Tag: νόμοι σχέσεις

Τα αστεία της ζούγκλας

Δευτέρα 24 Νοέμβρη (00.25) >> Το ανέκδοτο με το λαγό και την τίγρη το ξέρετε; Εκείνο που ο λαγός είναι αραχτός σε μια σκιά και σ’ όσα ζώα περνούν ρωτώντας τον «τι κάνει» απαντάει «περιμένω να περάσει η τίγρη να την … μπιπ….»

Ώσπου φτάνει η τίγρη σε στυλ «τι έγινε ρε λαγέ; τι μαθαίνω;» οπότε ο λαγός το γυρνάει κλαψουρίζοντας «ντάξει μωρέ, λέμε και καμιά μαλακία να περνάει η ώρα»….

 Είπες τίποτα για την μαμά μου ρε;

Στην σύγχρονη ελληνική εκδοχή το ανέκδοτο (που δεν έχει τίγρη, έχει αρκούδα και σιγά σιγά δράκο…) αρχίζει έτσι: «Είμαστε ένας φοβερός και τρομερός πυλώνας σταθερότητας και κηρύσσουμε πόλεμο σε όποιον γουστάρουμε! Ντάξει; Τρέχει τίποτα;» Έτσι αρχίζει κάπου το 2022.

Και πως τελειώνει; Θα τελειώσει … με αίμα και δάκρυα. Αλλά τότε οι don Rico & Co, όλοι οι όμοιοί τους και τα αφεντικά τους, θα έχουν γίνει λαγοί. Θα απομείνουμε οι υπόλοιποι, μέσα κι έξω απ’ τα φέρετρα με τις σημαίες.

(Με την επανάληψη της ιστορίας το ξέρουμε. Ένας «κριμαϊκός πόλεμος» το 1919… Άλλος ένας τώρα… Η υλοποίηση αστείων της ζούγκλας τι είναι; Τραγωδία ή φάρσα;)

Κάθε λιμάνι και καϋμός…

Δευτέρα 24 Νοέμβρη (00.22) >> Έχει άραγε δίκιο ο don Rico & Co που παριστάνει τον «αθώο» σε σχέση με την (φανερή) αμερικανική «πλαγιοκόπηση» (προς το παρόν…) της κινεζικής παρουσίας στο λιμάνι του Πειραιά λέγοντας «τιμούμε τις συμφωνίες που έχουμε υπογράψει»; Ή έχει δίκιο το Πεκίνο που εκδήλωσε ακαριαία (με μάλλον συγκρατημένο και ευγενικό τρόπο) την οργή του για τις δηλώσεις της κυραoil περί «ατυχούς γεγονότος»;

Το δεύτερο συμβαίνει! Μέσα στους άλλους πολέμους που έχει κηρύξει ήδη ο «πυλώνας σταθερότητας και βάνα αμερικανικού lng» θα πρέπει να περιλάβουμε πλέον και το πόλεμο κατά του κινεζικού κράτους / κεφάλαιου. Που έχει αρχίσει ήδη, και θα συνεχίσει (γύρω απ’ την cosco και τον Πειραιά) με υπόγειους ή και φανερούς τρόπους.

Πρώτα για την αμερικανική κατάληψη του λιμανιού της Ελευσίνας. Οι σχετικοί με το θέμα (κατά την εφσυν) σχολιάζουν ότι η προοπτική να γίνει αυτό εμπορικά ανταγωνιστικό με το λιμάνι του Πειραιά σε ότι αφορά τα containers είναι … γελοία! Σωστά. Η προοπτική να γίνει αμερικανική ναυτική μισο-βάση, για ενδεχόμενα «μερεμέτια» σε αμερικανικά πολεμικά πώς σας φαίνεται; Η κυραoil και τα αφεντικά της ενδιαφέρονται (απ’ αυτήν την άποψη) για λιμάνια που έχουν κοντά αεροδρόμιο: προφανώς δεν το χρειάζονται για μεταφορά … containers… Πληρωμάτων πλοίων ίσως;

Ο κυρίως πόλεμος (κατά της cosco) δεν θα γίνει μέσω … ανταγωνιστικής Ελευσίνας!! Θα γίνει αλλιώς. Και έχει ξεκινήσει ήδη:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Θυσιαστείτε ρεε!!!

