Tag: λιβύη

Μαύρες πλερέζες και real estate…

Δευτέρα 11 Αυγούστου (00.07) >> Υποθέτουμε πως το έχετε καταλάβει. Όλα τα σχέδια κι όλα τα όνειρα του εντόπιου ιμπεριαλισμού έχουν βουλιάξει μέσα στην επιταχυνόμενη δίνη των διαδοχικών δυτικών ηττών. Ας το επαναλάβουμε: αντί να είναι «συνιδιοκτήτης» της ανατολικής Μεσογείου όπως ονειρευόταν το ελλαδιστάν έγινε ενδοχώρα του θεοναζί, απαρτχάιντ, χασάπικου καθεστώτος (κι αυτό θα το πληρώσει πολύ ακριβά!). Και αντί για «πυλώνας σταθερότητας» έχει ξεπέσει σ’ ένα γυμνό προκεχωρημένο φυλάκιο μιας παρακμιακής υπερδύναμης που πολιορκείται – το φυλάκιο (μεταφορικά προς το παρόν) – σχεδόν απ’ όλες τις μεριές.

Είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί, μέσα σε ελάχιστο ιστορικά χρόνο. Η περιβόητη «σωστή μεριά της ιστορίας» έχει αποδειχθεί αυτό που ήταν εξ’ αρχής: φόλα…

-η θρυλική «αοζ του Καστελόριζου»; Βούλιαξε και πάει…

Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό τους…

-ο θρυλικός αγωγός eastmed, που ήταν ο ενεργειακός ομφάλιος λώρος ελλαδιστάν, νότιας κύπρου και θεοναζί και θα έτριβε τα μούτρα της Άγκυρας; Βούλιαξε και πάει…

Κι άλλο δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό τους…

-το καλώδιο που θα αντικαθιστούσε («γεωπολιτικά») τον αγωγό; Βούλιαξε και πάει…

-τα θρυλικά νοτιοκυπριακά «οικόπεδα» που θα έκαναν τις δυτικές πετρελαϊκές άγρυπνους φρουρούς της νοτιοκυπριακής αοζ; Κάπου χάθηκαν και πάνε…

-ο τσενεράλ Haftar που θα βομβάρδιζε την Τρίπολη και θα πετούσε τους τούρκους στη θάλασσα; Στέλνει τους γυιούς του στην Άγκυρα για δουλειές…

Φέρτε μου ώμο να κλάψω!

-τα άλλα θρυλικά οικόπεδα, νότια της Κρήτης; Ακόμα και ο φίλος-σύμμαχος χασάπης του Καϊρου λέει «οπα ρε, σαν πολύ ανοιχτήκατε!!!»

-και τι να πει κανείς γι’ αυτόν τον «αιώνιο παλιοεχθρό» πως ως χτες διαλυόταν, κατάρρεε, καταστρεφόταν, ο Ερντογάν ήταν στα τελευταία του, και «πολύ καλά κάναμε που δώσαμε άσυλο και χειροκροτήματα στους 8 χουντοκαραβανάδες παραλίγο δολοφόνους του το 2016»; Τώρα «παλεύουμε» να μην αγοράζει η ReArm Europe όπλα απ’ τις εταιρείες του, πράγμα αδύνατο να επιτευχθεί, ως γνωστόν…

Αααααχχ! Κοινωνία άδικη, κοινωνία ψεύτρα!!!

Το να πούμε ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της εντόπιας μικροαστικής κοινωνίας μετά των εκπροσώπων της έπασχε και πάσχει στον ύψιστο βαθμό απ’ όλα τα ιστορικά δυτικά «συμπλέγματα ανωτερότητας», οπότε παίρνει τώρα το μερδικό του απ’ την ιμπεριαλιστική, γεωπολιτική (και όχι μόνο) παρακμή, θα ήταν κοινότοπο. Αλλά η ελληνική ιδιαιτερότητα είναι ιστορική, εκ κατασκευής, δομική, εθνική: τα «συμπλέγματα ανωτερότητας» (: «εμείς του δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού», «όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες αυτοί ήταν στα δέντρα», κλπ) δεν πάνε μόνα τους. Είναι αξεδιάλυτα δεμένα με «συμπλέγματα κατωτερότητας» (: «αυτοί που μας εκμεταλλεύονται», «γκόου μπακ μίσιζ Μέρκελ», «αυτοί που δεν μας αφήνουν να βγάλουμε τα πετρέλαιά μας», κλπ). Μαζική, εθνική, μόνιμη, σκληρά ενσωματωμένη, αιώνια διπολική διαταραχή! Αγιάτρευτη.

Υπ’ αυτές τις συνθήκες ακόμα και οι πλασιέ της εταιρείας don Rico & Co είναι αδύνατο να πουλήσουν ένα όραμα εθνικού μεγαλείου που να συνεπάρει κάπως το μυθομανές και σε κατάθλιψη πόπολο. Το ίδιο ισχύει και για την λεγόμενη αντιπολίτευση, μείζονα, ελάσσονα, ντο ύφεση, κλπ. Στο κάτω κάτω όλοι ήταν μέτοχοι της «εθνικής γραμμής» και των περασμένων μεγαλείων. Τώρα τα λούζονται.

Παρατηρούμε ωστόσο κάτι ανησυχητικό. Τους παλιούς καλούς καιρούς σημαντικό εξάρτημα της «εθνικής γραμμής» ήταν το δίνουμε στις εταιρείες τους (πετρελαϊκές) μερικά απ’ τα (θαλάσσια) οικόπεδά μας, οπότε θα μας προστατεύουν. Η ιδέα ήταν βλακώδης, εθελο-αποικιακή. Δεν δούλεψε αφού τα οικόπεδα «βούλιαξαν». Τώρα όμως προωθείται μια μεγάλης έκτασης εκποίηση ακινήτων – στεριανά «οικόπεδα»∙ κατά προτίμηση προς συγκεκριμένους συμμάχους. Φυσικά πρόκειται για την «ιδιωτική πρωτοβουλία», αλλοίμονο… Αλλά όταν αυτή η «ιδιωτική πρωτοβουλία» άρχισε να πουλάει σε τούρκους αγοραστές, εκεί στη Θράκη, κτύπησε η καμπάνα του «εθνικού συναγερμού»… Σωστά; Ίσως μάλιστα γίνονται κινήσεις υπόγειες για να αποθαρρυνθούν οι εν λόγω «εχθροί»∙ κι ας ψάξει αλλού η «ιδιωτική πρωτοβουλία» να βολευτεί.

