Tag: ιδεολογία

Καταλωνία

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Το ισπανικό καθεστώς «τραβάει το σκοινί», προφυλακίζοντας διάφορα μέλη της πρώην καταλανικής κυβέρνησης. Το κάνει επειδή το παίρνει. Και το παίρνει επειδή φαίνεται ότι οι εθνικιστές καταλανοί, μην έχοντας κανένα σχέδιο αντιμετώπισής του, έχουν καταφύγει στην έσχατη άμυνα. Την θυματοποίηση. Το να υπάρξουν καταλανοί «πολιτικοί κρατούμενοι» μοιάζει πως είναι πια το βασικό στήριγμα της υπόθεσης «κρατική ανεξαρτησία της Καταλωνίας», μετά απ’ την αλυσίδα τραγικών λαθών μέχρι σήμερα.

Η διαφυγή του Puigdemont και άλλων 5 υπουργών του στις Βρυξέλες επιβάρυνε σημαντικά την θέση όσων έμειναν· ή, αυτό μπορεί να λέει το δικαστικό σκέλος του ισπανικού καθεστώτος: προφυλάκισε τους 8 θεωρώντας τους ύποπτους φυγής… Και τώρα, αφού με την στάση του (υπήρξε κάποια συλλογική απόφαση να φύγουν αυτοί οι 5+1; ή ήταν ατομική τους επιλογή; ψύλλοι στ’ άχυρα…) έδωσε πάτημα στην ισπανική «δικαιοσύνη», έχει να αντιμετωπίσει (ο Puigdemont) το “διεθνές ένταλμα σύλληψης” που εξέδωσε η Μαδρίτη: ένας απ’ τους βέλγους δικηγόρους του δήλωσε ότι θα προσπαθήσει να εμποδίσει την εκτέλεσή του. Υποθέτουμε ότι κάτι τέτοιο θα γίνει μέσω κατάθεσης αίτησης πολιτικού ασύλου. Θα φανεί.

Η «συναισθηματική ικανοποίηση» σαν ζητούμενο και η «πολιτική αξιοποίησή» των συνεπειών μιας σειράς διαδοχικών πολιτικών αποτυχιών, δεν είναι στέρεο έδαφος. Είναι μαζικός μαζοχισμός. Η πρώην πια καταλανική κυβέρνηση αναγνώρισε ουσιαστικά την εφαρμογή του άρθρου 155, καθώς τα κόμματά της αποδέχτηκαν τις εκλογές που όρισε η Μαδρίτη, και τα συνδικάτα του καταλανικού δημόσιου τομέα δεν έκαναν ούτε μια συμβολική στάση εργασίας απ’ την προηγούμενη Δευτέρα. Αυτό που υποψιαζόμαστε ότι συμβαίνει τώρα είναι η αναζήτηση «ηρώων» εν όψει των εκλογών του Δεκέμβρη.

Το γεγονός, ωστόσο, ότι η Μαδρίτη δεν αρνείται να προσφέρει αυτούς τους «ήρωες» δείχνει ότι κατ’ αρχήν δεν φοβάται. Μέρα με την ημέρα, ως τις 21 Δεκέμβρη, το πιο επείγον ζήτημα της καταλανικής μεσαίας τάξης και των μικροαστών συμμάχων της δεν θα είναι η «μονομερής ανεξαρτησία» … αλλά η «σταθερότητα».

Στην αγγλική ηλεκτρονική έκδοση της ara.cat, μιας καταλανικής φιλο-ανεξαρτησιακής ιστοσελίδας, διαβάζουμε σ’ ένα χθεσινό άρθρο:

… Πρέπει να πάμε πίσω στις κάλπες, για να στείλουμε ένα καθαρό μήνυμα που θα μας επιτρέπει να ξαναφέρουμε την σταθερότητα στην Καταλωνία και να πάρουμε πίσω τους θεσμούς μας, ακούγοντας την φωνή όλων των ανθρώπων. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αναλύσουμε το πως χάσαμε τον έλεγχο του σπιτιού μας και κερδίσαμε μια συμβολική ανακήρυξη που δεν ήταν μαγική, όπως λίγοι έκαναν τον κόπο να πουν δημόσια…

