Tag: ιράκ

Ο στρατός του θεού

Σάββατο 11 Γενάρη. Ήταν, μεν, αναμενόμενο· αλλά θα πρέπει να σημειώσουμε την ημερομηνία: 10 Γενάρη 2020. Από χτες ο αμερικανικός στρατός στο ιράκ είναι στρατός κατοχής! Επίσημα.
Ο ιρακινός πρωθ. Adel Abdul Mahdi ζήτησε τηλεφωνικά απ’ τον Πομπηία να «στείλει αντιπροσωπεία στο ιράκ ώστε να δημιουργηθεί ένας κοινός μηχανισμός για την ασφαλή αποχώρηση του αμερικανικού στρατού» – σύμφωνα με την απόφαση του ιρακινού κοινοβουλίου. Και ο Πομπηίας του απάντησε ότι «είναι δικαίωμά τους» να παραμείνουν στο ιράκ, επειδή «είναι μια δύναμη του καλού». «Αντί να συζητήσουμε την αποχώρησή μας καλό θα ήταν να συζητήσουμε την δίκαιη, σωστή στρατιωτική παραμονή μας στην μέση Ανατολή» είπε ο σύμμαχος της Αθήνας. Τι άλλο θα μπορούσε να απαντήσει ένας θεοσεβούμενος ακροδεξιός υπουργός εξωτερικών του ψοφιοκουναβιστάν που πιστεύει πως είναι βοηθός του «απεσταλμένου του θεού»;

Ίσως γίνουν μερικές ακόμα προσπάθειες απ’ την Βαγδάτη· που θα συναντήσουν την ίδια κατηγορηματική άρνηση απ’ την Ουάσιγκτον (εκτός αν ξυπνήσει μέσα στο ψόφιο κουνάβι το ειρηνιστικό κτήνος που κρύβει!). Πράγμα που σημαίνει ότι τον λόγο θα τον έχουν υποχρεωτικά τα όπλα: ο πόλεμος τριβής που είναι σε θέση να κάνουν οι ιρακινοί «τρομοκράτες»…

(Ωστόσο αυτοί οι «τρομοκράτες» θα πρέπει να λύσουν και τα προβλήματα της κεντρικής εξουσίας στη Βαγδάτη. Οπωσδήποτε: τον φατριασμό μεταξύ τους… Ένα κράτος που θέλει να διώξει τον αμερικανικό στρατό απ’ την επικράτειά του δεν μπορεί να είναι «σουρωτήρι» – από πολιτική άποψη…)

Αυτό ήταν, λοιπόν;

Πέμπτη 9 Γενάρη. Η Τεχεράνη είπε (ή άφησε να εννοηθεί) ότι η χθεσινοβραδυνή επίθεσή της σε αμερικανικές βάσεις στο ιράκ ήταν η «αναλογική απάντησή» της στην δολοφονία του Soleimani… Και ύστερα απ’ την Ουάσιγκτον το ψόφιο κουνάβι άφησε να εννοηθεί ότι «εντάξει, δεκτό…» (Η Ουάσιγκτον είχε ήδη ανακοινώσει, πριν γίνει η επίθεση, ότι περίμενε κάτι τέτοιο για το επόμενο 48ωρο… ) Αυτό, λοιπόν, ήταν όλο κι όλο το ζήτημα;

Επιτρέψτε μας την άποψη: Όχι!! Σε μια σύγκρουση που κρατάει χρόνια, βρίσκεται σε εξέλιξη, και είναι κομμάτι ενός παγκόσμιου πόλεμου, δεν πρέπει να παρασύρεται κανείς απ’ τις εντυπώσεις. Δεν πρόκειται για ματς ποδοσφαίρου όπου το «Χ» μπορεί να είναι βολικό και για τις δύο πλευρές· δεν υπάρχει καν «Χ»! Ούτε μια μικρή παράταση, ούτε πέναλντι!

Από τις 2 Γενάρη ως χτες έγιναν διαδοχικά 3 πράγματα, το καθένα με τα δικά του χαρακτηριστικά και με το δικό του βάρος, που ωστόσο έχουν «ανεβάσει το επίπεδο» της σύγκρουσης στο μεσανατολικό πεδίο μάχης, με τόσο κατηγορηματικό τρόπο ώστε μόνο μετά την ολοκλήρωσή της (όποια κι αν είναι αυτή, όποτε κι αν γίνει, όσο αίμα κι αν χρειαστεί για να γίνει…) θα μπορεί να μιλήσει κανείς για «ηρεμία». Οφείλουμε να μετρήσουμε το καθένα, αλλά και την αλληλουχία τους. (Τα υπόλοιπα βορειότερα και δυτικότερα από αύριο…)

Γεγονός 1ο: η δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis και των υπόλοιπων ιρανών και ιρακινών καραβανάδων. Γεγονός 2ο: η «ανταπόδοση» της Τεχεράνης με τα πυραυλικά κτυπήματα σε αμερικανικές βάσεις. Γεγονός 3ο: η απόφαση του ιρακινού κοινοβουλίου να απαιτήσει την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού…

Οι δολοφονίες

Πέμπτη 9 Γενάρη. Αν η Ουάσιγκτον, το Τελ Αβίβ, το Ριάντ ή οποιοσδήποτε άλλος θεωρεί ότι «καθαρίζοντας» τον Soleimani θα βραχυκυκλώσει ή θα εμποδίσει τις συμμαχίες της Τεχεράνης (και το αξιόμαχό τους) είναι επιεικώς ηλίθιος. Δεν είναι ο Soleimani που διαμόρφωσε την στρατηγική του ιρανικού κράτους (και διάφορων οργανώσεων / κομμάτων στα αραβικά κράτη) αλλά το ανάποδο: η στρατηγική αναγκαιότητα βρήκε στην περίπτωσή του έναν εξαιρετικά ικανό πολιτικό/καραβανά εφαρμοστή της. Ασφαλώς ο Soleimani ήταν ιδιαίτερα καλός στις δουλειές που αναλάμβανε. Αφήνοντας στην άκρη την πιθανότητα ότι στη διάρκεια αυτής της 30ετίας υπήρχαν (και υπάρχoυν) συνθήκες για να έχουν διαμορφωθεί και ακόμα καλύτεροι, αξίζει να τονίσουμε ότι ο Soleimani ολοκλήρωσε το ιστορικά δυσκολότερο κομμάτι της δουλειάς: το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο στάδιό της.

