Tag: ιράκ

Κυριακή 29 Νοέμβρη. Ποντάροντας στην “αλλαγή φρουράς” στο άσπρο σπίτι, το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε ότι θα είναι υπομονετικό στην απάντηση που θα δώσει στο Τελ Αβίβ για την δολοφονία του Mohsen Fakhrizadeh. …Το έθνος του ιράν είναι πολύ έξυπνο για να πέσει σ’ αυτήν την παγίδα… δήλωσε χτες ο ιρανός πρόεδρος Hassan Rouhani. … Θα απαντήσουμε γι’ αυτό το έγκλημα την κατάλληλη στιγμή… Οι εχθροί του ιράν προσπαθούν να κάνουν την μέγιστη αξιοποίηση … αυτών των λίγων εβδομάδων, με στόχο να προκαλέσουν χάος στην περιοχή…

Περιμένει κάτι ουσιαστικό απ’ το Joνυσταλεάν το ιρανικό καθεστώς; Υποθέτουμε ότι ενδιαφέρεται για κάποιου είδους μείωση της «στρατιωτικής διαθεσιμότητας» εναντίον του, τουλάχιστον επίσημα. Ίσως και για το «σπάσιμο» της πετροχούντας του Ριάντ, με την έννοια της εγκατάλειψης αυτής της προνομιακής σχέσης Ουάσιγκτον – Ριάντ που είχε προωθήσει το ψοφικουναβιστάν και το σόι του. Ωστόσο, παρότι αυτά δεν είναι αμελητέα, δεν θα πρέπει να υποτιμάει κανείς το ρατσιστικό ισραηλινό καθεστώς, ειδικά όταν βρίσκεται σ’ ένα είδος «υπαρξιακής» παρακμής.

Εν τω μεταξύ υπάρχουν ενδιαφέρουσες εξελίξεις σε ότι αφορά την τύχη του κεφαλιού του τοξικού του Ριάντ. Γράφαμε πριν 3 ημέρες (Πέμπτη 26 Νοέμβρη, Μέση Ανατολή), σαν εκτίμηση με βάση τις αναλύσεις μας, ότι μπορεί η Άγκυρα να σώσει τον τοξικό και το σόι του, έναντι εύλογων ανταλλαγμάτων… Φαίνεται πως αυτό γίνεται όλο και πιο πιθανό: η Άγκυρα θέλει κατ’ αρχήν λεφτά απ’ το θησαυροφυλάκειο του Ριάντ, και το Ριάντ θέλει σιωπηλή «συγχώρεση» για την δολοφονία του Khashoghi και κάποιου είδους «ειρήνη». Φυσικά βρίσκεται σε θέση αδυναμίας…

Η σχετική διαπραγμάτευση έχει ξεκινήσει ήδη (φωτογραφία πάνω, απ’ την ειδησειογραφία της Hurriyet). Προφανώς το Ριάντ δεν θα προσχωρήσει στο μπλοκ της Αστάνα (ποιος σοβαρός θα ήθελε εκεί την παρακμιακή πετροχούντα;), αλλά το να μαζέψει τα μακριά του χέρια από διάφορα σημεία της εύφορης ημισελήνου και την υεμένη θα είναι ένα μη δολαριακό αντάλλαγμα που θα πρέπει να πληρώσει για να μην γίνει καμμένη γη. Το αν και πότε θα συμβεί αυτό θα φανεί τόσο στο συριακό πεδίο μάχης όσο και στο ιρακινό: σε μια τέτοια περίπτωση το μπλοκ της Αστάνα θα ξεπεράσει τα εμπόδια που έχει ως τώρα σε ότι αφορά τους πρακτικούς συσχετισμούς εντός μέσης Ανατολής. (Ο bin Zayed – ο τοξικός των εμιράτων – είναι αρκετά έξυπνος ώστε να μην παραδοθεί εντελώς στον άξονα και ειδικά στο Τελ Αβίβ, απ’ την στιγμή που δεν θα έχει δίπλα του, σαν buffer zone, το Ριάντ).

Με τέτοιες εξελίξεις υποψιαζόμαστε ότι το ρημαδογκουβέρνο έχει βάλει πλερέζες. Ο ρημαδοΓου(αϊ)δοΝικόλας, με την πλούσια συλλογή γκρεμοτσακισμένων «συμμάχων» (Guaido, Haftar, Pashinyan…), μπορεί να το ρίξει στην ποίηση ενόσω θα τους αυξήσει (για όσο μείνει στο πόστο του). Αλλά μιλώντας γενικά για τους ελληνικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, φαίνεται πως η ένταξη στον άξονα γίνεται όλο και πιο «ακριβή» επιλογή, με μεγαλύτερο κόστος προοπτικά.

