Tag: κοινωνικά

Ο κυρ Παντελής

Τετάρτη 23 Γενάρη. Επίμονες έρευνες από δώ και από κει επιχειρούν να περιγράψουν τεκμηριωμένα (δηλαδή, λίγο πολύ “επιστημονικά”) τι χαρακτηριστικά έχει αυτό το υποκείμενο που στην αγγλία είναι “έξω απ’ την ε.ε.”, και αλλού έχει παραλλαγές της ίδιας βασικής τάσης. Αλλά η καθημερινή εμπειρία είναι από μόνη της διαφωτιστική.

Θα έπρεπε η ελληνική αργκώ να δανείσει έναν όρο της, αν βρισκόταν η σωστή μετάφραση σε άλλες γλώσσες. Είναι βιοπαλαιστές. “Βιοπαλαιστής” μπορεί να είναι ένας μισθωτός, ένας εργάτης, που ξεκολιάζεται για σκατά λεφτά. “Βιοπαλαιστής” είναι, όμως, και ένας μαγαζάτορας της γειτονιάς που εισπράτει το ξεκόλιασμα των γειτόνων / πελατών του σαν πεσμένο τζίρο. “Βιοπαλαιστής” είναι, ακόμα, ένας generation τάδε, που ήταν σίγουρος ότι θα γίνει αφεντικό του εαυτού του, αλλά έχει ξεπέσει στα επιδόματα, σε σεμινάρια, και στην γκρίνια.

Υπάρχουν μερικές σταθερές που ενώνουν τους κοκκινόσβερκους υποστηρικτές του ψόφιου κουναβιού με τα κίτρινα γιλέκα, με τους έλληνες αγανακτισμένους και τους ψηφοφόρους του Orban. Η πρώτη είναι η μικροαστική εφαρμογή του νεοφιλελεύθερου δόγματος «είσαι ο κόσμος». Πράγματι είναι ο καθένας τους «ο κόσμος», αλλά ένας κόσμος απλός, με απλά σύμβολα και εύκολη πρόσληψη. Ένας κόσμος fast food / junk food. Οι ψηφόφοροι, για παράδειγμα, του brexit εξακολουθούν να μην ξέρουν πολλά γι’ αυτό (και τους ξεπερνάει κατά πολύ το κοινοβουλευτικό δράμα της κυρα May) εκτός απ’ το εξής, στα όρια της φαντασίωσης: «μάλλον θα είναι καλύτερα τα πράγματα έτσι»… Χωρίς παραπάνω εξηγήσεις.

Η ιδιωτικοποίηση των πάντων και, κατά συνέπεια, η αυτάρκεια και η αυταρέσκεια του ατομικού, εγωϊκού «έτσι νομίζω» προικισμένου με μια επιθετική κατάφαση στον Εαυτό, έχει κι άλλα χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, αυτοί οι λευκοί, πρωτοκοσμικοί έκπτωτοι, στηρίζονται όσο γίνεται στις σχέσεις συγγένειας ή/και γειτονίας· και είναι αδιάλλακτα εχθρικοί σε οτιδήποτε «ξένο» που θα μπορούσε να αλλάξει έστω και λίγο τις ασφαλείς ρουτίνες στα γύρω οικοδομικά τετράγωνα. Γι’ αυτό είναι ρατσιστές (κατά των μεταναστών και όχι μόνο) ακόμα κι αν δεν έχουν δει ούτε έναν στη ζωή τους: τους αρκούν οι εικόνες με τις κατάφορτες βάρκες ή τα πλήθη που πεζοπορούν. Είναι απειλή εισβολής στην σταθεροποιημένη (και συχνά δύσκολη) καθημερινότητά τους όπως θα ήταν η φάρσα του Orson Welles για την εισβολή των εξωγήινων – ακόμα κι αν δεν είχαν δει ούτε allien νύχι. Μ’ άλλα λόγια: από επιλογή (και όχι από ανάγκη) είναι συντηρητικοί, με την κυριολεκτική σημασία της λέξης «συντήρηση»: διατήρηση της μικροκλίμακας των πραγμάτων ως έχει.