Δευτέρα 17 Νοέμβρη (00.55) >> Ας μην υπάρχει παράπονο: ενημερώσαμε έγκαιρα! Στις 6 Οκτώβρη (2025), κάτω απ’ τον τίτλο «πόλεμος, πόλεμος, πόλεμος 1» παραθέσαμε μια μικρή γκαλερί πολεμοκάπηλων διεθνούς κύρους. Johnson, Tusk, Stoltenberg… Και γράφαμε ανάμεσα στα άλλα:

Οι ύαινες βρυχώνται (Μην πει κανείς «δεν ήξερα, δεν άκουσα…»)

… Θα «χρειαστούν θυσίες». Τα αφεντικά των ευρωπαϊκών καπιταλισμών (και οι βιτρίνες τους) θέλουν να προωθήσουν (στην θέση των «ελευθεριών» και των «δικαιωμάτων») την προτεραιότητα της θυσίας. Θυσιαστείτε (για εμάς) ρε κακομαθημένοι μαλάκες! Τί σας ζητάμε;;;;

Θα μπορούσε να λείπει απ’ αυτό το προσκλητήριο θανάτου το ελλαδιστάν; Όχι! Θα μπορούσε να λείπει απ’ αυτόν τον χορό βρυκολάκων ο … ρημαδοΓουαϊδοΝικόλας, ο κόνδορας της ντόπιας πολιτικής σκηνής; Όχι!! Άργησε ίσως, αλλά λίγο. Πολύ λίγο.

Οι πιο βιτσιόζοι μπορούν να τον απολαύσουν εδώ, στο «Athens Security Forum» πριν λίγες ημέρες, στις 12 Νοέμβρη. Ένα σκάρτο μισαωράκι είναι:

Για τους υπόλοιπους τα highlights:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ το άσπρο σπίτι

Δευτέρα 17 Νοέμβρη (00.35) >> Το φάντασμα του κυριλέ σωματέμπορου Epstein. Και των σχέσεων που είχε το ψόφιο κουνάβι (αλλά και ο πρεσβευτής του σε Άγκυρα / λίβανο…) με νεαρές γυναίκες, θύματα της σωματεμπορίας.

Το κακό με τα φαντάσματα είναι ότι δεν μπορείς να τα συλλάβεις ή να τα συντρίψεις με τα αεροπλανοφόρα σου! Κι έτσι το φάντασμα έρχεται και ξανάρχεται (τώρα τελευταία με την μορφή ανταλλαγών μηνυμάτων μεταξύ σωματέμπορου και ψόφιου κουναβιού, όταν ο δεύτερος δεν είχε πολιτευτεί ακόμα).

Δύο στοιχεία κάνουν το φάντασμα και την περιπλάνησή του ακόμα πιο ζόρικα. Πρώτον σκόρπια αλλά όχι αδύναμα στοιχεία συνδέουν τον Epstein με το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς∙ ειδικά τις μυστικές υπηρεσίες του. Παραπέμποντας σε μια τεράστια επιχείρηση παγίδευσης και εκβιασμών διάφορων «καθώς πρέπει» κυρίων του αμερικανικού καθεστώτος απ’ το Τελ Αβίβ. Και δεύτερον οι οξυνόμενες αντιδράσεις κατά των μάλλον αδέξιων προσπαθειών του ψόφιου κουναβιού να ξεφορτωθεί «το ελάφι απ’ τους ώμους του» δεν προέρχονται κυρίως απ’ τους αντιπάλους του (τους «δημοκρατικούς») αλλά απ’ τους συντηρητικούς και την ψοφιοκουναβική εκλογική βάση. Που δεν παραλείπει να υποθέσει ότι η σύνδεση του σωματέμπορου με το Τελ Αβίβ και του ψόφιου κουναβιού με τον σωματέμπορο εξηγεί την (μόνιμη) υποστήριξη της Ουάσιγκτον ακόμα και στα πιο φρικτά εγκλήματα του δυτικού χωροφύλακα∙ κάτι που (κατά την γνώμη αυτού του τμήματος της βάσης των συντηρητικών) παραβιάζει αισχρά την κεντρική υπόσχεση του ψόφιου κουναβιού να δώσει απόλυτη προτεραιότητα στο make america great again.

Η υπόθεση έχει το ενδιαφέρον της: αν σ’ αυτό το θέμα το ψόφιο κουνάβι ήταν «μόνο» του, αν όλο κι όλο το κατηγορητήριο ήταν η παιδεραστία, είναι βέβαιο ότι οι αντίπαλοί του όχι μόνο στις ηπα αλλά και στην ευρώπη θα έπαιζαν το θέμα πρωί – μεσημέρι – βράδυ. Αλλά η σύνδεση του ζητήματος με τον χωροφύλακα «καίει»∙ δεν είναι αστείο. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα η αναμόχλευση μιας άλλης υπόθεσης, της περίφημης «11ης Σεπτέμβρη», και η απόδειξη (πλέον!) ότι επρόκειτο για inside job, αναδεικνύει ή υπονοεί ανάλογες προεκτάσεις και συνδέσεις – κι εκεί επίσης γίνονται όλο και πιο δύσκολες προσπάθειες να μπει φρένο.

