Tag: ιδεολογία

Μια εποχή στην κόλαση

Τρίτη 28 Μάρτη. Κοιτάει τον Καρίμ απέναντι, και σκέφεται. Πόση σαπίλα; Πόση σαπίλα των μυαλών; Υπάρχει περιθώριο να μιλάει κανείς για συνείδηση; Δεν έχει απομείνει τίποτα από δαύτην. Μια κουράδα είναι στη θέση της.

Είπαν “πρώτη φορά αριστερά” κι όταν την πρώτη μέρα αριστερά έγινε συνεταίρος ο φασίστας το έκαναν γαργάρα. Ονόμασαν “Tahrir” την πλατεία τους, κι όταν οι εκπρόσωποί τους αγκάλιασαν τον φασίστα Σίσι το έκαναν γαργάρα. Ψυχοπόνεσαν για το «ένα καράβι για τη Γάζα», κι όταν οι δικοί τους αγκάλιασαν τον Λίμπερμαν το έκαναν γαργάρα. Είπαν για τους «φονιάδες των λαών» στο ιράκ, κι όταν οι εκπροσωποί τους αγκάλιασαν το «τρελό σκύλο», το έκαναν γαργάρα.

Κοιτάει τον Καρίμ, μετανάστη / φυγά απ’ την αίγυπτο, και μονολογάει. Πόση σαπίλα; Δεν λένε κουβέντα. Το βουλώνουν. Δεν έχουν αίμα στις φλέβες τους. Δηλητήριο έχουν. Την πρέζα των απεριόριστων συμβιβασμών. «Φταίνε οι τροϊκανοί». Οι προσκυνημένοι βρήκαν τι τους φταίει…

Κοιτάει τον Καρίμ. Σκέφεται τους έλληνες “αριστερούς”. Θα τα μάθουν τα καμώματά τους οι επόμενες γενιές και θα ξερνάνε.

Η ερώτηση των δύο αιώνων

Δευτέρα 27 Μάρτη. Είναι δυνατόν η εθνική ιδεολογία να παράγει και να αναπαράγει, επί σχεδόν 200 χρόνια, μια μαζική διπολική διαταραχή, τέτοια που να παραμορφώνει μόνιμα την πραγματικότητα;

Κάθε εθνική ιδεολογία είναι πηγή δεινών. Στην ελληνική περίπτωση όμως υπάρχει κάτι που δεν συναντιέται σε καμία άλλη απ’ αυτές που άμεσα ή έμμεσα συμβαίνει να γνωρίσουμε· και δεν είναι λίγες. Για να αποκτήσει μια ιδεολογική συνοχή το κρατίδιο / προτεκτοράτο που έφτιαξαν πριν σχεδόν 2 αιώνες οι τότε “μεγάλες δυνάμεις” στην πολυεθνική άκρη της χερσονήσου του Αίμου, δημιουργήθηκε ένα μίγμα μοναδικό. Απ’ την μια το αιώνιο χρέος των ευρωπαίων απέναντι “σ’ αυτούς που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού”· η πρώτη και ίσως η μοναδική φορά στις αρχές του 19ου αιώνα που ο “πολιτισμός” θεωρήθηκε εμπορεύσιμο είδος, από κάποιους μάλιστα που είχαν ελάχιστη ή και καθόλου σχέση μ’ αυτό (: την αθηναϊκή δημοκρατία και τον “χρυσό αιώνα”…) αλλά κατάλαβαν ότι υπάρχουν φραγκάτοι αγοραστές. Απ’ την άλλη η βολική κακομοιριά την οποία θα έπρεπε οι πάντες να αντιμετωπίζουν με απεριόριστη κατανόηση και φιλανθρωπία. Ένα κόμπλεξ παγκόσμιας (έως συμπαντικής) ανωτερότητας και ένα κόμπλεξ οππορτουνιστικής κατωτερότητας, μαζί και ταυτόχρονα. Τι μπορεί να γεννήσει ένας τέτοιος συνδυασμός;

Ξέρουμε, κι όχι μόνο επειδή ζούμε το πιο πρόσφατο παρόν του. Αυτό που ονομάζουμε πολιτική πρόσοδος, γεννημένο και διαρκώς επιβεβαιούμενο απ’ αυτόν ακριβώς τον συνδυασμό (“όλοι μας χρωστάνε”, όχι μόνο σαν “έθνος” αλλά και σαν οικογένειες, σόγια ή άτομα· “όλοι πρέπει να μας βοηθήσουν” με το κάτι τις τους…) δεν είναι η ελληνική συνθήκη των τελευταίων δεκαετιών. Ξεκινάει απ’ την εποχή της ίδιας της “επανάστασης του ‘21”, όταν οι ένοπλοι έγιναν, πολύ γρήγορα, μισθοφόροι των “κονδυλίων” που έστελναν στην Πελοπόννησο είτε τα ευρωπαϊκά κράτη, είτε οι ευρωπαίοι φιλέλληνες, είτε η διάσπαρτη ελληνική (εμπορική, χρηματοπιστωτική και εφοπλιστική – ποτέ βιομηχανική…) αστική τάξη.