Θα πείτε: Τι πάει να πει «κόστος»; Ποιοί θα πληρώσουν; Ε, αυτό μπορείτε να το βρείτε και μόνοι σας…

Σάββατο 8 Φλεβάρη. Πριν λίγες ημέρες (Τετάρτη 5 Φλεβάρη, Από το Idlib στο Qamishli), κάνοντας μια υποχρεωτικά σύντομη επισκόπηση των εξελίξεων στο συριακό πεδίο μάχης, σημειώναμε μεταξύ άλλων:

…Ακόμα πιο εμφατική σε σχέση μ’ αυτά τα μπλόκα ήταν η επίσκεψη του αμερικάνου αρχικαραβανά Tod Wolters (επικεφαλής της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης για την ευρώπη και επίσης αρχικαραβανάς του νατο….) στις 30 του περασμένου Γενάρη, στην Άγκυρα. Στόχος του ήταν να «αποσπάσει» το τουρκικό καθεστώς απ’ την συμμαχία του με το ρωσικό, αρχίζοντας απ’ την «ζώνη ασφαλείας» στη βορειοανατολική συρία! Να σταματήσει, δηλαδή, η Άγκυρα τις κοινές περιπολίες της με την Μόσχα… Με αντάλλαγμα τι άραγε;

Με αντάλλαγμα, ίσως, την «ήπια» μεταχείριση της κρατικής τράπεζας Halkbank… Η συγκεκριμένη τράπεζα κατηγορείται απ’ το αμερικανικό κράτος ότι συμμετείχε στο σπάσιμο του εμπάργκο κατά της Τεχεράνης. Αρνήθηκε να παρουσιαστεί στο σε βάρος της δικαστήριο, κι αυτό θεωρείται επιπλέον αδίκημα… Τώρα εκκρεμεί μια δικαστική απόφαση για πρόστιμο 1 εκατομμυρίου δολαρίων για κάθε μέρα που αρνείται να «συνεργαστεί», το οποίο θα διπλασιάζεται κάθε βδομάδα.

Είναι αδύνατο να υπάρξει τέτοια «συνεργασία» εφόσον μαζί με την Halkbank εμπλέκονται στην υπόθεση διάφοροι υπουργοί του Erdogan, ακόμα και ο γυιός του. Απ’ την άλλη, αν επιβληθεί το πρόστιμο όπως έχει ζητηθεί, η συγκεκριμένη τράπεζα θα «πεταχτεί έξω» απ’ το αμερικανοκρατούμενο swift, με σοβαρές συνέπειες για όλο το τουρκικό τραπεζικό σύστημα.

Η Ουάσιγκτον έστειλε τον αρχιστράτηγό της στην Άγκυρα για να εκβιάσει, με την απειλή του «λιβανέζικου μοντέλου» (όπου η «τιμωρία» μιας τράπεζας κτύπησε το σύνολο του λιβανέζικου τραπεζικού συστήματος…) ώστε η Άγκυρα να τα σπάσει με την Μόσχα και την Τεχεράνη. Θα υποκύψει στον εκβιασμό ο Erdogan;

…

Η (για τους επαγγελματίες και ερασιτέχνες δημαγωγούς) «ανεξήγητη» κατά κύριο λόγο φραστική ένταση μεταξύ Άγκυρας και Μόσχας για το Idlib (πυροδοτημένη απ’ την πρώτη), με άλλα λόγια το θέαμα μιας “σύγκρουσης” ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο συμμάχους, έφερε ένα αποτέλεσμα. Προσωρινό: το αμερικανικό δικαστήριο που εξετάζει την υπόθεση της Halkbank δέχτηκε να την «παγώσει»!… Για την ακρίβεια, μια σειρά ενστάσεων των δικηγόρων της τουρκικής τράπεζας περί αναρμοδιότητας του αμερικανικού δικαστικού συστήματος να ελέγξει την Halkbank παραπέμφθηκε πριν λίγες ημέρες προς εξέταση σ’ ένα ανώτερο επίπεδο. Πράγμα που σημαίνει πως μέχρι να εκδοθεί απόφαση σταματάει η εκδίκαση… (Ένας δημοκρατικός γερουσιαστής, μέλος της οικονομικής επιτροπής του αμερικανικού υπ.οικ., ονόματι Ron Wyden, «στράβωσε» με την εξέλιξη, και ζητάει εξηγήσεις για την εμπλοκή του ψόφιου κουναβιού σ’ αυτήν…).

Φαίνεται ωστόσο ότι η μεν “αναστολή” θα είναι προσωρινή, ο δε αμερικανικός εκβιασμός διαρκείας. Πρακτικά, στον θύλακα του Idlib, ο τουρκικός στρατός δεν έχει εμποδίσει την προέλαση του συριακού στρατού ‘n’ friends. Ο ένας απ’ τους δύο στρατηγικής σημασίας αυτοκινητοδρόμους, ο Μ5 που συνδέει το Aleppo και την Δαμασκό, είναι ήδη σχεδόν υπό τον πλήρη έλεγχο του Άσαντ, ενώ η Άγκυρα φτιάχνει «φυλάκια» δυτικότερα.