Επιπλέον απολαμβάνουν τις εντυπώσεις που τους απευθύνονται, στο βαθμό που παίζουν πάνω στο δίπολο μηδαμινότητα / μεγαλείο. Είναι ταυτόχρονα απαθείς και ευσυγκίνητοι. Έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στην ιδέα (και στις αρμοδιότητες) της μορφής κράτος, αλλά είναι δύσπιστοι αν δεν την βρίσκουν ικανοποιητικά πατερναλιστική. Μπορούν να νοιώσουν λύπηση για κάτι που τους φαίνεται κοντινό, αλλά «κοντινό» είναι μόνο ό,τι ταιριάζει με τους στενούς κώδικές τους. Ταξιδεύουν σε φτηνά, οργανωμένα γκρουπ τουρισμού, αλλά βλέπουν μόνο τα υποδεικνυόμενα σύμβολα της τουριστικής βιομηχανίας – και πάντως όχι έναν κόσμο που τους είναι εξ ορισμού ξένος – και τέτοιος θα μείνει.

Δεν πρόκειται για καινούργιες κοινωνικές φιγούρες! Είναι οι global, post modern «βιοπαλαιστές», έντιμοι σε γενικές γραμμές, χωρίς να βγάζουν λεφτά με ουρά, χωρίς καμιά καούρα για το πως παράγεται το ρύζι και η βενζίνη τους (μόνο για τις τιμές τους – αλλά τότε τι πάει να πει «μόνο»;), χωρίς καμιά καούρα για το πως παράγονται οι εντυπώσεις που τους απευθύνονται και τους κολακεύουν… Είναι η «αγαθιάρικη» μικροαστική μάζα των κοινωνιών του Θεάματος, που τόσο έχει ανάγκη το σύστημα – και ταυτόχρονα του παραπονιέται για εγκατάλειψη…

(Αν τους πεις ότι είναι αιχμάλωτοι θα σε μισήσουν. Δεν θέλουν να απελευθερωθούν. Να ανταμειφθούν θέλουν…)

Ο καθένας έχει τον ψεκασμό που του αξίζει

Πέμπτη 13 Σεπτέμβρη. Δεν υπάρχουν μόνο στα μέρη μας χιλιάδες ψεκασμένοι. Στην πραγματικότητα είναι σε ισχύ ένα «ενιαίο ψεκαστικό δόγμα» Έβρος – Λευκωσία.

Στις 9 Σεπτέμβρη η καθεστωτική δεξιά νοτιοκυπριακή εφημερίδα «φιλελεύθερος», απ’ τις μεγαλύτερες εκεί, κυκλοφόρησε με πρωτοσέλιδο θέμα κάτω απ’ τον τίτλο: «Η πυρκαγιά στο Μάτι και ο Άγιος Παΐσιος» (η ορθογραφία του πρωτότυπου):

Ήταν η στιγμή που η πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου είχε ολοκληρώσει το καταστροφικό για ζωές και περιουσίες έργο της στο Νέο Βουτζά και στο Μάτι (ώρα 7 περίπου το απόγευμα) και άρχισε να επεκτείνεται βορειοανατολικά προς Άγιο Ανδρέα (όπου οι παιδικές κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων) και νοτιοδυτικά προς Ραφήνα.

Οι παρευρισκόμενοι στο λιμάνι της Ραφήνας (όπου είχαν καταφύγει για να γλυτώσουν) άκουσαν να κτυπά η καμπάνα στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, που βρίσκεται σε ύψωμα ακριβώς πάνω από το λιμάνι. Ήδη οι φλόγες πλησιάζαν απειλητικά το εκκλησάκι. Ορισμένοι ανέβηκαν στον προαύλιο χώρο του, για να δουν μήπως υπάρχει ανάγκη για βοήθεια.

Μεταξύ αυτών και μια κυρία, που πλησιάζοντας παρατηρεί στο παγκάκι του προαύλιου χώρου, δίπλα στο περιτείχισμα όπου προσήγγιζε η φωτιά, τη μορφή ενός ρασοφόρου ιερωμένου, που καθόταν στο παγκάκι μέσα στους καπνούς και είχε στραμμένο το σώμα του προς τις φλόγες.

Εντυπωσιασμένη, τράβηκε από μακριά μια φωτογραφία με το κινητό της. Πλησιάζοντας, τράβηξε άλλη μία. Μόλις, όμως, προσήγγισε το παγκάκι, η μορφή εξαφανίστηκε αναπάντεχα και μυστηριωδώς μέσα στους καπνούς.