Με τους «φίλους» φαίνεται να συμβαίνει το αντίθετο… Ενθαρρύνονται – έως αποθρασύνονται… Είναι για «λόγους προστασίας» του ελλαδιστάν;

Ίσως: το είπαμε, ενδοχώρα… «Τα κλειδιά είναι κάτω απ’ το χαλάκι»…

Πολεμοκαπηλεία 2

Δευτέρα 14 Ιούλη (00.11) >> Η δημαγωγία ως φάρσα, η φάρσα ως δημαγωγία: προσδεθείτε, η πατρίς απογειώνεται!

Εκδοχή νο 1: ο don Rico & Co γκαζώνει και προσπερνάει απ’ τα δεξιά την κυρία Meloni πηγαίνοντας ολοταχώς για τη «ναυμαχία του Τομπρούκ»! Μπορεί ο general Haftar να μην έχει μεγάλο εκτόπισμα στη θάλασσα, αλλά θα αφήσουν την ευκαιρία να πάει χαμένη οι τουρκικές κορβέτες και φρεγάτες; Δεν θα βοηθήσουν στην αντιμετώπιση αυτής της προσβολής (αλλά και της «παραβίασης του διεθνούς δικαίου»), ε; Ούτε οι wagner group θα ασχοληθούν;

Εκδοχή νο 2: βουτηγμένοι ως το λαιμό ξέρετε που, ο don Rico & Co τονώνουν το εθνικό φρόνημα του λαού, σπρώχνοντας στην άκρη κάτι ενοχλητικά ζητήματα. Ύστερα, όταν αρχίσουν τα «όχι Κούλη, μη! μην ξηγιέσαι έτσι στον τζενεράλ, λυπήσου τον, δεν θέλει το κακό σου!! μη γίνεσαι Ρόμελ!» ο don Rico μεγαλόθυμα, και πάντα υπέρ του εθνικού φρονήματος, απαντάει: «ντάξει, αλλά μην μου πείτε τίποτα που θα πετάω μετανάστες και πρόσφυγες στη θάλασσα, σύμφωνοι;»

Υπάρχει και τρίτη εκδοχή: ότι το ψόφιο κουνάβι παρεμβαίνει και με μια κίνηση του αντίχειρά του φέρνει (κι εδώ) την … ειρήνη. Αλλά αυτά είναι κόλπα επικίνδυνα. Γιατί αν δεν πάρει τελικά αυτό το παλιονόμπελ θα έχει νεύρα. Πολλά νεύρα.

(Είναι μια παροιμία για την περίσταση, και την αφιερώνουμε ολόψυχα: έκανε κι η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο!)

Αν τα φοβερά σχέδιά του απέτυχαν τι θα αποκάνει το ελλαδιστάν; (3)

Δευτέρα 28 Οκτώβρη (00.02) >>

Στα πρωθυπουργικά τελευταία του ο τενεκεδένιος συνέχισε την «εθνική» αποστολή του. Το Μάρτη του 2019, πάντα στην al Quds, προστέθηκε άλλος ένας στο σύμπλεγμα της ειρήνης, και τα τρίγωνα τετραγωνίστηκαν. Προστέθηκε ο τόσο πολύ επιθυμητός εκπρόσωπος της Ουάσιγκτον: ο Πομπηίας, υπ.εξ. γνωστής ακροδεξιάς ποιότητας.

Εν τω μεταξύ η σφαγή στην Μεγάλη Πορεία της Επιτροφής συνεχιζόταν αμείωτη…

Την σκυτάλη απ’ την «πρώτη-φορά-κάτι…» την πήρε η «όπως-πάντα-το-ίδιο…» don Rico & Co. Tον Οκτώβρη του 2019 οι ίδιες αγκαλιές, οι ίδιες κουβέντες, οι ίδιες φωτογραφίες: η κατάκτηση της ανατολικής Μεσογείου εναντίον της Άγκυρας, της Μόσχας και των όποιων συμμάχων τους συνεχίζεται!!!

Εν τω μεταξύ (συνταρακτική ανακάλυψη!) ο αιώνιος εχθρός, αντί να μείνει περικυκλωμένος και ήσυχος στη γωνιά του εκτοξεύτηκε «πισώπλατα»! Στην Τρίπολη της λιβύης υποστηρίζοντας την διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνησή της στον τοπικό “εμφύλιο”! Τότε ήταν που ο ιμπεριαλισμός του ελλαδιστάν απέκτησε έναν καινούργιο φίλο: τον τζενεράλ Haftar, της αντίπαλης φράξιας, αφεντικό της Βεγγάζης!!! Ήταν Γενάρης του 2020 όταν ο τζενεράλ ήρθε με το «μεγάλο ειδικό βάρος του» στην Αθήνα, για να τα πει με τον κόνδορα υπ.εξ. (χαϊδευτικά: ΡημαδοΓουαϊδοΝικόλας) και φυσικά με τον boss… Ήταν τέτοια η έξαψη (για να μην χρησιμοποιήσουμε σεξιστική ορολογία…) του ελληνικού ιμπεριαλισμού με τον φύλαρχο τζενεράλ, ώστε χρίστηκε αυτοστιγμεί «εκπρόσωπος του ελλαδιστάν στη διάσκεψη του Βερολίνου για το μέλλον της λιβύης», στην οποία οι μοχθηροί ευρωπαίοι δεν είχαν καλέσει την Αθήνα… Άλλος ένας φλογερός έρωτας είχε γεννηθεί!!! Άλλη μια ένοπλη εκτόξευση στο διεθνές στερέωμα είχε πραγματοποιηθεί!!!

