Tag: νόμοι σχέσεις

Mind the gap: ένα Βατοπέδι στην έρημο

Δευτέρα 9 Ιούνη (00.11) >> Ώστε οι καλόγεροι δεν καταπατούν δημόσιες εκτάσεις κατά βούληση, και πάντα για του “Χριστού την πίστη την αγία”, ε;;

Χμμμ..

Θα πείτε βέβαια ότι το αιγυπτιακό καθεστώς είναι μια αιμοσταγής χούντα. Σωστά! Τώρα το πρόσεξαν;

Σε κάθε περίπτωση οι καλόγεροι του Σινά δεν έχουν δείξει τόσα χρόνια κάποια αντιστασιακή διάθεση. Μια χαρά τους κάνει (και) η χούντα. Αρκεί να έχουν έσοδα.

Άλλοι θα πουν: μα στην έρημο του Σινά δεν υπάρχει λίμνη. Δεν υπάρχει μια Βισθωνίδα. Και πάλι σωστά!

Υπάρχουν άλλα. Χρήσιμα.

 

Δεν λερώνει!

Δευτέρα 2 Ιούνη (00.13) >> Μετά τα ρομποτικά pets, μετά τα ρομποτικά σκυλιά (για τον στρατό και την αστυνομία), να κάτι εντυπωσιακό. Μπορεί να το έχει δει ήδη, μπορεί όχι. Σε κάθε περίπτωση επιτρέψτε μας να το σχολιάσουμε:

Μερικοί αναρωτιούνται γιατί μια γνωστή και πετυχημένη ιαπωνική εταιρεία μοτοσυκλετών ασχολήθηκε να φτιάξει αυτό. Η εύκολη απάντηση είναι: για να αναπτύξει και να πατεντάρει την σύνθετη τεχνολογία που κάνει εφικτό ένα ρομποτικό «άλογο». Τεχνολογία που προφανώς μπορεί να εφαρμοστεί και σε άλλα κινούμενα ρομπότ.

Η συγκυρία είναι κατάλληλη. Διεθνώς (με πρωταθλητές τους κινέζους τεχνικούς) τα «ανθρωπόμορφα» ρομπότ βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των καινοτομιών και των δοκιμών. Στην κίνα έχει γίνει ήδη ένας ημι-μαραθώνιος αγώνας δρόμου για ρομπότ, κι ένα πυγμαχικό τουρνουά επίσης για ρομπότ.

Μην ρωτάτε για το χρώμα του ρομπότ. Είναι απόδοση τιμής στους αφρικάνους δρομείς…

Και στις δυο περιπτώσεις (ή όποιες ανάλογες) πρόκειται για τεστ τεχνικής απόδοσης σε δύσκολες (και κυρίως: ως τώρα ανθρώπινης αποκλειστικότητας) συνθήκες. Η kawasaki προτίμησε να ρίξει το βάρος της σ’ ένα σπέσιαλ τετράποδο off road, που (όχι παράδοξα) μπορεί να έχει και εμπορική απεύθυνση (αν, φυσικά, λυθούν ζητήματα όπως συνεργεία επισκευών, «οδική βοήθεια», κλπ) – όσο ακριβό κι αν είναι.

Το ζήτημα είναι ότι οι ρομποτικές κατασκευές φαίνεται να βγαίνουν έξω απ’ τις βιομηχανικές ζώνες όπου έχουν γίνει πια σχεδόν κοινοτοπία στην οργάνωση της παραγωγής. Τώρα προορίζονται για την παροχή υπηρεσιών, τον τριτογενή. (Σε αρκετές περιπτώσεις – χωρίς ανθρωπομορφισμό ή ζωομορφισμό – και για τους στρατούς).

Ο τριτογενής είναι μεγάλος «όγκος» της καθημερινής (καπιταλιστικής) πραγματικότητας. Η ρομποτοποίηση, σε συνδυασμό με την «ΑΙ-ποίηση» (συγγνώμη για το νεολογισμό!!!) μπορεί να προχωρήσει από διάφορες αφετηρίες. Απ’ τα οχήματα ως το service σε νοσοκομεία, και απ’ τις «οικιακές βοηθούς» ως τα παιδικά παιχνίδια.

Παρότι δεν είναι κάτι που θα συμβεί την ερχόμενη βδομάδα, δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να προετοιμάζετε… τις άμυνές σας!!!

 (Στα χωριά σας δεν είχατε drones… Τώρα σβουρίζουν κάπου γύρω, και δεν ξέρετε από που θα σας έρθουν…)

Δαμάζοντας την έρημο

Δευτέρα 26 Μάη (00.06) >> «Κλιματική κρίση»: υπαρκτή ή όχι; Μεγάλη ή αμελητέα; Ανθρωπογενής ή όχι; Στις δυτικές κοινωνίες η «κλιματική κρίση» έχει ριχτεί στην μαζική κατανάλωση για να κρύψει την χρηματιστικοποίηση του οτιδήποτε φυσικού, δασών, λιμνών, ποταμών, γονιδιακών υποθεμάτων, στο όνομα μιας «προστασίας» που μόνο το κεφάλαιο μπορεί (και πρέπει…) να αναλάβει… Όσο για τους υποτελείς; Η «συμμετοχή» τους εξαντλείται στη σταθερή νηπιοποίησή τους («χάρτινα καλαμάκια»!!!), στη συναίνεση για την κατασκευή όλο και μεγαλύτερων ενεργειοβόρων και υδροβόρων data centers∙ και, φυσικά, στην πειθαρχία του «ατομικού αποτυπώματος άνθρακα» (: μια εφεύρεση της BP….).