Εδώ και καιρό το αν, για παράδειγμα, η λιβανέζικη Hezb’ Allah ή οι υεμενίτες Huthis είναι αξιόμαχοι δεν εξαρτιόταν απ’ τον Soleimani. (Κανένας μα κανένας, όσο έξυπνος και ικανός κι αν είναι, δεν μπορεί να κάνει είτε λίγους είτε πολλούς ικανούς να πολεμούν με επιτυχία σε άνισες αναμετρήσεις. Ο Soleimani δεν έδωσε κάποιο «μαγικό φίλτρο» στην Hezb’ Allah το 2006 εναντίον του ισραηλινού στρατού· και δεν έδωσε κανένα «μαγικό φίλτρο» στους Huthis το 2019 εναντίον των μισθοφόρων του Ριάντ, του Αμπού Ντάμπι, αλλά και του Παρισιού, του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον. Μπορεί να συνέβαλε οργανωτικά ή εξασφαλίζοντας όπλα· αλλά ως εκεί…) Το ίδιο ισχύει και για τις συμμαχίες και τις κοινές δράσεις μεταξύ τους.

(Στη διάρκεια των αραβικών εξεγέρσεων, με τις πολλές εκατοντάδες δολοφονημένους, μας ζάλισαν με το θέωρημα ότι ήταν τα social media που έκαναν τόσες χιλιάδες άντρες και γυναίκες όχι απλά να επαναστατήσουν αλλά να αντέξουν την τόσο απίστευτα αιμοβόρα καταστολή. Απ’ ότι φαίνεται τα ίδια social media δεν έχουν καμμία επαναστατική επίδραση και αποτελεσματικότητα στους πρωτοκοσμικούς… Τώρα πρέπει να πεισθούμε ότι ήταν ένας δαίμονας, ο Soleimani, που έκανε χιλιάδες σε διάφορα μέρη της μέσης Ανατολής αποτελεσματικούς κατά των πρωτοσμικών σχεδιασμών… Οι παλαιστίνιοι πώς αντέχουν να αγωνίζονται εδώ και 70 χρόνια παρά τα συστηματικά και μαζικά εγκλήματα σε βάρος τους; Θα φταίει ότι περίμεναν έναν Soleimani, ε;)

Στα 62 του ο Soleimani, παραμένοντας πάντα εύστροφος και έμπειρος, μετά από 45 χρόνια θητείας, είχε ολοκληρώσει το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικο-στρατιωτικού κύκλου / έργου του. Προφανώς δεν είχε «ξοφλήσει». Ωστόσο είναι τόση και τέτοια η δουλειά που έχει γίνει ήδη υπό την εποπτεία του, και είναι τέτοια η αυξανόμενη ένταση σ’ όλη τη μέση Ανατολή και το πως αυτή εκπαιδεύει εκείνους που βρίσκονται από κάτω («η παγκόσμια Παλαιστίνη» όπως σωστά λένε κάποιοι…) ώστε είναι αδύνατο η ιστορία να γυρίσει πίσω. (Πάντως είναι πολύ πιθανό ότι οι βιτρίνες του άξονα ελπίζουν σε κάτι τέτοιο!… Bring back good old days!!!)

Αντίθετα, ο τρόπος της δολοφονίας του θα βρυκολακιάζει για πολλά χρόνια στα μυαλά (και στις επιλογές) τόσο των φίλων όσο και των εχθρών του μπλοκ της Αστάνα (διότι και στη δική του δημιουργία ο Soleimani είχε παίξει ρόλο). Το τι μπορεί να πετύχει η μυθοποίηση είναι απρόβλεπτο· και ο Soleimani είναι ήδη θρύλος για πολλά εκατομμύρια μουσουλμάνων, σε μια μεγάλη έκταση του κόσμου.

Το πέρασμα του χρόνου ενισχύει τέτοιους θρύλους – και την σχέση των οπαδών τους μ’ αυτούς.

Η δολοφονία του Abu Mahdi al-Muhandis είναι διαφορετικό ζήτημα. Ο 65χρονος ιρακινός μηχανικός Jamal Ja’far Muhammad Ali Al Inrahim (: το al Muhandis είναι παρατσούκλι και σημαίνει «ο μηχανικός») ήταν “παλιά καραβάνα”. Σαν σιίτης συνδέθηκε με την νεαρή ιρανική επανάσταση στη διάρκεια του πολέμου με το ιράκ, στα ‘80s, όντας φυγάς απ’ το ιράκ. Το ότι καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο απ’ το καθεστώς του κουβέιτ το 1983 για βομβιστικές επιθέσεις στις πρεσβείες των ηπα και της γαλλίας (που στήριζαν τον Χουσεΐν στον πόλεμο) δείχνει ότι δεν καθόταν ήσυχος.