Τώρα διάφοροι εδώ κι εκεί ανακαλύπτουν ότι ποτέ “δεν φτιάχτηκαν θεσμοί” στην ελλάδα… Λάθος!! Φτιάχτηκαν εκείνοι οι θεσμοί που είναι αναγκαίοι για την διανομή των πολιτικών προσόδων!

Για όσους δεν το έχουν καταλάβει: η τελευταία ηρωϊκή και πένθιμη προσπάθεια για μια εντελώς διαφορετική θέσμιση έγινε στη δεκαετία του 1940 – με τα όπλα στο χέρι. Αλλά οι ωφελούμενοι του πολιτικού προσοδισμού τότε δεν ήταν διατειθένοι να μοιραστούν οτιδήποτε· πολύ περισσότερο να περάσουν στα σκουπίδια της ιστορίας. Συμμάχησαν με κάθε διαθέσιμο να τους υποστηρίξει· πρώτα με τους ναζί, ύστερα με τους άγγλους, στη συνέχεια με τους αμερικάνους. Και νίκησαν!

Ζούμε πάντα στην επικράτεια των (τότε) νικητών, που εν τω μεταξύ “εκδημοκρατίστηκαν” από ιδεολογική άποψη. Μαυρ-αγορίτες λέγονται, αν το έχετε ξεχάσει. Και, φυσικά, κατέχουν με κάθε εθνική νομιμότητα τις ζωές μας – πράγμα που οι (ντόπιοι) περισσότεροι / ες της τάξης μας το θεωρούν σωστό…

Είναι, λοιπόν, δυνατόν η εθνική ιδεολογία να παράγει και να αναπαράγει μόνιμα μια μαζική διπολιτική διαταραχή που να παραμορφώνει την πραγματικότητα; Ασφαλώς!!! Κοιτάξτε προσεκτικά γύρω σας…

Ελληνικά παρακμιακό, οπωσδήποτε

Δευτέρα 6 Μάρτη. … Η ροπή προς τη συνωμοσιολογία και ο σκεπτικισμός απέναντι στη δύση είναι έκδηλα στα ευρήματα της έρευνας. Το 80,5% των ελλήνων θεωρεί ότι υπάρχουν μυστικές οργανώσεις στην ελλάδα και στο εξωτερικό που δρουν στο παρασκήνιο και κινούν τα νήματα, ενώ το 26,5% πιστεύει ότι μας ψεκάζουν (το ποσοστό ξεπερνά το 50% μεταξύ οπαδών της χ.α. και φτάνει το 37% μεταξύ οπαδών των ανελ).

Οι γερμανοί συγκεντρώνουν τη θετική γνώμη του 36,4% του πληθυσμού (έναντι του 52,7% που έχει αρνητική γνώμη). Το ισοζύγιο είναι θετικό για τους εβραίους (44,4% έναντι 37,9%) και για τους αμερικανούς (49,7% έναντι 37,6%). Αλλά με διαφορά οι πιο δημοφιλείς είναι οι ρώσοι, με 77,4% θετικές γνώμες και μόνο 10,7% αρνητικές. Μάλιστα το 33,4% των ελλήνων θεωρεί ότι τα συμφέροντά της χώρας θα εξυπηρετούνταν καλύτερα αν αποχωρούσε από την ευρωζώνη και αποκτούσε κάποιας μορφής προνομιακή σχέση με τη Μόσχα…

Αυτά ανάμεσα σε άλλα είναι τα αποτελέσματα δειγματοληπτικής έρευνας της εταιρείας «διαΝΕΟσις», με τίτλο «τι πιστεύουν οι έλληνες», όπως παρουσιάστηκαν χτες απ’ την καθεστωτική «καθημερινή».

Ας τους λυτρώσει κάποιους όλους αυτούς τους βασανισμένους ανθρώπους, τους πιασμένους στα δίκτυα των αντεθνικών συνωμοσιών, τους ψεκασμένους και τους λοιπούς: το βασικό που τους έχει συμβεί είναι ότι έπεσαν κάποια στιγμή της ζωής τους στο βαρέλι.

Εκεί οφείλονται όλα: το βαρέλι δεν είχε το «μαγικό φίλτρο» όπως νόμιζαν…

Καθημερινή κουλτούρα 1

Τετάρτη 1 Μάρτη. …5 νεκροί την ημέρα, 4 με 5 ζωντανοί νεκροί, 20 ανάπηροι, 60 τραυματίες, τις περισσότερες φορές σε ηλικίες 15 με 29… Αυτός είναι (κατά τον Ιαβέρη) ο απολογισμός των ελληνικών δρόμων – σαν νεκροταφείων.