«Κάποια στιγμή θα πρέπει..» Δεν θα έπρεπε τους μήνες και τα χρόνια που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος, και καθ’ οδόν προς τα εκεί, να έχουν αποκλειστεί τα «μάγια» και οι ταχυδακτυλουργοί;

Μαγεία

Παρασκευή 3 Νοέμβρη. Παράγει γεγονότα αλλά είναι αόρατη. Κι όμως, έχουμε την γνώμη ότι η μαγική σκέψη (του είδους: θα ψηφίσουμε στο δημοψήφισμα ή στις εκλογές, ή θα κάνουμε αυτό ή εκείνο, και μετά… όλα θα πάνε καλά…) είναι το φάντασμα που απλώνεται διαρκώς όλο και περισσότερο πάνω απ’ τον πρώτο κόσμο. Με χαρά έως ενθουσιασμό! Η απόλυτη έλλειψη σχεδίου (και σχέδιο άξιο του ονόματός του είναι μόνο εκείνο που εκτιμάει και λαμβάνει υπ’ όψη εκ των προτέρων τις κινήσεις του όποιου αντιπάλου…) στην υπόθεση της κρατικής ανεξαρτητοποίησης της Καταλωνίας μπορεί να ήταν ένα σχέδιο από μόνη της· είναι μια σοβαρή και ενδιαφέρουσα άποψη, καταλανικής προέλευσης, που αξίζει να εξετάσουμε μελλοντικά.

Παρ’ όλα αυτά η έλλειψη σχεδίου είναι, επίσης, ένα κρίσιμο διανοητικό γεγονός, πολιτικό από μόνο του. Αποδεικνύεται και στην Καταλωνία (και σε πολλά άλλα μέρη του πρώτου κόσμου) αυτό που μάθαμε πολύ καλά αυτά τα χρόνια εδώ, στο ελλαδιστάν: ότι στη διάρκεια των χρόνων της ευδαιμονίας οι μάζες των υπηκόων, είτε οι «μεσαίες τάξεις» είτε οι μικροαστοί κολαούζοι τους (συμπεριλαμβανομένων σ’ αυτούς τους τελευταίους μεγάλων τμημάτων της τάξης μας), ξέχασαν οτιδήποτε σχετικό με τον πόλεμο – με – άλλα – μέσα, και ενσωμάτωσαν μια μαγική (δηλαδή: θεαματική σχέση) ανάμεσα σε αίτια και αποτελέσματα· ανάμεσα σε στόχους και πραγματικότητα. Συχνά τον κορπορατιβισμό της αντιπροσώπευσης και των πολιτικών προσόδων… Υιοθέτησαν επίσης την βεβαιότητα ότι «αγώνας» είναι η φαινομενικότητα της αντιπαράθεσης· όχι η τακτική της και, σε καμία περίπτωση, η στρατηγική της.

Απ’ αυτήν την εξαφάνιση της πραγματικότητας, της υλικότητας, των δυσκολιών του «πεδίου μάχης» προέρχεται όχι μόνο η εξαφάνιση της έγνοιας για κοντοπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό (: όλα είναι «επικοινωνία», δηλαδή εικόνες και social media) αλλά και κάτι χειρότερο. Αυτό που μας ειπώθηκε το καλοκαίρι του ’15 σε μια αίθουσα στην καταλανική επαρχία από μέλη του ακροαριστερού cup: η αριστερά στην ευρώπη χρειάζεται έναν ηγέτη / σύμβολο για να αναθαρρήσει!!! Το ότι σαν τέτοιο θεωρούσαν, στα σοβαρά, τον ψόφιο κοριό είναι κάτι χειρότερο από καταγέλαστο. Ωστόσο ήταν εφιαλτικά αληθινό – για τον τρόπο της σκέψης τους…