Ταυτόχρονα (με την ιστορική έννοια), με την φόρα του «κάτω τα χέρια απ’ την ανατολική Μεσόγειό μας!», ο κόνδορας και ο boss ξεχύθηκαν στα πέριξ, να επιβεβαιώσουν τα κεκτημένα: Γενάρης 2020 Ριάντ (κόνδορας) και θεοναζί (boss)∙ Φλεβάρης 2020 εμιράτα (boss): κάτω οι προβοκάτσιες της Άγκυρας!!!

Φίλη, φίλε που διαβάζεις αυτές τις γραμμές: βρισκόμαστε κιόλας μπροστά στην Αποκάλυψη που έρχεται με την μορφή ενός τσαχπίνη ιού!… Αλλά τίποτα – τίποτα – τίποτα δεν πρόκειται να σταματήσει την διάσωση της ανατολικής Μεσογείου!!!

Τον Ιούνιο του 2020 πάντα οι αγάπες και φιλίες με τον θεοναζί αρχιχασάπη…

Το Νοέμβρη του 2020 πάντα οι αγάπες και φιλίες με τον καραβανά χασάπη…

Κι ας ρίξουμε ό,τι πιο βαρύ πυροβολικό διαθέτουμε, την κυρία πρόεδρο της δημοκρατίας – σιγά μην την νοιάζουν οι χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι…

(Συνεχίζεται την επόμενη Δευτέρα)

Mέση Ανατολή: παλιοί χειμώνες…

Δευτέρα 7 Οκτώβρη (01.15) >> Μπορεί την δεκαετία του ’80 να απέτυχαν, αλλά ποτέ δεν ξέχασαν! Τι; Ότι η ισλαμική επανάσταση στο ιράν κρατικοποίησε το 1979 τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στερώντας τα απ’ την agglo-persian oil company, που συστάθηκε το 1909 για να εκμεταλλεύεται αυτά ακριβώς τα κοιτάσματα: μετά αυτήν την τεράστια απώλεια η εταιρεία ονομάστηκε «british petroleum» – BP…

Όταν, για παράδειγμα, το 2001 η Ουάσιγκτον ξεκίνησε τον «μακρύ, προληπτικό, αντιτρομοκρατικό πόλεμο», η Τεχεράνη ήταν στη λίστα των 7 κρατών που ο us army σκόπευε να «καθαρίσει». Αμέσως μετά την αμερικανική εισβολή στο ιράκ (άλλο μέλος της λίστας…) η Ουάσιγκτον ετοιμαζόταν για την συρία, τον λίβανο και το ιράν:

Κάποιοι θα πρέπει να τον θυμούνται τον αμερικάνο στρατηγό Wesley Clark: ήταν ο ανώτατος διοικητής του νατο στα τέλη της δεκαετίας του ’90… Αυτός ο τύπος λοιπόν, στην αποστρατεία πια, διηγείται (η συνέντευξη είναι το 2007) πως ανακάλυψε τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη του 2001 ότι ο us army επρόκειτο να “τακτοποιήσει” 7 (ολογράφως: επτά) κράτη, μέσα σε 5 χρόνια: ιράκ, συρία, λίβανο, λιβύη, σομαλία, σουδάν∙ and last but not least ιράν…

Παρά τις θριαμβευτικές δηλώσεις η κατοχή του ιράκ δεν πήγε καθόλου καλά για τους δυτικούς ιμπεριαλισμούς, σχεδόν εξ’ αρχής. Η «τακτοποίηση» της Τεχεράνης και της Δαμασκού αναβλήθηκε, αλλά δεν εγκαταλείφθηκε! Με τις «δυσκολίες» της κατοχής του ιράκ (αλλά και του αφγανιστάν) να οξύνονται, η Ουάσιγκτον έπρεπε να βρει έναν «εργολάβο», να κάνει τη βρώμικη δουλειά της “δημιουργίας της νέας μέσης Ανατολής”… Ένας που δημιουργήθηκε ήταν ο isis, αλλά από καθαρά στρατιωτική άποψη είχε περιορισμένα μέσα. Ένας πληρέστερος και καλύτερος ήταν επίσης εύκολος: το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς ήταν πρόθυμο και διατεθειμένο – πάντα για λόγους «αυτοάμυνας». To 2005:

Αλλά ακόμα και το 2019:

το θεοναζί, απαρτχάιντ καθεστώς μπορούσε να ποντάρει στο ιμπεριαλιστικό βαθύ κράτος των ηπα (και το ανάποδο) αν θεωρούσε/σαν ότι υπάρχει μια «ευκαιρία». Υπάρχει;

Ένα γαλλικό φασιστόμουτρο «νέος φιλόσοφος» κάποτε, θεωρεί πως «ναι»:

Το ισραήλ δεν έχει εισβάλει στον λίβανο – τον απελευθερώνει…

Ένα αμερικανικό φασιστόμουτρο, «πολιτικός σχολιαστής», θεωρεί το ίδιο:

Και ένα γνωστό παράσιτο, ο βασιλικός σώγαμπρος (του ψόφιου κουναβιού) Kushner, που ονειρεύεται μια άδεια Γάζα ώστε να φτιάξει εκεί ακριβές τουριστικές βίλες με θέα στη θάλασσα, θέλει κι αυτός «να τελειώνει η δουλειά» (και με το ιράν…)

Αυτοί βέβαια είναι μεμονωμένα πρόσωπα μέσα σε πολλά άλλα μεμονωμένα πρόσωπα του ίδιου φυράματος (και του ίδιου πελατολογίου…) Οι μηχανισμοί, οι κρατικοί / παρακρατικοί μηχανισμοί, ειδικά στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο, θεωρούν ότι η βροχή-από-ιρανικούς-πυραύλους στις 1 Οκτώβρη είναι μια «ευκαιρία»;

