανία; Είτε «πύλης στην κόλαση» (πάντα με τις αυτοφυείς δόσεις υπερβολής…) είτε «ερήμου»…

Ήδη αυτό το δίπολο έχει εμφανιστεί: αν το πράγμα πάρει μεγαλύτερη έκταση (ή έχει μεγαλύτερη διάρκεια) στην ιταλία η δική της τουριστική βιομηχανία θα κινδυνέψει άμεσα με κλατάρισμα· κι αυτό μπορεί να γίνει και με την ελληνική. Και απ’ την άλλη μεριά οι κινέζοι τουρίστες δεν θα πρέπει να είναι καθόλου ευπρόσδεκτοι στην φοβισμένη ευρώπη (και στα μέρη μας). Ο καθένας είναι εν δυνάμει είτε τουρίστας είτε φορέας· και οι αντι-επιδημικές οδηγίες συγκλίνουν στο «κάτσε σπίτι σου» και «μη κάνεις παρέα με αγνώστους»!

Φυσικά ο ίδιος ο covid-19 είναι αστείος σαν αιτία όλης αυτής της φασαρίας. Είναι όμως χρήσιμος σαν οδοδείκτης και υπόμνηση των συγκρούσεων που μπορούν εύκολα να προκληθούν, ακόμα και σε ατομική κλίμακα, ανάμεσα στα υπερφίαλα Εγώ (που κατατρύχονται από υγιεινιστές μανίες και φόβους) και στις επιχειρηματικές τους δραστηριότητες…

Σχίζο, σχίζο!!! (Είναι ο καπιταλισμός πάντα…)

Μερικά ακόμα tips για τον covid-19 (1)

Τετάρτη 26 Φλεβάρη. Περιμένοντας μερικά ακόμα σημεία της υπόθεσης “πως θα πανικοβληθείτε με το τίποτα!”, μερικές επιπλέον (μη) λεπτομέρειες.

Α) Επειδή η ροπή δείχνει προς τις θεωρίες συνωμοσίας, το τονίζουμε – κι όποιος μπορεί να καταλάβει ας καταλάβει: είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα η κατασκευή ενός γεγονότος απ’ την διαχείριση ενός γεγονότος. Οι δυτικές θεωρίες συνωμοσίας, επειδή στον πυρήνα τους είναι ακροδεξιές με βαθιά θρησκευτική (χριστιανική…) προέλευση, δίνουν “εξηγήσεις” αποκλειστικά (ή κυρίως) μέσω της “αποκάλυψης” κάποιου “ανώτατου δημιουργού” του ενός ή του άλλου συμβάντος: απ’ τους σεισμούς ως τις καπιταλιστικές κρίσεις. Η υλιστική, ιστορική διαλεκτική απ’ την μεριά της, παρότι δεν αγνοεί ότι υπάρχουν πράγματι γεγονότα που μπορεί να έχουν σχεδιαστεί και μεθοδευτεί εμπρόθετα (π.χ.: βόμβες στο ψαχνό), κατανοεί ότι αυτό δεν είναι καθόλου απαραίτητο. Αν η θεϊκή εξουσία στηρίζεται σε μορφές “δημιουργών”, οι ανθρώπινες εξουσίες δουλεύουν μια χαρά σαν διαχειριστικές. Οι τεχνικές των εξουσιών ξεδιπλώνονται συχνά (και ισχυρά) στη διαχείρηση του α γεγονότος ή του β – αξιοποιώντας όπου είναι δυνατό το τυχαίο ή/και το καθεαυτό φυσικό (σεισμούς, κλιματικές αλλαγές, ηφαίστεια, κλπ). Στην πράξη μάλιστα, όχι στις κορυφές της εξουσίας αλλά και στην κοινωνική βάση / πάτο, η διαχείριση των περιστάσεων και όχι η κατασκευή τους είναι η ρουτίνα.

Β) Η πρώτη φορά που έχει υπόψη της η ασταμάτητη μηχανή ότι η κρατική διαχείριση (και όχι η διαφημιστική προπαγάνδα υπέρ των φαρμακευτικών εταιρειών) μιας “κρίσης υγείας” εμφανίστηκε επί σκηνής με αξιώσεις κρατικής βιοπολιτικής για τον 21ο αιώνα ήταν με την “γρίπη των χοίρων”, το 2009 – απ’ το γαλλικό κράτος. Τότε, εν όψει ενός Αρμαγεδώνα γρίπης (που δεν ήρθε ποτέ…) η γαλλική κυβέρνηση έφτιαξε, μοίρασε και άρχισε να υλοποιεί ένα πρόγραμμα «distance learning» για την βασική εκπαίδευση. Που σήμαινε ότι (η προετοιμασία ήταν πως) τα σχολεία θα μείνουν κλειστά για πολλές εβδομάδες, αλλά τα μαθήματα θα γίνονται κανονικά, απ’ τα σπίτια, μέσω υπολογιστών και εκπαιδευτικών tutorials.

