Δευτέρα 19 Απρίλη. Το show του υπ.εξ. ρημαδο—–Νικόλα στην έδρα του «αιώνιου εχθρού» εντυπωσίασε το εθνικό κοινό. Ένοιωσε μια ανάταση και, ίσως, είδε στο show τον μαρμαρωμένο βασιλιά να ξεπαγώνει. Αλλά τι ήθελε να πει ο μετρ των υψηλού επιπέδου αποτυχιών;
Πριν δείξουμε το προφανές να θυμίσουμε ότι ο ρημαδο—–Νικόλας είχε πριν το show του μια άλλη θλιβερή αποστολή, παρέα με τον ρημαδοΚούλη. Να πάνε στην Τρίπολη (της λιβύης) και να πέσουν τα πόδια εκείνου που έδιωξαν με τις κλωτσιές πριν πάνω από ένα χρόνο, όταν ήταν πρεσβευτής της κυβέρνησης Saraj στην Αθήνα. Τον (υποτιθέμενο) «τσαμπουκά» που τώρα ο γύπας υπ.εξ. επέδειξε στην Άγκυρα τον είχε δείξει τον Δεκέμβρη του 2019 κατά του Mohamed Younis Menfi, απαιτώντας (!!!) να δώσει στο ελληνικό ρημαδογκουβέρνο “την συμφωνία Άγκυρας – Τρίπολης” για την οριοθέτηση των αοζ τους. Κι επειδή ο Menfi δεν έπαιρνε διαταγές απ’ την Αθήνα αλλά απ’ την μισητή και τρισκατάρατη κυβέρνηση Saraj (λογικό…) ίσα που πρόλαβε να μαζέψει τα πράγματά του. Τώρα όμως; Τώρα είναι επικεφαλής του (μεταβατικού) προεδρικού συμβουλίου της λιβύης – αναγνωρισμένος διεθνώς…
Με άλλη ευκαιρία θα πούμε περισσότερα για τις εξελίξεις στο λιβυκό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου. Το θέμα είναι ότι το ντουέτο ρημαδοΚούλης / ρημαδο—–Νικόλας έτρεξε να φιλήσει εκεί που έφτυνε όχι μόνο επειδή αυτό ήταν μια ένδοξη στιγμή της ελληνικής ιμπεριαλιστικής “πολιτικής” (που δεν γιορτάστηκε όπως θα της άξιζε…) αλλά κυρίως μπας και κλείσει καμμιά δουλίτσα για εκλεκτούς έλληνες αφέντες: πλοιοκτήτες, πετρελαιάδες, εργολάβους δημοσίων έργων… Οι business ανοίγουν στην πετρελαιοφόρα λιβύη και οι εντόπιες πολιτικές βιτρίνες όφειλαν να ρίξουν τα μούτρα τους…
Αυτός, λοιπόν, ο ίδιος ο “ρίχνω τα μούτρα μου” στην Τρίπολη, πήγε να παίξει τον μάγκα στην Άγκυρα – λες και εκεί δεν ξέρουν ποιός είναι τι. Όπως σχολίασε χτες με μια πρόταση ένας έξυπνος αρθρογράφος της καθεστωτικής καθημερινής: η εξωτερική πολιτική είναι ενίοτε εξωτερίκευση της εσωτερικής πολιτικής με άλλα μέσα.
Ο ρημαδοΚούλης έχει σοβαρά προβλήματα με το ίδιο του το κόμμα· πράγμα που το έχουμε σχολιάσει εδώ και πολύ καιρό· και φυσικά δεν είναι μυστικό. Η μανατζερίστικη, τεχνοκρατική αντίληψή του για διάφορα θέματα του παραδοσιακού πολιτικάντικου πελατολογίου έχει σπάσει πολλών τα νεύρα. Η realos προσέγγισή του «στο εθνικό θέμα» (: τι να κάνουμε με τον «αιώνιο εχθρό;») δεν περνάει με τίποτα απ’ τους φονταμενταλιστές του καραμανλο/σαμαρισμού, που είναι η πλειοψηφία. Για να γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα, τα όποια ευρώ μπουν στο ελλαδιστάν απ’ το ευρωπαϊκό πρόγραμμα «ανάκαμψης απ’ τον τσαχπίνη» δεν προορίζονται (τυπικά τουλάχιστον) για το πολιτικά προσοδικό / κομματικό κοινό. Κι αυτή τη φορά η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία δεν πρόκειται να ξεγελαστεί με λίοδεντρα σ’ όλο το Αιγαίο και άλλα παρόμοια δημοφιλή και προσοδοφόρα κόλπα.
Μα ούτε εκεί τελειώνουν τα μαρτύρια εσωτερικού για τον ρημαδοΚούλη και τον κύκλο του. Έχει μπροστά του την κοινοβουλευτική έγκριση / ψήφιση κάποιων πρωτοκόλλων συνεργασίας με την βόρεια μακεδονία που περιλαμβάνονται στην «συμφωνία των Πρεσπών»… Τα μυστικά του βάλτου! Και στο πλάι του το αγκάθι του «κυπριακού» που μπορεί να μην είναι επείγον, έχει πάρει όμως τον δρόμο του προς κάποιο είδος «χαλαρής συνομοσπονδίας»… Ρεαλιστικό και αναπόφευκτο μεν, εκτός «εθνικής γραμμής» δε…
Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο ρημαδο—–Νικόλας είτε ανέλαβε απ’ τον ρημαδοΚούλη να δείξει βερμπαλιστική πυγμή απέναντι στον αιώνιο εχθρό μπας και συγκινηθεί το πεινασμένο για μελοδράματα κοινό και κοπεί η φόρα των εσωκομματικών αντιπάλων του, είτε ανέλαβε να τον κάψει (τον ρημαδοΚούλη). (Δεν αποκλείεται το πράγμα να ξεκίνησε με την πρώτη εκδοχή και να εξελίχθηκε στη δεύτερη). Ο Τσαβούσογλου θα πρέπει να ήταν ενήμερος ως ένα σημείο για τις ανάγκες της ελληνικής πολιτικής σκηνής· σίγουρα έδειξε κατανόηση προς στιγμήν. Εξ’ άλλου ο ρημαδο—–Νικόλας έσπευσε να δείξει το αυθεντικό μεγαλείο του όταν τέλειωσε την «προεκλογική» ομιλία του με το … πεινάω, ελπίζω ότι θα φάμε, ε; Ο άνθρωπος που πέρασε από ένα υπουργείο επί γκουβέρνου Καραμανλή του Β του Μικρού και τρία επί γκουβέρνου Σαμαρά/Βενιζέλου, ανήκει στο γνήσιο «λαϊκό» στυλ και σ’ ότι αφορά το στομάχι του.
Έγινε πάντως «λαϊκός ήρωας»…. Και ο τόπος χρειάζεται τέτοιους, έστω και σαν αλλαγή….