Ή μήπως οι πνιγμένοι (του ουκρανικού πεδίου μάχης) προσπαθούν να πιαστούν απ’ τα μαλλιά τους; Μήπως νομίζουν ότι βρήκαν το λίγο «Περλ Χάρμπορ» που τους βολεύει, χωρίς νεκρούς μεν, αλλά…;

Το τελευταίο λάθος

Δευτέρα 28 Αυγούστου>> Στο συριακό πεδίο μάχης υπήρχαν μισθοφόροι της wagner, σε μια περίπτωση μάλιστα βομβαρδίστηκαν απ’ την αμερικανική αεροπορία δήθεν «κατά λάθος» (σκοτώθηκαν περίπου 60…) Υπήρχε Prigozin; Υπήρχε, αλλά τον ήξεραν ελάχιστοι… Στο λιβυκό πεδίο μάχης υπήρχαν μισθοφόροι της wagner, στην πλευρά του τζενεράλ Haftar. Υπήρχε Prigozin; Υπήρχε, αλλά ποτέ δεν βγήκε στο γυαλί για οτιδήποτε σχετικό.

Πότε ο Prigozin άρχισε να γίνεται «ντίβα»; Τι είναι η εταιρεία wagner; Τι είναι (ήταν) ο Prigozin; Και γιατί βγήκε απ’ την μέση;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Άνοιξη…Ωραίος καιρός για ψηφοφόρους!

Ο δρόμος για την κόλαση (του “εθνικού συμφέροντος”…) είναι ο ίδιος… Αλλά ποιος είναι ο ομορφότερος για οδηγός; Ε; Ο λαός ας αποφασίσει!

Δευτέρα 10 Απρίλη>> Το ελλαδιστάν βρίσκεται ως γνωστόν (διακομματικά…) στη «σωστή πλευρά της ιστορίας»: στον Ατλαντικό, κάπου ανάμεσα στις βρετανικές και στις αμερικανικές ακτές… Ο υπολογισμός του νο 1 εθνικού κεφάλαιου, των εφοπλιστών, που καθορίζουν τις βασικές γραμμές της «εξωτερικής πολιτικής» της Αθήνας, είναι γνωστός: με τον θαλασσοκράτορα στόλο, τελεία και παύλα.

Ως τώρα η «ισχύς» του αμερικανικού ναυτικού δεν αμφισβητείται άμεσα∙ κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο μ’ έναν all out πόλεμο. Αμφισβητείται όμως άμεσα, πρακτικά και αποτελεσματικά η αποτελεσματικότητα αυτής της ισχύος στην ευρύτερη γεωγραφική περιοχή: απ’ τον Ινδικό ως την Μαύρη Θάλασσα.

Το πρώτο και κύριο μέτωπο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ο Ειρηνικός και η ανατολική Aσία (η ζώνη επιρροής του Πεκίνου…) Αλλά οι εξελίξεις στην εδώ «γειτονιά», στο δεύτερο μέτωπο του 4ου παγκόσμιου, δεν είναι καθόλου αδιάφορες τόσο για την Ουάσιγκτον όσο και για τον άξονα συνολικά: έχουν επενδυθεί για πάνω από 30 χρόνια πάρα πολλά στο μαζικό έγκλημα και στην καταστροφή για να ανασχεθεί το ευρασιατικό project στο άπλωμά του τόσο προς την ευρώπη όσο και προς την αφρική ώστε ο άξονας να μείνει τώρα πια αδρανής απέναντι στις όλο και πιο συστηματικές απώλειές του∙ απώλειες όχι (ακόμα…) σε στρατό ή σε όπλα αλλά σε όλα τα υπόλοιπα.

Το ελλαδιστάν «πουλάει Αιγαίο» στον άξονα (στο ναυτικό και αεροπορικό σκέλος του) σαν τμήμα της ανάσχεσης. Έχει κάνει τα πάντα (διακομματικά) για να στήσει τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες του στην περιοχή σαν αντίγραφο και υποσύνολο του αμερικανικού, του αγγλικού και του γαλλικού ιμπεριαλισμού (στον βαθμό που αυτοί δεν συγκρούονται μεταξύ τους): απ’ τις αγκαλιές και τα φιλιά με τον χασάπη του Καϊρου και το ισραηλινό φασισταριό ως την αντι-ιρανική «προστασία» στον τοξικό του Ριάντ (θυμάστε την συστοιχία patriot;) και τις αγκαλιές με τον «τζενεράλ Χαφτάρ» της Βεγγάζης και τον άλλο τοξικό, των εμιράτων… Όλα αυτά, φυσικά, υπό την προϋπόθεση της «προστασίας του εθνικού συμφέροντος» που με λίγες λέξεις λέγεται «ο αιώνιος εχθρός πρέπει να διαλυθεί»!

Όμως η λεγόμενη «σωστή πλευρά της ιστορίας» δεν έχει μόνο επιφάνεια και ελαφρύ κυματισμό. Έχει και δυνατά μπουρίνια, έχει και βυθό. Η πολεμική, μιλιταριστική, φονική «σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο» την οποία καμάρωνε ότι υπηρετεί το ελλαδιστάν εδώ και χρόνια αντικαθίσταται γρήγορα από μια άλλη, που είναι ιμπεριαλιστική βέβαια, αλλά με «ανθρώπινο πρόσωπο», μέσα ή έξω από εισαγωγικά. Το βέβαιο είναι πως όλες οι πολεμοκάπηλες λιτανείες στην περιοχή (στο όνομα της «ειρήνης» φυσικά!!!) χάνουν γρήγορα την αίγλη και την επιρροή τους απ’ την στιγμή που μια αναδυόμενη «μεγάλη δύναμη» (η κίνα και οι δικοί της σύμμαχοι) έχει να προτείνει κάτι αισθητά καλύτερο, και έχει τα μέσα να το κάνει ρεαλιστικό.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δύο και μόνο δύο είναι τα ενδεχόμενα. Είτε βία, ακόμα περισσότερη βία και καταστροφή απ’ την μεριά των παλιών αφεντικών για να σώσουν ό,τι μπορούν∙ είτε αναγνώριση της καινούργιας πραγματικότητας, των καινούργιων συσχετισμών, και προσαρμογή στα δεδομένα τους.