Δεν είναι παντού στον καπιταλιστικό πλανήτη έτσι τα πράγματα. Στην (απειλητική…) κίνα τα πρακτικά προβλήματα αντιμετωπίζονται με πρακτικές λύσεις – ακόμα κι αν πρόκειται για την σκληρή αναμέτρηση με τις ερήμους και την ερημοποίηση. Στο παρακάτω video (26 λεπτά, υποτιτλισμένο) παρουσιάζεται η «επιτυχία του αδύνατου»: όχι απλά να σταματήσει αλλά να αντιστραφεί η ερημοποίηση στην κινεζική επικράτεια!

Για όσες / όσους ενδιαφέρονται υπάρχουν αρκετά video που παρουσιάζουν αυτή την χωρίς προηγούμενο εκστρατεία. Το συγκεκριμένο, λίγο μεγαλύτερο, έχει το πλεονέκτημα μιας πιο κατατοπιστικής ιστορικής περιγραφής. Υποδεικνύει μια πολιτική προσέγγιση, επίμονη για δεκαετίες: χωρίς «αγοροπωλησίες περιβαλλοντικών πόρων», χωρίς χρηματιστήρια, χωρίς ενοχές, χωρίς φύκια για μεταξωτές κορδέλες…

 

Το τετράγωνο της θανατοπολιτικής 1

Δευτέρα 19 Μάη (00.10) >> Τον κύριο τον ξέρετε. Θήτευσε με επιτυχία στην «ιερά σύνοδο» της τρομοεκστρατείας, εκπληρώνοντας στο ακέραιο το «καθήκον» του… (Εννοείται ότι είχε κι αυτός τους «αρμούς» του με τις φαρμακομαφίες: ενδεικτικά σας παραπέμπουμε στο Remdesivir 2, 14 Φλεβάρη 2022, εδώ, στο αρχείο «ψεκάσματος»…)

Τώρα ο κύριος Σύψας επιστρέφει. Διακριτικά αλλά άσπιλος…. Σ’ ένα paper που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση nature στις 21 Απρίλη 2025, ως επικεφαλής πολυμελούς ομάδας (φοιτητών / φοιτητριών υποθέτουμε) ο κύριος Σύψας αποδεικνύει (επιστημονικά, όπως πάντα…) το εύρος των ψεμάτων της θανατοπολιτικής που με συνέπεια και επ’ αμοιβή υπηρέτησε εκείνες τις χρονιές που τόσοι πολλοί θέλουν να ξεχάσουν.

Συμβαίνουν χωρίς κανένα κόστος τέτοια πράγματα; Συμβαίνουν… Αλλοίμονο σ’ όσους πειθάρχησαν, αλλοίμονο σ’ όσους παρέδωσαν τα μυαλά τους πριν παραδώσουν τα κορμιά τους….

Μεταφράζουμε την πρώτη παράγραφο της περίληψης:

Στα ελληνικά νοσοκομεία, όλοι οι θάνατοι με θετικό τεστ Sars–CoV-2 προσμετρούνται ως θάνατοι από Covid-19.[προσμετρούνται: ενεστώτας χρόνος, στις 21 Απρίλη 2025: η θανατοπολιτική, η «κοινή δεξαμενή» συνεχίζονται…] Σκοπός μας ήταν να ερευνήσουμε κατά πόσον ο Covid-19 ήταν η κύρια αιτία θανάτου, συνέβαλε στον θάνατο ή δεν είχε σχέση μεταξύ των ασθενών που πέθαναν στα νοσοκομεία κατά την διάρκεια της Omicron και κατηγοριοποιήθηκαν ως θάνατοι λόγω Covid-19. Επιπλέον, είχαν στόχο να αναλύσουμε τους παράγοντες που σχετίζονται στην κατηγοριοποίηση αυτών των θανάτων. Εξετάσαμε αναδρομικά όλους τους θανάτους σε νοσοκομεία, που αναφέρθηκαν ως θάνατοι από Covid-19, σε 7 νοσοκομεία που λειτουργούν στην Αθήνα, από την 1 Ιανουαρίου 2022 ως τις 31 Αυγούστου 2022. Ανακτήσαμε κλινικά και εργαστηριακά δεδομένα απ’ τα αρχεία των ασθενών. Κάθε θάνατος που αναφέρθηκε ως θάνατος από Covid-19 χαρακτηρίστηκε ως (Α) θάνατος «εξαιτίας» του Covid-19, ή (Β) θάνατος «με» Covid-19. Εξετάσαμε 530 θανάτους σε νοσοκομεία….