Η δολοφονία του δεν έφερε ιδιαίτερη πολιτική υπεραξία στην Ουάσιγκτον… Έφερε όμως στις pum μια ικανή νομιμοποίηση για να ξεκινήσουν επίσημα αυτό που ήθελαν εδώ και καιρό (αφότου τα αμερικανικά και τα ισραηλινά βομβαρδιστικά άρχισαν να σκοτώνουν μέλη τους, ειδικά κοντά στα ιρακινο-συριακά σύνορα): έναν πόλεμο φθοράς κατά του αμερικανικού στρατού κατοχής. Σε αντίθεση με την Τεχεράνη, οι pmu δεν είπαν «αυτή ήταν η εκδίκηση» για την δολοφονία του Muhandis.

Κι ούτε θα το πουν. Έτσι κι αλλιώς ο λογαριασμός τους με τον κατοχικό στρατό είχε ανοίξει – τώρα θα αρχίσει να αποδίδει τόκο.

Η ανταπόδοση

Πέμπτη 9 Γενάρη. Με την εξαίρεση της κατάρριψης ενός αμερικανικού drone (που ωστόσο πετούσε μέσα στον ιρανικό εναέριο χώρο), η χθεσινή πυραυλική επίθεση είναι το πρώτο άμεσο κτύπημα των ιρανών «φρουρών της επανάστασης» στον αμερικανικό στρατό – από το 1979!! Μετά από 40 χρόνια σύγκρουσης, το γεγονός ότι οι «φρουροί της επανάστασης» κτύπησαν για πρώτη φορά αμερικανικούς στόχους (και δεν έτρεξε τίποτα, εξαιτίας της δολοφονίας του Soleimani) είναι σημαντικό. (Όσο ζούσε ο Soleimani δεν έγινε – έγινε τώρα, στο όνομά του, post mortem).

Για παράδειγμα, η Ουάσιγκτον και το ψόφιο κουνάβι προσωπικά ξέχασαν ότι έχουν κηρύξει τους «φρουρούς της επανάστασης» τρομοκράτες! Αντέδρασαν ως εάν δεν επρόκειτο για επίθεση από «τρομοκράτες», αλλά από κανονικό στρατό – που απαντάει εύλογα στη δολοφονία ενός στρατηγού του. Με τους τρομοκράτες (εντός ή εκτός εισαγωγικών) δεν ισχύουν τα «στρατιωτικά ήθη». Αν η (ανύπαρκτη…) al Qaeda εκδικούνταν την δολοφονία του bin Laden θα συγκέντρωνε πολλά πυρά… Ακόμα κι αν εκδικούνταν την δολοφονία του γυιού του….

Ξαφνικά (και όχι εξηγήσιμα με εύκολο τρόπο) οι «φρουροί της επανάστασης» όχι μόνο έπαψαν να είναι «τρομοκράτες» (για ένα βράδυ; για περισσότερο;) αλλά τους αναγνωρίστηκε το δικαίωμα να πάρουν, έστω με συμβολικό τρόπο, το αίμα τους πίσω… Με 80 νεκρούς όπως λέει η Τεχεράνη; Με λιγότερους όπως δεν λέει η Ουάσιγκτον; Αυτό και τόσο…

Φαίνεται πως η Ουάσιγκτον δεν μπορούσε ή δεν ήθελε την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή να κάνει τίποτα άλλο (το «άλλο» είναι ένας all out πόλεμος…) . Πρόκειται γι’ αυτό που είπαμε πριν λίγες μέρες: για την προτελευταία νίκη του Soleimani. Αφού ο αμερικανικός στρατός αναγκάστηκε να υπογράψει μια δολοφονία που κανονικά δεν έπρεπε να κάνει «επώνυμα» για να μην έχει ευθύνη· κι αφού η κατακραυγή ήταν παγκόσμια και γενικευμένη, αναγκάστηκε έμμεσα, σιωπηλά, κατηγορηματικά (και απρόοπτα για εμάς! – θεωρούσαμε ότι ήταν μια all out επιλογή της «γραμμής Pence»…) να αναγνωρίσει ότι ο πόλεμος κατά των «φρουρών της επανάστασης» δεν είναι η μάχη της πάνκαλης νομιμότητας εναντίον των πάνκακων τρομοκρατών, αλλά η αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο (παρόμοιους) στρατούς (στην οποία θεωρεί εαυτόν συντριπτικά ανώτερο, αλλά δεν βιάζεται να το αποδείξει…)

Ακόμα και πριν 2 μήνες κάτι τέτοιο θα θεωρούνταν αδιανόητο!

(φωτογραφία: Η αμερικανική αεροπορική βάση στην Ain al-Assad. Σε κύκλους τα σημάδια μιας “έντονης νύχτας”…)

Αυτά είναι τα ωραία!

Τρίτη 7 Γενάρη. Τι γεμάτη από αμερικανική δράση η χθεσινή ημέρα, ε; Στην αρχή το ψόφιο κουνάβι κελάηδησε σαν τσίχλα που βρυχάται: Να φύγουμε απ’ το ιράκ; Δεν πάμε πουθενά αν δεν μας πληρώσουν τα δισεκατομύρια που δώσαμε για να φτιάξουμε τις βάσεις μας! Κι αν αναγκαστούμε να φύγουμε θα τους βάλω κάτι ξεγυρισμένες κυρώσεις που δεν θα ξέρουν από που τους έρχονται!!! Σκέφεται κανείς: ε, βέβαια, ένας real estater, ακόμα και δολοφόνος, παραμένει real estater…

Ύστερα το reuters κυκλοφόρησε (παγκόσμια) το πιο πάνω γράμμα. Που στάλθηκε απ’ τον επικεφαλής του στρατού ημικατοχής του ιράκ στρατηγό William H. Seely III στον ιρακινό στρατηγό Abdul Amir Yarallah: σεβόμαστε την εδαφική σας κυριαρχία, κι αφού δεν μας θέλετε τα μαζεύουμε και φεύγουμε! Δώστε μας μόνο λίγο χρόνο, ημέρες ή το πολύ βδομάδες…. Το ότι αυτό το γράμμα περιγράφει τεχνικές λεπτομέρειες της αποχώρησης / αναδίπλωσης δείχνει ότι υπάρχει ένα σχέδιο, πράγματι. Αλλά στο γράμμα δεν υπάρχει υπογραφή…

