Tag: νόμοι σχέσεις

Ουκρανικό πεδίο μάχης 1

Δευτέρα 28 Απρίλη (00.47) >> Λένε ότι οι κηδείες είναι καλή ευκαιρία για να αρχίσουν να λύνονται (ή να μην λύνονται) λογαριασμοί. Είναι παλιό μαφιόζικο έθιμο. Αλλά το πιο κάτω στιγμιότυπο έχει ένα ιδιαίτερο εικαστικό (έως και σημειολογικό) ενδιαφέρον: θα μπορούσαν να κάθονται σε δυο αντικρυστές τουαλέτες και να σφίγγονται…

Αν κρίνουμε απ’ την επόμενη συνάντηση (πάντα στο «περιθώριο της κηδείας») του τοξικού του Κιέβου με τον Μικρό Δούκα του Λίγηρα, θα πρέπει να ανακουφίστηκε την ώρα που ο παπάς στο βάθος αριστερά δεν κοιτούσε.

Έξω, στην αυλή, με καφεδάκια (της παρηγοριάς;), οι δύο «ηγέτες» δείχνουν έτοιμοι να παίξουν ξερή… (Ο Μικρός Δούκας προσπάθησε να “χωθεί” και στη συνάντηση εκεί, στις τουαλέτες. Μάλιστα είχε μπει και τρίτη θέση. Αλλά το ψόφιο κουνάβι τον έδιωξε. Θα πρέπει να του είπε: άλλοοοος!)

Το μέτωπο των ωκεανών

Δευτέρα 28 Απρίλη (00.40) >> Γράφαμε την περασμένη βδομάδα για το ψοφιοκουναβικό «σχέδιο» επιβολής «προστίμων» στα εμπορικά πλοία κινέζικων εταιρειών ή και κινέζικης ναυπήγησης όταν πιάνουν αμερικανικά λιμάνια. (Ίσως και συμμαχικά, γιατί όχι;) Το πράγμα φαίνεται να προχωράει, κατ’ αρχήν στα χαρτιά: κυκλοφορούν ήδη τα ποσά, που μπορεί να αλλάξουν λίγο αλλά δείχνουν καθαρά την πρόθεση. Αν οι δασμοί είναι πόλεμος στην κινεζική εμπορευματική παραγωγή γενικά, τα πρόστιμα στα πλοία είναι η προσπάθεια (του ψοφιοκουναβιστάν) να ξαναπάρει τον έλεγχο των θαλάσσιων μεταφορών∙ η «αναβίωση της θαλασσοκρατορίας».

Το ίδιο «όνειρο» υπηρετεί η πολύ πρόσφατη απαίτηση «ελεύθερης και δωρεάν διέλευσης» των αμερικανικών πλοίων (εμπορικών και πολεμικών) από τις διώρυγες του Σουέζ και του Παναμά! Ο καινούργιος-σερίφης-στην-πόλη νοιώθει αφεντικό του πλανήτη∙ αλλά πόσα είναι επιτέλους αυτά τα εμπορικά «αμερικανικά πλοία»; Ελάχιστα!!! Βάζοντας το κάρο μπροστά απ’ το άλογο, η ψοφιοκουναβική διοίκηση ονειρεύεται θαλασσοκρατορία ΧΩΡΙΣ να έχει πλοία και ΧΩΡΙΣ να έχει ναυπηγεία για να τα κτίσει!!! Είναι απόδειξη μεγαλομανίας και καθόλου σχεδιασμού: το ψόφιο κουνάβι εκδίδει πανεύκολα βασιλικά διατάγματα (πόση ώρα χρειάζεται για δαύτα;)∙ αλλά για να φτιάξει ναυπηγεία, και μάλιστα σε ποιότητα και ποσότητα που να είναι ανταγωνιστικά των κινεζικών (που επιδιώκει να τιμωρήσει) χρειάζεται όχι μόνο λεφτά (αυτά ας πούμε ότι υπάρχουν) αλλά και κατασκευαστές + ειδικευμένη εργασία σε πάρα πολλούς τομείς της ναυπήγησης + πρώτες ύλες (συμπεριλαμβανόμενων των ηλεκτρονικών). Με δυο λόγια, στα χαρτιά όλα είναι έτοιμα σε ώρες… Αλλά στην πράξη χρειάζονται χρόνια…  

Ο υποτιθέμενα «έμπειρος» κτηματομεσίτης θα έπρεπε να το ξέρει ήδη καλά: η αναμέτρηση της καπιταλιστικής παραγωγικότητας έχει χαθεί ήδη για τους δυτικούς καπιταλισμούς, και έχει χαθεί για πάντα. Για παράδειγμα το πιο πρόσφατο ρεκόρ στο κτίσιμο ουρανοξυστών είναι βέβαια κινέζικο, και χωρίς προηγούμενο: ένα κτίριο γραφείων 57 ορόφων κατασκευάστηκε από κινέζικη εταιρεία σε μόλις 19 ημέρες! (Επαναλαμβάνουμε: μόνο σε 19 ημέρες!!! Αδιανόητο!!!)