Ώστε υπήρχε (έπρεπε να υπάρχει!) τέτοια διάκριση ανάμεσα στο «εξαιτίας» και στο «με»;;;;;;; Ώστε η ψεκασμένη «ασταμάτητη μηχανή» ούρλιαζε την αλήθεια;;;;; Ώστε η «κοινή δεξαμενή» δημιουργήθηκε κατά παράβαση κάθε ιατρικής δεοντολογίας, κάθε ηθικής, κάθε αξιοπρέπειας;;;;;; Ώστε αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει;;;;;;

Κοίτα κάτι πράγματα!!!!!…

…. Η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού των ασθενών [που εξετάσαμε] είχε μια τουλάχιστον συννοσηρότητα. Μετά τον επανέλεγχο των πιστοποιητικών θανάτου, των ιατρικών λιστών και των συνεντεύξεων με τους αρμόδιους γιατρούς, συμπεράναμε ότι στις 240 (45,3%) των 530 περιπτώσεων που ερευνήθηκαν, ο Covid-19 δεν είχε σχέση με τον θάνατο (θάνατοι «με» Covid-19). Σε 133 (25,1%) περιπτώσεις, ο Cοvid-19 εκτιμήθηκε ως η απευθείας αιτία θανάτου, ενόσω σε 157 (29,6%) περιπτώσεις ο Cοvid-19 δεν ήταν η κύρια αιτία αλλά συνέβαλε στην αλληλουχία γεγονότων που οδήγησαν στον θάνατο. Ο συνδυασμός των δύο τελευταίων κατηγοριών συμποσούται σε 290 (54,7%) θανάτους κατηγοροποιημένους ως «εξαιτίας» του Cοvid-19.

… O Covid -19 καταγράφτηκε ως απευθείας αιτία θανάτου σε 204 απ’ τα πιστοποιητικά που ερευνήσαμε, και ως παράγοντας που συνέβαλε σε 324 πιστοποιητικά θανάτου. Και στις δύο περιπτώσεις οι θάνατοι δηλώθηκαν επίσημα ως θάνατοι λόγω Covid-19….

Μάλιστα….

Πριν απ’ τα υπόλοιπα το σχετικά πιο εύκολο. Αυτό το «δεν είναι η κύρια αιτία αλλά…» δεν ακούστηκε ΠΟΤΕ στη διάρκεια της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας; Ενώ ήταν σαφέστατα σε γνώση των γιατρών (όπως, άλλωστε, και το «δεν έχει σχέση»…) Κάποιος / α με πολλά προβλήματα υγείας (συννοσηρότητες), με εξασθενημένο οργανισμό, με ένα σωρό φάρμακα στο αίμα του (των οποίων ο συνδυασμός ποτέ δεν είναι γνωστό που καταλήγει…) είναι πράγματι γνωστό ότι μπορεί να επιβαρυνθεί από μια απλή ίωση (π.χ. γρίπη) που θα προκαλέσει πνευμονία που με τη σειρά της θα επιδεινώσει επικίνδυνα την κατάστασή του. Ακριβώς γι’ αυτό το «δεν είναι η κύρια αιτία αλλά…» αφορά άτομα με ήδη υπαρκτά σοβαρά προβλήματα υγείας, συνήθως (αν και όχι αποκλειστικά) ηλικιωμένους∙ περιπτώσεις για τις οποίες είναι κοινή κοινωνική γνώση ότι πρέπει να προφυλάσσονται από επιπλέον εποχιακές (αναπνευστικές) επιβαρύνσεις / μολύνσεις. Το ότι αυτή η εύλογη ιδιαιτερότητα δεν υποδείχθηκε ΠΟΤΕ στις ανακοινώσεις του κοντέρ της θανατοπολιτικής είχε έναν διεστραμμένο στόχο: να «γεμίζει, ακόμα και να ξεχυλίζει η κοινή δεξαμενή»….

Με δεδομένο ότι τυπικά τα πιστοποιητικά θανάτου στα νοσοκομεία πρέπει να αναφέρουν οπωσδήποτε το βαρύ ιστορικό κάποιου που πεθαίνει, δεν είναι καθόλου βέβαιο (και πάντως καθόλου δεδομένο) ότι η όχι-κύρια-αιτία (δηλαδή ένα θετικό τεστ covid-19) θα έπρεπε να αναφέρεται πρώτη πρώτη στη λίστα των αιτίων. Υπάρχει μια υποκειμενική (του γιατρού) εκτίμηση σ’ αυτό – καλώς εχόντων των πραγμάτων…. Απ’ αυτή την άποψη οι 157 περιπτώσεις (απ’ τις 530 που ερευνήθηκαν) που ο Σύψας & Co απέδωσε στην κατηγορία «εξαιτίας» για να βγάλει ένα συνολικό άθροισμα 290 (54,7%) υπέρ της θανατοπολιτικής θα μπορούσαν να θεωρηθούν επιεικώς «συζητήσιμες».

Το τετράγωνο της θανατοπολιτικής 2

Δευτέρα 19 Μάη (00.03) >> Αυτά που παραδέχεται ο κύριος Σύψας εκ των υστέρων, με την ασφάλεια ενός paper στα αγγλικά σε μια επιθεώρηση που δεν ανεβοκατεβαίνει στα αντιsocial μήντια, μακριά απ’ την γνώση των ίδιων των δικών του θυμάτων (: της τρομοεκστρατείας), δεν είναι ούτε λίγα ούτε ασήμαντα.

Πρώτον, παραδέχεται την μαζική, δημαγωγική, προβοκατόρικη εξαπάτηση!!! Ακόμα και με τις δικές του ταξινομήσεις, το ότι σχεδόν οι μισοί θάνατοι «χρεώθηκαν» στον τσαχπίνη επίτηδες, απλά και μόνο επειδή ένα (αναξιόπιστο!!) pcr test βρέθηκε θετικό, επιβεβαιώνει πως πράγματι έγινε μια μεγα-εκστρατεία psycho-καταστολής του πληθυσμού κάτω απ’ το φάντασμα του θανάτου….