Για την Ουάσιγκτον ξέρουμε τι θα προσπαθήσει να κάνει… αν προλάβει. Όσο για το ελλαδιστάν; Εδώ έχουμε άνοιξη… και κυβερνο-καλλιστεία…

«Ελαφρώς νοτιότερα»

Καθώς ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός (4ος παγκόσμιος…) οξύνεται ξέρετε τι σημαίνει «την έχουμε ψωνίσει» ιμπεριαλιστικά επειδή έχουμε (ή νομίζουμε ότι έχουμε) αμερικανο-αγγλικές «πλάτες»; Αν όχι ρωτήστε τον κλόουν του Κιέβου…

Δευτέρα 28 Νοέμβρη>> … Όπως αναφέρουν στην «Κ» καλά πληροφορημένες πηγές, ο λόγος για τον οποίο επελέγη η νέα NAVTEX να εκδοθεί με βάση τη πρόταση που είχε καταθέσει η Λιβύη το 2011, είναι προκειμένου να μεταδοθεί το μήνυμα ότι η Ελλάδα είναι έτοιμη να επαναλάβει τις διαπραγματεύσεις, προκειμένου να υπάρξει – κάποια στιγμή – κάποιου είδους συμφωνία. Τα μόνα σημεία της NAVTEX που αναμένεται να κινηθούν ελαφρώς νοτιότερα της πρότασης της Λιβύης του 2011, είναι εκείνα που βρίσκονται σε περιοχές που η Ελλάδα διεκδικεί μεγαλύτερη επήρεια λόγω ύπαρξης νησιών. Το ένα σημείο είναι, βεβαίως, εκείνο που αφορά τη Γαύδο και το δεύτερο τα νησιά Σχίζα και Σαπιέντζα απέναντι από τη Μεθώνη στη νοτιοδυτική Πελεπόννησο, και με βάση την ελληνική άποψη δίνουν δυνατότητα για μεγαλύτερη επήρεια…

Αυτά έγραφε χτες (Κυριακή 27 Νοέμβρη) στην καθεστωτική «καθημερινή» ο καθ’ ύλην αρμόδιος δημοσιογράφος, κάτω απ’ τον τίτλο «NAVTEX- μήνυμα στη Λιβύη». Πράγμα που σημαίνει: η τελευταία ελπίδα του ελλαδιστάν να μοστράρει εαυτόν ως «αφεντικό της ανατολικής Μεσογείου» είναι να πουλάει τσαμπουκά στην διεθνώς αναγνωρισμένη λιβυκή κυβέρνηση της Tripoli, κρίνοντας την αδύναμη… «Καπαρώνοντας» (ως ελληνικό βυθό) αυτό το «ελαφρά νοτιότερα», με βάση την διεθνώς παράνομη και οπωσδήποτε αυθαίρετη ιδέα ότι η Γαύδος και δυο νησάκια απέναντι απ’ την μεσσηνιακή Μεθώνη επιβάλλουν στο λιβυκό κράτος να κάνει γαργάρα την δική του (αφρικανική, ηπειρωτική) ακτογραμμή. (Τι άλλο πρέπει να κάνει αυτό το κράτος; Μήπως να υποχωρήσει «ελαφρώς νοτιότερα» απ’ τη Σαχάρα για να μην ταλαιπωρεί την Αθήνα;)

Αυτός είναι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός όταν, μη μπορώντας κάτι άλλο, το έχει γυρίσει στο κούτσου-κούτσου ball. Ποια όμως νομίζετε ότι (θα) είναι η απάντηση της κυβέρνησης της Tripoli στον ελληνικό τσαμπουκά; Μήπως θα πέσει στα πόδια του γύπα ρημαδοΓουαϊδοΝικόλα εκπλιπαρώντας για λίγα θαλάσσια στρέμματα;

Όχι!… Το ελλαδιστάν, υπό το ρημαδογκουβέρνο αλλά με διακομματική συναίνεση, ξύνεται στη γκλίτσα του τσοπάνη, ποντάροντας – βέβαια – στον μεγάλο σύμμαχο στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού.

Μάταιο ποντάρισμα… (Αλλά δεν θέλετε να βλέπετε…)

Η παρ’ ολίγον άλωση της Τριπολιτσάς (απ’ τον Ξέρεις-ρε-ποιος-είμαι-γω…)

Πάντα με το βλέμμα ψηλά, σ’ εκείνα τα ύψη (πολιτικής) που των κοινών ανθρώπων το μάτι δεν φτάνει…

Δευτέρα 21 Νοέμβρη>> Αυτός ο ευθυτενής, κομψός, φιλόδοξος, τεράστιος, πελώριος γύπας που διαθέτει το ελλαδιστάν (και το ρημαδογκουβέρνο) σαν υπουργό εξωτερικών έχει την άδολη συμπάθεια της ασταμάτητης μηχανής: πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος… (Έχουμε πάντα μια καλή κουβέντα για τους αποτυχημένους, τους γραφικούς κλπ της κάθε εξουσίας…) Ίσως ο ρημαδοΓουαϊδοΝικόλας πρέπει να πηγαίνει στην άλλη Τρίπολη (όχι του λιβάνου, της Αρκαδίας), νάναι όλα κανονισμένα όπως τα θέλει… και να μην πεινάει όπως την άλλη φορά, τότε που ξαναέδωσε τα ρέστα του κατά του Τσαβούσογλου.