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με το κινεζικό δυναμικό ναυπήγησης: ώσπου να στηθεί στις ηπα (ή οπουδήποτε αλλού στη δύση) ένα (1) ναυπηγείο στην κίνα έχουν στηθεί πέντε (5). Χρειάζεται απόδειξη; Βρίσκεται εκεί που πονάει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό: στην ταχύτητα με την οποία ξεπέρασε ήδη σε αριθμό καινούργιων (και τεχνολογικά…) πλεούμενων κάθε είδους (εκτός απ’ τα αεροπλανοφόρα) το κινεζικό πολεμικό ναυτικό τον (έτσι κι αλλιώς γερασμένο) στόλο του us navy…

Αναβίωση της αμερικανικής θαλασσοκρατορίας; Ας περιοριστούν στην είσπραξη προστίμων, δουλειά θαλάσσιου «τροχονόμου» δηλαδή – όσο μπορούν ακόμα…

Υπάρχει όμως κι άλλο σκέλος σ’ αυτήν την εκστρατεία, όπου ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός νομίζει ότι μπορεί να νικήσει χωρίς να ναυμαχήσει: η αγορά λιμανιών. Ο σχετικός ντόρος έγινε (και ξεχάστηκε γρήγορα) με τα δύο λιμάνια στις εισόδους / εξόδους της διώρυγας του Παναμά… Οι δημαγωγοί, είτε από άγνοια είτε από επιδοτούμενο δόλο παρουσίασαν το θέμα με τον τρόπο που βόλευε το ψοφιοκουναβιστάν: «οι κινέζοι ‘μάσησαν’ και πούλησαν τα λιμάνια στους αμερικάνους»… Ένας θρίαμβος της ψοφιοκουναβικής πυγμής…

Καμία σχέση!!! Η πραγματικότητα έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον απ’ όσο φαντάζεσθε!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δικαίωμα στο σπίτι

Δευτέρα 28 Απρίλη (00.31) >> Είναι ένα σοβαρό θέμα για το οποίο θα θέλαμε να γράψουμε αναλυτικά. Δυστυχώς … δεν προλαβαίνουμε. Οπότε εδώ μόνο δυο τρεις βασικές (και θεωρούμε: κρίσιμες και χρήσιμες) παρατηρήσεις.

Το να έχει ο καθένας ένα-κεραμίδι-πάνω-απ’-το-κεφάλι-του, όχι υποχρεωτικά ιδιόκτητο, δεν είναι απλά δικαίωμα. Είναι βασικό δικαίωμα: ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία βασικών αναγκών που ξεπερνούν κατά πολύ πολιτισμικές κατασκευές, πολιτικά και οικονομικά συστήματα, κοινωνικές ιδεολογίες.

Απ’ την άλλη μεριά το νοίκι-για-το-σπίτι έχει ένα διαφορετικό όνομα. Λέγεται πρόσοδος. Πιο συγκεκριμένα: γεωπρόσοδος. Που σημαίνει: απόσπαση οφέλους απ’ την εκμετάλλευση της γης (της urban γης εν προκειμένω). Στις γεωπροσόδους περιλαμβάνονται και τα έσοδα απ’ την ενοικίαση αγροτικής γης, δασών, ορυχείων, λιμανιών, κλπ.

Απ’ την εποχή των πρώτων γνωστών οικονομολόγων / αναλυτών του καπιταλισμού, απ’ τον καιρό του Ricardo αν θέλετε, η μορφή εσόδων που λέγεται νοίκι (: πρόσοδοι…) και η μορφή εσόδων που λέγεται τόκος (: δάνεια, χρηματιστήρια, κλπ) θεωρήθηκαν – και σωστά – από εμπόδια έως φρένα στην ορθολογική καπιταλιστική «ανάπτυξη», και στην κερδοφορία μέσω της παραγωγής (μέσω της άμεσης εκμετάλλευσης της εργασίας). Υπάρχουν απλά παραδείγματα για να το καταλάβει αυτό όποιος θέλει, δεν θα τα αναφέρουμε εδώ.

Το σημαντικό είναι πως το-κεραμίδι-πάνω-απ’-το-κεφάλι ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα (και ακόμα περισσότερο: ως βασικό εργατικό δικαίωμα) είναι ευθέως αντίπαλο με τον προσοδισμό ως «δικαίωμα»! Δεν είναι δυνατό αυτά τα δύο να συνυπάρχουν ομαλά και ήρεμα. Το επιχείρημα του ιδιοκτήτη «δικό μου είναι το σπίτι, το νοικιάζω όσο θέλω» είναι ολοφάνερα αντικοινωνικό, χωρίς δεύτερη ανάλυση. Όπως ευθέως αντικοινωνικό θα ήταν το επιχείρημα ενός ιδιοκτήτη αλευρόμυλου ότι «δικό μου είναι το αλεύρι, το πουλάω όσο θέλω». Ή το επιχείρημα ενός ιδιοκτήτη φούρνου ότι «δικό μου είναι το ψωμί, το πουλάω όσο θέλω»: αναφερόμαστε πάντα σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, σε βασικές ανθρώπινες (: εργατικές) ανάγκες. Για να το πούμε διαφορετικά: αν ο προσοδισμός (του ιδιοκτήτη ενός σπιτιού για παράδειγμα) θεωρείται «δικαίωμα», τότε ο μαυραγοριτισμός θα πρέπει να αναχθεί σε …αρετή!!