Και στο τέλος βγήκε η πρωτεύουσα, το αμερικανικό πεντάγωνο και το υπ.αμ., για να ξεκαθαρίσουν: Σιγά μη φύγουμε! Ξεχάστε το!!!… Έγινε κάποιο λάθος, και στάλθηκε ένα «σχέδιο κειμένου» που δεν είχε αποφασιστεί… Αυτές οι συνοριακές φρουρές έχουν γίνει απρόσεκτες… 

Δεν ξέρουμε πόσο πρόλαβαν να χαρούν ακόμα και οι αμερικάνοι πεζοναύτες που έχουν παρκάρει στο ιράκ – και θα ήθελαν, ανθρώπινο είναι, να τους ξαναδούν οι μανούλες τους… Δεν ξέρουμε πόσο πρόλαβε να χαρεί ο γραμματέας αμερικάνος λοχίας που βρήκε πάνω σε κάποιο τραπέζι το «σχέδιο κειμένου» και βιάστηκε να το αποστείλει, όλο χαρά, στον παραλήπτη του – και στα media…

Λίγο κράτησε τελικά…

Τα φτερά της εκδίκησης

Κυριακή 5 Γενάρη. Αναμφίβολα ο Soleimani, o Abu Mahdi al-Muhandis και οι υπόλοιποι που δολοφονήθηκαν προχτές ήταν σημαντικοί έως πολύ σημαντικοί. Ποιος μπορεί όμως να πει στα ίσια ότι οι πάνω από 300 δολοφονημένοι Παλαστίνιοι διαδηλωτές, οι εκατοντάδες (σχεδιασμένα) σακαταμένοι και οι χιλιάδες τραυματισμένοι, στον κάτι παραπάνω από 1,5 χρόνο των διαδηλώσεων της Μεγάλης Επιτροφής στη Γάζα ήταν/είναι ασήμαντοι;

Αν τα φτερά της εκδίκησης κτυπάνε σε όλο και μεγαλύτερο μέρος του κόσμου, είναι επειδή εκατομμύρια άντρες και γυναίκες, γέροι, νέοι και παιδιά, έχουν υποστεί επί δεκαετίες όλες τις γνωστές και άγνωστες μορφές βίας: απ’ την ταπείνωση του εκβιασμένου ξεριζωμού μέχρι την εν ψυχρώ δολοφονία· απ’ τα βασανιστήρια σε γνωστά και άγνωστα μπουντρούμια, μέχρι το να πεθαίνεις σαν «παράπλευρη απώλεια»· απ’ την επιβεβλημένη φτώχια μέχρι την λεηλασία του περιβάλλοντός τους.

Κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει το δυναμικό αυτού του συσσωρευμένου, γιγάντιου, δικαιολογημένου αλλά συχνά ακατέργαστου μίσους. Είναι ένα δυναμικό που μπορεί να φτιάχνει «ήρωες» και «αρχηγούς» διαρκώς· που μπορεί να σούρνεται υπόγεια και απροειδοποίητα να εκρήγνυται· ένα δυναμικό που σα να βρήκε έναν πυκνωτή στον δολοφονημένο ιρανό καραβανά.

Διάφοροι απ’ τους «καλά του έκαναν, καλά τους κάνουν» γράφουν επικήδειους για τον Soleimani τονίζοντας το πόσο εντυπωσιακά ικανός ήταν. Θέλουν μ’ αυτόν τον τρόπο να δοξάσουν τους δολοφόνους του – που είναι οι ίδιοι, απλά με διαφορετικά πρόσωπα, με τους δολοφόνους των αφγανών, των ιρακινών, των σύριων, των παλαιστίνιων ή των βόσνιων. Απλά το να σκοτώνεις στο σωρό “ασήμαντους” δεν σε δοξάζει.

Το πρώτο φανερό βήμα της τελικής νίκης του Soleimani είναι ότι οι δυνάστες του άξονα τον φοβούνται πια περισσότερο… Τώρα φοβούνται το πόσοι νεκροί μπορεί να αναστηθούν στη σκιά του…

Οδηγίες για κατρακύλα

Κυριακή 5 Γενάρη. Αυτό που είναι το βασικό στο εγχειρίδιο της καταστολής κι αυτό που συστήνουν οι επικοινωνιολόγοι του συστήματος, είναι ότι προκειμένου να φτάσεις να εξοντώσεις κάποιον ή κάποιους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θα πρέπει να τον / τους έχει συκοφαντήσει / δαιμονοποιήσει συστηματικά.

Η περίπτωση του Osama bin Laden είναι η πιο γνωστή τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Οι λέξεις «Laden» και «αλ Κάιντα» σερβιρίστηκαν σε άπειρες δόσεις και συνταγές κατηγορητηρίων, παρότι η δεύτερη ήταν ανύπαρκτη σαν οργάνωση (ήταν μόνο ένα γλωσσικό εύρημα / σύμβολο των δυτικών μυστικών υπηρεσιών, τέτοιο που να ταιριάζει στις λεκτικές / ακουστικές δυνατότητες των πρωτοκοσμικών – αντί για τα σύνθετα, περίεργα και δύσκολο να θυμάται κανείς πραγματικά ονόματα διάφορων ισλαμιστικών / αραβικών οργανώσεων…)· ενώ ο Laden ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που εικογραφήθηκε.