Υπάρχουν τρία μικρά, τόσο δα μικρά δεδομένα, για τον ρημαδοΓουαϊδοΝικόλα και πιο γενικά, με το ρημαδογκουβέρνο. Το πρώτο το παρατήρησαν διάφοροι: με τον Τσαβούσογλου, που υπέγραψε τον «απαίσχυντο σύμφωνο», και θα χαιρετιόταν, και θα κουβέντιαζε∙ με την Μάνγκους όμως όχι … Επειδή υπέγραψε το «απαίσχυντο σύμφωνο»… (Crazy, crazy!!!)

Υπάρχει κάποιος μισογυνισμός εδώ; Όχι. Υπάρχει το δεύτερο: η αντίληψη της (κρατικής εξωτερικής και όχι μόνο) πολιτικής ως photo opportunity (όταν δεν είναι τιτίβισμα). H λίβυα υπ.εξ. κυρία Μάνγκους είναι «μικρή κι αδύναμη» (πολιτικά…) για να καταδεχθεί ένας γίγαντας (σαν τον ρημαδοΓουαϊδόΝικόλα) να χαιρετηθεί και να φωτογραφηθεί μαζί της… Είναι «χαμηλότερου επιπέδου» απ’ τον κολοφώνα… (με όμικρον το «κο»).

Το τρίτο είναι βέβαια ο τζενεράλ Χαφτάρ! Το να πέσει στη ζεστή αγκαλιά του για να τον παρηγορήσει στη Βεγγάζη (γι’ αυτό που πήγαν να του κάνουν οι άθλιοι της – λιβυκής – Τρίπολης) πρέπει να έσκασε σαν υπαρξιακή ανάγκη∙ η σχέση τους είναι παλιά και ελαφρώς παθιασμένη. Από τότε (θυμάστε;) που υποτίθεται ότι ο τζενεράλ θα ισοπέδωνε την Τρίπολη μαζί με την (διεθνώς αναγνωρισμένη) παλιοκυβέρνησή της, οπότε χρίστηκε με κάθε τιμή επίσημος εκπρόσωπος του ελλαδιστάν σε μια διάσκεψη στο Βερολίνο (για την λιβύη) όπου η Αθήνα δεν ήταν καλεσμένη. Σπουδαίες στιγμές σπουδαίας εξωτερικής πολιτικής!! (Τώρα υπάρχει κι άλλη ζεστή αγκαλιά: της οικογένειας Μενέντες… Άλλη φορά γι’ αυτήν).

Το σίγουρο είναι ότι η Αθήνα έχει δημιουργήσει ένα ακόμα πρόβλημα με την Τρίπολη ΠΡΙΝ κάνει την έφοδο ο πελώριος. Και δεν μπορεί να το λύσει ακόμα κι αν ο γύπας πάει πετώντας με τα δικά του φτερά ως τη λιβύη. Ποιο είναι αυτό;

Πρόσβαση μόνο για τα μέλη του δικτύου υποστήριξης…

Αν είστε μέλος κάντε login εδώ.
Αν θέλετε να γίνετε μέλος, δείτε εδώ (Υποστήριξη - Επικοινωνία) τις σχετικές οδηγίες.

Ένας γύπας κάνει αεροπλανικά

Δευτέρα 19 Απρίλη. Το show του υπ.εξ. ρημαδο—–Νικόλα στην έδρα του «αιώνιου εχθρού» εντυπωσίασε το εθνικό κοινό. Ένοιωσε μια ανάταση και, ίσως, είδε στο show τον μαρμαρωμένο βασιλιά να ξεπαγώνει. Αλλά τι ήθελε να πει ο μετρ των υψηλού επιπέδου αποτυχιών;

Πριν δείξουμε το προφανές να θυμίσουμε ότι ο ρημαδο—–Νικόλας είχε πριν το show του μια άλλη θλιβερή αποστολή, παρέα με τον ρημαδοΚούλη. Να πάνε στην Τρίπολη (της λιβύης) και να πέσουν τα πόδια εκείνου που έδιωξαν με τις κλωτσιές πριν πάνω από ένα χρόνο, όταν ήταν πρεσβευτής της κυβέρνησης Saraj στην Αθήνα. Τον (υποτιθέμενο) «τσαμπουκά» που τώρα ο γύπας υπ.εξ. επέδειξε στην Άγκυρα τον είχε δείξει τον Δεκέμβρη του 2019 κατά του Mohamed Younis Menfi, απαιτώντας (!!!) να δώσει στο ελληνικό ρημαδογκουβέρνο “την συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης” για την οριοθέτηση των αοζ τους. Κι επειδή ο Menfi δεν έπαιρνε διαταγές απ’ την Αθήνα αλλά απ’ την μισητή και τρισκατάρατη κυβέρνηση Saraj (λογικό…) ίσα που πρόλαβε να μαζέψει τα πράγματά του. Τώρα όμως; Τώρα είναι επικεφαλής του (μεταβατικού) προεδρικού συμβουλίου της λιβύης – αναγνωρισμένος διεθνώς…

Με άλλη ευκαιρία θα πούμε περισσότερα για τις εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου. Το θέμα είναι ότι το ντουέτο ρημαδοΚούλης / ρημαδο—–Νικόλας έτρεξε να φιλήσει εκεί που έφτυνε όχι μόνο επειδή αυτό ήταν μια ένδοξη στιγμή της ελληνικής ιμπεριαλιστικής “πολιτικής” (που δεν γιορτάστηκε όπως θα της άξιζε…) αλλά κυρίως μπας και κλείσει καμμιά δουλίτσα για εκλεκτούς έλληνες αφέντες: πλοιοκτήτες, πετρελαιάδες, εργολάβους δημοσίων έργων… Οι business ανοίγουν στην πετρελαιοφόρα λιβύη και οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες όφειλαν να ρίξουν τα μούτρα τους…

Αυτός, λοιπόν, ο ίδιος ο “ρίχνω τα μούτρα μου” στην Τρίπολη, πήγε να παίξει τον μάγκα στην Άγκυρα – λες και εκεί δεν ξέρουν ποιός είναι τι. Όπως σχολίασε χτες με μια πρόταση ένας έξυπνος αρθρογράφος της καθεστωτικής καθημερινής: η εξωτερική πολιτική είναι ενίοτε εξωτερίκευση της εσωτερικής πολιτικής με άλλα μέσα.