Η ουσιαστική και αποτελεσματική διεκδίκηση του δικαιώματος-στο-κεραμίδι ΔΕΝ μπορεί να γίνει λοιπόν αφήνοντας ανοικτό κι ελεύθερο το «δικαίωμα στον προσοδισμό» (και στον μαυραγοριτισμό). Αυτό το ξέρουν καλά τα αφεντικά των καπιταλιστικών κρατών∙ ή, πιο σωστά, τα αφεντικά των σχετικά ορθολογικών καπιταλιστικών κρατών. Το ενοικιοστάσιο, ο (κρατικός / νομοθετικός) προσδιορισμός του «εύλογου» ανώτατου ενοικίου για κάθε σπίτι (ανάλογα με τα τετραγωνικά, την κατάσταση και την θέση του), δεν είναι ούτε άγνωστο, ούτε … κομμουνιστική απαλλοτρίωση των «δικαιωμάτων του ιδιοκτήτη»!!! Είναι μάλλον καπιταλιστικός ορθολογισμός: να μην γίνεται δυσθεώρητο εκείνο που λέγεται «κόστος της εργατικής αναπαραγωγής», να μην γίνεται κανόνας το «δίνω το 50% ή το 60% του μισθού μου στο νοίκι». Για προφανείς λόγους.

Αυτά βέβαια δεν ισχύουν στο ελλαδιστάν (εκτός από μια μικρή περίοδο στις αρχές της δεκαετίας του ’80…). Και δεν ισχύουν στο ελλαδιστάν επειδή ο προσοδισμός είναι ο πυρήνας της εθνικής ιδεολογίας!!! Πρόσοδοι απ’ την έγγεια ιδιοκτησία, πολιτικές πρόσοδοι, γεωπολιτικές πρόσοδοι (: «εξωτερική πολιτική») κλπ. Και, φυσικά, υπάρχει ενότητα στην κατά τα άλλα χυδαία επιλογή του ελληνικού κράτους (δια την κυβερνήσεων του) να ορίζει τον βασικό μισθό όσο χαμηλά γίνεται για χάρη των αφεντικών (φταίει ο παλιοαλγόριθμος!), και ταυτόχρονα να αφήνει το νοίκι, αυτό το ουσιαστικό έξοδο του βασικού μισθού, στις προς τα πάνω ορέξεις του urban (γεω)προσοδισμού.

Η επιδείνωση αυτής της κατάστασης τα τελευταία χρόνια οφείλεται σε κάτι που δεν ομολογείται. Ιστορικά, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο κτίστηκαν οι ελληνικές πόλεις (και οπωσδήποτε η Αθήνα) ΔΕΝ υπήρχε μεγάλη έγγεια urban ιδιοκτησία, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Μ’ άλλα λόγια η ιδιοκτησία των σπιτιών ήταν γενικά «μικρή» και διάσπαρτη∙ έτσι ώστε η πρόσοδος (το νοίκι) να προσδιορίζεται με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια∙ ακόμα και χάρη στην προσωπική συμπάθεια του όποιου ιδιοκτήτη προς τον μελλοντικό ενοικιαστή. (Αυτά ίσχυαν εννοείται με την εξαίρεση των μικρών διαμερισμάτων γύρω από πανεπιστημιακά campus: εκεί υπήρχε εξασφαλισμένη και απρόσωπη ζήτηση…)

Εκείνο που άλλαξε τα τελευταία χρόνια ήταν η συγκέντρωση της διαχείρισης των urban ακινήτων / «μικρών» ιδιοκτησιών. Η εξάπλωση της μεσιτείας. Οι μεσίτες έγιναν έτσι διαχειριστές «μεγάλων ποσοτήτων» ακινήτων, χωρίς να είναι ιδιοκτήτες τους: κάτι σαν τους ceo επιχειρήσεων (που δεν είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες τους).

Οι μεσίτες, ως διαχειριστές, έχουν κάθε συμφέρον αλλά και δυνατότητα να κρατούν τις προσόδους (τα νοίκια) όσο πιο ψηλά μπορούν: πληρώνονται με βάση αυτά τα ψηλά νοίκια. Η δυνατότητά τους, που δεν είχαν οι «μικροί» ιδιοκτήτες, είναι ότι μπορούν να κρατούν τα περισσότερα σπίτια που έχουν στις λίστες τους κλειστά (διαχειριστικό lock down λέγεται αυτό!) προκαλώντας τεχνητά όξυνση της έλλειψης: αρκεί να νοικιάζουν 2 ή 3 κάθε μήνα (απ’ τα 100 ή παραπάνω που διαχειρίζονται) για να γεμίζουν τους λογαριασμούς τους… Δεν βιάζονται. Μπορούν να εκβιάζουν.

Τι προκάλεσε / διευκόλυνε αυτήν την αντικοινωνική συγκέντρωση της διαχείρισης; Τα airbnb είναι οπωσδήποτε σημαντικός παράγοντας: λεφτά απ’ τον αέρα, κυριολεκτικά. Όχι όμως ο μοναδικός. Πολλοί, ίσως η μεγάλη πλειονότητα των «μικρών» ιδιοκτητών, «μυρίστηκαν» (χωρίς να καταλαβαίνουν ακριβώς τον τρόπο) ότι η μεσιτεία ανεβάζει την πρόσοδο (το νοίκι)∙ κι έτσι, αντί για την γειτόνισσα ή το κοντινό ψιλικατζίδικο το κλειδί για τους πιθανούς ενοικιαστές το έχει ο μεσίτης (αμειβόμενος φυσικά). Τα ενοικιαστήρια εξαφανίστηκαν απ’ τις γειτονιές, και μεταφέρθηκαν σε ιντερνετικές λίστες όπου είναι εύκολο να καταγράφονται τα «κλικ» και, άρα, προκαταβολικά η ζήτηση… Επιπλέον, μέσα σε συνθήκες τεχνητής σπανιότητας / έλλειψης, η μικρή διάρκεια των συμβολαίων στέγασης εξόπλισε ακόμα περισσότερο ακόμα και τον πιο «μικρό» ιδιοκτήτη. Ο φόρος ακινήτου (ενφια) μετακυλίστηκε αθόρυβα στους ενοικιαστές. Και εν τέλει ο κρατικά οργανωμένος προσοδισμός / ξέπλυμα της «χρυσής βίζας» είχε την δική του συμβολή.