Όμως αυτό που φαίνεται να ενδιαφέρει κυρίως τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι η βορειοανατολική συρία, και οι κοινές περιπολίες τουρκικού και ρωσικού στρατού κατά μήκος των συρο-τουρκικών συνόρων. Είναι σημαντική αυτή η περιοχή επειδή από εκεί πηγαινοέρχεται (στο ιράκ) ο αμερικανικός στρατός στις βάσεις στην κατεχόμενη ανατολική συρία. Αν αναγκαστεί να αναδιπλωθεί στο ιράκ, θα προσπαθήσει να μετακομίσει στο ιρακινό κουρδιστάν – συνεπώς ο συγκεκριμένος διάδρομος θα εξακολουθήσει να έχει μεγάλη σημασία…

Συγκεκριμένες προβλέψεις δεν θα κάνουμε. Αλλά οι αμερικανικές προσπάθειες για «οχύρωση» στο συριακό / ιρακινό πεδίο μάχης θα οξύνουν την αναμέτρηση· το θεωρούμε σίγουρο.

Δευτέρα 27 Γενάρη. Λένε πως ο mechanico universalis Leonardo da Vinci μέσα στις πολλές εμπνεύσεις του είχε και μια τέτοια: τον 15^ο αιώνα ωστόσο ούτε καν σε φαντασίωση δεν υπήρχε αμερικανικό στρατός σαν στόχος. Οι ρουκέτες Katyusha σχεδιάστηκαν, κατασκευάστηκαν (και βαφτίστηκαν με γυναικείο όνομα) από σοβιετικούς μηχανικούς στη διάρκεια του β παγκόσμιου πολέμου. Σαν αυτο-εκτοξευόμενα βλήματα, στη θέση των κλασσικών βολών πυροβολικού – εναντίον του γερμανικού στρατού. Είχαν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα: ήταν φτηνές ρουκέτες, εύκολες στην παραγωγή, οι πολλαπλοί εκτοξευτές ήταν πάνω σε κοινά φορτηγά που μπορούσαν εύκολα να αλλάξουν θέση, και μπορούσαν να πετύχουν ομοβροντία πολύ πιο γρήγορα απ’ τα κλασσικά πυροβόλα. Απ’ την άλλη είχαν μικρότερη ακρίβεια, και χρειάζονταν περισσότερο χρόνο για «φόρτωμα»…

Ποιός θα το περίμενε ότι αυτές οι φτηνές (και πιθανόν home made) ρουκέτες, τύπου Katyusha, θα προκαλέσουν τώρα εντεινόμενο πονοκέφαλο στον αμερικανικό στρατό κατοχής στο ιράκ; Εύκολο να ρίξει κανείς πέντε από δαύτες στην «πράσινη ζώνη» της Βαγδάτης, όπως χτες… Αλλά αν οι τρεις πετύχουν τον ευρύτερο χώρο της αμερικανικής πρεσβείας και η μία απ’ τις τρεις κτυπήσει το εστιατόριο της πρεσβείας / βάσης;

Αυτά είναι τα μεθεόρτια της δολοφονίας των Soleimani και Abu Mahdi al-Muhandis. Το ψοφιοκουναβιστάν δεν μπορεί να ελπίζει ότι “θα κουραστούν, θα βαρεθούν, θα σταματήσουν”. Ούτε ότι οι ρουκέτες μόνιμα θα πηγαίνουν αλλού κι αλλού, στον γάμο του καραγκιόζη… Ο εμφύλιος είναι μεν μια ελπίδα (που υποθέτουμε πως δουλεύεται υπόγεια…) αλλά και πάλι αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πεντακόσιοι ή χλιιοι αφιερωμένοι στο να βομβαρδίζουν τις αμερικανικές βάσεις… Αν λοιπόν, εν μέσω δίκης αλλά και προεκλογικής περιόδου, φτάσουν στην αυλή του άσπρου σπιτιού του τα χαμπέρια ότι σκοτώθηκε κι άλλος αμερικάνος (αν όχι περισσότεροι) τίνος την δολοφονία θα διατάξει το ψόφιο κουνάβι για “τιμωρία”; Και τι θα απαντήσει στην απορία των δικών του ψηφοφόρων δεν μας είπες ότι θα φύγουμε απ’ αυτούς τους tribal καυγάδες; Τι θα απαντήσει και στο άλλο: διέταξε την δολοφονία του Soleimani “για να μην γίνουν επιθέσεις σε αμερικανικές εγκαταστάσεις”… Ναι, αλλά τώρα γίνονται…
Μιας και το ‘χει να μετράει ντάλαρς το ψόφιο κουνάβι, οφείλει να το παραδεχτεί: η πρόκληση φθοράς στην αμερικανική ημικατοχή του ιράκ είναι πολύ πιο φτηνή από υλική, χρηματική και πολιτική άποψη σε σχέση με την παράτασή της. Απο καθαρά επιχειρηματική άποψη όσο ακούει τους γνωστούς συμβούλους του (κάτι Pompeo και κάτι Pence) το πάει για φαλιμέντο.