Αυτός είναι ο πάτος της «μαγικής σκέψης» στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα: οι ηγέτες / σύμβολα που (άγνωστο με ποιες «μυθικές δυνάμεις») θα τα τακτοποιήσουν όλα… Υπάρχει μια κατάμαυρη γραμμή που συνδέει το «αριστερό πρόσημο» (για να χρησιμοποιήσουμε την άθλια ορολογία της «αριστεράς») αυτής μαγικής σκέψης με το δεξιό· έως και το ακροδεξιό. Ακόμα πιο καθαρά: αυτή η «αριστέρα» που το μόνο που ξέρει (κι αυτό μέτρια) είναι να στήνει επικοινωνιακά κόλπα παρουσιάζοντάς τα σαν «πολιτική», είναι πια τόσο δεξιά όσο δεν παίρνει. Φυσικά ορκίζεται στη «λαϊκή κινητοποίηση» – όπως, άλλωστε, κάνουν και οι φασίστες. Κυρίως, όμως, κάνει αυτό: ζήτω το συναίσθημα, ζήτω το συναίσθημα, ζήτω το συναίσθημα… Βουρ!!!

Το άθλιο υποκείμενο της postmodern «φιλοσοφίας», ο Ζίζεκ, είπε κάποτε: «δεν ξέρετε τι να κάνετε, αλλά κάντε το γρήγορα». Ήταν γελοίο. Όμως αποδεικνύεται, δυστυχώς, το ενσωματωμένο κοινωνικά «τιτίβισμα» της καπιταλιστικής κρίσης / αναδιάρθρωσης: στην ελλάδα, στην καταλωνία, στην αγγλία, στην ουγγαρία, στην αυστρία, στις ηπα…

Θα προτιμούσαν να το έχουν φάει…

Πέμπτη 24 Αυγούστου. Μικρό κουΐζ: πού θα περιμένατε να διαβάσετε τα πιο κάτω;

Το μίσος που χωρίζει τις ιδεολογίες της Άκρας Δεξιάς και της Άκρας Αριστεράς δεν είναι μίσος πολιτικό, ούτε ταξικό. Είναι μίσος θρησκευτικό. Προκύπτει μάλιστα περισσότερο από τις ομοιότητες και λιγότερο από τις διαφορές τους. Οι ιδεολογίες τους στην πραγματικότητα είναι “κοσμικές” θρησκείες. Οι παλιές θρησκείες είχαν στο κέντρο τους τον Θεό, οι νέες θρησκείες του φασισμού και του σταλινικού κομμουνισμού είχαν στο κέντρο τους το κράτος.

… Η άκρα δεξιά ιδεολογία πιστεύει ακράδαντα στο μεγάλο και δυνατό κράτος, και ιδιαίτερα στο εθνικό κράτος. Το εθνικό κράτος πάει αγκαζέ βέβαια με το εθνικό νόμισμα, την εθνική οικονομία και την… αυτάρκεια, τον εθνικό στρατό, τα εθνικά σύνορα και τον αμόλυντο εθνικό πολιτισμό.

… Η άκρα Αριστερά υποκαθιστά τον Θεό στην ιδεολογία της με το κράτος που θα εφαρμόσει την κοινωνική (ταξική) δικαιοσύνη… Αυτή η παιδαριώδης ταξική δικαιοσύνη ναυάγησε στα ρηχά και το μόνο που κατόρθωσε ήταν να δημιουργήσει νέες ανίκανες κυρίαρχες τάσεις, την κρατική και την κομματική νομενκλατούρα που λεηλατούσε τον πλούτο που παρήγαγε ο λαός και οι εργαζόμενες τάξεις. Έτσι οδήγησαν τη Σοβιετική Ένωση στη διάλυση, ενώ πρόσθεσαν στα εκατομμύρια θύματα του ναζισμού και του ιμπεριαλισμού και τα εκατομμύρια θύματα του σταλινισμού.