Δεύτερον, οι γιατροί των νοσοκομείων ήξεραν – ή έπρεπε να ξέρουν. Γιατί δεν εμπόδισαν αυτήν την μεγα-εκστρατεία; Πολλές «δικαιολογίες» μπορούν να χρησιμοποιηθούν: ο φόβος μπροστά στην επαγγελματική ιεραρχία∙ η αβεβαιότητα∙ η αφελής αποδοχή της «αλήθειας» της «προσευχής των 6.00» και των μήντια… Κάθε μια απ’ αυτές και όλες μαζί είναι απόλυτα εχθρικές προς την ιατρική δεοντολογία («μην βλάψεις») και στον Όρκο του Ιπποκράτη.

Υπήρχαν «υλικές ανταμοιβές» γι’ αυτήν την συνενοχή; Ξέρουμε ότι διεθνώς (στη δύση) τα νοσοκομεία επιχορηγούνταν απ’ τα κράτη «με το κεφάλι» θανάτου από covid-19. Αλλού έχουν γίνει γνωστά και τα ποσά. Δεν ξέρουμε την ελληνική περίπτωση, αλλά δεν έχουμε λόγους να αμφιβάλλουμε ότι αυτή η δωροδοκία έγινε κι εδώ. Πράγμα που κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα, ακόμα πιο ελεεινά…

Τρίτον, θα έπρεπε να πεισθούν και οι συγγενείς όλων εκείνων των οποίων ο θάνατος χρεωνόταν στον τσαχπίνη. Ξέρουμε ότι και αυτοί δωροδοκούνταν – το ξέρουμε απ’ τους ελάχιστους που αρνήθηκαν μετά βδελυγμίας! Αν οι συγγενείς δέχονταν το πιστοποιητικό θανάτου να γράφει «από covid-19» τότε το κράτος (το ρημαδοΚουλιστάν τότε, με βοήθειες υποθέτουμε απ’ το ταμείο της κυρίας Ursula) πλήρωνε τα έξοδα κηδείας… Αυτό λέγεται μεταμοντέρνα σκύλευση νεκρών – το υποδείξαμε έγκαιρα, αλλά είμασταν …. «ψεκασμένοι»…

Τέταρτον, τα «πρωτόκολλα ταφής νεκρών από covid-19» ήταν η επιτομή της τρομολαγνείας: νεκροθάφτες ντυμένοι σαν αστροναύτες, σιλικόνες για να κλείσουν το καπάκι του φερέτρου (λες και ο τσαχπίνης θα το άνοιγε…), ελάχιστοι συγγενείς κοντά∙ και, κυρίως, σακούλες, πολλές μαύρες σακούλες για «συσκευασία» του σώματος του νεκρού… Στοιχειώδες: όλοι ξέρουν (ή μπορούν να καταλάβουν) ότι η φθαρτή ύλη απ’ την οποία είμαστε φτιαγμένοι ΔΕΝ λειώνει μέσα στο νάυλον! Τα αποτελέσματα είναι γνωστά και οικτρά: όταν άρχισαν οι εκταφές (ρουτίνας) χιλιάδες χρεωμένοι στον τσαχπίνη είχαν / έχουν μουμιοποιηθεί.

Η αξιακή προσβολή των νεκρών και η ηθική και συναισθηματική προσβολή των συγγενών τους εξαιτίας της καθεστωτικής παράνοιας που πιστά υπηρέτησαν οι «ειδικοί» (και πάρα πολλοί αποδέχτηκαν….) δεν θα πρέπει να υποτιμηθεί. Ούτε οι νεκροί δεν είναι ασφαλείς απ’ το εχθρό εάν αυτός νικήσει έγραψε κάποτε ο W Benjamin. Η διαπίστωσή του έχει τρομακτικό βάρος κάτω απ’ την «ελαφρότητα» της αναγνώρισης του «σας εξαπατήσαμε»…

Η μαζική κοινωνική απώθηση τόσο της υγιεινιστικής τρομοεκστρατείας όσο και της επέλασης των καταστροφικών κατασκευασμάτων γενετικής μηχανικής (: mRNA πλατφόρμες…) είναι, το ξέρουμε με πίκρα, τεράστια. Τεράστια και αυτοκαταστροφική. Αλλά τι (άλλο) μπορούμε να κάνουμε οι περιθωριακοί;

Απ’ αυτήν την άποψη ο κάθε Σύψας μπορεί να μην κινδύνευε ακόμα κι αν έβγαινε στο Σύνταγμα με τα τωρινά του πορίσματα, κάνοντας άσεμνες χειρονομίες στους περαστικούς: Ναι ρε! Εμείς τα παίρνουμε κι εσείς είστε τελειωμένοι!!!