Τη στιγμή εκείνη, ο δαιμόνιος θυελλώδης άνεμος στραμάτησε ξαφνικά εντελώς να φυσά, με αποτέλεσμα να μην επεκταθούν οι φλόγες προς τον οικισμό της Ραφήνας. Αντίστοιχο φαινόμενο, ξαφνικής διακοπής του ανέμου που έσπρωχνε τις φλόγες βορειοανατολικά, συνέβη την ίδια στιγμή στην αντίθεση πλευρά, στα όρια μεταξύ Ματιού και Αγίου Ανδρέα…

Η συνέχεια του ρεπορτάζ έχει ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, εντελώς ακατάλληλες για άθεους και άθεες σαν εσάς! Μπορείτε να τις φανταστείτε πάντως: Η κυρία, λίγες ημέρες μετά επισκέφτηκε τον πατέρα Δωρόθεο… Ο οποίος αναφώνησε με δέος «μα αυτή είναι η μορφή του Αγίου Παΐσιου!»… Ο πατήρ έστειλε στον αδελφό του, μέσω viber, τις δύο φωτογραφίες…. Ο οποίος τις έστειλε στον Νίκο Κουλούρη, καθηγητή νομικής… Που έγραψε το άρθρο στον “φιλελεύθερο”.

“Χέρι με χέρι ξέπεσε και στα δικά μου χέρια. Πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μ’ αυτό μου φέρνει τρόμο…” (Πάλι καλά που δεν ήταν στο παγκάκι ο προστάτης της ελληνικής εκτόξευσης στο διάστημα, ο γνωστός Καψοκαλιβίτης!)

Κάτι άθεοι που διάβασαν το αποκαλυπτικό ελληνοκυπριακό ρεπορτάζ θύμωσαν: έπρεπε να σκοτωθεί τόσος κόσμος για να φιλοτιμηθεί ο «άγιος»; Τι έψαχνε; Το μαγικό του κάστανο ή τις παντόφλες του; (Ε, ναι!!!) Πιο ψύχραιμα αργότερα συμπέραναν: μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι…

Μακάριοι; Πάντως αποκλειστικές πληφορορίες της ασταμάτητης μηχανής δείχνουν ότι εκείνη την ημέρα, την ίδια ώρα, ένας τυφλός στην Καλαμαριά βρήκε το φως του!!! Θα πρέπει να οφείλεται στον αέρα, που άλλαξε κατεύθυνση – και ανέβηκε προς τα πάνω. Προσέξτε την σαδιστική άγια σύνδεση: ναι μεν κάηκε το Μάτι, αλλά μετά άνοιξαν τα μάτια ενός συνανθρώπου μας!…

Μακάριοι; Αποκαΐδια διαρκείας – μόνιμο προσάναμμα…

(φωτογραφία: Η φίλη των φωτογραφιών κυρία, μέσα στη φωτιά που ερχόταν πάνω της, δεν σκέφτηκε μήπως ο καλόγερος είχε πάθει καμιά αποπληξία και χρειαζόταν βοήθεια. Να τον φωτογραφήσει σκέφτηκε. Ε, τα πήρε κι αυτός στο κρανίο και εκτοξεύτηκε.

Που είναι το περίεργο; Έχετε δει ποτέ κυρία μέσα σε δασική πυρκαγιά να φωτογραφίζει καλόγερους;

Η μαμά του υιού του αφεντικού ήταν – χαζά!…)

Εξωτερική πολιτική και εθνική ιδεολογία

Τρίτη 6 Μάρτη. Ο αστικός ορθολογισμός, στη βάση του οποίου δημιουργήθηκαν τα δικαστήρια και σταμάτησε το “όποιος πυροβολεί γρηγορότερα κερδίζει”, συμβουλεύει πως όταν υπάρχουν “κτηματικές διαφορές”, οι αντίδικοι καταφεύγουν στα δικαστήρια· και δεν στήνουν καραούλι οι μεν στους δε. Εκθέτουν τα στοιχεία και τα επιχειρήματά τους, υπερασπίζονται ο καθένας το δίκιο του, και στο τέλος αποδέχονται την δικαστική απόφαση. Όχι επειδή βολεύει και τις δύο πλευρές· αυτό σπάνια θα συμβεί στις “κτηματικές διαφορές”. Αλλά επειδή έχουν αποκτήσει την συνείδηση ότι ακόμα κι αν χάσουν μερικά μέτρα γης λόγω της όποιας δικαστικής απόφασης, αυτό α) είναι προτιμότερο από μια αιώνια βεντέτα που θα γεμίσει νεκροταφεία, χωρίς να είναι σίγουρο ότι δεν θα χαθούν αυτά τα μέτρα γης, και β) ότι η προσφυγή στη δικαστική ρύθμιση των ορίων των οικοπέδων, ακόμα κι αν σήμερα σημαίνει χασούρα για μένα, αύριο θα σημαίνει όφελος· επειδή, πράγματι, θα έχω κάπου αλλού ένα αποδείξιμο και υπέρτερο δίκιο.