Η συστηματική δαιμονοποίηση έχει την λειτουργία της εκ των προτέρων νομιμοποίησης του εκτελεστή, του δήμιου, χωρίς δίκες, δικαστήρια και παρόμοιες περιττές πολυτέλειες.

Στην περίπτωση όμως του Soleimani είτε από βιασύνη (έως πανικό) είτε από αδιαφορία (έως απελπισία) δεν προηγήθηκε κάποια συστηματική κατασκευή του “δαίμονα”. Η συντριπτική πλειοψηφία των πρωτοκοσμικών αγνοούσε το όνομα και την ύπαρξή του καν και καν, μέχρις ότου ένα πρωΐ “ενημερώθηκε” ότι “οι αμερικάνοι σκότωσαν κάποιον σημαντικό ιρανό στρατηγό”, κι ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε παγκόσμιο πόλεμο… Έτσι, ξερά! Μάλιστα, αντί να δουν οι πρωτοκοσμικοί στις φωτογραφίες κάποιον μαυριδερό με τουρμπάνι και κελεμπία (η οριενταλιστική αναπαράσταση του απολίτιστου, άρα μοχθηρού ανατολίτη που θέλει σκότωμα όποιος κι αν είναι…) είδαν μια κλασσική φυσιογνωμία καραβανά, μάλλον “λευκού”, που σαν φάτσα θα μπορούσε να κάνει καριέρα σε οποιονδήποτε πρωτοκοσμικό στρατό. Εκ των υστέρων, κι αφού είχε σκάσει το πρώτο μεγάλο κύμα έκπληξης ανάμικτης με φόβο, άρχισαν να διαδίδονται διάφορα, του είδους «αυτός έχει σκοτώσει χιλιάδες αμερικάνους» κλπ κλπ.

Πώς, όμως, ήταν δυνατόν «αυτός να έχει σκοτώσει χιλιάδες αμερικάνους» και να μην έχει εξαπολυθεί εναντίον του μια τεράστια προπαγανδιστική εκστρατεία όσο καιρό «αυτός σκότωνε χιλιάδες αμερικάνους»; Πώς ήταν δυνατόν η πάντα έτοιμη προς τρομοκράτηση «κοινή γνώμη» στις ηπα (και όχι μόνο) να αγνοεί το όνομα και την ύπαρξη ενός τέτοιου serial killer; Πώς ήταν δυνατόν ο λαός να έχει μείνει σε βαθιά σκοτάδια για το «απόλυτο κακό»;

Στις κοινωνίες του θεάματος δεν μπορεί κανείς να αντιστρέψει τα μοτίβα και τις αλληλουχίες της ιδεολογικής ενσωμάτωσης ελπίζοντας ότι θα έχει βολικά και «παραδοσιακά» εγγυημένα αποτελέσματα. Δεν ανατινάζεις σαν κρατική εξουσία ένα σπίτι και μετά δικαιολογήσε με ένα «έλα μωρέ, κάτι παλιάνθρωποι έμεναν εκεί» – όλοι θα καταλάβουν ότι κοροϊδεύεις.

Για το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη το ψόφιο κουνάβι είναι, απλά, ένας γελοίος τύπος που λέει διαρκώς βλακείες κελαηδώντας. Κι αν αυτός ο γελοίος τύπος διατάζει την πισώπλατη δολοφονία κάποιου άγνωστου, τότε είναι πολύ πιθανό ότι αυτός ο άγνωστος άξιζε περισσότερο απ’ τον γελοίο τύπο.

Το ότι οι υποτιθέμενοι μετρ της προπαγάνδας (εκεί, στην Ουάσιγκτον) έχασαν μέσα σε λίγες ώρες τον «επικοινωνιακό πόλεμο», και ότι σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο χρόνο αυτό που κυριάρχησε σε ανατολή και δύση, σε βορρά και νότο, ήταν η προβοκατόρικη σκοπιμότητα των δολοφονιών (και, μάλιστα, χωρίς το ιρανικό καθεστώς και οι σύμμαχοί του στην περιοχή να έχουν ιδιαίτερη επιρροή στην δύση) οφείλεται σ’ αυτό το τεράστιο κενό της συστηματικής και έγκαιρης προκαταβολικής δαιμονοποίησης. Που με την σειρά του είναι μια ακόμα απόδειξη της ραγδαίας παρακμής της άλλοτε «μόνης υπερδύναμης» και των συμμάχων της.

Πριν καλά καλά ταφούν οι δολοφονημένοι, οι δολοφόνοι άρχισαν να οχυρώνονται από φόβο… Δεν είναι καθόλου αυτό που συμβαίνει όταν ο «καλός» σκοτώνει τον «κακό»! Όχι. Σ’ όλα τα παραμύθια που το «καλό» είναι πολύ καλό και το «κακό» πολύ κακό, μόλις το πρώτο εξοντώσει το δεύτερο ακολουθεί ο γύρος του θριάμβου!!

Τώρα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: ο καθεστωτικός μανιχαϊσμός έχει κρασσάρει… Το «καλό» δεν φαίνεται για τέτοιο, ούτε το «κακό» φαίνεται για τέτοιο… Και, επιπλέον, παρακαλείται θερμά το «κακό – όχι και τόσο κακό» να δείξει προσόντα που πλέον δεν αναμένονται απ’ το «καλό – όχι και τόσο καλό»: ανωτερότητα, νηφαλιότητα και αυτοσυγκράτηση…

(φωτογραφία: Αριστέρα ο πιο διάσημος ιρανός στον πλανήτη. Δεξιά ο ιρακινός Abu Mahdi al-Muhandis, των pmu. Δεν θα μπορούσαν να είναι ακόμα και πανεπιστημιακοί κάπου στη δύση;)

Η προτελευταία νίκη…

Σάββατο 4 Γενάρη. Οπωσδήποτε ο Soleimani δεν περίμενε ότι θα πεθάνει από βαθιά γεράματα. Κι άλλες φορές είτε η Ουάσιγκτον, είτε το Τελ Αβίβ, είτε το Ριάντ (κατά μόνας ή σε συνεργασία μεταξύ τους) είχαν προσπαθήσει να τον «καθαρίσουν». Πάντα μέσα από «μυστηριώδεις δράστες». Για τους οποίους κανένας δεν θα αναλάμβανε την ευθύνη, ούτε θα αναγκαζόταν να το κάνει. Οι απόπειρες είχαν αποτύχει· συνήθως εντοπίζονταν έγκαιρα. Αυτά μέχρι χτες.