Ποιο πλήθος θα τους έβαζε όλους αυτούς στη θέση τους;;;;;

Κάποιοι αποφάσισαν να κάνουν πρωταθλητισμό στη θανατοπολιτική… Για παραπάνω από έναν λόγους, όλους θεσμικά κατοχυρωμένους τότε… Δεν ήταν «ήρωες»; Γιατί όχι; Αφού γέμισαν με τις μικρές τους δυνάμεις την «κοινή δεξαμενή»…

Mind the gap 1

Η μανία των δυτικών να παραχαράξουν την ιστορία, τόσο πρόσφατη μάλιστα, είναι συμπεριφορά ηττημένων – τι άλλο; Όχι «στη σωστή μεριά της ιστορίας» αλλά μάλλον διαψευσμένοι απ’ αυτήν…

Δευτέρα 12 Μάη (00.15) >> Σωστή και δίκαιη η μνήμη του τέλους του 2ου  παγκόσμιου πολέμου στην ευρώπη και της ήττας των ναζί (της γερμανίας και των συμμάχων της…) Δεν θα σχολιάσουμε κάτι σχετικό αν και υπάρχουν σοβαρά στοιχεία πως ο φασισμός δεν ηττήθηκε τότε.

Η παρατήρησή μας αφορά κάτι ελαφρά διαφορετικό: το τι και πως οι δυτικοί (και εφόσον κρατάνε ακόμα την ιδεολογική ηγεμονία τους, όλοι στον πλανήτη) αντιλαμβάνονται ως «παγκόσμιους» πολέμους.

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Εμπρός της γης οι κολασμένοι!

Δευτέρα 5 Μάη (00.15) >> Αυτή τη φορά δεν ήταν ένας νεαρός κινέζος youtuber που απευθύνεται στους αμερικάνους υπηκόους (αναφερόμαστε στο video της 21ης Απρίλη, στο Παγκόσμιος πόλεμος νο 4 – τον αγνοείτε ακόμα; 3). Αυτή τη φορά ήταν το υπουργείο εξωτερικών του Πεκίνου!

Καταλαβαίνουμε ότι αν κάποια δυτική πολιτική βιτρίνα αφήσει μια πορδή οι (δυτικοί) δημαγωγοί θα την «σχολιάζουν» για μέρες ή βδομάδες, υλοποιώντας αυτό που λέγεται αποπληροφόρηση μέσω «πληροφοριακού carpet bombing». Ενώ όταν το κινεζικό υπ.εξ. βγάζει αυτό που ακολουθεί… ε, «δεν τρέχει τίποτα… σιγά τώρα…»

Δείτε το, παρακαλούμε προσεκτικά:  

Τι λέει λοιπόν μέσα σε 2 λεπτά και 19 δευτερόλεπτα το κινεζικό κράτος / κεφάλαιο στα κινέζικα και στα αγγλικά;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ουκρανικό πεδίο μάχης 1

Δευτέρα 28 Απρίλη (00.47) >> Λένε ότι οι κηδείες είναι καλή ευκαιρία για να αρχίσουν να λύνονται (ή να μην λύνονται) λογαριασμοί. Είναι παλιό μαφιόζικο έθιμο. Αλλά το πιο κάτω στιγμιότυπο έχει ένα ιδιαίτερο εικαστικό (έως και σημειολογικό) ενδιαφέρον: θα μπορούσαν να κάθονται σε δυο αντικρυστές τουαλέτες και να σφίγγονται…

Αν κρίνουμε απ’ την επόμενη συνάντηση (πάντα στο «περιθώριο της κηδείας») του τοξικού του Κιέβου με τον Μικρό Δούκα του Λίγηρα, θα πρέπει να ανακουφίστηκε την ώρα που ο παπάς στο βάθος αριστερά δεν κοιτούσε.

Έξω, στην αυλή, με καφεδάκια (της παρηγοριάς;), οι δύο «ηγέτες» δείχνουν έτοιμοι να παίξουν ξερή… (Ο Μικρός Δούκας προσπάθησε να “χωθεί” και στη συνάντηση εκεί, στις τουαλέτες. Μάλιστα είχε μπει και τρίτη καρέκλα. Αλλά το ψόφιο κουνάβι τον έδιωξε. Θα πρέπει να του είπε: άλλοοοος!)

Το μέτωπο των ωκεανών

Δευτέρα 28 Απρίλη (00.40) >> Γράφαμε την περασμένη βδομάδα για το ψοφιοκουναβικό «σχέδιο» επιβολής «προστίμων» στα εμπορικά πλοία κινέζικων εταιρειών ή και κινέζικης ναυπήγησης όταν πιάνουν αμερικανικά λιμάνια. (Ίσως και συμμαχικά, γιατί όχι;) Το πράγμα φαίνεται να προχωράει, κατ’ αρχήν στα χαρτιά: κυκλοφορούν ήδη τα ποσά, που μπορεί να αλλάξουν λίγο αλλά δείχνουν καθαρά την πρόθεση. Αν οι δασμοί είναι πόλεμος στην κινεζική εμπορευματική παραγωγή γενικά, τα πρόστιμα στα πλοία είναι η προσπάθεια (του ψοφιοκουναβιστάν) να ξαναπάρει τον έλεγχο των θαλάσσιων μεταφορών∙ η «αναβίωση της θαλασσοκρατορίας».