Αυτά λέγονται «ομαλή λειτουργία της αγοράς», και θεωρούνται άγια. Απ’ αυτή τη σκοπιά τα βασικά δικαιώματα θεωρούνται ανίερο πρόβλημα και εμπόδιο… Το πονόψυχο γκουβέρνο επιδοτεί τώρα τ’ αφεντικά αυτής της αγοράς (ιδιοκτήτες και μεσίτες) «κάνοντας δώρο ένα νοίκι» (τα φαινόμενα απατούν: το δώρο δεν είναι προς τον ενοικιαστή αλλά μέσω του ενοικιαστή!!), όπως ανάλογα προωθεί συγκεκριμένα τμήματα της κατανάλωσης (ελέγχοντας τις συμπεριφορές…) δίνοντας το μισό των γλισχρών επιδομάτων σε «προπληρωμένες κάρτες»…

Αυτές (και κάποιες ακόμα: για παράδειγμα τα ακριβά νοίκια είναι πέρα απ’ τα υπόλοιπα και μια σαφής πίεση προς την αγορά στέγης μέσω δανείων∙ άρα υπέρ των τραπεζών…) είναι οι ουσιαστικές παράμετροι του «στεγαστικού προβλήματος» τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι ούτε «μυστηριώδες» ούτε άλυτο. Δεν μπορεί όμως να λυθεί χωρίς σύγκρουση∙ σύγκρουση με τα «ιερά και όσια της φυλής»! Υπάρχει κοινωνικό / εργατικό υποκείμενο που να θέλει και να μπορεί να οργανωθεί μαζικά και αποφασιστικά ώστε να δρομολογήσει την τέτοια υπεράσπιση αυτού του βασικού δικαίωματος; Δεν το ξέρουμε.

Αλλά οι ευχές και οι προσευχές είναι … για τα θαύματα. Κατά τα άλλα οι κρατικές ελεημοσύνες έχουν κι αυτές το όνομά τους. Πατερναλισμός λέγονται… Και είναι μια μορφή προσόδου: πολιτικής. (: Ψηφουλάκια…)

Παγκόσμιος πόλεμος νο 4 – τον αγνοείτε ακόμα; (1)

Δευτέρα 21 Απρίλη (00.58) >> Το ψόφιο κουνάβι και τα ψόφια κουτάβια του διαπρέπουν στις χορευτικές φιγούρες – γενικά. Ένα βήμα μπροστά – ένα στο πλάι – μισό πίσω∙ κλπ. Απ’ όλα τα μέτωπα που έχει ανοίξει ωστόσο υπάρχει ένα που δεν μπορεί (και δεν θέλει…) να κάνει πίσω ούτε χιλιοστό. Κι αυτό είναι απέναντι στο κινεζικό κράτος / κεφάλαιο. Είναι (το καταλαβαίνετε) το κυρίως μέτωπο. Το να πούμε ότι απέναντι στο Πεκίνο η Ουάσιγκτον είναι αναγκασμένη να κάνει έναν «πόλεμο επιβίωσης» του είδους που δεν έχει ξανακάνει ποτέ στην ιστορία της ας μην θεωρηθεί υπερβολικό.

Έτσι, με Γροιλανδίες ή χωρίς, με fentanyl ή χωρίς, με διώρυγα του παναμά ή χωρίς, ο «χάρτης» του 4ου παγκόσμιου πολέμου έχει ανοίξει διάπλατος: οι ηπα θα προσπαθήσουν να «γονατίσουν» όχι μόνο το Πεκίνο αλλά και τους συμμάχους του (το ευρασιατικό project, τους BRICS+) με κάθε «οικονομικό» μέσο που διαθέτουν – πριν φτάσουν εκεί που πάντα λύνονται τέτοιοι λογαριασμοί… Στα όπλα…

Το ψοφιοκουναβιστάν θα χρησιμοποιήσει κάθε τι που μπορεί, ακολουθώντας πιστά την μέθοδο «οπλοποίησης διεθνών οικονομικών σχέσεων και θεσμών» που έχει εγκαινιάσει διακομματικά η Ουάσιγκτον απ’ τα μέσα της δεκαετίας του ’00 κατά της Μόσχας (τακτική που απογειώθηκε μετά το 2022…), ακόμα κι αν προκαλεί αυτή η «οπλοποίηση» και στην ίδια κάποια ζημιά∙ ζημιά που το ψοφιοκουναβιστάν θα θεωρήσει (θεωρεί ήδη…) «μικρό κακό» μπροστά στο «μεγάλο όφελος». Αν αποτύχει; Υποθέτουμε ότι καταλαβαίνετε…