Χτες ο Soleimani πέτυχε άθελά του την προτελευταία του νίκη: η Ουάσιγκτον τον σκότωσε, αλλά αναγκάστηκε να το κάνει με την υπογραφή της. Με απλά λόγια: χτες η Ουάσιγκτον κήρυξε επίσημα πόλεμο στην Τεχεράνη – απ’ το έδαφος της Βαγδάτης… Αναγκάστηκε δηλαδή να δείξει ωμά την αδυναμία της, ακόμα και στο να τον βγάλει απ’ τη μέση “αόρατα”.

Πριν 4 ημέρες γράφαμε μεταξύ άλλων:

…Είναι αλήθεια ότι η γραμμή του ψόφιου κουναβιού, αυτή του «οικονομικού στραγγαλισμού», προσπάθησε να χρυσώσει το χάπι και να αποφύγει την εκδοχή με τα φέρετρα. Είναι επίσης αλήθεια ότι αυτή η τακτική απέτυχε, και ότι στην Ουάσιγκτον οι πιο βαρβάτοι πολεμοκάπηλοι (συνήθως άνω των 60 χρονών…) βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι, έστω, οι «πραγματικοί άντρες βομβαρδίζουν την Τεχεράνη». Απ’ αυτήν την άποψη, ενισχυμένη απ’ τον ισραηλινό ιμπεριαλισμό, δεν πρέπει να αποκλειστεί ότι κάποιοι βλέπουν στον ύπνο τους ότι εξαφανίζουν το ιράν απ’ τον χάρτη, με ελάχιστες απώλειες…

Πρέπει, ωστόσο, να βγάλουμε απ’ τα κρανία τους τις κουκούλες. Όσο βρίσκεται ακόμα σε ημερήσια διάταξη η αποτυχημένη τακτική των οικονομικών τιμωριών (δηλαδή το ψόφιο κουνάβι), που σημαίνει πως όσο η άποψη «πάμε να τους ισοπεδώσουμε» είναι αντιπολίτευση στο “θα τους στραγγαλίσουμε”, είναι εύκολα όλα τα όνειρα και τα σχέδια. Αν, όταν, και εφόσον πάρουν οι real men τιμωροί το τιμόνι του αμερικανικού ιμπεριαλισμού θα φανεί πόσο «σκληροί» είναι.

Κι ακόμα:

Αν στην παρούσα φάση (το τονίζουμε αυτό, για να μην πάρετε θάρρος!) το ισοζύγιο προσδιορίζεται όχι μόνο απ’ το “τι μπορούμε να καταστρέψουμε” αλλά και απ’ το “πόσες καταστροφές μπορούμε να αποφύγουμε”, τόσο στην Ουάσιγκτον όσο και στο Τελ Αβίβ οι “αληθινοί άντρες” μπορεί να συναντιούνται και να λένε τον καϋμό τους στα ουρητήρια… (Όχι ότι θα τους ένοιαζαν μερικές ή αρκετές εκατοντάδες φέρετρα. Απλά … είναι προεκλογική περίοδος…)

Απ’ την άλλη μεριά, κόντρα στις σχετικές δοξασίες, ποτέ οι πόλεμοι δεν ήταν αποκλειστικά το καταστάλαγμα ψύχραιμων και μετρημένων αποφάσεων… Η αμείλικτη Ιστορία δείχνει πολλά.

Φαίνεται πως η αναμενόμενη (από εμάς) «αλλαγή φρουράς» στη διεύθυνση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού γίνεται ήδη, πίσω απ’ την βιτρίνα του ψόφιου κουναβιού, και χωρίς να χάσει την καρέκλα του. Η κήρυξη πολέμου των ηπα κατά του ιράν δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από ηλίθιους δημαγωγικούς όρους του είδους «αύξηση της έντασης», κλπ. Είναι σαφής και ξεκάθαρη. Απομένει τώρα στο ιρανικό καθεστώς το πως και πότε θα απαντήσει – επίσης με την υπογραφή του ή χωρίς, ανάλογα με το τι θα προτιμήσει. (Και φυσικά είναι βλακώδες το να περιμένει κανείς ότι η «αυτοσυγκράτηση» είναι η ενδεδειγμένη στάση όταν μια παρακμιακή υπερδύναμη αποφασίζει να δολοφονίσει ένα ανώτατο στέλεχος του στρατού του ιράν… Αν ένας πύραυλος ή ένα drone «καθάριζε» τον αμερικάνο αρχιστράτηγο Mark Milley θα πρότεινε κανείς στην Ουάσιγκτον «αυτοσυγκράτηση»;)

Αφού για κάποιες συγκεντρώσεις έξω απ’ την αμερικανική πρεσβεία / βάση στη Βαγδάτη η αμερικανική απάντηση ήταν η δολοφονία του Soleimani, «τα πράγματα έχουν πάρει τον δρόμο τους»…