Αυτό συμβαίνει στις κοινωνίες όπου η αστική επανάσταση καθιέρωσε (όχι εύκολα και όχι γρήγορα, τα κατάφερε πάντως) θεσμούς και ήθη που δεν επιτρέπουν “φόνους για κτηματικές διαφορές”. Παρότι στις καθημερινές “περιουσιακές διαφορές” (όχι μόνο σε χωράφια αλλά και σε κτίρια) αυτές οι θεσμίσεις φαίνεται να έχουν υπερισχύσει και στα μέρη μας (γενικά μιλώντας έχουν λιγοστέψει οι φόνοι για “κτηματικές διαφορές”…) σ’ ότι αφορά τα εθνικά περιουσιακά ζητήματα…. ααααα!!!! Εκεί είναι άλλο!!!! Εκείνο που ξεπεράστηκε γενικά στα οικογενειακά μικροαστικά ήθη, κεφαλοποιείται σαν “εθνική ταυτότητα” και “εθνική πολιτική”!!! Εκείνο που θεωρείται πρωτογονισμός έναντι των υποθηκοφυλακείων, αποθεώνεται σαν πατριωτισμός έναντι των “απαράγραπτων εθνικών δικαίων” – κι ας είναι αυτά γραμμένα στο χιόνι…

Εκείνο που θα περίμενε κανείς, αν το ελληνικό κράτος ήταν αστικό με την ιστορική σημασία της λέξης, θα ήταν ότι προκειμένου να χάνει ελικόπτερα, πιλότους και οτιδήποτε άλλο διεκδικώντας ξέρες που ποτέ δεν θα κερδίσει, είτε θα έκανε μια διαπραγμάτευση με τον αμφισβητία γείτονα, μπας και βρεθεί συναινετική λύση / μοιρασιά, είτε – αν αυτό αποτύγχανε – θα κατέφευγε σε κάποιο αρμόδιο διεθνές δικαστήριο, για να βρει το όποιο δίκιο του.

Αμ δε!!!! Ο επεκτατικός, ιμπεριαλιστής α λα 19ο αιώνα μικροαστός έλληνας μαλάκας εξακολουθεί να ελπίζει ότι θα στήσει καραούλι στον γείτονα ή/και στο συγγενή του και θα τον φάει, μαζί με όλους τους κληρονόμους του· έτσι ώστε να στρογγυλοκαθήσει πάνω στην περιουσία του. Για τους βράχους της θάλασσας· για την “υφαλοκρηπίδα”· για την “αοζ”· για την “κύπρο”… Για όλες τις “κτηματικές διαφορές”, υπαρκές ή φανταστικές. Για όλα τα “κληρονομικά” – απ’ τον Περικλή, τον μεγΑλέκο, και τον γυιό του μεγαλοδύναμου τον ίδιο!

Ο επεκτατικός, ιμπεριαλιστής α λα 19ο αιώνα μικροαστός έλληνας μαλάκας ξυπνάει και κοιμάται βρίζοντας μέσα στο σπίτι του, στην κουζίνα, στη χέστρα, στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα, τον γείτονα, ανακυκλώνοντας το “και τότε μούπε, και μετά τούπα, και μου λέει και του λέω, και ευτυχώς που μας χώρισαν γιατί θα τον είχα φάει” (κατά φαντασίαν). Ακόμα και στο ύπνο του τα ίδια βλέπει. Είναι πορωμένος. Είναι άρρωστος. Είναι ψυχάκιας. Δηλαδή: γνήσιος έλληνας!!!! Μια ανορθολογική φιγούρα που έχει καταφέρει να επιβιώσει (σαν κράτος, κοινωνία και οργανωμένο έγκλημα) με επιδοτήσεις και γεωπολιτικές προσόδους. Μέχρι να τελειώσουν.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, αν αυτός ο καταραμένος γείτονας είναι μακράν περισσότερο (και μακράν πιο πετυχημένος) ορθολογιστής – από καπιταλιστική άποψη; Τι συμβαίνει, αν αυτός ο καταραμένος γείτονας δεν κάνει κινήσεις με βάση το θυμικό του (όπως νομίζει ο εξ ιδίων κρίνων τ’ αλλότρια επεκτατικός, ιμπεριαλιστής α λα 19ο αιώνα μικροαστός έλληνας) αλλά με βάση σχεδιασμό και ψυχρή λογική; Για να το πούμε διαφορετικά: στις όποιες “κτηματικές διαφορές”, όταν συγκρούονται ένας παράφορος έως εθνοπαράφρονας (δηλαδή: παρανοϊκός) τύπος που κάθε τόσο φωνάζει “θα τον σφάξω ρεεεε!!!” και ένας λογικός και μεθοδικός, ποιος περιμένετε ότι θα κερδίσει;