Ένα παράδειγμα: το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να επιβάλει χρηματικές τιμωρίες / ποινές σε οποιοδήποτε εμπορικό πλοίο κινεζικής ιδιοκτησίας δένει σε αμερικανικά λιμάνια. Κι όχι μόνο σ’ αυτά. Αλλά και σε κάθε άλλο εμπορικό πλοίο οποιουδήποτε είδους και οποιασδήποτε ιδιοκτησίας που έχει ναυπηγηθεί σε κινέζικα ναυπηγεία!!! (Οι εφοπλιστές, το 1 εθνικό κεφάλαιο του ελλαδιστάν θα έχει σοβαρό πρόβλημα στην περίπτωση που δεν προκύψει γενική «στάση εμπορίου», οπότε θα έχει ακόμα μεγαλύτερο! Θα αναγκαστεί να «φιλήσει χεράκι», με ότι αυτό θα συνεπάγεται…) Η ιδέα αυτή είναι προφανώς μαφιόζικη – αλλά εδώ ακριβώς βρισκόμαστε…

Άλλο παράδειγμα: το ψόφιο κουνάβι επιδιώκει να εκβιάσει όσα κράτη διατίθενται να διαπραγματευτούν μαζί του (να kiss his ass…) για τους «δασμούς» στις εξαγωγές τους προς τις ηπα, ως εξής: θα σας κάνω μια έκπτωση υπό τον όρο ότι εσείς θα βάλετε δασμούς στις κινεζικές εισαγωγές στην δική σας επικράτεια! Ούτε λίγο ούτε πολύ το ψοφιοκουναβιστάν ορέγεται να καθορίζει προς όφελός του την «εμπορική πολιτική» άλλων κρατών, ένα είδος νέο-νέο-αποικιοκρατίας. Η ιδέα είναι προφανώς μαφιόζικη – αλλά εδώ ακριβώς βρισκόμαστε…

Δεν μπορούμε να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή πόσο (και τι) θα «πετύχουν» αυτές οι ιδέες, εάν βρουν το τρόπο να εφαρμοστούν. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε πόσα και ποια κράτη / κεφάλαια (με σημαντικές εμπορικές σχέσεις τόσο με την Ουάσιγκτον όσο και με το Πεκίνο) θα υποκύψουν στους ψοφιοκουναβικούς εκβιασμούς. Μπορούμε όμως να προβλέψουμε πως κάθε (αμερικανική) αποτυχία θα την διαδέχεται μια ακόμα πιο εξτρεμιστική «ιδέα»: πράγματι, απ’ την στιγμή που το αμερικανικό κράτος / κεφάλαιο (ή τα τμήματά του που εκπροσωπούνται απ’ την τωρινή διοίκηση) έχει επιλέξει το όλα – για – όλα, δεν μπορεί να κάνει πίσω.

Παγκόσμιος πόλεμος νο 4 – τον αγνοείτε ακόμα; (3)

Δευτέρα 21 Απρίλη (00.46) >> Μπροστά σε τέτοιες επιθέσεις το Πεκίνο δεν πρόκειται να κάτσει με σταυρωμένα χέρια! Και επειδή δεν υπάρχουν πλέον «διεθνείς θεσμοί» για να καταφύγει ψάχνοντας το δίκιο του, η σύγκρουση θα προχωρήσει με «σηκωμένα τα μανίκια».

Προς το παρόν ο πόλεμος γίνεται στο πεδίο των δασμών. Το Πεκίνο μοιάζει όμως να ποντάρει και στα εσωτερικά «μέτωπα» που έχει ανοίξει το ψοφιοκουναβιστάν, μέσα στις ηπα. Αν το γκουβέρνο εκεί αρχίσει να τρικλίζει τους επόμενους μήνες, τότε θα γίνει δυσκολότερο να «μαγνητίσει» συμμάχους σ’ αυτό που λέγεται ακόμα «οικονομικός πόλεμος», αν και είναι κανονικός πόλεμος με σφαίρες από νομίσματα.

Ο νεαρός κινέζος στη συνέχεια, απευθυνόμενος στους αμερικάνους, εκφράζει καθαρά την υπερασπιστική γραμμή του Πεκίνου απέναντι στις κατηγορίες της Ουάσιγκτον ότι έχει «δαγκώσει» τον αμερικανικό καπιταλισμό. Την εκφράζει σε όλα εκτός απ’ την πρόταση για … επανάσταση! (Το Πεκίνο δεν θα μπορούσε επίσημα να υποστηρίξει κάτι τέτοιο!)

Όμως πρόκειται για τη λογική συνεπαγωγή∙ και την ελπίδα όχι μόνο του Πεκίνου αλλά του συνόλου του ευρασιατικού project: το «εργαλείο» των χρωματιστών επαναστάσεων που χρησιμοποίησε η Ουάσιγκτον και οι δυτικοί σύμμαχοί της για να αποσταθεροποιήσουν διάφορα αντίπαλα ή απείθαρχα καθεστώτα να επιστρέψει στην πατρίδα του:

Kiss my ass 1

Δευτέρα 14 Απρίλη (00.26) >> Ο αμερικανικός «χρυσός αιώνας» αναβάλλεται! Η «ημέρα της απελευθέρωσης» (της αμερικανικής) επίσης, εν μέρει… Κι ας μην πει κανείς ότι το «ψόφιο κουνάβι-με-κέρατα σε υαλοπωλείο» είναι τακτική! Δεν είναι!