Το ίδιο «όνειρο» υπηρετεί η πολύ πρόσφατη απαίτηση «ελεύθερης και δωρεάν διέλευσης» των αμερικανικών πλοίων (εμπορικών και πολεμικών) από τις διώρυγες του Σουέζ και του Παναμά! Ο καινούργιος-σερίφης-στην-πόλη νοιώθει αφεντικό του πλανήτη∙ αλλά πόσα είναι επιτέλους αυτά τα εμπορικά «αμερικανικά πλοία»; Ελάχιστα!!! Βάζοντας το κάρο μπροστά απ’ το άλογο, η ψοφιοκουναβική διοίκηση ονειρεύεται θαλασσοκρατορία ΧΩΡΙΣ να έχει πλοία και ΧΩΡΙΣ να έχει ναυπηγεία για να τα κτίσει!!! Είναι απόδειξη μεγαλομανίας και καθόλου σχεδιασμού: το ψόφιο κουνάβι εκδίδει πανεύκολα βασιλικά διατάγματα (πόση ώρα χρειάζεται για δαύτα;)∙ αλλά για να φτιάξει ναυπηγεία, και μάλιστα σε ποιότητα και ποσότητα που να είναι ανταγωνιστικά των κινεζικών (που επιδιώκει να τιμωρήσει) χρειάζεται όχι μόνο λεφτά (αυτά ας πούμε ότι υπάρχουν) αλλά και κατασκευαστές + ειδικευμένη εργασία σε πάρα πολλούς τομείς της ναυπήγησης + πρώτες ύλες (συμπεριλαμβανόμενων των ηλεκτρονικών). Με δυο λόγια, στα χαρτιά όλα είναι έτοιμα σε ώρες… Αλλά στην πράξη χρειάζονται χρόνια…  

Ο υποτιθέμενα «έμπειρος» κτηματομεσίτης θα έπρεπε να το ξέρει ήδη καλά: η αναμέτρηση της καπιταλιστικής παραγωγικότητας έχει χαθεί ήδη για τους δυτικούς καπιταλισμούς, και έχει χαθεί για πάντα. Για παράδειγμα το πιο πρόσφατο ρεκόρ στο κτίσιμο ουρανοξυστών είναι βέβαια κινέζικο, και χωρίς προηγούμενο: ένα κτίριο γραφείων 57 ορόφων κατασκευάστηκε από κινέζικη εταιρεία σε μόλις 19 ημέρες! (Επαναλαμβάνουμε: μόνο σε 19 ημέρες!!! Αδιανόητο!!!)

Κάτι ανάλογο συμβαίνει με το κινεζικό δυναμικό ναυπήγησης: ώσπου να στηθεί στις ηπα (ή οπουδήποτε αλλού στη δύση) ένα (1) ναυπηγείο στην κίνα έχουν στηθεί πέντε (5). Χρειάζεται απόδειξη; Βρίσκεται εκεί που πονάει περισσότερο από οπουδήποτε αλλού τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό: στην ταχύτητα με την οποία ξεπέρασε ήδη σε αριθμό καινούργιων (και τεχνολογικά…) πλεούμενων κάθε είδους (εκτός απ’ τα αεροπλανοφόρα) το κινεζικό πολεμικό ναυτικό τον (έτσι κι αλλιώς γερασμένο) στόλο του us navy…

Αναβίωση της αμερικανικής θαλασσοκρατορίας; Ας περιοριστούν στην είσπραξη προστίμων, δουλειά θαλάσσιου «τροχονόμου» δηλαδή – όσο μπορούν ακόμα…

Υπάρχει όμως κι άλλο σκέλος σ’ αυτήν την εκστρατεία, όπου ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός νομίζει ότι μπορεί να νικήσει χωρίς να ναυμαχήσει: η αγορά λιμανιών. Ο σχετικός ντόρος έγινε (και ξεχάστηκε γρήγορα) με τα δύο λιμάνια στις εισόδους / εξόδους της διώρυγας του Παναμά… Οι δημαγωγοί, είτε από άγνοια είτε από επιδοτούμενο δόλο παρουσίασαν το θέμα με τον τρόπο που βόλευε το ψοφιοκουναβιστάν: «οι κινέζοι ‘μάσησαν’ και πούλησαν τα λιμάνια στους αμερικάνους»… Ένας θρίαμβος της ψοφιοκουναβικής πυγμής…

Καμία σχέση!!! Η πραγματικότητα έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον απ’ όσο φαντάζεσθε!

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Δικαίωμα στο σπίτι

Δευτέρα 28 Απρίλη (00.31) >> Είναι ένα σοβαρό θέμα για το οποίο θα θέλαμε να γράψουμε αναλυτικά. Δυστυχώς … δεν προλαβαίνουμε. Οπότε εδώ μόνο δυο τρεις βασικές (και θεωρούμε: κρίσιμες και χρήσιμες) παρατηρήσεις.

Το να έχει ο καθένας ένα-κεραμίδι-πάνω-απ’-το-κεφάλι-του, όχι υποχρεωτικά ιδιόκτητο, δεν είναι απλά δικαίωμα. Είναι βασικό δικαίωμα: ανήκει σ’ εκείνη την κατηγορία βασικών αναγκών που ξεπερνούν κατά πολύ πολιτισμικές κατασκευές, πολιτικά και οικονομικά συστήματα, κοινωνικές ιδεολογίες.

Απ’ την άλλη μεριά το νοίκι-για-το-σπίτι έχει ένα διαφορετικό όνομα. Λέγεται πρόσοδος. Πιο συγκεκριμένα: γεωπρόσοδος. Που σημαίνει: απόσπαση οφέλους απ’ την εκμετάλλευση της γης (της urban γης εν προκειμένω). Στις γεωπροσόδους περιλαμβάνονται και τα έσοδα απ’ την ενοικίαση αγροτικής γης, δασών, ορυχείων, λιμανιών, κλπ.