Για όσους δουλεύουμε πάνω σε δύο ρόδες, πάει να πει εκτεθειμένοι πέρα απ’ τους καιρούς και στην “οδηγητική συμπεριφορά” των ελλήνων, αυτά τα νούμερα είναι η πικρή στατιστική της καθημερινής εμπειρίας μας στις πόλεις. Κάνουμε κι εμείς μαλακίες; Κάποτε ναι – μας κυνηγάει η δουλειά, οι πελάτες, τ’ αφεντικά, ακόμα και μια «σπορ» αντίληψη για την οδήγηση. Όμως πως να περιγράψουμε τις πολύ φονικότερες μαλακίες όλων όσων, προφυλαγμένοι από την λαμαρίνα του ι.χ. τους, έχουν τον κόσμο “γραμμένο”;

Είναι όλοι και όλες έτσι; Όχι. Εδώ κι εκεί συναντάει κανείς οδηγούς, άντρες και γυναίκες, ευγενείς και προσεκτικούς. Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία είναι υποψήφιοι δολοφόνοι. Πως, όμως, θα ήταν διαφορετικοί όταν κάθονται στο τιμόνι απ’ ότι όταν δεν κάθονται; Αλλοπαρμένοι; Αλλοπαρμένοι με το κινητό στ’ αυτί και το βλέμμα γυρισμένο στο μέσα κόσμο τους ενόσω οδηγούν; Χαπακωμένοι; Κοκα-λωμένοι; Ποιος ξέρει; Επιθετικοί, αγενείς, αδιάφοροι, αλαζόνες: έτσι ακριβώς είναι οι mainstream έλληνες, ακόμα κι όταν κοιμούνται. Έλληνες με τέσσερεις ρόδες; Η χειρότερη εκδοχή των ίδιων τύπων στα τέσσερα πόδια μιας καρέκλας.

Οι νυχτερινοί ντελιβεράδες ξέρουν. Τα έχουν δει όλα. Ειδικά τις Παρασκευές και τα Σάββατα το βράδυ.

Και φυσικά πάντα, ΠΑΝΤΑ, φταίνε οι “άλλοι”!

Καθημερινή κουλτούρα 2

Τετάρτη 1 Μάρτη. Το είπε μια ψυχή λαϊκή, πριν χρόνια: οι έλληνες… ξέρει ποιοί είναι αυτοί; Είναι αυτοί που οδηγούν το αμάξι τους, εσύ περπατάς δίπλα στο πεζοδρόμιο, πατάνε τη λούμπα, σούρχονται τα βρωμόνερα, και πριν προλάβεις να πεις κάτι, μόνο που γυρνάς στη μεριά τους, κατεβάζουν το τζάμι και σου πετάνε “άντε γαμήσου ρε μαλάκα!”.

Ακριβώς αυτοί είναι!

Το ι.χ. σαν “είναι” – και φαίνεσθαι

Τετάρτη 1 Μάρτη. Οι διαφημίσεις των ι.χ. πάντα τα δείχνουν μόνα τους στον κόσμο / δρόμο. Ολομόναχα. Έτσι αναδεικνύονται. Έτσι υπάρχουν. Ακόμα και το πιο κυριλέ και ακριβό αμάξι χάνει την αίγλη του μποτιλιαρισμένο στην Αλεξάνδρας, με μέση ταχύτητα 3 χιλιόμετρα την ώρα, και με δεκάδες “τιποτένιες” λαμαρίνες γύρω του.

Η “αυτοπραγμάτωση” του ι.χ., δηλαδή η επιβεβαίωση της αλαζονείας του οδηγού / ιδιοκτήτη του, γίνεται εκεί που το όχημα μπορεί να ξεχωρίσει. Και που είναι δυνατόν αυτό; Στον “ανοικτό” δρόμο – αδιάφορο αν είναι κλειστή highway ή επαρχιακός δρόμος. Εκεί τα αεροπλανικά πλάνα της διαφήμισης μπορούν να γίνουν η φαντασιακή πραγματικότητα του οδηγού. Εκεί μπορεί ο οδηγός να φανταστεί τον εαυτό του σα να βρίσκεται στην διαφήμιση (του εαυτού του), δηλαδή μόνος του. Εκεί δεν υπάρχει κανένας άλλος (ακόμα κι αν υπάρχουν πολλοί).

Όσο πιο μικροαστός, μεσοαστός, μεγαλοαστός αλλά πάντως αυτο-ικανοποιούμενος είναι κάποιος, τόσο περισσότερο ψάχνει “να ζήσει τον μύθο του”. Κι όποιον πάρει ο χάρος….