Το ενδιαφέρον εκείνης της κρατικής δράσης ήταν πως ταίριαζε μια χαρά όχι σε μια γρίπη που θα άφηνε χιλιάδες πτώματα πίσω της, που τελικά ποτέ δεν ήρθε (οι φαρμακευτικές εν τω μεταξύ ήταν με το δάκτυλο στη σκανδάλη!), αλλά ΚΑΙ σε διάφορες μορφές πολέμου… Ήταν κάπως δύσκολο το 2009 να φανταστεί κανείς ότι εν όψει ενός επερχόμενου γενικού θανατικού από έναν ιό το μαράζι του γαλλικού κράτους ήταν το να μην χάσουν τα παιδιά τα μαθήματά τους… Έτσι ώστε ήταν εύλογη η υπόθεση εργασίας ότι η «αναγκαστικότητα» εκείνου του βιαστικού distance learning είχε πολύ μικρότερη (και ευκαιριακή) σχέση με την πιθανότητα μιας επιδημίας, και πολύ μεγαλύτερη (και οργανική) με κρατικούς σχεδιασμούς πολεμικού είδους. Πάντα σχετικά με την διαχείριση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης. Καθόλου συμπτωματικά την ίδια εποχή οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές ύαινες έκαναν μελέτες για το «με πόσο λίγους υπαλλήλους θα μπορούσαν να συνεχίσουν να δουλεύουν» αν οι υπόλοιποι πέθαιναν… από οποιαδήποτε αιτία…

Γ) Παρασύρθηκε ίσως η ασταμάτητη μηχανή και υιοθέτησε την άποψη ότι ο covid-19 είναι εξαιρετικά μεταδοτικός (αν και ακίνδυνος). Μια προσεκτική ματιά όμως στη δεύτερη εικόνα της χθεσινής ανάρτητης («καπετάνιε, στεριά στον ορίζοντα!»), με τις 488.000 περιπτώσεις εποχιακής γρίπης μέσα σε μια μόνο εβδομάδα στην ιταλία, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφιβολίας για το τι σημαίνει «μεταδοτικότητα»!!! Ο covid-19 είναι ιππότης του μεσαίωνα κλεισμένος μέσα σε βαριές λαμαρίνες – μπροστά στην ευκινησία του Η1Ν1!!!

Μερικά ακόμα tips για τον covid-19 (2)

Τετάρτη 26 Φλεβάρη. Δ) Η τεράστια διαφορά στην αξιοποίηση του «ανθρώπινου κεφαλαίου» ανάμεσα στο «μοντέλο της αγοράς» και στο «κρατικίστικο κινέζικο μοντέλο» είναι μήπως μια υπερβολή της αισχρά περιθωριακής ασταμάτητης μηχανής; Οι τρεις πάνω φωτογραφίες για το πως φτιάχνονται όχι ένα αλλά δύο πλήρως εξοπλισμένα νοσοκομεία (των 1000 κλινών το καθένα) μέσα σε 10 ημέρες, με τον «κινέζικο τρόπο» διαχείρισης του κεφαλαίου (: εργασίας και τεχνικών δυνατοτήτων), δεν σηκώνει ούτε αμφιβολία ούτε παζάρια. Είναι απλά το πολεμικό όνειρο κάθε καπιταλιστικού κράτους στη δύση· που απέχει πολύ απ’ το να μπορεί να το πλησιάσει σήμερα.

Δεν είναι όμως μόνον αυτό. Υπάρχει κάτι ακόμα πιο βαθύ. Τι σημαίνει η «οικονομία της αγοράς» για τις ατομικές ευθύνες έναντι της συλλογικής προστασίας απέναντι σ’ έναν (θεωρούμενο) Υγιεινιστικό Αρμαγεδώνα (άρα και σε οτιδήποτε θα μπορούσε να πουληθεί σαν τέτοιου είδους μεταφορά / αλληγορία) – και τι σημαίνει το «κράτος – πατέρας – φροντιστής» στις ίδιες συνθήκες; Τι σημαίνει σε συνθήκες κρίσης συσσώρευσης το “όλοι έναντίον όλων” που είναι η κοινωνική ενσωμάτωση του νεοφιλελευθερισμού, και τι σημαίνει στις ίδιες συνθήκες το “όλοι υπό τον αφέντη / υπηρέτη του γενικού καλού” (που στην κίνα είναι το κόμμα/κράτος/κεφάλαιο, μια ολοκληρωτική μορφή), ε;