… Το μίσος για τη δημοκρατία, εξάλλου, είναι το πεδίο όπου συγκλίνουν πρακτικά και οι δύο ακραίες ιδεολογίες, αλλά και το σημείο που προκαλεί την αβυσσαλέα έχθρα μεταξύ τους. Η κάθε ακραία ιδεολογία επιδιώκει την καταστροφή της δημοκρατίας για λογαριασμό της, για να επιβάλει το δικό της καθεστώς: το φασιστικό ή σοβιετικό κράτος. Επειδή ήταν τόσο όμοια μεταξύ τους στη μεταχείριση των λαών, γι’ αυτό είχαν τόσο αβυσσαλέο μίσος μεταξύ τους. Ήθελαν τις εργαζόμενες τάξεις να τις μετατρέψουν σε υπηκόους του δικού τους κράτους! Η κατάργηση της δημοκρατίας ήταν το μέσον για τη δημιουργία του σοβιετικού ή του φασιστικού κράτους…

Που θα το διαβάζατε αυτό; Πιθανότατα στην πρόσκληση για το διάσημο πια (τόση διαφήμιση στην ελλάδα μόνο ηλίθιοι θα την έκαναν!) “συνέδριο” που έκανε χτες η εσθονική προεδρία της ε.ε…

Αμ δε!!! Πρόκειται για αποσπάσματα άρθρου που δημοσιεύτηκε στην κομματική εφημερίδα του συ.ριζ.α., και νυν κυβερνητική, “αυγή”. Πολύ πρόσφατα. Μόλις πριν 1,5 μήνα. Στις 15 του περασμένου Ιούλη. Υπό τον τίτλο “οι ακραίες ιδεολογίες ονειρεύονται μεγάλο, όχι ανεπτυγμένο κράτος”.

Θα πουν κάποιοι: ντάξει, αλλά ήταν ενυπόγραφο άρθρο, “γνώμης”. Σωστά. Από πρώην “σύντροφο” και πρώην αρχισυντάκτη της αυγής, του “κλίματος δημ.αρ.” πια (γι’ αυτό και έχει “πνιγεί” διακομματικά…). Σωστά. Άρα δεν εκφράζει ούτε την εφημερίδα της κυβέρνησης ούτε την ροζ πλευρά της. Μμμμ… αυτό δεν το ξέρουμε.

Όμως ακόμα και στην καλύτερη των περιπτώσεων, η δημοσίευση τέτοιων απόψεων στην “αυγή” σημαίνει αυτό: ότι βρίσκονται μέσα στο “όριο ιδεολογικής και πολιτικής ανοχής” του ροζ κόμματος. Οπότε τις δημοσιεύει επειδή “τις κουβεντιάζει”. (Αν τις υπογράφουν και οι δεξιοί; Και με τα δύο χέρια!)

Τότε γιατί (παριστάνουν ότι) τρώγονται;

Ίσως γι’ αυτό: πριν 5 σχεδόν χρόνια, ο ψεκασμένος επικεφαλής του ακροδεξιού κυβερνητικού συνεταίρου, είχε αποκαλυφθεί. Συνεντευξιαζόμενος στο (φιλοσυριζιακό τότε) unfollow (τ. 10, Οκτώβρης του 2012) το είχε πει έξω απ’ τα δόντια: είμαστε όλοι κομμουνιστές!

Καταλαβαίνετε τώρα: όταν ένας πυλώνας του ελληνικού κράτους / βαθέος κράτους (υπ.αμ., μην το ξεχνάτε) είναι «ακροδεξιός» plus «κομμουνιστής» το ποια πλευρά του είναι (από ιστορική άποψη) «εγκληματική» και ποια όχι, μπορεί να προκαλέσει καυγάδες.