Φυσικά δεν είναι πρωτάρης στις χρεωκοπίες. Όμως στις real estate business ήταν εύκολο να συνεχίζει να ξεπλένει. Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι άλλου είδους επιχείρηση…

(φωτογραφία: Αυτοί είναι διαδηλωτές που πετάνε πίσω απ’ το τείχος τα δακρυγόνα – στη διάρκεια της πολιορκίας της αμερικανικής πρεσβείας μετά τις δολοφονίες Soleimani και al-Muhandis)

Σάββατο 25 Γενάρη. Από πολιτική άποψη (πάντα με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας) η τεράστια αντιαμερικανική / αντικατοχική συγκέντρωση / διαδήλωση χτες στη Βαγδάτη, ήταν ένα είδος ρελάνς στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις που έχουν ξεκινήσει στο ιράκ απ’ τον περασμένο Οκτώβρη. Άλλοι μιλάνε για 2,5 εκατομμύρια συγκεντρωμένους, άλλοι για 4· το βέβαιο είναι ότι ήταν μια πειστική απάντηση του Muqtada al-Sadr στην τρέχουσα εσωτερική «κρίση διεύθυνσης» του ιράκ. Ο Sadr έχει ξανακαλέσει με επιτυχία τέτοιου όγκου διαδήλωση (στα τέλη Φλεβάρη του 2016, εναντίον της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος) ενώ, αν και δεν έχει ο ίδιος κάποιο πολιτικό αξίωμα, το κόμμα του είναι συγκριτικά το μεγαλύτερο στο ιρακινό κοινοβούλιο.

Την ίδια μέρα έγινε κι άλλη συγκέντρωση. Όχι το ίδιο μεγάλη, καθόλου αμελητέο ωστόσο το γεγονός ότι κλήθηκε χτες. Στην πλατεία Tahrir της Βαγδάτης, όπου υπάρχει μόνιμος καταυλισμός αντικυβερνητικών διαδηλωτών. Το σχήμα της πλατείας Tahrir είναι μάλλον το πιο μετριοπαθές, δημιουργικό, «μητροπολιτικό» (και κατά τα φαινόμενα αυθεντικό, δηλαδή μη ελεγχόμενο από πράκτορες και φύλαρχους…) τμήμα αυτών των κινητοποιήσεων των τελευταίων μηνών· αφού δεν έχει σχέση με τις επιθέσεις (μερικές φορές «μυστηριωδώς» ένοπλες…) εναντίον σιιτικών στόχων, κυρίως στη Najaf.

Η ανθρωπογεωγραφία των δύο χθεσινών συγκεντρώσεων / διαδηλώσεων στη Βαγδάτη δείχνει και την κατάσταση στο ιράκ. Ούτε το ένα, το διώξιμο του αμερικανικού κατοχικού στρατού, ούτε το άλλο, η δημιουργία ενός πολιτικού συστήματος διεύθυνσης που να ξεπερνάει τον όποιον θρησκευτικό σεχταρισμό, είναι εύκολα θέματα· ή ζητήματα στα οποία θα μπορούσε να περιμένει κανείς γρήγορα αποτελέσματα. Επιπλέον, μετά από 16 χρόνια αμερικανικής κατοχής και ημικατοχής και μερικά χρόνια isis project, η Ουάσιγκτον έχει αποκτήσει εκείνες τις “διασυνδέσεις” μέσα στο ιράκ που της επιτρέπουν να τορπιλίσει και τα δύο: και τον αντισεχταριστικό και τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα. Αγοράζοντας σουνίτες πολέμαρχους (πρώην isis…) Υποθέτουμε πως αυτό θα επιχειρήσει να κάνει· και δεν χρειάζεται καν να αναλάβει ευθύνη το ψόφιο κουνάβι ή οι σωματοφύλακές του.

Στο παρελθόν ο Sadr είχε δείξει έναν (ως ένα σημείο πετυχημένο) οππορτουνισμό, που του επέτρεπε να έχει συμμαχικές σχέσεις και με σουνιτικά clan· κάτι που είναι βασικό τώρα για να αντιμετωπιστεί ένας καινούργιος γύρος προβοκατόρικου (και πληρωμένου απ’ τον τοξικό…) εμφύλιου στο ιράκ. Όμως η ασταμάτητη μηχανή εικάζει ότι με την όξυνση του 4ου παγκόσμιου πολέμου μετά την δολοφονία του Soleimani και του Abu Mahdi al-Muhandis, και το επείγον της παραμονής των αμερικανικών βάσεων στο ιράκ “με κάθε μέσο”, το να υπάρξει ένα σχετικά σταθερό ενιαίο εσωτερικό μέτωπο τόσο υπέρ των μεταρρυθμίσεων στο σύστημα διεύθυνσης όσο και εναντίον της αμερικανικής ημικατοχής, δεν είναι κάτι που μπορεί να το πετύχει η (σιιτική) Τεχεράνη· ούτε η (σουνιτική) Άγκυρα.