Απ’ την εποχή των πρώτων γνωστών οικονομολόγων / αναλυτών του καπιταλισμού, απ’ τον καιρό του Ricardo αν θέλετε, η μορφή εσόδων που λέγεται νοίκι (: πρόσοδοι…) και η μορφή εσόδων που λέγεται τόκος (: δάνεια, χρηματιστήρια, κλπ) θεωρήθηκαν – και σωστά – από εμπόδια έως φρένα στην ορθολογική καπιταλιστική «ανάπτυξη», και στην κερδοφορία μέσω της παραγωγής (μέσω της άμεσης εκμετάλλευσης της εργασίας). Υπάρχουν απλά παραδείγματα για να το καταλάβει αυτό όποιος θέλει, δεν θα τα αναφέρουμε εδώ.

Το σημαντικό είναι πως το-κεραμίδι-πάνω-απ’-το-κεφάλι ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα (και ακόμα περισσότερο: ως βασικό εργατικό δικαίωμα) είναι ευθέως αντίπαλο με τον προσοδισμό ως «δικαίωμα»! Δεν είναι δυνατό αυτά τα δύο να συνυπάρχουν ομαλά και ήρεμα. Το επιχείρημα του ιδιοκτήτη «δικό μου είναι το σπίτι, το νοικιάζω όσο θέλω» είναι ολοφάνερα αντικοινωνικό, χωρίς δεύτερη ανάλυση. Όπως ευθέως αντικοινωνικό θα ήταν το επιχείρημα ενός ιδιοκτήτη αλευρόμυλου ότι «δικό μου είναι το αλεύρι, το πουλάω όσο θέλω». Ή το επιχείρημα ενός ιδιοκτήτη φούρνου ότι «δικό μου είναι το ψωμί, το πουλάω όσο θέλω»: αναφερόμαστε πάντα σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, σε βασικές ανθρώπινες (: εργατικές) ανάγκες. Για να το πούμε διαφορετικά: αν ο προσοδισμός (του ιδιοκτήτη ενός σπιτιού για παράδειγμα) θεωρείται «δικαίωμα», τότε ο μαυραγοριτισμός θα πρέπει να αναχθεί σε …αρετή!!

Η ουσιαστική και αποτελεσματική διεκδίκηση του δικαιώματος-στο-κεραμίδι ΔΕΝ μπορεί να γίνει λοιπόν αφήνοντας ανοικτό κι ελεύθερο το «δικαίωμα στον προσοδισμό» (και στον μαυραγοριτισμό). Αυτό το ξέρουν καλά τα αφεντικά των καπιταλιστικών κρατών∙ ή, πιο σωστά, τα αφεντικά των σχετικά ορθολογικών καπιταλιστικών κρατών. Το ενοικιοστάσιο, ο (κρατικός / νομοθετικός) προσδιορισμός του «εύλογου» ανώτατου ενοικίου για κάθε σπίτι (ανάλογα με τα τετραγωνικά, την κατάσταση και την θέση του), δεν είναι ούτε άγνωστο, ούτε … κομμουνιστική απαλλοτρίωση των «δικαιωμάτων του ιδιοκτήτη»!!! Είναι μάλλον καπιταλιστικός ορθολογισμός: να μην γίνεται δυσθεώρητο εκείνο που λέγεται «κόστος της εργατικής αναπαραγωγής», να μην γίνεται κανόνας το «δίνω το 50% ή το 60% του μισθού μου στο νοίκι». Για προφανείς λόγους.

Αυτά βέβαια δεν ισχύουν στο ελλαδιστάν (εκτός από μια μικρή περίοδο στις αρχές της δεκαετίας του ’80…). Και δεν ισχύουν στο ελλαδιστάν επειδή ο προσοδισμός είναι ο πυρήνας της εθνικής ιδεολογίας!!! Πρόσοδοι απ’ την έγγεια ιδιοκτησία, πολιτικές πρόσοδοι, γεωπολιτικές πρόσοδοι (: «εξωτερική πολιτική») κλπ. Και, φυσικά, υπάρχει ενότητα στην κατά τα άλλα χυδαία επιλογή του ελληνικού κράτους (δια την κυβερνήσεων του) να ορίζει τον βασικό μισθό όσο χαμηλά γίνεται για χάρη των αφεντικών (φταίει ο παλιοαλγόριθμος!), και ταυτόχρονα να αφήνει το νοίκι, αυτό το ουσιαστικό έξοδο του βασικού μισθού, στις προς τα πάνω ορέξεις του urban (γεω)προσοδισμού.

Η επιδείνωση αυτής της κατάστασης τα τελευταία χρόνια οφείλεται σε κάτι που δεν ομολογείται. Ιστορικά, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο κτίστηκαν οι ελληνικές πόλεις (και οπωσδήποτε η Αθήνα) ΔΕΝ υπήρχε μεγάλη έγγεια urban ιδιοκτησία, όπως συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Μ’ άλλα λόγια η ιδιοκτησία των σπιτιών ήταν γενικά «μικρή» και διάσπαρτη∙ έτσι ώστε η πρόσοδος (το νοίκι) να προσδιορίζεται με εντελώς υποκειμενικά κριτήρια∙ ακόμα και χάρη στην προσωπική συμπάθεια του όποιου ιδιοκτήτη προς τον μελλοντικό ενοικιαστή. (Αυτά ίσχυαν εννοείται με την εξαίρεση των μικρών διαμερισμάτων γύρω από πανεπιστημιακά campus: εκεί υπήρχε εξασφαλισμένη και απρόσωπη ζήτηση…)

Εκείνο που άλλαξε τα τελευταία χρόνια ήταν η συγκέντρωση της διαχείρισης των urban ακινήτων / «μικρών» ιδιοκτησιών. Η εξάπλωση της μεσιτείας. Οι μεσίτες έγιναν έτσι διαχειριστές «μεγάλων ποσοτήτων» ακινήτων, χωρίς να είναι ιδιοκτήτες τους: κάτι σαν τους ceo επιχειρήσεων (που δεν είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες τους).