Μπορεί να εννοηθεί η καπιταλιστική ιστορία ως αστυνομική; Όχι βέβαια! Αλλά η δεξιά (η αμερικάνικη όπως και οποιοδήποτε άλλη) προτιμάει τέτοιες εκδοχές. Συνωμοτικές, εύκολα προσωποποιήσιμες. Και στο βαθμό που θεωρεί ότι την εξαπατούν θυμώνει. Αυτός ο θυμός, με τη σειρά του, ειδικά τέτοιους καιρούς, μπορεί να παράξει «ακυβερνησία»∙ ή να εντείνει την παρακμή που οφείλεται σε εντελώς διαφορετικούς, οργανικούς, δομικούς λόγους.

Vae victis! Που σημαίνει: ουαί τοις ηττημένοις!

Teaser

Ιδού ο Ανακαινισμένος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός, και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα…

(Παραλλαγή από κατά Λουκά, χωρίς τις μωρές παρθένες και τα λοιπά σεξιστικά υπονοούμενα του κατά Ματθαίο: τροπάρι περιμένοντας την ανάσταση…)

Δευτέρα 10 Νοέμβρη (00.05) >> Η διαφημιστική τακτική είναι παλιά: πως να προκαλέσεις την περιέργεια και την προσμονή για ένα επερχόμενο προϊόν μέσω διαδοχικών αποσπασματικών μηνυμάτων. Με την βοήθεια, φυσικά, δημαγωγών, καλοθελητών, διαφημιστών κλπ.

Για παράδειγμα βάζεις το προϊόν να κάνει μισή δήλωση. Ύστερα μια άλλη μισή δήλωση. Ύστερα διατυπώνεις (δήθεν…) υποθέσεις για το που το πάει (το προϊόν). Μετά αναγγέλλεις ότι θα βγει ένα manual (του προϊόντος). Ύστερα δημοσιοποιείς το εξώφυλλο. Μετά το οπισθόφυλλο. Μετά την ράχη (των οδηγιών χρήσης του προϊόντος). Μ’ αυτόν τον τρόπο όπως λένε οι διαφημιστές «διεγείρεται το ενδιαφέρον του κοινού και μεγαλώνει η αναγνωρισιμότητα». Είτε της μάρκας είτε του αναμενόμενου προϊόντος.

Γιατί η λεγόμενη «πολιτική (με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) αγορά» θα έπρεπε να είναι διαφορετική; Ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει τα τρικ για την πώληση π.χ. αυτοκινήτων ή μεθόδων αδυνατίσματος αν πρόκειται να πουλήσει εαυτόν.

Αυτά βρίσκονται στην καρδιά εκείνου που θα ονομαστεί «δημοκρατικός καπιταλισμός» και πιο παλιά λεγόταν «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο». Τώρα το ότι αυτός ο «καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο» ή «δημοκρατικός» ή «με ευαισθησίες» ή όπως αλλιώς αποφασίσει το marketing είναι η αναπόφευκτη, ουσιαστική μήτρα του «καπιταλισμού χωρίς ανθρώπινο πρόσωπο», του «ολιγαρχικού», του «αναίσθητου» κλπ, αυτό είναι βέβαια μια λεπτομέρεια. Που δεν ενδιαφέρει την προώθηση προϊόντων (στην «πολιτική αγορά»).

Απέναντι στον απαίσιο don Rico & Co ιδού λοιπόν που έρχεται ο Ανακαινισμένος. Καλώς να τον δεχτείτε (όσοι / όσες…) Και προσοχή: μην σας βρει κοιμισμένους/ες!!!

Αγρυπνείτε! Να προσεύχεσθε σε κανά δυο ολιγάρχες (αντίπαλων παε…) που στηρίζουν το προϊόν. (Και να περιμένετε τηλέφωνο απ’ τον Μπίμπι για δυο τρία πράγματα…)

Για ένα κράνος (συγγνώμη: στέμμα!)