Δεν είναι τόσο απλό…

Ανιχνευτές «κτηνών»

Κυριακή 20 Αυγούστου. Παρότι ιδεολογικά φαίνονται να είναι στους αντίποδες, στην αληθινή του ιστορία ο νεοφιλελευθερισμός ποτέ δεν ήταν πραγματικός αντίπαλος του φασισμού, ειδικά με την παλιά, κλασσική έννοια του. Η «παράνομη σχέση» έχει βαριά ιστορία. Ξεκινάει απ’ τα ‘70s, όταν τα “chigago boys”, η φουρνιά νεοφιλελεύθερων οικονομολόγων που ήταν μαθητές του γκουρού Milton Friedman στη σχολή οικονομικών του πανεπιστημίου του Σικάγο, διέπρεψαν σε διάφορα κεντρικά κυβερνητικά πόστα στις χούντες της λατινικής αμερικής, με μεγαλύτερη «επιτυχία» τους την χιλή κάτω απ’ την μπότα του μακελλάρη Πινοσέτ. (Πάντως δεν αναμένεται κάποιο διεθνές συνέδριο με θέμα “τα εγκλήματα των νεοφιλελεύθερων”…)

Αλλά και εκτός λατινικής αμερικής, σε «δημοκρατικές συνθήκες», ο ριζικός αντιεργατισμός του νεοφιλελευθερισμού πήγαινε πάντα αγκαλιά με κάθε πιθανή και απίθανη μορφή «έκτακτης ανάγκης» και ενδυνάμωσης του στρατοαστυνομικού συμπλέγματος. Για παράδειγμα οι εφευρέτες και οι εφαρμοστές της «μηδενικής ανοχής», πρώτα στις ηπα και στη συνέχεια αλλού, παινεύονταν για τον «νεοφιλελευθερισμό» τους.

Συνεπώς δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση ότι μία απ’ τις όλο βαθυκρατικό botox περσόνες του ντόπιου νεοφιλελευθερισμού (ποιος τον θυμάται, άραγε, στην υποδοχή του Ντέταρι στον Πειραιά; Ή στα περίεργα πόστα “συμβούλου” στις περί τον Καύκασο “μετασοβιετικές δημοκρατίες”;), ο πολύς, βαρύς κι ασήκωτος κύριος Αδριανόπουλος, πολιτικό ραμόλι, παροπλισμένος και ιδεολογικά άχρηστος πια, «ξέσπασε» σαν γνήσιος φασίστας τιτιβίζοντας με αφορμή το μακελιό στην Βαρκελώνη.

Το θέμα δεν είναι ότι θεωρεί κτήνη τους δολοφόνους στη Βαρκελώνη· όσο το ότι διατείνεται ότι τους ξέρει – ταυτόχρονα με την ισπανική και όλες τις αστυνομίες της ευρώπης…  Το θέμα, επιπλέον, είναι ότι ακόμα κι αν είχε κάποτε συνείδηση, ας πούμε ντεμέκ “οπαδού της ανθρώπινης ελευθερίας”, την έχει θάψει ήδη για να τον περιμένει στο χώμα: το πόσοι άμαχοι έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία 14 χρόνια στο αφγανιστάν, στο ιράκ και στη συρία από πρωτοκοσμικές βόμβες ή «τζιχαντιστές» συνεργάτες / υπαλλήλους της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της, αναγκάζοντας εκατοντάδες χιλιάδες άλλους να ξενιτεύονται για να ζήσουν, αυτό προτιμάει να το αγνοεί. Προφανώς για τον γκουρού αυτοί δεν πρέπει να ζήσουν. Τους απαγορεύεται. Ο βαθμός ελευθερίας τους είναι κάτω απ’ το μηδέν. Αν ήταν στα νεοφιλελεύθερα ντουζένια του ο κυρ Αντρέας θα τους πυροβολούσε από ένα σκάφος του λιμενικού… Ακόμα καλύτερα από το σκάφος μιας ιδιωτικής εταιρείας security…

Κάποιος πριν χρόνια είχε ονομάσει αυτήν την σύγχρονη φασιστική, ρατσιστική μεροληψία πανγουρουνισμό. Αλλά οι νεοφιλελεύθεροι ανιχνευτές κτηνών είναι κλειδωμένοι σε μια θέση· και σίγουρα δεν κοιτάνε κάποιον καθρέφτη. Έχουν στερεωμένο κι έναν ανεμιστήρα επάνω: για να διώχνει την μπόχα των ιδιοκτητών τους.