Ο ρημαδοΚούλης έχει σοβαρά προβλήματα με το ίδιο του το κόμμα· πράγμα που το έχουμε σχολιάσει εδώ και πολύ καιρό· και φυσικά δεν είναι μυστικό. Η μανατζερίστικη, τεχνοκρατική αντίληψή του για διάφορα θέματα του παραδοσιακού πολιτικάντικου πελατολογίου έχει σπάσει πολλών τα νεύρα. Η realos προσέγγισή του «στο εθνικό θέμα» (: τι να κάνουμε με τον «αιώνιο εχθρό;») δεν περνάει με τίποτα απ’ τους φονταμενταλιστές του καραμανλο/σαμαρισμού, που είναι η πλειοψηφία. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, τα όποια ευρώ μπουν στο ελλαδιστάν απ’ το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «ανάκαμψης απ’ τον τσαχπίνη» δεν προορίζονται (τυπικά τουλάχιστον) για το πολιτικά προσοδικό / κομματικό κοινό. Κι αυτή τη φορά η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία δεν πρόκειται να ξεγελαστεί με λίοδεντρα σ’ όλο το Αιγαίο και άλλα παρόμοια δημοφιλή και προσοδοφόρα κόλπα.

Μα ούτε εκεί τελειώνουν τα μαρτύρια εσωτερικού για τον ρημαδοΚούλη και τον κύκλο του. Έχει μπροστά του την κοινοβουλευτική έγκριση / ψήφιση κάποιων πρωτοκόλλων συνεργασίας με την βόρεια μακεδονία που περιλαμβάνονται στην «συμφωνία των Πρεσπών»… Τα μυστικά του βάλτου! Και στο πλάι του το αγκάθι του «κυπριακού» που μπορεί να μην είναι επείγον, έχει πάρει όμως τον δρόμο του προς κάποιο είδος «χαλαρής συνομοσπονδίας»… Ρεαλιστικό και αναπόφευκτο μεν, εκτός «εθνικής γραμμής» δε…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο ρημαδο—–Νικόλας είτε ανέλαβε απ’ τον ρημαδοΚούλη να δείξει βερμπαλιστική πυγμή απέναντι στον αιώνιο εχθρό μπας και συγκινηθεί το πεινασμένο για μελοδράματα κοινό και κοπεί η φόρα των εσωκομματικών αντιπάλων του, είτε ανέλαβε να τον κάψει (τον ρημαδοΚούλη). (Δεν αποκλείεται το πράγμα να ξεκίνησε με την πρώτη εκδοχή και να εξελίχθηκε στη δεύτερη). Ο Τσαβούσογλου θα πρέπει να ήταν ενήμερος ως ένα σημείο για τις ανάγκες της ελληνικής πολιτικής σκηνής· σίγουρα έδειξε κατανόηση προς στιγμήν. Εξ’ άλλου ο ρημαδο—–Νικόλας έσπευσε να δείξει το αυθεντικό μεγαλείο του όταν τέλειωσε την «προεκλογική» ομιλία του με το … πεινάω, ελπίζω ότι θα φάμε, ε; Ο άνθρωπος που πέρασε από ένα υπουργείο επί γκουβέρνου Καραμανλή του Β του Μικρού και τρία επί γκουβέρνου Σαμαρά/Βενιζέλου, ανήκει στο γνήσιο «λαϊκό» στυλ και σ’ ότι αφορά το στομάχι του.

Έγινε πάντως «λαϊκός ήρωας»…. Και ο τόπος χρειάζεται τέτοιους, έστω και σαν αλλαγή….

Ελληνική κατάθλιψη 2

Πέμπτη 18 Μάρτη. Οι κρίκοι της συγκεκριμένης ιμπεριαλιστικής αλυσίδας άρχισαν να ραγίζουν και να σπάνε όταν το σχέδιο «πένσα» απ’ την μεριά του ρωσικού και του τουρκικού ιμπεριαλισμού πέτυχε όχι μόνο στο συριακό πεδίο μάχης αλλά και στο λιβυκό. Αυτή η δεύτερη επιτυχία κτύπησε καίρια τον σύμμαχο του ελλαδιστάν που έτρεξε να παρακαλέσει ο ρημαδο—–Νικόλας: την αιγυπτιακή χούντα.

Όλοι όσοι πόνταραν στον «τζενεράλ» Haftar (το Παρίσι, το Αμπού Ντάμπι, το Κάιρο, η Αθήνα) έχασαν στο λιβυκό πεδίο μάχης· σίγουρα έχασαν σε σχέση μ’ αυτά που επεδίωκαν. Ειδικά όμως για την αιγυπτιακή χούντα η ήττα ήταν υπόδειξη ρεαλισμού: για να σταματήσει (ο υποστηριζόμενος απ’ την Άγκυρα) στρατός του Saraj έξω απ’ την Σύρτη, ο Sisi (παρά τους μιλιταριστικούς θεατρινισμούς του) έπρεπε να προσαρμοστεί στην «πένσα», άρα στους σχεδιασμούς του δίπολου Μόσχα – Άγκυρα· μ’ άλλα λόγια θα έπρεπε να διαπραγματευτεί έμμεσα με την δεύτερη. Κι αυτό ακριβώς έκανε, προς ευχαρίστηση του τουρκικού καθεστώτος. Πολύ πριν αρχίσει ο θόρυβος για την τουρκική και την αιγυπτιακή αοζ, Άγκυρα και Κάιρο είχαν βρει μια «σιωπηρή» ισορροπία στη λιβυκή στεριά…

Συνέβαιναν παράλληλα κι άλλες εξελίξεις. Η ήττα του σχεδίου του άξονα για την συρία και το ιράκ άρχισε να συμπληρώνεται με την ήττα στην υεμένη· ο τοξικός, που νόμιζε (και άλλοι νόμιζαν) ότι έχει καβαλήσει το κύμα της Ιστορίας άρχισε να στριμώχνεται στα σκοινιά· ο γαλλικός ιμπεριαλισμός «ατύχησε» στον λίβανο και άρχισε να ζορίζεται στο Sahel· και το ψοφιοκουναβιστάν, προκειμένου να συγκρατήσει την όποια αμερικανική παρουσία στη μέση Ανατολή, έσπρωξε μια «συμμαχία των ηττημένων», με κέντρο το Τελ Αβίβ: οι πετροχούντες της σαουδικής αραβίας και των εμιράτων (η πρώτη κάπως συγκεκαλυμένα) έκαναν το salto mortale ελπίζοντας ότι θα διασωθούν έτσι (και ότι η παλαιστίνη θα βγει στο σφυρί).