Αν έχετε απορίες θυμηθείτε αυτό: ο τουρκικός καπιταλισμός (και ο Ερντογάν με το γκουβέρνο του είναι εκπρόσωπος του) δεν ανήκει μεν στην ε.ε. και στην ευρωζώνη (όπου το ελλαδιστάν αποτελεί ένα συνοριακό περιθώριο / πρόβλημα) ανήκει όμως στους g20. Όπου δεν μπήκε με μέσο. Όποιος καταλάβει πως είναι δυνατόν ένα κράτος (το τουρκικό) το οποίο, σύμφωνα με τους έλληνες εθνοπαράφρονες πρόκειται να διαλυθεί από Δευτέρα (κάθε Δεύτερα, 52 Δευτέρες τον χρόνο η τουρκία διαλύεται…) πετυχαίνει ρυθμούς καπιταλιστικής ανάπτυξης 5%, 6%, 7% ενόσω κάνει πόλεμο (στη συρία), μπορεί να έχει και απάντηση στο εξής:

Αποφάσισαν, λοιπόν, οι έλληνες να «κυκλώσουν» την ανατολική Μεσόγειο, κάνοντας συμμαχίες στην περιοχή, για να αποκλείσουν την τουρκία… Και τότε κάποιος βγήκε και φώναξε: που πάτε ρε Καραμήτροι;

Shoot…

Τετάρτη 5 Ιούλη. Εκτός αν κάνουμε λάθος τραγικό: οι 16 σφαίρες στο «ύποπτο» (και τουρκικό) πλοίο ήταν ένα πρώτο παράδειγμα! Με «εθνική» επένδυση, ώστε να γίνει εύπεπτο. Σιγά σιγά να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι οι «ύποπτοι» που δεν σηκώνουν τα χέρια θα πυροβολούνται. Όχι μόνο (ή τόσο) στη θάλασσα, αλλά και στην ξηρά. Κυρίως στην ξηρά. «Έγινε ανώνυμη τηλεφωνική καταγγελία» ότι το τάδε αμάξι, το τάδε δίκυκλο, η τάδε τσάντα πλάτης «μετέφερε ναρκωτικά». Του είπαμε να σταματήσει, δεν, γαζώσαμε (με προειδοποιητικές βολές), ε, καθαρίσαμε…

Τραβηγμένο ίσως. Αλλά πάλι, σ’ αυτούς τους ζοφερούς καιρούς, ποιος ξέρει;

Μόνοι οι έλληνες!

Τρίτη 9 Μάη. Οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη, είτε στην ανατολική ασία είτε στην λατινική αμερική, όπου δοκιμάστηκαν οι απάτες τύπου “Σώρρας» (απ’ το ίδιο, μάλλον, κύκλωμα), όταν άρχισαν οι αποκαλύψεις οι μεν «ηγέτες» την έκαναν προς άγνωστη κατεύθυνση για να μην καταλήξουν στη μπουζού, οι δε οπαδοί κούρνιασαν πίσω στα σπίτια τους σιχτιρίζοντας την ευπιστία τους.

Όχι, όμως, εδώ! Το πρώτο μισό έγινε – αρχηγός την έκανε… Αλλά, όλα κι όλα, οι οπαδοί είναι ακατάβλητοι! Διαδηλώνουν, ξαναδιαδηλώνουν, καταγγέλουν την «σκευωρία» (αλλοίμονο!!!) και την συνωμοσία, μοιράζουν φυλλάδια στα διόδια και στις κεντρικές διασταυρώσεις των πόλεων, “τα έχουν στηλώσει”…. με δυο λόγια «συνεχίζουν την αντίσταση»!! Είναι, σα να λέμε, «κινηματικοί»!!! Ότι και να ειπωθεί εναντίον του «αφεντικού», απ’ το ένα αυτί τους μπαίνει και απ’ το άλλο βγαίνει.