(πάνω φωτογραφία: μουσουλμάνοι / ες διαδηλώνουν χτες στη Βαρκελώνη… εναντίον (και) κάθε αυλικού του πανγουρουνισμού…)

Ωραία φάση

Πέμπτη 10 Αυγούστου. Σε περίπτωση που σας έχει διαφύγει, το (επόμενο) «τέλος του κόσμου», σα να λέμε το ως τώρα πιο πρόσφατο live show απόλυτης καταστροφής, έχει αναγγελθεί για τις 23 Σεπτέμβρη. Θα ‘χει… και τι δεν θα ‘χει! Μέχρι και δαίμονες αγγέλους με καραμούζες (ξέρετε που…) θα δείτε!!! ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!!! Εισιτήρια προπωλούνται στα γνωστά ticket shops.

(Γιατί αν το χάσετε – το τέλος του κόσμου – θα μετανοιώσετε! Τι θα λέτε με τους φίλους σας; Ούτε selfie θα έχετε, ούτε τίποτα. Γι’ αυτό καλύτερα βρείτε έγκαιρα θέση να το παρακολουθήσετε… Έγκαιρα: μην χάσετε και τα «προσεχώς»!

Και δεν χρειάζεται να πληρώσετε τα ακριβά, μπροστά μπροστά. Αυτά είναι για τα αρρωστάκια. Βρείτε βολικές θέσεις στη γαλαρία, να κάνετε και κανά τσιγάρο στη ζούλα…)

Μα τι και πόση βλακεία δέρνει τον κόσμο;

(φωτογραφία: μόλις τελειώσει το “τέλος του κόσμου” και πέσουν και οι τελευταίες διαφημίσεις, οι ανθισμένες κερασιές θα είναι στη θέση τους…)

Total comeback

Παρασκευή 7 Ιούλη. Έπρεπε να αποφυλακιστεί ο κυρ Άκης για να μάθουμε ότι ψηφίζει συ.ριζ.α.; Μήπως ψήφισε και «όχι» στο προπέρσινο δημοψήφισμα;

Δεν πρέπει να μένει κανείς στις εντυπώσεις. Πρέπει να βλέπει την ουσία: και ο κυρ Γιάννος, αύριο μεθαύριο, γιατί όχι; ψηφοφόρος του συ.ριζ.α. και υποστηρικτής της φαιορόζ κυβέρνησης μπορεί να δηλώσει.

Ή μπορεί να trollάρουν. Να θέλουν να καταστρέψουν αυτή την ροζ εκδοχή του πασοκ…

Οι μοναχοφάηδες!

Οι ξένοι μας κλέβουν τη μαλοτύρα!

Πέμπτη 6 Ιούλη. Η έρμη η ναυαρχίδα των εθνικών εργολαβιών προειδοποίησε στα τέλη Μάη. (Και μετά χρεωκόπησε). Χρειάστηκε πάνω από μήνα για να καταλάβει η πατρίς (τα υπόλοιπα παπαγαλάκια της) την σοβαρότητα του θέματος. Αφού «μας πήραν τις δουλειές», αφού «μας πήραν τα ευρώ», αφού «μας πήραν τον αέρα», οι αθεόφοβοι ρίχνουν το τελικό κτύπημα: μας παίρνουν την ρίγανη, το θυμάρι, τη μαλοτύρα, το αγριοχαμόμηλο, και ποιος ξέρει τι άλλο! Πάνω που οι έλληνες θα ξεχύνονταν αρματωμένοι με επιγονατίδες, επικαλαμίδες και gps να σκύβουν και να μαζεύουν βοτάνια, διαπίστωσαν ότι game over! Αργήσατε!!!

Όμως καμία απογοήτευση! Υπάρχει λύση. Urban gardens! Περιφρουρημένοι! Φυτέψτε αγριομολόχα και σωθείτε!!!

Αρκεί να μην παρκάρετε πάνω στις «νησίδες»… Έλεος!!!! Βάλτε τα ι.χ. εκεί που ξέρετε, κι σκάψτε την άσφαλτο!!! Φλισκούνι και άγρια μέντα στην Πανεπιστημίου!!! (Το ίδιο φυτό είναι, ποιητική αδεία του δίνουμε όγκο με διπλό όνομα…).