Αυτή καθ’ αυτή μια τέτοιου είδους «σύμπτυξη δυνάμεων» μπορεί να χαροποίησε το ελλαδιστάν και τον ιμπεριαλισμό του… Αλλά για την χούντα του Καΐρου το ζήτημα δεν ήταν και δεν είναι τόσο απλό. Στον πυρήνα της, ιστορικά, η εξωτερική πολιτική του αιγυπτιακού κράτους μοιάζει με την ελληνική: αναζήτηση και προσπορισμός γεωπολιτικών προσόδων. Σε αντίθεση όμως με την περίπτωση του ελλαδιστάν (όπου το νο 1 εθνικό κεφάλαιο, οι εφοπλιστές, καθορίζει τις συμμαχίες) το Κάιρο προτιμάει να πατάει, όσο μπορεί, σε δύο βάρκες. Η βασική του προίκα λέγεται Σουέζ· Σουέζ σημαίνει ταυτόχρονα Μεσόγειος και Ερυθρά Θάλασσα· κι αυτά τα δύο μαζί σημαίνουν «πρόσεχε για να έχεις»: κάποτε η χερσόνησος του Σινά (δηλαδή η μία όχθη της διώρυγας) βρέθηκε υπό την κατοχή του ισραήλ…

Τώρα η μία απ’ τις δύο βάρκες είναι «ο άξονας των ηττημένων», ενώ η άλλη (πέρα απ’ την Μόσχα με την οποία παραδοσιακά οι σχέσεις είναι καλές, και το Πεκίνο που είναι σημαντικός «επενδυτής» και στην αίγυπτο) περιλαμβάνει Άγκυρα, Ντόχα και Τεχεράνη. Τι θα έπρεπε να κάνει η αιγυπτιακή χούντα απέναντι στην πρώτη; Αυτό που κάνει: αν όχι μια «ανοικτή ειρήνη» σίγουρα μια ανοικτή τακτική «όχι τριβές». Ο χασάπης Sisi όχι μόνο βλέπει αλλά νοιώθει άμεσα (για παράδειγμα) την σαουδαραβική παρακμή: πούλησε δυο αιγυπτιακά νησάκια στην ερυθρά θάλασσα, σε στρατηγική θέση, το Tiran και το Sanafir, παρά τις σοβαρές εσωτερικές αντιδράσεις, με αντάλλαγμα σαουδαραβικές χορηγίες και δάνεια με πολλά μηδενικά· αλλά τώρα το Ριάντ ζορίζεται, και επιπλέον φαίνεται να προτιμάει σαν «επενδυτικό στόχο» το απαρτχάιντ ισραήλ… Σαν σουνιτική ιδεολογία ο ουαχαβιτισμός δεν είναι πια κάτι που πρέπει να «σέβεται» το Κάιρο· με αυξανόμενη την επιρροή των τούρκων χριστιανοδημοκρατών (και μέσω αυτών της μουσουλμανικής αδελφότητας) στους αραβικούς πληθυσμούς, καλύτερο θα ήταν να βρει τρόπους «συνεννόησης» με την Άγκυρα… Η τουρκική διπλωματία (και οι υπηρεσίες) προσφέρονται να βοηθήσουν το Κάιρο στην κρίσιμη διένεξη του με την Αντίς Αμπέμπα για το φράγμα πάνω στο Νείλο ενόσω ο τοξικός των εμιράτων κάνει το ακριβώς αντίθετο… Αν προσθέσει κανείς και την ισορροπία στο λιβυκό πεδίο μάχης, αυτά δεν είναι λίγα, όσο κι αν δεν αρέσουν στην Αθήνα…

Οπωσδήποτε ισχύει και τώρα, σ’ αυτήν την ρευστότητα, ότι μεταξύ κρατών «δεν υπάρχουν φιλίες, υπάρχουν συμφέροντα». Στην παρούσα ιστορική συγκυρία και με τους τωρινούς συσχετισμούς δυνάμεων στην ευρύτερη περιοχή (μέση Ανατολή, Αφρική…) τα γεωπολιτικά συμφέροντα της αιγύπτου δεν εξυπηρετούνται μέσω της πλήρους ταύτισης με την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Τελ Αβίβ και τους γύρω συμμάχους τους· άρα η απόκλιση (μερικές φορές ορατή…) απ’ τους στόχους του ελληνικού ιμπεριαλισμού είναι κάτι παραπάνω από λογική. Κι ενώ η χούντα φοβάται πάντα την μουσουλμανική αδελφότητα στο εσωτερικό της αιγύπτου και, κατά συνέπεια, δεν μπορεί να είναι σίγουρη για τις «δεύτερες σκέψεις» της Άγκυρας, είναι σοφότερο (και κατ’ αρχήν πιο χρήσιμο) να κρατάει ισορροπίες με το τουρκικό καθεστώς, παρά να βρυχάται αντιτουρκικά (με ξένα κόλυβα) σαν το ελληνικό ποντίκι…

Τι απομένει στο ελλαδιστάν; Τα προσχήματα… η astrazeneca… η pfizer… τα παραμύθια (αυτά τα τελευταία: όπως πάντα!)