Μάλλον θα χρειάζονταν ανώτερες δυνάμεις: η Μόσχα και το Πεκίνο. Το δεύτερο κινείται ήδη μέσω “επενδυτικών συμφωνιών” με πολλά μηδενικά, κυρίως στον πετρελαϊκό τομέα και στις υποδομές του ιράκ – βρίσκονται και αυτές στο αμερικανικό στόχαστρο. Η πρώτη θα μπορούσε να κινηθεί; Κι αν ναι, πως;

Τα επιμέρους μέτωπα στο συριακό και στο ιρακινό πεδίο μάχης δεν είναι λίγα. Και το σαουδαραβικό καθεστώς παραμένει πάντα ένα λειτουργικό “καρκίνωμα” υπέρ της πρόκλησης καταστροφών… (Ούτε καν απ’ την υεμένη δεν έχει απαγκιστρωθεί). Χωρίς τον τοξικό και τα δολάριά του, ο άλλος τοξικός (του Abu Dahbi) θα είχε βγάλει τον σκασμό· και πολλά πράγματα, τόσο στη συρία όσο και στο ιράκ θα ήταν απλούστερα και λογικότερα.

Υπάρχει ακόμα όμως…

(Εν τω μεταξύ, παρά τις δηλώσεις περί “μηδέν απωλειών”, μετά από τόσες ημέρες ο αμερικανικός στρατός παραδέχεται πως 34 πεζοναύτες του έπαθαν “σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις” απ’ τις ιρανικές πυραυλικές επιθέσεις σε αμερικανικές βάσεις στις 8 Γενάρη. Το ψόφιο κουνάβι επιμένει βέβαια ότι απλά μερικοί έπαθαν πονοκέφαλο· αλλά δεν λέει “πήραν ένα ντεπόν και όλα καλά…”

Η πρώτη σκέψη: και να σκεφτείς ότι το ψοφιοκουναβιστάν είχε προειδοποιηθεί ώρες πριν για τις επιθέσεις. Η δεύτερη: μα καλά, πως κτύπησαν όλοι στο κεφάλι; Βαράγανε κουτουλιές στα ντουβάρια των μπούνκερ, ή μεταξύ τους; Περίεργο είδος ο τρομοκρατημένος πεζοναύτης Α κλάσης…)

Παρασκευή 24 Γενάρη. Μήπως μέσα στην φούρια εξελίξεων στο ευρύτερο «μέτωπο» έχει ξεχαστεί; Είναι μόλις 3 βδομάδες από τότε που δολοφονήθηκαν στο αεροδρόμιο της Βαγδάτης οι Soleimani, Abu Mahdi al-Muhandis και μερικοί ακόμα ιρακινοί και ιρανοί καραβανάδες – στις 3 του μήνα. Και 2,5 απ’ τις 8 Γενάρη, όταν οι ιρανικοί πύραυλοι κτύπησαν (μετά από προειδοποίηση) δύο αμερικανικές βάσεις στο ιράκ.

Σήμερα αναμένεται στη Βαγδάτη μια πολύ μεγάλη διαδήλωση εναντίον της αμερικανικής ημικατοχής. Την έχει καλέσει ο παλιός δαίμονας αυτής της κατοχής, ο παπάς Muqtada al-Sadr – και όλα δείχνουν ότι θα πάρουν μέρος όλες οι ένοπλες οργανώσεις που συγκροτούν τις pmu.

Η “έξοδος κινδύνου” του αμερικανικού στρατού στο ιράκ φαίνεται πως είναι το ιρακινό κουρδιστάν. Ο υφ.υπ.εξ. David Schenker «πετάχτηκε» ως το Erbil αμέσως μετά τον ιρανικό βομβαρδισμό των αμερικανικών βάσεων, στις 9 και 10 Γενάρη, για επαφές με τους τοπικούς φυλάρχους. Η Ουάσιγκτον προσπαθεί να τους αγοράσει όσο πιο φτηνά γίνεται, και θεωρεί κάτι τέτοιο εύκολη δουλειά. Δεν φαίνεται να υπολογίζει ωστόσο ότι το Erbil είναι αναγκασμένο (έχει και συμφέροντα…) να δίνει λογαριασμό τόσο στην Άγκυρα όσο και στην Τεχεράνη· αν υποθέσουμε ότι θα αποφάσιζε να παρακάμψει την Βαγδάτη… Επιπλέον δεν είναι η πιο εύκολη δουλειά να φυλάνε οι τοπικοί ένοπλοι τους αμερικάνους απ’ τις επιθέσεις που (είναι βέβαιο) θα γίνονται: στην πράξη τα ιρακινοκουρδικά clan έχουν διαφορές και αντιθέσεις μεταξύ τους, και η δουλειά του σεκιουριτά μπορεί να τις οξύνει.