(George: δημόσιες ευχαριστίες…)

Μη βρεθείς στην ανάγκη

Τρίτη 4 Ιούλη.  Να κάτι στο οποίο κάναμε λάθος. Και ντόπιος σεισμοπαθής να είσαι, οι επιχειρηματίες του τουρισμού θα σε πετάξουν στο δρόμο. Το παθαίνουν στη Λέσβο, το μαθαίνουν παντού, αλλά ποιος θα στραφεί απέναντι στους επιχειρηματίες και στον κυνισμό τους;

Ίσως η ύπατη αρμοστεία του οηε για τους πρόσφυγες θα πρέπει να αγκαλιάσει και τους λίγους, μια χούφτα άστεγους της Βρίσας. Ή έχουν μια ακόμα εναλλακτική οι άνθρωποι: να ζητήσουν άσυλο και φροντίδα στις απέναντι ακτές, στην τουρκία. Κι εκεί οι ξενοδόχοι τα ίδια μυαλά έχουν· αλλά η νομαρχία σίγουρα θα τους φροντίσει περισσότερο.

Σκουπιδιάρηδες

Πέμπτη 29 Ιούνη. Εντελώς mainstream οι «ερμηνείες»: οι συμβασιούχοι των δήμων έχουν δίκιο· οι συμβασιούχοι των δήμων έχουν άδικο.

Δυο λεπτά ολέθρια «κοινή γνώμη» με τις στερεοτυπικές και αλλοπρόσαλλες γνωματεύσεις σου… δύο λεπτά! Το ζήτημα «σκουπίδια» στο ελλαδιστάν είναι πολύ περισσότερα απ’ την εργασία. Είναι και κεφάλαιο. Είναι και εξουσίες. Και δεν είναι η πρώτη φορά που αυτή, η εργασία, επιστρατεύεται κυριολεκτικά στους λογαριασμούς των αφεντικών. Συνειδητά ή όχι.

Το αξιοσημείωτο είναι ότι κανένας πατριώτης δεν μπορεί να κατηγορήσει τους γνωστούς (τον Σόιμπλε, την Μέρκελ, τον Τόμσεν, το δντ, το ευρώ) για το θέμα: είναι παμπάλαιο, «πρόβλημα» δεκαετιών! Κάτι είναι κι αυτό: επιστρατεύονται τα προ-μνημονιακά κλισέ. Κανείς δεν θα το αμφισβητούσε, και κανείς δεν το θυμάται: είναι ζήτημα αυθεντικά ελληνικό, ανατομία του κράτους, του παρακράτους, του κεφάλαιου, του κρατικού συνδικαλισμού· κι αυτής της ισχυρής συγκολλητικής ουσίας: του πολιτικού προσοδισμού.

Δεν θα το αναλύσουμε. Θα θυμίσουμε όμως ότι η «γραμμή» ξεκινάει απ’ τα μαζικά μικροαστικά ήθη του τι και πως «ξεφορτωνόμαστε τα σκουπίδια μας» (τις «βρώμικες εκροές» της καθημερινής ζωής μας) και φτάνει ως τις εργολαβίες των χωματερών. Εκεί που τα σκουπίδια (η μεταφορά τους, το θάψιμο, η επεξεργασία, κλπ) είναι κυριολεκτικά χρυσάφι.