Εκείνο που κι αν η ιστορία παραλείψει δεν πρόκειται να ξεχαστεί απ’ τους θιγόμενους (ή μάλλον απ’ τους πιο καπιταλιστικά στοιχειωδώς αξιοπρεπείς ανάμεσά τους) ακόμα κι αν προς το παρόν το καταπιούν, είναι αυτό:

Το ψόφιο κουνάβι θριαμβολογεί στις 9 Απρίλη (με τον μόνο τρόπο που θα μπορούσε) σε ένα κοινό δικό του, σ’ ένα κοινό χρηματοδοτών του, ΠΡΙΝ πάρει πίσω τους δασμούς / φόρους γενικά (αφήνοντας μόνο ένα 10%) και ΠΡΙΝ πάρει πίσω τους επιπλέον δασμούς / φόρους (μένει ένα 20%), και μάλιστα αναδρομικά, ειδικά για τα κινεζικής κατασκευής ηλεκτρονικά: Μου φιλάνε τον κώλο!.. Πεθαίνουν για να κάνουν συμφωνία μαζί μας… «Παρακαλώ, έλα να κάνουμε μια συμφωνία… Θα κάνω τα πάντα! Θα κάνω τα πάντα κύριε!…»

Αυτοί που (κατά την γνώμη του…) «φιλάνε τον κώλο» του ψόφιου κουναβιού, αυτοί που παρακαλάνε, αυτοί που τους λοιδωρεί, είναι … τα 75 κράτη του πλανήτη που είπαν «να τα βρούμε βρε αδελφέ» – ανάμεσά τους τα κράτη μέλη της ε.ε. (φιλάνε η κυρία Ούρσουλα, ο κύριος Mertz, ο Μικρός Δούκας του Λίγηρα ή ο don Rico ψοφιοκωλάρα; Χμμμ… Ας το σημειώσουμε, αφού άλλωστε δεν το διέψευσαν… )

Τέτοια είναι η ιδέα που έχει το παρακμιακό ψοφιοκουναβιστάν για … τους υποτακτικούς του. Τους θεωρεί δουλοπρεπείς. Είναι; Ποιοι δεν είναι θα φανεί προσεχώς. Προσεχώς επίσης η αργκώ διαθέτει βαρύτερες εκφράσεις να πεταχτούν απ’ το ψοφιοκουναβικό στόμα. Ξέρετε κάποιες…

Εν τω μεταξύ η Ουάσιγκτον, προσπαθώντας να γλυτώσει ή και να ορθοποδήσει, κάνει τους BRICS+ greater…

Κάποιοι προσπαθούν να σώσουν ό,τι σώζεται. Οι αντι-ψόφιο κουνάβι new york times για παράδειγμα, στις 7 Απρίλη, μάλλον χαίρονταν για την εαρινή σύναξη των σφουγγωλάριων (τέτοιοι ανακηρύχτηκαν 2 μέρες μετά) στην Ουάσιγκτον: «κάτι θα βγει»…

Ναι; Είναι αδιάφορο αν το μικροσκοπικό Nauru, ή το Lesotho, θα παρακαλέσουν ή θα προσπαθήσουν να εξευμενίσουν το ψοφιοκουναβιστάν. Οι ουσιαστικοί αντίπαλοι / ανταγωνιστές του αμερικανικού καπιταλισμού είναι η ε.ε., η νότια κορέα, η ιαπωνία, και – φυσικά! – η κίνα.

 

Kiss my ass 2

Τα ψοφιοκουτάβια της αυλής του άσπρου σπιτιού χαριεντίζονται… Κάποιο ανέκδοτο για την (κατά Vance…) «αγροτική» κίνα; Ή μήπως για την «τουριστική» Γάζα;

Δευτέρα 14 Απρίλη (00.21) >> Αρκετοί, ακόμα και καθόλου φιλικοί με το ψόφιο κουνάβι, δηλώνουν σίγουροι πως οι κινήσεις του «εξυπηρετούν κάποιο σχέδιο»… Δεν διστάζουν μάλιστα να το βρουν (;;) τραβώντας απ’ τα μαλλιά οποιαδήποτε (συχνά παράλογη) υπόνοιά τους.

Κι έτσι ερχόμαστε στα σοβαρά. Γιατί το ψόφιο κουνάβι, η «παντοδύναμη» (;;;;) Ουάσιγκτον, τα αφεντικά που είναι πίσω απ’ το ψόφιο κουνάβι, πρέπει να έχουν οπωσδήποτε ένα σχέδιο που να αξίζει το όνομά του; Ο λόγος είναι απλός: στη δύση, σε τεράστιο βαθμό, θεωρείται αδιανόητο το ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ – παρ’ ότι αυτό το «αδιανόητο» συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια!!! Κι έτσι, ενώ τα παραδείγματα της ανυπαρξίας πολλαπλασιάζονται, ενώ υπάρχουν κι εκείνες οι εξαιρέσεις (αυθεντικά – όχι imitation – μαρξιστικής καταγωγής…) που έχουν αναλύσει εδώ και χρόνια τις δομικές αιτίες αυτής της ανυπαρξίας και της επερχόμενης παρακμής, ο πρωτοκοσμισμός, η ιδεολογία της εσαεί «δυτικής υπεροχής» (και πολιτικής πληρότητας, και αναλυτικής ετοιμότητας, κλπ κλπ) κρατάει καλά. Ακόμα και μεταξύ των «διαφωνούντων»…