(φωτογραφία: Το ψόφιο κουνάβι συναντήθηκε προχτές στο Davos και με τον “πρόεδρο” του ιρακινού κουρδιστάν Nechirvan Barzani….)

Τετάρτη 15 Γενάρη. Το μοντέλο στρατολόγησης είναι αμερικάνικο· και post modern. Μια σειρά κράτη ψάχνουν για τους εθνικούς (και μη…) μισθοφόρους τους, σε πολέμους που δεν απαιτούν μαζικούς στρατούς και (ακόμα) γενικές επιστρατεύσεις· αλλά είναι πόλεμοι· κομμάτια του παζλ του 4^ου παγκόσμιου πολέμου, που έχει ακόμα περιθώρια όξυνσης.

Και τι παθαίνουν όλοι αυτοί οι (είτε από ανάγκη είτε από γούστο) «εθελοντές», αμερικάνοι, γάλλοι, γερμανοί, οτιδήποτε, όταν τελειώσει η «φασούλα» της εύκολης εκκαθάρισης «μαυριδερών», κι αρχίσει ο πόλεμος να γίνεται πιο σοβαρός;

Το καθεστωτικό αμερικανικό cnn έκανε ένα ρεπορτάζ στην αμερικανική αεροπορική βάση στο ιράκ, στην Ayn al-Asad, μετά την πυραυλική επίθεση της Τεχεράνης στις 8 Γενάρη. Αξίζει να αφιερώσετε 7 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα απ’ την ζωή σας για να δείτε το video που ακολουθεί. (Θα χρειαστούν και τα αγγλικούλια σας…)

Πρώτον επειδή δείχνει ότι οι πύραυλοι των “τρομοκρατών” (των φρουρών της επανάστασης), εκτός απ’ το να ρίχνουν κατά λάθος πολιτικά αεροπλάνα, είναι πραγματικά πολύ ζημιάρικοι. Κυρίως, όμως, για το δεύτερο: το πόσο “χέστηκαν”, και πόσο “χεσμένοι” θα παραμείνουν οι αμερικάνοι πεζοναύτες στο ιράκ από ‘δω και στο εξής.

Γιατί πράγματι, εκείνη την ημέρα η Τεχεράνη ειδοποίησε (μέσω ενδιάμεσων) ότι “τις επόμενες ώρες θα απαντήσουμε” – χωρίς να προσδιορίζει ακριβώς ούτε το πως ούτε το πότε. Τους νέους με έφεση στην περιπέτεια της Ayn al-Asad τους έχωσαν οι διοικητές τους στα μπούνκερ που είχε φτιάξει ο Hussein (ένα είδος ιστορικής δικαίωσης του ιρακινού δικτάτορα;;)· κι όσους δεν χωρούσαν εκεί τους έδιωξαν μακριά.

Και περίμεναν. Και περίμεναν. Και περίμεναν, αποκλεισμένοι μέσα στα τσιμέντα, χωρίς να ξέρουν τι περιμένουν…Και ύστερα νύχτωσε, και ήρθε αυτό που περίμεναν… Και δεν το είχαν ξαναζήσει αυτό… Και δεν μπορούσαν να το αντιμετωπίσουν… Και προσεύχονταν σε θεούς και δαίμονες να αντέξουν τα μπετά των μπούνκερ…

Και μετά από ώρες τους είπαν «ντάξει, τέλειωσε», και βγήκαν έξω. Και είδαν τι έγινε… Και πήραν μια γεύση του τι θα είναι ένας πόλεμος «πιο κανονικός» απ’ το να σκοτώνεις (κατά προτίμηση από αέρα) «μαυριδερούς». Και χέστηκαν ακόμα περισσότερο οι αμερικάνοι πεζοναύτες στο ιράκ. Επειδή καταλαβαίνουν ότι η Τεχεράνη (ή οι ιρακινοί συμμαχοί της) δεν θα προειδοποιεί πάντα… Επειδή καταλαβαίνουν ότι «ο καλύτερος στρατός στον κόσμο» είναι τα δικά τους πτώματα…

Όπως χέζονται οι γάλλοι ή οι γερμανοί νέοι (που ακολουθούν την κλίση τους κάτω απ’ την Sahara) όταν άλλοι «μαυριδεροί» στο Sahel, παλιάνθρωποι αναμφισβήτητα, «κατεβάζουν» κανά στρατιωτικό ελικόπτερο, μαζί με το περιεχόμενό του. Αλλά έχουν υπογράψει συμβόλαιο, και δεν μπορούν να φύγουν, να αναζητήσουν τίποτα άλλες «κλίσεις» τους…

Κι έτσι… Περιμένουν, και περιμένουν, και περιμένουν… Για την τελευταία κλίση: την οριζοντίωση! Είτε στο μέτωπο είτε μετά, αυτοκτονώντας…

Δευτέρα 13 Γενάρη. «Περασμένα – ξεχασμένα»; Καθόλου. Καθώς περνούν οι μέρες μετά την δολοφονία του Soleimani, του Abu Mahdi al-Muhandis και των υπόλοιπων, προκύπτει ότι το ψόφιο κουνάβι “έδωσε με επιτυχία εξετάσεις” στους σκληροπυρηνικούς του κόμματός του, ώστε να εξασφαλίσει την υποστήριξή τους στις ερχόμενες εκλογές. Ή, για να το πούμε με τον δικό μας τρόπο, το ψόφιο κουνάβι προσχώρησε στη «γραμμή Pence» για να μοιραστεί μαζί της, ολοκάθαρα πια, την εξουσία (και την «αρχιστρατηγία»…) από δω και μπρος.