Μέσα σ’ αυτό το σύμπαν τα γραφειοκρατικά συνδικάτα πράγματι θέτουν το ζήτημα της εργασίας… Πως όμως; Με τρόπο που να ταιριάζει στον πολιτικό προσοδισμό: Διορίζεις; Παίρνεις ψήφους. Ο κυρ Σκουρλέτης πάνω σ’ αυτό το μοτίβο έπαιξε, και τα έκανε σκατά. Αλλά ούτε οι εργάτες της καθαριότητας έχουν άλλο μοτίβο. Κι αυτοί στο ίδιο παίζουν. Και οι μεν εργατοπατέρες ξέρουν το γιατί. Οι απλοί, «ανώνυμοι» συμβασιούχοι είναι σίγουροι ότι αυτή η «μονιμότητα» που θα μπορούσε να τους υποσχεθεί οποιαδήποτε πολιτική βιτρίνα είναι στ’ αλήθεια τέτοια; Μ’ άλλα λόγια: η αντίληψή τους για τις εργασιακές σχέσεις είναι τα προσοδικά (αλλά και ξεθωριασμένα) ‘80s; Τόσα καταλαβαίνουν; Μετά από 7 ή 8 χρόνια διαχείρισης της κρίσης ελπίζουν σ’ αυτό που ήλπιζε η προηγούμενη γενιά; Ότι «κάποιος» θα τους βολέψει να «χωθούν κάπου» και, έτσι, θα την βγάλουν καθαρή; Τόσο έξυπνοι είναι;

Κι όμως: και αυτό το τμήμα της σύγχρονης εργατικής τάξης στην ελλάδα μέχρι εκεί σκέφτεται! Να την χωθεί κάπου σήμερα «υπό την αιγίδα του δημοσίου»… και αύριο βλέπουμε. Αυτό λέγεται καιροσκοπισμός. Και θα περίμενε κανείς ότι η πιο πρόσφατη 7ετία να ήταν διδακτική για την συντριβή που προκαλεί… Αλλά όχι.

Οπότε; Πρέπει να αποφανθούμε για το αν θα πρέπει να έχουν όλοι και όλες μια αξιοπρεπή δουλειά πληρωμένη κατ’ ελάχιστο σύμφωνα με τις σύγχρονες βασικές ανάγκες μας; Το έχουμε κάνει: 30 ώρες βασικός χρόνος εβδομαδιαίας εργασίας / 900 ευρώ καθαρός κατώτατος μισθός…. Χωρίς «χώσιμο» και «τακτοποίηση» με την εγγύηση των μεν ή των δε πολιτικών βιτρινών. Μόνο με την εγγύηση του ταξικού ανταγωνισμού! Φτάνει και περισσεύει· όταν υπάρχει!

Γιατί οι τωρινοί συμβασιούχοι των δήμων (αύριο οι περισσότεροι πάλι άνεργοι) δεν σκέφτονται σαν εργατική τάξη; Είναι απλό: επειδή σκέφτονται σαν «πελάτες» της μίας ή της άλλης κυβέρνησης, της μιας ή της άλλης εξουσίας.

Κάτι άλλο; Υπάρχει κάτι άλλο;

Κουίζ

Πέμπτη 22 Ιούνη. Τι σχέση έχει η πολιτική (σαν τεχνική της εξουσίας) με την ιδεολογία; Όση σχέση έχει ο πόλεμος (με άλλα μέσα) με τα φαντάσματα του «θα τους ξεκοιλιάσουμε!» Η πολιτική ήττα δεν είναι αυτό το καραγκιοζιλίκι που, δήθεν σαν αυτοκριτική, πουλάνε οι πολιτικές βιτρίνες! Η πολιτική ήττα, ειδικά με την έννοια των τεχνικών της εξουσίας, σημαίνει, ανάμεσα στα άλλα, ότι για απροσδιόριστα πολύ καιρό ο ηττημένος «το βουλώνει»: έχει ηττηθεί στ’ αλήθεια, κι αυτό είναι όλο.

Κάπου είναι γραμμένο (ακόμα και στο “spirit”…):

Αλήθεια είναι πως στους πολέμους δεν υπάρχουν

αναγκαστικά ηττημένοι.

Η ήττα χρειάζεται μια σκληρή απόφαση για να υπάρξει,

και υπάρχει, προπάντων, μετά την σκληρότερη απόφαση

κάποιων να την υποστούν.

Γιαυτό είναι πιο εύκολο να βρει κανείς

(στην άλλη μεριά των θριαμβευτών)

ξεπεσμένους νικητές παρά ηττημένους…