Βαφτίζεται «στρατηγική» οποιαδήποτε σπασμωδικότητα, οποιοσδήποτε τυχοδιωκτισμός∙ αγνοείται συστηματικά ο διαβρωτικός ρόλος και η διανοητική / πολιτική δηλητηρίαση της «νίκης στον ψυχρό πόλεμο» και του νεοφιλελευθερισμού∙ βρυκολακιάζει μόνιμα η επί 5 αιώνες «δυτική κυριαρχία» (που πλασσάρεται σαν η πραγματική και μοναδική εφικτή ιστορία-του-κόσμου!)∙ αγνοούνται οι δημογραφικοί παράγοντες, το μέγεθος των πληθυσμών, των κατ’ εξοχήν παραγωγών αξίας και υπεραξίας∙ και φυσικά αγνοείται όχι μόνο το ότι ο καπιταλισμός σα σύστημα εκμετάλλευσης και πειθαρχίας δεν γνωρίζει σύνορα αλλά, επιπλέον (το πιο επίκαιρο!) ότι έχει αλλάξει οριστικά το γεωγραφικό «κέντρο βάρους» τους.

Τολμήσαμε πριν λίγο καιρό να υποστηρίξουμε ότι δεν έχει τόσο σημασία τι θέλουν να κάνουν το ψοφιοκουναβιστάν ή και η «γενική δύση» όσο το τι ΔΕΝ μπορούν να κάνουν πλέον… Εξαιτίας της ραγδαίας αλλαγής των παγκόσμιων ενδοκαπιταλιστικών συσχετισμών δύναμης. Που είναι μεν σε εξέλιξη, αλλά «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω».

Ο παρακάτω διπλός χάρτης, του 2000 και του 2024, θα πρέπει να υποδεικνύει κάτι γι’ αυτήν την ραγδαία αλλαγή:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

«We have no ass left clean for kissing….»

Δευτέρα 14 Απρίλη (00.14) >> Πριν μόλις μια εβδομάδα, όταν όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά των ψοφιοκουναβικών δασμών, σε μια περιληπτική αναφορά (Emergency! Emergency!…) τελειώναμε μ’ αυτές τις φράσεις:

Θα διατυπώσουμε μόνο μια ρητορική απορία: γιατί στις ηπα πιστεύουν ότι οι όποιοι σοβαροί  ανταγωνιστές τους θα τους αφήσουν να πετύχουν; Ίσως επειδή είναι αγχωμένα και αρρωστημένα «αισιόδοξοι»: όπως το 2022 και το 2023…

Η απορία μας ήταν ρητορική επειδή ξέραμε, καταλαβαίναμε: αν λαμβάνεις υπόψη σου τις δυνατότητες των ανταγωνιστών / αντιπάλων σου (αν, δηλαδή, διαθέτεις κάτι που αντέχει στη λέξη ΣΧΕΔΙΟ), τότε δεν παίρνεις τέτοιου είδους αποφάσεις!!!

Μετά τις αναδιπλώσεις και ξαπλώσεις του ψόφιου κουναβιού διάφοροι «ειδικοί» του σκοινιού και του παλουκιού ή και ανειδίκευτοι, «κατάλαβαν» το γιατί αυτής της υποχώρησης: επειδή «ανέβηκαν οι αποδόσεις των κρατικών ομολόγων». Μυστηριώδεις όπως πρέπει για να στραβώνουν αυτές οι διαπιστώσεις, δεν εξήγησαν το τι συνέβη μέσα σε ελάχιστες ώρες. Οι «αποδόσεις» είναι μαγικές για τους υποτελείς∙ όπως και τα σκαμπανεβάσματά τους…

Συνέβη όμως κάτι πολύ σοβαρό; Πώς και γιατί;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Emergency, emergency!!! (O αμερικανικός «χρυσός αιώνας» βρήκε τον δρόμο του…)

Δεν είναι κατάλογος ταβέρνας! Είναι ο “χρυσός αιώνας” για μαθητές δημοτικού!

Δευτέρα 7 Απρίλη >> Μπορεί να φαίνεται ηλίθιος ή διεστραμμένος. Ο «οικονομικός πόλεμος» που κλιμακώνει το ψόφιο κουνάβι εναντίον των πάντων είναι ωστόσο κάτι χειρότερο: πειρατικός∙ και σαν τέτοιος (προσπαθεί να) έχει μια κάποια λογική.

Το ψοφιοκουναβιστάν θέλει να σωθεί∙ βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού οικονομικά / νομισματικά (όπου ένα τέτοιο «χείλος του γκρεμού» δεν μετριέται με ημέρες ή εβδομάδες, αλλά με ελάχιστα χρόνια). Για να σωθεί το ψοφιοκουναβιστάν πρέπει να σώσει ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ την διεθνή κυκλοφορία του νομίσματός του δίνοντάς του κάποιο «υλικό αντίκρυσμα». Οι προσπάθειες για την κατάκτηση τέτοιου «υλικού αντικρύσματος» φαίνονται ασύνδετες μεταξύ τους, αλλά δεν είναι εντελώς: απ’ την «κατάκτηση» της Γροιλανδίας και τον προσπορισμό νέων πρώτων υλών, ως τον έλεγχο στρατηγικών θαλάσσιων εμπορικών (και όχι μόνο) διόδων (: διώρυγα του Παναμά)∙ απ’ το τρικ με την μετατροπή του bitcoin σε «αποθεματικό asset / back up του δολαρίου» (περισσότερα στο cyborg 32) ως την συσσώρευση χρυσού, η ίδια «αγωνία» κατατρέχει το ψόφιο κουνάβι και τους υποστηρικτές του στις σπασμωδικές ή όχι κινήσεις τους. Το project των BRICS+ μπορεί σπάνια να λέγεται με το όνομά του (: απώθηση / άρνηση να πεις το όνομα των «σατανάδων»!) αλλά αφήνει ήδη την όλο και πιο τρομακτική σκιά του πάνω στη γενική δύση∙ όλο και πιο τρομακτική ειδικά μετά την στρατηγική ήττα στο ουκρανικό πεδίο μάχης.