Δευτέρα 3 Νοέμβρη (00.22) >> Οι τωρινοί δυτικοί δημαγωγοί προσπαθούν να το κρύψουν: ενώ κάθε πολιτική βιτρίνα «μεγάλης δύναμης» μπορεί να θεωρείται επικίνδυνη, εκείνες που είναι μεγαλομανείς σε βαθμό γελοιότητας τι είναι άραγε; Σχεδόν το σύνολο των δυτικών δημαγωγών ξεκινάει ακόμα τις βαθυστόχατες αναλύσεις του για την «παγκόσμια κατάσταση» απ’ την αμερικανική (και γενικότερα δυτική) υπεροχή – απέναντι στους πάντες. Αν όμως ο «πλανητάρχης» (και ουσιαστικά όλο το αμερικανικό γκουβέρνο) κατρακυλάει στις ατραξιόν του, κι αν η υπόλοιπη «δύση» λαχανιάζει όλο και πιο βαριά ακολουθώντας ψάχνοντας δεύτερους ρόλους (που θα αποθεωθούν ως τέτοιοι απ’ το κοινό και την κριτική…), αν λοιπόν συμβαίνουν αυτά η παρακμή τους δεν φαίνεται απλά. Εκρήγνυται!

Και τότε; «Όλοι εμείς που ‘ανήκωμεν εις την Δύσιν’»; Ποιά είναι η μοίρα μας, ποιό το ριζικό μας;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Σοσιαλισμός στη Ν. Υόρκη;

Δευτέρα 3 Νοέμβρη (00.11) >> Να συμφωνήσουμε: ο Zohran Mandami είναι (μακράν) ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να υπάρξει σήμερα στην αμερικανική πολιτική σκηνή. (Αλλά η υποστήριξή του απ’ την Ocasio-Cortez είναι πλυντήριο γι’ αυτήν, και οπωσδήποτε καθόλου το καλύτερο για τον ίδιο…)

Για παράδειγμα, παράδοξο ή όχι, τις απόψεις του υπέρ της Παλαιστίνης τις συμμερίζεται η μεγάλη πλειοψηφία των νεοϋρκέζων εβραϊκής καταγωγής: έχουν συχαθεί ό,τι εμφανίζεται να μιλάει και να δρα για λογαριασμό τους στην κατεχόμενη Παλαιστίνη, και δεν είναι μόνο οι νεοϋρκέζοι.

Να συμφωνήσουμε: ο Zohran Mandami είναι (τουλάχιστον στις διακηρύξεις του) ένας αυθεντικός σοσιαλδημοκράτης – σε μια εποχή και σε μια χώρα που η original σοσιαλδημοκρατία θεωρείται εξτρεμισμός. «Άκρα αριστερά».

Αλλά ακριβώς γι’ αυτό, και επιπλέον εξαιτίας του γεγονότος ότι ο Zohran Mandami στηρίζεται στον μεταμοντερνισμό των social media και όχι στον μοντερνισμό κάποιας μαζικής πολιτικής οργάνωσης, ο πιθανότερος δήμαρχος του «μήλου» θα πρέπει να θεωρείται μάλλον σύμπτωμα μιας όλο και πιο βαθιάς κοινωνικής, ιδεολογικής και πολιτικής αντινομίας∙ παρά οτιδήποτε άλλο. Όπως, τηρουμένων όλων των αναλογιών, σύμπτωμα είναι και το ψόφιο κουνάβι στο θρόνο του άσπρου σπιτιού.

Σοσιαλδημοκράτης είναι και ο πακιστανικής καταγωγής Sadiq Khan, δήμαρχος του Λονδίνου, και μάλιστα για δυο θητείες (η δεύτερη τελειώνει τον επόμενο Μάη). Και στην περίπτωσή του θεωρήθηκε «σκανδαλώδες», ειδικά απ’ το φασισταριό (όχι μικρό στην επικράτεια της αυτού μεγαλειότητας) ένας «ξένος», ένας «πάκι», να εκλέγεται δήμαρχος της πρωτεύουσας της άλλοτε αυτοκρατορίας.

Μήπως υποτιμάμε την «δυναμική» των urban πληθυσμών (συμπεριλαμβανόμενων των μεσοστρωμάτων που παραπέουν…) στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο όταν νοιώθουν ότι το μαχαίρι πλησιάζει (ή έχει φτάσει) στον δικό τους λαιμό; Όχι. Όμως το να δραπετεύσει ένα ικανό μέρος αυτών των πληθυσμών απ’ την μεσολάβηση και, κυρίως, απ’ το Θέαμα, είναι ακόμα πιο σημαντικό σήμερα απ’ ότι ήταν πριν 30 ή 40 χρόνια: δεν υπάρχει «σωτηρία» με την κατασκευή «αγίων», ακόμα κι αν τριγύρω κυκλοφορούν «δαίμονες».