Η ελληνική κοινωνία είναι η παγκόσμια πρωτοπορεία των «εναλλακτικών πραγματικοτήτων»!!! Και δεν είναι «πειραματόζωο» – πρόκειται για αυτοφυές, αυθεντικά ελληνικό προϊόν, ίσως το μόνο που δικαιούται το παγκόσμιο trade mark made in greece!

Ηλίθιοι υπάρχουν παντού. Στην ελλάδα όμως, εκτός από πολλοί, είναι και με περικεφαλαία!!!

Μνήμη;

Πέμπτη 13 Απρίλη. Υποθέτουμε ότι το να βαφτίζονται δρόμοι, πλατείες, και άλλες κατασκευές δημόσιας χρήσης με ανθρώπινα ονόματα ανήκει σε μια εποχή όπου αφενός ο δημόσιος χώρος / λόγος (με την πολιτική έννοια του πράγματος) είχε πεπερασμένη, αστική (urban) συμβολική χωρητικότητα· αφετέρου η συλλογική μνήμη ήταν (ή μπορούσε να γίνει) το ίδιο άκαμπτη όσο και τα «έργα αναφοράς» της. Τα μνημεία της.

Από τότε έχει περάσει πολύς καιρός. Κυρίως έχει αλλάξει το κοινωνικό παράδειγμα όχι μία αλλά τουλάχιστον δύο φορές. Η «οδός Στουρνάρα» για παράδειγμα δεν θυμίζει με τίποτα τον τωρινό διοικητή της τράπεζας της ελλάδας, αν και πιθανά πρόκειται για μέλος της ίδιας (ευρύτερης) ιστορικής αστικής οικογένειας. Η «πλατεία Κάνιγγος» πάλι δεν θυμίζει τίποτα και σε κανέναν απ’ το πως οι μεγάλες δυνάμεις, κάποτε, έφτιαξαν το ελληνικό κρατίδιο. Το ίδιο ισχύει με όλες τις ονοματοδοσίες· ας μην αναφέρουμε παραδείγματα.

Το να «βαφτίσει» ο φαιορόζ πρωθυπουργός μια οδική σήραγγα «σήραγγα Τεμπονέρα» θα μπορούσε να θεωρηθεί ακόμα και προσβολή· αν δεν ήταν απόδειξη ενός τόσο κραυγαλέου (διανοητικού και πολιτικού) πρωτογονισμού, που προκαλεί γέλιο. Μπορεί να φανταστεί κανείς να ονομάζει (π.χ.) ένα φράγμα «φράγμα Μιχάλη Καλτέζα» ή ένα αιολικό πάρκο «πάρκο Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου»; Θα σηκώνονταν (θα έπρεπε…) όλες οι πλάκες των πεζοδρομίων. Τελικά η πολιτική και ιδεολογική γελοιότητα του «νονού» επιβεβαιώνεται στην πράξη: η «σήραγγα Τεμπονέρα» είναι made by Aktor ή made by Vinci – από τους (ταξικούς) εχθρούς του Ν. Τεμπονέρα…

Αυτά τα ξέραμε οι μερικές χιλιάδες περιθωριακοί, από παλιά. Ένα αστείο των early ‘80s, ήταν αυτό: όταν κάποιος έλεγε στην παρέα διάφορα ξεκούδουνα, κάποιος θα γύρναγε και θα του έλεγε ειρωνικά (αντί για «παράτα μας»):

Κάτι τέτοια έλεγε και η Αλεξάνδρα και την έκαναν λεωφόρο!

Είσαι ό,τι αγοράζεις (;)

Τρίτη 11 Απρίλη. Στα ‘90s, όταν η κατανάλωση έγινε το κύριο στοιχείο ταυτότητας της μεγάλης πλειοψηφίας των ντόπιων, η κινηματική αντίδραση ήταν (και) αυτό το σύνθημα: είσαι ό,τι αγοράζεις. Άλλοτε με ερωτηματικό, άλλοτε χωρίς, αυτές οι τρεις λέξεις περιέγραφαν με ακρίβεια μια μαζική «οντολογική» εξέλιξη, που στην ελλάδα ήρθε με μικρή χρονική καθυστέρηση σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά εκτόνωσε με πολύ μεγαλύτερη ένταση, με την ένταση του λιγούρη, τον κανιβαλισμό της επίδειξης.