Η παρακμή

Σάββατο 4 Γενάρη. Μήπως γινόμαστε άδικοι σε βάρος των ηπα; Μήπως η περικύκλωση μιας αμερικανικής πρεσβείας από διαδηλωτές (αδιάφορο για ποιούς πρόκειται) είναι μια τόσο εξτρεμιστική ενέργεια που δικαιολογεί την δολοφονία ενός στρατηγού του εχθρού – ή κάτι παρόμοια φονικό;

Στις 25 Ιούνη του 1996 ένα φορτηγό γεμάτο εκρηκτικά «κόλλησε» σ’ ένα συγκρότημα κατοικιών στο Khobar της σαουδικής αραβίας, στο οποίο έμεναν αμερικάνοι – κατά κύριο λόγο – και άλλων εθνικοτήτων πεζοναύτες και αξιωματικοί που «επιτηρούσαν» το ιράκ – από μια διπλανή βάση. Απ’ την έκρηξη σκοτώθηκαν 19 αξιωματικοί της αμερικανικής αεροπορίας και ένας σαουδάραβας πολίτης, ενώ τραυματίστηκαν 498 καραβανάδες διάφορων εθνικοτήτων. Ποιά ήταν η αμερικανική αντίδραση σ’ αυτήν την επίθεση; Η μεταφορά της βάσης και του “προσωπικού” σε άλλο σημείο της σαουδικής αραβίας, καλύτερα φυλασσόμενο…

Γιατί ήταν ανύπαρκτη η αμερικανική αντίδραση σε μια επίθεση στην «καρδιά» της αντι-ιρακινής εκστρατείας της; Επειδή τότε οι ηπα αισθάνονταν (και ήταν) ισχυρές!

Τον Αύγουστο του 1998, η σχετικά καινούργια ισλαμική αντάρτικη διεθνής (που χρηματοδοτούσε ο bin Laden) έκανε δύο «γερές» βομβιστικές επιθέσεις εναντίον των αμερικανικών πρεσβειών στο Nairobi (της Kenya) και στο Dar es Salaam (της Tanzania). Τα κτίρια κατέρρευσαν, σκοτώθηκαν συνολικά 220 κενυάτες, τανζανοί και αμερικάνοι, και τραυματίστηκαν πάνω από 5.000. Τι έκανε η τότε κυβέρνηση Clinton σαν αντίποινα; Έριξε κάτι πυραύλους «ακριβείας» στο πουθενά του αφγανιστάν και έναν στο σουδάν (όπου βρισκόταν ο bin Laden) – κι αυτό ήταν όλο…

Γιατί ήταν τόσο περιορισμένη η αμερικανική αντίδραση σε δύο εκατόμβες που συμβολικά και κυριολεκτικά στρέφονταν εναντίον της; Επειδή τότε οι ηπα αισθάνονταν (και ήταν) ισχυρές!

Στις 12 Οκτώβρη του 2000, με μια βάρκα φορτωμένη εκρηκτικά, αντάρτες της ίδιας ισλαμικής διεθνούς επιτέθηκαν α λα Κανάρης στο αμερικανικό αντιτορπιλικό (uss) Cole, που βρισκόταν στο λιμάνι του Aden. Σκοτώθηκαν 17 αμερικάνοι ναύτες και τραυματίστηκαν άλλοι 39. Η Ουάσιγκτον «χρέωσε» για την επίθεση το σουδανικό κράτος. Πώς αντέδρασε σε μια τόσο πρωτοφανή και αιματηρή επίθεση; «Πάγωσε» περιουσιακά στοιχεία του σουδανικού κράτους… (Αργότερα του έκανε και μήνυση…) Έστειλε επίσης «επιθεωρητές» στο Aden για να ερευνήσουν το πως έγινε η επίθεση…

Γιατί ήταν τόσο ήπια η αμερικανική αντίδραση απέναντι σε μια τέτοια βομβιστική επίθεση (που θα μπορούσε να επαναληφθεί κι αλλού, κι αλλού) με τόσους νεκρούς και τραυματίες στρατιώτες της; Επειδή τότε οι ηπα αισθάνονταν (και ήταν) ισχυρές!

Συνεπώς όχι μόνο δεν υπάρχει καμμία σχέση ανάμεσα στη διαδήλωση / συγκέντρωση έξω απ’ την αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη και την κήρυξη πολέμου κατά της Τεχεράνης με την δολοφονία του Soleimani (και κατά της Βαγδάτης με την δολοφονία 5 + 6 καραβανάδων των pmu), αλλά και μόνο η σύγκριση των αντιδράσεων της Ουάσιγκτον σε πολύ πιο αιματηρές επιθέσεις εναντίον της όταν, στο μακρινό παρελθόν, ένοιωθε (και ήταν) ισχυρή αποδεικνύει ότι τώρα δρα καθοδηγούμενη απ’ την ολοφάνερη παρακμή της ισχύος της. Και απ’ τον μονόδρομο του μιλιταρισμού της.

Τώρα πρέπει να παραστήσει την ισχυρή, και μάλιστα επειγόντως· γιατί η ισχύς της καταρρέει. (Τώρα η αμερικανική κοινωνία θα ζει με τον φόβο της εκδίκησης…)

(Δεν υπάρχει, επίσης, «σχέση αντιποίνων» για την επίθεση σε αμερικανική βάση στο Kirkuk, αφού ακολούθησε βομβαρδισμός 5 θέσεων των ιρακινών pmu με 25 νεκρούς…)

(φωτογραφία πάνω: Η αμερικανική πρεσβεία στο Nairobi.

Στη μέση: Η αμερικανική πρεσβεία στο Dar es Salaam.