Η εξουσιοδότηση χωρίς έλεγχο (αυτό είναι οι εκλογές…) συνορεύει πια με τον καθεστωτικό πατερναλισμό. Αν αυτός θα είναι «δεξιός» ή «αριστερός»; Χμμμ… Έχει σημασία πράγματι, αλλά μόνο για τους παραιτημένους…

mind the gap

Δευτέρα 3 Νοέμβρη >> Δεν ξέρουμε (και δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα) ποιος, δεν ξέρουμε τι, αλλά στο βαθμό που κάνει ντόρο αυτό είναι τραγικό: «το κύμα».

Έλλειψη γνώσης κυρίες και κύριοι! Το «κύμα» έχει υπάρξει∙ και μπορεί να μην σας αρέσει. Μπορεί να θαλασσοπνιγείτε, ή να επιπλεύσετε – αν νομίζετε. Αλλά είναι αυτό:

(Είχε και καλύτερο γραφιστικό… Ξέρετε την υπόθεση της ταινίας;)

«Μπετόναρισμα»

Δευτέρα 29 Σεπτέμβρη (00.23) >> Το έχουμε υποστηρίξει κάμποσες φορές άμεσα ή έμμεσα, ας το κάνουμε άλλη μια: καθώς οι δυτικές ολιγαρχίες (αυτές που αυτοαποκαλούνται «δημοκρατίες»…) ηττώνται στον παγκόσμιο ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό (και πρόκειται να ηττηθούν ακόμα περισσότερο) μια «γραμμή σωτηρίας» έχουν: να «μπετονάρουν» η κάθε μια το εσωτερικό της, ιδεολογικά, θεσμικά, διανοητικά – και οπωσδήποτε εργασιακά.

Αυτό δεν θα αντιστρέψει την παρακμή τους. Θα επιτρέψει όμως στα αφεντικά τους να ελπίζουν σε μια «εσωτερική σταθεροποίηση διαρκείας» πάνω στην οποία μελλοντικά ίσως καταφέρουν να κτίσουν κάποιου είδους «ανάστασης».

Το να γίνουν οι ολιγαρχίες-που-παριστάνουν-τις-δημοκρατίες απολυταρχίες

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Soylent green*

Δευτέρα 29 Σεπτέμβρη (00.13) >> Σεβασμός στους νεκρούς σημαίνει (θα έπρεπε να σημαίνει…) σεβασμός στους ζωντανούς. Και το ανάποδο. Χρειάζεται άραγε η πίστη-σε-κάποιο-θεό για τον σεβασμό στους νεκρούς; Όχι – μόνο για ηθική-του-είδους. Του ανθρώπινου. Χρειάζεται αυτή η έμφυτη στάση που δεν επιτρέπει στα θηλαστικά να αλληλοσκοτώνονται… (Μόνο το δικό μας είδος απαλλάχτηκε απ’ αυτήν την έμφυτη στάση – και, σαν αντίβαρο και εξιλέωση, οργάνωσε την ταφή…)

Δεκατέσσερεις αμερικανικές πολιτείες έχουν νομιμοποιήσει ως σήμερα την «κομποστοποίηση» των ανθρώπινων νεκρών, και την μετατροπή τους σε λίπασμα. Κατά χρονική σειρά: Ουάσιγκτον (2019), Κολοράντο (2021), Όρεγκον (2021), Βέρμοντ (2022), Καλιφόρνια (2022), Ν. Υόρκη (2022), Νεβάδα (2023), Αριζόνα (2023, εκεί η σχετική νομοθεσία ονομάζεται: “grandpa in the garden bill”…), Μαίρυλαντ (2023), Ντελαγουέρ (2023), Μινεσότα (2023), Μέιν (2024), Τζιόρτζια (2025) και, πρόσφατα, Νιου Τζέρσεϊ. Τουλάχιστον άλλες δέκα έχουν προγραμματίσει να κάνουν το ίδιο στο κοντινό μέλλον. Θεωρείται «οικολογική» και «ενεργειακά φιλική» διαχείριση, αφού σύμφωνα με τους υποστηρικτές της καταναλώνει το 1/8 της ενέργειας που χρειάζεται η καύση και μειώνει τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά έναν τόνο ανά νεκρό…

Υπάρχει λοιπόν μια καινούργια «θεότητα» που λέγεται «κλιματική κρίση» – και η γνωστή παλιά που λέγεται «αξιοποίηση». Κυρίως η δεύτερη: αυτή πάει πολύ πίσω, πάνω από 2 αιώνες:

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.