Όλοι οι πολιτικοί χασάπηδες, οι αρχικοί υπεύθυνοι για τα αμερικανικά εγκλήματα στο αφγανιστάν και στο ιράκ (και για τις προβοκάτσιες που παρουσίασαν σαν «αποδείξεις ενοχής»…), βγήκαν στο πλευρό της «γενναίας απόφασης του Trump». Ο Paul Wolfowitz, o Marc Thiessen (λογογράφος και εξ απορρήτων του Rumsfeld), ο Michael Chertoff (επικεφαλής της εσωτερικής ασφάλειας επί Bush), ο Ari Fleischer (γραμματέας τύπου του Bush)· ακόμα και ο πολύς «στρατηγικός εγκέφαλος» του Bush Karl Rove, όλοι ανέλαβαν να υμνήσουν τον «θρίαμβο του Trump». Ο ένας μετά τον άλλον.

Το ψόφιο κουνάβι είναι πια εντελώς βιτρίνα της «γραμμής Pence». Την προωθούν οι Pompeo και Pence (μαζί με διάφορους άλλους παρατρεχάμενους) απ’ την τωρινή κυβέρνηση. Ο νυν υπ.αμ. Mark Esper, για παράδειγμα, φαίνεται πως να είναι στο περιθώριο της συμμορίας (ή απλά προσπαθεί να σώσει το τομάρι του), αφού δήλωσε χτες συνεντευξιαζόμενος στο CBS ότι «δεν έχω υπόψη μου ιδιαίτερες αποδείξεις ότι ο Soleimani ετοίμαζε επιθέσεις σε αμερικανικές πρεσβείες· αν και θα ήταν πιθανό κάτι τέτοιο… ο πρόεδρος δεν είπε για αποδείξεις, μίλησε γι’ αυτό που πιστεύει…».

«Αποδείξεις;» Μια απ’ τα ίδια… Και επειδή χρειαζόταν η ευανάγνωστη και πραγματική πολιτική υπογραφή σ’ αυτήν την «αλλαγή σελίδας» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αυτήν την έβαλε όχι βέβαια το δενξερειτιτουγίνεται ψόφιο κουνάβι, αλλά ο διαταραγμένος Pence (που, παρεπιπτόντως, διατείνεται ότι η γη και το σύμπαν έχουν ηλικία μόλις 6.000 χρόνων, γιατί έτσι προκύπτει απ’ την βίβλο… Τύφλα νάχουν οι flatearthers!). Πώς την έβαλε αυτήν την υπογραφή; Υποστηρίζοντας ότι ο Soleimani βοήθησε να ταξιδέψουν στο αφγανιστάν οι 10 απ’ τους 12 τρομοκράτες που έκαναν τις τρομοκρατικές επιθέσεις της 11^ης Σεπτέμβρη στις ηπα…

Φαίνεται πως ήταν αδύνατο για τον Pence να μην τραβήξει την παρανοϊκή ευθεία του απ’ την 11^η Σεπτέμβρη του 2001 ως την 2^α Γενάρη του 2020 – για να μπορεί να την προεκτείνει απο ‘δω και εμπρός… Είναι «επιστροφή στον τόπο του βασικού εγκλήματος» που για τους υπηρέτες του πληγωμένου αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι ένα είδος θρησκευτικού προσκυνήματος στις πηγές, με την ελπίδα της ανανέωσης των δυνάμεων…

Κι ενώ μπορούμε πάντα να αναλύουμε τις (και συμμαχικές) επιλογές των ντόπιων υπηρετών του ελληνικού ιμπεριαλισμού, το ερώτημα παραμένει: Τί περιμένουν οι υπήκοοι / υπερασπιστές αυτών των καθαρμάτων; Με τί σκατά πουλάνε την εθνικοφροσύνη τους;

Κυριακή 12 Γενάρη. Ο πιο πάνω χοντροκομμένος χάρτης δείχνει ότι το ιρανικό καθεστώς έχει και παραέχει τις (τεχνικές) δυνατότητες να κτυπήσει οποιαδήποτε αμερικανική βάση σε ελληνικό έδαφος. (Μάλιστα αυτός ο χάρτης παίρνει σαν αφετηρία του βεληνεκούς των ιρανικών πυραύλων κάποιο «κέντρο του ιράν» και όχι την βορειοανατολική άκρη του, κοντά στα σύνορα με την τουρκία, που είναι κοντύτερα στα μέρη μας….)