Οι μεσίτες, ως διαχειριστές, έχουν κάθε συμφέρον αλλά και δυνατότητα να κρατούν τις προσόδους (τα νοίκια) όσο πιο ψηλά μπορούν: πληρώνονται με βάση αυτά τα ψηλά νοίκια. Η δυνατότητά τους, που δεν είχαν οι «μικροί» ιδιοκτήτες, είναι ότι μπορούν να κρατούν τα περισσότερα σπίτια που έχουν στις λίστες τους κλειστά (διαχειριστικό lock down λέγεται αυτό!) προκαλώντας τεχνητά όξυνση της έλλειψης: αρκεί να νοικιάζουν 2 ή 3 κάθε μήνα (απ’ τα 100 ή παραπάνω που διαχειρίζονται) για να γεμίζουν τους λογαριασμούς τους… Δεν βιάζονται. Μπορούν να εκβιάζουν.

Τι προκάλεσε / διευκόλυνε αυτήν την αντικοινωνική συγκέντρωση της διαχείρισης; Τα airbnb είναι οπωσδήποτε σημαντικός παράγοντας: λεφτά απ’ τον αέρα, κυριολεκτικά. Όχι όμως ο μοναδικός. Πολλοί, ίσως η μεγάλη πλειονότητα των «μικρών» ιδιοκτητών, «μυρίστηκαν» (χωρίς να καταλαβαίνουν ακριβώς τον τρόπο) ότι η μεσιτεία ανεβάζει την πρόσοδο (το νοίκι)∙ κι έτσι, αντί για την γειτόνισσα ή το κοντινό ψιλικατζίδικο το κλειδί για τους πιθανούς ενοικιαστές το έχει ο μεσίτης (αμειβόμενος φυσικά). Τα ενοικιαστήρια εξαφανίστηκαν απ’ τις γειτονιές, και μεταφέρθηκαν σε ιντερνετικές λίστες όπου είναι εύκολο να καταγράφονται τα «κλικ» και, άρα, προκαταβολικά η ζήτηση… Επιπλέον, μέσα σε συνθήκες τεχνητής σπανιότητας / έλλειψης, η μικρή διάρκεια των συμβολαίων στέγασης εξόπλισε ακόμα περισσότερο ακόμα και τον πιο «μικρό» ιδιοκτήτη. Ο φόρος ακινήτου (ενφια) μετακυλίστηκε αθόρυβα στους ενοικιαστές. Και εν τέλει ο κρατικά οργανωμένος προσοδισμός / ξέπλυμα της «χρυσής βίζας» είχε την δική του συμβολή.

Αυτά λέγονται «ομαλή λειτουργία της αγοράς», και θεωρούνται άγια. Απ’ αυτή τη σκοπιά τα βασικά δικαιώματα θεωρούνται ανίερο πρόβλημα και εμπόδιο… Το πονόψυχο γκουβέρνο επιδοτεί τώρα τ’ αφεντικά αυτής της αγοράς (ιδιοκτήτες και μεσίτες) «κάνοντας δώρο ένα νοίκι» (τα φαινόμενα απατούν: το δώρο δεν είναι προς τον ενοικιαστή αλλά μέσω του ενοικιαστή!!), όπως ανάλογα προωθεί συγκεκριμένα τμήματα της κατανάλωσης (ελέγχοντας τις συμπεριφορές…) δίνοντας το μισό των γλισχρών επιδομάτων σε «προπληρωμένες κάρτες»…

Αυτές (και κάποιες ακόμα: για παράδειγμα τα ακριβά νοίκια είναι πέρα απ’ τα υπόλοιπα και μια σαφής πίεση προς την αγορά στέγης μέσω δανείων∙ άρα υπέρ των τραπεζών…) είναι οι ουσιαστικές παράμετροι του «στεγαστικού προβλήματος» τα τελευταία χρόνια. Δεν είναι ούτε «μυστηριώδες» ούτε άλυτο. Δεν μπορεί όμως να λυθεί χωρίς σύγκρουση∙ σύγκρουση με τα «ιερά και όσια της φυλής»! Υπάρχει κοινωνικό / εργατικό υποκείμενο που να θέλει και να μπορεί να οργανωθεί μαζικά και αποφασιστικά ώστε να δρομολογήσει την τέτοια υπεράσπιση αυτού του βασικού δικαίωματος; Δεν το ξέρουμε.

Αλλά οι ευχές και οι προσευχές είναι … για τα θαύματα. Κατά τα άλλα οι κρατικές ελεημοσύνες έχουν κι αυτές το όνομά τους. Πατερναλισμός λέγονται… Και είναι μια μορφή προσόδου: πολιτικής. (: Ψηφουλάκια…)