Αυτό το «είμαι ό,τι αγοράζω» δεν ήταν απλά ένας μαζικός συνειδησιακός εκφυλισμός. Ήταν, επίσης, μια ανακατασκευή των δημόσιων χωροχρόνων, τόσο με την φυσική έννοια (η πολεοδομία / χωροταξία και η δημόσια τάξη της κατανάλωσης) όσο και σε σχέση με τον «διάλογο του ιδιωτικού με το δημόσιο». Το να «είμαι ό,τι αγοράζω» σήμαινε επίσης να «γίνομαι ό,τι δείχνω»: πέρα απ’ αυτήν καθ’ αυτήν την επίδειξη των εμπορευμάτων (ρούχα, οχήματα, κοσμήματα, οτιδήποτε) οι συμπεριφορές έγιναν γενικευμένες πόζες. Κι αυτή η συν-ήθεια αναμόρφωσε επίσης το τι όφειλε να είναι το «ιδιωτικό Εγώ»: προετοιμασία για την α ή β πόζα ή απολογισμός του τι απέφερε και τι όχι.

Η νεοφιλελεύθερη προτροπή ότι ο «εαυτός μας είναι το κεφάλαιό μας» (μια διεστραμμένη ιδέα που έγινε, ωστόσο, μαζικά και ευχάριστα αποδεκτή) στην μικροαστική της έκφανση έγινε «είμαι ο νταραβεριστής του εαυτού μου»: όταν δεν ποζάρω, γίνομαι ο λογιστής μου, και μετράω κέρδη και ζημιές… Συνεπώς, πίσω απ’ την βιτρίνα του «είμαι ό,τι αγοράζω» και του «είμαι ό,τι δείχνω» φώλιασε για πάντα η δυσ-τυχία: η απειλή της (κοινωνικής) απόρριψης σαν υπαρξιακή χρεωκοπία.

Ελληνικά παρακμιακό, οπωσδήποτε

Δευτέρα 6 Μάρτη. … Η ροπή προς τη συνωμοσιολογία και ο σκεπτικισμός απέναντι στη δύση είναι έκδηλα στα ευρήματα της έρευνας. Το 80,5% των ελλήνων θεωρεί ότι υπάρχουν μυστικές οργανώσεις στην ελλάδα και στο εξωτερικό που δρουν στο παρασκήνιο και κινούν τα νήματα, ενώ το 26,5% πιστεύει ότι μας ψεκάζουν (το ποσοστό ξεπερνά το 50% μεταξύ οπαδών της χ.α. και φτάνει το 37% μεταξύ οπαδών των ανελ).

Οι γερμανοί συγκεντρώνουν τη θετική γνώμη του 36,4% του πληθυσμού (έναντι του 52,7% που έχει αρνητική γνώμη). Το ισοζύγιο είναι θετικό για τους εβραίους (44,4% έναντι 37,9%) και για τους αμερικανούς (49,7% έναντι 37,6%). Αλλά με διαφορά οι πιο δημοφιλείς είναι οι ρώσοι, με 77,4% θετικές γνώμες και μόνο 10,7% αρνητικές. Μάλιστα το 33,4% των ελλήνων θεωρεί ότι τα συμφέροντά της χώρας θα εξυπηρετούνταν καλύτερα αν αποχωρούσε από την ευρωζώνη και αποκτούσε κάποιας μορφής προνομιακή σχέση με τη Μόσχα…

Αυτά ανάμεσα σε άλλα είναι τα αποτελέσματα δειγματοληπτικής έρευνας της εταιρείας «διαΝΕΟσις», με τίτλο «τι πιστεύουν οι έλληνες», όπως παρουσιάστηκαν χτες απ’ την καθεστωτική «καθημερινή».

Ας τους λυτρώσει κάποιους όλους αυτούς τους βασανισμένους ανθρώπους, τους πιασμένους στα δίκτυα των αντεθνικών συνωμοσιών, τους ψεκασμένους και τους λοιπούς: το βασικό που τους έχει συμβεί είναι ότι έπεσαν κάποια στιγμή της ζωής τους στο βαρέλι.

Εκεί οφείλονται όλα: το βαρέλι δεν είχε το «μαγικό φίλτρο» όπως νόμιζαν…