Ωστόσο πριν απ’ το ζήτημα της τεχνικής δυνατότητας να γίνει πράξη η ιρανική προειδοποίηση, υπάρχει κάτι άλλο: το πως οι ντόπιοι (και όχι μόνο) αντιλαμβάνονται την συμμετοχή του κράτους τους (άρα, έμμεσα ή άμεσα και των ίδιων…) σε ένα πόλεμο. Όταν ακούγεται η λέξη «πόλεμος» τα κυρίαρχα ανακλαστικά και οι κυρίαρχες αναπαραστάσεις προέρχονται απ’ τα φιλμ (για τους ηλικιωμένους ενδεχομένως και απ’ την εμπειρία) του … 2^ου παγκόσμιου πολέμου. Μάχες με τανκς (κάπου μακριά), αεροπορικοί βομβαρδισμοί (και καταφύγια), ναυμαχίες. Εφόσον αυτά δεν συμβαίνουν (ή δεν γίνονται εκεί που θα θεωρούνταν το «έδαφός μας») οι υποτελείς βολεύονται να πιστεύουν ότι ΔΕΝ συμμετέχουν ούτε οι ίδιοι ούτε το κράτος τους σε πόλεμο.

Όταν, για παράδειγμα, οι ισραηλινοί πιλότοι εκπαιδευόνται και ξανακεκπαιδεύονται στα μέρη μας, και κάποια άλλη στιγμή βομβαρδίζουν στη συρία ή/και στο ιράκ, αυτά τα εκατομμύρια των υποτελών είναι σίγουρα ότι ΔΕΝ συμμετέχουν σε κάποιον πόλεμο. Ή, όταν τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα ανεφοδιάζονται (και «ξεκουράζουν» τα πληρώματά τους) στη Σούδα έχοντας γυρίσει από «επιχειρήσεις» στη μέση Ανατολή, και πάλι το ίδιο: «η ελλάδα είναι μια χώρα που αγαπάει την ειρήνη» (γι’ αυτό, άλλωστε, συμμετέχει στους βιασμούς της…)

Αν στη Λάρισα υπάρχει «κέντρο πιλοταρίσματος» αμερικανικών drones που δρουν στο ιράκ, στη συρία (ή μελλοντικά πιθανόν στο ιράν) αυτή η βάση συμμετέχει ή όχι στον πόλεμο; Κατά την μικροαστική βλακεία όχι· συνεπώς κάθε «απάντηση» (κτύπημα αυτής της βάσης ή και οποιασδήποτε άλλης) θα θεωρηθεί αναίτια επίθεση στο ελλαδιστάν. Μια χαρά αφορμή για ακόμα πιο βαθιά συμμετοχή σ’ έναν πόλεμο.

Το τι είναι ένας πόλεμος (και το ήταν πάντα ένας πόλεμος) δεν έχει όμως σχέση με τις φαντασιώσεις και τις απωθήσεις των υπηκόων! Ένα παράδειγμα πολύ πρόσφατο. Υπάρχει ακόμα η ψευδαίσθηση ότι ένα κράτος συμμετέχει σ’ έναν πόλεμο μόνο απ’ την στιγμή που θα τον «κηρύξει επίσημα»… Λάθος! Η Ουάσιγκτον δεν έχει κηρύξει επίσημα κανέναν πόλεμο εναντίον του ιράκ (όπως ούτε το Τελ Αβίβ). Ωστόσο βομβαρδίζουν τακτικά και κατά βούληση θέσεις των ιρακινών pmu, με την «δικαιολογία» ότι είναι «proxies του ιράν», εναντίον του οποίου επίσης δεν έχουν κηρύξει επίσημα κανέναν πόλεμο… Αποκορύφωμα ως τώρα ήταν η δολοφονία του (ιρανού) Soleimani και του (ιρακινού) Abu Mahdi al-Muhandis· χωρίς καμμία επίσημη κήρυξη πολέμου.

Τι λέει ο κάθε ντόπιος μικροαστός άραγε; Κάνει ήδη η Ουάσιγκτον πόλεμο κατά της Βαγδάτης και της Τεχεράνης χωρίς να τον έχει κηρύξει – ή όχι; Κι αν κάνει, η παροχή διευκολύνσεων και επιμελητείας στον αμερικανικό στρατό εκ μέρους του ελληνικού κράτους είναι συμμετοχή σ’ αυτόν την “ακήρυχτο” πόλεμο – ή όχι; Δικαιούνται όσοι υφίσταται αυτές τις επιθέσεις να κτυπήσουν έναν στόχο στο ελλαδιστάν ή πρόκειται για ιερό μέρος που κανείς δεν πρέπει να αγγίζει;

Γραφείο τύπου σε πρεσβεία στην Αθήνα δεν έχουν όλοι πάντως…