Ένας μάλλον άγνωστος ευρύτερα αμερικάνος οικονομολόγος ονόματι Stephen Miran εξέδωσε το Νοέμβρη του 2024, μετά τις αμερικανικές εκλογές, έναν 40σέλιδο User’s Guide to Restructuring the Global Trading System που είναι το manual της γενικής δασμολογικής επίθεσης του ψόφιου κουναβιού. Σ’ αυτό το εγχειρίδιο μπορεί να δει (όποιος ενδιαφέρεται) την λογική (ή την «λογική») του μόνοι μας και όλοι σας:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Αναμνήσεις απ’ το μέλλον

Δευτέρα 7 Απρίλη (00.07) >> … Έχουμε εδώ λοιπόν ένα ακραίο παράδειγμα της δυσαρμονίας μεταξύ ξενικού και ειδικού συμφέροντος. Κάθε κράτος, σε μια προσπάθεια να βελτιώσει την σχετική του θέση, παίρνει μέτρα βλαβερά για την ευημερία των γειτόνων του∙ κι αφού αυτή η τακτική δεν περιορίζεται μόνο σε ένα κράτος, ο καθένας υφίσταται πολύ περισσότερες συνέπειες απ’ τις παρόμοιες λογικές που εφαρμόζουν οι γείτονές του απ’ τα οφέλη που έχει ο ίδιος απ’ αυτές τις επιλογές. Πρακτικά όλα τα λαοφιλή γιατρικά που κυκλοφορούν σήμερα είναι τέτοιου αλληλοεξοντωτικού χαρακτήρα. Ανταγωνιστικές μειώσεις μισθών, ανταγωνιστικοί δασμοί, ανταγωνιστική ρευστοποίηση περιουσιακών στοιχείων στην αλλοδαπή, ανταγωνιστικά οικονομικά προγράμματα – η κατάσταση του θα κάνω τον γείτονα ζητιάνο. Κι αυτό γιατί το έξοδο του ενός είναι κανονικά το έσοδο κάποιου άλλου. Έτσι, καθώς προσπαθούμε να βελτιώσουμε το δικό μας περιθώριο κέρδους, μειώνουμε το περιθώριο κέρδους κάποιου άλλου∙ και εάν η ίδια πρακτική ακολουθηθεί παντού θα χειροτερέψει την κατάσταση όλων. Οποιοσδήποτε ιδιώτης οδηγούμενος από την προσωπική κατάσταση στην οποία βρίσκεται, μπορεί να περικόψει τις συνηθισμένες του δαπάνες, και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει γι’ αυτό. Αλλά ας μη νομίζει κανείς ότι μ’ αυτόν τον τρόπο υπηρετεί κάποιο συλλογικό συμφέρον.

Ο μοντέρνος καπιταλισμός είναι πλεύση καλού καιρού. Όταν ξεσπάσει η καταιγίδα ο καπιταλιστής εγκαταλείπει τα καθήκοντα του καπετάνιου, και μπορεί να βουλιάξει ακόμα και τις βάρκες που θα τον γλύτωναν, από τη λύσσα του να σπρώξει τον κοντινό του έξω απ’ τη βάρκα για να μπει αυτός…

Σαρκαστικός έως προκλητικός τότε – το ίδιο θα ήταν και σήμερα: ο εξοχότατος John Maynard Keynes, λαμπρό τέκνο της βρετανικής ιντελιγκέντσιας, αλλά τι τέκνο! Δηλητηριώδες.

Ως όνομα διάφοροι (θα πουν ότι) τον ξέρουν. Ως κατατεθειμένες γραπτά απόψεις σιγά μην… (Το απόσπασμα είναι από την διάλεξή του Η κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, το 1932.*)

Αυτά τα έγραφε ο Keynes τότε, όταν μετά την «Μεγάλη Κρίση» του 1929 τα δυτικά καπιταλιστικά κράτη (οι «μεγάλες δυνάμεις» της δύσης…) άρχισαν να παίρνουν αλυσιδωτά τέτοιου είδους μέτρα για να «προστατέψουν την εσωτερική παραγωγή» τους – σε βάρος των ανταγωνιστών τους.

Ο Keynes διέβλεπε τότε (αν και απευχόταν, τουλάχιστον στα λόγια) ότι τελικά ένας μεγάλης κλίμακας πόλεμος θα έδινε την διέξοδο (στην «κρίση υπερσυσσώρευσης» λόγω τεχνολογικού άλματος τότε) – έτσι έγινε…. Όχι μόνο για την ανακατανομή των «σφαιρών επιρροής» στον πλανήτη. Αλλά και για την πρόκληση καταστροφής τέτοιας κλίμακας ώστε να «αναζωογονηθεί» η καπιταλιστική πραγματοποίηση της υπεραξίας.

Τώρα; Τώρα οι δημαγωγοί της πεντάρας μιλούν ψευτοχαρούμενα για «μιλιταριστικό Κεϋνσιανισμό»…

*Από τις κόκκινες σελίδες – περισσότερα εδώ.