Στη δεύτερη (πρόσφατη) περίπτωση, αν δεν φοράς μάσκα και δεν ακολουθείς κατά γράμμα της κρατικές οδηγίες, συλλαμβάνεσαι σα «δημόσιος κίνδυνος», χωρίς δεύτερη κουβέντα… Στη πρώτη περίπτωση, ίσως διεκδικήσεις το «ανθρώπινο δικαίωμα της διαφωνίας σου»… Υποθέτουμε ότι καταλαβαίνετε ότι αυτό έχει αρχίσει ήδη να τελειώνει στον δυτικό κόσμο, κι όχι μόνο σε ζητήματα βιολογικής υγείας… Υποθέτουμε επίσης (κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο) ότι σε συνθήκες επιδημίας δεν σας έβγαινε ούτε το «κάτω το κράτος», ούτε το «κεφάλαιο και κράτος γεννούν το φασισμό» – που ωστόσο εξακολουθούν να ισχύουν.

Ε) Στην αρκετά ψηφιοποιημένη κεντρική διοίκηση του νοτιοκορεατικού κράτους, το αντίστοιχο τηλεφωνικό νούμερο 112 (αριθμός έκτακτης ανάγκης) έστελνε και συνεχίζει να στέλνει μέσω καταιγισμού μηνυμάτων οδηγίες / διαταγές για την δέουσα συμπεριφορά – μετά τα πρώτα κρούσματα στην πόλη Daegu… Το ενδιαφέρον για εμάς είναι το πως αυτή η τεχνολογία (που ανήκει στην 3η βιομηχανική επανάσταση αλλά θα ολοκληρωθεί σύντομα στην 4η) μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον καθολικό έλεγχο στο κοινωνικό εργοστάσιο δίκοπα: απ’ την μια μεριά σαν μαζική (και ταυτόχρονα ισχυρά διαφοροποιημένη χωρικά και χρονικά) αποστολή εντολών / οδηγιών για το τι πρέπει (και τι δεν πρέπει) να κάνει ο καθένας in case of emergency· και απ’ την άλλη σαν έλεγχος σε πραγματικό χρόνο (και χώρο: geodata) του τι κάνει και που βρίσκεται ο καθένας.

Ας το επαναλάβουμε: το γεγονός ότι αυτή η διπλή διαδικασία είναι αυτονόητα αρμοδιότητα και ευθύνη όχι των ιδιωτικών επιχειρήσεων επικοινωνιών (τύπου social media) αλλά του κράτους, ακόμα και ενάντια στην κυκλοφορία του πανικού μέσω των ιδιωτικών επικοινωνιών, δεν είναι απλά ένα τεχνικό ζήτημα… Είναι πολιτικό ζήτημα!!! Που αφορά κάτι που είναι ήδη γνωστό κατ’ αρχήν, σε όποιους μπορούν να καταλάβουν τον καπιταλισμό του 21ου αιώνα: σε τελευταία ανάλυση η οικονομία του φόβου, που είναι η πολιτική οικονομία του ελέγχου της παραγωγής, της κατανάλωσης, της ζωής συνολικά σε συνθήκες ψηφιακής επέκτασης / αναπαράστασης, είναι εύλογο να χρειάζεται σαν «κεντρικό διαχειριστή» την μορφή – κράτος (ή το παρακράτος που εμφανίζεται πειστικά σαν μορφή – κράτος), σε συνεργασία πάντα με τις ιδιωτικές επιχειρήσεις… Οπωσδήποτε μ’ ένα «μονοπώλιο» τελικής διεύθυνσης.

Στ) Στο «και πέντε», στα μέρη μας, άρχισε από χτες η mainstream δημαγωγία να ανακυκλώνει φετούλες αλήθειας: ε, εντάξει, δεν είναι τίποτα σπουδαίο· πολλοί δεν καταλαβαίνουν καν ότι έχουν κολλήσει τον κοροναϊό· ε, η θνησιμότητα είναι μικρότερη από της γρίπης· κλπ κλπ κλπ…

Φαίνεται ότι κάποιοι στο ελληνικό γκουβέρνο, τώρα που «ο εχθρός είναι προ των πυλών», άρχισαν να ανησυχούν ότι ο πανικός – του – λαού θα υπερκεράσει εύκολα τις έτσι κι αλλιώς περιορισμένες πρακτικές δυνατότητες του (ελληνικού) κράτους (άρα και τους δικούς τους ρόλους). Οπότε το έχουν ρίξει στις ενέσεις ψυχραιμίας… Μάταια: η δουλειά έχει γίνει και έχει πιάσει…

(Τώρα θα αρχίσουν να βγαίνουν φράγκα απ’ τις διάφορες μικροαστικές βδέλες. Κι όποιος σκεφτεί ότι τα ίδια περνούν και οι μετανάστες / πρόσφυγες, θα έχει πετύχει διάνα….)