Κάτω: Η προσβολή της αμερικανικής ισχύος στην περίμετρο της πρεσβείας στη Βαγδάτη, πριν λίγες ημέρες…)

Η τελευταία νίκη…

Σάββατο 4 Γενάρη. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η δολοφονία του Soleimani (μαζί με άλλους 4 ιρανούς και 5 ιρακινούς καραβανάδες – επιπλέον χτες το βράδυ η Ουάσιγκτον ξανακτύπησε στο ιρακινό έδαφος σκοτώνοντας, με τον ίδιο τρόπο, 6 στελέχη των pmu) αποφασίστηκε απ’ το ψόφιο κουνάβι για να ανεβάσει τις μετοχές του εν όψει εκλογών (τον ερχόμενο Νοέμβρη…), λόγω και της παραπομπής του προς απόλυση. Αν ένα τέτοιο ενδεχόμενο το είχαν προβλέψει πριν γίνει η επίθεση θα μπορούσε κανείς να το εξετάσει τώρα. Αλλά κανείς δεν είχε κάνει τέτοια πρόβλεψη. Και ο λόγος είναι απλός. Η γραμμή του ψόφιου κουναβιού ήταν διαφορετική: αν το 2016 τον έκανε πρόεδρο η υπόσχεση απόσυρσης του αμερικανικού στρατού από διάφορα πεδία μάχης (το προσπάθησε και απ’ το συριακό πρόσφατα…) είναι παράλογο να ελπίζει ότι το 2020 θα ξαναεκλεγεί ξεκινώντας «τον δικό του πόλεμο» – ειδικά όταν ένας πόλεμος κατά του ιράν (ή του ιράκ…) θα έχει πολλά αμερικανικά σάβανα.

Η άποψη της ασταμάτητης μηχανής είναι ότι η συγκεκριμένη επίθεση, η επόμενη μετά από λίγες ώρες, μαζί με το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον «φορτώνει» με μερικές χιλιάδες επιπλέον πεζοναύτες (πού ακριβώς;) την μέση Ανατολή, ενέργειες που είναι αντίθετες με την 3ετή κυβερνητική «γραμμή Trump», ανήκουν σε αυτό που συμβολικά θα ονομάζαμε «γραμμή Pence».

Έχουμε τονίσει κάμποσες φορές την αποτυχία της «γραμμής Trump», μέσω «οικονομικού πολέμου». Έχουμε διατυπώσει επίσης την εκτίμηση ότι θα αντικατασταθεί απ’ την «γραμμή Pence», μιλιταριστική και επιθετική, επειδή πια δεν έχουν απομείνει στην αμερικανική παρακμή άλλα μέσα εκτός απ’ τον στρατό και τον πόλεμο. Πιθανολογήσαμε επίσης έγκαιρα πως αν γίνει μια τέτοια «αλλαγή γραμμής», ενώ οι πραγματικοί αντίπαλοι της Ουάσιγκτον είναι η Μόσχα και το Πεκίνο, ο «προτιμότερος στόχος πρώτης επιλογής» θα είναι η Τεχεράνη. Επειδή εντείνοντας το χάος (την αποσταθεροποίηση) στη μέση Ανατολή ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός ελπίζει να εμποδίζει την προέλαση του κινεζικού καπιταλισμού προς τα δυτικά: την Μεσόγειο και την ευρώπη.

Εκείνο που η ασταμάτητη μηχανή δεν είχε προβλέψει ήταν η πιθανότητα η «αλλαγή γραμμής» να γίνει με το ψόφιο κουνάβι στην καρέκλα του. Θεωρούσαμε ότι θα γινόταν όταν την άδειαζε. Να όμως που…

Είναι άγνωστο ποιος «σύμβουλος» ή παρατρεχάμενος πρότεινε, και με τι επιχειρήματα, στο ψόφιο κουνάβι να υπογράψει όχι απλά μερικές δολοφονίες τέτοιου είδους αλλά, κυρίως, την κήρυξη ενός πολέμου στον οποίο, αν εξελιχθεί, αυτός θα είναι ο «αρχιστράτηγος της καταστροφής». Και μόνο το γεγονός ότι, εκ των υστέρων, βγήκε να δηλώσει ότι διέταξε την δολοφονία του Soleimani «όχι για να ξεκινήσει αλλά για να σταματήσει τον πόλεμο» δείχνει ότι βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση…

Τώρα πολλά θα εξαρτηθούν απ’ το τι θα κάνει η Τεχεράνη (αλλά απ’ την μεριά της και η Βαγδάτη). Ό,τι και να κάνει θα είναι δικαιολογημένο κατ’ αρχήν· αλλά ανάμεσα στις πολλές πολεμικές επιλογές έχει και μία ελάχιστα στρατιωτική, που θα βραχυκυκλώσει και θα οδηγήσει σε ήττα και την «γραμμή Pence»: μετά τις δολοφονικές επίθεσεις στη Βαγδάτη το όποιο ιρακινό κοινοβούλιο έχει (επιτέλους!) κάθε λόγο να ζητήσει την αποχώρηση του αμερικανικού στρατού απ’ την ιρακινή επικράτεια· βρίσκεται εκεί με διακρατική συμφωνία. Αν αρνηθεί θα θεωρηθεί αυτόματα «κατοχικός» (όπως είναι άλλωστε…) επίσημα· και τότε η «γραμμή Pence» θα αναγκαστεί να κάνει πόλεμο … στο ιράκ και όχι στο ιράν. Αν αναγκαστεί να φύγει, τότε θα πρέπει να τα μαζέψει και απ’ την ανατολική συρία, αφού ανεφοδιάζει τις εκεί βάσεις του απ’ το ιρακινό έδαφος.

Ακούγεται πολύ καλό μέσα στον ζόφο… Όμως αυτή θα είναι η τελική νίκη του Soleimani!

(φωτογραφία: Δεξιά ο Soleimani, στη μέση ο άλλοτε «πιο επικίνδυνος άνθρωπος στο ιράκ» Moqtada al-Sadr, και αριστέρα ο αρχιτράγος Khamenei).